Het Kletscafé • 94 - Off-Topic

Het verhaal komt van Aren en het gaat zo:

Op zijn achttiende logeerde Aren voor het eerst hij bij zijn beste vriend Gijs. De twee praatten wat, lazen wat, en besloten toen te gaan slapen. Gijs deed het licht uit.
‘Slaap lekker’, zei Aren.
‘Daltrusten’, zei Gijs.
Even was het stil.
‘Wat..?’, vroeg Aren.
‘Daltrusten’, herhaalde Gijs.
Aren had het dus toch goed verstaan.
‘Wéltrusten’, zei hij aarzelend: ‘het is wéltrusten, Gijs.’
Opnieuw werd het stil. Iets langer, ditmaal.
‘Niet…’, mompelde Gijs uiteindelijk: ‘Echt..echt waar?’

Dit was er aan de hand: Gijs had zijn leven lang gedacht dat mensen elkaar ‘daltrusten’ wensen. Hij moest dit ooit zo hebben verstaan en sindsdien had niemand hem gecorrigeerd, blijkbaar. Maar na die ene nacht met Aren werd alles anders. Omdat Gijs nu begreep dat het leven nét iets anders in elkaar zat dan hij altijd had gedacht.

Ik vertel dit verhaal graag en vaak. Omdat het een mooie anekdote is, maar ook omdat het mensen aanzet hun eigen daltrustenmomenten op te rakelen. En die spaar ik. Ja, zoals ik hartvormige cornflakes in een speciaal blikje bewaar, zo noteer ik ‘daltrustens’ in een opschrijfboekje. Wat een daltrusten precíes is, laat zich lastig uitleggen. Daarom, een greep uit mijn collectie:

Daltrusen #3: Een studievriendin schreef het woord ‘sowieso’ tot haar eenentwintigste als: ‘zo hij zo’. Zag ze het woord sowieso ergens staan, vertaalde ze dat in haar hoofd fonetisch als ‘so-wie-so’ (met de klemtoon op de i, als in: chorizo), en had ze geen idee wat het betekende.

Daltrusen #9: Ik heb zelf het overgrote deel van mijn leven geloofd dat de kleur kaki een blauwtint is. Toen mijn redacteur opperde dat het hier om legergroen ging, geloofde ik hem niet. ‘Je hebt een daltrustenmoment!’, riep ik. Na wat googelen bleek dat ík zelf degene was die fout zat.

Daltrusten # 12: Het neefje van Christine wist tot zijn vierentwintigste niet dat de afbeelding op onze euromunt het profiel van Beatrix is. Draai de munt een kwartslag om te zien wat híj al die jaren zag: een minimalistisch berglandschap.

Daltrusten #18: Carolien dacht altijd dat de band Golden Earring eigenlijk ‘Golden Earing’ heette. Wat een earing was wist ze niet, maar dat het íets was, daarvan was ze zeker. Tot ze ontdekte hoe de band daadwerkelijk heette: ‘Een GOUDEN OORBEL!? Dat is toch absurd?!’ Ik kon haar geen ongelijk geven.

Daltrusen #20: Anna kreeg een mailtje van een meisje dat ze had geholpen met een schoolproject. ‘Ik stuur je binnenkort nog een klein geitje’, schreef het meisje. Het duurde even voor Anna begreep dat hier een ‘kleinigheidje’ bedoeld werd. Of het meisje begreep wat het betekende was onzeker. Want, nouja: een klein geitje is bepaald geen kleinigheidje.

Nu weet ik niet of iemand dat laatste meisje al heeft verteld dat ‘iemand een klein geitje geven’ geen Oud Hollandsche uitdrukking is. Ergens hoop ik van niet, want een daltrusten ontkrachten is als het wekken van een slaapwandelaar: het kan leiden tot angst, agressie, en algehele existentiële verwarring. Maakt u zich maar eens de volgende voorstelling: u loopt over straat met een goede vriend, en ontdekt u dat uw veter los zit. ‘Wacht’, roept u, ‘even mijn veter strikken.’ De vriend kijkt u nu glazig aan, schudt zijn hoofd, en vraagt: ‘Wát zei je nou? Veter strikken? Seriously? Strikken?! Je weet toch wel dat het veters flikken is? Als in: een kunstje flikken. Of Flikken Maastricht. Of: doe mij nog eens zo’n chocoflik. Strikken klinkt ook schattig hoor, maar wáár wil je je veters voor strikken dan? Voor een date? Een date met je veters? En wat gaan jullie dan eten? SPAGHETTI? Mwoehaaa!’

Waarschijnlijk denkt u op zo’n moment: mijn vriend zit er he-le-maal naast. Maar weet u, dat hoeft dus niet. Denk aan al die daltrustens uit mijn collectie. Misschien bent u zelf degene die tot nu toe in een waanwereld leefde; een waanwereld die nu bruut in elkaar stort omdat de fundamenten ervan zijn opgeblazen. Want: als u dat van die veters niet wist, wat weet u dan nog meer niet? Misschien is dát wel waarom daltrustens mij zo aan het hart gaan. Omdat, wanneer ze aan het licht komen, de aarde even stopt met draaien. Stationsklokken stoppen, Twitterfeeds stokken, stoplichten blijven tussen rood en oranje steken, en daar, dáár: in dat existentie vacuüm, is even, heel even…alles mogelijk.