War time || The Marauders || Speeltopic: OO1. - Speeltopics

Rollen:

Gryffindor:

James Potter: ExpectoPatronum
Sirius Black: Flitwick
Remus Lupin: WillNotLearn
Peter Pettigrew:
Lily Evans: Asmodom
Alice Prewett: Daggers
Overige rollen:

Slytherin:

Severus Snape: Kilicious
Lucius Malfoy: WillNotLearn
Bellatrix Black: Lizor
Andromeda Black: SuperTOMMO
Narcissa Black: Asmodom
Regulus Black: Cashby
Rodolphus Lestrange:
Overige rollen:

Ravenclaw:

Xenophilius Lovegood:
Ted Tonks:
Overige rollen:
Meisje: Summer Meghan Sunfield PeterParker
Hufflepuff:

Frank Longbottom:
Overige rollen:
Abigail Grey: Indis

Quidditch teams:


Prefects:


x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
Regels:

- Je mag maximaal 4 rollen! Dit MOETEN dan 2 jongens en 2 meisjes zijn (:
- Resevaties blijven 72 uur staan!
- Jongens en meisjes gelijk a.u.b
- Afdelingen gelijk. Ik wil niet meteen heel Gryffindor of Ravenclaw vol hebben!
- Minstens 150 woorden per post, iedereen heeft wel een moment waarop dat niet lukt.
- OOC tussen: [] {} ()
- Alleen JOUWN karakter besturen. TENZIJ je toestemming hebt van degene die die rol speelt.
- Respecteer elkaar!
- Geen Mary-Sue of Gary-Stu personages! Iedereen heeft zijn slechte eigenschappen!
- Niet iedereen met het zelfde verleden. Ik wil niet 10 anderen met de zelfde geschieden is als Sirius Black.
- Niet iedereen is een werewolf,vampire(Vampire is maximaal 2!!!) , Metamorphmagus(Transformagier) of Animagus(Faunaat). Ben je die laatste moet je minstens in het zesde of zevende jaar zitten. Aangezien het 5 jaar duurt. Min James Potter,Sirius Black en Peter Pettigrew.
- Naamsveranderingen doorgeven!
- Maar het belangrijkste: PLEZIER! De regels zijn er om het leuker te maken in de RPG.
- Alleen ik open topics. En als ik niet online ben mag Jafar het van mij doen. En dan moet ze ergens maar neer zetten; by iMickeyMouse of by Noa

x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

HET BEGIN:

Iedereen zit net in de rijdende trein. Vrienden zoeken elkaar op en vijanden ontlopen elkaar. Allen weten ze wat er gaande is in de Tovernaarswereld. Oorlog. Door Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden, De Heer van het Duister, oftewel Voldemort. Sommige hun ouders wilden hun kinderen niet heen laten maar zijn overgehaald, of helemaal niet. De groep leerlingen is verkleind en angst eist het gevoel op.

[ bericht aangepast op 31 juli 2014 - 10:08 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

James Potter

Ik voel eerst Remus' klauw tegen mijn gewei aanslaan, maar daarna loopt hij naar de muur. Ik voel een hondenkop in mijn vacht en ik kijk Sirius aan. Hij gromt lichtjes en hinkt dan weer weg. Ik schraap mijn gewei aan de muur, omdat de kras zeer doet.
Na een hele tijd verandert Remus gelijkmatig terug naar mensenvorm. Het ziet er vreselijk pijnlijk uit en als hij eenmaal weer een mens is, verander ik ook weer in een mens. Ik werp een bezorgde blik op Remus en daarna op Sirius. Ze kunnen beiden niet naar Zweinstein lopen.
'Reem..' Zegt Sirius schor terwijl hij er heen kruipt. 'James.' Zegt hij dan en ik kijk hem aan. 'Hij moet echt naar de ziekenzaal.' Ik knik even.
'Ja, jij ook.' Zeg ik en ik kijk om me heen. Hoe moet ik ze beiden meeslepen naar het kasteel? Ik kan er een dragen, maar twee gaat echt niet lukken. Denk ik tenminste. Als ik de sterkste nou op mijn rug laat zitten en de ander een soort van optil met mijn armen... En hoe moet ik die tunnel door?
'Peter?' Vraag ik en ik kijk hem aan. 'Jij neemt onze stokken, de mantel en de kaart mee.' Zeg ik. Eigenlijk ben ik woedend op Peter, maar dat heeft nu geen zin. Ik loop naar Sirius toe. Met flink wat moeite til ik hem op mijn rug.
'Hou je vast.' Zeg ik tegen hem. Met de rug van mijn hand veeg ik over mijn voorhoofd, waar een snee zit. Dan loop ik naar Remus toe en steek mijn ene arm onder zijn benen en mijn andere arm onder zijn nek. Zo til ik hem op als een soort bruidspaar. Dit is wel loodzwaar met twee jongens, maar ik kan het niet aan om ze te zien strompelen.
'Hou vast, Sirius!' Zeg ik nogmaals als ik door de tunnel klim. Peter loopt voor ons uit en ik struikel half over een boomwortel, maar weet me net staande te houden aan de wand.
'Wormstaart.. Verlam de boom even voor me.' Zeg ik hijgend. Peter verandert in een rat en stopt de boom. De boom uitklimmen met de twee jongens gaat mij niet lukken.
'Peter, pak Remus even aan.' Zeg ik en ik til Remus hoger. Peter pakt hem aan, maar het lukt hem niet echt. Ik laat Sirius op de grond zitten en duw Remus hoger. Remus is boven, nu Sirius nog. Ik til Sirius op en Peter pakt hem weer aan. Dan klim ik ook omhoog en strek mijn armen even. Ik ben compleet buiten adem en zit onder het bloed van Sirius en Remus.
'Dit zouden ze moeten doen voor try-outs.' Mompel ik. Ik veeg weer het bloed vermengt met zweet van mijn voorhoofd en kijk de jonhens aan.
'Nou, verder maar weer.' Zeg ik en ik kijk de jongens aan. 'Kunnen jullie niet een stukje naat het kasteel lopen? In het kasteel lukt ht wel weer... Maar ik zie hier nauwelijks iets.'

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Remus Lupin - Wounded Wolf
Stukje bij beetje besef ik wat er gebeurt was, wat ik gedaan had, of bijna gedaan had. Aan de pijn in mijn kichaam was ik zo langzamerhand wel gewend, en mijn pijngrens was dan ook aardig hoog. Mijn broek was nog tot ongeveer mijn knieën heel, weliswaar met een paar kleine scheuren, maar van de onderkant van mijn broek was weinig over. Mijn shirt zag eruit alsof het net zogoed een lap stof had kunnen zijn in plaats van een shirt, compeet onherkenbaar en nog maar met enkele streken witte stof zorgde ervoor dat het om mijn bovenlichaam bleef hangen. 'Reem...' hoorde ik Sirius schore stem naast me en ik keek op, te snel, ik kreunde zacht voordat ik echt naar hem kon kijken. Mijn hart stopte en een brok vormde zich in mijn keel, hij zat onder het bloed, sneeën en schrammen. Ik sloot mijn ogen weer, niet door de pijn in mijn lichaam maar de pijn in mijn hart. Dat had ik mijn beste vriend aangedaan. Tranen vormden zich in mijn ogen. 'James,' zegt zijn schorre stem weer 'hij moet echt naar de ziekenzaal.' Als ik het op kon brengen een woord uit mijn mond te krijgen was ik er tegenin gegaan, Sirius miest duidelijk naar de ziekenzaal, ik kon het nog wel even volhouden. 'Ja, jij ook.' zei James stem op zijn beurt, aan zijn stem probeerde ik te horen of hij gewond was of niet terwijl ik me tegelijkertijd probeerde alles te herinneren. Maar het voelde alsof je een puzzel maakte met puzzelstukjes die nergens pasten. Ik hoorde de woorden van James wel maar ze kwamen niet echt binnen, toen ik James' handen onder mijn nek en benen voelde opende ik mijn ogen weer. Tussen alle wazige beelden die voor mijn ogen dansten kon ik James' hooft nog onderschijden, en vooral de snee op zijn voorhooft. Snel flitste het beekd van een weerwilf en een hert voor mijn ogen langs de weerwolf uithalend naar het gewei van het hert. Ik duizel even weg en word weer wakker wanneer ik handen me naar boven voel drukken. 'Nou, verder maar weer.' Mijn ogen open ik weer, deze keer met het voornemen dat ik ze open zal houden, 'Kunnen jullie niet een stukje naat het kasteel lopen? In het kasteel lukt het wel weer... Maar ik zie hier nauwelijks iets.' Ik knip enigzinds zwakjes en leun tegen de boom terwijl ik probeer op te staan. Als ik de pijn eventjes kan negeren zou het me kunnen lukken, ik veeg de mengeling van bloed, zweet en tranen ( :') ) van mijn gezicht terwijl ik op mijn trillende benen sta.

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 22:15 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Sirius Black | Covered in pureblood | Gryffindor Ik hoor James zeggen dat ook ik naar de ziekenzaal moet, maar dat kan niet. Dan gaat Madame Plijster vragen stellen. Dat doet ze niet vaak, maar ik zit onder het bloed en krassen en alles doet pijn en dat gaat haar opvallen. Ik kom bijna nooit in de ziekenzaal, ik kan wel tegen een stootje en ze kan zelf ook wel nadenken. Als ik tegelijk met Remus midden in een nacht met volle maan binnen kom, snapt zij zelf ook wel waar ik ben geweest en dan stapt ze zo naar Perkamentus, dan komen ze er achter dat we drie ongeregistreerde faunaten zijn en dan zijn de poppen pas echt aan het dansen. Mijn hoofd is licht door het bloedverlies en ik ben om de een of andere reden misselijk. Ik word op James' rug gehesen en hij zegt dat ik me moet vast houden. Ik probeer me vast te houden terwijl ik op James rug zit. Ik klamp me aan hem vast als hij Remus optilt. 'Dankje, James...' Weet ik uit te brengen met mijn lage stem. Ik probeer mijn ogen open te houden. Het is lastig te merken of ik ze open of dicht heb als we de donkere tunnel inlopen. Ik merk dat James het ontzettend zwaar heeft en ik voel me schuldig, maar ik kan niks. Ik wil wel sorry zeggen, of meer bedanken, maar ik heb de kracht niet. 'Hou vast, Sirius!' Hoor ik nog een keer. Mijn ogen hebben toch dicht gezeten want ik open ze. Peter stopt de boom en James helpt Remus en mij de tunnel uit. Als we op het koele gras liggen laat ik mijn hoofd op de grond rusten. Ik haal diep adem en merk dat de koude nachtlucht me goed doet vergeleken met de muffe stoffige lucht die we binnenkregen als we in de tunnel of het Krot waren. Nog steeds ben ik misselijk, maar ik let er niet op. James vraagt of we zelf kunnen lopen. 'Ja dat kunnen we,' zeg ik hijgend en grijp de meest dichtstbijzijnde boom en hijs me er aan op. Alles draait om me heen als ik eenmaal sta en ik voel hoe mijn maag zich nu definitief omkeert. Vlug wend ik me af van de rest en probeer weg te lopen. Ik val tegen een andere boom aan en klap dubbel waarna ik voel hoe de inhoud van mijn maag naar buiten komt. Hoestend houd ik me vast aan de boomstam en probeer de frisse lucht diep mijn longen in te krijgen. Ik hef mijn hoofd op en sluit weer even mijn ogen. Kom op, Zwarts, je kan dit. zeg ik tegen mezelf. Wees geen watje en loop, aansteller. Ik draai me weer om en kijk expres niet naar de anderen. 'We moeten zo snel mogelijk binnen zijn,' mompel ik en begin in de richting van het kasteel te lopen. Ik loop niet helemaal recht en mijn benen vinden het ook niet een pretje, maar ik kom tenminste vooruit. Ik ga James niet nog meer laten dragen, ik doe hem mijn gewicht niet nog een keer aan. Nu ik daar overdenk kijk ik even op naar James. 'Nogmaals bedankt dat je ons hebt geholpen.' zeg ik en leg mijn hand even op zijn schouder. 'Het spijt me.' fluister ik er achter aan en houd mijn pas even in zodat ik naast Remus loop. 'Ik...' begin ik, maar weet opeens niet wat ik moet zeggen. Hij ziet er ellendiger uit dan ooit en ik weet dat het door mij komt. 'Ik heb het verpest.' maak ik mijn zin af. 'Ik had gewoon gehoopt dat het goed zou gaan, maar ik was zelfs te zwak om je te helpen kalm te blijven.' Even hef ik mijn hoof op en dwalen mijn ogen naar zijn gezicht dat ik nauwelijks kan onderscheiden in het donker. Voorzichtig hef ik mijn arm iets op en tast naar zijn schouder. Dan leg ik mijn hand er op, zo dat ik hem niet nog meer pijn bezorg. We zijn al vlak bij het kasteel als ik bemerk dat ik nog steeds niets meer dan alleen mijn boxershorts draag en zodra ik dat besef merk ik dat ik ook ril van de kou, terwijl ik nog niet eens had gemerkt dat ik het koud had. Blijkbaar klappertand ik ook. 'Ik kan niet mee naar de ziekenzaal, dat zou voor allemaal moeilijkheden zorgen, maar we redden het wel. Kan je er zelf heenkomen?' vraag ik bezorgd aan Remus als we trede voor trede de trap voor de eiken deuren oplopen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

James Potter

Als ik ze wankelend zie opstaan heb ik meteen al weer spijt van mijn vraag. Ik had niet zo zwak moeten zijn en ze gewoon moeten dragen. Ze hebben het lastig en ik maak weer eens een probleem van mijn nachtblindheid. Oke, ik kan Zweinstein nu eigenlijk helemaal niet zien, maar het is gewoon dom dat ik ze laat lopen.
Ik pak mijn stok terug van Peter.
'Lumos.' mompel ik en ik probeer te kijken waar ik loop en ondertussen hou ik Sirius en Remus nauw in de gaten. Dan voel ik Sirius hand op mijn schouder.
'Nogmaals bedankt dat je ons hebt geholpen. Het spijt me.' Ik kijk hem even aan.
'Maakt niet uit, dat zou iedereen gedaan hebben.' zeg ik. maar Sirius gaat alweer naast Remus lopen. Ik luister stilletjes naar Sirius die tegen Remus mompelt, terwijl ik half struikel over een gat.
'Ik... Ik had gewoon gehoopt dat het goed zou gaan, maar ik was zelfs te zwak om je te helpen kalm te blijven.' We lopen de trap op en ik doe de voordeur alvast open. 'Ik kan niet mee naar de ziekenzaal, dat zou voor allemaal moeilijkheden zorgen, maar we redden het wel. Kan je er zelf heenkomen?' zegt Sirius en ik staar hem aan.
'Nee Sirius. Jij gaat ook naar de ziekenzaal en we brengen Remus. Desnoods zeg ik dat ik je verwond heb. Met een mes of zo... Geen idee. Ik word liever naar Azkaban gestuurd en daarna misschien vermoord dan dat een van jullie dood gaat.' Zeg ik en ik leid ze naar binnen. Ik trek Sirius weer op mijn rug.
'Als je het waagt er vanaf te springen.' sis ik tegen Sirius en dan til ik ook weer Remus op. Dan loop ik moeizaam richting de trappen en begin de eerste trap op te lopen. Ik concentreer mij enorm op de treden om niet te vallen, want ik weet zeker dat Remus en Sirius dat nu niet aankunnen.
De ziekenzaal is op de zesde verdieping en ik snap niet waarom hij zo hoog is. Dit is gewoon niet handig.
'Peter, niet voor mijn voeten lopen.' snauw ik naar Peter als hij vlak voor mij stil staat. Ik moet nog vier trappen op om bij de zesde verdieping te komen.
'Volhouden jongens. Jullie kunnen het.' zeg ik tegen de jongens, maar ook tegen mijzelf. Het is verdomd zwaar om ongeveer drie keer je eigen lichaamsgewicht een trap op te zuilen. Ik mag niet opgeven. Ik weet ook niet hoe lang ze het nog vol zullen houden, dus ik moet opschieten. Nog drie trappen. Ik kan dit. Ik mag gewoon niet opgeven. Dat mag niet. Nu nog twee en ik blijf even hijgend staan om op adem te komen, maar laat de jongens niet los. Bang dat ik ze nog meer pijn doe.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Lily Evans || Gryffindor || Prefect

Gebiologeerd volgde mijn blik de druppels water die over mijn hand liepen, terwijl de wolken tranen huilden over het donkere uitgestrekte landschap. Ik was helemaal alleen. Verlaten door alles wat enigszins menselijk was, wat ervoor zorgde dat ik mij heel vreemd en naar voelde. Alsof ik echt alleen was, niet alleen hier op deze plek maar over het algemeen. Voorzichtig zette ik een stap naar voren. En nog één... en nog één. Opeens had ik de drang door de regen te rennen. Stukken grond verdwenen voor en achter mij, rondom mij ontstond een zwarte leegte, waardoor ik alleen maar harder ging rennen, tot dit niet meer kon en stil bleef staan op het laatste plekje aarde. Angstig keek ik om mij heen. Alles was weg, zelfs de regen. Alleen de druppels op mijn hand waren nog aanwezig. Ik volgde ze met mijn ogen, terwijl hun kleur langzaam zwart werd, voor het laatste stukje grond ook verdween en ik naar beneden viel.
Geschrokken kwam ik overeind. Het perkament zat nog half aan mijn wang geplakt en in mijn slaap had ik mijn potje inkt blijkbaar omgeslagen, want mijn handen zaten helemaal onder, even als de tafel. Snel stond ik op en viste een pakje zakdoekjes uit mijn tas om de rotzooi op te ruimen. Al deppend keek ik op de klok hoe laat het was en schold zachtjes, toen ik merkte dat het al bijna weer ochtend was te noemen, hoewel het buiten nog pikdonker was. Ik was in slaap gevallen in de bieb, nadat ik had besloten nog even door te leren in mijn eentje. Soms was ik echt te ijverig, maar ik had de drang mij te bewijzen. Wij dreuzeltelgen waren niet dom en dat mochten mijn klasgenoten merken ook. Bovendien vond ik het allemaal reuze interessant, vooral een aantal van de vakken, dus draafde ik soms nogal door.
Toen de rotzooi opgeruimd was, liep ik nog even naar het raam om naar buiten te kijken, voor ik de bieb verliet. Ik wierp heel vaak gewoon een korte blik voor ik ergens vertrok. Dat was een gewoonte geworden, echter bleef ik nu staan. Ergens beneden over het gras waren drie gestaltes te ontwaren door een lichtpuntje dat waarschijnlijk van een toverstok kwam. Ik boog nieuwsgierig en lichtelijk verbaasd dichter naar het raam toe om te kijken welke idioten er in godsnaam zo laat -of vroeg- nog buiten waren. Eigenlijk had ik al kunnen raden wie het waren, de grootste idioten van de school: Potter, Black, Pettigrew en Remus, hoewel voornamelijk de eerste twee de categorie grootste idioten verdienden. Echter was niet mijn eerste reactie om ze te gaan zeggen dat ze eens moesten stoppen met hun achterlijke plannetjes. Het leek namelijk wel alsof ze de grootste moeite hadden met lopen... alsof ze gewond waren.
Zonder verder te kijken of na te denken, draaide ik mij met een ruk om naar de deur van de bieb om een sprint naar beneden te trekken. Ik was geen sporter, maar als het nodig was, kon ik best snel rennen. Mijn benen vlogen de trappen af, tot ik plots Potter in beeld kreeg... met Remus in zijn armen en Sirius op zijn rug. Voor enkele seconden staarde ik met grote ogen naar het vreemde aanzicht. Vooral het feit ja dat Peter serieus slechts een stuk perkament en nog wat onbelangrijke dingen in zijn hand had maakte het vreemd. Echter was de toestand van de drie andere jongens schokkend, waardoor ik onbewust mijn hand voor mijn mond had geslagen. Remus en Sirius zaten onder het bloed en ook uit James zijn voorhoofd stoomde roden stralen vloeistof. Ergens wilde ik heel hard schreeuwen. Gelukkig voor hen, herpakte ik mij snel en kwam weer tot beweging.
'Wat zijn jullie ook een groot stel achterlijke sukkels,' verliet mijn mond voor ik mijn stok tevoorschijn haalde en er mee zwaaide. Het was maar goed dat ik meer deed dan slechts mijn schoolwerk, waardoor ik handige simpele spreuken kende voor noodgevallen zoals deze. Twee brancards verschenen voor ik Potter weer aankeek. 'Als je ze daar op legt, voorkom je dat je straks een blessure hebt en de rest van het jaar niet meer kan vliegen. Misschien slim als je wilt dat Gryffindor nog enige kans maakt,' zei ik hem en mijn blik ging even naar Peter. 'Dat je hem serieus twee mensen laat dragen.' Mijn stem had geloof ik nog nooit zo boos geklonken tegenover Peter. 'Jullie zijn op weg richting de ziekenzaal neem ik aan?'

---

Happy Birthday my Potter!

Remus Lupin - Gryffindor
Even als Sirius krijg ik het voor elkaar om op mijn eigen benen te blijven staan, remus draait zich echter al snel om en klapt dubbel. Een onaangename geur komt mijn neus binnen en zonder het te zien -bij het zien ervan zou waarschijnlijk het beetje eten dan in me zat ook naar boven. Ik houd mijn hand tegen mijn buik om het bloeden een beetje tegen te houden en loop achter mijn vrienden aan wanneer die weer beginnen te lopen, met een bezorgde blik in mijn ogen volg ik Sirius, bang dat hij plotseling neer viel of spontaan in de brand vloog of in iedergeval iets in die trant. Nadat Sirius iets tegen James zegt houd hij zijn pas in tot hij naast mij loopt, 'ik..' begint hij en ik kijk naast me naar de bloederige jongen terwijl het geluid van een piepende hond door mijn hooft galmde. 'Ik heb het verpest.' maakte hij uiteindelijk zijn zin af, ik schudde mijn hooft al zwakjes voordat hij verder prate 'Ik had gewoon gehoopt dat het goed zou gaan, maar ik was zelfs te zwak om je te helpen kalm te blijven.' ik kijk hem recht in zijn ogen en open mijn mond voor het eerst nadat ik terug transformeerde 'het is niet jouw schuld' zeg ik ietwat schor. Als het iemands schuld was was het die van mij, ik was degene die alle wonden had aangericht en die uberhoud toegelaten had dat ze meegekomen waren. Ik voel zojn hand op mijn schouder en glimlach zwakjes naar hem. Ik was vanplan te demonstreren toen Sirius zij dat hij niet mee kon naar de ziekenzaal maar James was me voor. Eenmaal binnen trekt hij Sirius weer op zijn rug en tilt hij mij ook op, 'als je het waagt er vanaf te springen.' sist hij naar Sirius terwijl hij de trappen op begint te lopen. Zelf had ik het hem zeker niet na gedaan. Wanneer hij op de helft is stopt hij even om op adem te komen maar laat ons niet los.
Ik hoor voetstappen steeds dichterbij komen en wanneer ik mijn hooft optil om te kijken wie er naar ons toe was gelopen zag ik Lily ons met grote ogen en haar handen voor haar mond geslagen aankijken, ik sloot mijn ogen terwijl paniek door mijn lachaam raasde. Ze was niet dom, en op het moment kon ze bijna niets anders dan alle puzzelstukjes bij elkaar te leggen en zien wat er aan de hand was. Zou ze nogsteeds tegen me praten? Of zou ze bang zijn voor wat ik was? 'Wat zijn jullie ook een groot stel achterlijke sukkels,' zei ze en met een zwaai van haar toverstok toverde ze twee brancards tevoorschijn. 'Als je ze daar op legt, voorkom je dat je straks een blessure hebt en de rest van het jaar niet meer kan vliegen. Misschien slim als je wilt dat Gryffindor nog enige kans maakt,' hoorde ik haar zeggen en ik opende mijn ogen op het moment dat ze boos tegen Peter prate die op zijn beurt van schrik een aantal oassen achteruit zette 'Jullie zijn op weg richting de ziekenzaal neem ik aan?'

---

Don't be like the rest of them, darling

Sirius Black || Gryffindor

'Als je het waagt er vanaf te springen.' sist James terwijl ik op zijn rug ben gehesen. Hij laat ons niet los, ook al stopt hij even om uit te rusten. Ik wil hem zeggen dat het geen nut heeft aangezien ik niet de ziekenzaal inga, maar hij schijnt niet naar mijn gesteun te luisteren. Ik wil James zeggen dat hij niet zo moeilijk moet doen maar ik ben zo zwak, ik krijg het gewoon niet gezegd. Dan opeens hoor ik een andere ademhaling dan een van ons vier en als ik mijn hoofd moeizaam opricht zie ik Lily met haar hand voor haar mond naar ons kijken. Ik knijp even mijn ogen dicht en hoop dat ze het niet snapt, dat ze er niet achter komt wat er is gebeurt, wat er met Remus elke maand gebeurt... 'Wat zijn jullie ook een groot stel achterlijke sukkels,' zegt ze fel en ze tovert brancards tevoorschijn, 'Als je ze daar op legt, voorkom je dat je straks een blessure hebt en de rest van het jaar niet meer kan vliegen. Misschien slim als je wilt dat Gryffindor nog enige kans maakt,' ze valt uit tegen James en ik zie haar woest kijken naar Peter die daar helemaal niet blij mee is, maar ik wil Peter nu even niet aankijken. Dit is het goede moment om me van James rug af te glijden. Ik land op mijn benen maar zak er onmiddellijk doorheen en val hard op de grond. Een soort halve schreeuw ontsnapt mijn mond die ik probeer te verbergen als ik voel hoe onbruikbaar mijn complete lichaam eigenlijk is. Ik kom overeind en probeer de aandacht niet te trekken, wat gelukkig lukt want Lily kijkt nog steeds naar James. 'Jullie zijn op weg richting de ziekenzaal neem ik aan?' Met een paar langzame stappen ben ik bij James en help Remus op te staan. Terwijl hij op mij leunt breng ik hem naar een brancard en laat hem er op liggen. Ik strijk onwillekeurig wat plukken haar uit zijn ogen en kijk of hij goed ligt, waarna ik vermoeid op de andere brancard zak en mijn ogen sluit. Ik lig ongemakkelijk en verplaats me iets, maar het liggen op het zachte dek helpt al een stuk.
'Evers, ik zeg dit niet vaak, en waarschijnlijk zul je het me nooit meer horen zeggen, maar je bent echt fantastisch.' grom ik met gesloten ogen en een halve glimlach verschijnt rond mijn mond. Ik hoop gewoon dat ze er niet achter gaat komen wat er is gebeurt, of er over vragen gaat stellen of überhaupt er teveel over na gaat denken. Ze is echt wel slim genoeg om daar achter te komen en daarom maak ik me nog meer zorgen dan ik normaal al doe als een ander persoon vragen heeft over Remus.
'Peter geef mijn stok.' zeg ik zacht maar dreigend en in een oogwenk voel ik het vertrouwde hout tussen mijn vingers. Ik heb geen zin om te bedanken en negeer Peter daarom verder. Ik laat mijn stok even tussen mijn vingers rollen en tik dan voorzichtig op een van de wonden op mijn arm, nog steeds met gesloten ogen. 'Episkey...' Deze spreuk herhaal ik een paar keer maar merk ook dat het bij sommige wonden niet werkt. Ik lig nog steeds en zie daarom niet goed wat ik doe, maar ik voel het wel en daarom lukt het aardig. 'Vulnera Sanentur,' fluister ik er dan achteraan. Hopelijk werkt dit beter. Nu zijn de meeste schrammen weg en ik kom voorzichtig overeind, ook al doet alles pijn en zit ik onder de sneden vol opgedroogd bloed. Met een simpel 'Tergeo' haal ik dit zo goed en zo kwaad als het gaat weg. Het liefst wil ik weer gaan liggen, maar ik wil niet zwak overkomen en daarom kijk ik naar Remus.
'Moet ik ehm... helpen met de wonden? Of wil je meteen naar de ziekenzaal?' vraag ik ongemakkelijk en slik, waarna ik mijn blik op mijn handen werp waar mijn stok losjes in ligt.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

James Potter

Ik hoor hoe voetstappen ons naderen en ik kijk op. Lily staat daar. Mijn hart slaat een paar tellen over en hoewel ik super blij ben om haar te zien(vooral omdat ze me nu als een soort machoman kan zien), ben ik wel bang dat ze achter Remus' harige probleempje komt. Ze slaat haar hand voor haar mond en ik slik.
'Wat zijn jullie ook een groot stel achterlijke sukkels,' zegt ze dan, maar ik kan niet grijnzen zoals ik altijd doe als ze me uitscheld. In plaats daarvan werp ik een blik richting Remus die nog in mijn armen ligt. Als ik weer opkijk, heeft Lily twee brancards getoverd.
'Als je ze daar op legt, voorkom je dat je straks een blessure hebt en de rest van het jaar niet meer kan vliegen. Misschien slim als je wilt dat Gryffindor nog enige kans maakt,' Ik knik even. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb...
'Dat je hem serieus twee mensen laat dragen.' zegt ze nu boos tegen Peter. Die zet verschrikt een paar passen achteruit en ik voel hoe Sirius van mijn rug springt en half in elkaar zakt. Aangezien ik het nu niet voor elkaar krijg om me om te draaien en hem te helpen, bijt ik op mijn lip als ik voel dat hij opstaat.
'Jullie zijn op weg richting de ziekenzaal neem ik aan?' Ik knik even en kijk dan Sirius aan, die naast me staat. Hij helpt Remus overeind en legt hem neer op een brancard. Dan gaat hij zelf op de andere liggen. Hij mompelt wat spreuken en ik veeg met mijn hand langs mijn voorhoofd. Mijn hele shirt is nat van het bloed van Remus en Sirius en zonder erover na te denken dat Lily hier ook nog is, trek ik het shirt over mijn hoofd. Ik knijp hem samen en wring hem dan een beetje uit. Een dun straaltje bloed loopt uit mijn shirt en ik laat het op de trap vallen.
'Moet ik ehm... helpen met de wonden?' Vraagt Sirius aan Remus en ik kijk om. Houdt hij serieus nooit op? 'Of wil je meteen naar de Ziekenzaal?'
'Sir, misschien kunnen we hem beter direct naar de ziekenzaal brengen. Je weet maar nooit met...' Ik werp heel even een blik op Lily en dan weer op Sirius. 'Zijn jeweetwel... harige probleem. Daarom kun jij misschien toch ook maar gewoon naar de ziekenzaal. Je… weet maar nooit.' Dan werp ik mijn blik op Lily. Ze is prachtig, al heeft ze wel inkt of zo op haar wang en zit haar haar raar.
'Evers. Ik wil dat je het hier nooit over hebt. Met niemand.' Zeg ik tegen haar. 'En er zit inkt op je wang.'
Ik draai me om naar Peter en pak mijn stok. Ik gooi mijn shirt over mijn schouder en haal mijn hand door mijn haar. Met een beweging laat ik de brandcards zweven.
'Nou... Laten we maar weer verder gaan.' Zeg ik en begin de volgende trap op te lopen.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Lily Evans || Gryffindor || Prefect

De enige reactie die ik kreeg was een knik van Potter. In stilte kijk ik toe hoe Black al zijn pijn en redelijk ernstige verwondingen negeert om Remus op een brancard te helpen. Eigenlijk moest ik ingrijpen. De inspanning zou Black alleen maar verzwakken en zijn krachten zou hij hard nodig hebben om te herstellen. Het leek erop dat hij al flink wat bloed had verloren, te zien aan hetgeen dat achter was gebleven op het shirt van Potter, hoewel dat natuurlijk deels van Remus kwam. Een zorgelijke frons stond dus op mijn voorhoofd, toen ik mijn "awh" moest onderdrukken, omdat Black een paar plukken haar uit Remus zijn gezicht veegde voor hij zelf ging liggen. Ik verafschuwde misschien sommige acties van deze heren, verkondigde vaak genoeg dat ik ze haatte, maar dat was niet waar. Ze hadden genoeg goeds in zich om ook respect af te dwingen. Het was alleen jammer dat ze zich vaak zo kinderachtig gedroegen en daarnaast ook mensen pestten. 'Evans, ik zeg dit niet vaak, en waarschijnlijk zul je het me nooit meer horen zeggen, maar je bent echt fantastisch,' gromde Black en ik kon niet anders dan zachtjes lachen.
'Weet ik,' reageerde ik er kalm op en zette een stap in zijn richting, terwijl hij zijn stok terugkreeg van Pettigrew en zijn wonden begon te verzorgen. Het viel mij op dat Black ook niet bepaald vriendelijk tegen Pettigrew deed en het vage vermoeden dat dit allemaal zijn schuld was, werd opgewekt. Meestal waren Black, Potter en Remus ook niet zo stom om dusdanig gewond te raken, dus dat zou veel verklaren. Ik wierp even een blik op de schilderijen om mij heen. Iedereen lag gelukkig rustig te slapen en hield zich niet bezig met onze praktijken.
'Moet ik ehm... helpen met de wonden?Of wil je meteen naar de Ziekenzaal?' Verbaasd draaide ik mijn hoofd weer richting Black en opende mijn mond om te zeggen dat hij beter weer kon gaan liggen. Hij moest zijn krachten sparen om te herstellen. Echter gaf Potter al antwoord voor mij, waardoor ik mij nu richting hem draaide en mij half verslikte en een hoestbui het gevolg was. Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond om het geluid te dempen en scheurde ik mijn blik los van Potter zijn ontblote bovenlichaam. Zonder dat ik het doorhad had de idioot zijn shirt uitgetrokken en ik bleef nou eenmaal een meisje.
'Je bent echt net zo erg als Remus. Serieus (Sirius :p), wat hebben jullie dit jaar met je shirt voor mijn neus uitrekken?' mompelde ik gepikeerd terugdenkend aan de treinreis waar Remus hetzelfde flikte en ik de opmerking maakte over dat ik ook maar een vrouw was, ondanks dat ik geen vrouwelijke Sirius was. Zijn antwoord drong echter nog prima tot mij door en de woorden "harige probleem" waren mij dus ook niet ontgaan. Dit bracht mij meteen weer naar de harde realiteit. De vele littekens, de vele dagen ziekteverzuim, de blik op de maan van vanavond. Ik had zo mijn best gedaan om het te vergeten, weg te stoppen, maar dat was gewoonweg onmogelijk. Ik kon de rest van mijn leven de waarheid niet ontkennen, hoe erg ik magie hierdoor ook haatte. Het was gewoonweg onwijs oneerlijk. Ik voelde de tranen opkomen, maar hield ze binnen. Remus en Black waren er niet zo best aan toe en Potter had ook een fikse snee op zijn voorhoofd.
'Evans. Ik wil dat je het hier nooit over hebt. Met niemand.' Lichtelijk gedesoriënteerd keek ik Potter aan. 'En er zit inkt op je wang.' Mijn wenkbrauwen schoten omhoog en ik haalde mijn hand langs mijn wang. Ugh, blijkbaar had ik dus toch niet alle troep opgehaald. Mijn blik ging over Sirius zijn wonden en vervolgens naar de snee van Potter en gecombineerd met zijn zin over het feit dat ze naar de ziekenzaal moesten, kreeg ik bijna een hartverzakking. Als Remus een weerwolf was en hij hen verwond had, dan... Gelukkig schoot mij nog een laatste puzzelstukje te binnen "ze konden eindelijk wat ze al zolang wilden kunnen". Opgelucht haalde ik adem, hoewel dat allemaal ernstige overtredingen van de wet waren.
'Nou, jij hebt bloed op je voorhoofd. En over de rest, weerwolven zijn alleen schadelijk voor mensen. Wanneer je faunaat bent, verander je volledig in een dier. Je zult geen echte schade overhouden aan de wonden, al met al zijn jullie dus niet geïnfecteerd. Hoewel ik mij afvraag of jullie littekens ook blijvend zullen zijn, of dat ze zullen wegtrekken, omdat jullie dieren waren terwijl de verwondingen werden toegebracht,' sprak ik alsof ik simpele nietszeggende feitjes uit mijn boeken opdreunde en daarna nadacht over de zojuist geleerde stof. 'Bovendien zal het slechts een kwestie van tijd zijn voor jullie geheimen ontdekt worden door de professoren en ik denk dat de wet overtreden toch wel iets meer problemen geeft dan alleen strafwerk. Remus kan natuurlijk probleemloos naar de ziekenzaal, maar ik zou twee keer nadenken voor jullie je daar zo vertonen. Black zijn wonden zijn te genezen -mits hij niet al zijn krachten investeert in het zorgen voor Remus- en dat geldt gelukkig ook voor jou,' ging ik rustig verder in mijn redenatie. 'Maar je moet het natuurlijk zelf weten, Potter. En natuurlijk ben ik niet zo achterlijk om dit aan de grote klok te hangen.' Al mijn emoties zaten diep weggestopt achter een masker, terwijl mijn hersenen al het werk deden. Het voelde vreemd en onnatuurlijk, maar voor nu was dat even noodzakelijk.

---

Happy Birthday my Potter!

Look what I found

---

Happy Birthday my Potter!

MissSwan schreef:
Look what I found

;O Zo erg is James nou ook weer niet gewond!;p
Ik keek die film ooit en kwam er twee weken later achter dat dat Aaron Johnson was x)

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

JamesPotter schreef:
(...)

;O Zo erg is James nou ook weer niet gewond!;p
Ik keek die film ooit en kwam er twee weken later achter dat dat Aaron Johnson was x)

Nawwwiee. I love the Marauders so much it hurts <3

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Er staat februari 1979 bij... Dit moet dan een van de aanvaringen met Voldy geweest zijn

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Speeltopic 2! Toch handig dat ik daar toestemming voor heb ^^

---

Happy Birthday my Potter!

Vol dan maar?


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!