[200] Allison Lane • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 18:36 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Hailey Olivia Styles-Summers

Zodra Harry de bal terugkaatste en me van zijn kant begon te plagen met het kussen, terwijl hij me ondertussen in mijn zij prikte, keek ik hem quasi schuldbewust aan, voordat ik mijn tong op een kinderachtige manier naar hem uitstak en zijn handen vastpakte, zodat hij me niet meer kon prikken. Ik had namelijk erg de neiging om een spastische beweging te maken en aangezien er kokend water op het vuur stond, leek dat me niet heel verstandig. "Natuurlijk kun je het niet beloven, aangezien ik chocoladekoekjes heb gekocht. Ik weet hoe lekker de kleintjes dat vinden," antwoordde ik plagend, doelend op de tweeling én Harry. Troye en Mikayla waren echte schatjes en ik vond het heerlijk om met ze te spelen of ze bij me op schoot te hebben als ze moe werden of hun koekjes aten, en ik wist dat Zoya en Marcel het geen probleem vonden als ik ze af en toe iets extra's gaf. Ik vond kinderen geweldig, eerlijk waar, maar om ze nou zo nodig zelf te moeten krijgen vond ik iets te veel van het goede. Ik vond het al leuk genoeg als mijn schoonfamilie de kinderen af en toe bracht zodat Harry zich met ze kon bezighouden.
"Ik heb er ook wel zin in," antwoordde ik omslachtig, waardoor ik 'het' onderwerp wist te omzeilen. "Wil je me trouwens eventjes helpen met de thee? Ze zullen zo meteen wel voor de deur staan." Misschien moest ik eens ophouden met het negeren van zijn wensen en er netjes over praten, maar wetende dat Harry op dit gebied een beetje kon drammen, probeerde ik dat gesprek zo lang mogelijk uit te stellen.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Marcel Styles
Ik wist zeker dat er niets, of niemand, anders was die zorgde voor zo'n idiote grijns op mijn gezicht dan deze drie mensen. Net als dat ik nooit van iemand zoveel kon houden, al hoorde mijn broer dan sowieso ook nog in het rijtje thuis. Ik mocht Harry niet vergeten, want die had in de negentien jaar ook meer dan genoeg voor me gedaan en zou ik nooit meer kwijt willen. Het was gewoon perfect, alles. Mijn armen wikkelde zich rond mijn echtgenote, om haar dicht tegen me aan te trekken en ondertussen de kleintjes met een schuin oog ook in de gaten te houden. Soms mistte ik de momenten van ons twee wel, maar we wisten beide dat we dingen op moesten geven nu we een echt gezinnetje waren. Toch zouden die dingen mijn glimlach niet nog breder kunnen maken, want ik had hier voor gekozen. 'Ik hou van je,' murmelde ik zachtjes tegen Zoya haar lippen aan toen ik even een klein momentje inpikte. Zeker klein, want de kinderen vonden het niets anders dan vies. Dat lieten we de eerstkomende jaren ook maar zo. De grijns van Zoya liet me haar woorden weten, net als het kusje, en de woorden waren alleen nog een bevestiging. 'Niet wat ik in gedachten had, maar niet slechter.' Een zachte lach rolde over mijn lippen, om haar nog een stevige knuffel te geven en daarna het uitgestoken handje van Mickey vast te pakken, die de woorden al had gehoord. Die liet het haar geen tweede keer zeggen, want Harry pesten kon het meisje als een van de beste, maar daar kon ik weinig aandoen, want ik vond het ook nog altijd leuk om mijn broer te pesten. Daar in tegen bleef het daar wel mijn broer voor. Mickey zette het langzaam op een lopen waardoor ik de andere twee langzaam ook meetrok, om opzij te kijken bij woorden die tot me doordrongen. 'Welke kant moet ik op denken? Je weet namelijk hoe ik ben,' rolde over mijn lippen, wetende dat het sowieso wel door mijn gedachten rond zou blijven spoken.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Safiya Malik
Mijn onschuldige grijns werd met de seconde breder door de grinnik, die mijn gehoorgang binnendrong, maar ook doordat ik terug werd geknuffeld. Op sommige momenten moesten we, volgens mij, wel iets voorzichtiger gaan doen, dacht ik. Alleen zodra ik de jongen weer zag, was ik die gedachten al snel weer vergeten. De vraag die ik toegeworpen kreeg, liet me naar zijn kleding wijzen, die onder de witte verf zat, waar hijzelf ook alweer naar keek. 'Graag gedaan, Draakje. Je weet dat ik alles voor je doe,' zei ik onschuldig, om grote ogen op te zetten en naar mezelf te wijzen. 'Je bedoelt mij? Mij terugpakken? Waarom? Jij bent degene die ervoor zorgt dat ik je knuffels geef en dat ik nu toevallig onder de verf zit..' protesteerde ik, om wel al heel snel in de lach te schieten.
Een kusje was daarna al snel op zijn wang gedrukt, omdat ik niemand zag, en om er vervolgens eentje op mijn lippen terug te krijgen. Ergens had ik de neiging de jongen weer naar me toe te trekken, maar moest nog altijd oppassen met mijn ouders, die boven waren. Ik wilde na de woorden, dat het leuk was om elkaar te zien, vragen wat hem hier bracht, maar het was al meer dan duidelijk. De laatste gedachten liet mijn grijns alleen wat verminderen, net als mijn humeur.
'Ja, al zit merendeel van het verf niet op de muur. Hopelijk lukt het ons wel om einde van het weekend klaar te zijn,' antwoordde ik, om de jongen naar binnen te trekken en de deur te sluiten. Niet laten merken dat er iets was en dat hij daarom ook hier was. 'Wil je het zien? Of wil je niet in een sneeuwprins veranderen?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Ik grinnikte zachtjes om haar kinderachtige reactie en spartelde niet tegen door haar manier van mij laten ophouden met prikken. Dat was waarschijnlijk ook wel het beste, want ik was het soort persoon dat op de meest onhandige momenten zoiets deed waardoor er een hoop dingen mis konden gaan. Zoals heet water laten omvallen. Daarom was het ook geen wonder dat ik echt ooit de brandweer had moeten bellen door zo'n actie. Mijn ogen begonnen te glinsteren bij haar antwoord, wetende dat ze mij daar eigenlijk ook mee bedoelde. Nu kon ik het niet opvatten als belediging, ik had wel betere dingen te doen. Ik liet haar los en opende het eerste de best keukenkastje, waar ik mijn speurtocht naar het pak begon. Een kastje of vier later had ik het ding gevonden en klemde het dicht tegen me aan, als een kind dat zijn knuffel niet wilde afgeven. Geen kans dat ik het los ging laten, voor niemand niet. Over mijn lijk. Door mijn triomf kreeg ik de neiging om als een idioot te gaan grijnzen, wat werd tegengehouden door haar antwoord op mijn lichte hint. Ik keek haar met vernauwde oogjes aan. 'Stommerd,' bromde ik zacht. Het was niet zo dat ik niet wilde helpen, aangezien ik altijd wilde helpen met dingen, maar dat ging nogal lastig met mijn beide armen om mijn trofee geklemd. 'Gaat niet,' antwoordde ik dus maar. Vandaag of morgen ging ik Hailey echt dwingen om tenminste voor een keer er eens goed over te praten, dat verdiende ik wel na alle kleine hopeloze pogingen.

Because I love him, do I need another reason?

Drake Justin Payne.

Ze wees naar mijn kleding toen ik vroeg wat er was. 'Graag gedaan, Draakje. Je weet dat ik alles voor je doe,' zei ze onschuldig. 'Weet ik toch' zei ik met een grinnik. Ze zette grote ogen op en wees naar zichzelf. 'Je bedoelt mij? Mij terugpakken? Waarom? Jij bent degene die ervoor zorgt dat ik je knuffels geef en dat ik nu toevallig onder de verf zit..' protesteerde ze, waarna ze al snel in de lach schoot. 'Daar heb je gelijk in' zei ik grinnikend. 'Ja, al zit merendeel van het verf niet op de muur. Hopelijk lukt het ons wel om einde van het weekend klaar te zijn,' antwoordde ze om me vervolgens naar binnen te trekken. Ik grinnikte. 'Dat was te verwachten met de Maliks' zei ik grinnikend. 'Wil je het zien? Of wil je niet in een sneeuwprins veranderen?' vroeg ze. 'Ja, ik wil het wel zien. Laat maar zien hoe goed jullie zijn verven.' grinnikte ik. 'Trouwens, wat wou je me vertellen?' vroeg ik. Ik wou het graag weten. Niet alleen omdat ik gewoon weg nieuwsgierig ben, maar ook omdat ik haar misschien kan helpen als er iets ergs is.

How far is far

Safiya Malik
'Weet ik toch,' zei de jongen een grinnik waardoor ik hem toch in een knuffel trok, omdat ik het niet kon laten. De jongen had gewoon een uiteindelijk een knuffelbeertjes uiterlijk waar je geen 'nee' tegen kon zeggen. 'Je weet teveel en weet dan ook wat er straks gaat komen,' rolde over mijn lippen, om Drake daarna los te laten, om mijn volgende reacties over mijn lippen te laten rollen. Het was goed om de jongen weer te zien, ook al had ik hem gisteren nog gezien.
'Natuurlijk heb ik gelijk. Jij had dat de laatste keer en gezien we elkaar aardig afwisselen, maar ook kennen,' zei ik terwijl ik met mijn wijsvinger op zijn neus tikte. Hier zat ook gelijk een witte stip op aangezien mijn handen nog altijd wit waren. 'Wees blij dat we nog niet met graffiti aan het werk zijn. Al heb je wel gelijk, omdat het hier nooit zonder verfplekken vanaf gaat,' grinnikte ik, om de jongen zijn hand vast te pakken na zijn laatste woorden, om hem vervolgens mee te trekken richting de trap. Alleen de laatste vraag liet me abrupt stil staan waarna ik me langzaam omdraaide en op mijn lip beet. Mijn vrolijke humeur was als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Uh, nou, uh, ik denk niet dat het handig is om het hier te vertellen,' mompelde ik zachtjes naar waarheid. Ik wist dat ik er niet onderuit zou komen, maar dit was niet de juiste plek, wetende dat de hel uit zou breken dan.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Hailey Olivia Styles-Summers

Al snel begonnen zijn ogen te twinkelen en liet hij me los, om vervolgens alle keukenkastjes open te trekken zodat hij de chocoladekoekjes zou vinden. Daar ging mijn troef om de koekjes op een andere plek te leggen dan normaal. Ik deed elke zaterdag en woensdag boodschappen, waardoor ik dus moest opletten dat ik de lekkernijen voor het visite altijd weglegde, omdat Harry af en toe de neiging had om te gaan snaaien. En dan wist hij zichzelf er ook nog onderuit te praten ook. Vooral als het om chocolade ging. "Bewaar nog wat, wil je? Anders krijg je vanavond geen toetje."
Al snel keek hij me met een vernauwde blik aan en bromde hij wat, waardoor mijn gezicht eventjes betrok en ik snel mijn blik afwendde, om vervolgens het water in de theepot te gieten en twee theezakjes met de smaak van munt erin te stoppen.
"Sorry," mompelde ik stilletjes, doelend op het feit dat ik alweer zijn subtiele hints ontweek. Hij kon er in principe ook niets aan doen dat hij een kinderwens had en dat hij me probeerde over te halen, of op z'n minst probeerde af te tasten wat mijn mening hierin was. "We praten later wel, oké? Dan hoef jij je niet meer te ergeren aan mijn gedrag en hoef ik jouw opmerkingen niet meer te negeren." Want een sfeer zoals deze zou vroeg of laat nog tegen ons gaan werken, en dat wilde ik absoluut niet.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[I'm sorry, ik reageer morgen waarschijnlijk pas weer, ik ga een film kijken.]

How far is far

Harry Styles
Enigszins onschuldig haalde ik mijn schouders op als antwoord op de vraag, het was ontzettend oneerlijk van haar. Beetje lopen te chanteren. Zonder erover na te denken legde ik het pak op het aanrecht zodat ik het gemakkelijker open kon trekken en haalde het plastic omhulsel van de bak eraf, om vervolgens een van de koekjes in mijn mond te proppen. Chocolate-chip, mijn favoriet. Ik reageerde wat verontwaardigd op haar antwoord en voelde me gelijk schuldig door haar verontschuldiging. Dat was helemaal niet nodig. Zuchtend, met mijn mond nog halfvol, pakte ik nog een koekje uit het pak en bood het haar aan. Ik deelde mijn chocolade meestal met niemand, soms beet ik zelfs als ze het probeerde af te pakken, maar nu was het niet meer dan gepast om wel te doen. Als teken van verzoening. Net nadat ik mijn mond leeg had volgde er nog een opmerking van Hailey haar kant, waar ik het eens mee kon zijn. 'Prima, het zal fijn zijn om er een keer serieus over te kunnen praten. Daarbij kun je Zoya altijd vragen hoe het is, toch?' probeerde ik zachtjes. Voor mezelf had ik al besloten mijn jongere broer straks subtiel uit te horen, hij begreep mijn wens namelijk beter dan ieder ander. Om me even af te kunnen leiden pakte ik weer een koekje en humde zacht terwijl ik toekeek hoe de thee werd klaargemaakt. Dat waren al drie van de vijftien koekjes weg, dus moest ik nu wel een beetje gaan oppassen. Ik wilde namelijk vanavond dat toetje wel hebben.

Because I love him, do I need another reason?

Zoya Rose Styles-Malik
Ik grinnikte zacht bij zijn woorden en plukte even aan de paar zachte krulletjes in zijn nek die hij altijd vergat glad te maken. "Ik hou ook enorm veel van jou." zei ik zacht toen hij me nog dichter tegen zich aantrok. Kort snoof ik zijn bekende en geruststellende geur op: eau de cologne, gel en mannendeo. Mijn Marcel. Daarna liet hij me los om hethandje van onze dochter te pakken, terwijl ik die van onze zoon vasthield. Het meisje glunderde al helemaal. Net haar vader die het leuk vond om met zijn oudere broer te klooien. Een oudere broer die misschien een keer op de kinderen wilden passen, overdag of s avonds, zodat wij iets samen konden doen. Met mijn ouders liep het dan wel redelijk nu, dat ze daar gingen logeren had ik toch liever niet. Nee, dan toch liever bij zijn broer. Mijn ouders waren veels te beschermend en conservatief. Het meisje begon ondertussen te lopen, waardoor iedereen mee moest en ik de deur voor de hele karavaan open moest doen. Bij Marcel's vraag glimlachte ik even en beet op mijn lip. "Promotie met veel kanttekeningen." zei ik terwijl we naar buiten liepen en de zon ons toelachde. Toen iedereen buiten was hield ik ze even op om de deur op slot te doen voor we als gezinnetje over de stoep naar het huis aan de andere kant van Allison Lane liepen waar Harry en Hailey woonden. Het was niet ver, maar met twee peuters schoot lopen nou niet erg op. Gelukkig was het lekker weer. Ik werd er nog volijker van dan dat het al was. Heel deze dag voelde zorgeloos en fijn. Zacht begon ik weer te fluiten. Ik was nu echt gelukkig. Het was heerlijk weer, ik was samen met mijn gezin en iedereen was vrolijk. De dag had voor mij echt niet fijner kunnen beginnen.

[ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 7:58 ]

Bowties were never Cooler

(Tomles went Bergling)

Because I love him, do I need another reason?

Drake Payne.
Ze trok me weer in een knuffel, en ik knuffelde haar terug. 'Je weet teveel en weet dan ook wat er straks gaat komen,' zei ze en liet me daarna los. 'Natuurlijk heb ik gelijk. Jij had dat de laatste keer en gezien we elkaar aardig afwisselen, maar ook kennen,' zei ze en tikte met haar wijsvinger op mijn neus, zodat daar ook een witte stip op zat. 'Daar heb je ook gelijk in' gaf ik toe met een grinnik. 'Wees blij dat we nog niet met graffiti aan het werk zijn. Al heb je wel gelijk, omdat het hier nooit zonder verfplekken vanaf gaat,' grinnikte ze. Ik grinnikte ook. 'Aangezien ik nu toch al wit ben, moe ik ergens mee helpen?' vroeg ik. Ze pakte mijn hand en trok me mee naar de trap. Alleen toen ik vroeg wat ze me wou vertellen stond ze abrupt stil, en draaide zich langzaam om en beet op haar lip. 'Uh, nou, uh, ik denk niet dat het handig is om het hier te vertellen,' mompelde ze. 'Oké, dan vertel je me het straks maar ergens anders' zei ik. Ik ga er niet moeilijk over doen, mij boeit het niet waar ze het verteld.

How far is far

Marcel Styles
Een zachte zucht verliet mijn mond, wetende dat ik nu de neiging kreeg om naar binnen toe te gaan en een moment voor ons twee in te delen. Natuurlijk wist ik dat het niet kon, om meerdere redenen, waardoor ik deze gedachten ook gelijk aan de kant schoof. 'Toch zal ik altijd meer van jou houden,' zei ik onschuldig waarna ik mijn lippen voor een aantal tellen tegen haar kruin aanduwde en daar liet rusten. Nu ik de kans kreeg, greep ik deze natuurlijk ook met beide handen aan, ondanks het te kort was. Al snel hadden we namelijk de handjes van onze kinderen vast, zodat we langzaam in de richting naar de overkant van Allison Lane konden. Richting Hailey en mijn broer, die waarschijnlijk wel weer wat getreiter kon gaan verwachten vandaag. Ik mocht langzaam ouder worden, maar afleren zou ik het nooit. Daarbij vond de volgende generatie het heel erg leuk om de taken over te nemen, of erbij te nemen. Het was vreemd hoe de families van ons zo konden verschillen, al leek het met de familie van Zoya ook steeds beter te gaan. Ergens snapte ik hen dan ook wel, maar dat nam niet weg dat ik het er helemaal mee eens was. Ik liep langzaam mee met Mickey, om de andere twee ook mee te trekken en af en toe halt te houden, zodat de deuren open en dicht konden. 'Ik ben benieuwd,' rolde over mijn lippen naar waarheid, want ik was dat zeker. Mickey die ineens de neiging had om sneller te gaan lopen, trok ik tot twee keer toe, dichter richting me voor ik haar optilde en op mijn arm zette. 'We gingen ons gedragen,' rolde over mijn lippen, ook al snapte ik de reactie wel. 'Kijk anders maar vast door het raam en roep oom Harry dan maar alvast,' fluisterde ik zachtjes in het oor van het meisje waarna ik Zoya losliet, om mijn arm te verplaatsen naar rond haar middel. Een glimlach nog altijd op mijn gezicht te vinden, al kon dat niet anders op momenten als deze. De momenten dat het leven perfect leek. Toch had ik ergens het idee dat het vandaag nog wel eens kon gaan veranderen, dat er iets van een apart voorval zou zijn, maar dat was wel het laatste waar ik nu aan dacht. Mijn blik ging daarom ook weer naar mijn echtgenote. 'Ik snap nog steeds heel goed waardoor ik op je ben gevallen,' grinnikte ik zachtjes.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Safiya Malik
Ik had echt moeite om de jongen los te laten, wetende dat straks het sowieso zou kunnen veranderen, maar ondertussen lagen er nog meer redenen achter. De grootste was toch omdat het gewoon fijn was. Toch liet ik hem uiteindelijk wel los, wetende dat het misschien nog op zou kunnen vallen, omdat mijn ouders heel vaak wel iets zagen. 'Hé, dat was niet de afspraak,' rolde lachend over mijn lippen toen ik opnieuw mijn gelijk kreeg waarna ook een gelijk voor hem volgde. Een zacht kusje plantte ik nog op de jongen zijn wang, om daarna mijn schouders op te halen. 'Het is lief aangeboden, maar ik denk het niet. Bijna alles is nu wit, de laatste puntjes moeten nog gedaan worden en dan wachten tot het droog is. Al mag je wel altijd helpen met nog een extra iets voor de graffiti.'
De vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon toen ik hem meetrok, of eerder de vraag hoe of wat over zijn lippen rolde. De zenuwen keerde terug, maar probeerde dat zo min mogelijk te laten blijken. Gelukkig was Drake altijd wel makkelijk qua niet doorvragen als iets geen handige optie was. 'Dezelfde plek als altijd? Dat we daar zo naar toe gaan als we boven zijn geweest?' vroeg ik, wetende dat het sowieso niet handig was, om het hier of in de straat uit te kramen. Op deze momenten had volgens alles en iedereen hun ogen en oren overal. 'Maar wel eerst kijken of we jou ook nog om kunnen toveren,' grinnikte ik, om me langzaam terug te draaien.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Hailey Olivia Styles-Summers

Al snel was Harry erachter gekomen dat ik zijn favoriete koekjes had gekocht. Hij propte één van de koekjes in zijn mond en nadat ik mijn excuses had aangeboden, bood hij me er ook eentje aan. En om eerlijk te zijn, dit verbaasde me. Normaal gesproken deelde hij nooit zijn chocoladekoekjes.
Zo lief als ik af en toe kon zijn, schudde ik mijn hoofd en in plaats van het koekje aan te nemen, drukte ik een zachte kus op zijn wang als teken dat het al goed was. En dat hij zijn koekje mocht houden, natuurlijk.
Toch volgde er al snel weer een opmerking dat ik aan Zoya kon vragen hoe het was om kinderen te hebben, waardoor ik weer eventjes versteende, maar toch stijfjes wist te knikken. Ik zette snel alle mokken, de theepot met thee en Harry's koekjes op een dienblad, waarna ik twee koekjes uit het pak haalde en deze aan de krullenbol gaf. Nu had hij er al vijf van de vijftien gehad, maar gelukkig had ik me hierop voorbereid en had ik ook nog een cake gehaald.
"Chocolademousse lust je wel, hoop ik?" plaagde ik hem nog eventjes, om vervolgens stilletjes te grinniken en het dienblad op te pakken, waarna ik naar de woonkamer liep en het blad op de salontafel zette. "Ik ben trouwens aan het twijfelen of ik die grote beer naar beneden moet halen. Troye en Mikayla vonden die de laatste keer geweldig," zei ik, waarna ik zwakjes glimlachte toen ik eraan dacht. "Het zijn wel twee lieverdjes, hoor."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."