[250] Rumpled Mindsets • Divergent • Speeltopic - Speeltopics

• Verhaallijn

Een groep jongeren uit het vierde jaar Latijn belandt door een fout bij een practicum van chemie honderdvijftig jaar in de toekomst, in Chicago. In eerste instantie weet niemand waar ze zijn of wat ze moeten doen.
Uiteindelijk komen enkele leerlingen erachter dat ze in het toekomstig Chicago uit Divergent zitten en dat een week voor de kiesceremonie is. Echter, waar de jongeren zich zorgen om maken, is dat het onmogelijk zal zijn voor hen om een factie te kiezen, omdat ze niet op de lijst van de zestienjarigen staan.
Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat er geen weg terug is, dus gaan ze liever vooruit. Aangezien ze op school verplicht zijn blauw te dragen en iedereen in het hoofdkwartier van Zelfverloochening binnen raakt met een Erudiet kostuum aan, slagen ze erin, door een deel van het geheugenserum te stelen, het geheugen van de juiste mensen in Eruditie te wissen, hen de juiste informatie terug mee te geven en hen valse informatie over zichzelf geven, op de lijst van de zestienjarigen te komen binnen recordtijd.
Op de dag van de ceremonie besluiten ze om zich op te splitsen en elk krijgt een opdracht. De mensen die voor Dauntless gaan kiezen, moeten zich subtiel gaan verzetten tegen de principes van Jeanine Matthews en moeten proberen de Afwijkenden te redden. Degenen die voor Erudite zullen gaan, moeten uit zien te pluizen hoe ze terug kunnen keren in de tijd en moeten met de bestanden van Jeanine Matthews prutsen. De Candor-aspiranten moeten achter de waarheid en het motief van Jeanine zien te komen en de Zelfverloochenaars moeten de rest van de stad beschermen tegen haar. Dan blijft er uiteindelijk nog Amity over. Hoewel iedereen anders bezig is aan een verzet, moeten zij ervoor zorgen dat de vrede bewaard blijft, dat de mensen die niet aan het verzet deelnemen niet doorhebben dat er een verzet is.

Maar de toekomst blijkt complexer te zijn dat ze zich hadden kunnen inbeelden. De omgeving en de gedachtegang van de mensen rondom hen, beïnvloeden hun eigen gedachtegang. Kort samengevat: niet iedereen blijft Divergent, zoals ze in hun wereld eens waren. Slechts enkelen uit de groep weet uiteindelijk nog waar hun loyaliteit ligt en wat hen te doen staat. Hun taak verandert. Wat moeten ze doen om hun klasgenoten weet te laten inzien wie ze daadwerkelijk zijn?


• Invullijst


• Rollen


• Regels

[ bericht aangepast op 27 april 2014 - 20:10 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik schrik op als ik een sterke hand rond mijn pols voel. Het is Aaron. Ik blijf normaal bij hem uit de buurt vanwege vroegere voorvallen, maar als hij naar mij toe komt zal hij wel een idee hebben. 'Het ziet er denk ik niet naar uit dat hier nog een goed plan uit komt, dus ik heb je nodig om die mensen daar af te leiden,' zegt hij. Aaron knikt naar de groeiende groep Erudite die naar de ruziende groep staan te kijken, en ik krijg een zweem van een glimlach op mijn gezicht. Ik heb wel zin in een uitdaging. 'Wat denk ik goed moet lukken, want we trekken volgens mij nu al alle aandacht.' Ik knik en trek het vieze, grijze shirt aan. Doordat ik vandaag een van mijn zogenaamd gescheurde broeken aanheb, lijk ik net een factionless. Ik woel mijn haar nog wat door elkaar zodat het er onverzorgd uitziet en dan loop ik op een stel af dat wel wat van mijn ouders weg heeft. Ze lijken me vriendelijk. 'Excuses, mevrouw, meneer.' Ik glimlach liefjes. 'Heeft u voor mij misschien iets te eten? Ik heb al dagen niets gegeten. Het spijt me als ik u lastigval.' Ik heb expres maar twee mensen uitgekozen; als Aaron van plan is wat ik denk dat hij van plan is, dan gaat hij geen pasjes stelen voor de hele groep. Zo is hij niet, zo ben ik niet. En in tegenstelling tot de grote groep ruziemakers, ben ik wel van plan om wat actie te ondernemen.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Aaron haalde even diep adem en zuchtte. Twee minuten nadat Ray was verdwenen, kwam hij de hoek om en keek achter zich, naar het kabaal dat de groep studenten maakte. Aaron stond op het punt iets te doen waarvoor zijn broer twee jaar geleden bijna was opgepakt geweest.
Het zat zo: Toen Thomas twaalf was, had hij een slaande ruzie met zijn ouders. Het resultaat: hij besloot een paar dagen het huis te verlaten. Dit was in de zomervakantie, dus het was niemand echt opgevallen. In ieder geval, zijn wegloopactie was nogal onverwachts geweest, dus hij had geen geld op zak en hij had blijkbaar geen zin om naar een vriend te gaan. Diens ouders zouden meteen de zijne opbellen en dat was geen leuk vooruitzicht.
Hij deed wat elke verwaande tiener zou doen - yep, Thomas was vijf keer erger dan Aaron was, maar dat kwam deels ook door die laatste zelf - en slaagde erin de portefeuille van een vrouw op leeftijd te stelen, die in de hitte van de zomer een afschuwelijke bontjas droeg en tien seconden later al door had dat ze bestolen was.
Het irriteerde Aaron dat hij zich nu verlaagde tot het niveau van zijn broer, maar hij kon nu niet bepaald anders.
Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de vrouw die Reyna had uitgekozen, haar hand in haar jaszak stak om haar portefeuille uit te halen en een muntstuk aan Reyna te geven, dat blijkbaar niet echt veel waarde kon hebben te zien aan de minachtende blik die ze Reyna schonk. Het was een gok, maar waar anders zou je een pasje steken?
Aaron - zogezegd afgeleid door de ruzie daar op straat, botste tegen de vrouw aan en zijn hand gleed subtiel naar haar portefeuille, die haast meteen onzichtbaar werd toen hij hem achter de rekker van zijn broek stak, met gebrek aan een andere plaats om het te stoppen zonder dat het opviel. Vreemd genoeg had niemand iets door, wat Aaron als een wonder aanschouwde, want hij had het nog nooit eerder gedaan.
"Oh, het spijt me mevrouw, ik..." Het leek alsof hij toen pas Reyna opmerkte en hij fronste zijn wenkbrauwen, alsof hij ontdaan was door hoe ze eruit zag, maar hij vestigde zijn blik opnieuw op de vrouw. "Eh.. sorry, ik keek niet waar ik liep." De vrouw was niet in haar sas, ze keek zelfs heel erg kwaad.
"Jongen, kan je nu echt niet uitkijken waar je loopt? Wat is dat toch met al die tieners hier op straat? Totaal geen manieren, of hoor je soms bij..." Aaron onderbrak haar met een smakelijke lach, die een tikkeltje verontwaardigd klonk.
"Die groep daar? Hoe komt u daar bij? Ik schaam me dood dat zij in het blauw gekleed gaan, ik begrijp niet dat niemand ze al heeft... ontruimd." Aaron had geen idee wat hij zei, maar hij had gezien waar de man zijn portefeuille had gestoken en flitste zijn blik even naar Ray en daarna naar de plek waar het zat.
"En wat doet... dàt hier nog?" zei hij dan, toen hij haar weer aankeek, al was het amusement in zijn ogen moeilijk te missen. Hij trok hoogachtend een wenkbrauw op, alsof hij haar weg wilde jagen. "Oh, en ik vroeg me af of iemand van u... wat was zijn naam weer?" Aaron zei de eerste de beste naam die in zich opkwam en hoopte dat men zich niet echt meer met muziek bezighield, hier. "Rick Astley, dacht ik... Of u die heeft gezien? Ik moest hem een boodschap brengen."
"Rick Astley?" zei de man. "Het spijt me, die naam ken ik niet... Is hij van Eruditie?"
"Dat dacht ik wel, maar het kan zijn dat ik zijn naam verwar met die van iemand anders," zei Aaron weifelend. "Ah, ik vraag het wel nog eens na, bedankt voor uw tijd."

---

help

De vrouw neemt haar beurs uit haar jaszak en geeft me één muntstuk. Ik heb haar verkeerd ingeschat, blijkbaar. Ze is allesbehalve als mijn moeder. Vanaf de zijkant zie ik hoe Aaron aan komt lopen, al gun ik mezelf maar één blik. Ik - wij - moeten niet verdacht overkomen. Hij loopt tegen de vrouw aan, en ik doe alsof ik schrik. Gelukkig ben ik niet al te veel Candor, en kan ik dus goed bedriegen. Ik zie een flits van dezelfde portemonnee die mij net geld had opgeleverd, en toen was hij weg. Ik kijk van Aaron naar de vrouw. 'Oh, het spijt me mevrouw, ik...' Hij merkt mij op. Hij lijkt ontdaan. Hij doet het perfect. 'Eh.. Sorry, ik keek niet waar ik liep.' Volgens mij heb ik de vrouw al vrij chagrijnig gemaakt, en dit doet haar niet veel goeds. 'Jongen, kan je nu echt niet uitkijken waar je loop? Wat is dat toch met al die tieners hier op straat? Totaal geen manieren, of hoor je soms bij...' Aaron onderbreekt haar subtiel met een lach die er zo nonchalant uitkomt dat ik moeite moet doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Hij is er echt goed in. 'Die groep daar? Hoe komt u daar bij? Ik schaam me dood dat zij in het blauw gekleed gaan, ik begrijp niet dat niemand ze al heeft... ontruimd.' Voor een kort momentje komt er een barstje in zijn doen, maar dan zie ik wat hij probeert. Hij hint me. Hij zag de locatie van de portefeuille van de man. 'En wat doet... dàt hier nog?' Hij kijkt me aan, amusement staat in zijn ogen. Ik moet me inhouden hem geen minachtende blik te werpen. 'Het spijt me.' Ik maak gebruik van de grote groep en wurm me tussen de man en een meisje door. 'Mag ik even?' Mijn hand glijdt voorzichtig in de jaszak van de man, maar hij heeft niks door. Zoals ik de vrouw afleidde, zo leidt Aaron de man af voor mij. We hebben nu geld - en als het meezit, hebben we zelfs pasjes. Ik focus me niet langer op het gesprek, maar loop naar een gebouw verderop, waar geen mens meer te zien is. Daar onderzoek ik de beurs, en ik glimlach als ik de pas vindt. Martin Ellery - Erudite. Hij heeft zelfs nog wel wat weg van Aaron.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

"Kind," begint ze. Maar ik zie direct hoe geërgerd ze door me is en ik glimlach."Nu ga je eens héél goed luisteren naar mij. Jij mag slim zijn wat theorie betreft maar je weet niets, nada, noppes van plannen maken. We weten allemaal dat Ray en ik het meest leiderskwaliteiten hebben van de hele groep, dus als je ons plan niet wilt volgen, dan doe je dat maar lekker. Dan doe je maar je eigen plan en ga je maar dood. Want héél eerlijk, je bent een bitch en je gaat doodgaan zonder ons. Ik ben niet gek. Ik ben sterk en ik ben slim wat realiteit betreft, niet wat school betreft. Maar weet je wat? Met school zijn we op dit moment de zak en met jouw betweterige opmerkingen ook. Het feit dat je slim bent bewijst niet, Ray is ook slim en ze is niet zo'n vreselijk arrogante betweter als jij." Ik kan het niet houden. Ik moest toch echt lachen hiermee. ‘Dankje, klaar met beledigen? Dus, nu je eindelijk op je laagste niveau als mogelijk zit, kun je nu eindelijk iets nuttig doen? Ik ga jou niet beledigen, want zo laag ben ik niet. En ik denk dat je zelf al weet hoe bijna iedereen over je denkt.’
Even wordt alles wit. Shit. Ik hou mijn ogen voor drie seconden dicht. Ik adem diep in en uit en wordt ervan bewust dat ik geslagen ben. Ik ga met mijn hand naar mijn kaak en kijk Adam aan. ‘Dus je kunt lager gaan…’ zeg ik. Ik doe niks terug. Niet omdat ik bang ben maar omdat nu iedereen kan zien hoe erg zij is en niet ik. Ze babbelde nog wat door maar ik luisterde niet. Ik was naar achteren gestapt. Ik was bewust van de steken van pijn in mijn kaak maar ik liet het gaan. Ze zei nog iets tegen me maar alweer luisterde ik niet. ‘Ga haar dan maar achterna. Het boeit me niet wat jij doet, zolang je je vuile poten maar leert thuis houden,’ zei ik toen. Aaron zei ook nog wat maar ik kon niet meer volgen of er iemand tegen mij sprak.
Ik hoorde Max wel. Hij kwam later dan verwacht maar hij stond wel achter me deze keer. “Kunnen we niet gewoon één gesprek voeren zonder scheldwoorden? Of dat er iemand geslagen wordt? Dit gaat echt té ver. We gaan gewoon naar binnen en zetten ons in hun systeem. Het boeit me niet wie hier de slimste – of sterkste is. Deze hele ruzie slaat nergens op.” Ik zei niks. Ik wou Adam haar reactie zien. Maar het ergerd me dat er amper mensen iets van zeggen. Kom op, jullie zagen nu allemaal hoe ze was. Ze kon niet eens een normaal gesprek houden zonder iemand te slagen. Katie had besloten om ook wat te zeggen 'Hey, denken jullie niet dat het net ietsje beter zou gaan als jullie iets zouden doen in plaats van jullie tijd verdoen aan ruziemaken?'
Godverdomme, daar ging Adam weer. En ze had niet eens het verdomme lef om sorry te zeggen. Zij is wel diegene die me sloeg. "Ja, ja, ja, het is flauw, ja. Het is flauw en dat heb ik ook wel door, dus dat moet je er geen vijftienhonderdmiljoen keer in te smeren. Wat we ook doen, we hebben een plan nodig en gezien mijn manier van aanpakken jullie zo te zien niet erg bevalt - wat ik niet begrijp, ik pak het gewoon snugger aan, maar dat even terzijde. Goed, laat ons er een democratie van maken, want jullie lijken te denken dat ik dictator speel - ik zou enkel dictator spelen voor op z'n minst zes maand, zoals Cincinnatus, niet voor het leven zoals Caesar," Wat grappig… Ik rolde met mijn ogen. "Goed, wie stemt er in met het plan dat ik enkele pasjes steel en dat Thea, Max en ..." Ik kijk haar aan, maar niet op de juiste manier. “En Kay met behulp van de anderen de computers in Eruditie hacken? Ik stel voor dat ik de hele situatie bewaak. Let op mijn woorden, liefjes, ik stel voor, oké?
Goed, als het voor jullie allemaal goed is, speel ik de beschermengel en als jullie toch zo graag zelf willen beslissen wat jullie doen, ga jullie gang, zo lang jullie jezelf maar nuttig maken - iets waarvan ik heel verbaasd om zou zijn dat ze het kunnen. En daarnaast, ik denk dat we Ray heel dankbaar mogen zijn dat ze achter dat memory-serum in Abnegation gaat, anders zou de missie helemaal falen, dus geen kwaad woord over haar.
Iemand níét eens met het plan?" Kom op? Beseft ze niet eens dat ze weer de leiding neemt? Dat is waarom de verdomme hele ruzie begonnen is! Maar ik zwijg deze keer en ga bij Chloe staan. Die was toch zo stil geweest en een vriendin van me. Ik kijk haar even aan en zeg, ‘Hey, alles goed? Je bent zo stil…’ Ik gaf om haar en wou duidelijk even weg van Adam. Ik was haar beu en ging liever mijn tijd verdoen bij mijn vriendinnen. Ik wrijf weer in mijn ogen want ik ben weer enorm moe. Matt zit bij Thea, Aaron en Ray zijn weg en er zijn nog heel andere wat andere groepjes.
Ik kijk even naar Max, bijt op mijn lip en staar weer naar de grond. Ik ga even neer zitten want ik word een beetje duizelig. Ik kijk even naar Chloe en glimlach zachtjes naar haar. Ik leun met mijn hoofd tegen een paal en zucht. Ik doe ook even mijn ogen toe voor een paar seconden, zodat als ik ze weer opendoe ik niet zwarte vlekken ga zien. Nog niemand heeft gereageerd op Adam en ik ben niet van plan dat te gaan doen. Toch zeker niet als eerste. Ik ben klaar met haar. Zij ging te ver, niet ik. Ik zei gewoon wat veel mensen dachten. Ze had een te grote bek en moest leren die te houden. Punt uit.

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 19:10 ]

---

made a list of my regrets and you were the first, love

Om eerlijk te zijn genoot Thea van de warmte van Matts hand om de hare, maar tegelijkertijd voelde ze zich gegeneerd. Thea zag hoe Melissa zich ook ging bemoeien met de ruzie. Van Aaron en Ray was geen spoor. Misschien waren die dan eindelijk wél actie gaan ondernemen.
"Als Aaron en Ray die pasjes hebben gestolen dan kan het plan beginnen," glimlachte Matt. Thea forceerde zelf ook een glimlach.
"Het voelt gewoon allemaal zo onwerkelijk, vind je niet?" zei ze zachtjes. "Het ene moment waren we nog gewoon op school en dan plotseling stonden ze hier. Ik vraag me af wat we gedaan hebben dat het zo fout kon lopen." Adam had het blijkbaar voor elkaar gekregen om Kay te kwetsen, want het meisje droop af en ging bij Chloe staan. "Waar ga jij heen als het plan volbracht is?" vroeg Thea dan aan Matt. "Ik bedoel, welke factie zul je kiezen?" Ze staarde naar haar voeten. Haar All Stars raakten net de vloer. Ze had een blauwe broek en een donkerblauwe trui aangetrokken vandaag, waarin ze het veel te warm had op dit moment. Haar gsm stak in haar broekzak, maar ze betwijfelde of het ding nog zou werken. Misschien zou ze wel bereik hebben, maar zou ze dan echt naar huis kunnen bellen? Als dit de toekomst was, dan waren die lijnen al lang afgesloten of bij iemand anders, maar het leek onmogelijk om naar het verleden - voor hen het heden - te kunnen bellen. Dat was gewoon té absurd.

Henry Aaron Marwick.
Zestien • Dauntless • Divergent.

Aaron draaide zich weg van de mensen en liep weg, natuurlijk naar de tegenovergestelde richting dan waaruit hij was gekomen, ook niet waar Ray was heen gegaan. Dat zou gewoon teveel opvallen. Aaron ging ergens een hoek achter en probeerde zich te oriënteren, zich baserend op de straten die hij daarnet had gezien. Hij sloeg links af en dan weer links, en hoopte dat het er in de ogen van de mensen achter hem niet compleet gestoord uit zag om die richting uit te gaan.
Na een paar minuten wandelen, kwam hij eindelijk opnieuw uit bij het gebouw dat hij daarnet had gezien, waar Ray heen was gegaan. Hij haalde de portefeuille van achter zijn riem en keek wat er in zat. Geld dat hij niet herkende, een kaart waarvan hij gokte dat het een identiteitskaart was en dan het ding waarvan hij dacht dat het het pasje was dat ze nodig hadden.
"Hé, is het je gelukt?" vroeg hij toen hij Ray bereikte en vlak achter haar ging staan. Hij waaide duwde de portefeuille van ene Anna Winson in haar handen en ging toen tegenover haar staan. Haar haren zaten verward en vielen in warrige golven op haar schouders. Soms vond Aaron het vreemd om naar haar te kijken. Nee, het was niet alsof hij zich gegeneerd voelde toen zijn blik haar uiterlijk bestudeerde, van haar ogen tot haar mond tot haar tenen, het was gewoon... hij kende haar al zo lang en als hij terug dacht, leek ze plotseling zoveel veranderd te zijn. Zijn wenkbrauwen zaten bedenkelijk gefronst toen zijn ogen zich terug op haar gezicht vestigde. Je zou denken dat Aaron en Ray elkaar totaal niet konden uitstaan, maar dat was eerlijk gezegd niet zo. Er was gewoon al zoveel gebeurd dat ze elkaar liever negeerden of kil tegen elkaar deden dan iets anders. Niet dat ze vroeger zoveel vriendschappelijker met elkaar omgingen, maar om de één of andere reden was dat 'geruzie' met Reyna hetgeen Aaron leek te missen. Hij fronste zijn wenkbrauwen nog dieper bij die gedachte en vermaande zich erom, terwijl hij een hand door zijn haar haalde.

---

help

Ik keek op toen ik de stem van Aaron hoorde, die zowel vertrouwd als geargwaand werd. 'Hé, is het je gelukt?' Hij kwam vlak achter me staan, en hij duwde de portefeuille in mijn handen. Ik vroeg me af waarom hij het op deze manier gaf, en niet gewoon door middel van voor me te staan. Het gaf me een vreemd gevoel, al wel niet ongemakkelijk. Hij kwam tegenover me staan, en ik trok een wenkbrauw op. Hij was nog steeds af en toe een raadsel voor me, ook al hadden we heel wat meegemaakt. Ik hield me stil toen zijn ogen langzaam over mijn verschijning gleden, maar ik voelde me niet bekeken - behalve dan op het moment dat zijn blik bij mijn lippen bleef hangen. Een treurige blik nam plaats in mijn ogen, toen ik dacht aan vroeger. Ik miste de oude Aaron, degene waarmee ik zowel plezier als ruzie had. Maar ik had het verpest, door die ene, onbenullige kus. Of eigenlijk, die kus die helemaal niet was gebeurd. Ik schudde het van me af en zag dat hij me weer aan keek, zijn gezicht in een bedenkelijke frons. Automatisch nam ik die frons over, aangezien het nooit niks was waar Aaron zich zorgen over maakte. Hij haalde een hand door zijn haren, en ik besefte dat hij me een vraag had gesteld. 'Ja, ik heb de portefeuille van ene Martin Ellery. Er zat flink wat geld in, nu veilig in mijn broekzak. Hij heeft ook zo'n pasje.' Even kijk ik hem onderzoekend aan. 'Brengen we ze naar de anderen, of gaan we ook het memory-serum halen?' Het was fijn om even niet te ruziën met hem. Deze nieuwe wereld bracht misschien wel een nieuwe kans. Een kans om opnieuw te beginnen. Maar hij ging naar Dauntless. Ik ging naar Erudite. We zouden gescheiden worden, en terwijl hij zou gaan vechten en messen gooien met Adam, zou ik moeten leren, studeren en testen maken met Kay, Max en Thea. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wilde niet gaan. Ik wilde niet naar Erudite, ik wilde naar Dauntless. En dat wist Adam ook wel, maar toch negeerde ze mijn wil. Dat deed me pijn.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

"Dat sloeg echt compleet nergens op," mompelde Aaron om zichzelf weer even wakker te schudden. De tijd leek even stil te staan toen ze elkaar beiden fronsend stonden aan te kijken.
"Ja," antwoordde Ray dan op zijn vorige vraag - of het haar gelukt was, een beetje laat. "Ik heb de portefeuille van ene Martin Ellery. Er zat flink wat geld in, nu veilig in mijn broekzak. Hij heeft ook zo'n pasje." Aaron knikte begrijpend. "Brengen we ze naar de anderen, of gaan we ook het memory-serum halen?" Aaron trok één wenkbrauw vragend op.
"Volgens mij vergeet je dat ik Divergent helemaal niet gelezen heb en dus geen idee heb wat 'het memory-serum' is. Adam is ook niet de meest fantastische fictieve-wereld-uitlegster ooit. Ik had de helft van de tijd dat ze stond te praten geen idee waar ze het überhaupt over had." Dat laatste mompelde hij eerder, al was het algemeen geweten dat Aaron en Adam elkaar niet echt mochten.
Hij keek even om zich heen en richtte zich weer op Reyna. Ze had haar blik naar beneden geslagen.
"Is er iets aan de hand?" vroeg hij, een beetje emotieloos.

[Sorry dat hij zo kort is. Ik had echt geen inspiratie. ]

---

help

'Volgens mij vergeet je dat ik Divergent helemaal niet gelezen heb en dus geen idee heb wat 'het memory-serum' is. Adam is ook niet de meest fantastische fictieve-wereld-uitlegster ooit. Ik had de helft van de tijd dat ze stond te praten geen idee waar ze het überhaupt over had.' Het laatste was wat gemompeld, maar ik grinnikte. Vervolgens klakte ik met mijn tong. 'Dat was ik inderdaad vergeten. Het is een drankje wat het geheugen aantast. Je weet nog hoe je moet lopen en praten en etcetera, maar van wie je bent heb je geen idee meer. Het is van en ligt in Abnegation, de grijze factie. Die volgens mij...' ik wierp een blik op de horizon en knikte in een bepaalde richting. 'Daar ligt. Laten we zeggen dat we dat nodig hebben om niet vermoord te worden hier,' zei ik met een klein glimlachje. Toen ik over mijn factiekeuze nadacht was zijn stdm weer te horen. Hij was vrij emotieloos. 'Is er iets aan de hand?' Ik keek op. 'Ik wil met jou en Adam mee.' Ik flapte het er uit voor ik er erg in had. 'Naar Dauntless, de dapperen, bedoel ik. Maar laat maar zitten. Adam heeft al voor me gekozen.' Ik vermeidde zijn blik door naar Abnegation te kijken. Hoe had ik die gedachte niet voor me kunnen houden?

- Zelfde -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Voordat ik überhaupt met iemand in discussie kan gaan, ontstaat er een ruzie waarin er zelfs iemand voor haar bek wordt geslagen (door Adam, maar dat is niet echt een verrassing). Ik kan er moeilijk tussen komen, dus ga ik maar een eindje verderop zitten.
Als de ruzie een beetje over is, neemt Adam (alweer) de leiding.
'Kijk, wat jullie ook te zeggen hebben, ik ga die pasjes gaan stelen. Ik weet niet waar jullie zin in hebben, maar ik heb geen zin in gezeur of gezaag over het feit dat ik de leiding neem. Iemand moet het doen, en gezien niemand van jullie het doet, doe ik het maar. Ik weet niet wat jullie probleem vandaag is, maar dat is er wel degelijk. Ik ga die pasjes gaan stelen en wie mee wilt, doet dat maar. Wie niet mee wilt, blijft hier. Maar ik wil wel dat jullie onthouden dat je, als meegaat, ik noch gezeur, noch gezaag wil op alles wat ik doe. Get it?' Ik grinnik zacht. Op een of andere manier vind ik het grappig als Adam zo opgefokt doet.
Ik sta op en klop de viezigheid van mijn broek. 'Ik ga wel mee,' zeg ik grijnzend. 'Gezellig.'

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Het ene moment zitten we nog gewoon in de klas. Het volgende moment staan we buiten omringt door gebouwen. Zomaar, alsof er niks gebeurt is. Alsof de docent niet net nog een heel ingewikkeld proefje -tja, ik vond het in elk geval ingewikkeld- aan het uitleggen was.
Met grote ogen kijk ik om mij heen naar de immens grote gebouwen. 'Wat.. Wat gebeurt er?' is alles wat ik kan uitbrengen.
Om mij heen beginnen de andere leerlingen uit mijn klas langzaam weer te bewegen en komt het gepraat weer op gang. Iedereen heeft zijn eigen theorie en iedereen roept weer door elkaar. Ook al ben ik nooit bang geweest om mijn mening te geven, dit keer houd ik me stil. Ik weet niet wat er net gebeurt is en ik haat het om niet te weten wat er gebeurt. Gesprekken gaan langs mij heen, maar toch vang ik een paar flarden op. Chicago. De facties. Kan het echt waar zijn? Zouden we echt op de een of andere manier in een andere tijd in een andere plaats beland zijn?
Gelukkig komt Ryan naar me toe. 'Gaat het een beetje met je?' vraagt hij bezorgd.
Ik knik en grijp zijn arm vast voor houvast. Ik ben zo blij dat hij hier nu ook is. Zonder hem zou dit nu allemaal nog veel verschrikkelijker zijn.
Ondertussen gaat de discussie van de anderen rustig door en ik besluit mij ook maar in het gesprek te gaan mengen. Als we echt in Chicago zijn -en laat ik daar maar vanuit gaan- dan wil ik wel invloed hebben op wat er gaat gebeuren. Ik heb het boek Divergent natuurlijk ook gelezen en wat dat betreft weet ik wel wat me te wachten zou kunnen staan. Maar toen ik het las had ik nooit kunnen denken dat het misschien ooit werkelijkheid zou kunnen worden. Dat ik misschien ooit zelf een factie zou moeten kiezen.
'Kijk, wat jullie ook te zeggen hebben, ik ga die pasjes gaan stelen. Ik weet niet waar jullie zin in hebben, maar ik heb geen zin in gezeur of gezaag over het feit dat ik de leiding neem. Iemand moet het doen, en gezien niemand van jullie het doet, doe ik het maar. Ik weet niet wat jullie probleem vandaag is, maar dat is er wel degelijk. Ik ga die pasjes gaan stelen en wie mee wilt, doet dat maar. Wie niet mee wilt, blijft hier. Maar ik wil wel dat jullie onthouden dat je, als meegaat, ik noch gezeur, noch gezaag wil op alles wat ik doe. Get it?'
Pas na een paar minuten heb ik door dat Adam, misschien wel mijn beste vriendin, ook tegen mij aan het praten is.
'Pasjes, wat?' vraag ik versuft, terwijl ik in mijn hoofd razendsnel nadenk. Natuurlijk hebben we pasjes nodig om ervoor te zorgen dat we in Erudite kunnen komen, om ervoor te zorgen dat we misschien ooit naar huis kunnen.
'Ga jij mee met me? Ik snap als je niet wilt, hoor. Maar ik zou het wel heel fijn vinden.' vraagt Adam opnieuw. 'Alsjeblieft?'
Ik heb niet veel tijd nodig om na te denken. 'Natuurlijk ga ik mee.' antwoord ik, terwijl ik terug lach. Ik moet er alles aan doen om terug te komen, dat is logisch. En stiekem lijkt het me best spannend om een keer in te breken in een factie.
'Als jij het tenminste niet erg vindt?' wendt ik me tot Ryan. 'Of je kan ook meegaan?'

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Reyna klakte met haar tong. Aaron sloeg zijn ogen ten hemel.
"Dat was ik inderdaad vergeten," zei het meisje toen. "Het is een drankje wat het geheugen aantast. Je weet nog hoe je moet lopen en platen et cetera, maar van wie je bent, heb je geen idee meer," legde ze uit. "Het is van en ligt in Zelfverloochening, de grijze factie. Die ligt volgens mij..." Reyna's ogen speurden de horizon af en Aaron volgde onbewust haar blik. "Daar." Ze knikte in een bepaalde richting. Aaron keek daarheen en had geen idee waaraan hij zou moeten zien dat er iets speciaals te zoeken was op precies dat punt aan de horizon, waar even een gat leek te zijn in de skyline van hoge gebouwen. "Laten we zeggen dat we dat nodig hebben om niet vermoord te worden, hier." Reyna glimlachte flauwtjes. Aaron glimlachte niet mee en vroeg haar wat er scheelde, op die typische monotone manier die hem eigen was. Ray keek op.
"Ik wil met jou en Adam mee." Het leek alsof ze het niet had willen vertellen, want het kwam eruit als een zucht. Aaron trok een wenkbrauw op. "Naar Onverschrokkenheid. De dapperen, bedoel ik, maar laat maar zitten. Adam heeft al voor me gekozen." Aaron's opgetrokken wenkbrauw voegde zich bij zijn andere in een frons. Hij perste even zijn lippen op elkaar en sprak toen opnieuw.
"Adam is God niet, Reyna. Het is belachelijk dat je je door haar laat commanderen. Geef toe, ze heeft geen idee waarmee ze bezig is. Ze probeert orde te scheppen in de chaos die de fantasie van iemand anders brein kan genoemd worden. Hoe kan zij weten wat hier goed of slecht is? Het is een tevergeefse poging om ons een verklaring te geven." Hij had langs haar heen gekeken toen hij het zei en nu keek hij haar weer van bovenaf aan. Zijn handen trokken zachtjes de portefeuille uit haar handen en hij speelde met de pasjes tussen zijn vingers, alsof hij zelf enige logica probeerde te vinden en dit te zien zou zijn op de twee stukjes plastic. "Waarom zou je niet doen wat je zelf wilt? Ik bedoel, dit is toch je grote droom? Of weet ik veel, je leek in ieder geval maar al te opgewonden toen je zag waar we ons bevonden. Ik kan er niet tegen als mensen zich laten leven door anderen en zich zomaar laten leiden door één individu die gewoon maar eens het zeggenschap heeft gegrepen omdat dat haar het beste leek." Zijn blik sloeg zich weer op van het pasje en zijn groene ogen haakten zich in de hare. "Maar ik snap haar wel. Ze is gewoon verward. Mensen kunnen er niet tegen als ze iets niet kunnen bevatten."

---

help

Zijn lippen perste hij samen, en de frons ging niet weg. "Adam is God niet, Reyna. Het is belachelijk dat je je door haar laat commanderen. Geef toe, ze heeft geen idee waarmee ze bezig is. Ze probeert orde te scheppen in de chaos die de fantasie van iemand anders brein kan genoemd worden. Hoe kan zij weten wat hier goed of slecht is? Het is een tevergeefse poging om ons een verklaring te geven." Onzeker sloeg ik mijn ogen neer. Hij had langs me heen gekeken en zijn blik was nu weer op mij ggevestigd. Zacht trok hij de portefeuille uit mijn handen en begon met kaartjes te prutsen. "Waarom zou je niet doen wat je zelf wilt? Ik bedoel, dit is toch je grote droom? Of weet ik veel, je leek in ieder geval maar al te opgewonden toen je zag waar we ons bevonden. Ik kan er niet tegen als mensen zich laten leven door anderen en zich zomaar laten leiden door één individu die gewoon maar eens het zeggenschap heeft gegrepen omdat dat haar het beste leek." Zijn groene ogen haakten zich in mijn blauwe exemplaren, en het voelde alsof een elektrische lading zich in mijn buik vormde. Ik knikte over zijn opmerking over Adam daarna. "Ik zou niet doen wat ik zelf wil omdat ik dat niet gewend ben. Keuzes worden voor mij gemaakt. En het is niet dat ik in een wereld ben beland waar ik van hou; ik ben weg uit degene die ik uit het dieptst van mijn hart haat." Ik wendde mijn blik af. De elektrische lading was weg. Het was de keiharde waarheid.

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 21:53 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Reyna sloeg haar ogen neer, waardoor ze er nog kleiner uitzag onder Aarons blik. Ze zag er een beetje onzeker uit. Ze knikte lichtjes als antwoord op zijn commentaar.
"Ik zou niet doen wat ik zelf wil omdat ik dat niet gewend ben. Keuzes worden voor mij gemaakt," zei ze. Aaron schudde zijn hoofd en sloeg opnieuw zijn ogen ten hemel met een zucht. "En het is niet dat ik in een wereld ben beland waar ik van hou; ik ben weg uit degene die ik uit het diepst van mijn hart haat." Aaron keek haar opnieuw aan, maar ze wendde haar blik af. Hij stak zijn hand uit en legde zachtjes zijn wijs- en middelvinger onder haar kin, om haar terug naar zijn gezicht te doen kijken. Zijn ogen hadden die harde onverstoorbaarheid gekregen.
"Waarom gebruik je deze gebeurtenis dan niet als reden om daar doorheen te breken?" zei hij zachtjes. "Dit is de perfecte gelegenheid om daar iets aan te veranderen." Hij liet zijn hand opnieuw vallen en liep langs haar heen om terug naar de groep studenten te lopen. "Maar goed, ik kan je nergens toe dwingen. Dit is jouw eigen keuze," benadrukte hij nog eens. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zich het teveel aantrok; dat ze haar eigen keuzes niet wilde of kon maken. Hij vond dat ze het verdiende om zelfstandig te zijn, maar dan moest ze haar ogen volledig openen. Aaron kon haar enkel een heel klein duwtje in de juiste richting geven.

---

help

[ bericht aangepast op 10 mei 2014 - 11:48 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried