Project Morbid || Speeltopic || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 22:29 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

(Mijn topics. Hadden ze hun gave al of nog niet?.)

[ bericht aangepast op 29 maart 2014 - 20:54 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Melody kapel

Ik kwam op het eiland aan en zag bijna alleen maar groen. Ik voelde me nu al helemaal thuis. Ik tok mijn schoenen uit om het zachte zand te kunnen voelen. Voor mij zag ik een groot wit gebouw. Ik zag een lange man die ons waarschijnlijk verwelkomde."Welkom in Het Project. Ik ben De Technicus. Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie. Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk. Gelijkvloers: trainingszalen, eetzaal, keuken, wapendepot en lab. Enkel de eetzaal is vrij bereikbaar. Trainingszalen zijn enkel te betreden met toestemming van een trainer. Wees niet bang om die te vragen. De eerste verdieping zijn de slaapzalen. Linkervleugel meisjes, rechtervleugel jongens. Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdiep is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin." Hij stopte even om te glimlachen. "Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt." sloot hij uiteindelijk zijn verhaal af. Ik had met aandacht naar het verhaal geluistert. Ik zag al een paar mensen op het eiland. Het liefst wilde ik het eiland meteen vverkennen, maar ik had bedacht om eerst naar mijn kamer te gaan.

Linkin schreef:
(Mijn topics. Hadden ze hun gave al of nog niet?.)

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[MT]

"Find peace in who and what you are." — Saphira

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

• My topics •

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Rin Takashita -Telekinese

      Na kort getwijfel stap ik dan toch het eiland op. Er is mij verteld geworden dat ik naar een groot, wit gebouw moest gaan die in het midden van het eiland staat. Het valt niet te missen. Vanaf waar ik sta kijk ik rond. Overal groeien tropische planten, bloemen, bomen. Eigenlijk alles dat je je maar van de tropen in kan beelden is hier aanwezig. Hoewel ik natuurlijk niet zeker weet of het deze dingen zijn. Mijn neef vertelde het mij allemaal. Hij hoorde het weer van andere en zo verder. Dus of het echt zo was, was een goede vraag.
      Voorzichtig, alsof ik elk moment kan vallen, zet ik een stap naar voor. Wanneer ik mij wat vertrouwder voel met de ondergrond begin ik te lopen. Ik kijk nog altijd naar de omgeving. Zoiets als dit heb ik nog nooit eerder gezien en het is werkelijk waar prachtig. Ik moet eerlijk toegeven, ik mis mijn neef nu we lal. Ik ben altijd bij hem geweest en plots ben ik zonder hem. Hopelijk vind ik wel wat mensen waarmee ik kan opschieten. Dat maakt het verblijf natuurlijk ook een stukje fijner.
      Na een aantal minuten, ik schat 5, lopen zie ik het gebouw opdoemen. Ik versnel mijn pas iets en loop erheen. Er staan al een paar andere mensen en ik voeg mezelf erbij in. Ik zie een man staan en kijk aandachtig naar hem. Hij begint te vertellen over de regels, het gebouw, waar alles te vinden is etc. Na het korte verhaal van de man gaand e deuren achter hem open. Ik kijk even om mij heen en weer terug. En toen was de man verdwenen. Ik frons even en kijk weer rond. Andere moeten dit wel gezien hebben. Die man verdween spoorloos. er staat een diepe frons op mijn gezicht en ik zet mijn hand in mijn zij. Ik zal sowieso niet de eerste zijn die naar binnen gaat. Eerst een ander. Niet zodat ik achter die persoon aan kan lopen, maar zodat ik zeker weet dat het veilig is en er niet ineens dingen gebeuren. Ja, ik kan wel crue zijn, af en toe.

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 17:21 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Maureo Pepe Riveros • Teleportatie
Voorzichtig stap ik van de boot af en sleep mijn spullen met mij mee. Ik ben zo gefocust op mijn spullen, dat ik niet eens om mij heen kijk.
Zodra ik ze eenmaal compleet heb, kijk ik om mij heen en staar naar de groene dingen om mij heen. Verbaast loop ik er heen en raak het voorzichtig aan. Het is glad en het ruikt naar... Geen idee waar het naar ruikt. Ik kan de geur niet plaatsen en dat frustreert mij. Overal zijn de groene dingen in verschillende vormen en maten.
Ik pak mijn spullen weer op en loop verder richting de plek waar meer mensen zijn. Ik sluit achteraan en kijk naar de man die iets vertelt.
Hij zegt iets over regels en plekken en verdwijnt dan. Ik bestudeer de mensen snel even.
Ik loop voorzichtig naar binnen terwijl ik mijn zonnebril afdeed.
Oke, welke kant moest ik ook al weer op voor de jongensslaapzalen?

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ryan Wing - Elektriciteit

Mijn schoenen zakken even weg in het zand waar ik op het moment op sta, ik adem even diep in en trek mijn rugzak wat beter over mijn schouder. De lucht is naar mijn gevoel vochtig en ik moet algauw even stoppen met lopen om te niezen, ik lijk te wachten op een geluid dat niet zal komen, het knorrende geluid van Chester mijn kat, die dat geluid altijd maakte als ik nieste of moest hoesten, de plek waar hij normaal gesproken hangt op mijn schouder voelt leeg en koud en ik zucht even diep als mijn gedachten terug gaan naar huis. Hoe zou het met ze zijn? Ik wist zeker dat mijn zusje goed voor hem zou zorgen. Ik kijk wat naar de planten om me heen en knijp even in mijn neus brug, ik weet zeker dat een van deze me heeft laten niezen, ik wist goed wat planten waren omdat mijn zusje er vroeger een had, deze was wel anders dan de planten hier maar ik kon niet goed inschatten of de planten hier net zo giftig waren als die bij mijn zusje thuis. Ik haal mijn schouders op en besloot geen van alle aan te raken, je weet maar nooit.
Opgegeven moment kon ik aan bij het grote witte gebouw en kijk naar de andere jongeren die daar al bij staan, ik vraag me af waarom ze dat gebouw wit hadden gemaakt en niet een andere kleur, iets groens of vermommends ofzo, maar dat zou wel aan mij liggen. Een grote man begon te praten en dingen uit te leggen, ik lette niet echt op, de belangrijke woorden zou ik automatisch toch wel onthouden maar ik vond openings-speeches niet meer zo interessant, deed me denken aan preken enzo. Het gepraat was zonder dat ik het door had opgehouden en de lange man was nergens meer te bekennen, even verward keek ik rond. Ik begon richting te deur naar binnen te lopen, eerste verdieping jongenskamers rechts had de man gezegd, een kamer met een badkamer aangepast op ieders smaak, maar hoe konden ze nou onze smaak weten? Dat had me nogal nieuwsgierig gemaakt en ik vroeg me af hoe mijn kamer eruit zou zien, ook had ik wel zin om mezelf op te frissen in de badkamer, thuis moesten we altijd op het water letten en konden we soms niet douchen, het eten was toch pas om 7 uur, ik had nog wel even de tijd.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

(Mijn topics)

Happy Birthday my Potter!

[MT]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Genest schreef:
> Mijn topics.

Genest schreef:
> Mijn topics.

•

Andrew Nightingale
Het was al eventjes geleden dat Andrew zijn eerste stappen op het eiland had gezet. Alles was nog beter geweest dan hij had gedroomd en hij had zich dan ook al snel thuis gevoeld op het met planten begroeide stuk grond. Zijn kamer in het witte gebouw was helemaal naar wens. Inclusief geluidsdichte muren, versterkers en er hingen zelfs haken aan de muur om zijn gitaren aan op te hangen. Verder was een van de muren volledig gemaakt van glas zodat hij een goed zicht had over het eiland. Zo kon hij ook zien dat de jongere langzaam binnen druppelde. De meeste waren voorzichtig met het betreden van hun nieuwe thuis. Een andere muur was bedekt met een levensgrote foto van een prachtig natuurlijk uitzicht van een ruige zee met vooraan rechts nog wat uitlopers van een bos wat er naast zou liggen. De rest had allemaal een licht grijze kleur, net als het plafond. Terwijl de vloer juist van eikenhouten planken was gemaakt. De badkamer was net zo licht met een grote spiegel aan de ene muur. De rest van de muren waren betegeld met lichtgrijze tegels en op de vloer lag een heerlijk zachte badmat Hier en daar waren gekleurde details aangebracht net als op zijn slaapkamer.

Andrew bekeek net hoe de leerlingen binnenkwamen van achter zijn raampartij toen er een piepend geluid uit zijn broek kwam. Het kleine apparaatje werd er handig uitgevist. Natuurlijk Valerie wilde nog even alles doornemen. Andrew wendde zijn gezicht af om naar de deur te lopen. Zin om schoenen aan te doen had hij vandaag niet dus op blote voeten ging hij op weg naar het kantoor waar hij verwacht werd. Eenmaal daar liet Andrew even weten dat hij er was voordat hij naar binnen liep.
"Je wilde me spreken? Ik neem aan dat No zo ook komt of wordt dit een onderonsje?"

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 20:11 ]