[300] Mythomania • Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen:
Drie familieleden:
Landon Zachary Finley - Verde
Walsh Dexter Finley - Bourne
Riley Linn Finley - Amarela

Bewakers:
Ethan Kennedy - Cashby
-

Verplegers:
John Hurley - Offing
Arya Noah Hunter - Valryian

Prostituees:
Gereserveerd door Amarela
Sterling "Steelo" Sebastian Rutherford - Dumbledore
Alvera Varinia Fuensanta - Caelia
Asmara Bhatnagar - Valerious
-
-

Regels:
- Maximaal twee personages per persoon!
- Minimaal 300 woorden per post. Gebruik omgevingen, gedachten, etc.
- De naam van je personage vermelden boven de post.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- Geen Mary Sues of Gary Stus
- OOC tussen haakjes of in het praattopic.
- Reserveringen blijven 48 uur staan. Anders vervallen ze, mits een goede reden.
- Je personage kan niet opeens dood gaan.
- Graag mensen die niet al na één dag stoppen.
- Houd rekening tijdens het posten met andere, het is niet de bedoeling dat het een sneltrein wordt!
- Enkel Caelia, Author of Anakin openen het topic tenzij je toestemming hebt.

Dit idee is gebaseerd op de film Sucker Punch.
Have fun! c:


Het is maandagochtend, half 9. Sommigen zijn al wakker en anderen liggen nog te slapen. Alle prostituees/werknemers/familieleden worden om negen uur stipt in de woonkamer verwacht om de taken van de hele week te bespreken. Nadat ze dit hebben gedaan, zullen ze ontbijten om daarna allemaal aan het werk te gaan. De taken zijn gedrukt op een lijst die aan de muur hangt. Iedereen mag zijn of haar taken zelf verzinnen.

Mythomania • Praattopic

Mythomania • De story

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 18:18 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Oh shit. Mijn internet freakte.]

[ bericht aangepast op 13 mei 2014 - 18:20 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Nvm.]

[ bericht aangepast op 13 mei 2014 - 18:21 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[ Wat denk jij, heb al even niet gepost dus post drie keer hetzelfde ;p Haha. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ethan Kennedy|| Bewaker

Ethan voelde zich net terug negen door de schop die hij had gekregen en het feit dat hij zelf niet kon bepalen over zijn doen en laten. Landon had zelfs hetgeen dat hij wilde zeggen niet kunnen zeggen omdat Walsh ertussen was gekomen. Ethan sloot zijn ogen en legde zijn hoofd in zijn nek uit ergernis toen Rhys zijn grote mond weer eens opzette. Hij moest toch weten dat hij Walsh zo alleen maar kwaad maakte en er zware gevolgen aan zouden zitten? Die jongen had gewoon veel te veel zelfvertrouwen, veel meer dan goed voor hem was. De man keek toe hoe Walsh de ander inhaalde en hem aan zijn oor naar beneden trok. Rhys was een stuk groter dan Walsh, zelfs een groter dan Ethan. Als was dat laatste niet echt moeilijk aangezien Ethan bijna de kleinste in heel het instituut was.
De man zette een paar passen naar voren toen de middelste Finley hem wenkte en luisterde naar wat hij te zeggen had. Ethan knikte en wilde net vertrekken toen een stem ervoor zorgde dat hij toch even bleef staan en opkeek. Hij glimlachte vriendelijk naar Alvara. Ze kreeg het altijd voor elkaar om overal onderuit te komen. Terwijl andere hoogstwaarschijnlijk gestraft zouden worden, was zij diegene die er het makkelijkst vanaf kwam. Niet omdat ze zich anders gedroeg of iets dergelijks, maar omdat ze Landons lievelingetje was. Ethan twijfelde er alleen aan of ze er nu ook zo makkelijk vanaf zou komen. Landon was op dit moment niet in de buurt en Walsh was nu niet bepaald het type dat snel over zich heen liet lopen.

Ethan maakte zich uit de voeten voordat er nog meer kon gebeuren en begaf zich terug richting de woonkamer. Hij hoopte toch dat Landon zich nog altijd in de woonkamer of in de buurt van bevond. De man knikte even naar Riley toen ze hem passeerde en betrad de woonkamer. Inwendig vloekte hij even toen hij merkte dat alleen Avery en John nog aanwezig waren. Dan maar eens in de keuken proberen aangezien hij waarschijnlijk nog moest eten. Zijn bruine kijkers scande heel te kamer af en zijn mondhoeken krulden om in een glimlach toen hij hem zag zitten. Mooi, dan hoefde hij heel het instituut tenminste niet af te zoeken. Naast de man kwam hij tot stilstand. “Ik moest doorgeven dat Rhys vanmiddag niet komt eten en vanavond waarschijnlijk ook niet als je het mij vraagt.” Kans was groot dat de jongen heel de dag de isoleercel in vloog als hij Walsh bleef uitdagen, misschien zelfs voor twee dagen. Ethan zuchtte zacht toen hij terugdacht aan de manier waarop Rhys gereageerd had. “Die jongen moet echt op zijn tellen gaan passen of hij overleeft het niet.” De man liep om de tafel heen totdat hij achter de stoel voor Landon stond. “Mag ik?” Hij knikte naar de stoel. Uit beleefdheid en omdat Landon zijn meerdere was. Hij kon moeilijk zomaar plaats gaan nemen, toch?

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

{Thrones -> Mascot}

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

"Nou nou, Walsh. Een beetje vriendelijker mag ook wel, denk je niet? Hij is tenslotte maar een paar minuten te laat," hoor ik een andere stem van achter me zeggen. Ik draai me om en kijk in Alvera's gezicht. Ik trek sarcastisch mijn wenkbrauw op. Dit meent ze niet. Ik kijk hoe ze doorloopt naar Rhys.
"Alvera. Wat aardig van je dat je me komt 'helpen'," zegt Rhys dan met een brede glimlach en ik heb het gevoel dat ik die van zijn gezicht moet slaan. Als ze een 'goed geslapen' speech beginnen af te steken, krijg ik het op mijn heupen en houd ik het niet langer. Tot hij zijn arm om mijn schouder slaat om me daarna te beledigen voor klein kind. Ik schud geïrriteerd zijn arm van mijn schouders en richt me eerst tot Alvera.
"Het is niet omdat Landon je zo leuk vindt dat ik ook voor jou milder ga zijn, dus ik geef je de suggestie om door te lopen of om ons met rust te laten." zeg ik bits en ik weet dat mijn gezicht er niet bepaald vriendelijk uit ziet. Ik weet ondertussen ook al dat ik Rhys niet met fysieke spelletje klein krijg, dus ik besluit de mentale tour op te gaan met hem. Hij kan fysiek nog zo sterk zijn en toch een 'oh zo grote' mond hebben, de meesten braken al snel bij fysieke martelingen en de isoleercel was daar eentje van.
"Mocht de keuze aan mij zijn, dan stond je hier nu dood te bloeden op het tapijt en was dat weer een hardnekkige vlek meer voor de rest van je lotgenoten." zeg ik gemeen. "Maar sinds we het verbod hebben gekregen mensen dood te steken, heb ik als besluit genomen je in de isoleercel te stoppen zonder enig bezit dat je nu hebt. Maakt het nog eens extra leuk." zeg ik met een achterbakse toon, die was niet te missen. Ik hoop dat het tot hem doordringt dat mij uitdagen niet echt het beste plan was dat hij ooit had. Misschien wist hij dat ook wel, maar was hij gewoon zo stom om het toch te doen en te hopen dat ik een beetje goed gezind was. Niet dus, hij mag zelfs Landon de schuld geven van zijn miserie. hij was de oorzaak en mijn slechte humeur is het gevolg. Wat leuk voor de rest onder ons, echt geweldig.

[Het is niet veel, maar ik hoop dat jullie er iets mee kunnen, ik kan ook niet echt veel doen met drie personen in een plek aangezien ik met iedereen moet rekening houden]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Alvera Varinia Fuensanta – Prostituee

'Alvera, wat aardig van je dat je me komt 'helpen',' grijnsde Rhys naar me. Zijn verbaasde blik daarvoor was me niet ontgaan, en het had me ook helemaal niks verbaasd. De momenten dat ik humeurig was overstegen vaak de momenten dat ik juist vrolijk en vriendelijk was en het kwam ook niet dagelijks voor dat ik gezellig deed met mijn mede-soortgenoten. Al wisten we bijna allemaal van elkaar dat als het puntje bij paaltje kwam, we klaar stonden om te helpen. En vuurde ik mijn slechet humeur eerder af op nieuwelingen, personeel of een van de drie 'bazen'. Zelfs Landon ontging dit niet altijd.
'Ja heerlijk, heb jij goed geslapen? Wat jammer dat je me precies op dit moment moet ontdekken. Met het ventje van Finley en onze lieftallige bewaker,' grijnsde hij waarop ik zelf een korte grinnik wist uit te brengen. 'Ik heb prima geslapen,' glimlachte ik waarop Rhys zich weer richten tot Walsh, en ik op mijn beurt mijn ogen opnieuw liet rond glijden. Ethan was niet altijd zo slecht, het jammer was dat hij soms te hard zijn best deed om bij een van de drie te horen en dat werd niet altijd door ons prostituees geapprecieerd. Dat was mijn mening althans, wat andere daar van dachten wist ik niet, en het interesseerde me ook eigenlijk niet.
'Omdat ik denk dat je nog steeds antwoord wilt op je vraag, geef ik daar - zo aardig dat ik ben - ook maar antwoord op. Zoals ik al eerder zei vind jij het vast geweldig om mij in de isoleercel te zien zitten, dus dat plezier zou ik je normaal gezien niet gunnen,' hoorde ik Rhys zeggen waarop ik mijn blik weer op hem richten en zag hoe hij naar Walsh toeliep om zijn arm om diens schouder te leggen. Als geen ander wist ik heel goed dat Rhys zich op glad ijs bevond, en dat hij nu beter kon uitkijken in hoeverre hij Walsh nog ging uitdagen.
Inwendig haalde ik echter mijn schouders op, uiteindelijk waren het niet mijn billen die op de blaren moesten zitten en zou hij degene zijn die de prijs voor zijn brutaliteit moeten betalen. Toch vond ik het wel amusant om te zien hoever hij ging en besefte ik dat ik Rhys steeds meer begon te waarderen. Wat dat brutale betreft scheelde hij en ik nog niet eens zo gek veel.
Grinnikend keek ik toe hoe Rhys verder ging met het 'kleineren' van Wals, en zag ik aan diens laatste zijn uitdrukking dat hij zich met de woord meer begon op te vreten. De reactie die daarna dan ook van hem kwam was ook niet geheel verrassend, al had ik niet verwacht dat hij nog de tijd zou nemen om eerst een opmerking naar mij te maken, voor hij weer verder ging met Rhys.
'Het is niet omdat Landon je zo leuk vindt dat ik ook voor jou milder ga zijn, dus ik geef je de suggestie om door te lopen of om ons met rust te laten.' Een gespeelde pruillip verscheen op mijn lippen terwijl ik zonder blikken of blozen terug keek in Walsh zijn woedende blik. Het was een beetje laag om met die woorden te gaan gooien, vooral in het bijzijn van een andere prostituee. Niet iedereen was blij met hoe ik en Landon waren en ik heb hard mijn best moeten doen om de andere te laten zien dat, ook al had ik die positie, ik niet altijd overal mee weg kwam en net zo veel straffen riskeerde als dat hun deden. Het had zijn pluspunten om lieveling te zijn van een van de bazen, maar ook zijn nadelen en voortrekkerij was leuk op sommige momenten en wanneer ik er mijn eigen voordeel uit kon/mocht trekken. In het bijzijn van een andere prostituee wilde ik als gelijke behandelt worden, iets wat Landon gelukkig begreep.
'Mocht de keuze aan mij zijn, dan stond je hier nu dood te bloeden op het tapijt en was dat weer een hardnekkige vlek meer voor de rest van je lotgenoten. Maar sinds we het verbod hebben gekregen mensen dood te steken, heb ik als besluit genomen je in de isoleercel te stoppen zonder enig bezit dat je nu hebt. Maakt het nog eens extra leuk,' klonk Walsh zijn achterbakse stem tegenover Rhys. Het was gemeen, en erg laag om zo'n dingen te zeggen in de wetenschap dat als er geen regels waren geweest hij het zo opgelost zou hebben. Typisch Walsh, niks telde alleen hij zelf, en vooral wanneer meneer zijn humeur alles behalve goed was.
'Een beetje kinderachtig om nu Landon erbij te gaan halen, vind je niet?' reageerde ik en sloeg mijn armen over elkaar heen terwijl ik hem gepikeerd aan keek. 'Volgens mij heb ik nergens gevraagd of je milder wilde zijn tegenover mij. Ik zou je eerder vragen wat vriendelijker te doen tegen je personeel en niet iedereen gebukt te laten gaan onder jou slechte humeur,' vervolgde ik en vernauwde mijn ogen iets terwijl ik er oplette dat de afstand tussen hem en mij altijd nog ver genoeg was om voor hem me te kunnen grijpen. 'Hij was vijf minuten te laat, en jij hebt ondertussen de bewaker al een trap verkocht en staat hier nu o zo vriendelijk te verkondigen dat hem het liefst dood steekt,' voegde ik er nog vluchtig aan toe en liet de walging, plus afkeuring, duidelijk in mijn stem horen. Diep van binnen wist ik dat dit tot niks uit zou lopen. Walsh zou nooit een aar graden vriendelijker worden tegenover ons, en altijd laten merken dat hij veel meer was. Het was buitengewoon irritant want in plaats van de dingen misschien iets makkelijker maken voor ons, maakte hij het alleen maar moeilijker.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

“Dankjewel Bernicia.” Ik keek de oudere vrouw van Spaanse origine met een warme glimlach aan toen ze het kommetje met muesli voor mijn neus op de tafel neerzette. De vrouw werkte al jaren voor de Finley’s, al vanaf het moment dat mijn grootvader de instelling op zijn beurt van zijn vader had geërfd. Bernicia had me dan ook weten op te groeien. Af en toe beschouwde ik haar zelfs meer als een moeder dan mijn eigen moeder ooit voor me was geweest. Het was duidelijk dat mijn moeder alleen maar voor het geld met mijn vader was getrouwd. En nu hij de instelling aan ons had overgedragen was de ‘liefde’ al helemaal bekoeld. Haar kinderen zag ze daarentegen wel doodgraag en dit liet ze wel vaak merken als ze er tóch nog eens was. Ze was namelijk meer uit huis dan dat ze thuis was. Altijd op weg met enkele vriendinnen, af en toe een reisje hier en daar ingepland en ongetwijfeld ook naar afspraakjes met mannen hoewel ze getrouwd was. Dit deed ze al toen we nog jonge kinderen waren maar nu we ouder werden deed ze het veel meer. Vader wist heus wel af van haar stiekeme afspraakjes met mannen die nog niet eens de helft van haar leeftijd hadden maar hij zei er niets van. Waarschijnlijk omdat hij zelf ook vreemd ging. Wie kon het zeggen?
“Geen dank, mijo*.” Ze legde een hand op mijn schouder waar ze eventjes in kneep om daarna weer de open keuken in te lopen. Ik keek toe hoe ze verder ging met het bereiden van verschillende maaltijden. Alle mensen kregen bijna hetzelfde voorgeschoteld en af en toe moesten de werknemers zelf het eten bereiden. Maar voor mij deed ze altijd iets speciaal en maakte ze steeds een gezond ontbijt voor me klaar gezien ik erop stond dat ik gezond door het leven ging. Met mijn lepel roerde ik in de kom waarna ik een hap nam. Vervolgens begon ik een kort, bondig en vriendelijk gesprek met Bernicia over koetjes en kalfjes terwijl ik af en toe een lepel muesli in mijn mond stopte. Toen echter iemand de kamer betrad stopten we ons gesprek en keken de persoon die even later naast me stond aan. Ik slikte snel het goedje door terwijl ik met een glimlach naar Ethan opkeek.
“Ik moest doorgeven dat Rhys vanmiddag niet komt eten en vanavond waarschijnlijk ook niet als je het mij vraagt.” Voor enkele seconden fronste ik mijn wenkbrauwen terwijl ik nog een hap nam en knikte. Walsh had waarschijnlijk Rhys in de isoleercel gegooid.. Rhys die een grote mond opzette en Walsh met zijn weinige geduld.. Tuurlijk zat die jongen vast en waarschijnlijk nog voor een lange tijd. Een zachte zucht verliet Ethan’s lippen waarna hij weer begon te praten. “Die jongen moet echt op zijn tellen gaan passen of hij overleeft het niet.” Ik nam een slok van het glas melk dat Bernicia enkele seconden geleden voor mijn neus had geplaatst.
“Ik weet het. Die jongen heeft volgens mij geen besef waar hij is beland. Ik zal wel eens met hem gaan praten.” Ik likte snel de melksnor weg, “Maar of dat enig nut heeft dat betwijfel ik. Die jongen kan me namelijk ook zover krijgen dat mijn bloed nog maar met één blik van hem begint te koken.” Een zucht verliet mijn mond waarna ik afkeurend mijn hoofd schudde en wederom een lepel muesli in mijn mond stopte. Ik knikte vervolgens op Ethan’s vraag en wees met mijn hand naar de stoel als teken dat hij mocht gaan zitten.
“Sinds wanneer zijn we zo formeel, Kennedy?” Ik keek de jongeman geamuseerd aan nadat ik het goedje had doorgeslikt. “Vroeger had je me gewoon van mijn stoel gegooid en met mijn muesli gaan lopen.” Ik grinnikte even zachtjes waarna ik hem met een kinderlijk gezicht aankeek. Vroeger hadden we vaak zo gezeten...samen aan het eten met het typische gebekvecht aan tafel.
“Wat moet je hebben? Dan kan Bernicia het snel effe maken.” voegde ik er daarna aan toe. “Toch Bernicia?” Ik keek even op waarna ze haar warme glimlach weer op haar gezicht toverde en knikte. Wat was het toch een geweldige warme vrouw..

[ bericht aangepast op 20 mei 2014 - 15:26 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Rhys Samuel Crawford

'Nou nou, Walsh. Een beetje vriendelijker mag ook wel, denk je niet? Hij is tenslotte maar een paar minuten te laat,' hoor ik een andere stem van achter me zeggen. Walsh draait zich om en kijkt in Alvera's gezicht. Hij trekt sarcastisch mijn wenkbrauw op.
Walsh schudde geïrriteerd mijn arm van zijn schouder af nadat ik hem kleineerde en richtte zich daarna op Alvera. 'Het is niet omdat Landon je zo leuk vindt dat ik ook voor jou milder ga zijn, dus ik geef je de suggestie om door te lopen of om ons met rust te laten,' zeg Walsh dan bits tegen Alvera en ik zie dat zijn gezicht er niet bepaald vriendelijk uit ziet. Dan richt Walsh zich weer op mij.
'Mocht de keuze aan mij zijn, dan stond je hier nu dood te bloeden op het tapijt en was dat weer een hardnekkige vlek meer voor de rest van je lotgenoten,' probeert Walsh gemeen te zeggen. 'Liever dood dan in deze hel leven. Dan hoef ik tenminste niet meer voor geld naar bed met een of andere leipe gast,' zeg ik een beetje nonchalant. 'Maar sinds we het verbod hebben gekregen mensen dood te steken, heb ik als besluit genomen je in de isoleercel te stoppen zonder enig bezit dat je nu hebt. Maakt het nog eens extra leuk,' vervolgt Walsh dan met een met een achterbakse toon.
'Een beetje kinderachtig om nu Landon erbij te gaan halen, vind je niet?' reageerde Alvera plots en ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze hem gepikeerd aan keek. 'Volgens mij heb ik nergens gevraagd of je milder wilde zijn tegenover mij. Ik zou je eerder vragen wat vriendelijker te doen tegen je personeel en niet iedereen gebukt te laten gaan onder jou slechte humeur,' vervolgde ze toen en ze vernauwde haar ogen iets.
'Hij was vijf minuten te laat, en jij hebt ondertussen de bewaker al een trap verkocht en staat hier nu o zo vriendelijk te verkondigen dat hem het liefst dood steekt,' voegde Alvera er nog vluchtig aan toe en liet de walging, plus afkeuring, duidelijk in haar stem horen. Ik knikte instemmend met haar. 'Alvera heeft gelijk, daarbij, ik was hoogstens drie minuten te laat,' begin ik mijn verhaal. 'En je wilt me zonder enig bezit de isoleercel ingooien? Wat wil je daarmee bereiken? Dat ik helemaal gek word? Lieve Walsh, ik heb elke keer dat ik in de isoleercel zat al geen bezit gehad, dus ik ben het gewend. Althans, als we het zelfde denken over 'zonder enig bezit', want anders is het een ander verhaal,' vervolg ik dan. 'Dus.. Wat ga je doen Walsh?' sluit ik dan af.

| Het is echt een vreselijke post. I'm sorry :c |

---

That is a perfect copy of reality.

Arya Noah Hunter | Verpleegster
†††

Waarschijnlijk was het alom bekend dat Arya niet zomaar iets aan zichzelf voorbij liet gaan. Als ze een vraag stelde, verwachtte ze daar een antwoord op. Helemaal bij zo’n simpele vraag als deze. Hoe erg kon het immers zijn om dat te beantwoorden?
      De zachte zucht die hij slaakte, maakte dat ze haar wenkbrauwen de hoogte in trok. Was het voor hem dan zo bezwarend? Soms snapte ze compleet niets van deze man. Voor haar was het een compleet raadsel waarom hij zich altijd ietwat afstandelijk van haar gedroeg, terwijl zijn lichaamshouding haar tienduizend andere verhalen vertelde. Misschien moest ze maar een keer op onderzoek uitgaan…
      ‘Je hebt gelijk, het spijt me voor mijn onbeschoftheid,’ verontschuldigde hij zichzelf, de nerveuze blik bleef in zijn ogen hangen eenmaal hij haar aankeek. ‘Ik was simpelweg sprakeloos door uw schoonheid – Miss.’
      Arya veegde langzaam met haar hand langs haar hals voor ze haar keel schraapte. ‘Dokter.. ‘ kwam er zachtjes, liefelijk uit haar keel voor de rode kleur naar haar wangen steeg – als ze daar niet op had geoefend dan had ze dat nu niet kunnen produceren. Ze verbaasde zichzelf nog wel eens met hoever haar acteerkunsten konden reiken. Wonderbaarlijk als ze het zelf mocht verwoorden.
      Terwijl Landon zat te praten, leek Johnny nog steeds niet bij de les. Pas op het moment dat Arya haar hand op zijn knie had gelegd, leek er wat te gebeuren. Zijn hoofd veranderde compleet van kleur en zijn blik gleed binnen no-time van haar ogen richting haar boezem – wat haar op de een of andere manier deed doen lachen, al hield ze dat voor hem verborgen.
      Zijn antwoord bleef een paar seconden uit, alsof zijn brein geen link kon leggen tussen haar vraag en hem om in staat te zijn te antwoorden. ‘I-Ik bedoel ja - Ja, n-natuurlijk ben ik het ermee eens, Miss.’ Stamelde hij snel. Ze knikte voor ze weer achterover ging zitten.
      Blijkbaar was zij niet de enige die Dokter Hurley’s geïnteresseerde blik had opgemerkt, Landon mengde zich doodleuk ook in het gesprek. “Eyes up here, Mister Hurley.” Maakte hij duidelijk met een handgebaar. Arya beet zachtjes, vermaakt op haar onderlip.
      “Volgens mij zijn mijn woorden even belangrijk als Zuster Arya’s inkijk, denkt u ook niet, dokter?” weerklonk zijn stem luid door de ruimte. Hij deed het erom. Hij was vermaakt en wou dat iedereen van dit momentje mee kon genieten. Helaas werd het moment afgekapt door zijn zusje.
      Ondertussen bekeek ze Johnny schaamteloos, ze had zelfs haar hoofd ietwat gekanteld zodat ze elke emotie die op zijn gezicht tevoorschijn zou komen, zou kunnen gade slaan.
      “Meneer en mevrouw Romanov zullen stipt om twee uur voor de deur staan. Arya, ik stel voor dat je me dan vergezelt.” Klonk er naast haar. Zonder haar ogen af te wenden van de man voor haar, zei ze ‘Ik zal er zijn,’ met een glimlachje rond haar lippen.
      “Iedereen aan het werk. Time is money.” Sloot Landon zijn preek af. Arya duwde zichzelf overeind van de stoel en keek neer op Johnny. ‘Wil je eerst de voorraden checken, of eerst wat patiënten spreken?’ vroeg ze hem. Het was zijn eigen keuze, niemand verplichtte hem immers om met haar mee te gaan.
      Zonder op antwoord te wachten beende ze de woonkamer uit. Omdat ze toch nog wat dingen na moest kijken, ging ze richting haar kleine kantoortje. Als iemand haar dringend nodig had, dan kwamen ze wel naar haar toe dacht ze zo.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ethan Kennedy|| Bewaker

Ethan had even twijfelend in de deuropening gestaan toen hij merkte dat Landon en Bernicia in gesprek waren. Hij had altijd geleerd dat hij erg onbeleefd was om gewoon ergens tussen te komen als er een gesprek aan de gang was. Alhoewel had gesprek dat deze twee hadden nu niet erg belangrijk leek. De man bleef nog even staan voordat hij zijn benen toch maar dwong om te bewegen. Zoals verwacht werd het gesprek meteen stop gezet en wat onzeker beet hij op zijn lip voordat hij Wals’ woorden overbracht. “Ik begrijp wat je bedoelt,” antwoorde de man op Landons woorden over het feit dat Rhys je best snel kwaad kon krijgen terwijl hij om de tafel heen liep. “Ik zou anders ook best eens willen gaan praten, al denk ik dat hij naar mij nog minder gaat luisteren dan naar jou.” Het zou waarschijnlijk echt niet lang meer duren vooraleer Walsh zijn geduld echt eens verloor en met zijn messen in de weer zou gaan, of het nu verboden was om mensen te vermoorden of niet. Ethan likte even over zijn droge lippen voordat hij vroeg of hij mocht gaan zitten. Hij had eigenlijk geen idee waarom hij het juist vroeg en zich zo formeel gedroeg, misschien omdat hij nog wel wat onder de indruk was van Walsh. De iets of wat witte kleur van zijn gezicht maakte ook wel duidelijk dat hij liever nooit problemen met Walsh zou willen krijgen, al was dat waarschijnlijk niet echt te vermijden. Het leek alsof hij al op de radar van de jonge man stond en elke misstap die hij beging geregistreerd werd. De man grinnikte even bij de gedachte aan vroeger. Het was inderdaad wel eens gebeurd dat hij de oudste Finley gewoon van zijn stoel geduwd had en er met diens eten vandoor was te gaan. Dan moest hij zelf tenminste niet zo lang wachten totdat hij voedsel kreeg. Op zijn gemak zette hij zich neer aan tafel voordat hij zijn schouders ophaalde als een soort van antwoord op de vraag. “Leeftijd, I guess. Vroeger kon ik met bijna alles wegkomen, nu is dat niet zo gemakkelijk meer.” Zeker omdat ik altijd ogen in mijn rug voel branden. Hij had hetg niet luidop gezegd, maar hij dacht dat Landon wel zou weten wat er achter dat iets of wat open einde van de zin moest komen. Zijn bruine ogen gleden naar de oude vrouw vanaf het moment dat er gezegd werd dat hij best mocht vragen wat hij wilde hebben. “Heb je misschien nog wat van die soep die je een paar dagen geleden had gemaakt?” Ja, hij had iets met soep, hield van soep. Er waren vroeger al een heleboel grapjes erover gemaakt. Een van die grapjes was het feit dat hij misschien met het spul zou moeten trouwen, omdat hij toch te lelijk was om een mooie dame aan de haak te kunnen slaan.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

“Ik zou anders ook best eens willen gaan praten, al denk ik dat hij naar mij nog minder gaat luisteren dan naar jou.” Ethan’s opmerking deed me knikken. Het was uiteraard welbekend dat Rhys naar niemand luisterde. Natuurlijk al wel wat beter naar de één dan de ander. En in dit geval zou hij eerder naar mij luisteren dan naar Ethan. Of.. je wist nooit. Ethan was zachtaardig en kon dikwijls heel overtuigend zijn. Misschien..
“Dat is eigenlijk nog niet zo’n gek idee. Misschien kan jij wel tot hem doordringen.” Ik haalde mijn schouders eventjes op waarna ik nog een hap nam.
“Je hebt van mij de toestemming.” zei ik met een volle mond. Een nee had je en een ja kon je krijgen. Als Ethan het misschien goed aanpakte zou hij wel op Rhys kunnen inpraten. Ikzelf wist dat mijn gesprekje met Rhys niet al te best ging aflopen. Sinds hij mijn zusje beschouwde als zijn pispaaltje had die jongen het alleen maar voor zichzelf erger gemaakt. Ik vertrouwde hem voor geen haar. En als je op Walsh wachten zou de jongen al lang doodbloedend op de grond liggen. Ethan was dus de beste keuze.
Een gegrinnik rolde over Ethan’s lippen toen we beide terug dachten aan de tijd hoe het er vroeger aan toe ging. Twee kwajongens die kattenkwaad uithaalden. Twee masterminds die duidelijk op elkaar ingespeeld waren. “Leeftijd, I guess. Vroeger kon ik met bijna alles wegkomen, nu is dat niet zo gemakkelijk meer.” Zijn stem zorgde ervoor dat ik opkeek terwijl ik het glas melk tegen mijn lippen aanzette en een grote teug nam. De witte kleur – die me deed denken aan mijn glas melk - op zijn gezicht maakte het alleen maar meer duidelijk waar hij op doelde. Met de achterkant van mijn hand veegde ik de melksnor weg terwijl ik alleen maar knikte. Ik wist niet wat ik verder erop moest antwoorden. Het was inderdaad waar.
Sinds ik samen met mijn broer en zus de instelling had geërfd was er op korte tijd véél veranderd. De speelse band tussen mij en Ethan verkoelde en we werden allemaal volwassener. De tijd van spelen en klooien was verleden tijd en maakte plaats voor de serieuzere zaken van het leven. Ik was nu niet meer alleen Ethan’s vriend maar ook zijn baas net zoals mijn broer en zus waren. En vooral mijn broertjelief nam deze taak maar al te graag op zich. Hij had het nooit echt goed kunnen vinden met Ethan. Waarschijnlijk omdat hij vroeger dikwijls werd uitgesloten als we met z’n tweeën op stap waren waardoor hij gedoemd was om met Riley, het kleine zusje die dus veel te lame was, te spelen. Maar nu we ouder waren geworden leek hij soms wel Ethan te viseren. Het was ook niet voor niets dat Ethan af en toe uit de buurt van Walsh bleef.
“Heb je misschien nog wat van die soep die je een paar dagen geleden had gemaakt?” Ethan’s harde stem haalde me uit mijn gedachten waardoor ik opkeek van mijn lege kom. Een geamuseerde lachje rolde over mijn lippen terwijl Bernicia knikte en meteen de pot uit de koelkast nam om wat in een kommetje te gieten.
“Soep blijft toch echt je enige liefde, hé.” Voegde ik er daarna lachend aan toe voordat ik mijn lippen aan mijn kom zette en de overschot van de melk leeg dronk. “Hier is je soep, mijo. Oppassen want hij is nog heet.” Bernicia zette de soepkom voor Ethan’s neus neer terwijl ze een lepel er naast legde. Vervolgens liep ze weer naar de open keuken waar ze weer aan de slag ging. De prostituees en andere medewerkers konden namelijk elk mogelijk moment komen ontbijten. Het was ondertussen al kwart voor tien. Het werd eens tijd dat we allemaal aan de slag gingen.

[ bericht aangepast op 26 mei 2014 - 22:51 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Riley Linn Finley

'Akkoord. Zo’n dingen moeten nu eenmaal ook in orde worden gebracht. Ik verwacht wel dat je morgen de taak om meneer en mevrouw Emerson rond te leiden op je zal nemen,' zei Landon nadat ik had gezegd dat ik niet zou rondleiden vandaag, maar de administratie zou gaan doen. Ik zuchtte even toen Landon zei dat ik morgen moest rondleiden. Ik had er echt een hekel aan. Altijd maar vriendelijk moeten zijn en die irritante vragen moeten beantwoorden. 'Meneer en mevrouw Romanov zullen stipt om twee uur voor de deur staan. Arya, ik stel voor dat je me dan vergezelt,' hoorde ik Landon nog net zeggen voordat ik helemaal uit de gang was verdwenen.
Toen ik eenmaal bij het kantoortje was waar alle rekeningen en dossiers lagen ging ik naar binnen en deed ik de deur opslot. Ik zuchtte nog een keer en plofte daarna neer op de stoel die erbij stond. Ik had hier eigenlijk ook totaal geen zin in, maar ik deed nog liever dit dan dat ik mensen moest rondleiden. Ik pakte als eerst de dossiers van de tafel en pakte die van Rhys. In de dossiers was de informatie van hun te zien, maar ook hoe vaak ze de regels hadden overtreden. Bij Rhys was er een hele lange lijst. Ik grijnsde even en ging de lijst na. Omgooien van spullen, 's nachts rondsluipen, grote bek, negeren van kleine bevelen, niet genoeg geld opgehaald. Rhys was duidelijk de badass van alle prostituees.
Na nog even door enkele andere dossiers gebladerd te hebben gooide ze ik ze weer op tafel en begon ik aan de rekeningen te werken. Ik zuchtte weer diep toen ik de stapel zag liggen. 'Ik moet ze er echt eens op gaan aanspreken dat ze ons geld niet zoveel aan troep moeten uitgeven en dan vooral Landon,' gromde ik even in mezelf. Ik legde mijn benen op de tafel en begon de rekeningen te tellen. Er waren in totaal dertien onbetaalde rekeningen, dat viel nog mee vergeleken met de laatste keer. Er waren drie rekeningen die afkomstig waren van de voedselketen waar we het eten vandaan haalden. Ik telde het even op, ik zuchtte weer. In totaal waren die drie samen €856,37.
Ik rekende de andere rekeningen ook bij elkaar op en kwam uiteindelijk op een totaalbedrag van €2456,00. Ik liet mijn hoofd even hangen. We gingen nog eens failliet als we onze schulden niet zouden afbetalen. Ik wist namelijk dat we ook nog rekeningen van de vorige maand niet volledig hadden afbetaald. Ik legde de rekeningen op de tafel en keek even recht vooruit. Onze prostituees haalden samen lang niet genoeg op. Er waren maar weinig opties. Het inschrijfgeld verhogen, want tja, wij stonden nu eenmaal goed aangegeven bij anderen en daar maakten we gebruik van. Ik persoonlijk vond het nogal raar dat mensen geen argwaan kregen dat kinderen hier zolang bleven, maar schijnbaar dachten zij dat ze echte grote problemen hadden.
De tweede optie was om de prijs die de mensen moesten betalen om seks te hebben met onze prostituees te verhogen, maar dit zou ik dan moeten bespreken met Landon en Walsh. Liever met Landon dan met Walsh. Ik zuchtte nogmaals en keek nog een keer naar alle troep op de tafel. Ik verliet het kantoortje weer en ging richting Landon toe. Onderweg passeerde ik de gang met de slaapkamers van de prostituees en ik zag dat Rhys Walsh kleineerde. Ik grinnikte even zachtjes, hun zou ik maar even niet storen.
Ik liep verder totdat ik bij de keuken kwam. Ik had honger en ik wist dat ik Landon hier zou kunnen vinden. Toen ik de keuken verder naderde en uiteindelijk binnenliep zag ik hem daadwerkelijk zitten. Samen met Ethan. Ik liep zijn richting uit en kwam bij hem zitten. 'Ik wil je even onder vier ogen spreken,' zeg ik hem en ik trek hem zonder pardon overeind. Ik trek hem even weg van Ethan, deze zaken gaan hem niks aan. 'We zitten in de problemen. We komen geld tekort om onze rekeningen volledig te betalen, want we geven veel geld uit aan nutteloze dingen en dan vooral jij of Walsh, de prostituees halen ook niet genoeg op. Wat wil je eraan doen?' vroeg ik zachtjes aan hem.

|Bweh. Het is niet veel soeps geworden. :c |

---

That is a perfect copy of reality.

[Ik probeer ASAP met Walsh te posten, maar ik moet gewoon mijn tijd bijeen gaan schrapen en ik zit een week bij mijn grootouders]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ethan Kennedy

Ethan steunde mijn zijn ellebogen op de tafel terwijl hij zijn diepbruine kijkers op Landon gericht hield. De woorden die de ander sprak, zorgden ervoor dat er een lichte frons in zijn voorhoofd verscheen. Eerlijk gezegd had hij werkelijk geen idee of Rhys ook maar de moeite zou nemen om naar hem te luisteren. Hij luisterde al niet als hij gewoon zei dat hij opzij moest gaan of iets dergelijks, dus waarom zou hij wel luisteren als hij het had over zijn gedrag? Oh well, hij kon altijd eens proberen, niet geschoten was altijd mis. De ongemakkelijke sfeer die eerder in de lucht had gehangen, verdween als sneeuw in de zon vanaf het moment dat Ethan om soep vroeg. Zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen Landons woorden doordrongen. “Volgens een heleboel mensen kan ik toch niets beters vinden, dus hou ik het maar bij soep.” Natuurlijk had hij al wel een paar relaties gehad, relaties die nooit lang hebben geduurd maar het is toch bewijs dat hij wel degelijk een vrouw kan versieren. Het eindigde niet altijd even goed, maar hij kon beter proberen en slaag krijgen, dan heel zijn leven zielig alleen te gaan blijven. Snel haalde hij zijn handen van tafel toen de soep eraan kwam en een grimas verscheen op zijn gezicht toen een deel van zijn hand de kom toch nog raakte. “Ik merk het. Dank je Bernicia.” Hij glimlachte vriendelijk naar de vrouw voordat hij zijn lepel pakte en wat afwezig in de soep begon te roeren. Ethan opende net zijn mond om terug een gesprek te starten toen Riley ineens kwam binnenlopen. De man knikte even als begroeting voordat hij zijn aandacht terug op zijn soep richtte. Hij keek alleen even op toen ze Landon ineens naar de andere kant van de keuken sleurde omdat ze blijkbaar iets had te bespreken. Het meeste dat die twee hadden te bespreken waren zaken waar hij niets mee te maken had, dus deed hij ook geen moeite om toch mee te kunnen luisteren. Waarom zou hij ook? De gesprekken die ze hadden gingen hem niets aan, of ze nu over privé zaken hadden of over dingen die over het bedrijf gingen. Of hij nieuwsgierig was? Ja, natuurlijk was hij nieuwsgierig, maar hij probeerde het zo min mogelijk te laten merken. In plaats van te gaan staren, richtte Ethan al zijn aandacht terug op zijn soep en bracht voorzichtig een lepel naar zijn mond. Hij liet het ijzere ding bijna vallen toen hij zijn tong verbrandde. Blijkbaar had Birnicia gezien aan zijn gezicht dat hij zich verbrand had aangezien er ineens een glas water voor zijn neus gezet werd. Hij glimlachte dankbaar naar haar voordat hij een slok nam en zijn blik terug voor een kort moment op Riley en Landon richtte.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher