RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 10 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik ken Haliaes volk en Baiels volk... Misschien ben je wel een ander wezen, dat lijkt op een nereïde, en in jouw buurt ook zo wordt genoemd, maar dat niet precies hetzelfde is,' was Emily's verklaring.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Misschien ben ik gewoon een nereïde en houden wij er andere gebruiken op na,' reageerde Venomis sarcastisch. 'Alsof jij een kopie bent van je zus, zeg.'

Every villain is a hero in his own mind.

Emily trok haar wenkbrauwen op. 'Wat maakt je zo ontzettend geïrriteerd? Wil je dat ik de woorden van mijn man in twijfel trek? Mijn man die, volgens jou, niet meer van mij houdt, klaarblijkelijk.' Ze voelde haar irritatie toenemen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Hoe zou jij het vinden als ik jouw woorden in twijfel trok en beweerde dat je misschien een ander wezen bent dan een zeemeermin omdat je niet aan mijn beeld daarvan voldoet? Misschien dat Baiel denkt dat zijn liefde voor eeuwig is, maar ik wéét gewoon dat dat niet altijd zo is, oké.' Ze slaagde erin zich zodanig in te leven dat er tranen in haar ogen kregen. 'Misschien heb ik zelf wel ondervonden dat absoluut niet altijd zo is.'

Every villain is a hero in his own mind.

Emily sloeg haar ogen neer. 'Sorry. Het is - dit is het enige waardoor ik nog weet dat Baiel werkelijk van me houdt. Als hij niet meer van me MOET houden, dan denk ik niet dat hij nog van me houdt.'

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 20:33 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Liefde moet je ervaren door daden, niet door de wetenschap dat iemand daartoe gedwongen is,' vond Venomis. 'Maar ach, wat weet ik ervan, hè? Ik ga slechts op mijn eigen redeneringen af.'

Every villain is a hero in his own mind.

Cordelia keek haar gefrustreerd na en probeerde haar gedachten af te leiden in bad, samen met Liae. Haar hoofdje rustte tegen haar borst en Cordelia luisterde naar haar ademhaling en geluidjes, terwijl het water tegen haar armen kloste. Ze besloot voorlopig met haar in bad te blijven. Nykin sliep toch, en het was het enige dat haar hoofd leeg maakte.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily keek haar aan. 'Je hebt gelijk.' Ze pakte de deurkruk weer vast. 'Ik ga weer naar huis, Meller past op. Of - heb je zin om even mee te gaan?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Venomis aarzelde even, maar knikte toen. De spanning was net een beetje hoog tussen hen opgelopen en ze wilde niet dat het een wig in hun vriendschap dreef, want ze haar dekmantel nu meer nodig dan ooit, zeker nu Erich te pas en te onpas in haar buurt verscheen, zonder dat ze wist wat hij van plan was.

Every villain is a hero in his own mind.

Satyr had geen flauw idee wat hij moest doen. Hij zat met zijn twee oudere broers en één van zijn zussen aan tafel, maar allen staarden ze verslagen voor zich uit. Hun vader was zo plotseling overleden dat ze geen flauw idee hadden wat zijn wensen waren. Het was gebruikelijk om hun vader in slechts een kleine kring te begraven en uiteindelijk besloten ze dat ook te doen, ondanks dat hij zo bekend was.

Nadat ze een beetje overlegd hadden, zocht Satyr Athiabbe op. Hij trof haar vlak bij zijn huis aan. Om de een of andere reden liet hij zijn tranen eindelijk gaan zodra ze hem aankeek en hij was blij dat ze haar armen om hem heen sloeg.

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe dacht niet dat de dag nog erger kon worden toen ze Satyrs schokkende lichaam tegen zich aan drukte. Zijn verdriet was zo pijnlijk dat ze een pijnlijke brok in haar keel voelde, maar slikte hem weg. Ze had niet behoefte om zelf ook weer in huilen uit te barsten en bleef geduldig wachten tot Satyr weer een klein beetje gekalmeerd was.
Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen en leidde hem naar het stoepje voor zijn deur, waar ze gingen zitten. Ze liet hem niet los en streek kalmerend met haar vingers over zijn haren. Kon ze zijn verdriet maar wegnemen, er iets van opvangen en het bewaren voor een moment waarop hij er wel klaar voor was. Maar wie was er nou klaar om zijn ouders te verliezen? Het was logisch en moest gebeuren, ooit, maar zou iemand hen ooit zonder pijn kunnen loslaten? Athiabbe dacht van niet. Haar hele familie, op haar broers en zusje na, was weg en ondanks dat ze dat had geweten, deed het haar nog iedere dag pijn als ze er aan dacht.
'Als je erover wilt praten, mag je dat gerust doen,' zei ze schor en ze pakte aarzelend zijn hand.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Emily betaalde Meller. 'Het café is gesloten,' waarschuwde ze het meisje. 'Ik weet niet of je het al hebt gehoord, maar er is vannacht iets verschrikkelijks gebeurd.'
Meller was diep geschokt toen Emily vertelde wat er was gebeurd en omdat Emily haar eigenlijk liever niet alleen over straat wilde laten lopen - ze kon aan Meller zien dat ze erg bang was - vroeg ze Ariana of die even op de kinderen wilde passen. 'Dan breng ik Meller even thuis,' legde ze uit.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ariana knikte, maar toen Emily weg was had ze geen idee wat ze moest doen en ze ging maar op de bank zitten en hoopte ze dat ze niet gingen krijsen.

-
Michelle had de bibliotheek gesloten nadat ze gehoord had over de moord op Ferapyle. Er was toch niemand die zich vandaag met boeken zou bezig houden. Ze besloot bij Kato en Cordelia langs te gaan. Misschien dat zij verder nog wat nieuws hadden gehoord. Michelle wist niet of hier een soort politie was en of iemand uberhaupt in staat was om een moordenaar op te sporen.

Every villain is a hero in his own mind.

Leona liep terug naar haar grot, maar kwam onderweg Kato tegen, die blijkbaar nog steeds boos was. Ze slaakte een zucht en liep naar hem toe.
'Hé,' zei ze aarzelend. 'Ik - eh - ik wil wel dat je weet dat ik alleen wilde helpen.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat weet ik wel,' bromde hij. Hij bleef staan, zodat ze tegen hem kon praten, hoewel hij daar geen zin in had. Niet als het over Wyatt ging. 'Het had alleen niet gehoeven.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes