Project Morbid || Speeltopic || 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 29 maart 2014 - 20:49   Tolstoy is offline
    Tolstoy
    Tolstoy 7628


    Wereldoorlog IV ligt achter ons. De wereld is één grote puinhoop; corrupte regering, verwoeste steden, bijna geen vegetatie meer door de biowapens en alles wat nog maar naar verzet ruikt, wordt met harde hand in de kiem gesmoord. Het leven is hard, voor iedereen. Wat heb je aan geld als je er geen eten is om te kopen? Kleine organisaties bestaan maar ze zijn niet met velen. Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden. Het project bestaat al jaren en bevindt zich volledig onder de radar dankzij hoofdtrainster Valerie en haar rechterhand, die enkel bekend staat als "de technicus". Dit jaar gaat fase drie in. Fase drie is de belangrijkste fase van het project; hierin worden de jongeren overgebracht.



    Trainers en hoofdtrainer
    Tolstoy - Valerie Savarin [1,9] - Levende leugendetector
    Paracosm - Noel "No" Cadence Hamish [1,3] - Metaal
    Haunter - Andrew Nightingale [1,8] - Pijn
    Magnus - Gabriel "Gabe" Fabio Gamini [1,13] - zelfhelend
    Cashby - Mickey Tyron Donovan - dokter [1,12] - zand

    'Spion' Delish - Alvaro Garcia - [1,10] - multiplicatie
    Vrij personage - (Aleksandr Andreyevich Potemkin-Tavricheski) "De Technicus" [1,9]

    Jongeren.


    JamesPotter - Maureo Pepe Riveros - Teleportatie [1,1]
    ZaIa - Isabella ''Bella, Bells'' Marie Swan. - Snelheid [1,1]
    Ninuturu - Ryan Wing - Elektriciteit [1,2]
    xxjiggerxx - Melody Kapel - Helende krachten [1,2]
    Jafar - Lilliam Sophia O’Dair - Snelheid van de moleculen beïnvloeden [1,2]
    Jafar - Daelan Jeremiah Galloway - Psychometrie [1,2]
    Nageki - Rin Takashita - Telekinese [1,3]
    Delish - Jess(ica) Alexis Lane - Helende krachten [1,4]
    Hiraeth - Lilith [Ghost, Night monster] Ophelia Blackthorn.- Duisternis [1,5]
    Curuxa - Fria Yune Meadow Jones - Ijs [1,7]
    Dauntlessone - Sebastian (Bastian) Oliver Brinston - Gedaanteverwisseling [1,8]


    Start: De jongeren komen allemaal apart aan op het eiland. De omgeving is groen, vol tropische planten met een strand, kliffen en een bos. Dit is iets nieuw voor hen sinds de meeste mensen amper bekend zijn met één plant, laat staan met een eiland vol planten. In het midden van het eiland staat een hypermodern wit gebouw met veel ramen. Het is vier verdiepingen hoog. De jongeren worden verwelkomt door een streng uitziende, lange man. "De Technicus".

    "Welkom in Het Project. Ik ben De Technicus. Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie. Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk. Gelijkvloers: trainingszalen, eetzaal, keuken, wapendepot en lab. Enkel de eetzaal is vrij bereikbaar. Trainingszalen zijn enkel te betreden met toestemming van een trainer. Wees niet bang om die te vragen. De eerste verdieping zijn de slaapzalen. Linkervleugel meisjes, rechtervleugel jongens. Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdiep is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin." Hij stopte even om te glimlachen. "Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt."

    Met die woorden deed de man een grote stap opzij waardoor de deuren achter hem automatisch open gleden. Nog voor iemand een vraag kon stellen of iets anders kon zeggen, was hij verdwenen.


    Trainingsgroepen

    Noel C. Hamish

    Maureo Pepe Riveros
    Lilith Ophelia Blackthorn
    Daelan Jeremiah Galloway
    Rin Takashita
    Jess(ica) Alexis Lane
    Alvaro Garcia

    Gabriel F. Gamini

    Isabella Marie Swan
    Ryan Wing
    Lilliam Sophia O’Dair
    Melody Kapel
    Sebastian Oliver Brinston
    Fria Yune Meadow Jones




    [ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 22:29 ]

    Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

    30 maart 2014 - 19:48   Halfling is offline
    Halfling
    Halfling 4374

    Haunter schreef:
    Andrew Nightingale
    Het was al eventjes geleden dat Andrew zijn eerste stappen op het eiland had gezet. Alles was nog beter geweest dan hij had gedroomd en hij had zich dan ook al snel thuis gevoeld op het met planten begroeide stuk grond. Zijn kamer in het witte gebouw was helemaal naar wens. Inclusief geluidsdichte muren, versterkers en er hingen zelfs haken aan de muur om zijn gitaren aan op te hangen. Verder was een van de muren volledig gemaakt van glas zodat hij een goed zicht had over het eiland. Zo kon hij ook zien dat de jongere langzaam binnen druppelde. De meeste waren voorzichtig met het betreden van hun nieuwe thuis. Een andere muur was bedekt met een levensgrote foto van een prachtig natuurlijk uitzicht van een ruige zee met vooraan rechts nog wat uitlopers van een bos wat er naast zou liggen. De rest had allemaal een licht grijze kleur, net als het plafond. Terwijl de vloer juist van eikenhouten planken was gemaakt. De badkamer was net zo licht met een grote spiegel aan de ene muur. De rest van de muren waren betegeld met lichtgrijze tegels en op de vloer lag een heerlijk zachte badmat Hier en daar waren gekleurde details aangebracht net als op zijn slaapkamer.

    Andrew bekeek net hoe de leerlingen binnenkwamen van achter zijn raampartij toen er een piepend geluid uit zijn broek kwam. Het kleine apparaatje werd er handig uitgevist. Natuurlijk Valerie wilde nog even alles doornemen. Andrew wendde zijn gezicht af om naar de deur te lopen. Zin om schoenen aan te doen had hij vandaag niet dus op blote voeten ging hij op weg naar het kantoor waar hij verwacht werd. Eenmaal daar liet Andrew even weten dat hij er was voordat hij naar binnen liep.
    "Je wilde me spreken? Ik neem aan dat Noel zo ook komt of wordt dit een onderonsje?"


    | Ik wil niet heel zeikerig zijn, maar niemand weet dat Noel ook daadwerkelijk Noel heet - alleen Valerie kent hem zo, de rest kent hem alleen als No (': |

    •

    30 maart 2014 - 20:12   Kazama is online
    Kazama
    Kazama 4792

    Stiff schreef:
    (...)

    | Ik wil niet heel zeikerig zijn, maar niemand weet dat Noel ook daadwerkelijk Noel heet - alleen Valerie kent hem zo, de rest kent hem alleen als No (': |

    Ik dacht dat No gewoon een bijnaam was, maar het is al aangepast. :)

    30 maart 2014 - 20:54   Dauntlessone is offline
    Dauntlessone
    Dauntlessone 31

    Sebastian (Bastian) Oliver Brinston - Gedaanteverwisseling
    Het eerste wat Sebastian opviel toen hij voet zette op het eiland was dat het in niets op de highlands van Schotland leek. Sommige planten had hij weleens in boeken gezien, maar de meesten waren hem totaal onbekend. Er heerste een warm en vochtig klimaat, al was er ook wel een lichte zeebries die zorgde voor een aangenaam geheel. Hij zette zijn hand in tegen zijn voorhoofd om tegen de zon in te kijken naar het witte gebouw in de verte, al kon je er eigenlijk niet naast kijken. In zijn hele leven had hij nog nooit zoiets moderns gezien. Hij was simpele boerderijtjes gewend, een leven dat dankzij de oorlog wel terug in de tijd was gegaan. Hoe dichterbij hij kwam hoe meer hij onder de indruk was van de architectuur. Er stonden al een paar andere mensen van zijn leeftijd en helemaal vooraan stond een man die duidelijk een van de leidinggevende of zo was, dat straalde hij gewoon uit. Hij gaf wat uitleg over wat je waar kon vinden en daarna konden ze beschikken. Wat Sebastian het eerste opviel was dat de deur vanzelf open ging. Hij had in zijn leven nog nooit een automatische deur gezien en vond dit dus langs de ene kant geweldig maar ook wantrouwde hij al die technologie toch wel, hij had dus gemengde gevoelens. Toch weerhield dat hem er niet van naar de rechtervleugel te gaan op de eerste verdieping, want hij was best nieuwsgierig naar hoe die slaapkamer die naar zijn smaak was ingericht er uit zag.

    30 maart 2014 - 21:12   Hyonyeo is offline
    Hyonyeo
    Hyonyeo 24572

    Lilith Ophelia Blackthorn
    Duisternis — 19
    † † †


    Het is kleurrijk, zelfs de kleur groen heeft meerdere tinten op dit eiland. De lucht was een kalme kleur blauw, waar kleine wolkjes wit voorbij zweefden. Dit stond haar absoluut niet aan, ze had eraan toegegeven om hier te komen, hopend op een ervaring waarbij haar adrenaline ging pompen. De bonte, fleurige tinten die je hier zag, deed haar denken aan de vrolijke schilderijen van haar zusje – en dit liet haar bijna braken. Haar eigen schilderijen waren duister, geheimzinnig en zelfs morbide, iets wat de schrik van familieleden opleverden.
          Eenmaal bij het grote gebouw aangekomen, iets wat er volgens haar erg steriel uitzag met al het wit, liet haar een lichte rilling over haar rug dwalen. De ramen daarentegen, was beter nieuws, aangezien je hier – op een stormachtige dag ofwel nacht – het weer kon zien. Vandaag had ze gehoopt dat het eveneens zo’n dag zou worden, helaas was dit niet het geval. Haar blik viel op een lange man met een strenge gelaatsexpressie, waar ze voor luttele seconden kil jegens blikte, alvorens haar aandacht op iets achter hem dwaalde. Een redelijk grote spin met een zwart lijfje zorgde ervoor dat het web groter werd, tot deze abrupt stil bleef, alsof het Lilith in de gaten had gekregen. Haar duistere kijkers bleven naar dit geval staren, alsof het één of ander fenomeen was wat er gebeurde, terwijl het beestje weer op gang ging. Een zacht briesje zorgde ervoor dat het spinnenweb zacht heen en weer schudde, waarop er meer zilverkleurige draden bijkwamen.
          Ondertussen hadden de woorden van de man wel haar oren bereikt, maar enkel hetgeen wat haar aandacht waard was geweest, onthield ze. Zo wist ze dat de trainingszalen enkel te betreden waren met toestemming van een trainer en waar de slaapkamers zich bevonden. Voor de zekerheid onthield ze ook waar het kantoor van de oprichtster zat, wanneer er problemen uitbraken, zou ze eens rondneuzen.
          ‘Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt.’ De man was verdwenen als een windvlaag, iets dat je wel op kon merken maar niet zien. Zwijgzaam stapte ze naar binnen, op zoek naar haar slaapkamer, en terwijl ze dit deed, zorgde een wat hardere windvlaag ervoor dat de spinnenweb losraakte. De zwarte, dikke zolen van haar laarzen kwamen snel, maar zowat stil, op de vloer terecht en eenmaal ze haar kamer had gevonden, krulden ze haar tengere, lange vingers rond het handvat. De zwarte kleur die haar nagels hadden, liet haar huid bleker uitkomen dan ze daadwerkelijk was – net zoals de donkere make-up die ze op haar oogleden en lippen had gesmeerd. Haar kamer was, net zoals haar binnenste, kleurloos – het was bijna net zo doods als haar innerlijk, iets wat haar tevreden stelde. Genoegzaam zette ze haar donkerpaarse koffer, zowat het enige beetje kleur in de zwarte ruimte, bij het bed, om vervolgens richting de badkamer te lopen – welke net zo donker als haar kamer was.
          ‘Misschien verdrink ik in het bad, Demon,’ prevelde ze, alsof het een of ander grapje was, tegen haar hond die ze in gedachten had. Zonde dat ze hem thuis had moeten laten, hier zou hij het naar zijn zin hebben, maar het was wellicht beter. Dit zorgde er immers voor dat haar zusje op de hond moest letten, Demon had een hekel aan haar, waardoor ze alles op alles moest zetten. Ze zette de kraan van het bad helemaal open met een mystiek gegrinnik, wat erin resulteerde dat het met een kracht eruit spoot. Hierna draaide ze zich om en kleedde ze zich uit, om alles op het bed neer te gooien, zelfs haar schoenen. Naakt stapte ze kalm naar het bad, liet haar poelen eerst over haar porseleinwitte huid glijden voordat ze de kraan dichtdraaide. Wanneer ze dit niet eerder dicht had gedraaid, zou het overstroomd zijn, wat nu voorkomen was – niet dat het haar überhaupt iets scheelde. Terwijl ze zich onder water liet dompelen, gingen haar hersenspinsels uit naar hoe ze zouden reageren op een meisje die zich had laten verdrinken in het bad, en wanneer ze erachter zouden komen. Haar inktzwarte haren tekende af tegen al het doorzichtige van het water en haar eigen lichaam, maar verwikkelde zich met al het duister van de badkamer. Het was nauwelijks op te merken dat ze in het bad lag, precies zoals ze graag door het leven liep; niet in de aandacht en verzonken, verloren in iets wat haar weg wilde nemen. Al was het – het bad, of een boek, de donkere lucht of het ogenblik dat ze haar ogen dichtdeed om te slapen.

    [Ik wil even vermelden dat ze niet suïcidaal is, dus ze zal zich niet echt "verdrinken".]

    Quiet the mind, and the soul will speak.

    31 maart 2014 - 20:01   Halfling is offline
    Halfling
    Halfling 4374


    Noel " No " Cadence Hamish
    † † †


    Voor enkele, luttele seconden staar ik recht in mijn eigen donkerblauwe poelen – welke een enigszins vervormde weerspiegeling vormen in het metalen lemmet van een van de trainingsmessen, welke met hoge snelheid richting mijn lichaam af wordt geschoten. Met mijn gezicht vertrokken in opperste concentratie – wat eveneens mijn “ normale ” gezichtsuitdrukking is geworden – maak ik enkele, minimale bewegingen met mijn rechterhand waardoor het metalen lemmet van het mes in honderden stukken uiteen valt op de grond voor mijn voeten. Glimlachen als een gevolg van mijn scherpe reactie doe ik niet – het fenomeen glimlachen was überhaupt niet iets wat ik normaliter gesproken deed.
          Wanneer de zachte, enkelvoudige toon van mijn pager mijn gedachten binnen komt vallen – kijk ik enigszins verbaasd omlaag, wat enkel en alleen te zien is door middel van de lichte verschuiving van mijn wenkbrauwen. “Kom je even naar mijn kantor? Ik wil graag alles nog eens overlopen. – Valerie” Zuchtend laat ik mijn hoofd enkele malen van links naar rechts bewegen – ietwat teleurgesteld door het gegeven dat ik mijn individuele training op een eerder moment af zal moeten breken, wetend dat Valerie verwacht dat ik onmiddellijk zal arriveren. Zonder mijn gedachten voort te laten zetten, draai ik me echter rond op de bal van mijn voeten en zet koers richting de uitgang van het trainingscentrum. Wanneer mijn hand zich rondom de kruk van de deur sluit – laat ik mijn linkerhand een lichte zwaai maken, waardoor het metalen lemmet van een nieuwe mes in het hout van de deur tot stilstand komt. De lichte, minimale glimlach die rondom mijn mondhoeken omhoog krult voor slechts drie seconden – kan ik met geen enkele mogelijkheid onderdrukken.

    ‘Je wilde me spreken? Ik neem aan dat No ook zo komt, of wordt dit een onderonsje?’ Wanneer ik de zachte stem van Andrew hoor – net op het moment dat mijn hand zich rondom de kruk van de deur van Valerie’s deur sloot – voel ik een licht gevoel van teleurstelling door mijn lichaam glijden. Alhoewel ik nooit of te nimmer zou laten merken dat ik ontzettend graag “de beste” zou willen zijn – voelt het als falen dat ik later ben gearriveerd dan Andrew, mijn mede – trainer op het eiland. Wetend dat Valerie er geen enkele aandacht aan zou schenken, stap ik secreet en enigszins voorzichtig haar kantoor binnen – wat meer op een woonkamer leek dan een daadwerkelijk kantoor met vergaderruimte.
          ‘Valerie. Andrew.’ Mijn hoofd maakt slechts een zachte, knikkende bewegings naar beide personen wanneer ik het kantoor binnen stap – ook al staat Andrew op zijn blote voeten in het midden van de ruimte en heeft Valerie plaats genomen op een van de vele fauteuils. Naar mijn eigen gewoonte – wanneer er andere personen naast Valerie in de ruimte aanwezig zijn – neem ik plaats op harde, houten stoel; met zicht op de deur. Niemand binnen de staff heeft me ooit gevraagd waarom ik juist op deze stoel plaats neem, maar ik ben nogal een professioneel persoon tegenover andere personen. Enkel en alleen Valerie weet van mijn “andere” kant.

    [ bericht aangepast op 3 mei 2014 - 10:11 ]

    •

    31 maart 2014 - 20:44   Linkle is offline
    Linkle
    Linkle 45596

    Linkin >> Nageki

    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    31 maart 2014 - 20:44   xxjiggerxx is offline
    xxjiggerxx
    xxjiggerxx 443

    -Kleding die ze nieuw aantrekt-


    Melody kapel

    Ik liep richting de kamer die mij was toegewezen. Ik was wel benieuwd naar die naar mijn smaak ingerichte kamer. Ik deed de deur open en zag een prachtige kamer. Volgens mij hing mij mond ongeveer open van verbazing. De muren gingen van donkere tinten groen naar lichtere tinten groenen. Er hingen een paar klimop planten aan het plafond. Mijn bed was van het met natuurlijk groene randen. En er was nog veel meer. Ik gooide mijn koffers ergens in een hoekje neer en besloot om naar buiten te gaan om de omgeving hier te verkennnen. Overal zag ik of groen van de natuur. Ik voelde me op mijn gemak in de natuur bij de dieren en planten. Ik heb altijd al een passie ervoor gehad geen idee waarom. Er was eigenlijk maar 1 vraag die mij bezig hield. 'Waarom zit ik hier eigenlijk'. Die ene vraag bleef door mijn hoofd spoken. Ondertussen liep ik het bos in. Ik wilde dat coco hier was die zou het geweldig vinden. Al die vogels en bloemen. Ik keek op mijn horlage en zag dat ik nog ruim anderhalf uur heb. Ik besloot om terug te lopen om me even toonbaar te maken voor het dinner. Ik draaide me om en eerlijk gezegd wist ik niet meer waar ik vandaan kwam. Ik deed mijn ogen dicht en deed ze na een minuutje weer open. Ik zag opeens voetstappen, waarschijnlijk van mij. Ik volgde de voetspappen helemaal terug naar het witte gebouw. Ik ren naar mijn kamer en vul het bad. Als het bad vol is stap ik er langzaam in.Ik begin met mijn haar en was het goed in. Als ik eindelijk klaar ben met douchen pak ik nieuwe kleren. ik kleed me aan en kijk door het raam naar het mooie uitzicht buiten.

    1 april 2014 - 19:28   LilsEvans is offline
    LilsEvans
    LilsEvans 23252

    Lilliam Sophia O’Dair || Molecular Speed Manipulation

    Toen Lilliam weer voet zette aan land na een lange reis vanaf Gold Coast Australië kon ze haar ogen haast niet geloven. Het eiland waar ze heen was gebracht was een zo een bonte verzameling van autotrofe en heterotrofe organismen, dat ze grote ogen opzette en vol verbazing en ontzetting om zich heen keek. Natuurlijk was Lilliam altijd geïnteresseerd in organismen, hoewel scheikunde en natuurkunde haar nóg beter lag, maar dit was ook voor iemand met haar interesse voor biologie een wonderbaarlijke plek waar de meeste mensen die ze kende alleen maar van konden dromen. Om deze reden kon ze het ook niet laten om haar vel tussen haar vingers te nemen en even hard te knijpen, gewoon om te controleren of haar brein haar niet voor de gek hield en dit geen fata morgana was. Dit zorgde echter voor geen enkele verandering en dus stapte Lilliam verder richting de groep jongeren en de man die hen blijkbaar verwelkomde.
    Doordat haar blik constant werd vastgehouden door de meest bizarre planten, kon ze zich maar moeilijk concentreren op het verhaal van de man. Hij heette De Technicus -iets wat Lilliam al even vaag vond als de reden dat ze hierheen werd gebracht, waardoor de zenuwen weer even door haar lichaam gierden en ze zich nog meer op de planten focuste- en verder werd er iets verteld over de indeling van het gebouw en wanneer ze konden avondeten. Onwillekeurig liet Lilliam haar blik over haar horloge glijden, toen de man was vertrokken en besloot nog even van het eiland te genieten. Zo vies voelde ze zich niet en haar kamer vinden kwam later wel. Ook al had de man gezegd dat ze dat nu moesten doen, haar nieuwsgierigheid was te groot om zich daar iets van aan te trekken. Vrolijk begon ze aan een wandeling rondom het gebouw, voor ze naar binnen zou gaan. Wat haar mede jongeren deden, had ze niet in de gaten gehouden. Dat deed ze meestal niet met de mensen in haar omgeving. Lilliam was iemand die haar eigen plan trok.
    Na een rondje te hebben gedaan om het grote witte haast steriel uitziende gebouw, besloot Lilliam toch maar naar binnen te gaan en snel nog even haar kamer te zoeken voor het middageten. Ze had genoten van al het groen en de fluitende vogels. Ze kende eigenlijk alleen het toch redelijk dorre landschap van Australië en wat dieren betreft kende ze alleen de kangoeroes die ondertussen met uitsterven bedreigd waren, omdat alle mensen in Australië leefden van hun vlees. Ze had besloten dat ondanks dat ze de afgelopen reis alleen maar in paniek had gezeten, omdat dit allemaal onverwachts, onduidelijk en totaal niet haar plan was. Ze wist donders goed dat ze niet zo snel moest panikeren, maar om de één of andere reden lukte dat haar toch niet echt. Ze bleef met dat vreselijke gevoel zitten dat het allemaal niet klopte en niet zo moest gebeuren, waardoor ze onhandiger werd dan ooit en niet meer goed logisch na kon denken. Lilliam had al tijden terug besloten dat ze het haar slechtste eigenschap vond. Vooral omdat ze best slim was en veranderingen makkelijk aan moest kunnen, maar toch zei haar lichaam dat anders.
    Na even gezocht te hebben vond ze haar kamer en opende deze. Goedkeurend keek ze rond. Hij was netjes en strak, maar had geen ongezellige sfeer door de lichte vrolijke kleuren. Er stond tot haar opluchting een grote boekenkast voor al haar boeken en een klein bureau waar ze aan kon lezen en studeren, wanneer ze daar behoefte aan had. Verder was het allemaal simpel en geordend. Precies zoals ze het graag had. Lilliam legde haar tas netjes naast het bureau in de hoek en keek nog eenmaal rond, voor ze de badkamer inging. Ook deze was netjes en simpel. Om de man blij te maken, liet ze haar blik even over de spiegel gaan, kamde haar haren nog een extra keer en waste het zand van haar voeten, wat tijdens de wandeling tussen haar tenen was gaan zitten, gezien ze slippers droeg. Daarna besloot ze maar alvast de weg richting de eetzaal te zoeken, voor ze hier zolang mee bezig zou zijn dat ze niet op tijd meer kon komen.

    (Zo, nu Daelan nog)

    Happy Birthday my Potter!

    1 april 2014 - 21:03   Tolstoy is offline
    Tolstoy
    Tolstoy 7628

    Ik ga eventjes een korte rolbeschrijving van "De Technicus" hier plaatsen, dit personage zal ook in het rollentopic komen maar is vrij om te besturen. (Daarom dat zijn personage niet heel erg uitgebreid zal zijn, voel je vrij om hem in jouw posts zelf een beetje in te vullen.)

    Volledige naam: Aleksandr Andreyevich Potemkin-Tavricheski staat enkel zo bekend bij Valerie, voor ieder ander is hij "De Technicus"
    rol: Niemand weet echt goed wat hij uitvoert, dit is vrij in te vullen.
    Leeftijd: 27
    afkomst: Rusland.
    Karakter: De Technicus is cynisch, sarcastisch en heeft staalharde zenuwen. Je kan hem niet boos krijgen maar krijgt hem wel makkelijk aan het lachen te krijgen. Hij is doortastend en berekend. Hij is wel altijd in voor een goed potje schaken. Eigenlijk is hij een botsing van twee tegenovergestelde trekken; zijn harde Russische opvoeding en zijn vrolijke karakter dat door die opvoeding lichtelijk de kop ingedrukt is geweest.
    Uiterlijk: De Technicus is standaard in het zwart gekleed, maakt niet uit hoe warm het wordt. (voor de betere foto, verwijs ik je door naar het rollentopic)


    Verleden: Hij weigert iets over zijn verleden te vertellen. Het enige wat hij kwijt wil is dat "het slecht is en Valerie hem gered heeft van een zekere ondergang"
    Machten: Aleksandr geeft geen ene moer om machten en heeft ook nooit de moeite willen doen om er één onder de knie te krijgen, laat staan twaalf.

    [ bericht aangepast op 1 april 2014 - 21:06 ]

    Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

    1 april 2014 - 21:13   Vulgrim is offline
    Vulgrim
    Vulgrim 37911

    Mijn topics.

    Don't walk. Run, you sheep, run.

    2 april 2014 - 18:36   LilsEvans is offline
    LilsEvans
    LilsEvans 23252

    Daelan Jeremiah Galloway || Psychometrie

    Nadat Daelan het eiland in vizier had gekregen, verscheen er onmiddellijk een frons op zijn voorhoofd. Iets wat er niet vaak te vinden was. Het eiland was rijk aan vegetatie. De mensen die zich erop bevonden waren zo rijk als bijna iedereen in de rest van de wereld bij elkaar en denkend aan zijn moeder, die nu hem en zijn vader kwijt was, maakte hem lichtelijk boos. Zoveel voedsel dat je er spontaan dik van werd en hij had jaren moeite gedaan om de mensen in zijn omgeving de behoeden voor een hongerdood. Het was onrechtvaardig. Gelukkig werd Daelan zijn blik, zodra hij richting het grote witte gebouw was gelopen, getrokken door de andere jongeren die aan waren gekomen op het eiland, waardoor hij weer even serieus werd als altijd; helemaal niet serieus dus. Hoewel hij doordat hij hier heen moest minder keuze had, waren de jongedames die hier met hem waren zeker lelijk. De een een stuk jonger dan de ander -hij gokte de jongsten iets van zestien jaar- en er zat er ook eentje bij die toch een lichtelijk angstaanjagend uiterlijk had, maar toch vond Daelan ze stuk voor stuk interessant genoeg om het nog even op de charmeur te houden voor hij de vervelende grapjas uit zou gaan hangen.
    Ondertussen had de man voor hen een heel verhaal verteld waar Daelan overduidelijk zijn aandacht niet bij had gehouden. Het kon hem geen moer schelen wat de regels waren en waar hij wel en niet mocht komen. Hij deed over het algemeen toch wel waar hij zin in had en regels hielden hem niet tegen. Het enige wat hij onthield was waar de meisjesslaapkamers en waar die van de jongens waren, om vervolgens snel richting zijn eigen kamer te kunnen lopen. Hij had behoefte de grote weekendtas die in zijn schouder sneed af te doen en ergens te droppen waar anderen eraf zouden blijven. Daar was zijn kamer de ideale plek voor.
    Toen hij bij zijn bestemming was aangekomen, besteedde hij weinig aandacht aan het bekijken van wat voor kamer hij eigenlijk had en plofte samen met de tas op het bed. Deze was zacht genoeg, veerde mee en dus prima. Even sloot hij zijn ogen en dacht nog voor een seconde aan het feit dat zijn moeder nu alleen was met de buren waarmee ze al een tijdje samen leefden. Hij hoopte dat ze het trok en de buren nog steeds even aardig deden nu hij niet meer voor hun voedsel zorgde. Hij was de dagen voor zijn vertrek flink bezig geweest met voedsel inslaan, zodat ze nog een tijdje voort konden en had zijn buurjongentje en buurman wat van zijn jaag-technieken laten zien, maar het bleef een lastige klus omdat er zo weinig dieren en eetbare planten te vinden waren. Hij kon er echter ook niet over blijven piekeren en dus besloot hij toch maar zijn kamer te bekijken. De muren waren van grijs steen. Het grote bed met donkerblauwe lakens bedekt nam de meeste ruimte in -precies zoals het hoorde, vond Daelan- en verder stond er een grote donkere houten kledingkast. Veel meer interessants kon Daelan niet ontdekken op de wanddecoraties na. Hij vond het wel mooi. Het had een mannelijke uitstraling, maar was niet zo strak en modern als soms het geval was. Daar hield hij niet van.

    Happy Birthday my Potter!

    2 april 2014 - 21:49   Ninuturu is offline
    Ninuturu
    Ninuturu 2471

    Ryan Wing - Elektriciteit
    Ik bekijk mijn kamer uitbundig, ik had het me heel anders voor gesteld, toen ze hadden gezegd ingericht op je smaak had ik iets overdreven gedacht iets wat te veel van het goede zou zijn en verschrikkelijk zou zijn. Maar dat was het totaal niet, op de muren zat hout, Ebony hout, net zoals ik al mijn hele leven heb gehad in ons houten hutje, het maakte de kamer wat donkerder, wat duisterder, maar dat was ik gewend ik vond het zelfs prettig. De kamer was ongeveer 5 of 6 meter breed maar veel langer, ongeveer 10 of 12 meter lang, nou was ik slecht met lengtes en meters maar daarom gokte ik ook. Er stond een bureau van hetzelfde hout als de muur en natuurlijk een stoel en een groot bed, of groot, veel groter dan mijn oude bed lijkt wel. Aan het einde van de kamer was een groot raam naar buiten waardoor ik een stuk uitzicht had op het eiland, het was nogal rust gevend, vooral omdat mijn vorige kamer juist altijd pot dicht was en ik de deur af en toe open moest laten staan voor lucht. Als ik het raam van dichterbij bekijk zie ik aan de zijkant een barst, maar geen gewone barst, er groeit een kleine plant buiten op de muur via een boom die toevallig dichtbij staat, het plantje heeft kleine stevige wortels aan zijn eigen tak zitten waarmee hij zich vast grijpt, zelfs aan het glas, verbazingwekkend genoeg is het plantje door de barst een stukje naar binnen gegroeid. Met plantje ziet er een beetje slijmerig of plakkerig uit en het valt me nu pas op dat de zoete aroma uit de kamer van het plantje vandaan komt, ik wil het plantje aanraken maar voordat mijn vinger het blaadje aanraakt krult de tak zichzelf helemaal op tot aan het glas, ik bekijk het plantje met verbazing en vraag me af hoelang het zou duren voor hij weer gewoon zou worden.
    Ik besloot er niet op te gaan wachten, ik was te ongeduldig en te nerveus daarvoor op het moment. Ik besloot de badkamer maar over te slaan voor later omdat ik er op het moment geen behoefte aan heb en plof neer op het bed.

    "Find peace in who and what you are." — Saphira

    5 april 2014 - 20:31   Tolstoy is offline
    Tolstoy
    Tolstoy 7628

    Valerie Savarin

    "Je wilde me spreken? Ik neem aan dat No zo ook komt of wordt dit een onderonsje?" Ik besloot de opmerking wijselijk te negeren en liet mijn blik even over zijn blote voeten glijden. Afkeuring zou hij nooit in mijn ogen of gezicht ontdekken maar dat betekende nog niet dat ze niet bestond. Net op dat moment werd ons gezelschap vervoegd door No. 'Valerie, Andrew.' Ik knikte even en gebaarde kort dat ze konden plaatsnemen mochten ze daar de drang toe voelen. No ging bijna direct zitten op één van de hardere, houten stoelen tegenover de deur. Een gewoonte, had ik bemerkt. Onbewust ging ik nog iets rechter zitten dan ik, van gewoonte, al zat en begon te praten.

    "Goed, laten we dit kort houden. Jullie weten hoe de trainingen zullen verlopen. Alle jongeren moeten minstens 1 uur per week wapentraining krijgen, voor de rest zijn jullie volledig vrij om hen te vormen naar jullie eigen doelstellingen. Zoals ik al meermaals herhaald heb, probeer hierbij een balans te houden tussen fysiek en psyche." Ik keek kort op om te checken of iedereen nog volgde. "Vanavond nog zal de Technicus schermen komen installeren. Jullie zijn vrij om te kiezen waar zolang deze niet direct zichtbaar zijn, moest er een jongere jullie kamer betreden. Op die schermen kunnen jullie volgende plaatsen zien: De gang van de jongeren, het eiland met mogelijkheid tot inzoomen, de eetzaal, de trappenhal van de jongeren, de eetzaal, de trainingszalen. Met andere woorden, overal waar de jongeren kunnen komen." Zo onopvallend mogelijk probeerde ik hun reactie hierop te peilen. Ik had geen problemen gezien sinds zij er niet van op de hoogte waren dat ook in de beveiligde gangen, waar de jongeren niet konden komen, camera's hingen.

    "Daarbij wil ik jullie ook aan iemand voorstellen. Zijn naam is Alvaro Garcia. Hij is vijfentwintig en zal zich onder de jongeren mengen. Zal één van hen zijn en ons regelmatig op de hoogte brengen van de dingen die spelen bij de jongeren zelf. Van ruzies tot relaties tot persoonlijke problemen. We moeten deze jongeren zo goed mogelijk in de gaten houden om ongelukken te vermijden. Zolang zij hun krachten niet kennen, zullen ze veiliger zijn. Het is niet de bedoeling dat hij een andere behandeling krijgt dan de rest. Wekelijkse updates geeft hij aan mij door maar ook jullie mogen hem vragen stellen of gewoon om updates vragen. Hij zal hier over een vijftal minuten zijn. Zijn er in de tussentijd nog vragen?"

    [ bericht aangepast op 5 april 2014 - 20:31 ]

    Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

    6 april 2014 - 11:15   Halfling is offline
    Halfling
    Halfling 4374


    Noel " No " Cadence Hamish
    † † †


    ’Goed, laten we dit kort houden. Jullie weten hoe de trainingen zullen verlopen. Alle jongeren moeten minstens een uur per week wapentraining krijgen, voor de rest zijn jullie volledig vrij om hen te vormen naar jullie eigen doelstellingen. Zoals ik al meermals herhaald heb, probeer hierbij een balans te houden tussen fysiek en psyche. Vanavond nog zal de Technicus schermen komen installeren. Jullie zijn vrij om te kiezen waar, zolang deze niet direct zichtbaar zijn – moest er een jongere jullie kamer betreden. Op die schermen kunnen jullie de volgende plaatsen zien: de gang van de jongeren, het eiland met mogelijkheid tot inzoomen, de eetzaal, de trappenhal van de jongeren, de eetzaal en de trainingszalen. Met andere woorden, overal waar de jongeren kunnen komen.’
          Grotendeels door het eenvoudige gegeven dat ik inmiddels een expert ben geworden in het zwijgzaam observeren van de personen in mijn omgeving, merk ik binnen enkele seconden op dat Valerie enigszins nieuwsgierig haar blik werpt op zowel mijzelf als op Andrew. Mijn hoofd maakt een simpele, knikkende beweging ten teken dat ik het heb begrepen – we zouden enkel en alleen zicht hebben op de plaatsen waar de jongeren konden komen. Gedurende mijn eerste week op het eiland had ik zelfstandig opgemerkt dat er eveneens op de plaatsen waar de jongeren niet konden komen camera’s waren geïnstalleerd. Echter, wanneer de jongeren daar niet konden komen – was het voor mij van geen enkele interesse om deze beelden te bekijken, waardoor ik hier geen enkele problemen mee had. Valerie bleek in de waan te zijn dat zowel ikzelf als Andrew geen idee hadden van de camera’s – wat ik zo besloot te houden. Mijn gedrag op het eiland bleef immers op ieder moment professioneel, waardoor ik me geen zorgen maakte over eventuele “uitspattingen” welke op camera werden vastgelegd.
          ‘Daarbij wil ik jullie ook aan iemand voorstellen. Zijn naam is Alvaro Garcia. Hij is vijfentwintig en zal zich onder de jongeren mengen, zal één van hen zijn en ons regelmatig op de hoogte brengen van de dingen die spelen bij de jongeren zelf. Van ruzies tot relaties, tot persoonlijke problemen. We moeten deze jongeren zo goed mogelijk in de gaten houden om ongelukken te vermijden. Zolang zij hun krachten niet kennen, zullen ze veiliger zijn. Het is niet de bedoeling dat hij een andere behandeling krijgt dan de rest. Wekelijkse updates geeft hij aan mij door maar ook jullie mogen hem vragen stellen of gewoon om updates vragen. Hij zal hier over een vijftal minuten zijn. Zijn er in de tussentijd nog vragen?’

    Voor enkele seconden liet ik de nieuwe informatie binnen in mijn gedachten een plaats zoeken om zich van daaruit te verspreiden en door te laten dringen. Uiteindelijk laat ik mijn hoofd voor het tweede maal knikkend heen en weer gaan – ik vond het idee namelijk ontzettend goed, een “mol” onder de jongeren welke alles van binnenuit in de gaten kon houden gaf hoogstwaarschijnlijk meer informatie dan benodigd zou zijn. Ik vond het alleen vreemd om hem te behandelen als een jongere en hem op deze wijze te trainen, aangezien deze jongeman hoogstwaarschijnlijk zelfstandig de trainingen zou kunnen geven.
          Met een doordachte blik kijk ik uiteindelijk op richting Valerie, welke kaarsrecht in haar fauteuil zit en haar blik afwisselend van Andrew naar mijzelf laat glijden. ‘Verdelen we de jongeren in groepen, welke rouleren? Of wisselen Andrew en ik de trainingen dusdanig af dat we continu de gehele groep voor ons krijgen?’ Op de een of andere manier leek het volkomen logisch dat ik naar praktische informatie zou vragen – over de inhoud van de trainingen wist ik namelijk zelfstandig genoeg, dat zou geen enkel probleem worden.

    •

    6 april 2014 - 20:36   Curuxa is offline
    Curuxa
    Curuxa 2057

    Fria Yune Meadow Jones | Ice | Outfit



    Fria stapte van de boot het eiland op en begon te glunderen. Overal waar ze keek zag ze het groen wat ze al zo lang niet meer meegemaakt had. Half dansend trok ze haar koffer achter zich aan door het zand. De blauwe lucht en de donkergroene planten rondom haar voeten maakten haar vrolijker dan ze in tijden was geweest. Aan de lucht waren wat veegwatten te zien die loom als een hete zomerdag overdreven. Fria stapte op het gebouw af wat midden tussen het groen stond. Het was groot en heel modern. De deuren gleden open voor haar neus en ze zag binnen een lange man staan. Hij zag er streng uit. Fria verwachtte eigenlijk dat de man een heel zware stem zou hebben, maar dat viel mee.
    "Welkom in Het Project. Ik ben De Technicus. Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie. Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk. Gelijkvloers: trainingszalen, eetzaal, keuken, wapendepot en lab. Enkel de eetzaal is vrij bereikbaar. Trainingszalen zijn enkel te betreden met toestemming van een trainer. Wees niet bang om die te vragen. De eerste verdieping zijn de slaapzalen. Linkervleugel meisjes, rechtervleugel jongens. Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdiep is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin." Hij stopte even om te glimlachen. "Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt." zei hij, voor de deuren achter hem opengleden en hij erin verdween, nog voor Fria verder iets kon vragen of zeggen. Ze haalde haar schouders op en begon de trap te beklimmen. Op de eerste verdieping vond ze, zoals gezegd, haar slaapkamer. Even bewonderde ze haar kamer, voor ze de badkamer betrad. Ze draaide de kraan vast open en deed haar kleren uit. De damp sloeg van het water toen ze de kraan opendeed, maar het was al een stuk afgekoeld toen ze zich er in liet glijden. Ze friste zich vlug op. Toen ze klaar was was het vijf voor zeven. Ze snelde naar beneden en plofte neer aan de keukentafel.

    [ bericht aangepast op 6 april 2014 - 20:37 ]

    { do you call yourself a freaking hurricane like me? }




Index RPG Actieve Topics Zoek