[Emily moet er ook achterkomen dat Wyatt gewond is, haha. Dan komt ze ook langs.]
Javelin had nog wat nachtrust gehad. Het was een wonder, want bij iedere beweging die ze maakte, leek het alsof er weer een mes in haar lichaam werd gestoken, maar ze had kunnen slapen. Toen ze haar ogen opende en met haar kop op haar voorpoten om zich heen keek, zag ze dat Qako nog sliep. Zijn kop lag naast die van haar en ze stak voorzichtig haar tong uit, zodat ze zijn neus raakte.
Haar oren lagen plat op haar kop en toen ze probeerde haar kop omhoog te krijgen, voelde ze een pijnscheut van haar kop tot het puntje van haar staart trekken. Ze legde haar kop daarom weer op haar poten en sloot kort haar ogen. Ze wist niet meer goed wat er was gebeurd en kon zich alleen herinneren dat ze Peikka waren tegengekomen. Waar was de pijn begonnen? Ze kneep haar ogen dicht om het zich te herinneren, maar de steken die door haar hele lichaam trokken, verdoezelden haar herinneringen.
--
De volgende ochtend zei Baiel dat hij 's middags pas hoefde te werken. Toen Emily hem vroeg of hij misschien met haar en de kinderen wilde gaan zwemmen, haalde hij zijn schouders op en zei hij dat dat prima was. Emily vroeg hem hoe laat hij moest werken en zuchtte toen ze hoorde dat dat tegen vier uur was. Dan zou ze daarvoor naar Ariana gaan om met haar een tennisveld op te bouwen. Haar mondhoeken krulden alweer omhoog bij het idee dat ze werkelijk een tennisveld in elkaar zouden proberen te zetten. Tennisracket, een net... Misschien konden ze zelfs lijnen weten te bedenken, al zou het natuurlijk compleet anders worden dan het tennissen dat ze op het instituut had gedaan. Toch was het leuk, het was lang geleden dat ze weer zoiets leuks had gedaan. Het was allemaal zo serieus geworden de laatste tijd. Ze had kinderen gekregen, een doodzieke man, een huwelijkscrisis... Het werd tijd dat er ook weer dingen zouden komen om naar uit te kijken, naast het zien van Rodey. Al moest ze eerlijk bekennen dat het gisteren helemaal niet leuk was geweest. Ze wist niet of ze opgelucht of niet was dat Ariana niet verliefd op Rodey was. Ze hadden elkaar gekust en Emily had altijd gedacht dat een kus betekende dat je van elkaar moest houden - bij haar was dat wel zo geweest. Pas maanden na haar kus met Rodey had ze beseft dat ze eigenlijk nog steeds - of opnieuw, dat wist ze niet - van hem hield, en het had zelfs vijf jaar geduurd na haar kus met Baiel dat ze zich realiseerde hoe leuk en lief hij wel niet was. Toch hoorde een kus bij liefde en ze had niet verwacht dat het bij Rodey anders zou zijn. Dat hij met Ariana had gekust, moest voor hem meer hebben betekend dan hoe Ariana over hem dacht en Emily wist niet of ze daar blij mee was of niet. Het was oneerlijk van haar om te hopen dat Rodey geen vriendin zou krijgen, omdat ze zelf gewoon getrouwd was - al stond dat huwelijk op een laag pitje - en natuurlijk zou het fijn voor Ariana zijn als ze zou beseffen dat ze wel van Rodey hield.
Het zou alleen zo zwaar worden om hen samen te zien. Hun kus had iets in haar geknapt en ze wist niet of ze het aan zou kunnen als ze zulke dingen vaker moest zien, als ze zich alleen maar kon voorstellen hoe ZIJ degene was die Rodey kuste. Hij had haar echter duidelijk gemaakt dat hij voor Ariana ging en dat moest ze accepteren en daar mocht ze niets over zeggen, want Rodey was vrij om te gaan en te staan waar hij wilde en dat hij niet meer om haar gaf - niet op die manier, in ieder geval - was meer dan logisch. Ze had haar kans gehad, ze had haar kansen verprutst, het was tijd dat ze zich daarover heen zou zetten.
Ze vroeg zich af of ze nog steeds een relatie met Rodey zou hebben gehad als ze Camuel niet had ontmoet. Het deed haar nog steeds pijn hoe dat was verlopen en had er nu spijt van, maar had ze dat toentertijd ook gehad? Had ze een verkeerde keuze gemaakt of was het wél juist geweest om het uit te maken met Rodey? Ze was verliefd geworden op een ander en had toen haar hart gevolgd. Ze wist dat ze echt van Camuel had gehouden en waarschijnlijk had ze voor toen inderdaad goed gekozen - al had dat geresulteerd in nogal veel gedoe, doordat ze gebeten was - maar op dit moment kon ze niet anders dan spijt hebben van haar beslissing van toen. Misschien was ze dan niet bij Baiel gekomen en was ze nog steeds met Rodey samen. Had ze kinderen gehad van Rodey - al was het idee ondraaglijk dat ze Maerle dan niet zou hebben gehad - of misschien had ze geen kinderen kunnen krijgen. Ze wist het niet. Ze wist niet eens of haar relatie met Rodey het vol had gehouden, maar het was een fijn idee om zich aan vast te klampen. Ze had graag gewild dat ze net zo'n goed huwelijk had als Kato en Cordelia.
Ze had geen zin om er nog veel meer gedachten aan te wijden en daarom besloot ze dat ze na het zwemmen met Baiel Ariana maar direct zou opzoeken.
In het water bleef Baiel dicht bij de kust met het ei. Emily zwom met Maerle dieper het water in en keek vertederd toe hoe ze met haar grijpgrage vingers alles wat er bijzonder uitzag probeerde vast te grijpen. Haar kleine, blauwgroene staart zwiepte heen en weer. Ze was veel soepeler als meermin dan als mens.
Haar staart had bijna dezelfde kleur als Emily's haren
--
Russel was nogal bezorgd geweest en had Meller gevraagd of ze iets meer wilde opletten en of ze alleen op drukke plekken wilde komen. Hij had gehoord van Ferapyle en de gedachte dat er een moordenaar rondliep in het dorp, was opnieuw beangstigend. Hij wist dat er eerder zoiets was gebeurd en Ferapyle moest vast een vijand hebben gemaakt - het zou niet zijn enige vijand zijn - maar dit wezen was wel tot moord in staat en als de gelegenheid zich voordeed, was hij dus ook in staat om iemand anders te doden. Russel was niet erg bang voor zichzelf, maar Meller kon in zeven sloten tegelijk lopen en hij wilde niet dat haar ooit iets zou overkomen.
Hij moest uiteindelijk aan het werk en dat gaf Meller weer vrij spel om door het dorp rond te sjouwen. Ze deed wat Russel van haar vroeg en liep over de markt, waar ze een mandarijntje kocht omdat ze er zin in had. Ze hoefde vandaag niet op te passen en vroeg zich af wat ze met haar vrije middag zou gaan doen. Ze verveelde zich snel, omdat ze zo weinig leeftijdsgenoten had. Hoewel ze zelf vond dat ze prima tussen de wat ouderen paste, wist ze heus wel dat die haar zagen als een klein kind en daarom was met hen omgaan ook niet altijd even leuk.
Uiteindelijk besloot ze naar het huisje van Pagelino te gaan om te vragen of hij wat leuks wilde doen. Ze moest soms bij hen oppassen - al voelde bij hen oppassen minder als oppassen als bij Emily's en Cordelia's kinderen. Pagelino was niet heel veel jonger dan zij was en het was best leuk om met hem om te gaan.
[ bericht aangepast op 10 mei 2014 - 8:51 ]
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
