[300] Labyrinth • Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

23 maart 2014 - 11:50

Nortia 15410

Labyrinth
Zij die voet zetten in het labyrint en het kasteel kunnen vinden dat zich daar bevindt,
Zullen oog in oog komen te staan met een duistere koning en zullen eeuwig mogen wachten op die ene beloning.
Duizenden mensen gingen hen voor, ze kwamen niet terug en er ontbrak elk spoor.
Kunnen ze het halen tot in het kasteel, hebben ze een probleem want ze zijn met te veel.
Het duistere geheim dat daar op hen wacht, monster zo eng, de wezens van de nacht.

De RPG speelt zich af in het heden en gaat over een groepje volwassenen, die via het internet op een wedstrijd zijn gestuit die een rijkelijke beloning geeft aan de winnaar. Het artikel geeft niet veel informatie prijs, alleen dat alle deelnemers om precies middernacht aan het labyrint van Crossroad Hill moeten staan, het meest beruchte labyrint ter wereld. Er zijn maar weinig mensen die zich er in wagen door de vele verhalen die de ronde doen maar doordat er een rijkelijke beloning wordt uitgereikt aan de persoon die tot in het hart van het labyrint weet te raken, zijn er mensen die het risico willen nemen.
In het hart van het labyrint, staat een kasteel dat al eeuwen leeg staat, of zo lijkt het toch. Wat niemand weet, is dat het kasteel wordt bewoond door een hele vampierenclan die wordt bestuurd door een gekke vampierenkoning die dol is op het opjagen en het martelen van gewone stervelingen. Het hele labyrint zit vol vallen en obstakels waardoor het niet gemakkelijk is om tot in het hart van het labyrint te raken. De mensen die toch tot in het kasteel raken, staan voor een moeilijke keuze. Ze krijgen de kans om vrede te nemen met hun dood of als slaaf te werken voor de clan. De laatste keuze is dat ze het eeuwige leven aannemen en leven volgens de regels van het spel. Wat ze ook kiezen, ze zullen geen vrijheid meer kennen.

Regels:

• Er is een minimum van 300 woorden, meer is uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan.
• OOC is altijd tussen haakjes of mag altijd in het praattopic geplaatst worden.
• Het speeltopic, dient alleen voor posts van je personage, andere zaken horen thuis in het praattopic.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect, Mary-sue's moet ik niet hebben.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Cassia maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.
• De obstakels die de menselijke personages tegenkomen, worden door mij bepaald, je ontvangt deze via PB. Zo blijft het spannend.

Rollen:
Vampiers:
Vampierkoning: Ramsey Kaufmann - 1ste rang - Kobain • (1,8)

Mannen:
- Sylvester Morningstar - 2de rangs - LyraPhoenix • (1,3)
- Conan Reed - 2de rangs Cresseyde • (1,7)
- Killian Fawkes - 3de rangs - Cashby • (1,11)

Vrouwen:
- Elizabeth Diona Farnese - 1ste rangs - Cassia • (1,1)
- Rhozelle Eloise Bianchi - 3de rangs - Stiff • (1,14)
- Nathifa Tanujaya - 2de rangs - LadyJilly • (1,4)
- Victoria Shaw - 2de rangs - blackmath • (1,17)

Mensen:
Mannen:
- Ace Morgan Axell DuRoche - Fairytalest • (1,7)
- Micah Fynn Parker - Genest • (1,14)
-

Vrouwen:Tijdelijk vol
- Autumn Avery McCaillin - Eavan • (1,10)
- Eleanor Viviënne Lefèvre - Malcolm • (1,10)
- Guinevere Nevada Glade - Medousa • (1,5)

Bijkomende informatie:

• Vampiers zijn van nature erg sterk en snel, hoe ouder ze zijn, hoe sterker en sneller.
• De onsterfelijken hebben een normale oogkleur, deze kleur wordt echter wel intenser/feller naarmate ze honger hebben.
• Niemand heeft een ring om in het zonlicht te kunnen lopen, misschien alleen op de koning na.
• Een vampier verbrandt gewoon als hij/zij in contact komt met zonlicht.
• Je kan ze alleen doden met een houten staak, gemaakt van een es, die je dwars door het hart steekt.
• Wanneer een sterveling transformeert, moet hij of zij eerst vampierenbloed in het lichaam hebben zitten en dan vervolgens sterven.
• Als vampier heb je altijd een sterke band met je maker.
• In het kasteel hebben ze hedendaagse technologie, alles is dus vrij modern.
• In het doolhof hangen er camera's, alles en iedereen wordt in het oog gehouden door de vampiers in de controlekamer.
• In de kerkers van het kasteel, zitten er nog mensen uit vorige wedstrijden. Zij worden gebruikt als voedsel voor de vampiers.
• Elke vampier heeft een eigen kamer, inclusief badkamer. Ingericht naar eigen smaak.
• De mensen komen aan in de troonzaal van het kasteel. Een van de grotere en chiquere ruimtes van het hele kasteel.
• De mensen die sterveling willen blijven, krijgen vertrekken in de kerkers van 2 à 3 personen.
• Overdag kunnen de mensen niet door het kasteel dwalen, ze worden opgesloten in de kerkers maar hebben er wel een "ontspanningsruimte".

Meedoen kan ten allen tijde: Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 21:47 ]
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

24 maart 2014 - 17:09

Itsuki 3513

Sylvester Morningstar// 2e rang
Ik zat onderuitgedoken met de grodijnen gesloten in een van mijn kamers. Mijn koptelefoon had ik opgezet en luisterde naar een bekende artiest. Als het nummer is afgelopen, zet ik mijn koptelefoon af en leg het op tafel.
Ik st rustig op en loop naar de grote
Rustig stond ik op en neurie verder de kamer uit. Ik liep door de gang, richting de keukens om me maar eens goed te doen aan wat lekkers. Vooral wanneer die ene wedstrijd waar hij vaag over gehoord had, zou slagen en de beste mensen hier het daglicht niet meer zouden zien. Ik kwam aan bij de keukens en pak wat te eten om vervolgens het al lopend door de gangen op te eten.
Rustig liep ik terug naar mijn kamer om mijn koptelefoon te gaan halen. Even keek ik naar de gang die leide naar de controle kamer en besloot om er maar een bezoekje aan te brengen. Mijn nieuwsgierigheid werd groter en ik liep naar deur toe om vervlogens de controlekamer in te lopen. 'al wat ontdekt?' vroeg ik hun zonder ook maar een goedemorgen te wensen. Ik ging achterin de controlekamer op het randje van een bank zitten en bleef de twee dames en heer aankijken.
Vervolgens laat ik me voledig op de bank vallen en trok mijn koptelefoon over mijn oren en zet mijn favoriete nummer op. Als er iets zou gaan gebeuren was ik er vroeg bij en ik wist dat ik heel misschien wat mocht gaan doen, maar als de jonkie, moest ik op mijn woorden passen. 'Laat me weten als er iets gaat gebeuren,' zei ik zonder hun aan te kijken.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 19:10 ]
Vampire + Servant = Servamp

24 maart 2014 - 19:02

Cresseyde 4554

LyraPhoenix schreef:
Sylvester Morningstar// 2e rang
Ik zat onderuitgedoken met de grodijnen gesloten in een van mijn kamers. Mijn koptelefoon had ik opgezet en luisterde naar een bekende artiest. Als het nummer is afgelopen, zet ik mijn koptelefoon af en leg het op tafel.
Ik st rustig op en loop naar de grote
Rustig stond ik op en neurie verder de kamer uit. Ik liep door de gang, richting de keukens om me maar eens goed te doen aan wat lekkers. Vooral wanneer die ene wedstrijd waar hij vaag over gehoord had, zou slagen en de beste mensen hier het daglicht niet meer zouden zien. Ik kwam aan bij de keukens en pak wat te eten om vervolgens het al lopend door de gangen op te eten.
Rustig liep ik terug naar mijn kamer om mijn koptelefoon te gaan halen. Even keek ik naar de gang die leide naar de controle kamer en besloot om er maar een bezoekje aan te brengen. Mijn nieuwsgierigheid werd groter en ik liep naar deur toe om vervlogens de controlekamer in te lopen. 'Goedendag dames, al wat ontdekt?' vroeg ik hun en ging achterin de controlekamer op het randje van een bank zitten en bleef de drie dames aankijken.
Vervolgens laat ik me voledig op de bank vallen en trok mijn koptelefoon over mijn oren en zet mijn favoriete nummer op. Als er iets zou gaan gebeuren was ik er vroeg bij en ik wist dat ik heel misschien wat mocht gaan doen, maar als de jonkie, moest ik op mijn woorden passen. 'Laat me weten als er iets gaat gebeuren,' zei ik zonder hun aan te kijken.

[Mag ik je er aan herinneren dat mijn personage mannelijk is? Dat er twee vrouwen in de controle kamer zitten? ~~En dat 'Dames' mijn lijntje was~~ ]

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

24 maart 2014 - 19:08

Itsuki 3513

Cresseyde schreef:
(...)

[Mag ik je er aan herinneren dat mijn personage mannelijk is? Dat er twee vrouwen in de controle kamer zitten? ~~En dat 'Dames' mijn lijntje was~~ ]

(Oeps, mijn fout. Ik zal het even aanpassen.)

Vampire + Servant = Servamp

24 maart 2014 - 19:11

Halfling 4374

Rhozelle Eloise Bianchi
Vampier, 3e Rangs
•••

'Romeo – wat ben je toch een romantische idioot ; onwetend voor je eigen dood.'
Mompelend krom ik mijn schouders ietwat – waardoor mijn gezicht enkele centimeters dichter op het versleten boek wordt gedrukt. Alhoewel ik Romeo & Juliet hoogstwaarschijnlijk al honderden keren van voor naar achteren door heb weten te spitten – was het iedere keer opnieuw verschrikkelijk om te lezen hoe zowel Romeo als Juliet alles over blijken te hebben voor de “echte liefde”, zelfs de duisternis van de afwachtende dood. Ik zou er al mijn verdere levensjaren om verwedden dat de personages uit mijn boek beiden geen enkel benul hadden van “echte liefde”, of zelfs maar enkel benul hadden van het effect van de dood. Zij hadden nooit de “keuze” gekregen om te sterven of om een onnatuurlijk leven aan te gaan – afgesloten van de buitenwereld en gedwongen om altijd in de duisternis te leven. Hetgeen me irriteerde, was de gedachte dat zowel Romeo als Juliet het allebei aan zouden nemen wanneer ze de kans zouden krijgen om daadwerkelijk “voor altijd” samen te zijn – wat me ontzettend misselijk maakte. In mijn menselijke leven was het me namelijk meer dan duidelijk geworden dat “echte liefde” niet bestond, voor niemand.
Wanneer enkele stemmen mijn gedachten en zachte gemompel weten te doorbreken – ben ik mezelf er plotseling van bewust dat ik in mijn halve wandeling bij de controlekamer aan ben gekomen. Zuchtend stap ik echter aan de deur voorbij, om vervolgens tegen de muur omlaag te zakken met het boek tegen mijn borst gedrukt. Ik zat niet te wachten om naar menselijke personen te kijken die het doolhof zouden betreden – iets wat ik slechts een paar jaar geleden zelf had gedaan. Ik zat er helemaal niet op te wachten dat ze uiteindelijk de verschrikkelijke “keuze” zouden krijgen, waar niet aan te ontsnappen was – de dood, dienen als bloedslaaf of een leven als mij krijgen.
Mijn angst voor het feit dat ik een van de personen zelfstandig zou moeten doden of zou moeten gaan veranderen, was echter nog groter dan alle andere angsten. Ik vond het al niet ontzettend fijn om van de bloedslaven (zoals ik ze in mijn gedachten noemde) te drinken – alsof ik ze aan het uitbuiten was. Hoogstwaarschijnlijk lag mijn menselijke leven nog te dicht aan het oppervlak in mijn gedachten en kon ik er met geen enkele mogelijkheid omheen om mezelf te zien in de personen in de kerkers. Ik wenste iedere avond vurig dat Koning Ramsey niet zou besluiten om mij de taak te geven een het leven te ontnemen – ik zou weigeren en hoogstwaarschijnlijk wist hij dat ook. Nadat Aveline uit het kasteel is verdwenen, heb ik vrijwel geen enkele persoon die ik daadwerkelijk kon vertrouwen of waar ik me bij op het gemak voelde. Zuchtend laat ik mijn hoofd op de rand van mijn boek terecht komen en luister naar het vage gemompel in de controlekamer.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 10:13 ]
•

24 maart 2014 - 19:11

Cashby 599

Killian Fawkes ~3e rangs

Zijn mondhoeken krulden langzaam om in een brede grijns terwijl hij zich een weg door de gangen van het kasteel baande, richting de controlekamer. Op dit moment zou iedereen er zo wel ongeveer zitten wat dus betekende dat hij hopeloos te laat was. Oh well, hij kon de beelden die de camera’s maakten toch van een afstand bekijken, kon zelf heel die kamer van buitenaf besturen als hij een klein beetje moeite deed. Killian had ooit eens getoond dat zijn gave heus niet zo onnuttig was als sommigen dachten door alles met een vingerknip uit te laten vallen. Op het moment dat de schermen zwart werden, had iedereen met spanning naar een van de mensen zitten te kijken, eentje die nog een paar stappen had moeten zetten voordat hij recht in een val die ze opgezet hadden zou lopen. Natuurlijk was er niet heel erg enthousiast op zijn kunnen gereageerd, iets dat hij zowel mentaal als fysiek had mogen voelen. Sindsdien zette hij de schermen alleen maar af als heel het spel ook daadwerkelijk gedaan was of wanneer er niet zo veel mensen in de controlekamer aanwezig waren. Beeldschermen laten knipperen was nog altijd de beste manier om aandacht te krijgen en aangezien bijna iedereen wel wist dat hij er meestal verantwoordelijk voor was, kreeg hij alle aandacht. De man kon het gewoon niet helpen, verveelde zich gewoon snel en als je je verveelde had je iemand nodig die de verveling kon verhelpen. Als dat niet gebeurde zou hij gewoonweg gek worden. De kans was groot dat hij mensen dan nog harder zou gaan irriteren als nu, misschien zelf echt zou gaan beginnen te stalken en in het ergste geval zelfs een poging zou doen om een vampier aan zijn einde te helpen. Tot nu toe was het zover nog niet gekomen daar er ook nog altijd mensen in de kerkers zaten die geen kant uit konden en die hem misschien wel even bezig zouden kunnen houden totdat hij een ander slachtoffer gevonden had.
Net op het moment dat hij de controlekamer wilde betreden, merkte hij een in elkaar gedoken gestalte op de grond op. Killian kneep zijn ogen even tot spleetjes en pas toen hij een paar meter afstand van de persoon verwijderd was, herkende hij haar als Rhozelle. Het was ook niet simpel om iemand te herkennen als je diens gezicht niet kon zien, maar hij kende maar een vrouwelijke vampier met een licht getinte huid en blonde haren. Voor het meisje hield de man halt om daarna door zijn knieën heen te zakken en haar met een schuin hoofd aan te kijken. “Geen zin om naar het begin van het ‘spel’ te kijken?” Bij een ander had het misschien geklonken alsof hij wat medelijden met haar had, bij hem klonk het eerder wat spottend. Om toch maar niets van het begin te missen als hij hier zo zat, opende hij een paar ‘schermen’ die alleen hij kon zien. Hij had de eerste stappen van de mensen vorig jaar al bijna gemist, dus deze keer nam hij geen enkel risico. Om toch te laten zien dat hij een soort van aanwezig was, liet hij de monitoren binnen in de kamer even flikkeren. Misschien kwam er wel iemand naar buiten om hem naar zijn voeten te geven of iets dergelijks, altijd leuk. Pas na een tijdje viel het hem op dat Rhozella met haar hoofd op een boek lag en even boog hij zijn hoofd in de hoop om een glimp van de titel op te kunnen vangen. Het boek zelf zag er redelijk oud uit, dus was de kans best groot dat hij het kende. Spijtig genoeg was haar hoofd net iets te groot om de titel fatsoenlijk te kunnen lezen en hingen haar haren een beetje in de weg. “Welk boek lees je?” Nieuwsgierigheid, misschien ook wel een eigenschap die als negatief kon worden bestempeld. Het was dat hij er zelf niet zoveel last van had, dus had hij ook niet de behoefte om zijn nieuwsgierigheid voor zichzelf te houden.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 19:43 ]
-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

24 maart 2014 - 20:31

blackmath 465

Victoria Shaw - 2e rangs vampier
----

Toen de deur opnieuw open zwaaide keek Victoria op. Ze zag hoe Conan binnenkwam. "Hey" antwoorde ze toen hij Elizabeth en haar groette. Victoria keek weer snel terug naar het beeldscherm, hopend dat de eerste mensen snel zouden aankomen. Het bleef weer stil in de controlekamer, iedereen leek gefascineerd door de bewakingscamera's waar eigenlijk niets op te zien was. Victoria tikte ongeduldig op een van de controletafels. "Het is toch al bijna twaalf uur?" vroeg ze terwijl ze naar de beeldscermen bleef kijken.

Ze hoorde de deur weer open gaan, dit keer schonk ze geen aandacht aan de persoon die binnenkwam, Sylvester. Ze herkende zijn stem meteen. "Nee." antwoordde ze toen hij vroeg of er al wat te zien was. Toen hij zei dat hun het hem moesten laten weten als er wat was fronste ze. Hij kon ook gewoon, net als de rest, meekijken en afwachten. Ze wist dat ze er wat van kon zeggen, ze wist dat ze het recht had. Maar toch zei ze niets. Ze had geen zin in een ongemakkelijke sfeer. En daarnaast was ze ook veel te gefoccused op de beelden om uberhaupt wat te zeggen.

Ze zuchte, het wachten irriteerde haar, ze had wel wat beters te doen...zoals haar nagels lakken. Laten we eerlijk zijn, een tweede rangs vampier met een redelijke reputatie kon toch niet op zo'n bijzondere dag als deze op komen dagen met ongelakte nagels. Het was de bedoeling dat ze op zo'n dag er perfect uitzag. Perfect, gevaarlijk, als een verleiding, als een monster. Het was echt niet verplicht om er chic uit te zien op zo'n dag, maar de meeste vampiers deden het gewoon. Victoria was er een van, ze wou dat het voedsel wist dat ze geen slons was en dat ze zich als het ware vereerd moesten voelen om opgegeten te worden door haar.

Het voedsel moest ook weten dat er met haar niet te spotten viel. Dat ze was waar een vampier voor stond; gevaarlijk, krachtig, sterk, en dat het niet uit zou maken wat het voedsel zou kiezen als lot, zij zou boven hun staan, en hun zouden het weten.

Hi. This makes no sence.

25 maart 2014 - 10:11

Elentiya 12343

Autumn Avery McCaillin – Mens

Zodra de taxi tot stilstand kwam, vlak voor het labyrint van Crossroad Hill, duwde ik de portier open en nam een flinke teug van de koele avondlucht. Een uur lang had ik in die benauwde taxi gezeten, met een chauffeur waarvan ik nou niet goed wist waar hij naar stonk, en ik was blij er nu eindelijk uit te kunnen. Zonder iets te zeggen gaf ik hem het bedrag wat zijn meter aangaf, pakte mijn thuis van de grond af en stapte uit, waarna ik het portier dichtsloeg. De taxichauffeur mompelde nog een paar onverstaanbare woorden terwijl ik mijn blik op vooruit had gericht en hem verder geen aandacht schonk.
Toen ik hem vertelde me hiernaar toe te brengen had hij me aangekeken of ik gek was geworden. Heel even had ik willen vragen vanwaar die blik, tot de stand van zijn adem mijn neus in gleed en ik al snel tot de conclusie kwam dat hij beter zoveel mogelijk kon zwijgen. Mijn ogen gleden kort over hetgeen voor me heen, tot mijn blik heel even bleef hangen op een jongen die ook voor de ingang van het grote labyrint stond. Lichtjes trok ik een van mijn wenkbrauwen op, liet mijn ogen kort over hem heen glijden waarna ik mijn concentratie weer legde op hetgeen waarvoor ik kwam.
Ergens moest het me niet helemaal verbazen dat ik niet de enige was die een aanbod had gehad. Hoeveel mensen zouden er wel niet een kansje willen wagen op een mooie prijs? Ik wel, anders stond ik hier niet, en ik gokte met mij wel meerdere. Het enige wat we daarvoor hoefde te doen was door dit labyrint heen, en aan het einde zou een prijs wachten. Of het een geheel slimme zet was om op iets in te gaan waarvan verder niet veel bekend was, dat was de vraag nog maar. Wat er in het aanbod stond was voor mij genoeg informatie geweest om te doen. Daarbij gekomen, wat had ik te verliezen? Zo heel erg veel had ik namelijk toch niet meer.
Achter me hoorde ik hoe de taxi eindelijk wegreed, en ik nu dus echt niet meer terug kon. Zonder er verder bij na te denken, of te aarzelen, pakte ik mijn tas en trok het hengsel over mijn hoofd heen zodat hij schuin op mijn schouder hing. Daarna liep ik langzaam dichter naar de ingang toe en wierp een oplettende blik naar binnen. Het enige zichtbare was een lang, donker pad met aan de zijkanten hoge, groene hagen waardoor je alleen maar voor- , of achteruit kon kijken wanneer je er in was. Zodra ik naar binnen zou lopen en de hoek om zou gaan, was het zeker dat ik ook daarvan niet meer terug kon. Heel even haalde ik een paar keer diep adem waarna ik me richten op de jongen die vlakbij stond. 'Weet jij hoe laat het is?' vroeg ik hem op een vriendelijke toon. Het labyrint mocht pas vanaf 12 uur betreden worden, en ik hoopte ergens dan ook dat het al rond die tijd was. Ik wilde naar binnen.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 10:11 ]
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 maart 2014 - 10:24

Halfling 4374

Rhozelle Eloise Bianch
Vampier, 3e Rang | Controle over menselijke spieren
•••

‘Geen zin om naar het begin van het “ spel ” te kijken?’
Alhoewel ik mijn uiterste best deed – kon ik de zachte zucht welke over mijn lippen rolde met geen enkele mogelijkheid tegenhouden. In mijn gedachten was ik enigszins opgelucht door het gegeven dat de woorden hoogstwaarschijnlijk afkomstig waren van Killian – welke eveneens een Vampier van de derde rang was, waardoor we ongeveer gelijk op de “ sociale ladder ” in het kasteel stonden en hij mijn gezucht niet als beledigend op mocht vatten. Wel, misschien kon hij het als beledigend opvatten – maar het deed me enkel en alleen maar goed om te weten dat hij geen persoon was die “ boven ” me stond en zich hierdoor ook anders mocht gedragen jegens mij als persoon.
Mijn hoofd bleef echter op mijn boek rusten – ik had geen enkele intentie om te antwoorden op zijn vraag of om hem zelfs maar even aan te kijken. Het grootste gedeelte van de personen – oftewel, andere Vampiers – in het kasteel kenden me als een kleine rebel die altijd deed waar ze zin in had. De kleine reputatie welke ik had opgebouwd wilde ik niet ineens zien storen doordat een andere derde rang Vampier me toevallig op een breekpunt zag zitten.
‘Welk boek lees je?’ De voorgaande woorden over het “ spel ” waren voornamelijk spottend geweest, maar zijn tweede vraag had vol gezeten met nieuwsgierigheid – waardoor ik mijn wenkbrauwen licht frons. Killian leek me nooit of te nimmer een persoon welke geïnteresseerd was in boeken, of zelfs maar iets anders waar enige kennis in stond. Alhoewel ik hem niet goed kende – niemand uit het kasteel, eigenlijk – had ik wel enkele vooroordelen over hem gevormd, welke op dit moment naar buiten kwamen stromen in mijn gedachten. Ik wist dat ik personen niet moest oordelen op hun uiterlijk en kleine gedragingen – aangezien dat enkel en alleen maar misleidend kon zijn, maar deze omslag was wel ontzettend groot om onopgemerkt te blijven.
‘Romeo en Juliet.’ Inmiddels hef ik mijn hoofd op en staar recht in de ogen van Killian – mijn zorgen over het gehele “ spel ” waren verdwenen en mijn nieuwe persoonlijkheid in het kasteel is weer teruggekeerd in mijn gedachten. Ik liet me niet op mijn kop zitten en dat liet ik al helemaal niet aan personen als Killian zien – dat verdiende hij niet, hij zou het immers enkel en alleen maar tegen me kunnen gebruiken wanneer hij daar een moment voor zag.
‘Verschrikkelijk romantisch, misselijkmakend – eerlijk gezegd,’ laat ik er dan nonchalant achteraan volgen, terwijl ik mijn vingers wat strakker rondom het boek krul – wetend dat ik vroeger ontzettend genoot van dit soort verhalen. ‘En nee, ik heb geen zin om naar het “ spel ” te gaan kijken – aangezien het de levens van mensen verwoest, problemen mee?’ Mijn stem was wat feller gaan klinken, evenals de blik in mijn ogen – ik mocht dan klein en blond zijn, ik liet me niet zo maar onder de tafel praten.

[ bericht aangepast op 29 maart 2014 - 14:48 ]
•

25 maart 2014 - 19:32

Halfling 4374

| Naamsverandering: Vandinha > Stiff |

•

25 maart 2014 - 20:53

Hyonyeo 24572

Micah Fynn Parker
† † †

De geluiden van auto’s klonken vaag in de verte, welke afstierven tot niets minder dan een nietig gezoem. De blonde dame die de auto bestuurder werd er in eerste instantie redelijk zenuwachtig van, gezien het feit hoe er verder niemand deze weg betrad. Hier kon ze zelfs geen vogel horen fluiten, het was echter ook midden in de nacht – wat er alsnog bij kwam waarom ze hier in hemelsnaam zouden komen. Tot ze in de gaten kreeg dat dit een goed ogenblik kon zijn om wat actie te ervaren met de man die naast haar zat; het was immers een plek waar geen mens te bemerken was. Bovendien zorgde de donkere nachtlucht ervoor dat haar “tijd” gekomen was, wat nogmaals opgerakeld werd door de knapperd waar ze al enkele dagen mee lag te vozen. Zo gleed haar tengere, blanke hand over zijn bovenbeen, welke echter al vrij snel gestopt was door zijn mannelijke hand – nog voordat ze zijn kruis bereikt had.
‘Let op de weg, Lucy,’ bromde hij, waarbij zijn greep ruwer werd en ze teleurgesteld kreunend haar hand terugtrok.
‘Doe niet gemeen – partykiller, er is hier niemand,’ vermeldde ze zachtjes, onder haar adem. Haar lichtgrijze poelen dwaalden echter wel weer richting de lege weg voor hen, om stapvoets verder te rijden.
‘Dat hoeft niet, je rijdt nog tegen een boom aan,’ kaatste hij terug, voor de jonge vrouw er wat op had willen vermelden. Hij kende haar immers al langer dan vandaag, hoewel het een maand of twee was, waren het er genoeg om haar goed te kennen. Ze had plusminus een halve maand geleden bijna een fietser aangereden, omdat ze haar libido niet in de hand kon houden. Normaliter gezien zou Micah er wel mee ingegaan zijn, want het was nu eenmaal iets waar hij een zwak voor had – vrouwen, vooral blondines. Alleen momenteel gesproken wilde hij er zo min mogelijk van weten, dit kwam doordat het overlijden van zijn ouder nogmaals voor de deur stond over enkele dagen en toen hij een interessant aanbod op het internet kreeg, werd het hier eveneens door in beslag genomen. Lucy, de blondine, was niet bepaald blij, dat was te merken.
‘Als je het over die fietser –’ begon ze, een redelijk aangevallen toon in haar vrouwelijke stem, waarbij haar ogen zijn kant opschoten. Hierdoor wiegden haar haarlokken mee en kon hij de zoete, weeïge geur van haar ruiken, die naar bloemen rook – een dure welteverstaan. Hij grinnikte vermakelijk.
‘Ik moet er hier uit,’ onderbrak de man haar, hij tikte met zijn wijsvinger op het raam. Desondanks dat de auto voor hem stopte, waren Lucy haar lippen samengeperst en het was zonneklaar te bemerken dat ze boos was. Zijn blik gleed over haar gelaatsexpressie heen, voordat hij de autodeur opende om er een been uit te laten. ‘Dank je, schat,’ waren zijn laatste woorden, dit keer wel met een klein grijnsje – eentje waarvan hij wist dat ze het zou waarderen, en hij drukte zijn lippen voor luttele seconden op haar lippen. Toen gooide hij de deur met een klap dicht en beende weg, richting het labyrint op Crossroad Hill – hij zal en moest die zogenaamde “ prijs ” binnenhalen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

25 maart 2014 - 20:56

Greenfeld 11464

Ramsey Kaufmann • Koning der Vampieren • 1ste rang
Vandaag was alweer eens een grote dag; vers bloed kwam vrijwillig onze kant op. Na jaren van de wedstrijd was ik nog steeds verbaasd hoe stom mensen toch waren. Ze liepen met open ogen in onze val. Niet dat ik dat erg vond, nee helemaal niet. Aan de ene kant kwam er weer vers bloed aan en moesten we ons niet meer voedden met de mensen in de kerkers, en langs de andere kant kon ik weer nieuwe vampieren rekruteren. Het feit dat er natuurlijk weer een aantal knappe vrouwen bij zouden zitten zat ook niet tegen.
Ik trok een hemd en blazer aan en nam de moeite niet om mijn haren te kammen. De wilde uitstraling vond ik wel goed. Het straalde macht uit en sommige mensen en vampieren zouden erdoor geïntimideerd worden. Daar ging ik dan ook voor. Met een hooghartige tred liep ik mijn kamer uit, door de gangen van het kasteel naar de controlekamer. Ik had één van de grootste en meest majestueuze kamers uit het hele kasteel en daar was ik erg blij mee. Het lag centraal gelegen; niet ver van de controlekamer en niet ver van de grote zaal. En daarbij viel het nooit op mocht ik één of andere vrouw meenemen naar mijn kamer aangezien er nooit iemand in de gang van mijn kamer kwam.
"Goedenacht, mijn geliefde imbecielen. Hoe is de opkomst dit jaar?" vroeg ik toen ik de deuren van de controlekamer openduwde en naar binnen schreed. Er waren slechts een aantal vampieren in de controlekamer, waaronder Victoria, Elizabeth, Conan en Sylvester. Waar de rest was wist ik niet en het boeide me ook niet. Ze deden maar wat ze wilden, zolang ze mij maar met rust lieten. Ik wuifde een derderangs vampier van één van de stoelen en nam er zelf plaats op. Aan mijn linkerkant zat Elizabeth en ik wierp even een goedkeurende blik op haar lichaam, terwijl ik wachtte op een antwoord van mijn clanleden.

kindness is never a burden.

25 maart 2014 - 21:45

Nortia 15410

Elizabeth Diona Farnese - Vampier

Ondanks dat er al enkele mensen de controlekamer hadden betreden, had ik nog steeds geen woord gezegd. Ze hadden me dan wel begroet, de ene al wat vriendelijker dan de ander, maar toch vond ik het niet echt noodzakelijk om hen aandacht te geven. Ik was te gefixeerd op het spel dat vandaag plaats zou nemen. Zoals altijd keek ik er naar uit, deels omdat we een verse lading bloed binnen kregen, maar ook omdat ik misschien tussen deze lading een leuk speeltje zou kunnen vinden. Ik was er dol op om met nieuwelingen te spelen. Ze waren de ideale slachtoffers om mijn gave op uit te testen en in de meeste gevallen duurde het ook redelijk lang voordat ze me doorkregen. Wanneer ze me uiteindelijk toch doorhadden, waren de meeste ook gewoon te bang om zichzelf te verdedigen en dat maakte alles nog amusanter.
"Goedenacht, mijn geliefde imbecielen. Hoe is de opkomst dit jaar?" Ik keek op vanuit mijn gedachtes en zag nog net hoe de deuren van de controlekamer achter Ramsey sloten. Zelfs wanneer hij er geen moeite voor deed, zag hij er indrukwekkend uit. Eng volgens sommige, maar daar was ik door de jaren heen al aan gewend. Hij jaagde één of andere onbelangrijke vampier weg wiens naam me even was ontglipt, en nam uiteindelijk plaats in de stoel naast de mijne. Ik was me er van bewust dat hij me aankeek, maar uit respect, besloot ik om er niet op in te gaan.
"Zo, jij bent goedgeluimd." Zei ik met een zweem van vriendelijkheid in mijn stem. Ik wisselde van been en liet mijn ogen langs de schermen glijden. "Het is moeilijk te zeggen wat de wedstrijd dit jaar op zal leveren, er zijn mensen die nog niet zijn aangekomen maar ik heb er toch een goed gevoel bij."
Bedenkelijk keek ik naar het eerste scherm waarop te zien was wie er allemaal aan de ingang van het labyrint stond. Een beetje in gedachte verzonken, beet ik op mijn onderlip terwijl ik de bewegingen op het scherm nauw in de gaten hield. "Dit jaar waag ik mezelf eens in het labyrint. Het is eens wat anders." Besloot ik uiteindelijk luidop en kon het niet laten om een korte, maar vastberaden glimlach op mijn lippen te zetten.
Het was niet van mijn gewoonte om het labyrint in te gaan, maar de jaren voorheen had ik alles zo goed geobserveerd dat ik er dit jaar echt veel zin in had. Ik kon toch niet zomaar toekijken hoe iedereen plezier maakte terwijl ik alleen volgde vanaf het kleine schermpje? Dat was ik ondertussen al meer dan beu geraakt om eerlijk te zijn.
Het duurde echt veel te lang naar mijn mening voordat alle mensen waren aangekomen. Zij die voor het eeuwige leven zouden kiezen, zouden het dan wel moeten leren om op tijd te zijn, anders zouden ze het berouwen. Binnen een vijftal minuten zouden ze het labyrint kunnen betreden maar als ze eenmaal binnen zouden zijn, was er geen weg meer terug en zou het spel pas echt beginnen. Misschien was het een beetje sadistisch, maar ik was er vrij zeker van dat de meesten onder ons op het puntje van hun stoel zaten, klaar om het bloed te zien vloeien.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

26 maart 2014 - 17:42

Cashby 599

Killian Fawkes ~3e rangs

Killian had ook makkelijk gewoon de controlekamer binnen kunnen gaan zonder zich ook maar iets aan te trekken van de ineengedoken figuur op de grond naast de deur, maar dan zou hij waarschijnlijk nooit de aandacht krijgen die hij nu zou krijgen. Derderangs vampiers werden nu niet erg veel beter behandelt dan de mensen die in de kerkers zaten waardoor ze ook redelijk vaak genegeerd werden. Op normale dagen zou de man waarschijnlijk wel gewoon binnengewandeld zijn en om aandacht gevraagd hebben om de gevolgen daarna maar te ondergaan. Deze keer hield hij zich echter in, wist dat deze dag best belangrijk en spannend was voor iedereen. De eerste paar minuten van het spel, probeerde hij zich elk jaar koest te houden. Voor even, totdat de meeste spanningen er toch al af waren.
De zucht die op Rhozelle’s lippen rolde, zorgde er alleen maar voor dat de grijns op zijn gezicht nog breder werd. Toch leuk dat iemand liet merken hoe blij ze was met je aanwezigheid. Voor een kort moment wachtte hij nog op een antwoord, maar toen duidelijk werd dat hij er momenteel geen ging krijgen, vroeg hij maar direct naar het boek dat op haar schoot lag. Interesseerde het hem echt? Nee eigenlijk niet. Hij had gewoon iets nodig om over te praten en het boek was het eerste dat in hem opkwam. Toen de titel eenmaal gezegd werd, trok Killian voor een moment zijn wenkbrauw op. Romeo en Juliet, serieus? Dat boek was zo oud als de straat, zelfs ouder dan hijzelf en zij las het nu. Ze zaten op dit moment in een tijdperk van technologie en zij ging en boek dat al meer dan vierhonderd jaar oud was lezen. Ieder zijn ding om zichzelf bezig te houden. “Ik zou niet weten hoe misselijkmakend romantisch het is, heb zelf nooit de moeite genomen om het te lezen.” Misschien kwam dat omdat hij nooit echt had leren lezen. Mijn moeder was te dom geweest om te kunnen lezen en mijn tante had nooit echt genoeg tijd gehad. Naar school was ik nooit geweest, weigerde om in zo’n muf lokaal te gaan zitten terwijl er op straat genoeg te beleven was geweest.

Killian kreeg na een tijdje dan toch antwoord op de vraag die hij eerder gesteld had. Op een toon die duidelijk maakte dat hij deze keer maar binnen de grens moest blijven. Goed, hij had toch niet veel zin om op dit moment ruzie te maken, al zou hij het nooit kunnen laten om te zeggen hoe hij juist over iets dacht. “Eigenlijk verwoesten ze hun leven zelf grotendeels. Ik wil zelfs wedden dat ze het labyrint alleen proberen door te komen omdat er een prijs aan vasthangt, ookal is het bekend dat er nooit iemand terug uit is gekomen, denk je ook niet?” Eerlijk gezegd had het hem niets kunnen schelen of hij terug kon naar zijn oude leventje of niet. Het was nu niet dat zijn leven zo geweldig was geweest dat hij er makkelijk met lege handen naar zou zijn terug zijn gekeerd. “Daarbij zorgen ze voor amusement, al is het wel wat minder als er iemand sterft in het labyrint, dan moeten we gaan opruimen.” Een diepe zucht volgde op de woorden voordat zijn gezicht openspleet in een brede grijns. “Ok, nu even serieus. Wil je hier heel de nacht gaan blijven zitten of gaan we kijken wat er hierbinnen juist aan het gebeuren is?” Voor een kort moment liet hij zijn blik naar een van de schermen die in de lucht hingen en alleen voor hem zichtbaar waren dwalen om zijn aandacht daarna terug volledig op Rhozelle te richten.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

26 maart 2014 - 19:38

Cresseyde 4554

Conan Reed, 2e rangs vampier

De koning kwam de kamer binnen gestapt met een krachtige uitstraling die ik nog steeds aan hem bewonderde. Ik mocht dan wel de derde oudste vampier in de ruimte zijn, ik had waarschijnlijk meer respect voor hem dan de meeste andere. Hij mocht dan wel gestoord zijn, hij was ook geniaal, een combinatie die vaker samenging dan je zou verwachten. Ik had ook steeds meer respect voor hem gekregen met de jaren, iets waar de ukkies ook eens aan mochten beginnen.
'Goedenacht, mijn geliefde imbecielen. Hoe is de opkomst dit jaar?' vroeg hij.
Elisabeth was me voor met haar antwoord, maar zij was dan ook de enige met een hogere rang dan ik. Ik maakte een kleine buiging. 'Veelbelovend, My Lord.'
'Dit jaar waag ik mezelf eens in het labyrint. Het is eens wat anders.' Het verbaasde me enigszins van haar, maar aan de andere kant was het ook begrijpelijk. Ze zou ongelofelijk interessante dingen kunnen doen daar, ik was benieuwd.
'Het is uiterst amusant,' glimlachte ik naar haar, ik zeker ook wat onrust stoken, zo kon je de sterksten en de slimsten herkennen. 'Als je hier iemand nodig zou hebben terwijl je weg bent, dan wil ik je zeker aflossen,' bood ik aan. Ik verwachtte niet veel antwoord van haar.
Het was bijna tijd, ik tikte onhoorbaar met mijn vingers tegen de tafels en schoof mijn stoel een beetje dichter naar de schermen toe. Er stonden al enkele mensen klaar voor de ingang, ik probeerde ze zo goed mogelijk in me op te nemen, dat zou helpen als ze eenmaal allemaal binnen zouden zijn. Anders werden mijn herinneringen een soort soep en had ik geen idee meer van wie wat gedaan en tegengekomen was, je wil ze natuurlijk niet te vaak laten schrikken, dan zouden hun harten het misschien nog opgeven.
'Wie gaat er nog naar binnen?' vroeg ik in het algemeen.

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

28 maart 2014 - 14:15

Elentiya 12343

Autumn Avery McCaillin – Mens

Van de jongen, waar ik aan gevraagd had hoe laat het was, kreeg ik geen reactie. Hij leek teveel in zichzelf getrokken te zijn om mijn vraag überhaupt te horen. Met een lichte frons liet ik mijn blik nog één keer over hem heen gaan, en besloot er volgens geen aandacht meer aan te geven. Het was niet dat ik nou zo heel zacht gesproken had, en ook al was ik heel even benieuwd geweest naar wat hem zo diep terug had doen trekken, die vraag hield ik wijselijk voor mezelf. Het labyrint voor me had veel meer mijn interesse, aangezien ik daar door heen moest. Daarbij leek het me dat dit meer iets ging worden waarbij je echt op jezelf werd aangewezen, en niet al te veel hulp moest gaan verwachten van anderen. Bedenkelijk beet ik een keer zacht op mijn onderlip. Zou ik zelf iemand helpen wanneer die het nodig had? Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ik gewoon door zou lopen, alleen maar om zelf te kunnen winnen. Misschien dat ik er een eigen slaatje uit zou proberen te slaan, dat was eerder iets voor mij dan gewoon doorlopen.
Net op het moment dat ik besloot om er in te gaan hoorde ik een stuk achter me een portier van een auto dicht gaan. Nieuwsgierig draaide ik me iets om en zag een andere jongen uitstappen. Onbewust liet ik ook over hem mijn ogen heen glijden terwijl hij dichterbij kwam. Voor heel even vroeg ik me af of ik de enige vrouw zou zijn die de kans zou gaan wagen op die ultieme prijs. Het zou me werkelijk verbazen als dat echt het geval zou zijn. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat er alleen maar jongens hier op af zouden komen. Lichtjes schudden ik de gedachten van me af en draaiden weer terug naar het labyrint voor me. Twaalf uur of niet, ik ging er in. Het wachten werd me nu wel beu, en ik had dan liever al een voorsprong dan dat ik achter zou lopen.
'Hier gaan we dan,' mompelde ik zacht tegen mezelf, duwde mijn tas iets opzij en maakte aanstalten om aan te lopen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek