[300] The Guild Of Guardian Angels. [Speeltopic] - Speeltopics

Het jaar 2145. Dankzij de technologie is het geloof in goed en kwaad vrijwel nihil. Toch is de oorlog tussen het goede en het kwaad op het randje van uitbreken. Maatregelen zullen genomen moeten worden.
"jij hebt echt een engeltje op je schouder" is een gezegde die bekend is bij ieder mens. Niemand weet alleen dat ieder mens echt een engel bij zich heeft. Een Guardian Angel. Deze Guardian angel sterft als jij sterft, dit is de reden dat hij of zij er altijd voor zorgt dat je veilig bent.
Uit noodzaak heeft de raad van Guardian angels een academy op gezet. Deze Academy leert de mens samen te werken met zijn Guardian Angel. Dit om te kunnen vechten tegen het kwade en zo de wereld van de ondergang te kunnen redden.

De mensheid word in de gaten gehouden door deze angels. Na in wat mensen verdiept te hebben worden elk jaar zes meisjes en zes jongens uitverkoren om te komen in de academy. Dit gebeurd door middel dat hun Angel zich aan hen laten zien. Ze krijgen de keuze mee gaan naar de academy, daar leren ze hun Angel kennen (die overigens al alles van hun weet) maar ook samen te werken, vechten en de andere nodige vakken. Of niet meegaan, maar tegelijkertijd hun angel kwijt raken.

Deze RPG speelt zich af op de Academy, deze is op een platform van 12 hectare boven de Himalaya gebergte. . Na drie jaar gestudeerd te hebben met je Angel ben je klaar voor het gevecht, Je word verplaatst naar een ander platform waar je woont tot je er klaar voor bent.
Je opleiding duurt dus drie jaar, al die tijd woon je op het gebied van de Academy. Slapen, eten en leren doe je samen. Klassen en lessen zijn gevormt en elk jaar worden er 12 nieuwe leerlingen verwelkomt.

De acadamy


Regels van de Academy+Vakken


Regels
- minimaal 300 woorden per post en ik let hier op!
- Niemand Buitensluiten!
- Geen perfecte personages
- Let zowel op de regels van de Academy als van dit rpg
- Bestuur alleen je eigen personage
- Verwond/vermoord elkaar niet zonder toestemming
- Je hebt 48 uur om je rol in te vullen, red je dit niet stuur mij een berichtje
- 16/18 + Is toegestaan Zowel geweld als Seksualiteit
- Ik open de topics tenzij anders aangegeven.
- Ooc tussen haakjes of in praat topic
- Maximaal 2 personages per user
- Probeer de jongens en meisjes zo veel mogelijk gelijk te houden.
- Probeer geen liefdes relatie van te voren af te spreken, Dat moet groeien. Geld ook voor de Angels! Ook die kunnen verliefd worden maar ook dat moet groeien! je bent niet in een dag verliefd, al kun je je wel aangetrokken tot iemand voelen.
- Geen een dags vliegen!
-Naams verandering doorgeven.

Angels
Boys
- Nathaniël 'Fire, Nathan' Ace Rhine. ~ Sigil
- Christopher Ian Reed ~VladiFerr
- Dannick Storm ~geleninja
- Arden Belvedere Kai Donatti ~Nephele

Girls
- Alice Jane Eatside~CrazyGirlxx
- Melanthe Lolita Layre ~Genest
-Nova Evalynn Jordans ~Enface

Human
Boys
- Seth Cooper ~ Periannath
-Finnick Dave Williams ~Silvanaa
- Tyce Odell Pearson ~Daemones

Girls
-Allison Blythe Patterson ~BastiIIe
- Isis "Izzy" Avalon Millington ~Caim
-Katharine Eden Mores ~ Adamou
- Aza Wakefields ~Neal

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Dannick "Best" Storm

De droom die ik had was heerlijk. Ik scheerde over een woest wolken dek terwijl onder mij het stormde en bliksemde. Een ijskoude weet sneed in mijn gezicht en op mijn blote borst, maar de adrenaline die door mijn lichaam pompte zorgde er voor dat ik het bijna niet voelde. Ik...
'Oef...' Iets heel zwaars plofte boven op me en drukte zo in een keer alle lucht uit mijn longen.
'What’s the story, morning glory? A new day has arrived.' Aza.
'Pleurt op,' gromde ik.
'Je ziet er trouwens werkelijk prachtig uit. Ik was namelijk zo vriendelijk om je al klaar te maken voor het feest.' Ik wilde net iets terug gaan zeggen, toen het langzaam begon te dagen. Ze zou toch niet... de grijns op haar gezicht zij van wel...
'Aza...' Ze schoot van me af en was binnen enkele seconden de badkamer in verdwenen. Dit ging je niet menen. Ik greep mijn deken beet en veegde over mijn gezicht. Blauwe, rode en zwarte vegen op mijn deken was het resultaat. 'Godverdomme.' Ik trok mijn deken van mijn bed af smeet het naar de andere kant van de kamer. Mijn hoofd liet ik terug vallen op mijn kussen. Zo bleef ik wachten tot Aza uit de badkamer zou komen. Een lichte rilling liep over mij heen. Het raam van onze slaapkamer stond op een kier en ik lag naakt op mijn bed zonder deken. Geweldig. Ik was natuurlijk te koppig om die deken op te pakken, dat zou als verliezen voelen. Ik zou hier gewoon moeten wachten... Alhoewel, waarom zou ik godsnaam wachten? Ik stond op van mijn bed, liep naar de badkamer deur. Ik hoorde Aza onder de douche staan. Wel ik had die douche harder nodig dan zij. Dus besloot ik haar maar te vergezellen. Met gemak trapte ik de deur van badkamer in en liep ik naar binnen. Ik stapte rustig de douchecabine in en drukte een kusje op Aza's wang terwijl ik langs haar heen boog om mijn shampoo te pakken. 'Doe dat niet nog eens,' zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Die mijn ogen niet haalde. 'Anders verplaats ik alles in onze kamer met precies twee centimeter.'

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 18:45 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Allison Blythe Patterson II 2e jaars

"Hmpff.." kreunde ze zachtjes en trok als reflex gauw haar deken over haar hoofd toen ze iets voelde. "Kai!" ze was nog niet helemaal wakker en dit was nog duidelijk aan haar stem te horen. "Jezus, mafketel.." mompelde ze zachtjes en voelde een gewicht bij haar billen verdwijnen. Vast die verdraaide kat, dacht ze, terwijl ze haar dekbed weer van haar hoofd trok en rechtop ging zitten. Ze leunde met haar hoofd op haar hand en slaakte een zachte zucht. Haar bruine ogen schoten naar Kai die slechts met een handdoek om zijn middel in de kamer stond. "Is het niet wat vroeg voor versierpogingen?" grapte ze en wierp een klein kussen van haar bed naar hem toe. "Kleed je aan mafkees." Ze sloeg haar benen over de bedrand en schoot gelijk haar blote voeten in de kleine pantoffels. "Hmm, vandaag geen les hè?" schoot haar opeens te binnen en ze grijnsde vrolijk. Hoewel ze nog niet blij was met het vroege uur waarop ze moest opstaan, werd ze toch vrolijk van het idee dat ze vandaag geen lessen had. Gisteren had ze nog een feestje bijgewoond bij iemand op de kamer, het was laat geworden en dat kon ze duidelijk voelen toen ze opstond en wat kleding uit de kast plukte.

"Geweldig," mompelde ze vanuit de badkamer. Ze stond voor de spiegel, die ze eerst schoon had moeten vegen dankzij haar kamergenoot, en trok zacht met haar vingers de huid onder haar ogen strak. Het brandmerk van het feestje van gisteren was op haar gezicht gestempeld in de vorm van donkere wallen. Niet veel later stond ze onder de douche, een plek waar ze de rest van de dag wel zou willen vertoeven. Echter zou dit niet gebeuren, omdat ze niet wilde dat Kai zonder haar vertrok. Ze wist dat ze zich ergens moest melden en daar de rest te horen zou krijgen, maar het fijne wist ze er niet van, omdat ze niet erg op had zitten letten. Dit deed ze sowieso weinig in de lessen, het kon haar niet veel boeien en ze was liever fysiek bezig dan mentaal. Boeken lezen was dan ook absoluut niet één van haar hobby's. Wanneer er teveel letters stonden naar haar zin haakte ze al af.
De outfit die ze aan trok was zoals gewoonlijk vrij simpel en donker. Een zwarte skinny, een donkerrode hemdje -haar lievelingskleur- met een wijdervallend, zwart vestje er op. Toen ze haar wallen zo goed en kwaad als het kon had weggewerkt gooide ze de badkamer deur open om wat frisse lucht binnen te laten. Ze piepte even om de hoek en tot haar genoegen zag ze Kai nog. "Mooi, je bent er nog. Ik ben zo klaar hoor." Bij dit laatste moest ze kort grijnzen, omdat ze het wel vaker zei en het altijd langer duurde dan ze beiden wilden. Ze ging voor de spiegel staan en was een poos zoet met haar haren die eerst geföhnd moesten worden en vervolgens in model moesten worden gebracht. "Het is alweer een jaar geleden.." mompelde ze voor zichzelf uit terwijl ze wat oogpotlood op stond te doen, en voegde er toen aan toe: "Hé Kai, ik zal proberen je dit jaar wat minder vaak in de problemen te brengen, 'key?" zei ze terwijl ze wat oogpotlood op stond te doen. Haar band met Kai was nog niet helemaal geweldig. Toen ze als eerst uitvond wie en wat hij überhaupt was had ze eerst van de schrik moeten bekomen en vervolgens was ze ook wat pissig geweest op het feit dat hij haar blijkbaar had lopen bespieden. Zo zag zij het in ieder geval en het had haar geïrriteerd, toch had ze er niet aan getwijfeld om mee te gaan. Echter kon ze soms haar handen niet thuishouden en de docenten zagen haar vaak liever komen dan gaan. Hoe dan ook, ze was vorig jaar meerdere malen in de problemen gekomen en had Kai hier vaker dan eens bij betrokken. Niet altijd expres natuurlijk, maar ze had wat goed te maken met hem. Hij kon in ieder geval niet zeggen dat ze zich nergens voor inzette, want bij de trainingen deed ze werkelijk haar best en ze vond het sporten ook heerlijk om te doen.
Toen ze klaar was liep ze het slaapvertrek weer in en schoot haar voeten in zwarte enkellaarsjes. "Ik ben klaar, let's go," glimlachte ze. Hopelijk hadden ze haar niet opgezadeld met een taak zoals 'eerste jaars rondleiden' o.i.d. Vorig jaar had iemand haar ook rondgeleid, maar ze was er al snel tussenuit geknepen toen ze had opgemerkt dat de persoon geen gevoel voor humor had. Een partypooper of Miss Goodie Goodie was het meisje geweest, niet het type persoon waar Allison direct op af zou stappen in ieder geval. "Mriaaauw," hoorde ze plots. Het was het lelijkste geluid op de hele aarde, maar dit paste wel bij het mormel. Allison gaf de kat een vluchtige aai over zijn bol. Fat Louie. Het beest was ooit aan komen lopen en was niet meer vertrokken, op aandringen van Kai had ze het beest maar onder haar hoede genomen. Hij was lelijk, dik en had een chagrijnige kop. Een lelijk mormel dus, waar ze een haat-liefde relatie mee had. "Ik ook van jou hoor," suste ze zogenaamd lief tegen het beest en rolde een keer met haar ogen toen bleek dat het beest alweer lag te pitten. "Harig mormel ben je ook, hmm." Ze wierp nog een blik op de pluizebol die wegzonk in haar dekens alvorens ze naar de deur liep. "Eens kijken wat voor geweldige klus ze voor me hebben bedacht," zei ze zogenaamd blij en gaf Kai kort een por, "je komt me wel helpen hè?" grijnsde ze.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aza 'Ace' Wakefields
Één twee… drie.. "Godverdomme." En ja hoor, hij had het ontdekt. Zijn scheldwoord zorgde ervoor dat een zacht gegrinnik mijn mond verliet. Dan moet je maar niet zo vast slapen, Dannick. Dan heb je ook geen kans dat ik iets verkeerds doe.
Ik genoot van het warme water dat over mijn lichaam stroomde en zag al snel hoe de glazen douchewanden door de hitte condenseerden. De kraan stond op de exacte hoeveelheid graden die ik elke ochtend zo zette. Zachtjes neuriede ik het liedje Troublemaker terwijl ik een tekeningetje met mijn vinger in de aangedampte douchewand maakte. Vervolgens reikte ik naar de zeep die steeds op een vaste plek in de douche stond toen ik net hoorde hoe de deur van de badkamer met een luide klap werd open getrapt. Mijn ogen verwijdden terwijl een zachte schreeuw mijn mond verliet. Het was nog maar een understatement als ik zou zeggen dat mijn hart bijna uit mijn borstkast had gesprongen. Ter verdediging nam ik de douche borstel die er al een jaar doelloos in het hoekje stond. Het ding was ook niet van Dannick dus het raadsel rond de douche borstel bleef onopgelost. Toen de deur van de douchecabine werd open geschoven, keek ik Dannick schaapachtig aan.
"What the fuck Dannick?!"Hij boog langs me heen terwijl hij tegelijkertijd zijn shampoo pakte en een kusje op mijn wang drukte. “Doe dat niet nog eens,” De glimlach was niet van zijn gezicht af te slaan. “Anders verplaats ik alles in onze kamer met precies twee centimeter.” Ik keek hem voor enkele tellen verbaasd aan door het hele gebeuren. Had hij me nou net gewoon in de douche vergezeld? Hij mocht me misschien ooit wel eens naakt hebben gezien – ik zou het niet weten gezien ik steeds dat onderwerp wilde vermijden als ik vragen stelde over de beschermengelen en wat hij al allemaal van mij wist – maar dat wilde niet zeggen dat het andersom ook zo was.
"Weet je.. het dragen van make-up maakt je nog niet meteen een meisje, Dannick.” Ik keek hem met een zoetige glimlach aan." Dus ik stel voor dat je je douchebeurt afwacht.” Zonder enige aarzeling duwde ik hem de douchecabine uit waarna ik de douche borstel gebruikte om de deur te barricaderen.
"Ga maar al je tandjes poetsen, prinsesje van me." Oh hij moest me nu zo erg haten. Het kon niet anders. Ik waste me daarna in een razendsnel tempo om even later met een handdoek om mijn lichaam de douche uit te stappen. Ik keek naar Best’ gezicht die momenteel blauwe, rode en zwarte vegen vertoonden. “Je bent nog steeds even prachtig. Maar dat van die twee centimeters zou ik niet doen; ik heb namelijk nog genoeg make-up.” Ik knipoogde even waarna ik de badkamer uitliep en de deur achter me dicht deed. Ik gooide daarna met een geïrriteerde zucht Dannick’s deken weer op zijn bed waarna ik voor mijn kast ging staan. Nadat ik me had omgekleed, zette ik nogmaals alle dingetjes in mijn kamer op de juiste plaats ter gewoonte, dekte mijn bed op om daarna terug de badkamer in te lopen en mijn tanden begon te poetsen. "Als ik niet beter wist, zou ik nog denken dat je een echte vrouw was. Die doen er namelijk ook zo lang over om zich klaar te maken."

[ bericht aangepast op 16 maart 2014 - 19:43 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Katharine 'Cat' Eden Mores

Ik lag werkelijk heerlijk te slapen, toen een bekende stem de rust ruw verbrak. 'Rise and shine, Katje van me.' Chris. Ik mompelde wat naar hem en sliep toen rustig verder. Ik hoorde zijn voetstappen mijn kant opkomen. Al snel daarna voelde ik hoe mijn matras nog meer inzakte door het gewicht dat erbij kwam liggen. Hij zette zijn knieën aan beide kanten van mijn lichaam en trok mijn haar iets weg bij mijn oor. 'Ik zei,' begon hij op een fluistertoon, 'rise and shine!'
Het laatste schreeuwde hij haast in mijn oor en hij begon mij heen en weer te trekken met zijn handen. 'Nee. Ga weg' mompelde ik toen. 'Het nieuwe jaar is weer begonnen en je moet je klaarmaken sweetheart,' ging hij ongestoord verder. 'En we moeten iedereen ontvangen, of spullen neer zetten!' Ik was hem zat. Ik maakte een beweging waardoor hij van mijn lichaam afgleed en zo op de grond terecht kwam.
Ik draaide me naar hem toe en grijnsde even. 'Ik zei, ga weg en niet, ga maar lekker verder met waar je mee bezig was. Zitten je oren dicht of hoor je alleen wat jij wilt horen?' Ik keek hem grijnzend aan en stak mijn tong uit. Daarna draaide ik me weer om - om verder te kunnen slapen. Chris zou me echt niet zo makkelijk uit mijn bed krijgen. Hij moest toch echt met iets beters komen. 'En mijn naam is Cat of Katharine, niet Katje,' zei ik vervolgens. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde verder te slapen. Dat ging nogal moeizaam omdat Chris me met zijn actie wel wakker had gemaakt en als ik eenmaal wakker ben, kom ik moeilijk weer terug in slaap. Na enkele minuten geef ik het op en staar ik doelloos naar de muur.

---

That is a perfect copy of reality.

Dannick "Best" Storm

Aza had me prompt de douche uit gezet en was daarna begonnen met dreigen. Wat best schattig was en dom. Ze zou beter moeten weten dan dreigementen naar mijn hoofd te slingeren. Ik vond het namelijk niet erg om voor gek te staan met make-up op mijn gezicht, maar alles in de kamer met twee centimeter verschoven... Aza zou gek worden. Niet dat ik het ook echt zou doen voor iets stompzinnigs als make-up op mijn gezicht smeren terwijl ik sliep. Nee, Aza moest wel iets heel ergs gedaan hebben om mij dat boos te maken.
'Als ik niet beter wist, zou ik nog denken dat je een echte vrouw was. Die doen er namelijk ook zo lang over om zich klaar te maken.'
'Ja, ja, schatje. Jij bent de beste hebt de wedstrijd gewonnen. Al je nietige dreigementjes hebben me heel bang gemaakt,' mompelde ik sarcastisch. 'Nou, pleurt op. Ik wil douchen.' Hoewel ik niet woedend was zoals ze waarschijnlijk hoopte dat ik was had ze me wel ongelofelijk chagrijnig gekregen. Ik haat het wanneer mensen zich verkneukelde omdat ze denken dat ze me op mijn plaats hebben gezet. Ik Stapte onder de douch zette het water koud en genoot. Koude douches waren heerlijk. Ik hield van hoe helder mijn hoofd er van werd en hoe de kippenvel op mijn lichaam verscheen. Ik greep weer mijn shampoo fles en begon me in te zepen. Een hele lading ging over mijn gezicht om die troep er af te krijgen.
Toen ik weer helemaal prachtig schoon en puur natuur was stapte ik uit de douche cabine en begon me af te drogen. Mijn chagrijnigheid was samen met de smerige make-up overblijfselen weg gespoeld het putje van de douche in. Ik hoopte dat Aza niet verder ging met haarzelf verkneukelen, want dan zou ik mijn pest humeur op een paar eerste jaar af moeten richten en dat zou gewoon... best wel grappig zijn eigenlijk. Ik haalde mijn schouders op en gooide mijn handdoek op de grond. Terug in onze kamer begon ik mijn kast te doorzoeken naar iets wat ik aan zou doen naar dat stomme gala. Een pak had ik niet en zou ik nooit van mijn fucking leven dragen. Ik pakte uit eindelijk een simpele zwarte spijkerbroek en mijn afgetrapte laarzen. Shirts vond ik eigenlijk nooit lekker zitten. Ik moest mijn vleugels vrij kunnen laten op ieder moment van de dag en dat kon niet als ik stof over mijn rug droeg.
'Aza wat ga jij aandoen?' vroeg ik eigenlijk toch wel een beetje benieuwd, aangezien ik werkelijk geen idee had.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Nova Evalynn Jordans
Geërgerd blies ik tegen de plukjes haar die warrig voor en langs mijn gezicht hingen. Een paar minuten hiervoor was ik verward wakker geschrokken met het idee dat ik iets vergeten was en niet lang daarna wist ik wat: vandaag zou het nieuwe schooljaar beginnen en mijn wekker was daar niet van op de hoogte. Thank god dat ik nooit lang sliep anders was ik weer grandioos te laat geweest, en dat op de eerste dag.Tenzij Finnick wel zo verstandig geweest was om zijn wekker te zetten maar dat betwijfelde ik sterk.
Ik sloeg mijn benen uit het bed en snelde haastig naar de badkamer toe, maar vlak voordat ik naar binnen stapte bedacht ik me dat ik Finnick nog lag te slapen. Soms had hij echt te veel vertrouwen in mij. Met een zwaai van mijn rechterbeen draaide ik mijzelf om, klom op zijn bed en begon zorgvuldig dat ik zijn benen niet raakte te springen. 'Hup opstaan, we zijn laahaat' zeurde ik kribbig terwijl ik nog eens op en neer sprong, mijn slaap-shirt naar beneden trekkend. Hierna sprong ik weer van zijn bed af, en vervolgde mijn weg naar de badkamer. 'Kom op!' riep ik vanuit de badkamer waarna ik onder de douche stapte.
Ik haalde mijn handen door mijn roze en nu natte haren heen terwijl het water over mijn gezicht heen stroomde, best prettig. Nadat mijn haren gewassen waren en lekker geurde stapte onder de douche vandaan. Mijn haren droogde ik kort, trok vlug mijn ondergoed aan en liep met de handdoek om mijn lichaam geslagen terug de kamer in. 'Hey jouw beurt sukkel' grijnsde ik terwijl ik boven mijn beschermeling hing, mijn hoofd schudde ik kort zodat de druppels van mijn haar op zijn gezicht vielen. Eigen schuld, had hij maar eerder op moeten staan. Ik grinnikte hoofdschuddend toen ik bedacht dat ik nu iets wat van een hond weg had en liet me maar weer terug op mijn bed vallen. Vandaag zou mijn dag bestaan uit het helpen van eerstejaars of het voorbereiden van het gala en de avond zou gevuld zijn met, heel verassend, het gala zelf. Mijn voorkeur ging uit naar het voorbereiden van het gala, rondleiden was niet helemaal mijn ding. Sterker nog, helemaal niet. Gelukkig was Finnick sociaal genoeg voor ons beide.
Lui gaapte ik en draaide me gemakkelijk op mijn buik en zodra ik mezelf comfortabel had gemaakt wierp ik een blik op de donkerharige knul. Hij was nog niet eens zijn bed uit dus aankleden en opmaken kwam zo wel. Ik was ook niet echt van plan veel aandacht aan mijn uiterlijk te besteden, vanavond zou ik me dan toch wel weer moeten omkleden. Ik nam tenminste aan dat het niet gewaardeerd werd als ik gewoon in een spijkerbroek kwam aanzetten.

[ bericht aangepast op 17 maart 2014 - 22:34 ]

Nathaniël Ace Rhine ||Guardian Angel.

"Nee, het is veels te vroeg," Bromt Isis als ik haar wek. "vroeg? Je zou eens moeten opstaan op de tijd dat ík moet opstaan. Dan weet je wat vroeg is" Antwoord ik. "En je hebt mij gewekt uit een fantastische droom; ik stond net op het punt om te zoenen met de knapste man ooit en er waren pratende dieren. Als straf voor jou ga ik nu niet uit bed," ik grijns breed. "Awh arme popje" zeg ik grijnzend. Vervolgens dreig ik dat ik van het bureau zal springen en begin te tellen "Wat mij betreft mag je best bovenop mij duiken,Zolang je maar niet iets breekt of mij blauwe plekken bezorgd. Ik moet vanavond wel een jurk aan en blauw past niet bij de kleur van mijn jurk." Ik grijns en spring van het bureau. Ik land met beide voeten aan weerszijde van Isis waardoor ze wat de lucht in word gelanceerd maar mijn handen grijpen haar slaap shirt en ik til haar tot ooghoogte.
Ik grijns weer breed. "ik kan je natuurlijk ook naar buiten gooien zoals gisteren, en een stukje met je gaan vliegen" Ik grijns en er beginnen al pret lichtjes in mijn ogen te verschijnen bij het idee. "Ohnee.. Ik heb de afgelopen dagen al genoeg waarschuwingen gehad. Ik zou het gala niet willen missen" Ik zucht en spring van het bed. "Schiet nou op. Over een half uurtje moeten we al in de grote zaal staan" Ik til Wobbles van de vloer die hevig tegen mijn been staat te miauwen.
"Trouwens, je zei dat in je droom pratende dieren waren... Maar dieren praten altijd al..toch?" Ik houd mijn hoofd schuin. Tenminste, ik hoor ze mijn hele leven al. Andere Angels ook als het goed is. "Of hoor jij dat niet. Hoort ze dat niet Wobbles?" De kat schud zijn hoofd. "nee! haha! je zou eens moeten weten" lach ik. "Wauw, je hoort ze gewoon niet. Joh dat wist ik niet eens. Ik dacht dat mensen het ook wel konden horen. Apart. Nou. Ik breng af en toe wel wat over als ik iets leuks hoor" Ik knipoog.
Dan besluit ik het heft in eigen hand te nemen. Ik zet Wobbles neer, pak Izzy haar voet en trek haar hard het bed af. Maar niet zo hard dat ze al te hard op de grond komt. Vervolgens sleep ik haar de badkamer in zet de koude douche aan en zet Isis eronder. "En? Ben je al wakker?" grijns ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla.
Ik wuif met mijn hand. "je hoeft me niet te bedanken. We komen in ieder geval op tijd" Ik pak een handdoek van de plank. "Klaar poppetje?" Ik grijns weer.

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 18:51 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Aza 'Ace' Wakefields
“Ja, ja, schatje. Jij bent de beste en hebt de wedstrijd gewonnen. Al je nietige dreigementjes hebben me heel bang gemaakt.” Het was er mompelend uitgekomen en hoewel de sarcasme duidelijk te onderscheiden was, besloot ik het te negeren. “Weet ik toch. Je kan niet aan me tippen, Storm.” Ik kon het niet laten om eventjes liefjes te lachen waarna ik nu op mijn beurt aan de deur werd gezet omdat hij wilde douchen. Ik knikte, schuurde nog snel eenmaal mijn tandenborstel over mijn tanden waarna ik een slok water nam, deze uitspuugde en vervolgens de badkamer verliet.
“Doe een beetje door, prinsesje. We moeten namelijk deze avond nog op tijd op je bal geraken.” Ik wist dat ik er momenteel in was geslaagd om Dannick chagrijnig te krijgen. Ik hoorde hoe het douchewater begon te stromen en voor enkele tellen keek ik de kamer rond. Ik liet me uiteindelijk maar op mijn rug op mijn bed vallen, starend en zuchtend naar het plafond. Wachten was nooit mijn sterkste punt geweest.
Mijn gedachten gingen terug naar de eerste keer dat Dannick was verschenen. Ik had me de pleuris geschrokken toen opeens een jongeman uit het niets voor mijn bed had gestaan. Dannick had echt de slechtste timing ever en kon het dan ook niet laten om zich met een spectaculaire entree zich voor te stellen. Het uilskuiken had er namelijk niets beters op gevonden om ’s nachts te verschijnen en dat was dan nog niet eens het ‘erge’ deel. Daar stond hij dan om één uur ‘s nachts met de droge woorden dat hij mijn beschermengel was. Nou mijn reactie was zoals je kon weten nogal sceptisch. Ik lachte hem gewoon vierkant uit, klaar om eventueel het op een schreeuwen te zetten of mijn beste vechttechnieken boven te halen. Hoe hij me daarna overhaalt heeft, is nog steeds voor mij een groot vraagteken maar voor ik het wist vloog ik over de buurt en zat ik even later in één of andere sushibar. Niet echt de beste keuze gezien ik een hekel had aan Aziatisch voedsel maar daar gaat het nu niet om. Hij vertelde me vaagjes over de school waarheen ik mee moest om me daarna niet eens de mogelijkheid te geven om vragen te stellen aangezien hij me meteen meenam naar een Green Day concert. Hij kende me beter dan ik mezelf kende. Je zou dus denken; Aza wat is je probleem? Het lijkt me als de ideale ontmoeting tussen een beschermengel en zijn beschermeling. Nou nee.. niet als je gedurende de hele tijd in je pyjama rondliep en bovendien niet eens zijn naam wist. Maar één ding wist ik wel en dat was dat ik de tijd van mijn leven had.
Na enkele minuten dat voor mijn gevoel wel een uur leek, werd de badkamerdeur geopend waarna er weer een frisse naturelle Dannick de kamer betrad. Mijn ogen volgden zijn bewegingen tot aan zijn kast waar hij even voor stond en zijn kleren begon uit te kiezen. Ik wende mijn blik af, kijkend naar mijn voeten die ik nu al liggend de lucht in had gestoken. Na een tijdje keek ik Dannick weer aan en zag hoe hij voor zijn zwarte spijkerbroek en afgetrapte laarzen had gekozen. Een shirt droeg hij zelden, kwestie van niet lekker zitten gaf hij steeds als excuus.
“Je gaat dát aandoen?” Een kleine grijns speelde om mijn lippen toen ik me omhoog hielp en daarna in kleermakerszit ging zitten. “Doe een shirt aan, Dannick. Of wil je onmiddellijk al die eerstenjaartjes de stuipen op het lijf jagen?” Ik dacht even aan hun reactie waarna ik een klein gegrinnik onderdrukte. Het zou wel heel plezierig zijn. “Aza wat ga jij aandoen?” Zijn iets nieuwsgierige stem haalde me uit mijn eigen vermakelijke gedachte. Ik keek hem voor enkele tellen aan waarna ik aan mijn neusring begon te frullen.
“Dat is eigenlijk een erg goeie vraag.” Ik stond op, trok het dekbed recht gewoon omdat het moest – soms verbaasde het me nog steeds dat Dannick het met me bleef volhouden – om daarna naar mijn kast toe te lopen. Met mijn handen in mijn zijden keek ik naar de inhoud. “Hmmh.. Nee.. Misschien..” Ik schoof enkele kapstokken opzij, “Nee. Zeker nee…” Nog een kapstok. “Hmmh.. Deze lijkt wel leuk.. Nah.” Zo ging het nog een tijdje voor totdat ik iets had gevonden. “Tadaa.” Ik haalde een zwarte met bordeaux jurkje uit de kast waarna ik hem op mijn bed legde. Het was een jurk die ik ooit eens had moeten dragen toen ik naar een huwelijk ging. Nu.. nog schoenen.. Ik keek even rond, naar de schoenen die ik allemaal mooi naast elkaar naast de verwarming had gezet. “Deze.” Ik legde ze voor het bed waarna ik me omdraaide, liep naar de kast waar het make-up tasje inzat om daar een paar doodskop-oorringen uit te halen.
“Zie hier. De killer-outfit van Ace Wakefields.” Ik legde de oorbellen naast de jurk waarna ik naar de outfit keek en vervolgens weer naar Dannick. “Enkele opmerkingen eraan toe te voegen?” Ik liet mezelf liggend op Dannick’s bed vallen, mijn armen steunend onder mijn achterhoofd waarna ik hem aankeek.
“Je gaat toch een pak aan doen, hé?” Ik keek hem grijnzend maar lief aan. Ik was benieuwd hoe hij met een pak zou staan.

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 21:55 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Dannick "Best" Storm

Glimlachend keek ik naar hoe ze voor haar kleding kast stond. “Hmmh.. Nee.. Misschien... Nee. Zeker nee… Hmmh.. Deze lijkt wel leuk... Nah.” Ik kreeg de glimlach niet van mijn gezicht terwijl ik rustig tegen de muur leunde en haar haar gang liet gaan. “Zie hier. De killer-outfit van Ace Wakefields.” Ik grinnikte. “Enkele opmerkingen eraan toe te voegen?” Ze liet haarzelf op mijn bed vallen en keek me afwachtend aan. Er verscheen een warm gevoel in mijn borst terwijl ik zo naar haar keek.
'Je zal er prachtig uit zien,' zei ik glimlachend en omdat ik het toch niet kon laten en mezelf even moest zijn. 'Alle eerstejaars zullen verliefd op je worden en baby’tjes met je willen maken.' Ik grinnikte. Als een van hen al maar een vinger naar haar uitstak zou ik ze elektrocuteren en daarna in kleine stukjes scheuren.
“Je gaat toch een pak aan doen, hé?” vroeg ze met een grijns op haar gezicht die liet zien dat ze heel benieuwd was hoe een pak mij zou staan. Ik besloot niet direct te negeren, maar pakte een van haar oorbellen om ze goed te bekijken. Ik had ze volgens mij ook een keer voor haar gekocht op een of ander marktje. Nou ja gekocht…
Ik zuchtte, legde de oorbellen weer neer en draaide me om naar Aza. Meteen zat ik gevangen in haar lieve grijns. De grijns die ze op zette als ze echt iets wilde hebben, zoals nu. Ik in een pak... De laatste keer dat ik een pak aan had gehad was... een keer. Toen ik voor de grap Aza's schoolfeest op haar middelbare school in was geslopen. Het was een vage boel geweest met slijmerige boyband muziek die me braakneigingen gaf. Ik had me stil gehouden, want Aza mocht me natuurlijk nog niet zien, maar wat had ik haar toen graag willen redden van die verschrikkelijke muziek en wat had ik toen graag iets anders aan gehad dan een pak, want wat zaten die dingen klote.
'Mooi niet,' zei ik. ‘Ik doe geen pak aan…’ Ik schudde mijn hoofd om het nog even te benadrukken. Ze bleef lief naar me grijnzen. Ik zuchtte diep en trok een heel ontevreden en zielig gezicht. ‘Moet het echt?’

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Isis "Izzy" Avalon Millington
Nathan grijnst en springt gelijk weer van het bureau. Gelukkig landt hij niet helemaal boven op me, maar slechts met beide voeten aan mij weerszijden. Door de veerkracht van het matras en de kracht waarmee Nathan van het bureau sprong, word ik echter iets gelanceerd. Hij maakt er gebruik van door mijn slaapshirt vast te grijpen en mij tot ooghoogte te tillen.
'Ik kan je natuurlijk ook naar buiten gooien zoals gisteren, en een stukje met je gaan vliegen,' grijnst hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ik schud snel mijn hoofd. Ik zal het niet snel hard op toegeven en ik vertrouw Nathan compleet dat hij me niet laat vallen, maar toch boezemt het me toch angst in wanneer hij me naar buiten gooit.
'Ohnee.. Ik heb de afgelopen dagen al genoeg waarschuwingen gehad. Ik zou het gala niet willen missen.' Ik grinnik zacht, terwijl Nathan een diepe zucht slaakt en van het bed springt. 'Schiet nou op. Over een half uurtje moeten we al in de grote zaal staan.' Ik haal mijn schouders op. 'Wat maakt het uit, iedereen komt toch altijd te laat.' Na deze woorden laat ik mezelf weer op het bed vallen. Ik ben zo instaat om weer verder te slapen.
'Trouwens, je zei dat in je droom pratende dieren waren... Maar dieren praten altijd al... toch?' vraagt hij, nadat hij Wobbles heeft opgetild. 'Of hoor jij dat niet. Hoort ze dat niet Wobbles?' De kat schudt zijn hoofd. 'Nee! haha! je zou eens moeten weten. Wauw, je hoort ze gewoon niet. Joh dat wist ik niet eens. Ik dacht dat mensen het ook wel konden horen. Apart. Nou. Ik breng af en toe wel wat over als ik iets leuks hoor,' knipoogt Nathan. Ik steek mijn tong naar hem uit, ga weer op het bed staan, om vervolgens Wobbles waarschuwend aan te kijken. 'Als je iets doorverteld, dan maak ik een bontkraag van je,' dreig ik, al is het eigenlijk een loos dreigement. Nathan weet al zowat alles van mij en ik zou nooit een bontkraag van een dier kunnen maken, al helemaal niet van Wobbles.
Dan zet Nathan Wobbles neer en pakt hij mijn voet vast, waardoor ik van het bed donder. 'Au, Nathan,' zeg ik geïrriteerd. 'Was dat nou echt nodig?' vraag ik, terwijl hij me al naar de badkamer sleept. Ik begin wild met mijn benen te trappen, maar het wil niet baten doordat hij een stuk sterker is en hij zeg me met genoeg onder de douche, waarvan hij het water op ijskoud zet. Een zacht kreetje komt over mijn volle lippen, wanneer het koude water over mij heen stroomt.
'En? Ben je al wakker?' grijnst Nathan met zijn handen over elkaar geslagen. Hij wuift met zijn hand. 'Je hoeft me niet te bedanken. We komen in ieder geval op tijd.' Of niet. Ik heb nu juist zin om expres te gaan treuzelen. 'Klaar poppetje?' Hij grijnst opnieuw, maar er is nu ook een lichte grijns op mijn lippen verschenen. 'Bijna,' lach ik. Vlug trek ik de douchekop uit de stang en spuit ik Nathan nat. Na ongeveer een minuut zet ik de douchekop uit en kijk ik Nathan onschuldig aan, maar met pretlichtjes in mijn ogen. 'Nu ben ik klaar.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tyce Odell Pearson.

Het zweet op mijn voorhoofd glijdt naar beneden en verzameld zich bij mijn wenkbrauw om zich vervolgens een weg naar beneden te banen, naarmate het grote witte gebouw mijn zicht vult. Vroeger wist ik nooit wat te doen, wanneer mijn ogen zich alweer vroeg in de ochtend openden, maar sinds ik terecht ben gekomen in een basketbalteam is een rondje joggen het gene waarmee ik mijn ochtenden vul. Zelfs nu ik er al een aantal jaren tussenuit ben, houd ik dit rondje nog steeds aan. Het zorgt ervoor dat ik mijn overdosis aan energie kwijt kan en het is een manier om mijn ochtenden van verveling te vullen. Hoewel ik vroeger nog weleens tekende, vind ik lichamelijk bezig zijn leuker en zorgt het tekenen ervoor dat ik mijn energie moet bewaren voor later. Ik ben trouwens niet de enige die het een goed idee vind om mijn ochtenden te vullen met een rondje joggen. Melanthe, mijn beschermengel, hamert er juist op dat ik dit door moet zetten en overdag ook meer moet gaan trainen. Hier heb ik geen enkel probleem mee, al hangt het er wel vanaf hoe ik mij die dag voel, omdat ik er plezier in heb om lichamelijk bezig te zijn. Al moet ik wel zeggen dat ik het niet zie zitten om de gehele dag met sport bezig te zijn, dat gaat me wel wat te ver.
Intussen heb ik mezelf naar mijn kamer geleid waar ik de witte bloem die zich in mijn hand bevind, zacht heb laten vallen op het hoofdkussen van Melanthe. Ook dit is iets wat ik dagelijks doe, een bloem meenemen uit de tuin voor Melanthe. Het maakt me niet of ze het een mooie bloem vind, het gaat me om het gebaar dat ik doe en ik ben het nog geen enkele keer vergeten. Ik weet niet alles van wat Melanthe voor me heeft gedaan, maar ik weet wel dat het veel is. Ook weet ik dat ik haar niet op de manier kan helpen zoals zij mij heeft geholpen, omdat ik niet over de dingen beschik die zij tot haar beschikking heeft. En als vergoeding voor mijn zelfzuchtige gedrag breng ik iedere dag een bloem voor haar mee. Melanthe heeft vorig jaar veel geduld moeten hebben voor het feit dat ik erover na zat te denken om niet met haar mee te gaan naar de academie, maar wat ben ik blij dat ze zoveel geduld kan hebben, want zonder Melanthe was ik hier nu niet geweest.
Ik loop door naar mijn albinorat, genaamd Odell, om hem vervolgens van wat eten en water te voorzien. Odell heeft zijn plekje onder de trap naast mijn bed gekregen en naast zijn kooi bevind zich een bak met voer en een kleine waterkan met drinken, zo kan ik Odell meteen voorzien van zijn behoeftes zonder er ver voor te hoeven lopen om het vervolgens te vergeten.
Ik besluit om niet langer bezweet rond te lopen en werk mezelf de badkamer. Vervolgens trek ik een kast open om daar een blauwe handdoek uit te halen en stap ik de douche in nadat ik de handdoek om het hoekje van de douche heb gehangen. De waterdruppels banen zich via mijn lichaam een weg naar beneden, terwijl ik mijn gedachte laat wegdwalen.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

‘Kai!’
De klagende toon in haar stem maakte dat hij zachtjes begon te lachen. Er was niets mooier op de wereld dan deze vorm van leedvermaak. Het kwam nog wel eens voor dat hij Allison wakker maakte op de meest creatieve manieren. Hij hield het allemaal niet meer bij, maar de boze gezichten die ze naar hem kon trekken waren onvergetelijk. Kai hield maar voor zichzelf dat hij het juist mooi vond als ze uit haar slof schoot, wetende dat als ze daar achter zou komen ze nog in kon binden en hem zijn pleziertje ontnam.
Gelukkig zou hij dan wel naar iets anders op zoek kunnen gaan, het was maar hoe je er tegen aan keek. ‘Het is nooit te vroeg voor versierpogingen, maar het is wel te vroeg voor opmerkingen over versierpogingen. Helemaal als het projectiel in kwestie nog ligt te rotten in haar bed,’
Misschien iets te vrolijk voor zijn doen keek hij naar haar. ‘Ook al met bevelen gooien? Nou nou,’
Zonder pardon liet hij de handdoek van zijn middel afglijden. ‘Ik zal niet beweren dat jouw wens mijn bevel is, maar wat je hebben wil kan je krijgen,’
Rustig draaide Kai zich vervolgens om, daar stond de enorme houten kast op hem te wachten. Zijn manier van kleden verschilde nog wel eens, maar het kwam vaak neer op een jeans en overhemd. Net zoals nu. Voor het gemak koos hij een zwarte jeans uit, was zwart niet immers de kleur waar alles op kon?
Zodra hij de deuren open zwaaide, zuchtte hij diep. Kai was niet het persoon dat opruimen serieus nam, thans, niet bij zijn kledingkast.
Van de onderste lade haalde hij een boxer, waar hij zonder moeite in schoot. Eenmaal dat kledingstuk rond zijn billen zat, inspecteerde hij de troosteloze inhoud van de kast.
‘Geen school inderdaad,’ beaamde hij rustig. Terwijl Allison de badkamer in schoot, trok hij een wit overhemd van de stapel. Op het moment had hij nog geen haast om ergens te komen. Zulke regels wilde hij nog wel eens aan zijn laars lappen. Het was immers niet belangrijk hoe laat hij aanwezig was, als hij maar op kwam dagen.
Tevreden met zijn keuze voor de dag, ging hij op het bed zitten. De kat had zichzelf het recht gegeven om alsnog op het bed te blijven liggen. Het was een apart dier maar hij vond hem wel cool. De kat had soms acties die hij niet kon verklaren, waardoor het alleen nog maar interessanter werd om hem in de buurt te houden.
Zodra de badkamerdeur open werd gegooid, kwam er eerst een laag stoom uitzetten, vervolgens piepte er een hoofd om het hoekje. ‘Mooi, je bent er nog. Ik ben zo klaar hoor.’
Kai moest zijn best doen om niet melodramatisch te gaan zuchten. Dat zinnetje had ze al zo vaak gebruikt dat hij er standaard van op aan ging dat het nog wel even zou gaan duren.
Voor het gemak ging hij op zijn onopgemaakte bed liggen. De dekens aan het voeteneinde trokken het niet meer, deze vielen in slow-motion op de grond. Als hij vanavond zijn bed weer in dook zou hij deze wel oppakken.
Verassend genoeg voelde hij zich fit. Gisteravond was er een of ander feestje geweest, maar hij had zich niet tussen de feestende massa gevoegd. Integendeel, hij was naar zijn favoriete stille plekje gegaan en had een boek gelezen. Daar kwam hij de avond net zo goed mee door.
"Hé Kai, ik zal proberen je dit jaar wat minder vaak in de problemen te brengen, 'key?" Vanuit de badkamer hoorde hij opnieuw een paar woorden. Bijna rolde er een honende lach over zijn lippen. ‘We zullen zien, ‘zei hij simpel terwijl hij naar de deur bleef kijken. Naar Kai’s idee duurde het weer allemaal veel te lang. Maar een seconde in mannentijd was waarschijnlijk korter dan een seconde in vrouwentijd. Lastig.
Vandaar dat hij er in eerste instantie niet blij mee was geweest dat zijn beschermeling een vrouw was. Maar je went aan alles zeggen ze.
Het ranke gestalte van de dame verscheen weer in zijn blikveld. ‘Je hebt zojuist een record gevestigd,’ zei hij droog.
Op een wat lome manier duwde hij zichzelf overeind van het bed. Nog geen seconde later leek er een alarm af te gaan, maar het was niemand minder dan Fat Louie. ‘Wat afgrijselijk,’ snoof hij kort.
Hij knoopte de stropdas vluchtig vast voor hij de deur open hield. ‘Welnu, het zijn jouw taken en niet die van mij,’ zei hij simpel. Hij zou er wel wat bij hangen tenzij het echt nodig was dat hij zou helpen, maar ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij zich niet vrijwillig aan zou melden.
Kai sloot de deur goed af, hij had niet bepaald veel zin in anderen die door zijn persoonlijke bezittingen zouden gaan rommelen. Dat deden ze maar mooi bij anderen.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

      Een wekker had ik niet nodig om me wakker te maken, gezien ik al voor het ochtendgloren wakker zou zijn. Ik was nu eenmaal geen persoon om uit te slapen en zo de zaken te missen die ik allemaal kon regelen, zoals het verzorgen van mijn planten – wat eveneens tot de tuin behoorde. De verschillende kleuren groen kalmeerde me, waar op z’n keer de vele felle kleuren van de bloemblaadjes me blij liet voelen – het deed me denken aan een schilderswerk. Alles was kunst, als je er maar op een goed manier naar kijkt.
      Sporten had ik Tyce aangemoedigd regelmatig te doen, zeker een rondje per dag, wat niet enkel zijn gezondheidsgestel verbeterde maar eveneens hem sterker maakte. Toch trainde ik vaak genoeg met hem samen, om mezelf te laten bewegen en met hem te bonden. Het was een goede oefening op meerdere manieren tegelijkertijd, wat dan ook de reden was dat ik regelmatig instemde als hij het wilde op dat ogenblik. Tenzij ik vanzelfsprekend mijn eigen belangrijke zaken moest regelen, wat nodig was. Momenteel is hij buiten en ik besloot me ondertussen klaar te maken voor de opening van de eerstejaars die de Academie zouden betreden. Ik had mezelf, zogezegd, opgeofferd om de versieringen te doen – waar ik mijn “leerling” eveneens voor wilde strikken. Of dit zou lukken was weer een andere vraag, zo nu en dan kon hij immers halsstarrig handelen. Gelukkig dat ik geduld had, zelfs meer dan sommige andere beschermengelen, bedacht ik me terwijl ik de badkamer uitstapte nadat ik gedoucht had. Mijn amandelvormige kijkers hadden nu een honingbruine kleur gekregen, terwijl mijn lange, krullende haarlokken een lichte, zeeblauwe kleur hadden. Ik was vaak degene met de meest “vreemde” haarkleuren, waardoor ik al meerdere had gehad – groen, roze, rood, paars en nu blauw, wat toch wel mijn favoriet is. Om mijn lichaam zit een puurwitte, korte jurk welke op enkele plekken kant had, terwijl ik me bedacht dat ik het pak van Tyce nog op moest halen – hierom haastte ik me dan eveneens de deur uit.
      Toen ik, al snel genoeg, terug kwam legde ik het pak net op zijn bed neer – welke ik eerst had opgeklopt. Gedurende dit waren de waterstralen uit de douche mij ten oren gekomen, wat betekende dat hij terug was van het sporten en zich nu klaar aan het maken was. Prima, we waren op schema, stelde ik vast. Mijn poelen dwaalden langzaam door de reine slaapruimte heen, wat kwam doordat ik – als ik tijd over had – bezig was de kamer op en top schoon te maken. Echter, het eindigde op mijn bed, die vlakbij het raam stond. Op mijn schone, witte kussen lag er een roomkleurige bloem – die wat weg had van een roos – waardoor ik al direct begreep dat deze van Tyce kwam. Vorig jaar had ik hem overgehaald, na lang wachten, om met me mee te gaan, vanaf toen had hij niet één enkele dag gemist met dit gebaar. De bloemen met hun weelderige blaadjes had ik gedroogd, zodat ik er een herbarium van kon maken – zodoende heb ik elke bloem nog. Alhoewel de jongeman hier niets vanaf weet, net zoals enig ander, gezien ik van mezelf al een zwijgzame jongedame ben. De roomwitte bloem, die de naam Gardenia Jasminoides draagt, streel ik door mijn slanke vingers om het vervolgens zacht op mijn pols te leggen en deze aan te tikken. De mosgroene stengel liet ik langer groeien, zodat deze enkele keren rond mijn onderarm wikkelde – zo droeg ik het als corsage bij me. Het rook werkelijk waar hemels, het droeg een bekoorlijke geur bij zich, deze bloem.
      Zodra ik gestuntel in de badkamer hoor, waarop al snel mijn oog op Tyce viel – die een blauwe handdoek rond zijn lichaam had. Mijn lichtrode volle lippen krulden zich langzaam om in een glimlachje, waarbij ik mijn blanke vingers voor mijn lijf in elkaar strengelden. Zo was eveneens te zien dat ik het gevonden had en het als corsage zou gebruiken.
      ‘Tyce, verheug je – je al op het feest? Ik heb mezelf al klaargemaakt en jouw kledij opgehaald, het ligt hier,’ gebaarde ik – richting zijn bed, desondanks waren mijn poelen alsnog in die van hem geboord. Ik begreep wel dat hij niet van dit soort kleding hield, maar het was een gelegenheid waarbij je – je keurig voor moest komen. ‘Ikzelf zorg voor de versiering, nochtans is het gepast om mee te helpen, Tyce – je zou voor mij een goede steun zijn,’ rolde er met een serene toon over mijn lippen. ‘Overigens heb ik tevens opgemerkt dat je de Gardenia, ook wel Kaapse Jasmijn, hebt opgemerkt? Hele sierlijke bloem, het wordt mede weleens voor bruiloften gebruikt,’ vervolgde ik, waarbij ik als laatste (zoals elke keer opnieuw) iets informatie over de bloem weergaf. ‘Dank je voor het gebaar, ik waardeer het.’ Mijn glimlach blijft op mijn lippen hangen, maar mijn blik dwaalde af naar het pak.

[Die jurk zoek ik 'morgen' wel op, I'm tired.]

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 0:47 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Aza 'Ace' Wakefields
“Je zal er prachtig uit zien,” Zijn glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij me zo aankeek. Ik stond net op het punt om hem te bedanken toen het nogmaals bleek dat hij zijn oude ik niet zomaar weg kon stoppen. Ik lachte even kort om zijn opmerking. “Dan zal ik wel een vuilniszak aantrekken.” grinnikte ik, “Alhoewel.. aandacht van de oudere leerlingen.. daar zeg ik geen nee tegen..” Ik kon het niet laten om hem even terug te plagen. Dannick was immers een persoon die zijn taak nogal op z’n zachtste gezegd erg serieus nam. Ooit was hij eens zo hard uitgevlogen tegen een eerstejaartje, enkel en alleen maar omdat de jongen me vroeg waar de toiletten waren. Dat was zelfs al genoeg geweest voor Dannick om zich te mengen in het gesprek. Ik herinner me nog als de dag van vandaag hoe ongemakkelijk de hele situatie was geweest. Elke keer als de jongen me nu zag, maakte hij een grote bocht om me niet te hoeven kruisen. Ik had nog steeds medelijden met hem.
Ik besloot om het gesprek de andere toer op te draaien. Best in een pak.. dat zouden waarschijnlijk wel vele mensen willen zien. Inclusief mezelf. Hij reageerde niet meteen maar besloot om eerst eens de oorbellen te inspecteren. Ondertussen zette ik mijn meest lieve grijns op, wetende dat deze meestal hielp in het krijgen van mijn zin. “Mooi niet,” zei hij uiteindelijk terwijl ik hem gewoon op dezelfde manier bleef aankijken. “Ik doe geen pak aan.” Hij schudde zijn hoofd waarna een diepe zucht over zijn lippen rolde en hij een zielig gezicht trok.
“Somebody call a whambulance. A crybaby has been spotted.” rolde al snel over mijn lippen terwijl ik kort met mijn ogen rolde. “Moet het echt?” Ik knikte hevig van ja, “Ja, het moet echt.” concludeerde ik toen ik rechtop zat en hem zo aankeek. “Ik beloof dat ik nooit meer make-up op je gezicht zal smeren als je slaapt. Erewoord!” Yeah right.. iedereen wist nu al dat het een leugen was. “Toe nou. Ik wil je eens zien in een pak.” mompelde ik als een klein kind die haar zin niet kreeg. Ik liet daarna vlug mijn blik vallen op de alarmklok om daarna tot de conclusie te komen dat we echt wel nu bijna moesten vertrekken als we op tijd wilden zijn. Te laat komen was immers mijn specialiteit dus het zou eerlijk gezegd ook niemand echt verbazen als ik zelfs de eerste dag te laat kwam.
“We kunnen trouwens ook beter vertrekken. Ik wil nog niet meteen de eerste dag de Superior al op stang jagen. Daarvoor heb ik nog een heel jaar.” verliet geamuseerd mijn mond waarna ik opstond en het dekbed weer goed trok. Ik opende daarna de deur en hoorde al snel mijn maag grommen. “Ik hoop maar dat we eerst mogen eten. Ik ben trouwens ook benieuwd met wie ik een groepje moet vormen.”

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 11:56 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

MT

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •