• Wereldoorlog IV ligt achter ons. De wereld is één grote puinhoop; corrupte regering, verwoeste steden, bijna geen vegetatie meer door de biowapens en alles wat nog maar naar verzet ruikt, wordt met harde hand in de kiem gesmoord. Het leven is hard, voor iedereen. Wat heb je aan geld als je er geen eten is om te kopen? Kleine organisaties bestaan maar ze zijn niet met velen. Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden. Het project bestaat al jaren en bevindt zich volledig onder de radar dankzij hoofdtrainster Valerie en haar rechterhand, die enkel bekend staat als "de technicus". Dit jaar gaat fase drie in. Fase drie is de belangrijkste fase van het project; hierin worden de jongeren overgebracht.



    Trainers en hoofdtrainer
    Tolstoy - Valerie Savarin [1,9] - Levende leugendetector
    Paracosm - Noel "No" Cadence Hamish [1,3] - Metaal
    Haunter - Andrew Nightingale [1,8] - Pijn
    Magnus - Gabriel "Gabe" Fabio Gamini [1,13] - zelfhelend
    Cashby - Mickey Tyron Donovan - dokter [1,12] - zand

    'Spion' Delish - Alvaro Garcia - [1,10] - multiplicatie
    Vrij personage - (Aleksandr Andreyevich Potemkin-Tavricheski) "De Technicus" [1,9]

    Jongeren.


    JamesPotter - Maureo Pepe Riveros - Teleportatie [1,1]
    ZaIa - Isabella ''Bella, Bells'' Marie Swan. - Snelheid [1,1]
    Ninuturu - Ryan Wing - Elektriciteit [1,2]
    xxjiggerxx - Melody Kapel - Helende krachten [1,2]
    Jafar - Lilliam Sophia O’Dair - Snelheid van de moleculen beïnvloeden [1,2]
    Jafar - Daelan Jeremiah Galloway - Psychometrie [1,2]
    Nageki - Rin Takashita - Telekinese [1,3]
    Delish - Jess(ica) Alexis Lane - Helende krachten [1,4]
    Hiraeth - Lilith [Ghost, Night monster] Ophelia Blackthorn.- Duisternis [1,5]
    Curuxa - Fria Yune Meadow Jones - Ijs [1,7]
    Dauntlessone - Sebastian (Bastian) Oliver Brinston - Gedaanteverwisseling [1,8]


    Start: De jongeren komen allemaal apart aan op het eiland. De omgeving is groen, vol tropische planten met een strand, kliffen en een bos. Dit is iets nieuw voor hen sinds de meeste mensen amper bekend zijn met één plant, laat staan met een eiland vol planten. In het midden van het eiland staat een hypermodern wit gebouw met veel ramen. Het is vier verdiepingen hoog. De jongeren worden verwelkomt door een streng uitziende, lange man. "De Technicus".

    "Welkom in Het Project. Ik ben De Technicus. Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie. Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk. Gelijkvloers: trainingszalen, eetzaal, keuken, wapendepot en lab. Enkel de eetzaal is vrij bereikbaar. Trainingszalen zijn enkel te betreden met toestemming van een trainer. Wees niet bang om die te vragen. De eerste verdieping zijn de slaapzalen. Linkervleugel meisjes, rechtervleugel jongens. Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdiep is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin." Hij stopte even om te glimlachen. "Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt."

    Met die woorden deed de man een grote stap opzij waardoor de deuren achter hem automatisch open gleden. Nog voor iemand een vraag kon stellen of iets anders kon zeggen, was hij verdwenen.


    Trainingsgroepen

    Noel C. Hamish

    Maureo Pepe Riveros
    Lilith Ophelia Blackthorn
    Daelan Jeremiah Galloway
    Rin Takashita
    Jess(ica) Alexis Lane
    Alvaro Garcia

    Gabriel F. Gamini

    Isabella Marie Swan
    Ryan Wing
    Lilliam Sophia O’Dair
    Melody Kapel
    Sebastian Oliver Brinston
    Fria Yune Meadow Jones




    [ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 22:29 ]


    Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

    Melody kapel|helende krachten

    Ik kijk op mijn klok en zie tot mijn schrik dat het 2 voor 7 is. Ik ren de deur uit en zoek de eetzaal. Uiteindelijk kom ik 1 over 7 aan en verontschuldig me. Ik schuif een stoel naar achter en ga naast een meisje zitten met een jurkje aan.

    -Sorry voor het korte stukje-

    xxjiggerxx schreef:
    -Sorry voor het korte stukje-

    Je moet toch een bepaald aantal woorden schrijven voor deze RPG? Dat is wel enorm weinig.


    Don't walk. Run, you sheep, run.


    Alvaro Garcia.
    Voor ik mij naar de jongeren waagde, liep ik met steevaste tempo naar het kantoor van Valerie. Er was een gesprek gaande, dat wist ik zeker, want het was de dag dat de extra hulp eraan kwam. Oftewel, fase 3. Het was weliswaar hulp die ze moesten trainen, maar hier had ik het voor over. Zeker als je erover nadacht hoe de wereld de laatste paar jaren 'gegroeid' is. Er zijn akelige dingen gebeurd – ook leuke, maar meer akelige. Dat kon ik niet ontkennen.
    Ik kon nog net een glimp van de Technicus opvangen die wegliep. Hij had mij niet gezien, maar daarvoor was ik hier ook niet. Mijn hand omklemde de deurknop en ik opende met een zeker gevoel de deur.
    Daar zag ik ze, de andere trainers. Zelf deed ik me voor als een van de andere jongeren, enkel voor hun veiligheid en meerder info te verkrijgen, dus ik moest opschieten zodat ze me niet nou al zouden verdenken.
    Precies op het moment dat ik binnen kwam lopen, kon ik de laatste zin van Valerie nog horen. 'Hij zal hier over een vijftal minuten zijn. Zijn er in de tussentijd nog vragen?' Ik glimlachte. “Ik heb wel een vraag: Ging dit over mij? Ik was extra vroeg vertrokken om te horen hoe je mij zou voorstellen, maar daar ben ik klaarblijkelijk nét te laat voor.” Lachte ik warm.
    “Wat heb je allemaal over me gezegd? Misschien dat ik nog iets toe kan voegen of heb je echt alles over me verteld?” Ik glunderde en liep enkele stappen naar Valerie om een beetje naast haar plaats te nemen, zodat de rest mij nu duidelijker kon zien. “Wees vooral niet verlegen.” Dit keer in het algemeen gericht.
    Al moest ik wel de tijd in de gaten houden voor de jongeren er echt iets van zouden denken. Ik keek even snel op mijn horloge om hoe laat het was. Over vijf minuten moest ik al gaan – beter het zekere voor het onzekere nemen.


    Jess(ica) Alexis Lane.
    Water was het enige wat ik zag én hoorde. Het klotste tegen de boot aan, waarmee we ergens naartoe werden gebracht. Waarom moest het nu perse met een boot? Het laatste wat ik wilde was nog ziek worden van deze reis en dat is ze enigszins gelukt, omdat het klotsende water een braakneiging bij me opbracht. Ik was normaal gesproken niet snel ziek, maar het lange varen bracht me toch wat braakneigingen op.
    Rustig ging ik op een stoel buiten zitten en stak ik een sigaret op, met dat ik mijn oortjes in mijn oor deed. Hoorde ik dat akelige klotsen van het water en dat gepraat van de anderen tenminste niet. Sommigen maakte al aanstalten om te praten en 'vriendjes' te worden met iemand anders, maar ik had daar geen ene zin in. Het boeide me geen moer.
          Ik heb pas een paar stappen op dit verdomde eiland kunnen zetten of er deinsde een gedaante voor me op. Het was een man, die wel heel wat langer dan mij was. Ik schrok op en deinsde wat achteruit. “Ho 's effe.” Mompelde ik, toen ik terugweek. De man begon direct met praten. 'Welkom in Het Project. Ik ben de Technicus.' Ook hallo, technicus. Ik gaapte ietwat verveeld, terwijl ik wat rondkeek. Het groen, de kliffen en de whatever boeide mij vrij weinig. 'Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie.' Nog meer reden om op onderzoek te gaan dus. 'Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk.' Niets is onmogelijk. 'Gelijkvloers: –' Ik gaapte weer en de uitleg van 'de Technicus' vervaagde naar de achtergrond. Ik sliep half door de lange reis en dat wakkerde weer op door het gesprek van de man.
    Ondertussen was ik de anderen aan het bestuderen. Ik voelde een ongeduldige stoot en ik stootte terug met mijn rug, zonder op te kijken. Al werd ik nu wel wat chagrijniger. 'Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen: derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdieping is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin.' Nou, dan wil ik die 'mevrouw' dan maar eens spreken. Kreeg ik dan een verlichting van wat ik hier deed.
    Ik zuchtte geërgerd. 'Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt.' Ik wilde naar de Technicus roepen, maar hij was al verdwenen voor ik een tweede keer met mijn wimpers kon blinken. Snelle Jelle.
          Er werd lichtelijk geduwd door de groep mensen doordat ze naar binnen, het enorme, witte gebouw, in wilden. Daardoor stapte ik op een voet van de persoon voor me en gromde ik zachtjes. “Ugh, duw is niet zo. Doe rustig. Damn.” Weer liet ik een geërgerde zucht horen. Ik wilde zoveel meer zeggen, maar liet het hier bij.
    In tegenstelling tot de rest die braafjes naar binnen wilden gaan, bleef ik buiten en ging ik op het strand zitten – bij de rest van mijn spullen. Tegen de persoon, die nu een zere voet had, had ik mijn excuses niet aangeboden. Het was immers de schuld van diegenen die duwden en niet die van mij.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Lilith Ophelia Blackthorn
    Duisternis — 19
    † † †


    Het maakte natte voetsporen op de tegels toen ze het bad uitkwam, deze waren nauwelijks te zien door de donkere kleur ervan. Het glom, maar ze gaf er geen aandacht aan en begaf zich langzaam door naar een kast. Lilith omkrulden haar vingers rond de deurknop alsof alle wonderen van de wereld hierin lagen, terwijl het in feite enkel spullen voor het wassen waren. Haar aandacht ging momenteel echter alleen uit naar een grote handdoek, die de kleur had van een donkerpaarse bloem, en waarmee ze zich begon af te drogen om het uiteindelijk rond haar tengere gestalte te wikkelen. Enkele druppels vielen nog van haar inktzwarte haren naar de glimmende grond, terwijl Lilith al naar de slaapkamer liep die aan haar was toegewezen. Het ogenblik dat ze deze ruimte betrad, liet ze de handdoek naar de vloer vallen en trok ze schone lingerie aan. Hierna volgde een simpel, strakke jeans en een zwarte tanktop samen met een geruite blouse, hetgeen had de kleuren zwart en rood.
          Het duurde niet lang of ze liet zich op het grote bed vallen welke er stond, alleen om doelloos naar het plafond te staren, terwijl de klok haar tijd weg tikte. De jongedame bleef roerloos liggen, alsof het leek dat ze op iemand lag te wachten, iets dat vadertje tijd wel zou kennen. Na enkele seconden sloot ze al haar ogen, maar liet zich niet meevoeren naar dromenland, ze wist toch wel waar ze zou eindigen. Het avondeten was ze niet vergeten, het deerde haar echter grofweg niet zoveel mocht ze hierdoor te laat komen of zelfs geen eten meer krijgen. Eten was er om het omhulsel in leven te houden, zodat mensen nog enkele jaren doelloos rond konden lopen - voor de ziel echter, is een geheel ander soort voedsel nodig. Daar geloofde zij althans in. Nee, ze zou het absoluut niet erg vinden als ze het moest missen.
          Haar ogen waren geopend, gleden door de ruimte als een glibberige slang wat op zoek naar iets was, om vervolgens bij haar spullen te stoppen. Geheel op automatische piloot zette ze haar voeten op de grond, stond op en liep richting haar koffers. De eerste ritste ze open, ze vond echter niet wat ze zocht, want in de koffer zaten stoffen. De tweede volgde, hier krulden haar lippen lichtelijk door om, welke al snel vervaagde in een streep. Haar diepe grijsgroene poelen vonden de schetsboeken als zowel de grote etui, waarin verschillende potloden zaten. Ze deed geen moeite andere spullen op te ruimen of de koffers dicht te ritsen, haar kont vond al snel het bed. Het was open geslagen, en een vrouw met drie hoofden staarde haar aan vanaf het papier. Helemaal in haar eigen wereldje terug getrokken, had ze niet meer in de gaten waar ze was - enkel maar wat ze deed, en dat was kunst tot leven wekken.

    [ bericht aangepast op 10 mei 2014 - 18:42 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Daelan Jeremiah Galloway || Psychometrie

    Oorspronkelijk was het plan geweest om braaf richting de eetzaal te gaan en even af te tasten wat hier mogelijk was en wat zwaar gestraft zou worden. Bovendien kon hij dan meteen zien wie de brave gehoorzamen onder de groep waren en wie meer naar de rebelse kant trokken. Hij had echter achter de glazen ramen het beeld van een jongedame opgevangen die blijkbaar had geweigerd zoals iedereen naar binnen te gaan en op het strand was blijven zitten met spullen en al. Daelan kon onmogelijk ontkennen dat hij nieuwsgierig naar haar werd en veranderde dus zijn koers richting het strand in plaats van naar het voedsel. Of dit hem in problemen zou brengen was niet iets dat hem bezighield. Dat hield hem eigenlijk nooit echt bezig. Wat konden ze hem nou maken? Als het hem hier niet beviel, ging hij gewoon weer terug naar huis om daar te zorgen, te helpen met het vinden van eten en zijn knappe buurmeisjes lastig te vallen.
    'Zozo. Rebels,' was het enige dat hij zei toen hij een aantal meters verwijderd was van de jong volwassene. Nu hij haar zo zag, schatte hij haar misschien iets ouder dan hij, hoewel make-up altijd misleidend kon zijn en dat droeg ze, hoewel het niet zoveel was dat het haar lelijk maakte, wat hij ook wel eens voorbij zag wandelen. Niet dat hij die dames dan meteen niet interessant vond, want hij vond alle dames interessant. Daarbij waren dat meestal de meest hopeloze types die je makkelijk om je vinger kon winden en dus bewaarde hij hen voor zijn luie buien. Ze had een mooi lichaam en hij dacht een stukje van een tatoeage te zien, misschien met een interessant verhaal eraan vast? Het maakte hem in ieder geval alleen maar nieuwsgieriger en dus besloot hij zichzelf voor te stellen.
    'Ik ben Daelan. Zou ik erbij mogen zitten?' vroeg hij als een echte heer, in plaats van meteen haar privacy helemaal te schenden. Hij had haar rust natuurlijk al verstoord en wilde haar niet boos, beledigd of geïrriteerd maken. Nog niet in ieder geval, want hij had geen idee hoe ze was en hoe ze op de dingen reageerde. Dat was in het begin altijd even aftasten bij de minder overduidelijke types.


    Happy Birthday my Potter!

    Jessica Lane.
    De spullen had ik laten staan op het strand en zelf nam ik ook plaats op het zand, kijkend naar het water. Ook al was ik uitgenodigd om onderwijs te volgen, iets wat speciaal was dezer dagen – had ik er nog mijn twijfels bij. Waarom was ik tussen net als een van de jongeren uitgekozen? Er waren duizenden, miljoenen anderen en toch kozen ze mij. Het was niet dat ik een hoge opleiding had gehad of dat ik er het geld voor had, want waar ik vandaan kwam was het werken had, maar toch had ik er een brief voor gekregen. Dezer dagen moest je goed opletten en met een oog open slapen, gewoon voor het geval dat..
          Ik had ondertussen een sigaret opgestoken met de intentie om langer op het strand te blijven. Al was het eten zo voorgeschoteld, ik wilde niet naar binnen gaan – daar had ik geen enkele zin in en zeker niet om contact met mensen te hebben. Dat was wel het laatste wat ik wilde.
    Alsof de Heer daarboven andere plannen voor mij had, hoorde ik opeens een stem vanachter mij komen. 'Zozo. Rebels.' Het was een mannenstem. Ik zuchtte en in plaats van dat ik om zou kijken nam ik een hijs van mijn sigaret. Zolang ik niks zou zeggen, zou die gozer weggaan. Toch?
          'Ik ben Daelan.' Oh, hemel. Hij stelde zichzelf voor. Nee, die gaat niet weg. 'Zou ik erbij mogen zitten?' Ik keek nog steeds niet naar hem op, ik weigerde dat, maar ik verwachtte dat hij snel weg zou gaan als hij mijn geïrriteerde expressie op mijn gezicht zag zitten. Tenminste, dat hoopte ik.
    Vanuit mijn ooghoeken kon ik opmaken dat het ook een jongere was. Ik heb hem wel eens voorbij zien lopen op de boot, maar ik had er geen verdere aandacht aan gegeven – hopend dat het niet had gehoeven. Maar nu hij hier zo stond, kon ik het niet laten om hem toch verder te bekijken.
    Ik zou hem niet lelijk noemen, maar hij had iets – zijn uitstraling misschien, dat toch iets kinderlijks leek. Was zijn karakter ook zo? Ugh. Daar had ik dus echt geen zin in, dat was wel het laatste.
          Nogmaals nam ik een hijs van mijn sigaret, op de helft, en blies de rook uit. Langzaamaan begon ik zenuwachtig te worden van de jongen die recht achter mij stond en ik liet een zucht. Nee, hij wilde niet weggaan. Ik gromde zachtjes. Ik moest toch met hem praten met tegenzin.
          “Rot op.” Was het enigste wat eruit kwam.

    [Sorry dat het zo kort is. Hopelijk kun je er wat mee. Anders pas ik het wel wat aan.]

    [ bericht aangepast op 12 april 2014 - 23:21 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Mickey Donovan|| Arts

    De ruimte zag er heel anders uit als je het bekeek door gekleurd glas, rozig sinds het stukje glas dat ook was. Mickey's mondhoeken krulden om in een brede grijns terwijl hij het ding een paar centimeter bij zijn oog vandaan hield en langzaam om zijn eigen as draaide. Ja, er waren momenten dat hij zich best raar kon gedragen, maar die momenten lieten meestal wel op zich wachten totdat hij helemaal alleen is en er niemand was die het kon zien. Voor zover hij wist zouden de uitverkorene jongeren nu naar hun kamers worden geleid waarna ze in de eetzaal verwacht werden voor het avondeten. Die kinderen zouden wel handig genoeg zijn om zich die paar uren niet te kwetsen, toch? Wat de rest van het personeel juist aan het doen was, wist hij niet, maar hij dacht niet dat zij bij een ziekenboeg zouden gaan rondhangen. Een plotseling geluid, zorgde ervoor dat de man schrok en met het stukje glas in de zijkant van zijn vinger sneed. Lucht werd tussen zijn lippen door gezogen toen hij de stekende pijn voelde en een klein straaltje bloed van zijn vinger ziet afdruppen. Het stukje glas legde hij op een van de vele tafeltjes die de ziekenboeg telde vooraleer hij er een doek bij pakte om het bloeden te stelpen. Zo heel diep was de snee niet, dus een gewone pleister zou voldoende moeten zijn. Pas nadat hij die pleister zorgvuldig op zijn vinger geplakt had, schoot hem te binnen dat hij het geluid dat de snee veroorzaakt had kende en dat het meestal best belangrijk was. Mickey liet zijn hand in een van de zakken die de witte doktersjas kende, zakken en haalde de pager eruit. Berichtje van Valerie met de vraag of hij -en Andrew en No waarschijnlijk ook- naar haar kantoor wilde komen om alles nog eens te overlopen. Great, hij had hier voor de rest toch niets te doen.

    Een snelle blik werd de eetzaal in geworpen toen hij er voorbij kwam en hij zou gewoon zijn doorgelopen als hij niet gemerkt had dat zeker niet alle jongeren binnen waren zoals normaal wel zou moeten. Een paar passen terug naar achteren was genoeg om terug in de deuropening te staan en zijn groene kijkers over iedereen heen te kunnen laten glijden. Misschien waren sommigen vergeten dat het om zeven uur avondeten waren en zaten ze nog op hun kamer. Die gedachte zorgde ervoor dat Mickey op de eerste verdieping halt hield en begon met kamers te inspecteren. Eerst bij de jongens, daarna begon hij bij de meisjes. Bij een van de laatste kamers zat er nog een zwartharig meisje op het bed en voorzichtig duwde hij tegen de deur totdat deze helemaal open stond. "Hej." Een vriendelijke glimlach lag om zijn lippen terwijl hij tegen de deurpost aanleunde. "Er is eten beneden voor als je het misschien nog niet wist.”


    -Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

    Daelan Jeremiah Galloway || Psychometrie

    Het leek er in eerste instantie niet op dat ze iets ging zeggen. Althans, ze bleef lang stil wat er eigenlijk alleen maar voor zorgde dat ik nieuwsgieriger werd naar haar en dat was vast niet hetgeen ze probeerde te bereiken met het zwijgen. Deze gedachte zorgde ervoor dat mijn mondhoeken geamuseerd omhoog krulden en ik rustig wachtte tot ze uiteindelijk zou breken en iets zou moeten zeggen, omdat ik anders gewoon bleef staan. Ik merkte dat ze mij nu wel bekeek, al deed ze wel moeite om niet naar mij te moeten kijken. Ik had mij gelukkig nooit oncomfortabel gevoeld wanneer mensen mij bekeken. Ze deden maar, mij een zorg. Bovendien pakte het meestal niet heel slecht uit.
    Vanaf dit punt was van haar gezichtsuitdrukking af te lezen dat ze niet blij was met mijn gezelschap, wat overeen kwam met het feit dat ze niet wilde praten. Ze nam nog een hijs en ik meende een zucht te horen, al snel gevolgd door een grom. Het geluid zorgde ervoor dat mijn mondhoeken nog iets verder krulden, want ze was op het punt gekomen dat ze toch maar wel iets ging zeggen. Veel was het echter niet, maar dat had ik ook niet verwacht.
    'Rot op.' Woorden die de meesten wegjoegen. Woorden waarvan ze hoopte dat ik hetzelfde zou doen als al die anderen, maar ik was koppig en vaak genoeg vervelend, wat ervoor zorgde dat ik mijn schouders ophaalde en vijf grote stappen naar links zette, voor ik op het strand neerplofte. Benieuwd of het haar niks zou doen dat ik alsnog -hooguit zes meter verderop, hoewel ze er niet over kon zeuren dat ik naast haar zat- ging zitten, of dat het haar zou irriteren. Misschien was het geen goede start, maar ik vond het wel grappig en interessant. Als het haar niks zou kunnen schelen zou dat uiterst verassend zijn, iets wat ik altijd wel leuk vond. Als het haar wel iets kon schelen, was zij aan zet en dan was ik benieuwd hoe ze precies zou reageren.
    'Oké, dan ga ik wel hier zitten,' zei ik er nog wel geamuseerd bij en maakte het mij gemakkelijk. Het strand was wel lekker en ik had er geen spijt van dat ik niet naar de eetzaal was gegaan. Ik was gewend aan avonden niet eten en dus zou ik er ook niks aan overhouden.

    (Ook niet super lang. Als je er niks mee kunt, moet je het maar zeggen c; )


    Happy Birthday my Potter!

    Lilith Ophelia Blackthorn
    Duisternis — 19
    † † †


    Haar grijsgroene poelen gleden bestuderend over het witte papier, onderzochten de lijnen welke ze gemaakt had inspecterend op fouten. De kunstwerken die ze had gemaakt kon ze niet bepaald perfect noemen, dat bestond immers niet, het leven zat vol fouten en in elk hoekje gniffelde de duisternis. Wachtend tot je een fout zal maken. Haar zusje had zich meerdere keren bedacht dat ze de “perfectheid-zelve” was, terwijl Lilith het barbiepopje met alle blijheid liet merken dat ze het tegenovergestelde was. De karakters van deze twee konden niet meer botsen dan ze momenteel al deden, op een goede lijn zaten ze dan eveneens niet.
    De zwarte kleur van haar nagels slokken haar op als ze de dikke papieren van het boek omslaat om naar verschillende schetsen te kijken. Het eindigt uiteindelijk op iets waarvan ze niet gedacht had dat het haar nog intrigeerde, deze tekening was immers al jaren oud. Ze blijft net zo lang staren naar de vrouw die zichzelf met haar eigen haarlokken strengelt totdat ze erin verliest.
          De deur vliegt open. Haar blik gleed af naar de scheuren in haar broek, die de knieën bloot lieten en hiervan de lichtbleke kleur tevoorschijn kwamen. Tegelijkertijd sloeg ze het schetsboek dicht, wat een doffe klap door de slaapruimte voortbracht. Bloed. De roestige geur van de rode vloeistof die door elk aders stroomden, rook ze. Het scheen haar te achtervolgen, telkens in haar duistere nachtmerries welde het op als een donkere vlek welke je niet weg kunt boenen. Haar ruikvermogen was altijd al beter geweest, doordat ze het vroeger getraind had. In het holst van de duisternis zou ze op haar andere zintuigen moeten vertrouwen, want wellicht was er geen enkele lichtstraal te bevinden en dan moest je op jezelf vertrouwen. Daarom vertrouwde ze al niet snel, laat staan dat er iemand – behalve haar ouders – in haar leven is waar ze gevoel bij heeft. Nee – ze was ervan overtuigd dat het leven een lange, dolende reis was van eenzaamheid. Je werd in je eentje geboren en ging eveneens alleen dood.
          ‘Hej,’ In haar ooghoeken zag ze de zogenaamde vriendelijke glimlach rondom de man zijn lippen dwalen, het deed haar niets. Het liet haar koud, net zo koud als de nachten die ze bemerkt had wanneer Lilith een lange tijd geleden nog in Rusland woonde. Het was immers allemaal een spel, wellicht zelfs een illusie dat iemand had gemaakt. ‘Er is eten beneden voor je als je het misschien nog niet wist.’ Het duurde niet lang voor ze haar volle, donkergekleurde lippen van elkaar opende. Desalniettemin hield ze er wel enkele zwijgzame seconden tussen, die aanvoelden alsof je naar een zandloper keek.
          ‘Voedsel is om het omhulsel in leven te laten, dit is genoodzaakt voor individuen die hierom geven,’ beantwoordde ze hem als enige antwoord, niet in staat om meer te vervolgen, gezien ze in eerste instantie er al niet van hield wanneer een persoon haar stoorde bij iets wat ze deed – laat staan als ze deze niet eens kende en de kamer betrad die tot haar toebehoorde. Zelfs al was deze ruimte pas sinds enkele uurtjes van haar. Met andere woorden: ze zal zich pas naar de eetzaal begeven wanneer zij zich ernaar voelt. Er vormde zich een cryptisch grijnsje op haar lippen toen ze omhoog blikte en de melkwitte doktersjas opmerkte. Het was een arts, wist ze direct – iemand die bij de “hoge” mensen hoorden die hen hierheen hadden gehaald. Automatisch gleden haar hersenspinsels af, wat hadden ze precies van hen nodig? Bij de gedachte aan dokters rilde ze, al was er geen teken of dit positief ofwel negatief te betekenen had. Ziekenhuizen en dergelijke had ze altijd al vreemd gevonden, op een rare manier fascinerend – ze hadden dood en leven in hun handen. Zouden ze ooit iemand opzettelijk de ziel laten begaan? Dat was een daadwerkelijke vraag die ze zichzelf meerdere keren had gesteld, en nu stond er weliswaar iemand die haar dit antwoord wellicht kon verschaffen. Lilith negeerde daarom de opmerking van hem verder en ging direct over op het volgende.
          ‘Je bent een arts,’ merkte ze eerst op, haar gelaatsuitdrukking nog altijd emotieloos. Haar tengere, bleke vingers omklemmen het boek stevig. ‘Het idee van leven en dood in je handen te hebben wanneer er iemand het misschien niet kan redden, beangstigt dat je?’ Een kleine pauze voor ze haar lippen onmerkbaar omkrullen en haar gezicht afwendt. ‘Ooit een persoon laten insluimeren – voorgoed?’
    Het idee van het overlijden vond ze aantrekkelijk, ze begreep niet precies waarom en was eveneens niet suïcidaal. Het idee sprak haar simpelweg aan, het idee om het randje op te zoeken en zo te bungelen liet haar adrenaline pompen. Dan pas had ze daadwerkelijk het gevoel dat dit alles het waard was. Haar familie snapte het niet, net zoals de personen die ze in haar leven was tegengekomen. Niemand begreep haar. Ze vonden haar een vreemd, eng meisje met een gothic-uitstraling. Zowat iedereen vermeed haar liever dan met haar te komen praten, haar proberen te begrijpen.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    MT


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Valerie Savarin




    ‘Verdelen we de jongeren in groepen, welke rouleren? Of wisselen Gabe en ik de trainingen dusdanig af dat we continu de gehele groep voor ons krijgen?’ Ik glimlachte even naar Noël. Het was nogal typisch dat deze vraag van hen zou komen. Net op dat moment werd de deur opengeknald in een soort jeugdig enthousiaste. “Ik heb wel een vraag: Ging dit over mij? Ik was extra vroeg vertrokken om te horen hoe je mij zou voorstellen, maar daar ben ik klaarblijkelijk nét te laat voor. Wat heb je allemaal over me gezegd? Misschien dat ik nog iets toe kan voegen of heb je echt alles over me verteld?” Alvaro liet zich vlak naast mij in de zetel vallen. Mijn spieren spanden zich onbewust op. Te dicht. Ik sloot mijn ogen en telde heel kort en heel snel tot vijf voor ik mijn adem terug liet ontsnappen. Zonder verder aandacht te besteden aan Alvaro, beantwoordde ik eerst de vraag van Noël. "Ik besef dat jullie het volgende niet gewend zijn maar dat is een keuze die ik aan jullie overlaat. Jullie zijn degene die hen trainen, dit mogen jullie doen op jullie manier. Maar ik stel voor dat we dit na het eten bespreken, het is tijd." Ik knikte ook nog eens naar Alvaro. "Als je wilt, stuur ik je straks een bericht met hoe ik je voorgesteld hebt maar nu moet je echt gaan." In een elegant gebaar stond ik op en schudde mijn haren uit over mijn linkerschouder. "Gabe, No. Dit is het moment. Laten we gaan." Ik gebaarde naar Alvaro dat hij moest maken dat hij weg kwam. "Wij zullen nog een minuut wachten voor we gaan. Haast je."

    De minuut leek wel een eeuwigheid te duren voor mij. Ik was nooit echt iemand geweest die veel bezig was met haar uiterlijk maar ik betrapte mezelf er toch op dat ik een subtiele blik wierp op het grote raam achter mijn bureau om mijn weerspiegeling te zien. Voor ieder ander moest het lijken alsof ik gewoon aan het nadenken was. Het was een trek die ik ontwikkeld had sinds het grote raam geïnstalleerd was. Iedere keer als ik nadacht over iets staarde ik uit datzelfde raam naar de zee die het eiland omringde. Ik was nieuwsgierig naar hoe de jongeren zouden reageren op ons. De eerder sociale Gabe, de onheilspellende No en ik. In mijn zwarte, spannende broek en het lichtgrijze topje dat mijn littekens maar amper bedekte. Met mijn hoge hakken waardoor ik bijna net zo lang was als No en Gabe en mijn haren die vanavond voor het eerst in een lange tijd los over mijn schouder hingen. Mijn horloge gaf één over zeven. Het was tijd. Uitdrukkingsloos gaf ik Gabe een teken dat hij mocht vertrekken. No, daarintegen, hield ik nog even tegen om mijn hand zacht tegen zijn bovenarm te leggen. Het gebaar was eigenlijk voor zijn schouder bedoeld maar sinds hij nog steeds minstens tien centimeter groter was, was dat best moeilijk. Van onder mijn wimpers keek ik hem kort aan. "Het komt goed, toch?" Ik wou niet onzeker zijn, ik wou het niet toelaten maar ik leek het ook niet te kunnen tegenhouden. Hoofdschuddend liet ik hem terug los. Het was niet mijn gewoonte om mensen aan te raken, ik kon er niet goed tegen. Het bezorgde me doorgaans koude rillingen. "Laten we gaan."

    Zonder nog om te kijken beende ik de deur uit en nam de verborgen trappen. Ze waren eigenlijk bedoeld om de trainers te kunnen evacueren moest dit nodig blijken maar ze waren ook echt gewoon handig om overal snel te geraken. Die trappen lagen aan de basis van de Technicus' verdwijntruc. Ik wachtte nog een paar seconden voor ik de verborgen deur opentrok en achteraan de eetzaal tevoorschijn kwam. "Goedenavond allemaal!" Mijn stem galmde door de hele ruimte. Heel even pauzeerde ik tot ik de aandacht van iedereen te pakken had. "Jullie zullen wel moe en hongerig zijn. Laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers. No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hem met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus. Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk." Pas als ik uitgesproken was, besefte ik dat ik nog geen adem genomen had en geen enkele keer geglimlacht had. Iets wat ik wel van plan was geweest. Met hetzelfde uitdrukkingsloze gezicht als tijdens mijn speech liep ik naar het buffet achter een flesje water en wat yoghurt voor ik me met een zucht op mijn stoel liet neervallen.


    Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

    Jessica Lane • Transformatie, pteropus alecto.
    Er waren allerlei verschillende soorten mensen en allemaal hadden ze hun manier om te laten zien wat ze van haar vonden. Deze die tegen haar aansprak wilde ze vermijden. Eigenlijk wilde ze iedereen vermijden, vooral vanwege dat ze hier pas net was op dit godforsaken eiland, maar ook om de simpele reden dat ze man niet vertrouwde. De man straalde iets uit waardoor haar radars afgingen en ze geen al te goede gedachten over hem kreeg. Dat, en zijn mondhoeken waren in een manier omhoog gekruld wat mij minachtend mijn mond vertrok.
          Dat jong was koppig, dat was duidelijk. Hij had zijn schouders opgehaald, wat ze vanuit haar ooghoeken op kon merken, en zijn stappen die hij van haar vandaan zetten liet haar toch kort even haar hoofd schudden – met een verborgen glimlach op haar gezicht. Ze leerden het ook nooit. “Jij weet ook duidelijk niet wat die woorden betekenen hé.” Richtte ze bot naar de gozer. Ze had haar glimlach verborgen achter een hard en nors masker.
          'Oké, dan ga ik wel hier zetten,' had hij met een geamuseerd toontje gezegd. Hoe kon de gozer zo blij zijn? Misschien was het zo'n iemand die je expres plaagde. Ze slaakte een zucht en rolde haar ogen. Oké.
    “Ugh, whatever. Als je me maar met rust laat,” had ze vervolgens gezegd, terwijl ze haar oortjes van haar mobiel vandaan pakte en in haar oren stopte. Keihard schalde de muziek van Joan Jett – You Drive Me Wild eruit. Het was een van haar lievelingsnummers van Joan Jett.
    Ze liet zich op het strand achterover zakken en sloot haar ogen. Ze was niet bang om wat vies te worden, dat kon ze er toch weer vanaf wassen. Wat betreft haar spullen die dichtbij haar stonden, ze was niet bang dat die jongen er opeens mee vandoor ging. What the heck, moest hij met vrouwenspullen en vrouwenlingerie?
    Ze begon mee te zingen met de muziek en tikte met haar voet op de maat van de muziek. “You know when you're close you really turn me on – Thats why I want you so bad when your gone, yeah. Come on, come on and take me home – Please stay with me and don't you leave me alone.”
          Ze had misschien toch iets positiefs overgehouden aan die vele baantjes. Elke vrijdagavond moest ze optreden in een pub en ze had zelfs mensen die trouw naar haar optreden kwamen kijken. Het betekende echt veel voor haar dat die mensen elke keer kwamen opdagen, ze voelde zich gevleid erdoor. Ze vroeg zich opeens af of de jongen een muzikale achtergrond had – misschien dat hij dan toch pluspunten had. Met deze gedachten nam ze een hijs van haar sigaret. Als de gozer maar verder niks flikte - personal space was erg belangrijk voor haar.

    [ bericht aangepast op 3 mei 2014 - 0:20 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.


    Noel Cadence Hamish, 'No'
    24 –– Trainer –– Metaal
    † † †


          'Ik heb wel een vraag: ging dit over mij? Ik was extra vroeg vertrokken om te horen hoe je mij zou voorstellen, maar daar ben ik klaarblijkelijk nét te laat voor. Wat heb je allemaal over me gezegd? Misschien dat ik nog iets toe kan voegen of heb je echt alles over me verteld?'
          Alhoewel mijn mondhoeken onbeweeglijk bleven – glimlach ik in mijn gedachten door de binnenkomst van de jongeman genaamd Alvaro, welke zich op het eiland als een jongere zal voordoen. Grotendeels door zijn – zojuist gemaakte – eerste indruk, had ik er vertrouwen in dat deze jongeman geschikt was voor de functie. Wanneer de jongeman plaats neemt op een van de zetels naast Valerie – span ik instinctief mijn spieren aan, enkel en alleen door het gegeven dat het te dicht bij haar is. Alhoewel ik – in vergelijking – ontzettend weinig van Valerie wist, is het me vanaf het allereerste moment helder dat ze lichamelijk contact zo veel mogelijk probeert te ontwijken – helemaal met vreemden en onbekenden.
          'Ik besef dat jullie het volgende niet gewend zijn, maar dat is een keuze die ik aan jullie overlaat. Jullie zijn degene die hen trainen, dit mogen jullie doen op jullie manier. Maar ik stel voor dat we dit na het eten bespreken, het is tijd. Als je wilt, stuur ik je straks een bericht met hoe ik je voorgesteld hebt maar nu moet je echt gaan. Gabe, No. Dit is het moment. Laten we gaan. Wij zullen nog een minuut wachten voor we gaan. Haast je.'
          Mijn lichaam glijdt geheel automatisch van de houten stoel – terwijl mijn gedachten zijn blijven hangen bij de woorden van Valerie gerelateerd aan de manier van het trainen van de jongeren. Alhoewel het me aan de ene kant ontzettend interesseert om zelfstandig een trainingsprogramma op te zetten – betekende die verantwoordelijkheid ook een helder overleg met de andere trainers. Voor mijn mede–trainer Gabe zal dit hoogstwaarschijnlijk geen enkel probleem worden, maar mijn 'sociale vaardigheden' reiken bij lange na niet zo ver als die van hem – waardoor ik meer op mezelf ben en mijn werk daardoor ook liever alleen af weet te handelen.
          Wanneer ik Gabe naar de deur zie lopen – knipper ik voor enkele seconden met mijn ogen, in mijn gedachten mezelf bestraffend omdat ik me te veel heb mee laten slepen door mijn speculaties over het overleg met de andere trainers. De warme, zachte hand van Valerie op mijn bovenarm is dan ook zowel een prettig als kalmerend gevoel – waardoor ik haar voor enkele seconden een warme glimlach schenk, welke enkel en alleen breder wordt wanneer ik de ietwat onzekere blik op haar gezicht kan onderscheiden. 'Het komt goed, toch?' Voordat er een antwoord over mijn lippen naar buiten kan rollen – heeft Valerie haar hand terug getrokken, waardoor ik enkel en alleen mijn hoofd een knikkende beweging laat maken. Valerie en ik zijn beide personen van weinig woorden – waardoor we bij elkaar genoeg hebben aan slechts enkele gebaren. 'Laten we gaan.'
    † † †

          'Goedenavond allemaal Jullie zullen wel moe en hongerig zijn, laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers: No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hem met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus. Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk.'
          Gedurende de korte speech van Valerie stond ik ietwat naar achteren – met mijn rug tegen de muur geleund en mijn armen over elkaar geslagen, waarbij mijn ogen scannend door de ruimte gleden en de gezichten van de aanwezige jongeren in zich opnamen. Uiteindelijk was ik een van de personen welke er voor zou moeten gaan zorgen dat deze jongeren getraind werden voor. . . – voor een hoger doel. Hierdoor vond ik het ontzettend belangrijk dat ik ze stuk voor stuk zou gaan leren kennen – op welke manier dan ook.
          Wanneer ik uiteindelijk alle gezichten in me op heb genomen en ze heb geprobeerd te koppelen aan de verschillende dosiers op mijn bureau – zet ik me gemakkelijk af van de muur en loop met een zachte tred richting het buffet. Voor een enkel moment merk ik op dat ik mijn trainingskleding nog steeds aan heb – een grijze trainingsbroek, een paar witte sportschoenen en een strak zwart t–shirt – aangezien ik geen tijd heb gehad om dit om te wisselen. Met een korte beweging van mijn schouders werp ik deze gedachten echter van me af, dit was niet het moment om daar over na te gaan denken.
          Met een snelle beweging gris ik een van de flesjes water van de buffet–tafel, waarna ik koers zet naar Valerie – mede omdat ik geen enkel idee heb bij wie ik anders zou moeten gaan zitten. Ik had vanmorgen bij mijn opstaan al gegeten, waardoor ik op dit moment geen enkele behoefte had aan nogmaals een ontbijt. Water kon een mens echter nooit genoeg binnen krijgen – waardoor ik voordat ik daadwerkelijk zit al de helft van het flesje door mijn keel heb laten glijden.
          'Het komt altijd goed,' mompel ik uiteindelijk wanneer ik tegenover Valerie plaats heb weten te nemen – doelend op haar eerdere woorden waarbij ik geen kans heb gehad om er goed op te antwoorden. Voor het tweede maal van vandaag schenk ik haar een warme glimlach, welke direct van mijn gezicht glijdt. Ik moet echt letten op het gegeven dat ik de laatste tijd té veel glimlach – wat helemaal niet in mijn aard zit. 'Ik ben overigens voor het opdelen van de gehele groep in een aantal kleinere groepen – zodat we de individuele jongeren meer aandacht kunnen schenken,' laat ik er dan weer professioneel achteraan volgen. 'Alleen, dat zal ik eerst met Gabe en Andrew moeten overleggen,' – brom ik er vervolgens kort achteraan.


    •



    [ Sorry, beetje een crappy post. ]
    Gabriel "Gabe" Fabio Gamini || Trainer

    "Goed, laten we dit kort houden. Jullie weten hoe de trainingen zullen verlopen. Alle jongeren moeten minstens 1 uur per week wapentraining krijgen, voor de rest zijn jullie volledig vrij om hen te vormen naar jullie eigen doelstellingen. Zoals ik al meermaals herhaald heb, probeer hierbij een balans te houden tussen fysiek en psyche," zei Valerie zodra we er allemaal waren. Ze keek even kort op. "Vanavond nog zal de Technicus schermen komen installeren. Jullie zijn vrij om te kiezen waar zolang deze niet direct zichtbaar zijn, moest er een jongere jullie kamer betreden. Op die schermen kunnen jullie volgende plaatsen zien: De gang van de jongeren, het eiland met mogelijkheid tot inzoomen, de eetzaal, de trappenhal van de jongeren, de eetzaal, de trainingszalen. Met andere woorden, overal waar de jongeren kunnen komen." Ik zag haar naar ons kijken en ik knikte ten teken dat ik het begreep, ik wist er al van.
    "Daarbij wil ik jullie ook aan iemand voorstellen. Zijn naam is Alvaro Garcia. Hij is vijfentwintig en zal zich onder de jongeren mengen. Zal één van hen zijn en ons regelmatig op de hoogte brengen van de dingen die spelen bij de jongeren zelf. Van ruzies tot relaties tot persoonlijke problemen. We moeten deze jongeren zo goed mogelijk in de gaten houden om ongelukken te vermijden. Zolang zij hun krachten niet kennen, zullen ze veiliger zijn. Het is niet de bedoeling dat hij een andere behandeling krijgt dan de rest. Wekelijkse updates geeft hij aan mij door maar ook jullie mogen hem vragen stellen of gewoon om updates vragen. Hij zal hier over een vijftal minuten zijn. Zijn er in de tussentijd nog vragen?" Ik schudde mijn hoofd, maar No vroeg wel iets. Over de groep verdelen voor het trainen. Opeens kwam er een jongen binnen lopen.
    "Ik heb wel een vraag: ging dit over mij? Ik was extra vroeg vertrokken om te horen hoe je mij zou voorstellen, maar daar ben ik klaarblijkelijk nét te laat voor. Wat heb je allemaal over me gezegd? Misschien dat ik nog iets toe kan voegen of heb je echt alles over me verteld?" De jongen neemt plaats naast Valerie en ik zie dat No zijn spieren aanspant. “Wees vooral niet verlegen.” Ik moest even grinniken om dit laatste, iets wat ik zeker niet was - was verlegen.
    "Ik besef dat jullie het volgende niet gewend zijn, maar dat is een keuze die ik aan jullie overlaat. Jullie zijn degene die hen trainen, dit mogen jullie doen op jullie manier. Maar ik stel voor dat we dit na het eten bespreken, het is tijd. Als je wilt, stuur ik je straks een bericht met hoe ik je voorgesteld hebt maar nu moet je echt gaan. Gabe, No. Dit is het moment. Laten we gaan. Wij zullen nog een minuut wachten voor we gaan. Haast je."
    Aandachtig luisterde ik naar wat Valerie te zeggen had. Toen ze me een seintje gaf ging ik dan ook. Een glimlach was op mijn gezicht te zien toen ik de trappen afliep. Daar bleef ik staan tot Valerie en No eraan kwamen. Zonder te aarzelen liep ik achter hun aan.
    Valerie ging in het midden staan en met mijn armen over elkaar heen geslagen ging ik naast No staan.
    "Goedenavond allemaal Jullie zullen wel moe en hongerig zijn, laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers: No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hem met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus. Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk." Met die woorden liep ze naar het buffet. Opeens begon mijn maag te knorren. Eindelijk. Eten. Het had lang genoeg geduurd.
    Random pakte ik wat eten en legde het op een bord. Het maakte niet veel uit wat ik pakte, ik luste zo'n beetje alles.
    Na nog een flesje water gepakt te hebben liep ik naar dezelfde tafel toe waar No en Valerie aan zaten. Ik ving nog net een paar van No's woorden op:
    "Ik ben overigens voor het opdelen van de gehele groep in een aantal kleinere groepen – zodat we de individuele jongeren meer aandacht kunnen schenken, alleen, dat zal ik eerst met Gabe en Andrew moeten overleggen," bromde hij er achteraan.
    Ik sloeg een stoel over naast No en ging zitten. "Ik vind het ook een goed idee," zei ik toen en nam een hap van mijn berg van eten. Toegegeven, ik eet veel. Maar wat verwacht je dan ook als je het meeste deel van een dag bezig was met sporten?
    Even nam ik een slok van mijn water en keek om me heen naar de leerlingen. Je kon de verschillende nationaliteiten goed zien en dat vond ik interessant. Het zou vast leuk worden, hoopte ik dan maar.

    [ bericht aangepast op 4 mei 2014 - 20:53 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki