MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 12 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 23:43 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr knikte enkel. Het was immens druk geweest, maar het had hem uiteindelijk wel afleiding bezorgd.
'Waar was je?'

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe haalde haar schouders op. Thuis, maar ze wilde dat eigenlijk niet toegeven.
'Bij mijn broer. Ik - ik had me verslapen en hij kwam me 's middags halen.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr wist niet wat hij daarop moest antwoorden. Hij was haar baas niet en zijn hoofd stond er absoluut niet naar haar te verklikken.
'Russel heeft voor je ingevallen.'

Every villain is a hero in his own mind.

'O,' ze sloeg haar ogen neer en hervatte het afwassen van de borden. 'Sorry. Ik had er gewoon moeten zijn... Jij was er immers ook.' Het was nu gelukkig rustig, wat helaas ook betekende dat Satyr geen andere plek had om naar toe te gaan. Er hoefde immers niemand meer bediend te worden en de lege tafels waren afgeruimd.
Athiabbe voelde zich nogal ongemakkelijk in zijn bijzijn. Dat had ze wel verwacht, maar toch had ze gehoopt dat ze daar boven zou kunnen staan. Het lukte niet.
In een rap tempo wist ze de vuile vaat weg te werken en ze draaide zich toen weer naar Satyr om.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik hoop dat het nog lang gaat duren, zodat het kind nog goed kan groeien,' zei ze zacht. 'Ik wil dat het gezond is. En we hebben nog geen naam.' Ze besefte pas dat ze "we" had gezegd toen het al uit haar mond was ontsnapt. Ze had het met Baiel willen bespreken, als het weer wat beter tussen hen zou gaan, maar dat zou er nu niet meer van komen, dacht ze bitter.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het is echt wel gezond,' zei Cordelia bemoedigend. 'Dat weet ik zeker.' Ze legde haar hand even op die van Emily. 'Ik denk dat het wel goed is om nog het een en ander met Baiel te bespreken als hij afgekoeld is. Jullie moeten praten over hoe het verder gaat met de kinderen!'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Dan hoop ik dat hij nog in de buurt is,' zei Emily. 'Het zou me niks verbazen als hij naar de nereïdegrot is vertrokken.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Kan hij zo'n lange reis wel afleggen? Hij is nog maar net beter! De nereïdegrot ligt toch hartstikke ver hier vandaan?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Nou, hij is alweer behoorlijk sterk,' mompelde Emily.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik vind het laf als hij is weg gegaan. Hij kan zijn gezin niet zomaar in de steek laten,' vond Cordelia.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily haalde enkel haar schouders op. Ze wilde er liever niet meer over praten - nu niet. Ze tilde Liae op en nam haar op schoot. Het kleine, witte wolfje begon nieuwsgierig te snuffelen, ging toen liggen en sloot haar ogen. 'Goh, wat is zij makkelijk in slaap te krijgen,' glimlachte Emily. Meestal moest ze zingen voor Maerle.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja, ze is meestal snel verzadigd als ze haar flesje heeft gehad,' glimlachte Cordelia. 'Ze slapen de laatste tijd allebei heel goed.' Gelukkig maar.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Mooi!' Maerle niet, maar dat kwam doordat Emily ook niet goed sliep en Emily vermoedde nog steeds dat ze een soort connectie hadden waardoor Maerle met haar mee kon voelen. Ze hoopte dat dat niet zo was, want dat zou niet goed voor haar zijn. Al die zorgen mocht ze niet met zich meedragen. Ze liet haar handen over Liae's zachte vacht glijden en vroeg toen: 'Wat doen jullie altijd? Op een normale avond?' vroeg ze nieuwsgierig.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Eh. Niets bijzonders, eigenlijk. Meestal zitten we met z'n tweeën op de bank of de veranda. Soms lees ik Kato voor, of zing ik voor hem. Dat vindt hij fijn.' Ze bewoog haar vinger even liefdevol langs zijn snuit, waar een klein geluidje op volgde. Ze genoot van hun momenten met z'n tweeën.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily glimlachte en probeerde de steek van jaloezie te negeren. Zij wilde helemaal niet het leven van Cordelia. Ze was helemaal niet verliefd op Kato - dat zou ze nooit kunnen worden. Zij had ook prachtige kinderen. Het was niet nodig jaloers op Cordelia te zijn. Zij maakte dan niet deel uit van het gezin, maar wel van de familie en het werd tijd dat ze zich daar naar ging gedragen. Cordelia vond het niet erg dat ze hier was en Kato ook niet. Dat was niet veranderd, maar als Emily doorging zoals ze ging, dan zou dat wel gebeuren en dat wilde ze niet. Op dit moment was Cordelia alle familie die Emily had, naast haar kinderen, en daarom moest ze haar zusje koesteren. 'Nou, ik wil best met je zingen. Dat kan in het café, maar dat kan hier ook.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain