Turn back time • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Al er een jaar is waarin heel veel is gebeurd en er met tijd werd gespeeld dan was het voor de One Direction family toch wel dit jaar. Zowel hele goede als slechte dingen zijn dit jaar voorgekomen, dingen om te vergeten, te onthouden, maar ook om op terug te kijken of juist door te gaan. Het was een jaar waarin iedereen elkaar leerde kennen, het uiterste werd gevraagd en misschien ook nog wel eens een band op het spel werd gezet, of ontstond. Het is dan ook ergens een opluchting dat een nieuw jaar kan beginnen en dit jaar feestelijk kan worden afgesloten. Een nieuwe start, die alleen maar beter kan worden. Maar wat als blijkt dat het hele jaar opnieuw begint? Kunnen de mensen dat nog wel trekken of gaat iedereen er aan onderdoor? Komen er veranderingen, omdat iedereen weet wat er gaat gebeuren of komen er onverwachte wendingen?

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 11:52 ]

How far is far

Niall James Horan

Lachend plof ik weer op de bank naast Mandy, ik sla mijn arm om haar schouder en buig een beetje naar haar toe. "Ik heb je gemist." fluister ik in haar oor, waarna ik grijnzend weer normaal ga zitten. Al de hele avond zitten Mandy en ik op de bank, maar samen zijn we nog niet echt geweest. Elke keer komt er iemand bij zitten die ons begint uit te horen over hoe ons jaar was en of we goede voornemens hebben. Daarnet kwam ineens iemand die ik nog nooit gezien had bij ons zitten, het bleek een oude vriendin te zijn van mijn moeder. Nog nooit gezien of van gehoord. Ik hoop mijn moeder wel, want ander is er net een vreemde in dit huis geweest. Maar toen ze hier kwam en zich voorstelde heb ik een minuutje met haar gepraat en was daarna snel weggegaan. Naar het toilet, eigenlijk ben ik gewoon een nieuwe fles champagne gaan pakken en ben nog even gaan praten met een paar mensen die ik wel kenden, maar om nou te zeggen dat ik meer champagne wilde is wel een beetje raar.
Ik kijk even snel naar de klok en zie dat het nog ongeveer een kwartier is tot het twaalf uur is, nog een kwartier tot 2015. Nog een kwartier en dan kan ik aan een nieuw hoofdstuk beginnen, aan een nieuwe start.

[Naomi vroeg me dit voor haar te posten, omdat Quizlet het bij haar niet doet.]

Louis Tomlinson
Het glas champagne nam ik in een hand na mijn woorden, om me vervolgens zo te draaien dat ik een arm om Marcel heen kon wikkelen. Dat was als teken om mijn woorden bij te zetten en liet een klein glimlachje zien. Kort daarna liet ik mijn eigen wens over mijn lippen rollen, die naar waarheid waren. Vooral voor de jongen naast me, de andere, want er was teveel gebeurd dit jaar. Het nieuwe jaar zou dat ook moeten, maar wel in het tegenovergestelde, dus in mooie dingen. Om me eigen maakte ik me niet druk, want ik had de mensen om wie ik gaf en Buddy, mijn grote steun en dat was op dit moment wel voldoende. Ik mocht de clown van het stel zijn, maar over deze dingen zou ik nooit grappen kunnen maken. 'Dankjewel Marcel,' zei ik zachtjes bij zijn woorden. 'Ik hoop ook met heel mijn hart,' mompelde ik er nog achteraan, om met een verwarde uitdrukking zijn kant op te kijken bij zijn volgende reactie. Deed ik iets verkeerd? Al snel werd duidelijk waardoor de piep kwam waardoor ik mijn hoofd langzaam schudde. Het zouden de honden ook een keer niet zijn. 'Kom hier,' mompelde ik om me, zonder na te denken voorover te buigen en een kusje op zijn wang te planten. Het bekende 'kusje erop' kwamen altijd als goedmakertjes, maar gezien de plek, veranderde ik het toch een heel klein beetje. 'Beter?' Vroeg ik met een lichte grinnik. Pas later drong tot me door dat het geen hele handig keuze misschien was, maar het maakte me op dit moment niet heel veel uit. Daarbij stond ik hier ook om bekend. Zeker onder eerst doen en dan pas denken.

"Family don’t end in blood”

Mandy A. McArthur

Iemand plofte naast me neer en snel keek ik naast me, Niall. Meteen kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. Hij legde zijn arm over mijn schouder en fluisterde in mijn oor:''Ik heb je gemist.'' Ik keek hem aan. ''Ik jou ook.'' fluisterde ik terug. We zaten de hele avond al bij elkaar maar iedere keer kwam er weer iemand aan om dingen te vragen over dit jaar, wat vreselijk was, en het komende jaar wat nog ongeveer een kwartier was. Eindelijk een nieuwe start. Een nieuwe bladzijdes in mijn leven die ik vol kan maken met goede dingen en ook wat fouten waar ik van moet leren. ''Ik kan niet wachten op het nieuwe jaar.'' zei ik tegen Niall en ik staarde in zijn mooie blauwe ogen. Met mijn linkerhand pakte ik zijn andere hand vast en ik drukte een kus op zijn wang. Ik hield echt zielsveel van deze jongen en ik zou hem niet meer kunnen missen in mijn leven. Met mijn rechterhand frunnikte ik aan mijn armband die om mijn linkerhand zat. Laat ik hopen dat 2015 een super jaar word, en niet zo'n hel als 2014. Maar ik voel dat het een goed jaar word.

''I like the part when everythings become okay. It's just not the truth.''

Marcel Styles
Ik bevroor als een klein hertje in de koplampen van een vrachtwagen toen hij een arm om me heen sloeg. Ik dacht dat ik veilig tegen de muur en de zijkant van de bank was gaan zitten zodat dit niet kon gebeuren, maar toch. Ik begon alweer hevig te trillen en sloeg met moeite de rest van mijn glas achterover in de hoop dat het in elk geval niet over mijn kleren ging. Toen hij begon te praten stond ik toch versteld van zijn woorden, want ieder ander had gewenst voor z'n zicht terug, maar deze clown niet. Dat zei ik dus ook heel voorzichtig en ik glimlachte wat verlegen met een blos op mijn wangen bij zijn bedankje. Toch zat ik nog wel trillend van angst onder zijn arm, al was het een heel klein beetje minder geworden. Ik wist alleen neit of het door hem of de drank kwam, maar waarschijnlijk hem, want door een glas champagne werd een baby nog niet dronken. Ik kromp in elkaar toen Doerak, lomperik die hij is, met z'n volle gezicht zijn poot in mijn kruis zette. Een pijnlijk gepiep kwam uit mijn mond. Toen Doerak weg was en ik over de pijnlijke plek wreef herrinderde ik me dat Louis het alleen had gehoord. ik was echt de slechtste vriend van een blind iemand, want ik vergat steeds dat hij blind was. Ik legde het uit en wachtte op een reactie. Zijn reactie liet me eigenlijk direct in de eerste stappen van een paniekaanval komen. Ik begon te trillen, hyperventileren en kroop totaal in elkaar van angst. Toen hij vroeg of het beter ging was ik eigenlijk niet in staat om te antwoorden. Doerak kwam nu naar me toe en drukte zijn neus tegen mijn wang. Ik sloeg mijn armen om hem heen en hield hem dicht tegen me aan terwijl ik probeerde te kalmeren. Louis bedoelde het vast goed, maar ik kon het gewoon niet meer aan. Zelfs zulke kleine dingen lieten me totaal flippen, al hunkerde ik ook naar ze. het was gewoon zo tegenstrijdig, maar nu was ik vooral doodsbang, hoe stom ik dat zelf ook vond. Ik kon gewoon niet de mogelijke consequenties van iemand in mijn leven laten op zo'n manier vergeten.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Marcel bevroor onder mijn knuffel, om vervolgens hevig te trillen. Iets waar ik niet verbaasd van opkeek, maar ook geen aanstalten maakte om hem los te laten, ook al verslapte mijn greep wel ietwat. 'Marcel, ik zweer je. Ik krijg nog eerder mijn zich terug dan dat ik jou iets aandoe,' verliet mijn mond, maar wist niet of het effect zou hebben op de reacties van de jongen. Natuurlijk meende ik dit met heel mijn hart, zeker nu duidelijk was dat ik permanent blind zou blijven, maar soms was het moeilijk om iet te geloven als het ooit eens was fout gelopen. Rustig vielen de andere onderwerpen waardoor ik stiekem hoopte dat de jongen inzag dat ik echt niets kwaad in de zin had terwijl ik af en toe één klein slok van mijn drank nam. Al wist ik dat als hij zo bleef trillen, ik de afstand wel weer wat zou verruimen, want het was niet mijn bedoeling. Ik wilde dat hij zich op zijn gemak voelde, wat in deze situatie duidelijk niet zo was. Mijn reacties op de actie van Doerak waren dan niet heel handig geweest, want de eerste stappen van een paniekaanval waren daarna zeer duidelijk. Daar hoefde ik mijn zicht nog geeneens voor te hebben en kon ik mezelf wel door voor mijn kop slaan. Misschien moest ik toch eens gaan denken, om vervolgens pas iets te doen. Mijn arm die rond zijn middel lag verdween gelijk, verplaatste zich langzaam naar boven, om onder zijn kin te leggen en zijn gezicht mijn kant op te draaien. Dit gedaan hebbende, viel deze weer slap langs mijn lichaam. 'Sorry, het was geen handig actie van me geweest. Ik had het niet moeten doen en eerst na moeten denken,' rolde als eerste over mijn lippen, om even te slikken. Ik was echt de slimste hier in huis, volgens mij. Zeker in deze situaties aangezien ik hier heel slecht was, was totaal nutteloos. 'Maar haal voor mij alsjeblieft wel een keer goed, diep adem,' zei ik zachtjes. Zelfs Doerak, die hoogstwaarschijnlijk bij Marcel zat, kon dit nog beter oplossen dan mij. 'Het zal helpen om langzaam te kalmeren.' Ja, ik moest me echt eens beter gaan verplaatsen in mensen, in deze jongen.

[ bericht aangepast op 16 maart 2014 - 20:54 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Door Louis's actie viel ik al erg snel in de eerste stappen van een paniekaanval. Toen hij zijn arm van mijn lichaam liet vallen en ik Doerak stevig in mijn armen sloot begon ik langzaam te kalmeren, maar zodra zijn vingers mijn huid, en dan al helemaal onder mijn kin, raakten, flipte ik weer compleet. Ik wist diep van binnen dat hij niet zo was als mijn ex, dat hij me geen pijn wilde doen en dat hij het goed bedoelde, maar dat kwam nu niet door mijn doodsangsten heen. Hij draaide mijn hoofd naar hem toe waardoor ik in zijn doffe doch blauwe ogen moest kijken. Het duurde eventjes voor zijn woorden waren doorgedrongen en voor ik mezelf genoeg had weten te overtuigen dat hij dit goed genoeg meende om nu in elk geval rustiger te worden. Ik legde een hand voor mijn mond en neus en stopte zo langzaam aan het hyperventileren. Het trillen werd ook een klein stukje minder terwijl ik toch Doerak nog stevig tegen me aan hield en hij mijn nek rustig likte om me kalmer te maken. Toen ik uiteindelijk zelf besloot dat ik rustig genoeg was trilde mijn stem nog een klein beetje terwijl ik zacht zei: "Sorry. Je bedoelde het hopelijk goed, maar ik heb problemen met elke vorm van fysiek contact en veel vormen van mentale bonden ontwikkelt dit jaar." Ik slikte even en legde een bang trillend handje op zijn kleine hand om te laten merken dat ik het echt oprecht zo bedoelde en dat ik het wel probeerde. "Herstel gaat erg langzaam." mompelde ik. Eigenlijk zag of merkte ik amper herstel. Zelfs met de knuffels die mijn moeder me gaf als ze langs kwam schoot ik nog wel eens in de stres. Mijn bloedeigen moeder. Ja, ik had echt problemen, maar ik wilde niet naar een psychiater, bang om me te openen tegenover anderen, bang om weg te worden gehaald bij Harry, bang om alleen ergens opgesloten te worden, bang om met anderen ergens opgesloten te worden, bang dat mijn ex me daardoor zou vinden. Ik hoopte dus maar gewoon dat het langzaam aan beter zou gaan, maar voor nu had ik daar een erg hard hoofd in, want zelfs maar mijn hand op die van Louis leggen zoals nu, jaagde me veel angst aan.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ergens had ik de neiging om mijn hoofd tegen de dichtstbijzijnde muur aan te slaan door mijn acties naar Marcel, die daardoor in een paniekaanval raakte. De reden dat ik mijn arm langs mijn lichaam liet vallen, wat hem al leek te kalmeren waardoor ik de rest eigenlijk niet had moeten doen. Ik nam dit mezelf dan ook kwalijk terwijl ik de jongen niets verweet. 'Rustig Marcel,' zei ik zachtjes toen mijn andere woorden langzaam door leken te dringen. Mijn ene hand had ik inmiddels op knie, die ik beide had opgetrokken, terwijl de andere over het kopje over Buddy gleed. Deze kwam namelijk kijken wat er aan de hand was en had zijn neus al tegen mijn zij gedrukt. Daarbij kwam het volgens mij ook omdat Doerak zich bij Marcel had gevoegd. Ergens had ik het vermoeden dat mijn hond me beter aanvoelde, dan ieder ander, maar ook vooral mezelf. Heel af en toe rolde dezelfde woorden over mijn lippen terwijl ik Marcel rustig de tijd gaf om zichzelf te herpakken en ook de ruimte ietwat verwijdde. 'Je hoeft geen sorry te zeggen, want ik ben de enige die dat zou moeten. Daarbij bedoelde ik het ook goed, maar ik had het op een andere manier aan moeten pakken, omdat ik weet dat het niet makkelijk voor je is.' Ik beet op mijn lip, maar liet wel een klein glimlachje doorschemeren toen ik de jongen zijn hand op de mijne voelde. Het teken dat hij meende wat hij zei. 'Laat me je helpen op vlakken waar het kan?' Het verliet twijfelend mij mond, omdat ik niet wist of die er waren, of de jongen dat wilde. Als het Harry en zijn familie al niet lukte waarom bij mij dan wel? Ik was maar een dronken, blinde dropje en verder vrij weinig. Psychologie was ook niet binnen mijn bereik en al snel kreeg ik door dat het voorstel door mijzelf al door de wc was gespoeld. Mijn vrije hand legde ik op de zijne neer. 'Het gaat goed komen, Marcel, want dit jaar gaat goed komen. Desnoods zorg ik daar persoonlijk voor, want ik kan heel goed slaan met mijn stok,' Het laatste kwam er met een zachte grinnik uit, omdat ik het aan het begin al een keer had uitgetest en je gewoon moest vluchten als je mij met de stok, in plaats van mijn hond, zag.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik vond het erg eng om toch Louis een kleine kans te geven, maar ik probeerde het wel. Toen ik toch langzaam aan rustig was geworden, verontschuldigde ik me voor mijn reactie. Diep van binnen wist ik ook wel dat hij het goed bedoelde, maar het was gewoon zo moeilijk te geloven. Ik legde heel voorzichtig een trillend bang handje op die van Louis, die mijn hand met gemak omsloot. Ik zag hem een klein beetje glimlachen. Zijn woorden deden me op een of andere manier ook een klein beetje voorzichtig glimlachen. Misschien moest ik deze jongen toch echt een kans geven. Het kon altijd dat het mis kon gaan, maar dan zou mijn broer er voor me zijn, toch? Het was dan wel een goede vriend van hem, dus het zou hopelijk goed zitten, maar als het toch leek of hij connecties had met mijn ex, zou hij me beschermen, toch? Zijn twijfelende vraag haalde mij uit mijn twijfelende gedachten. Ik dacht even na en knikte voor ik hem een zacht toestemmend kneepje in zijn hand gaf. Slechter dan een grote kans om in het bordeel te komen en een angst voor bijna alles en iedereen kon bijna niet. Ik schrok wat toen zijn tweede hand de mijne omvatte. Ik slikte en deed moeite niet weer over mijn hele lichaam te gaan trillen. Hij bedoelde het goed. Dat bleef ik maar tegen mezelf herhalen, wat enigzins voor wat rust zorgde. Omdat ons contact niet heel veel was hielp het goed genoeg om niet te trillen en mijn ademhaling relatief normaal te houden, al zou het zo weer mis kunnen zijn als het verder ging dan dit.Zijn woorden deden me heel erg zacht grinniken. Ik kon me voorstellen hoe Louis achter iemand aan rende met z'n stok in de lucht zwaaiend. Niet veel later stokte mijn adem weer even toen ik me nog iets bedacht. "Je gaat mij toch niet slaan?" vroeg ik angstig trillend. Dat was te vaak gebeurt dit jaar. Mijn andere hand had stevig de vacht van Doerak vast, die nogsteeds rustgevend over mijn nek likte. Mijn ene hand lag namelijk nogsteeds tussen die van Louis, waar ik hem niet tussenuit durfde te trekken, zeker niet na de drijging van stokslagen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik kon mezelf voor mijn kop slaan, maar langzaam was ik wel blij met de reacties die ik van Marcel kreeg. Ondanks het een bang konijntje was, leek hij wel te proberen om mijn reacties toe te laten, in te zien dat ik het goed bedoelde. Dat was voor mij al meer dan genoeg, een hele eer door alles wat hij had meegemaakt, meer kon ik niet vragen van de jongere jongen. Ondanks mijn reacties gaf ik hem ook gewoon de tijd om iets in te zien, bewaarde de afstand en probeerde eerst goed na te denken. De verkeerde dingetjes zouden dan ook niet met opzet gebeuren, zoals de knuffels en zou ik ook mee stoppen in plaats van doodleuk doorgaan. Daarbij wilde ik er zijn voor de jongen, waren mijn eerdere woorden niet gelogen, net als de twijfelende woorden die al snel volgde. Hoe twijfelend ze ook mijn mond verlieten, ze waren wel voor de volle honderd procent waar. Ik was dan ook blij dat de jongen me deze kans gaf, wat me in de tussentijd ook verbaasde, door het zachte, toestemmende kneepje in mijn hand. 'Ik beloof dat je geen spijt gaat krijgen hiervan,' verliet zachtjes mijn mond, want dan ging ik echt zo lang mijn hoofd tegen de muur slaan tot ik zwart zag. of nou ja niet meer bij zinnen was. Ik wilde zijn vertrouwen niet nog een keer schaden. In dit opzicht had dit jaar mij vrij weinig gebracht, ondanks mijn zicht weg was. Maar dat was al langer bekend, net als mijn drankproblemen. Marcel schrok duidelijk van mijn tweede hand, maar dat zorgde niet dat ik deze weghaalde. Ik liet hem rustig liggen, om door te praten en zachtjes te lachen. Ik had zo vaal mensen met een stok geslagen en die waren dan ook blij dat ik Buddy nu had. Niet dat ik daar niet blij mee was, maar dat had meerdere redenen. Het lachen verging me alleen al snel weer bij de vraag van Marcel, om mijn hoofd te schudden. 'Marcel, knoop dit goed in je oren. Ik ga jou niet slaan, zeker niet met die stok. Je verdiend dat niet en daarbij zou het nog geeneens in mijn hoofd op kunnen komen,' antwoordde ik naar waarheid, om twijfelend een arm omhoog te houden voor een knuffel. Toch was het maar voor een kleine seconde, omdat al snel weer doordrong dat het net ook verkeerd ging en het nu beter leek te gaan. 'We gaan er het beste van maken.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Louis's belofte van trouw deed me aan de ene kant erg goed, maar aan de andere kant maakte het me weer erg bang en onzeker. Trouw had namelijk dit laatste jaar slecht voor mijn uitgepakt. Ik was een jongen van groots vertrouwen geweest. Vertrouwen wat makkelijk te vergaren was en waardoor ik snel mensen had vergeven, maar dat was nu allemaal naar de achtergrond gedrukt door de angst en wanhoop. Toen Louis zijn tweede hand op de mijne legde schrok ik wel, maar ik dwong mezelf rustig te blijven zitten en bleef maar herhalen in mijn hoofd dat hij het goed bedoelde, net als bij de knuffels van Harry of mijn ouders, waardoor ik me toch redelijk rustig wist te houden. Nogsteeds was ik er niet comfortabel mee, maar rustig was nu echt het beste wat je ging krijgen van mij. Zijn woorden deden me even zacht grinniken, iets wat al lang geleden was bij iemand anders dan mijn ouders of broer. Maar toen ik me realiseerde wat hij letterlijk had gezegd werd ik weer bang. Ik wilde geen stokslagen. Zeker niet als er spieren als die van hem achter zaten, want spieren had hij toch wel. Die zag je duidelijk zitten onder zijn huid, ondanks zijn lengte en handicap. Ik vroeg het dus maar heel voorzichtig. Ik kreeg een Louis die duidelijk en oprecht in ongeloof was ervoor terug. Mijn ex had nooit zo oprecht geleken als ik eraan terug dacht, maar ik was te blind geweest door verliefdheid. Nu gebeurde dat echt niet meer. Louis sprak de waarheid, dat wist ik bijna zeker. Louis stak na zijn woorden voorzichtig zijn arm uit, maar ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat hij het graag wilde, maar ik kon het nu echt even niet aan. Het was allemaal wat veel: Al deze mensen hier, het vertrouwen toch een stukje in hem leggen, het menselijke contact en dat allemaal terwijl Harry er niet bij was. Ik vroeg me even af waar Harry was, maar die zou vast met Rebecca naar de slaapkamer zijn gegaan, want zij was er ook niet. Heel voorzichtig liet ik Doerak los om nog iets te doen wat ik echt doodeng vond, maar wat ik wel echt wilde doen. Onder Louis zijn woorden glimlachte ik en ik gaf hem een zacht goedbedoeld klopje op de arm die hij om me heen had willen slaan, terwijl ik met mijn andere hand zacht in de hand kneep die ik nog vast had. Door mijn acties stokte mijn adem even in mijn keel voor die en mijn hartslag als een razende weer begonnen. "Dat doen we" piepte ik zacht voor ik hem weer in elk geval met de tweede hand los liet en wat afstand nam om weer rustig te kunnen worden. Ik rekte nu echt mijn grenzen op, wat vreemd was, want zelfs bij mijn eigen broer had dit tijden geduurd. Hopelijk was dit een teken van langzaam herstel waar ik zo lang op had gewacht.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wist niet wat het was, waarom ik juist Marcel zo graag wilde helpen met alles verwerken wat dit jaar was gebeurd. Ik had mijn eigen familie, mezelf, waar het jaar niet lekker was gelopen en toch zat ik hier bij de krullenbol. Ik had wel ideeën over hoe het kwam, maar ik ging mijn hersenen er nu niet over breken, want het voornaamste was dat ik hem wilde helpen en niet teleur wilde stellen. De angsten helpen te overwinnen en ondertussen mijn eigen problemen beetje bij beetje proberen te vergeten. Mijn vrije hand legde ik ook op de zijne, wat voor een geschokte reactie van Marcel, maar het was al een stap dat hij er nog vrij rustig onder bleef. Comfortabel was het volgens mij nog niet, voor beide niet, maar een ding tegelijk. Als een ding goed liep dan moest de rest vanzelf langzaam maar zeker komen. Het belangrijkste hier was in mijn ogen vertrouwen. Het vertrouwen naar beide kanten, maar voor Marcel misschien toch nog net iets meer, want het feit dat ik hem niet zo slaan zou daar ook nog bijkomen. Dat was wel het laatste zijn wat in mijn gedachten op zou komen en ik uit zou voeren. Voor mij kwam nadenken erbij voor ik iets deed, waar ik langzaam de slag in te pakken kreeg, ook al had ik nog steeds de jongen plat te knuffelen. Iets wat ik niet deed, wetende dat het geen goede zet zou zijn en zeker niet doordat de jongen er niet in meeging. Ik zou mijn eigenwijsheid opzij zetten en dat was ook een grote stap. Ach, zo kon ik ook nog wat doen en kreeg ik misschien nog vertrouwen in Marcel dat hij mij zou helpen met mijn zicht. Ik wist niet wat dit ging brengen, maar het was iets wat we vanzelf zouden zien. Misschien viel het uiteindelijk mee, of juist niet. Een ding wist ik wel zeker en dat was dat het niet weer zo'n belabberd jaar zou worden, want dat kon gewoonweg niet. Ik voelde een goedbedoelde klopje tegen mijn arm, die me uit gedachten haalde, net als een kneepje in mijn hand. Het zorgde voor verbazing, maar ook de drang om hem alsnog te knuffelen en een brede glimlach. Het laatste, omdat ik het niet had verwacht en het voor hem al een aardige stap moest zijn. 'Het gaat goed komen. En volgens mij hebben we een voornemen om het jaar mee in te gaan, want dit lijkt me wel iets moois.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Louis leek verbaasd door mijn actie, wat ik eignelijk ook was. Ik had geen idee hoe ik mezelf zo ver kon pushen, maar het leek allemaal net iets makkelijker te gaan nu met hem. Misschien kwam het ook wel dat het met Harry en mijn ouders tergend langzaam iets beter ging. Toen ik toch de brede grijns van Louis zag komen, kon ik ook glimlachen en wist ik tenminste dat dit nu neit erg was. Ik bleef namelijk nogsteeds doodsbang dat ik iets verkeerd deed en ik er van langs zou krijgen. Ik knikte bij zijn woorden en keek even naar hem, om door de wazige ogen weer te realiseren dat hij niets zag. Daar moest ik echt eens mee ophouden. "Inderdaad" beaamde ik zacht. Mijn ogen gleden langzaam naar wat er achter hem zich afspeelde: Zijn zusje met haar pooier samen op de bank. Op een of andere manier knapte er iets in me, iets wat eigenlijk nog nooit op deze manier zo hevig was gebeurt. het kwam door een combinatie van woede dat ze zich zo liet behandelen, angst dat hij mijn ex zou bellen en zorgen dat Lou zijn zusje voor eeuwig kwijt zou zijn aan een bordeeleigenaar. Plots schoot ik op mijn benen en stond los van Louis. In twee stappen stond ik bij ze en begon te tieren. "Zie je niet dat hij je alleen gebruikt?! Je bent een hoer in zijn ogen, een lap vlees die geld voor hem verdient, meer niet. En als je me niet gelooft. Als je denkt dat dit echt om liefde gaat, waarom heeft hij je dan als hoer voor hem laten werken. Waarom kijkt hij naar je als een tijder naar een lap vlees? En ga me nou neits zeggen over dat je het uit verdomme liefde doet, want dan ben je nog dommer dan een goudvis. Zodra jij het bordeel niet meer in wil zal hij je erin vastketenen, je paspoort afnemen en je als een sexslavin houden. Het enige waarom je nog zo je leven kan lijden is omdat jij meegaat in alles wat die vieze pooier van je je voorlegt. Kom eens bij zinnen Darke. Er is een rede waarom ik zo bang ben. Ik wil namelijk niet eindigen als een sexslaaf. Ik zou willen zeggen dat er nog hoop voor je is, maar blijkbaar wil je juist dat hij over je lichaam en de rest van je leven beslist." bitchte ik naar Louis' zusje. dit was het meest dat ik in anderhalf jaar had gesproken. Op dat moment stond die pooier van haar op en gaf me een dreun in mijn gezicht en siste dat ik me niet met de zaken tussen hem en zijn hoer moest bemoeien. Toen deed ik misschien nog wel het domste van alles: Ik haalde uit en hoorde zijn neus onder mijn vuist kraken, waarna hij met een bloedneus en met een blik vlammend van woede de kamer uit stormde naar de keuken om het bloeden te stelpen. Nu was ik weer aan het hijgen, dit keer niet van angst, die drong nogsteeds niet echt binnen, maar door zienende woede, zware walging en pure haat.

[Oops, beetje lang. Maak aub niet zulke lange posts want normaal is dit echt onhaalbaar]

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 20:05 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik moest zeggen dat Marcel me bleef verbazen in zowel de goede als slechte richting. Het laatste had ik eigenlijk niet aan zien komen, gezocht achter hem, maar dat kwam dan ook pas op het moment dat hij tegen mijn zusje begon te bitchen. Tenminste dat drong later pas tot me door toen de naam 'Darke' klonk, nadat hij was opgestaan en zijn stem tot me doordrong, ook al had ik het door zijn woorden kunnen weten. Al moest ik zeggen dat het besef nog niet helemaal kwam, omdat ik dit niet zag als Marcel, het leken me niet zijn reacties. Alleen zijn stem, samen met het feit dat hij naast me was verdwenen, maakte dat duidelijk dat hij het wel was. Ergens snapte ik zijn uitbarsting door alles wat hij had meegemaakt, maar het feit dat hij zo tegen mijn zusje tekeerging, maakte dat ik het er ook weer niet mee eens was. Ik riep Buddy erbij, om zijn tuig vast te pakken en langzaam omhoog te klauteren van de bank, zodat ik met beide voetjes op de grond stond. ´Help me, Bud,´ mompelde ik zachtjes terwijl ik voetje voor voetje in de richting van het stel liep, mijn hond voorop en me leiden in de juiste richting. Eenmaal bij de stemmen legde ik mijn hand op de schouder van de tierende jongen, maar hield verstandig mijn mond, omdat ik bang was voor een uithaal. Daarbij had ik ook geen idee wat te zeggen, om meerdere redenen. De voornaamste was dat het beide mensen waren waar ik om gaf, maar vooral ook van mijn stuk was gebracht door de jongen naast me. Daarbij wist ik ook heel goed dat als ik mijn mond zou openen er dingen uitkwamen waar ik spijt van zou krijgen. Buddy daarin tegen begon zachtjes te grommen, om zich wel half op mijn voet neer te zetten en half tussen Marcel en mij in. 'Bud rustig,' verliet mijn mond, om hem nog ietwat dichter naar me toe te trekken. Pas toen het geluid van klappen tot me doordrong, nam ik de kans om een keer goed, op gevoel, uit te halen, maar raak doordat mijn gehoor me hielp en het me langzaam iets te hoog ging zitten. 'Je hebt het nog altijd over mijn zusje en zulke namen ben ik nog altijd niet gediend,' siste ik, want ergens mocht het zo zijn, ik was er nog altijd niet van gediend. Na die woorden richtte ik me op Marcel naast me, omdat de andere jongen ervandoor ging. Eerste haalde ik nog een keer diep adem, omdat ik geen zin had om tegen hem uit te vallen en zo hopende om mezelf te herpakkend. ´En wat moet ik tegen jou zeggen?´

( Ik heb zoveel inspiratie als tien die het niet hebben. Solly)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Darke Lucïen Tomlinson.

Ineens staat de jongen die ik herken als Marcel Styles voor mijn neus en begint te tieren. "Zie je niet dat hij je alleen gebruikt?! Je bent een hoer in zijn ogen, een lap vlees die geld voor hem verdient, meer niet. En als je me niet gelooft. Als je denkt dat dit echt om liefde gaat, waarom heeft hij je dan als hoer voor hem laten werken. Waarom kijkt hij naar je als een tijder naar een lap vlees? En ga me nou neits zeggen over dat je het uit verdomme liefde doet, want dan ben je nog dommer dan een goudvis. Zodra jij het bordeel niet meer in wil zal hij je erin vastketenen, je paspoort afnemen en je als een sexslavin houden. Het enige waarom je nog zo je leven kan lijden is omdat jij meegaat in alles wat die vieze pooier van je je voorlegt. Kom eens bij zinnen Darke. Er is een rede waarom ik zo bang ben. Ik wil namelijk niet eindigen als een sexslaaf. Ik zou willen zeggen dat er nog hoop voor je is, maar blijkbaar wil je juist dat hij over je lichaam en de rest van je leven beslist."
      Ik kijk hem verbaasd aan als Tony opstaat en Marcel een dreun verkoopt, hem toesissend dat Marcel zich niet met ons moet bemoeien. Ook Marcel haalt uit en bezorgd Tony een bloedneus, waarna mijn vriend wegrend. Louis mengt zich ook nog in de Ik twijfel, moet ik nu achter Tony aangaan? Of het hier met Marcel uitpraten? "Dit is helemaal jouw zaak niet," spreek ik uiteindelijk. "Dan ben ik dommer als een goudvis. Het is mijn werk en ik hou van hem, ja? Ik begrijp dat je bang bent, maar jouw situatie is heel anders als dat van mij, Marcel."
      Ik draai me om en met tikkende hakken loop ik richting Tony. Om hem daarna voorzichtig te helpen met het stelpen van zijn bloedneus.

Reality's overrated.

Marcel Styles
Ik had niet gemerkt dat Louis achter me was komen staan tot hij rakelings langs mijn hoofd een dreun uitdeelde aan de pooier, die woest wegbeende. Toch werd ik al snel weer in de extase gesleept door Darke. Haar woorden lieten mijn bloed koken. "Dat is niet zo. Echt niet. Ik heb alleen de laatste stap gewijgerd, terwijl jij hem wel hebt toegestaan. Daarom leven we beiden nu in een andere angst. Ik bang dat hij me vind en jij bang dat hij je verlaat. Denk daar maar eens over na." siste ik voor ze wegrende achter haar pooier aan. Op dat moment, door de plotse rust in de kamer beving me wat er was gebeurt. Ik hapte hysterisch naar adem en liet mezelf als een klein bolletje, hysterisch ademend en trillend van angst op de grond vallen. "Sorry. Ik weet niet wat er gebeurde." piepte ik hysterisch. Ik was doodsbang. Bang voor wat Louis zou doen, omdat ik zijn zusje toch een hoer had genoemd. Bang dat Darke's pooier mijn ex zou bellen en ik in een bordeel werd vastgeketend. Bang dat iedereen me zou haten. Bang voor alles. Langzaam begon ook te zinken dat Louis me eigenlijk had gered uit het gevecht, wat ik nooit had kunnen winnen. Ik zou zoizo een keer zijn ingestort. Dat gebeurde namelijk in ruzies altijd. Ik keek met twee grote groene waterige ogen op en keek naar Louis' postuur boven me. Normaal was ik langer, maar hij was duidelijk volwassener. "Dank je." piepte ik zacht. Hij had me gered terwijl ik zijn zusje had afgekat. Ik voelde Buddy zijn neus tegen mijn wang drukken en Doerak bij mijn voeten gaan liggen. Ik vlocht mijn vingers door Doerak's vacht en hield ze daar. Ik was totaal in paniek en doodsbang. Ik werd absoluut niet rustiger en begon me alleen maar erger op te winden en verder de paniek in te werken. Dit ging echt totaal mis en straks zouden ze me ofwel veel drank naar binnen moeten gieten of de ambulance moeten bellen om me rustig te krijgen.

Bowties were never Cooler