Athiabbe had nog even een blik op het huisje geworpen voor ze de laan uit liep en Satyr weer alleen was met zijn familie en zijn verdriet. Ze voelde zich er zelf ook erg naar onder en had helemaal geen zin om in haar eentje thuis te zitten. Het café was niet meer open gegaan.
Ze liep een beetje doelloos rond, want de markt werd ook weer afgebroken en ze wilde niet naar Kato en Cordelia gaan. Ook Wyatt hoefde ze niet te zien en uiteindelijk zakte ze op een bank in het park neer.
'Hé.'
Yati kwam naast haar zitten en onderbrak haar gedachtestroom.
Athiabbe glimlachte naar hem. 'Hai.'
Ze voelde zijn vingers over haar rug strijken en zich een weg vinden naar haar schouder.
'Alles oké?'
Athiabbe haalde haar schouders op. Hij wist vast wat er gisteravond gebeurd was en toen ze er zelf aan terugdacht, kon ze ook de kus tussen haar en Satyr iet uit haar gedachten verdrijven. Ze sloeg haar ogen neer en was blij dat deze dag bijna ten einde was.
'Kan ik iets voor je doen?' wilde Yati weten.
Het viel haar op dat hij wel heel serieus was. Ze had nog nooit een persoonlijk gesprek met hem gevoerd en vroeg zich af hoe dat zou uitpakken. Ze wist alleen niet of ze alles wat ze op haar hart had, nu nog wilde delen.
'Weet ik niet,' gaf ze toe. Het was fijn dat er in ieder geval iemand was, maar Yati moest vast werken. Of was hij juist net klaar...
'Nou, laat het me dan in ieder geval proberen!'
Athiabbe was hem zo dankbaar dat hij verder geen vragen stelde of niets van haar gedrag van de vorige avond zei, dat ze bereid was hem een poging te laten wagen.
Yati trok haar overeind en bracht haar naar zijn huisje dat nog kleiner was dan het hare. Ze wist dat hij er toch alleen woonde en veel liever buiten was, of het nou regende of niet. Dat gold ook voor Athiabbe zelf, maar ze vond eht ook leuk om Patja en Pagelino bij haar te nemen en ook Liae en Nykin waren wel eens bij haar.
'Zit!' zei Yati grijnzend en hij kwam even later terug met twee bekers rum.
'Moet je morgen werken?'
Athiabbe nam een slok. 'Waarschijnlijk wel. Het café kan niet dichtblijven tot iedereen het verlies van Ferapyle heeft verwerkt.' Ze staarde naar het oppervlak van de drank in haar beker.
'Dan moeten we het maar bij een glaasje houden,' vond Yati en Athiabbe stemde zwijgend toe. Ze leunde nar achter op de bank en dronk van haar glas.
'Weet je,' zei hij toen hun beide glazen leeg waren, 'ik heb gisteren geprobeerd je wat te vertellen, maar dat faalde nogal.'
Athiabbe sloot haar ogen. 'Sorry.'
'Het geeft niet.' Hij streek een lok van haar haren weg. 'Ik kan het ook nu doen. Ik denk dat dat wel beter is.'
Ze knikte alleen maar en wachtte af. Ze merkte dat Yati enkele keren ging verzitten voor hij verder sprak.
'Zou je het niet leuk vinden om vaker langs te komen?' vroeg hij toen. 'Ik zou het namelijk wel fijn vinden.'
Athiabbe moest toegeven dat ze zich 's avonds wel eens eenzaam voelde, hoewel ze dan vaak moe was en ging slapen, maar hij had gelijk.
'Graag.'
Ze keek hem in de ogen en had het gevoel dat dit niet het enige was wat hij wilde zeggen. Zo zat hij er in ieder geval niet bij.
'Ik zou je graag voor altijd bij me hebben,' gaf Yati toe. Hij keek haar recht in de ogen en Athiabbe had moeite om hem aan te blijven kijken. Ze wilde niet dat hij dat ging zeggen, want ze moest hem pijn doen. Haar hoofd was veel te veel bij Satyr om ook maar iets van verliefdheid voor hem te kunnen voelen hoe lief en leuk hij ook was.
'Ik - ik denk niet dat dit een goed idee is,' hakkelde ze en ze zette haar beker neer op de grond. 'We moeten maar gewoon blijven wonen waar we wonen en - en soms kom ik op bezoek, maar meer niet...'
Yati sperde zijn ogen open, verward door haar woorden. Ze had geraden wat hij werkelijk wilde zeggen en wees hem af voor hij die woorden überhaupt kon uitspreken.
'Sorry...'
Athiabbe stond op om naar de deur te lopen, maar Yati greep haar pols vast. Hij was net als zij overeind gekomen
'Niet doen,' zei ze zacht toen hij zich naar haar toe boog om haar te kussen. 'Ik wil je niet kwetsen.'
'Waarom zeg je dan zulke dingen?' vroeg Yati en hij liet haar gekweld los. 'Ik dacht...'
Athiabbe schudde haar hoofd.
'Ik - ik wil het niet, daar kan ik niet over liegen!'
Yati keerde haar de rug toe. 'Nee. Je geeft meer om Wyatt. En om de sater.'
'Ik geef niet om Wyatt,' bromde ze en ze liep naar de deur, 'en ik geef ook heus om jou. Het is gewoon anders. Daar kan je mij de schuld niet van geven.'
Ze trok de deur achter zich dicht en klemde haar kiezen op elkaar om niet te huilen. Het was stom om hierom te huilen. Ze had Satyr getroost en het gevoel gehad dat zijn tranen voortkwamen uit het ergste verdriet van de wereld. Dat van haar kon nooit erger zijn.
Met tegenzin ging ze naar huis, zo snel als ze kon, want ze wilde niet dat ook maar iemand zou merken dat de tranen intussen over haar wangen liepen.
Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes
