[300] Labyrinth • Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 21:47 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

| Mijn topics. |

•

[MT]

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Vandinha schreef:
| Mijn topics. |

kindness is never a burden.

mt

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mt

Vampire + Servant = Servamp

Elizabeth Diona Farnese - Vampier

Voordat ik mijn kamer uitging, bekeek ik mezelf nog eens voor een laatste keer in de grote spiegel die aan mijn muur hing. Vandaag had ik voor een ietwat stoere outfit gekozen aangezien we vandaag weer een nieuwe lading vlees binnenkregen. Door het zwarte rokje dat ik aanhad, leken mijn benen nog langer dan ze waren en leken ze ook eens zo gracieus. Het topje dat ik droeg, was afgezet met fijne kant en had leuke knopjes bovenaan zodat ik ze eventueel een stukje open kon zetten om meer van mijn boezem te laten zien. Dit was ik vandaag echter niet van plan. Vandaag zou ik me gedragen, ik had zelfs een leuk vestje aan zodat ik niet al te veel van mezelf zou blootgeven. Ik had er speciaal veel tijd ingestoken om er goed uit te zien, meer tijd dan anders en dat was echt niet van mijn gewoonte.
Mijn rode lokken hingen in speelse bekken rond mijn gezicht en was met een zwarte haarband naar achter gestoken zodat het niet in mijn gezicht zou hangen. Om mijn hals schitterde een gouden ketting en een bijhorende armband zodat het duidelijk zou zijn dat ik geen derderangs was. Ik zag er echt uit als een zakenvrouw en als ik eerlijk mocht zijn, stond ik er goed mee.
Een kleine, maar zelfzekere, glimlach sierde mijn gezicht terwijl ik weg begon te wandelen van de spiegel. Ik had het gevoel dat het vandaag een leuke dag zou worden. Een lading nieuwe mensen zou het labyrint betreden en wij mochten allemaal toekijken hoe groot hun overlevingskansen waren en tot wat ze in staat zouden zijn om hun zogezegde prijs in ontvangst te nemen. De arme schaapjes wisten niet eens dat ze het nog zwaarder zouden hebben als ze het tot hier zouden halen. Maar dat was niet mijn probleem. Mensen waren gewoon veel te naïef.
Met een elegante beweging, trok ik de deur van mijn kamer open om me langzaam aan naar de controlekamer te begeven. Het was bijna twaalf uur, het was bijna tijd. Mijn hakken weergalmden door de gangen die ik insloeg, een geluid dat ik altijd al fijn heb gevonden. Niet veel later kwam ik aan bij de controlekamer. Ik schonk diegene die er al waren een zuinige glimlach terwijl ikzelf plaatsnam op één van de vrije stoeltjes om vervolgens mijn benen elegant over elkaar te slaan. Ik liet mijn armen op de leuningen rusten en draaide verveeld heen en weer in de stoel waar ik in zat, in de hoop dat de tijd wat sneller zou gaan. Snel ging ik alle schermpjes nog eens af met mijn ogen om er zeker van te zijn dat alles werkte. Toen dat het geval was, voelde ik me een beetje meer ontspannen en wist ik gewoon dat het weer een spektakel zou worden dit jaar.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Victoria Shaw - 2e rangs vampier
--

Al om half twaalf had tweederangs vampier, Victoria, plaats genomen op een van de stoelen in de controle kamer. Koning Ramsey had het weer voor elkaar gekregen, er kwam een nieuwe lading mensen richting het kasteel. Victoria had geen idee hoe, maar mensen bleven elke keer weer vallen voor deze "wedstrijd." Ze had altijd een dubbelgevoel als ze de mensen zag die het doolhof overleefd hadden. Het begon die mensen door te dringen dat ze in de val zaten. Het was vreselijk om die angst te zien op de gezichten van die mensen, maar de honger die zij en de andere vampiers hadden was niet voor te stellen. Victoria was van mening dat een hapje van een nieuw, angstig mens een ware delicatesse was, en hoopte dat ze kon proeven.

Ze wachtte tot de andere vampiers binnen zouden komen en keek verveeld om zich heen. Ze tikte met haar vingers op haar been en staarde naar de muur. Ze was bang om te laat te komen en had zich daardoor niet goed voorbereid, vond ze. Ze had haar mooiste jurk aangetrokken, gecombineerd met een paar hakken en elegante sieraden. Ja, ook na 84 jaar wou ze er nog altijd uitzien als vroeger. Ze was van plan om haar nagels ook nog te lakken, maar na drie keer te zijn uitgeschoten, besloot ze om alles er weer af te halen en te zorgen dat ze zo snel mogelijk in de controle kamer was.

Het bleef lang stil maar rond kwart voor twaalf kwamen de eerste vampiers binnen. Ze groette iedereen die binnen kwam en wachtte tot het tijd was. De tijd ging langzaam, of tenminste, zo voelde het. Toen Elizabeth binnen kwam glimlachte Victoria terug en keek ze snel terug naar de schermpjes. Er was nog niemand te bekennen op de camerabeelden.

Hi. This makes no sence.

Genest schreef:
> Mijn topics.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Ace Morgan Axell Duroche
Ik kijk nogmaals op het blaadje, vervolgens weer voor me. Dit was toch echt de plek waar ik moest zijn. Ik haalde een hand door mijn haren en trok vervolgens mijn shirt recht. Ik was de enigste hier. Tuurlijk, het was ook ongelooflijk ondoordacht om op een random advertentie af te gaan die een rijkelijke beloning zou toekennen aan de winnaars, maar ik zag het als een perfecte kans. God wilde dat ik naar deze plek kwam om de maffia van het broedergezelschap weg te houden. Wie was ik om Gods wil te weigeren? Ik liet mijn tas vallen waar niet meer inzat dan een homp brood en twee flesjes water. Ik keek naar de maan, het zou ongeveer half twaalf zijn gokte ik, wat betekende dat ik behoorlijk wat te vroeg was. Ik zocht een plekje op in de schaduw van een boom met uitzicht op de grote gesloten poort die toegang gaf tot het labyrint. Het eerste wat ik kon zien was een lange gang, omgeven door een groene haag. Iets zei me dat het niet zo bleef. Het deed me denken aan Alice in Wonderland. Misschien dat er in het hart van het doolhof wel een kasteel stond met een chagrijnig oud vrouwtje die ons hoofd eraf wilde hakken. Leuke beloning zou dat zijn. Ik voelde een grimas rond mijn lippen treden. Als de prijs geld was, dan zou ik alles opsturen naar mijn ouderlijk huis. Ik zou zeggen dat alles goed met me ging, dat mijn moeder hoop moest houden. Ik sloot mijn ogen en liet mijn gedachten de vrije loop. Zoals gewoonlijk was ik weer in het hof van Eden, met het geluid van een stromend beekje op de achtergrond, mijn zusje lachend op de voorgrond. Het prachtige hof van Eden.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 20:51 ]

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

Conan Reed, vampier

De lange spiegel reflecteerde me perfect. Ik had me voor de gelegenheid casual chic gekleed, een donkere jeans met een wit hem en een zwarte blazer. het was een groot verschil met hoe ik er normaal bij liep, maar het was dan ook een speciale dag. Een nieuwe lading domme, jonge mensen zouden het labyrinth betreden. Ze deden me altijd weer aan mezelf denken.
Mijn haar lag zoals gewoon een beetje zoals het zelf wilde, maar het moest ook weer niet te chic. Geen derderangsstijl, maar ook nog net niet zo streng als Elisabeth. Ik was dan wel bijna zo oud als zij, ik had niet hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel en ik was net iets meer op een losse, vrije levensstijl gericht.
Ik verliet de kamer en liep door het kasteel, het was één van de enige dingen die me nog steeds konden raken. De schoonheid, de glorie van lang vervlogen tijden, was hier bewaard gebleven, net als de mensen uit mijn tijd, enkelen ervan toch.
In mijn tijd waren er geen camera's geweest, de vallen waren niet volautomatisch geweest. De vampieren hadden nog zelf door het doolhof gelopen om ons bang te maken. In de tijden toen ik hier net was, had ik er ook aan meegeholpen. Het had zijn charme gehad, maar het was aangenamer om alle deelnemers tegelijk te kunnen volgen en van al hun gepruts en angst te kunnen genieten. Het nieuwe tijdperk had natuurlijk ook zijn voordelen, zonder het internet waren er altijd een stuk minder kandidaten geweest. Het verspreidde zich zo snel.
In de controlekamer zaten Elisabeth en Victoria al.
'Goedemorgen dames,' glimlachte ik zoals gewoonlijk charmant. Ik nam plaats in mijn stoel voor de schermen en keek al eens rond naar de plaatsen waar dit jaar de camera's hingen. Het was bijna zover, het moment van de waarheid. Ik was ongelofelijk benieuwd naar de nieuwe idioten, uh, deelnemers, corrigeerde ik mezelf in mijn hoofd.

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 21:26 ]

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

[Mine. Ik maak morgen mijn post (: ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Eleanor Viviënne Lefèvre. || Mens.

Met zijn bordeauxrode gelakte nagels tikte hij op het dasboard, haar lippen waren gestift in dezelfde kleur. Ze draaide een blonde krul om haar vinger en liet toen haar sleutels in haar zak vallen. Ze stapte de auto uit, sloot de deur en deed de kraag van haar jas nogmaals recht, waarna het gladstrijken van haar rok volgde. Ze deed de auto op slot en liep toen naar de plek, ze bekeek de boel, vroeg zich af wat de prijs in zou houden.
      Zachtjes neuriede ze, probeerde niet bang te worden in de duistere kilte. Ze hield niet van het donker, het gaf haar het gevoel langzaam te verdrinken, verzwolgen te worden. En uiteindelijk te belanden in het vagevuur van de hel. Eeuwig branden. Knisperende ledematen, zwartblakende haren, cronische pijn. Onbewust boorden haar nagels zich in de muizen van haar kleine, bleke handen. Ze probeerde niet aan haar moeder te denken, hoe zij de tijd nu in Zijn gezeldschap doorbracht. Hij was het ergste wat er was, haar grootste angst, ooit zal Hij haar in zijn klauwen krijgen, maar ze zou er tegen vechten. Ze zou tegen De Duivel vechten. En dat was ook precies waarvoor ze hier was, om zelfvertrouwen te winnen,maar vooral ook om sterker te worden.
      Ze bekeek het klokje om haar pols, een dure Rolex kon ze zich jammer genoeg niet veroorloven, een goedkoop plastic horloge wel. Het voordeel was dat het haar weinig had gekost, het nadeel was dat de wijzers er nog wel eens mee op konden houden en het achter elkaar batterijen op vroot. Gelukkig deed 'ie het nu wel. Ze knikte en keek weer op, kneep haar ogen samen in de hoop beter te zien.
      Het ging haar niet om de prijs, niet de prijs die benoemd werd dan, maar ze kon niet zeggen dat ze niet nieuwschierig was, dan zou ze liegen. En liegen was een grote zonde.

Reality's overrated.

Mijn topics.

Don't walk. Run, you sheep, run.