Toen Emily thuis kwam, was Meller er nog. Ze glimlachte en betaalde het meisje en pakte daarna Maerle uit de wieg. Ze zette haar op het kleed. Maerle klom direct overeind en begon rondjes te lopen, terwijl ze ondertussen allemaal geluidjes maakte.
‘Heeft Meller je dat geleerd?’ glimlachte Emily. Ze ging op haar buik op het kleed liggen en volgde haar dochter met haar ogen.
Maerle stapte trots naar haar moeder toe en ging op haar rug liggen.
‘Gekkie.’ Emily draaide zich voorzichtig op haar rug en pakte Maerle in haar armen, die begon te gieren van het lachen. Daarna begon ze allemaal dingen te brabbelen en Emily probeerde haar te begrijpen, maar erg goed lukte dat niet.
Zo anders was haar eigen kind dan dat van Rodey. Zipp was nog maar vier jaar en nu al was hij een eigenwijs knulletje, al kon Emily zien dat hij meer in zich had dan wat hij liet zien. Hij had het niet eens beseft dat hij aan het spelen was - of in ieder geval in een eerste stadium van het spelen zat.
Haar gedachten werden van Zipp en Rodey naar Maerle getrokken, die nu naast haar zat en met grote ogen naar de deur staarde. Emily volgde haar blik en zag dat er aan de deur gemorreld werd. Daarna vloog deze open en stond Baiel in de deuropening.
‘Baiel! Hoe was je werk?‘
Baiel negeerde haar vraag en liep in één rechte lijn naar de slaapkamer, waar hij in de kleine kledingkast begon te rommelen. Emily liet Maerle op het kleed en volgde hem de slaapkamer in. ‘Wat doe je? Baiel?’ Ze legde haar hand op zijn schouder en schrok achteruit toen hij die met een ruk weer van zijn schouder duwde.
‘Was je het ooit van plan om me te vertellen?’ gromde hij.
Emily knipperde verbaasd met haar ogen. ‘Wat moet ik je vertellen?’ Ze trok haar wenkbrauwen op en probeerde zijn blik te vangen, maar hij bleef met zijn hoofd schichtig heen en weer bewegen en het was onmogelijk om hem in de ogen te kijken.
‘Doe niet alsof je zo onschuldig bent!’ Hij gaf haar een duw, waardoor ze op het bed terecht kwam.
Emily was nog nooit zo verbijsterd geweest door zijn gedrag en bleef een paar tellen verbluft op het bed zitten. Pas toen realiseerde ze zich dat zij degene was die aan de beurt was om iets te zeggen, maar ze wilde eigenlijk dat hij vertelde wat er aan de hand was. Ze probeerde zich voor de geest te halen wat ze had gedaan waarom hij boos kon zijn - iets wat haar niet onschuldig maakte. Misschien omdat ze aan Rodey had verteld over haar relatieproblemen met Baiel? Zou hij het niet leuk vinden dat ze dat met Rodey deelde? Het kon niets anders zijn, met Ariana had ze het niet over Baiel gehad en verder had ze vandaag met Baiel gezwommen, dus hij moest haar gesprek met Rodey hebben gehoord. Ze wist niet hoe, maar was er steeds sterker van overtuigd dat hij daarom boos was… Tot ze zich bedacht dat hij, als hij dat gesprek had gehoord, ook moest weten dat ze nog gevoelens voor Rodey had. Ze wist niet meer wat ze letterlijk gezegd had, maar het was sowieso iets in de trant dat ze zich over haar gevoelens heen moest zetten. Haar gezicht werd bleek. Ze wilde helemaal niet dat Baiel het wist! Ze wilde niet dat iemand het wist, naast Rodey en Ariana! En het was zelfs helemaal niet de bedoeling om het tegen één van hen te zeggen: bij beide had ze zich versproken.
‘Het spijt me…’ Emily sloeg haar ogen neer. ‘Ik wist niet dat je ook in het park was. Ik wilde niet dat je het te weten zou komen en ik ga er niks mee doen, dat beloof ik.’
Baiel rolde enkel met zijn ogen. Hij had haar nog steeds niet aangekeken en was inmiddels met een hoopje kleding weer terug gelopen naar de deur naar de gang.
‘Baiel…’ Ze volgde hem. ‘Wat ga je doen?’
‘Je gaat er niks mee doen?’ Het was voor het eerst dat hij haar aankeek en ze deinsde achteruit door de blik die hij in zijn ogen had. Het was geen blik met boosheid of teleurstelling, het was een blik vol haat. Haat jegens haar - dat kon niet anders. ‘Ga je me nou nog langer blijven voorliegen? Ik zag je in het park - alweer.’
‘Alweer?’ Zijn opmerkingen verwarden haar en ze begon ervan overtuigd te raken dat de situatie nog veel erger was dan ze in eerste instantie had gedacht.
‘Weet je, als je met elkaar trouwt, beloof je elkaar eeuwige trouw.’ Hij siste en keek haar vurig aan. Het kostte haar moeite om haar blik niet af te wenden. ‘En het is de bedoeling dat je je daaraan houdt.’
Hij moest weten van haar kus met Rodey. Hij moest het hebben gezien of gehoord en nu had hij haar weer gezien, met Rodey, en… Oh nee. Dit was écht niet goed. Ze besefte nu pas wat hij moest denken - wat hij waarschijnlijk al dacht vanaf het moment dat hij genezen was en zijn karakter veranderd leek te zijn. Vanaf toen moest hij denken dat ze een relatie met Rodey had gehad, naast hun huwelijk. Daarom was hij zo afstandelijk geworden…
‘Het is niet wat je denkt, Baiel!’ Emily pakte zijn hand. ‘Die kus was eenmalig…’
Hij trok zijn hand ruw los en legde hem op de deurkruk. ‘Eenmalig. En wat was vandaag dan? Al die romantische gebaartjes? Het was zo duidelijk, Emily. Zo duidelijk.’ Hij opende de deur.
‘Nee, nee! Ga niet weg!’ Emily probeerde de deur weer te sluiten, maar Baiel hield haar tegen. ‘Alsjeblieft… Ga niet weg. We moeten het proberen op te lossen. We kunnen het oplossen. Ik had geen relatie met Rodey, Baiel! Nog steeds niet! Hij is verliefd op Ariana…’
Dat was een domme opmerking. Ze wilde zichzelf slaan toen ze het had gezegd, want hij draaide zich weer naar haar om, maar zijn blik was nog harder dan daarvoor. ‘Wát?’
Pets. Een klap in haar gezicht. Ze was met stomheid geslagen en kreeg het even niet voor elkaar om daarop te reageren, waardoor een tweede klap niet te vermijden was. ‘Blijf van me af!’ snauwde ze toen.
‘Wil jij zeggen dat je dit niet verdiend hebt?’ Baiel was inmiddels gaan schreeuwen. ‘Hij was verliefd op Ariana, zeg je! Jij bent gewoon smoorverliefd op die gore duivel! Nou, laat ik je dan maar een geheimpje vertellen over hem! Hij is bevriend met Venomis, Emily!’
Een valse grijns verscheen op zijn gezicht toen Emily’s gezicht betrok. Haar hart klopte als een bezetene en ze deed haar uiterste best om die woorden haar ene oor in en haar andere oor uit te laten gaan, maar dat lukte niet. De woorden bleven door haar hoofd gonzen. Toen John had gezegd dat Rodey bevriend was met Venomis, had ze uiteindelijk Rodey geloofd, die had gezegd dat hij geen keuze had gehad. Natuurlijk was dat nog steeds een gevoelig punt, want ze kon er met haar hoofd niet bij dat Rodey dan niets tegen hen gezegd had, maar ze had het geaccepteerd. Nu Baiel opnieuw zei dat Rodey bevriend was met Venomis, leek het daarmee bevestigd, omdat ze het van twee verschillende kanten had gehoord.
Ze wilde het niet geloven en ze probeerde het niet te geloven. Baiel was woest. Die wilde Rodey, die hij als concurrent zag, zwart proberen te maken. Hij kraamde onzin uit.
‘Maar weet je, nu is het allemaal voorbij. Je mag doen met die smeerlap wat je wilt,’ haalde Baiel haar uit gedachten, ‘want ik ben weg.’
‘Weg?’
‘Ja. Ik ben weg van dit eiland en ik kom ook nooit meer terug. Jij en die mini-versie van jou kunnen je eigen leven gaan leiden, zonder mij.’
Ze bleef even stil en liet dat op zich inwerken. ‘Wat heb je met Baiel gedaan?’ vroeg ze toen, merkwaardig kalm. ‘Je bent jezelf niet meer. De Baiel met wie ik getrouwd ben, was misschien kwaad geworden, had me misschien inderdaad in mijn gezicht geslagen, alles was misschien hetzelfde gegaan - maar hij had Maerle niet in de steek gelaten.’ Ze schudde kort haar hoofd. ‘Er is iets gebeurd. Er is iets gebeurd waardoor je zo bent gehersenspoeld dat je dit soort opmerkingen maakt.’
‘En meent,’ voegde Baiel eraan toe.
‘Je denkt dat je het meent, maar je gaat Maerle missen.’
‘Nee.’
Emily kneep haar ogen tot spleetjes. Ze balde haar handen tot vuisten en voelde hoe ze langzaam woedend begon te worden. ‘Dan ben je het niet waard je haar vader te noemen!’ siste ze.
Even leek het of Baiel iets wilde zeggen: zijn gezichtsuitdrukking veranderde toen hij die woorden weer inslikte. Daarna draaide hij zich om en knalde de deur achter zich dicht. Ze hoorde zijn voetstappen de trap aflopen en toen was het plotseling stil. Die stilte werd verbroken door een zachtjes gesnik van Maerle, die nu bij de tafelpoot stond en haar armpjes daaromheen had geslagen. Emily liep naar het meisje toe en knielde bij haar neer. ‘Hé lief meisje.’
Maerle verslapte haar greep aan de tafelpoot en sloeg haar armpjes toen om Emily’s arm. Emily tilde haar op en liep naar de bank, waar ze Maerle op haar schoot zette. ‘Sst.’ Maerle begon steeds harder te huilen en Emily begon met haar knieën op en neer te bewegen, wat haar dochter een klein beetje kalmeerde. Zachtjes begon Emily te neuriën, een liedje dat haar ouders hadden gezongen vroeger, als ze verdrietig was. Hoe kon het dat ze net nu dat liedje in haar hoofd had?
Het leek Maerle ook te kalmeren en daardoor kreeg Emily weer de kans om aan de scène die zich zojuist had afgespeeld te denken. Zou Baiel het menen? Zou hij echt wegblijven? Ze zag zijn blik weer voor zich, een blik vol haat. Hij had gezegd niet alleen niks meer met haar te maken willen hebben, maar ook zijn eigen kinderen leken hem geen ene zier meer te kunnen schelen. Ze vroeg zich af of hij het werkelijk meende. Liet hij hen echt in de steek?
Ze nam Maerle weer in haar armen en liep toen naar de wieg toe, waar het ei nog lag. Haar andere kindje. Baiels andere kindje. Zou het zijn of haar vader nooit ontmoeten? Het was bizar om dat werkelijk te denken. Eigenlijk verwachtte Emily niet dat Baiel voor altijd weg zou blijven, ondanks dat hij het wel leek te menen. Het was gewoon onvoorstelbaar als hij dat echt zou doen.
Met in haar ene arm Maerle en in haar andere arm het ei liep ze de trappen af, voorzichtig, zodat ze niet zou vallen. Ze liep naar buiten en bleef even voor de buitendeur staan, terwijl ze de wind kort door haar haren liet gaan voor ze haar weg vervolgde richting het strand. Ze wist niet of Cordelia thuis was en ze wist ook niet of ze gelegen kwam, maar momenteel wilde ze liever niet alleen zijn en Cordelia was degene die ze nu het allerliefste zag.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
