[300] House of Horror II Speeltopic 1 II - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

16 feb 2014 - 19:22

Elentiya 12352

House of Horror

Tien jongeren, één huis.

Wakker worden in een koud, oud huis is niet iets wat je gauw zou verwachten wanneer je de avond ervoor normaal naar bed bent gegaan. Vooral niet in een die ook nog eens in het bezit lijkt te zijn van een ziekelijk, gestoord persoon. Eenmaal binnen is er geen weg meer naar buiten, tenminste… Niet zomaar..

Gedesoriënteerd word een groepje jongeren wakker in precies dat oude huis waarin niemand het zou willen. De muren kraken en de wind lijkt op sommige momenten wel langs het huis te gillen. De kamers zijn stoffig, ruiken muf en er hangt niet altijd een prettige sfeer in, vooral niet wanneer je er te lang bij stil gaat staan.
Zodra ze één voor één door hebben dat er iets niet klopt, want hoe zijn ze tenslotte daar gekomen en wat doen ze er in hemelsnaam, gaan ze op onderzoek uit en komen ze al snel tot de conclusie dat ze niet alleen zijn. Dat iemand de controle heeft over bijna elk ding in huis.
Gehuld in alleen de kleren die ze de avond ervoor al aanhadden, hebben ze verder niks bij zich. Gereedschappen, of wapens, zullen ze zelf moeten zoeken, en ook dat is maar schaars. Het kleine beetje eten wat er is kan alleen maar aangevuld worden wanneer ze het verdienen. De uiteindelijke hoofdprijs, is hun vrijheid.
Om de dag word er een bericht achtergelaten waarin de meest gruwelijke opdrachten kunnen staan, willen ze overleven dan hebben ze geen andere keus dan het uit te voeren. Tenslotte is er maar één manier om ooit nog buiten het huis te komen, en de vraag is nog maar; hoe ver zou jij gaan om dat doel te bereiken?

De jongens: Twee plekken vrij!
-
Michelangelo Vitorio Bianchi - Vandinha.
Sentis Kingston - LyraPhoenix.
-
Dereck John Howard - Nephele

De meisjes: Nog één plek vrij!
Arely Moya Ginessa - Eavan.
Alaska Zascha Petrova - Calorae.
-
Camille Faith Vargas - Cruella.
Harley 'Storm' Crimson - Medousa

Regels:

- Ik wil geen one-liners. Posten met minimaal 300 woorden moet te doen zijn. Je kunt er namelijk zoveel mogelijk in verwerken. Denk aan; omgeving, gevoelens, etc.
- Bij praten ooc zou het fijn zijn als je de teksten tussen de volgende tekens plaatst; []{}()
- Graag geen Mary Sue’s en Gary Stu’s, elke personage heeft zijn minpunten en dus niemand is perfect.
- 16+, schelden, vloeken, slaan, het is allemaal toegestaan maar hou het wel reëel.
- Relaties onderling die vooraf zijn afgesproken mag, maar geef dit wel even aan. Let wel; liefde groeit! Je personage is dus niet na een uur al smoorverliefd op een andere personage.
- Houd rekening met elkaar tijdens het posten en ga er geen sneltrein vaart inzetten. Wacht daarom minimaal twee posten voor je zelf weer een post plaatst. ( Dit kan later in de RPG eventueel nog veranderen. )
- Ik wil geen spamtopic, hiervoor wordt eventueel een apart topic aangemaakt en anders kan dat ook onderling via PB/GB.
- Een nieuw topic wordt alleen aangemaakt door mij, Eavan, of ik moet toestemming gegeven hebben aan iemand anders.
- Naamsveranderingen graag doorgeven in het topic.
- Bij het niet houden aan een van deze regels wordt je na een tweede waarschuwing direct uit het RPG gezet.
- En dan natuurlijk last but not least; Have fun!

Begin: Iedereen ligt alleen, of samen met één iemand, op een stoffige, muffe kamer en wordt nu langzaam wakker. De eerste opdracht laat nog even op zich wachten, maar daar hebben de personages natuurlijk totaal nog geen weet van. Tot die tijd hebben ze allemaal de tijd om bij te komen, de kamers/het huis te verkennen, en eventueel andere al iets te leren kennen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 9:17 ]
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

16 feb 2014 - 19:25

Halfling 4374

| M.T. |

•

16 feb 2014 - 19:26

Linkle 45596

//Mijn topics. Post komt eraan//

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

16 feb 2014 - 19:30

Horibe 5375

Vandinha schreef:
| M.T. |

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

16 feb 2014 - 19:41

Elentiya 12352

Arely Moya Ginessa

Kreunend en nog zwaar vermoeid draaide ik me langzaam om en wreef iets kriebelends van mijn gezicht af. Ik weet niet wat er met mijn bed gebeurd was, maar het leek wel alsof de veren van het matras in een nacht tijd waren gaan doorliggen wat er voor zorgden dat ik last kreeg van pijnlijke plekken in mijn rug. Een luide gaap verliet mijn mond waarna ik moeizaam mijn ogen opende en een paar keer verbaasd knipperde. De kamer was donker en, of ik lag nog half te dromen, kwam me niet helemaal bekend over. Zacht haalde ik mijn vingers een keer door mijn ogen heen en knipperde nog een paar keer. Mijn hoofd leek te bonken als een gek, net alsof ik de nacht ervoor een zuipfestijn had gehad, en mijn spieren voelden beurs aan.
Met een diepe frons op mijn gezicht duwde ik mezelf overeind, wat er voor zorgde dat het bed scherpe, piepende geluiden maakten. ‘Ai,’ bracht ik uit en kromp licht ineen bij het horen daarvan. Verward liet ik mijn blik door de kamer heen gaan, waarop het even duurde voordat ik door had dat dit inderdaad allesbehalve mijn eigen slaapkamer was. De kasten die er stonden waren donker van kleur en oud bollig, en lagen onder een dikke laag stof. Spinnen raggen hingen in de hoeken van de hele kamer en ook het bed zag er niet al te fris uit met haar gelige, bruin gekleurde lakens. ‘Gatver,’ rolde er over mijn lippen heen terwijl ik een snelle poging deed om uit het bed te komen. Wankelend bleef ik op mijn benen staan en drukte met mijn vingers zacht op mijn slapen. Door de snelle beweging was het bonken van mijn hoofd enkele slagen erger geworden en haalde het even uit mijn evenwicht.
De houten planken onder mijn voeten kraakten bij elke beweging die ik maakten wanner ik mezelf weer wat had herpakt langzaam naar het raam toe liep. Op dit moment voelde ik me alles behalve op mijn gemak en hoe hard ik ook mijn best deed om aan gisterenavond te denken, de hoofdpijn zorgde ervoor dat het concentreren me niet echt lukten. Eenmaal bij het raam aangekomen trok ik een vies gezicht. Het was groen aangeslagen en je kon er met geen mogelijkheid door naar buiten kijken, hoogstens alleen om te kijken of het dag of nacht was.
Opnieuw gleden mijn ogen door de kamer heen en voelde ik een onbehagelijk gevoel opnieuw omhoog komen. Waar was ik in godsnaam beland, en hoe was ik hier gekomen? Net toen ik besloot om naar de slaapkamerdeur toe te lopen klonk er een luide, harde klap achter me en hoorde ik hoe de ruit achter me scherpe brekende geluiden maakten. Een harde gil verliet geschrokken mijn mond, waarop ik naar voren sprong en mijn hand voor mijn mond sloeg. Struikelend over iets wat op de grond lag kwam ik met een harde bons terecht op de houten vloer, die klagelijk begon te kraken, en wist ik een nieuwe pijnlijke gil te onderdrukken. Licht trillend keek ik, met nog steeds mijn hand over mijn mond geslagen, naar het raam waar nu een donkere vlek opzat die naar beneden leek gesmeerd en een paar flinke scheuren inzaten.
‘Oh, bah,’ reageerde ik en negeerde het misselijke gevoel wat op kwam zetten wat zowel daardoor kwam, als door de spanning en onrust die door mijn lijf heen ging. Moeizaam probeerde ik mezelf weer overeind te duwen, om nogmaals een poging te doen deze smerige kamer te verlaten.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

16 feb 2014 - 19:50

reguluswife 37248

M.T.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

16 feb 2014 - 19:56

Itsuki 3513

Mt

Vampire + Servant = Servamp

16 feb 2014 - 20:31

Hyonyeo 24572

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

16 feb 2014 - 21:01

Ninuturu 2471

mt

"Find peace in who and what you are." — Saphira

17 feb 2014 - 20:07

Itsuki 3513

Sentis Kingston
Ik had die avond daarvoor een groot feest van mijn familie. Mijn opa en oma waren vijftig jaar getrouwd en dat feest liep uit tot een uur of drie 's nachts. Ik was met kleren en al in bed gedoken en viel als een blok in slaap. Zelf draaide ik me om, maar wat ik voelde was iets kouds.
Zonder ook maar mijn ogen open te doen, zocht ik naar mijn dekbed, maar die kon ik nergens vinden. Ik opende langzaam mijn beide ogen en keek wazig naar wat mijn kamer hoorde te zijn.
Geschrokken opende ik mijn ogen wagenwijd open en keek naar het kleine muffige kamertje. De planken aan de muur lag een dikke laag stof en het kamertje zelf was verstikkend klein. Als ik ergens niet tegen kon waren het kleine kamers, spinnen en andere friemelige beetsjes.
Ik hapte naar adem en wilde de deur openen, als ik vol met mijn gezicht in een spinnenweb terecht kwam. Ik moest mijn mond dichtknijpen om het niet uit te gillen.
Dit was nog erger dan het nachtkastje van mijn moeder.
ik wilde gaan staan om te kijken waar ik op gelegen had en ik ondekte dat het niet meer was dan een dun matrasje. Ik wilde me strekken als ik keihard met mijn hoofd tegen het plafond knal. Mijn hoofd bonkt enorm en ik struikel uit de deur vandaan in de gang. Zo te zien was ik in slaap gevallen in een bezemkast, maar ik zou zweren dat ik gewoon in mijn kamer lag.
Zacht wreef ik over mijn hoofd en voelde dat het niet lang zou duren voordat er een flinke bult op zou groeien. Ik vroeg me af of ik gewoon niet aan het slaapwandelen was, aangezien ik nog al gedronken had op dat feest, kon het wel eens zijn dat het er aardig in gekacheld is.

Vampire + Servant = Servamp

17 feb 2014 - 23:14

Hyonyeo 24572

Camille Faith Vargas • 22 •

Oh - oh - oh, here we go! Baby, strike a pose, I want your pretty, little psycho. Pretty little - Pretty little - Pretty little psycho.
Dansend op de muziek hupste ze heen en weer in de ruimte waar ze zich bevond. Het was redelijk hard gezet, maar buiten was het nauwelijks te horen, in elk geval hadden de buren er geen last van. Ze was momenteel in het schuurtje die bij het huis hoorde, waar ze de helft van haar tijd vergaarde, aangezien daar al haar creatieve spullen stonden. Er stonden verschillende grote schildersezels, glazen potten met verkleurd water door de verf, veel verfflessen van allerlei soorten en vooral ongelooflijk veel doeken. De meeste waren al op geverfd, anderen stonden nog netjes opgeborgen – stof vergaren deden ze in elk geval niet.
‘Pretty little psycho,’ zong ze hardop mee, terwijl ze met een kwast in haar rechterhand richting de radio bewoog. Deze zette ze nog wat harder, alvorens aan haar kunstwerk verder te gaan, al was ze er vrij luchtig over. Perfect was het in elk geval niet, niet voor haar, al een hele lange tijd niet meer. Ondanks dat het voor iedereen een andere betekenis had, vermeed Camille dit onderwerp telkens opnieuw. Ze wilde er niets over kwijt, aangezien ze wel wist waar het op uit zou draaien; haar vader en hoe het huwelijk kapot liep. Dat was ook één van de redenen dat ze geen liefde voor iemand kon voelen en / of wilde trouwen. Goed, ze kon het wel, ze wilde het echter niet – bang om achtergelaten te worden zoals haar moeder. Haar schilderij ging daar ook echter over, het duurde een hele tijd voor ze dit überhaupt aandurfde. Uiteindelijk was dat moment er dan eindelijk; ze had iets in haar hoofd dat er werkelijk uit moest, en ze zou niet stoppen voor het af was.
Een paar helderblauwe strepen bevonden zich op het doek, nog één en vervolgens een paar zwarte. Het waren de lichte en donkere kanten van de liefde, niet alleen van haar ouders, ook van anderen. Het was zoals een roos, het zag er mooi uit, alleen de doorns die eraan zaten, daar kon je – je lelijk aan verwonden. Haar vader vond dat er niets mooier was dan de liefde, wat voor haar best tragisch was. Tegelijkertijd bewoog ze zich nog altijd soepel op de muziek, haar heupen gingen van de ene naar de andere kant en ze zwiepte zelfs een paar keer met haar goudbruine haren. There's something about you me mad, there's something about you I gotta have.

Haar ogen probeerde zij te openen, het faalde echter de eerste keer – haar oogleden voelde zo zwaar aan. Nogmaals, dit keer lukte het wel. Een wazig beeld kwam er voor haar poelen, ze zag niet direct waar ze was, hoewel ze zich bedacht dat ze vast thuis zou zijn. Camille was dan ook wel lang bezig geweest in haar creatieve ruimte, daar zou ze vast in slaap gevallen zijn. Toen ze echter de harde ondergrond opmerkte en dat het absoluut niet naar haar schuurtje rook, fronste ze lichtelijk. Het rook namelijk redelijk muf en ze probeerde erachter te komen waar ze was Nu begon ze wel redelijk in paniek te raken, haar lichte poelen waren alsnog niet aan de ruimte om haar heen gewend. Haar handen zetten ze op de grond, zodat ze in elk geval overeind kon gaan zitten. Een redelijk zware hoofdpijn begon opeens op te komen en voordat ze haar hand tegen haar slaap drukte, veegde ze het eerst aan haar broek af.
Eindelijk kon ze wat beter zien, het was wel donker maar toch kon ze de contouren zien. Camille merkte op dat ze nog altijd dezelfde kleding als gisteren aanhad; een kapotte jeans, grijs shirt en zwarte combat boots. Door het shirt was het kleine kruisje op haar linkerlies ook deels te zien, en de meerdere verfstrepen / vlekken op haar huid ook. Ze zaten zelfs deels op haar wangen. Aan haar rechterhand om haar middelvinger zat een zwarte ring. Nu werd de frons op haar voorhoofd dieper, dit was immers niet het schuurtje waar ze was, het was een geheel andere ruimte. Waar wist ze echter niet, een naar onderbuikgevoel begon bij haar – dit was absoluut geen goed nieuws. De donkerharige hield steun aan de muur om op te staan, al stond ze nog iets slecht op haar benen. Ze wilde hier weg en begon al een weg naar de deur te zoeken, tot ze opeens ergens overheen struikelde en languit op de grond belandde. Bam.
‘Au, verdomme,’ vloekte ze boos, waarbij ze nog een paar andere vloekwoorden vermeldde die nog zachter te horen waren. Ze kwam weer zittend overeind en blikte rond om te kijken wat hetgeen was waar ze over struikelde. Het was een jongeman en ze tikte hem kort tegen zijn wang met haar wijsvinger. De jongedame herkende hem niet en hij was niet één van haar korte liefdesrelaties geweest, hem zou ze in elk geval zeker herinneren. Hij had donker, warrig haar, en hoewel ze God mag weten waar is, een korte grinnik rolde er over haar volle lippen.
‘Hey,’ fluisterde ze eerst, alvorens hem weer tegen zijn wang te tikken, er kwam echter geen beweging in. Zou hij dood zijn? Camille zocht zijn hartslag op door eerst zijn keel te voelen, maar ze voelde het niet goed, waardoor ze hem omrolde en haar oor tegen zijn borstkas plaatste. Het klopte. Gelukkig! Haar oor van zijn borstkas halen deed ze echter nog niet, het was als een zachte deun muziek geworden dat telkens opnieuw speelde. In deze situatie raakte ze er zelfs deels kalmer van.

Quiet the mind, and the soul will speak.

18 feb 2014 - 13:30

Linkle 45596

//Voor de duidelijkheid, Hugo heeft een hekel aan drugs, niet aan drank!//

Hugo Brüno Havens

Damn... ik had niet zoveel moeten drinken gisteravond. Ik kan me nog herinneren dat ik met een gozer mee was gegaan nasr huis, meer niet. Ik was zo weg, vertrokken in een diepe slaap. Maar nu wil ik er graag weer terug in, want mijn hoofd lijkt uit elkaar te klappen. En ondanks de stilte, wordt het erger. Alsof het juist door de stilte komt.
Ik draai mezelf op mijn zij en kreun even pijnlijk. Was ik op de grond in slaap gevallen? Of was het juist een droom dat ik met die gozer mee was gegaan en ben ik op straat in slaap gekletterd? Ik hoorde gekraak om mij heen en wat gemompel. Nee, buiten ben ik niet. Tegels kraken niet zoals houten planken... hout? Ik open mijn ogen traag en kijk loom rond. Het is donker, zo donker dat het even duurt voor mijn ogen gewend zijn en ik wat kan zien. Ik zie een contour van iemand en het ziet er vrouwelijk uit. Het was toch een man waarmee ik mee gegaan was? Waarom is er dan ineens een vrouw bij me. Ik trek mijn benen op waardoor mijn knieën even knakken.
Ik schrik me te pletter wanneer ik een luide klap hoor en een raam voor mijn ogen zie breken. Ik kijk op als ik het vrouwelijke contour over iets zie struikelen en vallen. Zowel haar gil als het brekende raam hadden een steek in mijn hoofd gegeven en ik knijp mijn ogen even dicht.
"Oh bah," hoor ik de stem van het contour en ik kijk naar het raam. Ik trek een wenkbrauw op en ik duw mezelf overeind, kraak mijn rug en sta op. Ik moet toegeven, ik ben best geschrokken en vraag me af waar ik ben, maar geheel bang ben ik niet. Mijn broers sloten mij wel eens op in de kelder en maakte het way more eng dan dit hier. Ik wandel naar het vrouwelijke contour toe en bekijk haar.
"Alles oké? Hugo is de naam," ik kniel naast haar neer en kijk naar het raam.
"Vond je dat al eng? Wacht maar tot je mijn broers kent, dat is pas eng," prevel ik, niet echt tegen haar zelf, meet in het algemeen. Ik kijk weer naar de jonge vrouw naast mij op de grond en wacht op reactie.

[Hopelijk is het goed dat Hugo bij Arely is ^^]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

19 feb 2014 - 9:44

Elentiya 12352

[ Is goed hoor ^^ ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

19 feb 2014 - 9:56

Itsuki 3513

(Ik ben volgende week de hele week op vvakantie en weet niet wanneer ik internet heb.)

Vampire + Servant = Servamp

19 feb 2014 - 11:40

Elentiya 12352

[ Is prima, we zien het wel wanneer je wel internet hebt.
Wil iedereen nog posten?]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

19 feb 2014 - 17:49

Halfling 4374

• Michelangelo " Milo " Vitorio Bianchi

'Michelangelo –'
Alhoewel de vrolijke, kinderlijke lach daadwerkelijk over mijn eigen lippen naar buiten rolt – lijkt hij vanuit een geheel ander, ver weg gelegen universum te komen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn gehele leven een lach had gehoord welke zo puur had geklonken, zo verfijnd – alsof het de lach was van een vliegende engel, welke vanuit de Hemel was neergedaald om de personen op deze wereld te helpen.
Misschien – heel misschien, was ik zelf een vliegende Engel. Voorzichtig laat ik mijn armen over de houten vloer van de atelier van mijn moeder omhoog glijden – waarna ik ze weer voorzichtig naar beneden laat zakken. Ja – er was geen twijfel over mogelijk: de manier waarop mijn armen loom en zwaar waren gaven aan dat ik vleugels had. Hoogstwaarschijnlijk grote, witte vleugels met een enorme reikwijdte – waardoor ik zo veel mogelijk personen tegelijkertijd kon bereiken met mijn speciale krachten.
In mijn gedachten bedank ik mijn moeder voor mijn naam – het was een Engelennaam, daar kon niemand over discussiëren. Zelfs de uitspraak van mijn naam was zo verfijnd dat hij een lichte rilling langs mijn ruggegraat naar beneden liet rollen – waardoor mijn lichaam een enkele beweging maakt op de houten vloer.
'Michelangelo –'
Giechelend voel ik opnieuw een lichte rilling langs mijn ruggegraat naar beneden rollen – waarna ik mijn hoofd wat kantel zodat het koele vlak van de houten vloer tegen mijn wang drukt. Glimlachend merk ik op dat mijn blik is gevallen op een van de kunstwerken van mijn moeder, een van mijn favorieten – geheel abstract, maar vol met kleuren en vormen welke op dit moment over het doek leken te dansen en langzaaamaan hun weg maakten om de kamer te betreden. Alhoewel ik probeer mijn hand op te tillen en een van de gele vormen te grijpen – zit er geen enkele beweging in mijn lichaam; tot het moment dat ik mijn ogen langzaam dicht voel zakken en ik verdwijn in een diepe, duistere put.

De zachte, haast onhoorbare kreun welke door een holle kamer galmt komt me bekend voor – veel te bekend naar mijn zin, wanneer ik er dieper over na probeer te denken. Mush had me enkele dagen geleden gewaarschuwt voor het feit dat de paddestoelen enkele bijzondere effecten hadden wanneer je in een kamer vol met kleuren zou zijn – maar ik had niet verwacht dat ik me haast niets meer kon herinneren van mijn trip in het atelier van mijn moeder. Normaliter gesproken voelde ik me goed na een avond plezier te hebben gemaakt; ik kon alles herinneren en kreeg vaak de mogelijkheid om alle prachtige dingen welke ik had gezien nogmaals in me op te nemen.
'Au, verdomme.'
Alhoewel ik minder op mijn eigen oordelen begon te vertrouwen – kon ik met een grote zekerheid zeggen dat de uitgesproken woorden niet uit mijn mond waren gekomen. De uitspraak van de woorden was vrouwelijk geweest; maar ik kende mijn moeder te goed om te weten dat ze nooit of te nimmer zou schelden in mijn bijzijn – alhoewel de muren in ons huis niet al te dik waren.
Wanneer ik een zachte prik in mijn wang voel, besluit ik dat de tijd daar is gekomen om mijn ogen te openen – wat voor het eerste moment voor geen centimeter teweeg gebracht kon worden. Verward merk ik dat ik op mijn rug wordt gerold en er opnieuw in mijn wang wordt geprikt voordat er iets warms tegen mijn borst wordt gedrukt en het daar vervolgens blijft liggen – doodstil, alsof hetgeen plotseling is op gegaan in de lucht, maar de aangename warmte er van is achter gebleven in mijn bijzijn.
'Mush – hoe vaak moet ik nog herhalen dat ik niet in ben voor zo'n " pleziertje " van je?'
Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om mijn ogen moeizaam te openen – waarna ik op het punt sta om Mush van mijn borst te drukken en op zoek te gaan naar een vorm van voedsel; het nemen van een trip had enkel en alleen het nadeel dat ik er enorme eetbuien van kreeg. Ik blijf echter met mijn hoofd omhoog hangen wanneer ik een stel goudbruine haren in mijn vizier krijg, waardoor ik mijn hoofd langzaam weer terug laat zakken op de vloer en ik mijn gedachten vliegensvlug af ga om de voorgaande avond te herhalen – ik kon me niet herinneren het huis uberhaupt verlaten te hebben, laat staan een meisje meegenomen te hebben. Daarnaast – ik wist niet hoe je meisjes op " die " manier zou moeten versieren; dus het was een wereldwonder als het me daadwerkelijk was gelukt in de allereerste avond.
'Ik weet niet exact hoe dit werkt – maar moeten we ons opnieuw aan elkaar voorstellen, of eerst onze kleren aan doen?' pruttel ik dan verbaasd – niet wetend wat er van me werd verwacht in een situatie als deze. Het valt me echter meteen op dat ik geen huid op huid voel op mijn borst – waardoor ik opnieuw mijn hoofd op hef om naar beneden te kijken en kort grinnik omdat ik mijn kleren nog gewoon aan heb; iets wat op me op de een of andere manier ontzettend gerust stelde.
'Well – dat kleren aan doen kunnen we overslaan; nu de namen nog. Milo,' zeg ik dan rustig – terwijl ik mijn blik langzaam rond laat glijden door de kamer en ik mijn hoofd weer met een zachte kreun op de vloer laat bonzen. 'Wat heeft Mush me in godsnaam voor spul gegeven?'

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 18:50 ]
•

Index RPG Actieve Topics Zoek