[RPG] The concealment | Speeltopic | O1 - Speeltopics

REGELS
- Minimaal 200 woorden
- 16+ is toegestaan, maar hou het wel netjes
- Maximaal 2 personages per persoon
- Voor OOC wordt nog een praattopic aangemaakt
- Elkaar niet buitensluiten
- Geen perfecte personages - Mary sue's of Gary Stu's, dus
- Reserveringen blijven 48 uur staan, tenzij je een goede reden hebt om het later in te vullen
- Geen bestaande karakters
- Alleen Lizor of Occult maken een nieuw topic aan.


ROLLEN


Hou er rekening mee dat niet elke leider vrouwelijk kan zijn en áls ze dat is, het natuurlijk niet een verlegen, schattig meisje is. Bloedstuurders, metalbenders en bliksemstuurders komen niet vaak voor en er mogen er dus ook niet meer dan 2 per stam zijn. Ook weten wij dat RPG's over The Last Airbender vaak doodbloeden, dus we hebben onze best gedaan om iets van een verhaallijn te bedenken. Een non-bender kan dus niet randomly bevriend raken met een bender, dit gaat geleidelijk en bijna niet - ook geven wij aan wanneer het dag en nacht wordt, zodat het een beetje logisch en smooth loopt.
And nope, geen Avatar in deze RPG.

Dus, veel plezier!

BEGIN:
Voor de benders: ze zijn er achtergekomen dat de non-benders sporen hadden gevonden en hierdoor moesten ze verder trekken. Ze zijn nog dieper het bos ingegaan en zijn nu bezig met het opzetten van hun kamp.
Voor de non-benders: zij zijn nog steeds op zoek naar de benders. Het is echter al bijna avond - de zon gaat bijna onder, dus er dreigt wat meer gevaar dan normaal. Ze kunnen er voor kiezen om terug te gaan naar hun dorp, of om verder te zoeken en kampen op te zetten.

Weer: warm, maar nu de avond nadert, koelt het langzaam af.
Tijd: Rond 19:30



Praattopic
Rollentopic

© Lizor & Occult

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 11:13 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Dimitri Blaze Valentin - Earthbender
Ik glimlachte toen ik door kreeg dat hij ondertussen mijn standpunten begreep en knikte begrijpend toen Haru zijn mening erover uitte. Ik kon als, ietswat oudere persoon best wel de vechterslust van de jongeren onder ons waarderen. Dat betekende dat we op ze konden vertrouwen en dat ze er klaar voor zijn om het beste bij hun naar boven te brengen. De verantwoordelijkheid dragen voor een hele natie is niet niks, we konden niet zomaar van iedereen te verwachten dat ze zich kunnen omsmelten in een groep soldaten.
'Ik denk dat Eris haar terugkomst uitstelt tot morgen ochtend of middag, als ze het kamp van de non-benders snel weet te vinden. Het risico dat ze het verkeerde kamp instapt is klein, maar toch iets wat ze beter zou aanpakken,' antwoordde ik toen schouderophalend. Het was vervelend, niet wetende wat er gaande is.
'Wat dacht je ervan morgen samen één op één te gaan trainen? Ik zag aardig goed gebied niet zo ver hier vandaan tijdens onze reis hier naar toe,' bedacht ik me plots en stelde het nonchalant voor. Ik kon namelijk wel wat nieuwe armtrainingen gebruiken en nu we niet weten wanneer we onze leider terug kunnen verwachten moesten we het maar als mannen onder elkaar uitzoeken.
'We kunnen altijd nog Eris proberen te zoeken, als ze te lang wegblijft,'

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Eris Lin Beifong.
Met een nog steeds emotieloos gezicht werd ik gechi-blockt, waarna de vrouw genaamnd Nyx de tent verliet. De leider zette een stoel voor me neer, en ging er op zitten met zijn armen om de rugleuning. Hij hield zijn hoofd scheef, als een nieuwsgierig jongentje. 'Je ziet er niet dom uit, dus je kan vast wel raden wat dat net was,' zegt hij, doelend op het chi-blocken. Mijn gezicht blijft emotieloos. 'Dus doe me een plezier en vedoe je tijd niet door proberen te sturen, want dat gaat toch niet lukken.' Hij schenkt me een glimlachje, dat er alle behalve vriendelijk uitziet. Ik zucht, met dit maal eindelijk een emotie op mijn gezicht te vinden. Ik ben geamuseerd. 'Dit kan allemaal heel gemakkelijk en snel klaar zijn, het enigste wat je hoeft te doen is antwoord geven op mijn vragen.' Ik wiebel wat in mijn stoel, wat de touwen iets minder in mijn vlees laat snijden. 'Ik kan nu toch niet sturen, dus ik zou het fijn vinden als je die touwen uit mijn vlees haalt,' zeg ik koeltjes. Ik leun wat achterover en kijk hem aan. Zonder mijn blik van zijn ogen af te wenden zeg ik: 'Mijn naam is Eris. Eris Lin Beifong. En om alvast antwoord te geven op je volgende vraag; Ja, ik ben de achterkleindochter van Toph Beifong.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Eathelyn Avariella Mason • Water[Healer]
Ik probeer mijn ogen open te houden en hou stellig vol dat er helemaal niks aan de hand is. Ook al weet ik dat dat absoluut niet zo is en dat heeft hij zo te merken ook al door. Ik sla mijn armen om mijn tengere lichaam heen. Een koude rilling loopt over mijn rug en ondanks dat mijn voorhoofd gloeit, heb ik het ijskoud. Het feit dat ik een healer ben, maakt het er niet beter op. Ik ben gewoon niet gemaakt voor healen, ik kan het niet en het zal me ook nooit goed gaan lukken aangezien ik alles in mijn eentje moet leren en dat probeer ik nu al een jaar lang te doen. Hij laat me op een krukje zitten en gaat dan opzoek naar iets, waarschijnlijk medicijnen.
‘Hoe lang voel je – je al zo?' vraagt hij terwijl hij in zijn tas rommelt. Ik denk even na, ik voel me al wel langer slecht, maar niet zo slecht. Dat is pas sinds de laatste paar dagen.
'Twee dagen,' mompel ik, ook al is het niet helemaal de waarheid. Het klopt voor een deel en ik wil niet dat hij zich nog meer zorgen gaat maken dan dat hij nu al doet. Hij heeft belangrijkere zaken waar hij zich bezig mee moet houden. Ik wil hem daar absoluut niet van weerhouden.
'Ik ben zo terug,' zegt hij, ik knik zwakjes en kijk de tent rond. Zijn tent is minstens twee keer zo groot als die van mij, maar hij heeft dan ook heel wat meer spullen me én hij is de leider van de waterstam. Hij verdient een grotere tent.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Kutukan Udara

Met een verbonden been ga ik op mijn hangmat zitten, me niet realiserend dat ik de knopen niet goed vastgemaakt had. Het duurde dus ook niet lang voordat ze losschoten en ik op de grond lag. Ik krabbelde overeind en pakte de touwen weer op. Nergens hoorde ik gegrinnik, wat misschien kwam doordat ik de laatste keer ik iemand met een mes had bedreigd toen hij om mijn acties begon te lachen. Ik knoopte de hangmat steviger vast dan de eerste keer en keek om me heen op zoek naar Drace, die ik bij zijn hangmat spotte. Mukjizat landde op mijn schouder en maakte een klein geluidje, één persoon gespot, ik begon me af te vragen hoe moeilijk het was om een kamp te vinden waar herrie vandaan kwam en vast en zeker ok wat rook. Of ze moesten onder de grond zitten, wat me ook niet zozeer zou verbazen gezien er vast en zeker genoeg earthbenders waren. Ik keek even naar de tent van Ramon. Ik schudde mijn hoofd, mijn idioterie niet begrijpend, en liep naar de tent toe. Hoe ik het ook wendde of keerde, Ramon was degene die potentie in mij zag en mij mijn messen heeft gegeven. Ik had moeite met orders opvolgen en ook hij wist dat, maar op de lange, hele lange termijn wilde ik zo nu en dan wel eens doen wat hij zei. Al was dat meer uit eigenbelang omdat ik mijn plek in de groep wel prima vond. Ik trok het tentdoek opzij en zag Ramon tegenover de rat vinden, kennelijk had hij de hoop dat ze de plek van het kamp zou verraden. 'Mukjizat heeft er één gespot, Drace en ik gaan eropaf,' bromde ik enigszins knorrig omdat ik zo idioot was om het te melden. Ramon was de enige die wist wat Mukjizat precies deed, gezien hij meerdere malen benders had gespot, maar meer dan drie waren het er gek genoeg nooit, als hij er meer had gezien waren we altijd te laat op de plek waar we moesten zijn. Zonder op reactie te wachten of Drace en ik eropaf mochten gaan, hij mocht namelijk al blij zijn dat ik het überhaupt meldde, wierp ik mijn blik naar de rat tegenover hem. 'Hou je vooral niet in met je mes wil je, anders wil ik het met liefde doen.' Met die woorden verliet ik Ramons tent weer en beende naar Drace toe. 'We gaan,' zei ik kort. Ik knikte naar Mukjizat die vervolgens opvloog om de weg te wijzen.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Berisirahat Elang Oboku

Het was dat ik Andie door middel van soundbending had gevolgd toen ze het kamp uitliep, dat ik nu opstond en richting de rand van het kamp strompelde. Ik had het er niet zo op als kinderen het kamp verlieten, al helemaal niet als het airbenders waren. Op de een of andere manier voelde ik me voor arbeiders extra verantwoordelijk. Weliswaar vertelde ik niemand dat ik ze in de gaten hield, ik geloofde namelijk niet dat ze dat op prijs zouden stellen. in de verte hoorde ik al wat aanstrompelen, aan de gestaltes te zien was een van de twee gewond. Het eerste wat me te binnen schoot was dat er non-benders in de buurt waren, wat me onwaarschijnlijk leek want dan zouden ze niet richting het kamp strompelen. Toen ik ze beiden beter kon zien zag ik een onbekend gezicht, vuurrood aangelopen, zweterig en ogen half dicht geslagen. Het water, dit hebben we wel vaker gehad, en gezien de heler van de waterstam nog niet geheel geweldig is moest er iets anders gebeuren. 'Ik vrees dat je je maaginhoud zal moeten gaan legen jongen.' Ik kneep even in zijn armen om tot de conclusie te komen dat hij behoorlijk wat kracht verloren was met de loop hiernaartoe. Ik keek even naar Andie. 'Goed dat je hem hebt gevonden, veel langer had hij het niet volgehouden.' Ik liep om de jongen heen en bekeek hem wat beter, aan zijn postuur te zien was het een earth- of firebender. Stiekem hoopte ik op een earthbender, we hadden genoeg heethoofden in het kamp. Ik keek even achterom. Als hij moest braken kon dat beter aan de rand van het kamp gebeuren voordat het hele kamp stonk.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Roman Sandarias Jaw || Leider || Non-Bender
Er was bijna geen emotie op get gezicht van het meisje te lezen, tot ik haar een alles behalve aardige glimlach schonk. Op dat moment leek ze erg geamuseerd. Ze prate niet, zei niks afgezien van het meedelen dat, aangezien ze nu toch niet kon sturen ze het fijn zou vinden als ik de touwen uit haar vlees haalde. En het herhalen van haar naam, alhoewel, dat was wat ik eerst dacht. Maar inplaats van dat ze zich voorstelde als Eris Lin voor de tweede keer zat er deze keer een naam achter. Beifong, als in Toph Beifong. Over get algemeen keek ik haar met net zo'n emotieloze blik aan, al was de nieuwe informatie iets wat me eventjes verbaasde. 'Volgensmij heb je me net juist nog een reden gegeven om je niet te onderschatten, dus ik denk dat ik die touwen voor nu in je vlees laat zitten' op het moment dat ik dat zei hoorde ik de tentdoek bewegen en draaide ik me om, iemand die ik als laatste hier zou verwachten stond in de opening. Kutukan. 'Kukjizat heeft er één gespot, Drace en ik gaan eropaf,' bromde hij knorrig, iets wat mijn mindhoeken enigsinds omhoog liet gaan. Tuurlijk, hij was hier met tegenzin, maar hij was hier, en voor hem was dat al heel wat. 'Hou je vooral niet in met je mes wil je, anders wil ik het met liefde doen.' Voegde hijer nog aan toe. Daar twijfel ik niet aan. Denk na voordat je iets doet' zei ik op het moment dat hij knorrig de tent weer uitliep en draaide me vervolgens weer om naar Eris. 'Het metaalsturen zal waarschijnlijk in je familiezitten' zei ik, denkend aan wat Drace had gezegd had in het bos. 'Zijn er meer in je kamp die dat kunnen, of iets soortgelijks kunnen?' Vraag ik haar, al verwachre ik nou niet bepaald een antwoord. Maar ik dat geval had ik nogsteeds het mes in mijn hand.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 21:47 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Beaudyn 'Beau' Céri Daneaux

'Ja die van mij staat al,' zegt June rustig, met nog wel een glimlach op haar mond. 'Je kan mij voor de volgende keer ook gelijk vragen als je hulp nodig hebt. Met sturing zet ik met een gemak een tentje voor je neer.' Ze zegt het lachend en ik lach zachtjes met haar mee. 'Maar moet jij niet eens gaan slapen?' grapt ze dan. Het was al behoorlijk donker en ergens had June ook wel gelijk.
'Hm, neh. Nog niet. Ik ga wel slapen als ik me moe voel' zeg ik tegen haar en ik glimlach. 'Maar als je het niet erg vindt ga ik even naar andere mensen toe,' zei ik en ik liep weg van mijn eigen tent en June om naar de eerste beste persoon te gaan die ik tegenkwam. Deze keer was het Ember, een waterbender. 'Hoi Ember, stoor ik je?' vroeg ik glimlachend aan haar. Ik had nog teveel energie en ik vond het nou niet bepaald prettig om in mijn eentje in zo'n tent te moeten slapen nadat we allemaal gevlucht waren voor de non-benders. Ik kijk weer even naar Ember. Hopelijk was ze nog in de mood voor een gesprek met een kind. Vast niet, bijna alle oudere hier waren of chagrijnig of lagen al te slapen omdat ze 'zo moe' waren.

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 21:22 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Drace Seorgio Nöhl - Nonbender
Terug in het kamp beende ik me een weg naar mijn hangmat waar ik rustig op ging zitten, wachtend tot Kutukan zijn verwonde been had laten verzorgen. Na het beetje sporten van daar net wilde ik zoveel mogelijk energie bij elkaar krijgen, mochten we het kamp vinden. Ik was er eigenlijk wel van verzekerd dat we het kamp gingen vinden. Hoe lang waren we op weg naar het leeg gevonden kamp? Een paar uur? Gezien wij toch echte vechters waren en onze snelsten het kamp eerder dan het merendeel van ons team bereikt hadden zou de afstand toch een flink stuk verkort zijn dan vanochtend. Vooral omdat die kneusjes van een benders hier totaal niet op voorbereid en getraint zijn als ons, wie weet verborg dat jonge ding een groepje oudjes die amper op hun benen kon staan. Ik grijnsde even om die gedachte, als dat zo was dan zou het hier letterlijk om de hoek moeten zijn.
Een lekker buffet voor mij en Kutukan. Maar we moeten niet te snel juichen, dat heb ik onderhand ook wel geleerd en ben ik me ook totaal van bewust. Als we onze enthousiasme lieten leiden tijdens deze missie zijn we er geweest. Wie weet was dit allemaal een valstrik en moesten we de aardestuurster vinden. Als we het op dat perspectief bekeken dan was het alleen maar beter dat ik en Kutukan nu het kamp verlaten, mocht ons kamp aangevallen worden tijdens onze afwezigheid. Zoveel mogelijkheden en gedachtes en enkel maar één waarheid om achter te komen...
In de verte zag ik Kutukan uiteindelijk naar Roman's tent lopen en daarna naar mij toelopen, ik knikte toen Kutukan aangaf dat we konden gaan, sprong van mijn hangmat af en volgde mijn teamgenoot.

[ bericht aangepast op 2 april 2014 - 20:01 ]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Kutukan Udara // non-bender

Ik beende in een aardig hoog tempo over de gevallen blaadjes, ter verveling met mijn mes er nog een paar van de bomen afhakkend. Mochten we de weg straks niet terugvinden, konden we altijd het spoor van groene blaadjes volgen. Ik vond het stiekem nog best wel slim van mij. Ik keek de lucht in, Mukjizat vloog in ons tempo boven ons, stiekem hoopte ik dat we het kamp aan zouden treffen, maar ik wist bijna zeker dat dat niet het geval zou zijn. Mijn lieve vogeltje vond nooit de jackpot, als iemand de jackpot zou vinden zou ik dat zijn. Ik geloofde alleen dat als ik het dorp zou vinden ik het niet eerst zou melden. Ik had niet de hoop dat we nu het dorp zouden vinden. Wel had ik de hoop dat we meerdere ratten aan zouden treffen, dan hoefden we geen ruzie te maken over wie wie zou vermoorden. Ik bekeek de bladen van mijn messen. Ze glinsterden in het maanlicht, wachtend op een mooie portie bloed om het gesprankel weg te vagen. Ik keek voor me uit, Mukjizat begon te cirkelen, waarna hij weer terugvloog. We waren er. Ik ging lager zitten en keek tussen het bladerdek door.

(Zelf dacht ik aan een man en een kindje ofzo, gewoon een tweetal random benders xd)

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Haru Manik // 15 // Earthbender.
'Ik denk dat Eris haar terugkomst uitstelt tot morgen ochtend of middag, als ze het kamp van de non-benders snel weet te vinden. Het risico dat ze het verkeerde kamp instapt is klein, maar toch iets wat ze beter zou aanpakken,' antwoordt Dimitri. 'Oh.' zeg ik droog.
'Wat dacht je ervan morgen samen één op één te gaan trainen? Ik zag aardig goed gebied niet zo ver hier vandaan tijdens onze reis hier naar toe,' stelt hij dan voor. Ik grijns. 'Mij best. '
'We kunnen altijd nog Eris proberen te zoeken, als ze te lang wegblijft,' zegt Dimitri vervolgens. Ik grinnik. 'Dat hoeft echt niet. Die redt zich heus wel,' Ik werp even een blik naar het bos, wat er angstaanjagend donker uit ziet, om vervolgens Dimitri weer aan te kijken. 'Maar als je toch opzoek gaat, ga ik mee.' Ondertussen werp ik steentjes naar tenten. Ik gooi wel vaker met steentjes, puur zodat ik iets aan het doen ben. En ook omdat het grappig is als ik iemand ''per ongeluk'' raak. Hoewel sommige mensen dat niet echt op prijs stellen.

[Wait, is het nog maar half 8? Het was eerst toch later? :')]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Ohndrea Shantelle Auracle || Airbender

Het enige antwoord dat de jongeman op mijn voorstellen gaf was 'Griffin'. Ik ging ervan uit dat dat zijn naam dan wel moest zijn en zei verder maar niks meer. Dat kon ik overigens ook niet meer zo goed. Ik was een sterke en getrainde dame, maar ik was klein en Griffin was groot. In ieder geval toch een stuk groter dan ik en dat maakte dat hij zwaar was. Daarbij ging het nog sloom ook, waardoor ik bij iedere stap hoopte dat het kamp spontaan in zicht kwam, ook wist ik dat het best een stukje lopen was voor een vergiftigd iemand en iemand die hem half begon te dragen. Het was ook dat ik geen idee had wat ik moest doen en er haast zeker van was dat wanneer ik het met luchtsturen probeerde, ik hem gegarandeerd tegen een boom aan zou laten vliegen of wat dan ook. Daarbij vielen mijn ongecontroleerde windvlagen veel te veel op. Ik mocht dan onhandig zijn, maar ik was niet zo achterlijk om het kamp te verlaten.
We waren amper bij de rand, toen meester Oboku aan kwam lopen. Hij had het vast allang opgemerkt dat ik weg was en mij op de één of andere manier in de gaten gehouden. In ieder geval was ik dolblij om hem te zien. Hij wist vast hoe hij Griffin moest helpen!
'Ik vrees dat je je maaginhoud zal moeten gaan legen jongen,' was ook het eerste dat hij zei. Meteen een oplossing en niet eerst allemaal verwijten over dat ik hartstikke gevaarlijk bezig was geweest en geen vreemden het kamp in moest brengen, zoals je van onze vriendelijke vuurleidster kon verwachten. Meester Oboku leek hem even te onderzoeken door in zijn arm te knijpen. Ik volgde zijn bewegingen goed en bedacht mij zijn oplossing voor het probleem goed in mijn hoofd te prenten. Wie weet had ik het ooit nog eens nodig en was hij niet in de buurt. 'Goed dat je hem hebt gevonden, veel langer had hij het niet volgehouden,' zei hij tegen mij en maakte een dankbaar en eerbiedig knikje.
'Dank u wel, meester. Het spijt mij als ik iedereen in gevaar heb gebracht, maar hij is een firebender. Één van ons dus. Zal ik hem iets van het kamp afbrengen, zodat we geen klachten krijgen over zijn braaksel?' vroeg ik hem en keek even naar Griffin om in te schatten hoever we nog zouden kunnen strompelen met z'n tweetjes.

---

Happy Birthday my Potter!

Beristirahat Elang Oboku - leider luchtbenders

Ik glimlach kleintjes, Ohndrea had een goed hart, alleen te weinig kennis van zaken. Als ik het nou zover kreeg om een goede training te geven... met vliegers was je zo bij een van de oude luchttempels. Ik hoorde het wel wanneer er non-benders waren. Helaas had niet iedereen vliegers. Ik moest er eens wat aan gaan doen. 'Zolang je niks zegt kan niemand je wat kwalijk nemen. Ik regel het straks wel met mis heethoofd,' zei ik met een knipoog. 'En wat de jongen betreft, het moet nu gebeuren, we sturen de geur wel weg.' Ik draaide de rug van de jongen naar het kamp toe. 'Als jij hem laat overgeven, zorg ik dat er geen kots in zijn longen terecht komt,' zei ik terwijl ik naast de jongen ging staan. 'Als dat gebeurd is moeten we opzoek naar een bloedstuurder die het gif in zijn bloed naar beneden kan laten glijden. Het zal een vervelende boodschap worden, maar daarna is hij er ook vanaf,' legde ik uit. Wat was dit ook vervelend, helemaal als de patiënt al bijna dood was. Het legen van zijn maag weerhield hem ervan om nog zieker te worden. Want over het algemeen waren we al te laat als luchtstuurders zijnde.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Griffin Blake Abelli
Op het moment dat ik tenten zag in de verte merkte ik ook de oude man op die naar ons toe kwam lopen. Het eerste wat hij tegen me zri is dat hij vreesde dat ik mijn maaginhoud zal moeten legen. Vervolgens kneeo hij in mijn armen -een actie waarbij ik normaal zonder na te denken al zijn handen had weggeslagen- hij praate verder tegen Andie, iets over dat ik het niet lang meer uit zou hebben gehouden. Ik lette niet veel op zijn woorden, ik keek voorzover ik het kon zien het kamp door en volgde de man met mij ogen terwijl hij een rondje om me heen liep. Ik voelde zijn ogen in mijn rug priken, ik kende en vertrouwde niemand hier -afgezien van misschien Andie- en dat zorgde ervoor dat mijn spieren zich aanspanen voor zover ze nog de kracht hadden om dat te doen. Ik kreeg niet alle woorden van hun gesprek mee, maar een woord dat ik wel meekreeg was 'meester' en de formele manier ze de man aansprak. Wat was er zo speciaal aan deze man? Zij ouderdom? Ervaring? Na een tijdje draaide de man mijn rug richting het bos, en weg van het kamp en begon over hoe ze mijn situatie zouden aanpakken. Om eerlijk te zijn werd ik niet erg blij van zijn ideeën, maar als het er voor zorgde dat ik mijn lichaam weer gewoon kon laten bewegen vond ik het prima. Overgegeven had ik vaak genoeg gedaan, al beloofde dit een ander soort ervaring te worden. Ik voelde hoe de kracht in mijn lihaam steeds minder werd, ik begon meer op Andie te leunen, mijn ogen vielen verder dicht en op mijn benen staan werd nog moeilijker danhet geweest was.

---

Don't be like the rest of them, darling

(Sorry voor mijn late reactie, ik ga vanaf nu weer iets vaker reageren)

Zuko ~ Vuur

'Dan slaat het nog steeds nergens op,' mompelde Mori boos. Ik rolde met mijn ogen. Daar gingen we weer...
'Luister ik snap best dat je me niet volledig vertrouwd, maar praat er de volgende keer gewoon over in plaats van me aan te vallen,' besloot ze uiteindelijk en begon op hetzelfde moment als ik te lopen. We liepen een tijdje verder terwijl ik het kamp afspeurde naar vreemde dingen. Ik kon niets bijzonders ontdekken tussen de tenten en al de mensen die met van alles bezig leken te zijn. Iedereen was vrolijk -of soms minder vrolijk- met elkaar aan het praten en de kleintjes werden naar bed gebracht. Mijn ogen bleven een tijdje hangen op een man, een paar jaar ouder dan ik, die zijn luid lachende driejarige dochtjertje de lucht in gooide en haar weer zonder moeite opving. Ik bleef er een tijdje naar kijken en schudde mijn hoofd toen de twee hun tent in verdwenen. Focus, Zuko. Ik liet mijn ogen verder over het kamp glijden en zag toen een onbekende man het bos uit komen strompelen, ondersteund door iemand die ik vanaf hier niet goed kon identificeren. Ik gaf Mori een zachte stomp tegen haar schouder -ik dacht althans dacht het redelijk zacht was- en gromde: 'Vreemdeling.' Ik knikte naar de twee mensen die nu met Beristirahat aan het kletsen waren. Dit beviel me helemaal niet.

---

-

Dimitri Blaze Valentin - Earthbender
Ik knikte kort toen de afspraak met Haru vast stond. Het was altijd fijn om iemand te hebben om op terug te vallen tijdens de trainingen. Ik had het graag anders gewild, soms werd enkel aardesturing gebasseerd op been bewegingen erg vermoeiend en moest ik me vooral focussen op het creeëren van aardbevingen of een scheiding van gebied. Wat eigenlijk niet eens zo'n gek idee is om te doen wanneer ze eindelijk genoeg afstand hebben gebouwd tussen de non-benders en hun groep. Misschien moest ik daar maar eens over nadenken en dat voorstellen aan Eris als we hier weg zijn.
Des te eerder we Eris terug hadden in het kamp, des te sneller we ons weer konden verplaatsen. Niemand zag de reis van vandaag aankomen, dus de beste plek om ons te vestigen was dit bij lange na niet. Ik kon niet wachten tot dit gedoe eindelijk voorbij was, dat ik kon rusten. Maar dan ook écht rusten en niet zoveel mogelijk slapen om energie op te bouwen zodat ik weer verder kon Ik zuchtte en keek even naar de hemel. Het begon ondertussen al laat te worden, het begon dus al tijd te worden om ook terug te gaan naar de tent.
'Tuurlijk redt ze zich wel, zonder twijfel,' stemde ik in en ik hief mijn wenkbrauwen op terwijl ik voor me uit ging staren.
'Maar ik zie me ook echt wel voor me dat ze ergens verstopt in een hoekie zit en geen kant op kan omdat die non-benders in de weg lopen terwijl ze alleen maar terug wil,' ging ik toen geamuseerd verder. Ik kon helemaal zien hoe ze kwaad en ongeduldig stond te wachten tot ze langs de non-benders heen kon glippen terwijl ze niet met haar meewerken en mooi blijven staan waar ze staan.

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''