RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 10 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik wil niet deze versie van jou. Ik wil niet dat je iemand pijn doet, bewust nog wel! Ik snap dat je je zus wilt beschermen, maar je hebt opzettelijk mijn vriend pijn gedaan.' Ze schudde haar hoofd en liep weg. Ze wilde Kato even niet zien.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Met Rodey. Je hoeft geen rekening te houden met mij.' Ze glimlachte voorzichtig. 'Ik neem aan dat Rodey verteld heeft van - gisteravond.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘En?’ vroeg Athiabbe toen Kato de voordeur opendeed. ‘Wat heb je gedaan?’
‘Niets. Ik heb hem gewoon de waarheid gezegd.’
Athiabbe wist dat ‘niets’ veel meer betekende dan alleen niets en besloot niet verder te vragen. In plaats daarvan streek ze met haar vingers door Liae’s zachte vacht. Ze voelde zich schuldig en jaloers tegelijk.
Ze had Wyatt niet moeten aanvallen. Ze had zich niet moeten laten meeslepen en ze had eerder in moeten grijpen toen Kato door het lint ging.
Er liep een traan over haar wang en ze voelde Kato’s armen om haar heen. Dat was fijn en ze voelde zich nu even niet alleen. Ze had zich al een hele tijd alleen gevoeld en de aanwezigheid en de liefde van haar broer maakte dat gevoel wat minder.
‘Het komt wel goed,’ zei Kato zacht. ‘Ze zullen jou niet straffen en Wyatt geneest wel weer.’ Hijzelf wist niet of hij dat goed zou vinden, maar hij kon aan Athiabbe zien dat zij dat liever wel had.
Ze schudde haar hoofd. Het kwam niet goed. Zij zou nooit zo’n gezin hebben als Kato en Cordelia. Eerst Wyatt en nu Satyr… Het was alsof iedereen haar in probeerde te laten zien dat ze een monster was. Ze was niet aantrekkelijk en nu vond men haar ook nog gevaarlijk.
Athiabbe probeerde om Liae’s vacht droog te houden,, maar ze kon niet voorkomen dat enkele van haar tranen tussen de haren vielen. De kleine merkte er niets van.
‘Ik wil zo graag naar huis!’
Ze voelde Kato’s armen trillen, maar durfde hem niet aan te kijken, bang voor wat hij zou denken.
Hij streek over haar haren en wiegde haar en Liae heen en weer. Naar huis… Er was geen thuis meer, maar hij wilde net zo graag als Athiabbe terugkeren naar het eiland. Hun eigen eiland met de bekende bossen en bomen. Waar hij alles zelfs in het donker kon vinden. De plek waar hij en zijn zusje familie hadden gehad, waar ze zich terug konden trekken om aan hun moeder te denken.
‘Wij horen hier niet, Kato…’ zei ze zacht.
‘Weet ik, maar waar moeten we dan heen?’
Athiabbe had geen idee en drukte Liae voorzichtig tegen zich aan.
‘Alles hier gaat gewoon verkeerd… Het spijt me zo.’
‘Dat is niet jouw schuld,’ suste Kato. Hij liet zijn kin op haar kruin rusten en slaakte een zucht. ‘Ik maak er net zo’n puinhoop van. We moeten er gewoon het beste van maken. Het lukt ons wel.’
Athiabbe keek hem aan. ‘Maar wil jij dan niet terug?’
‘Jawel,’ mompelde hij en hij keek een andere kant uit, ‘maar het heeft toch geen zin? We kunnen best teruggaan en kijken wat er van over is, maar wat moeten we dan?’
Hij zag Athiabbes ogen groot worden.
‘Wil je dat?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik – ik ben bang voor wat we aantreffen… Wat zou er nog over zijn?’
Daar kon Athiabbe hem niet bij helpen. Er waren delen van het eiland die nog altijd in de as lagen en ze probeerde zich voor te stellen hoe Bramble er dan uit zou zien. Platgelegd door vulkanische lava. Alles verzwolgen door de hitte…
‘Ik – ik wil het wel zien,’ gaf ze aarzelend toe.
Kato knikte. ‘Maar we kunnen niet zomaar weggaan.’
Dat was waar. Athiabbe had beloofd er voor Satyr te zijn en wilde hem niet zomaar in de steek laten, ook al wilde hij haar niet zoals zij hem wilde. Dat deed pijn om aan zichzelf toe te moeten geven, maar dat zou het weerzien met haar thuis ook zijn. Pijnlijk en zwaar. Toch wilde ze het doen.
Kato had natuurlijk zijn gezin. Cordelia zou dan voor twee kinderen moeten zorgen en ze wisten niet eens hoe lang het zou duren voor ze terug zouden komen. Dan zouden ze misschien geen baan meer hebben…
‘En nu?’ vroeg Athiabbe toen ze een tijdje stil waren geweest en Liae haar ogen weer had geopend. Ze veegde zelf de laatste traan van haar wang en stond op om LIae maar wat water te geven.
Kato haalde zijn schouders op. Hij moest nu eigenlijk naar zijn werk, maar hij wilde ook graag weten waar Cordelia uithing. Hij wist nog goed wat er de laatste keer was gebeurd toen ze ruzie hadden. Ze was nu gelukkig niet zwanger, maar er kon alsnog van alles gebeurd zijn. Hij hoopte maar dat ze niet buiten de muren was gegaan, want Venomis was nog steeds op vrije voeten!
‘Ik moet gaan werken,’ zei hij verontschuldigend. ‘Ik had er al moeten zijn…’
‘Geef niet. Ik pas wel op de kleintjes.’
Kato glimlachte dankbaar en drukte een kus op haar voorhoofd voor hij de voordeur weer achter zich dicht trok.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Niet echt.' Venomis was er niet echt bij met haar gedachten. Eerder bij Erich die hier vanavond zo nodig moest komen eten. 'Wat moest hij volgens jou vertellen over gisterenavond?'

Every villain is a hero in his own mind.

Cordelia staarde afwezig voor zich uit. Haar grote blauwe staart deinde rustig op en neer in het water. Ze was gaan zwemmen, een eindje weg, en rustte even uit op een rots. Ze vond het vreselijk wat Kato gedaan had, en Athiabbe. Wyatt zat echter ook goed fout. Ze zuchtte en sloot even haar ogen. De lucht was nog steeds bewolkt en ze wist dat het later misschien nog zou regenen. Ze had geen zin om terug naar huis te gaan. Kato was er misschien, en Athiabbe. Cordelia liet zich terug in het water glijden en dook diep weg onder water. Het leidde haar gedachten voor even af en de visjes probeerden haar op te vrolijken, zoals altijd. Toch wilde ze graag terug naar haar kinderen. Zij waren nog de beste afleiding van allemaal. Ze zwom terug naar de kust en ging uiteindelijk terug naar huis. Ze was haast opgelucht dat Kato er niet was. Ze kon niet begrijpen wat hij had gedaan. Dat was niet de lieve Kato die ze kende. Athiabbe was er echter wel en ondanks alles was Cordelia dankbaar dat ze zich over de kinderen had ontfermd.
'Bedankt voor het oppassen,' zei ze kort. Ze sloeg een handdoek om haar lichaam en liep naar de keuken om een doek te pakken en de natte voetstappen te drogen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Heeft ie - heeft ie niks gezegd?' Dat verbaasde Emily - al was Rodey niet zo'n prater. 'Nou ja. Het doet er ook niet toe. Ik ben heel blij voor je dat je hem hebt gevonden.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Geen dank.'
Athiabbe wist niet of ze nu maar weg moest gaan of dat Cordelia het wel oké vond dat ze hier was. Ze dacht echter van niet en stond op nadat ze Liae op haar kussen had gelegd.
'Het spijt me,' zei ze. 'Van alles wat er gebeurd is. Ik wilde echt niet dat het zo zou lopen.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Wat had hij moeten zeggen,' herhaalde Venomis, die een beetje ongeduldig begon te worden. Soms was Emily zo moeilijk te begrijpen...

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat ik soortvan gevoelens voor Rodey koester,' zei Emily beschaamd.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dat begrijp ik. Wyatt is veel te ver gegaan bij je, maar Kato ook. Ik hou van hem, maar niet van de man die ik straks heb gezien. Zo ken ik hem niet.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis haalde onverschillig haar schouder op terwijl ze tegen het aanrechtblad leunde. 'Wat gaat mij dat aan?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik dacht - jij bent toch verliefd op hem?' Ze keek Ariana verward aan.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Verliefd?' herhaalde ze spottend - iets te spottend misschien, voor haar Ariana imago. Ze kende geen verliefde gevoelens, al had ze er natuurlijk wel verhalen over gehoord toen ze nog binnen de stad woonde. 'Nee hoor. Rodey en ik zijn gewoon vrienden.'

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe knikte.
Ze bwgreep waar dat aan lag, maar vroeg zich ook af of ze dat aan Cordelia moest vertellen of niet, want Kato zelf zou dat nooit doen. Het was alleen niet aan haar om zich met hun relatie te bemoeien. Ze zou het wel tegen Kato zeggen. Hij moest eerlijk zijn.
'Ik denk dat hij dat ook wel begrijpt,' antwoordde ze. 'Ik ga maar weer. Kijken hoe het met satyr gaat.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Maar - ik zag jullie gisteravond zoenen!' Emily trok verbijsterd haar wenkbrauwen op. 'Ik dacht dat je je liefde gevonden had!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain