[200] Walker's High School ~ O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 19:10 ]

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

[MT ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

[MT]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Mijn Topics

Hope, it is the only thing stronger than fear

[MT]

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

Cassandra Kate Ricci

'Heb veel plezier vandaag, prinses!' zegt mijn vader snel voor hij een kus op mijn hoofd drukt en uit de deur loopt. Ja, het was voor de oude man ook weer tijd om te gaan werken. Ik kijk even naar mijn moeder. 'Breng jij me vandaag mam?' vraag ik en ze kijkt op van haar tas. 'Sorry.. Ik moet ook zo weg. Ik weet zeker dat een van je vrienden je wel kan brengen, toch?' zegt ze en ik knik maar. Daar had ze gelijk, ik had zowat de hele school die me wel een lift wou geven. 'Ja, ik regel wel wat.' zeg ik met een kleine glimlach. Drukke ouders.. Soms heb je er een voordeel aan en soms gewoon een geweldig nadeel. Nou ja, het is dat ik tot de ultieme top van de school hoor. Dus ik heb veel contacten die me kunnen helpen als ik wat nodig heb. Ik mag dus eigenlijk niet klagen. 'Nou ja.. Ik moet gaan, tot vanavond schat!' zegt ze en ze loopt snel de deur uit. En toen was ik dus alleen... Mhm, wie zou ik eens bellen.. Dilara? Neh, die wordt vast al opgehaald door Matt en om nou met die twee mee te rijden. Ik mag ze beide hoor, natuurlijk. Dilara is mijn beste vriendin en Matt een goede vriend van me. Maar ik heb geen zin in geklef op de vroege morgen.. Ik denk even na. Bij wie ben ik verzekerd dat er geen relatie naast zit.. Ik grijns even als ik het weet en bel snel naar Lucas. Die neemt gelukkig al snel op. 'Cassie! Hoe gaat het met pappie's prinsesje?' lacht hij en ik grinnik zachtjes. Het is dat ik het van hem gewend ben, voor de rest zouden de meeste mensen dagenlang met een rode plek op hun gezicht rondlopen. 'Ja, gaat wel goed. Kan ik misschien met jou meerijden, heb geen zin om zelf te rijden.' zeg ik en ik neem snel een slok van mijn water. 'Ja tuurlijk.. Ik rij nu toch bijna je straat in.. Ben je al klaar?'. 'Helemaal.' grijns ik en hang dan op. Snel zet ik het glas op het aanrecht en trek mijn rokje recht. Vervolgens gris ik mijn tas van de grond en loop naar de deur. Eenmaal buiten doe ik hem achter me op slot en precies op tijd stopt Lucas' zijn Jeep voor mijn huis. Ik grijns even en loop naar de auto waarna ik instap. 'Nou.. Let's go.' zeg ik en klik de gordel vast. Hij knikt grijnzend en rijd dan snel verder. Op naar school..

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

I'm disappointed. Ik had echt gehoopt op een zombie RPG, dankzij die titel.

"Well, well. Look who we've got here!"

[MT]

Geloof niet alles wat je denkt

Matt Reeve Law Cole:

De deur van mijn kamer vlamde open. Ik schrok wakker en wrijvde in mijn ogen. Het was de eerste schooldag en ik had echt geen zin om op te staan. Vermoeid sloeg ik mijn hand op mijn nachtkastje om mijn mobieltje te vinden. 7.20. Oh leuk, ik had me weer eens overslapen. Mijn moeder stormde mijn kamer binnen en ging voor mijn bed staan. Kwaad sloeg ze haar armen in elkaar. 'Matt Reeve Law Cole! Weet je verdomme wel hoe laat het is! En ik ga je echt niet te laat laten komen op school. Vergeet dat maar jongeman.' Riep ze me toe. Ik sloeg mijn deken van me af en ging voor haar staan. Haar warme adem streelde mijn huid, maar haar ogen stonden vol woede en ze keek me spinnijdig aan. 'Maak dat je klaar bent, vooruit!' Ik glimlachte, dat was mijn moeder. Net als elk jaar kwam ik te laat, maar zij zorgde er voor dat ze nog tegen haar collega's kon zeggen: 'Ons klein Mattje komt bijna altijd te laat op school, gelukkig ben ik er nog.' Ja dat zei ze elke keer opnieuw. Ze wou vast als een goede moeder overkomen. Ik snelde de kamer uit terwijl ik een simpele zwart gestreepte t-hirt, een blauwe trui en jeans broek van mijn stoel nam.
Ik trok snel de t-hirt rond over mijn hoofd en trok de broekpijpen over mijn benen. Gehaast deed ik een beetje gel in mijn haar, maar mijn stoppelbaardje liet ik maar zo. Niemand zou het opmerken. Ik rende de trap af en trok mijn rugzak over mijn schouder. Beneden aan de trap trof ik Ridley. 'Dag schone slaapster, oh pardon, schone slaper.' Ze grinnikte en gaf me een por. 'Niet grappig Ridley.' Ik keek haar boos aan en propte een doosje met boterhammen in mijn tas. 'Ga maar snel naar school, straks kom je weer te laat zoals elk jaar.' Mijn vader lachte naar me en liep samen met me naar de garage. Ja, ik kwam elk jaar te laat, maar wat maakte het uit. Dit was Walker's High School. Niet Yale. 'Pap, wees gerust. Ik kom elk jaar te laat.' Ik knipoogde naar hem en liep naar de andere kant van de kamer. Zuchtend sprong op mijn gloednieuwe zwarte motor terwijl de garagepoort open ging en vertrok naar mijn goede - ach slechte kan je ook wel zeggen - oude school.

[ bericht aangepast op 3 april 2014 - 9:26 ]

Geloof niet alles wat je denkt

Connor Oliver Davis ll Mr. Davis

De eerste dag na de zomer was altijd het zwaarst. Helaas was het leven niet zo als in de kinderfilm High School Musical, en kwam de hele school niet zingend het schoolgebouw in na de zomervakantie. Na de zomervakantie waren de kinderen altijd verschrikkelijk druk, irritant druk. Ze moesten elkaar altijd tot mijn grote irritatie maar weer vertellen hoe ‘vet’ hun zomervakantie was geweest. Mijn zomer was namelijk elk jaar hetzelfde. Niks. Ik bracht mijn zomers meestal in mijn eentje op de bank met een zak chips in mijn hand door, en als ik niet op de bank te vinden was, was ik in de sportschool. De avonden waren beter, hoewel ik er eigenlijk al te oud voor was, ging ik nog altijd uit als een tiener van zeventien. Dan belandde er een vreemde meid in mijn bed, wie de volgende dag zonder ontbijt mijn appartement verliet. Je kunt je voorstellen dat het op een gegeven moment begint te vervelen.
Ik was al vroeg in het schoolgebouw. Mijn brandschone lokaal verwelkomde me met een nieuwe wereldkaart aan de witte muur maar voor de rest was alles zoals het altijd al geweest was. Ik wandelde op een sloom tempo naar het eikenhouten bureau dat voor het bord stond, en ik plofte neer in de zwarte bureaustoel. Met mijn ellebogen steunden ik op het bureaublad terwijl ik het bijna beangstigend stille klaslokaal in staarde. De muur was bezaaid met posters en landkaarten van alle tijden, landkaarten die ik al duizenden keren bekeken had. Een grinnik verliet mijn mond toen mijn blik in de hoek van het lokaal viel, een hoek welke al veel mee gemaakt had en ik bedacht me dat het maar goed was dat muren niet konden zien, horen of praten. Mijn blik gleed verder over het lokaal en stopte bij de grote, ronde klok die boven aan de muur hing. Over een minuut of tien zou de bel klinken en zou er een stroom van leerlingen zich bij mij in de klas voegen. Tot mijn ergernis was het waarschijnlijk een klas uit de bovenbouw. Je zou denken dat bovenbouwers al een stuk meer volwassen en rustiger waren dan kinderen uit de onderbouw, maar schijn bedriegt, het was juist andersom.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Emily April Anderson

Gehaast smeer ik nog een boterham en prop die in mijn mond. "Emily, over 5 minuten vertrekken we!" hoor ik mijn moeder van uit de woonkamer roepen. Ik antwoord er niet op, maar doe gauw door. Het vroeg opstaan is zoals elk jaar een probleem voor mij. De hele zomervakantie kan je heerlijk uitslapen en dan moet je om half 7 op. Nou, je went er wel aan. Mijn moeder komt de keuken binnengelopen met een doosje met eten in. "Gelukkig had ik jouw boterhammen al gemaakt. Als extra zit er een appeltje bij." zegt ze terwijl ze het in mijn tas stopt. "Dankjewel, mam." zeg ik terwijl ik mijn tas grijp en hem om mijn schouder sla. Gelukkig is het maar een kleine tien minuutjes rijden, dus dan kan ik nog prima op tijd zijn om iedereen nog eens te zien. "Kom mam, laten we vertrekken." zeg ik en loop de hal in waar ik nog eens even in de spiegel kijk. "Ah, schat toch. Je moet niet meer in de spiegel kijken want je ziet er altijd goed uit." zegt mijn moeder en slaat een arm rond mijn schouder. "Ehm.. Mam, noem me alsjeblieft geen schat meer. Ik ben geen vijf meer." zeg ik en kijk haar even aan. Ik loop naar buiten met mijn moeder achter mij. Ze stapt in de cabrio en start hem. Ik stap ook in en zet mijn zonnebril op. Het ochtendzonnetje is er al en de temperatuur is ook nog steeds best hoog voor de tijd van het jaar. Mijn moeder rijdt af de oprit en gaat onderweg naar school.

Al snel rijdt mijn moeder op de parking van de school waar ik uitstap en mijn moeder nog even bedank voor de rit. Ik loop het schoolplein op en zie een groepje nieuwelingen mij aankijken. Ik zoek mijn omgeving af naar Matt, maar die was er helaas nog niet. Er waren velen nog niet, enkel de nieuwelingen, maar die laat ik voor wat het is. Ik loop naar het vaste plekje waar we altijd staan en leun wat tegen de muur van het schoolgebouw.

[ bericht aangepast op 27 maart 2014 - 18:57 ]

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."

Jason Keith Laurentis

Ik kijk in de spiegel van mijn badkamer en zucht even. De blauwe plekken stonden over mijn bovenlichaam en een groot blauw oog stond er op de rechterkant van mijn gezicht. Note to self: Maak nooit je vader kwaad bovenaan de trap. Ik strijk zachtjes over de blauwe plek op mijn gezicht en bijt op mijn lip. Wat kan ik deze keer zeggen. Gevallen van de trap? Nee, die gebruik ik al te vaak. Mijn hoofd tegen een deur gestoten? Dat geloven ze niet.. Nou ja, dan maar zeggen dat ik met wat jongens uit mijn wijk heb gevochten. Het helpt mijn reputatie zeker niet, maar mijn geheim is veilig. Ik bedoel maar, wat zal mijn vader doen als iedereen wist dat hij me mishandelde? Dan kan ik beter zelf van een gebouw springen voordat hij een einde aan mijn leven maakt. Maar ik was eraan gewend geraakt. 11 jaar lang.. Elke dag pijn hebben.. Elke dag liegen tegen iedereen.. Het is een gewoonte geworden.. Ik schud zuchtend mijn hoofd en trek een wit shirt over mijn hoofd. Een wit shirt met een zwarte broek en zwarte schoenen. Dat kan altijd.. Snel doe ik wat gel in mijn haar en kijk in de spiegel. Het moet maar..
Snel loop ik naar beneden en slinger mijn rugtas op mijn schouder. 'Jason!' hoor ik en ik sluit mijn ogen even. Verdomme.. Waarom was ik nou niet sneller. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van mijn vader. 'Ja?' zeg ik wat zachter. Hij pakt mijn schouder beet en mijn tanden boren zich in mijn lip. Rot wonden op die schouder.. 'Laat me niet horen dat je jezelf in de problemen brengt op de eerste dag.. Anders zwaait er wat vanavond, begrepen.' gromt hij en ik knik snel. 'Mooi zo.' mompelt hij en hij duwt me de deur uit. Ik zucht even en zoek mijn auto op. Snel stap ik in en rij weg naar school. 'Oke.. Het is simpel.. Gewoon zeggen dat je hebt gevochten en er is niks aan de hand.' mompel ik. Niemand mocht het ooit weten, niemand weet het nu dus ik hou het al 11 jaar goed vol.. Binnen een kwartier bereik ik de school en ik stap uit. Nou ja.. Alles beter dan thuis.. Ik loop het schoolplein op en werk een korte blik op mijn telefoon. Vervolgens kijk ik snel op als ik tegen iemand aan loop en ik vernauw mijn ogen bij het zien van een eerstejaars. 'Kijk uit je doppen, stom joch.' mompel ik en duw hem aan de kant. Ja, daar gingen we weer, mijn woede richten op leerlingen. Behalve mijn vrienden was niemand hier veilig voor mij. Ik kijk om me heen en zie Emily staan bij een muurtje. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik loop naar haar toe. 'Hey.' zeg ik als ik bij haar sta en leun al snel tegen de muur. 'Hoe was je vakantie?' vraag ik..

[ bericht aangepast op 27 maart 2014 - 20:00 ]

Your love makes me strong, your hate makes me unstoppable

[mt]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

|| MT.

Dilara Melissa Savannah de la Rose

Als een veer kwam ik omhoog en rekte ik me uit, wakker worden uit een mooie droom is nooit leuk. Zeker niet op de eerste schooldag. Er zaten natuurlijk ook positieve dingen aan vast. Ik zag Cassandra weer, Matthew en Matt… Bij de naam van de jongen droomde ik al weg. Ik had, serieus, het beste vriendje ooit. Hij stond bekend als een player, een hartenbreker, maar dat was hij helemaal niet. Hij was lief, schattig en ik hield van hem. Hij ook van mij. Ik keek op het digitale klokje. 05:30. Ach, ik was er wel aan gewend om zonder wekker zo vroeg wakker te worden. Gelukkig kon ik er nog tegen ook, ik had nooit echt meer slaap nodig dan zes uurtjes. Bang om mijn ouders en zusjes wakker te maken, sloop ik mijn bed uit. Ik sprong onder de douche en liet de warme stralen over me heen glijden. Toen ik snel een setje uit de kast had getrokken! kleedde ik mezelf aan. Plots bedacht ik me dat mijn vader en moeder Desi en Dolores, mijn zusjes, naar school brachten, dus dat ik alleen naar school moest gaan. Terwijl ik een lekker, uitgebreid ontbijt voor mezelf maakte, griste ik mijn mobiel van tafel en tikte ik Matts nummer in. Ik hield het apparaat bij mijn oor. Neem nou op…

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Emily April Anderson

"Goedemorgen Jason." zeg ik en kijk naar hem op. Als ik Jason zijn gezicht zie, zie ik een blauwe plek bij zijn oog. Mijn ogen beginnen iets van medelijden om hem uit te stralen, maar ik kan er beter niet over beginnen. Ik wil hem niet tegen mij keren. "Mijn vakantie was goed. Heel goed zelfs. Zoals elke zomervakantie veel reizen met mijn ouders. In Noord-Amerika een rondreis gedaan en daarna lekker uitrusten in de Caraïbische Eilanden en dan hier nog in Europa nog wat gezien. En ik heb natuurlijk weer mijn vriendin in Londen bezocht voor een lang weekend. Thuis heb ik in ieder geval niet veel gezeten. Gelukkig reis ik graag, maar soms kunnen mijn ouders wel irritant zijn." ga ik maar verder. Ik kijk richting Jason en er komt even een bezorgde blik tevoorschijn op mijn gezicht. "Hoe was jouw vakantie?" vraag ik dan aan hem.
Ik kijk over het schoolplein heen en zie steeds meer mensen komen. Nog een dikke vijf minuten en de schoolbel zou gaan.

[ bericht aangepast op 27 maart 2014 - 20:13 ]

"I'm not crazy, my reality is just different from yours."