Flaws • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

(Hola.)

Because I love him, do I need another reason?

[Heya]

Bowties were never Cooler

[Hi]

"Family don’t end in blood”

Niall James Horan
Ik strompelde met moeite door de deuren van het therapiecentrum. Ik had helemaal geen zin, maar als ik mijn studie hier wilde afmaken en hier wilde blijven werken moest ik gaan, anders werd ik direct teruggehaald naar huis door mijn moeder. Voor de deur haalde ik mijn veldflesje met whiskey nog even van mijn riem en nam een slok om mezelf moed in te drinken en het beetje hoofdpijn weg te nemen. Ook hielp het met het verzachten van de pijn in mijn knieen. Toen hing ik het flesje toch weer terug en strompelde verder op mijn krukken. Ik zwalkte niet, zo veel dronk ik nou ook weer niet, maar makkelijk ging het lopen niet. Uiteindelijk kwam ik bij een balie, waar ik me meldde, waarna ik werd doorgestuurt naar een zaaltje met een aantal stoelen waar een aardig uitziend persoon op me stond te wachten. Ik schudde zijn hand en stelde me met een zwaar Iers accent voor als Niall voor ik naar de dichtstbijzijnde stoel strompelde en mezelf erin liet zakken. Dat haalde de druk van mijn knieen, wat best veel scheelde, waardoor er een zucht van opluchting over mijn lippen rolde. Iemand vroeg me of ik wat wilde drinken en ik vroeg dus maar om een sterke zwarte koffie. Ik was dan niet compleet sober, de koffie zou ervoor zorgen dat dat wel zo leek, zelfs al zou ik het zonder die koffie ook wel kunnen. Ik ben een Ier, geen bloody Engelsman die geen slok whiskey kon houden voordat die stomdronken was. Ik zou hier alleen wel met allemaal bloody Engelsen zitten, die waarschijnlijk me weer gingen afschuiven als een stomme Ier. Alsof ik daar inmiddels niet aan gewent was. Ach, dan kon ik altijd nog tegen mijn moeder zeggen dat ik het heb geprobeert en het niet werkte.

Bowties were never Cooler

( Hi)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Het was heel moeilijk om te concentreren op wat ik moest doen met al deze geluiden om me heen. Ik was nog nooit in deze buurt geweest en al deze nieuwe dingen waren lastig voor me om allemaal rustig in me op te nemen. Om te voorkomen dat ik teveel afgeleid ging raken trok ik de muts van mijn zwarte hoodie over mijn hoofd, dan kon ik tenminste niet opzij kijken. Ik begreep niet waarom ik hierheen moest, maar mijn familie vond het nodig voor en dus ging ik maar. Tegen hen wilde ik niet ingaan, ik hoefde echt geen ruzie. Twijfelachtig stapte ik de deuren door en keek wat schichtig om me heen. Dit voelde niet goed, het hele gebouw leek een soort negativiteit over zich heen te hebben. Toch zette ik door en liep de gang door. Iemand achter een balie leek me nog na te roepen, maar ik was zo gefocust op rustig blijven en geen uitbarstingen krijgen dat ik het niet hoorde. Ondanks dat vond ik de goede kamer toch, waar ik twee onbekende figuren zag. Een wat oudere man en een jongen met blond haar en krukken. Veel dacht ik er niet over na en zocht een vrije stoel op, om een been op te trekken. De oudere man stak zijn hand naar me uit en ik keek hem eerst wat verdwaasd aan, niet wetend hoe of wat, om toch zijn hand te schudden en me zacht voor te stellen. Vervolgens trok ik me weer terug en begon met plukken aan de touwtjes van mijn hoodie, de muts deed ik nog altijd niet af, het gaf me toch een beetje gevoel van veiligheid. Het was nou eenmaal niet zo alsof ik iets anders bekends hier had om me aan vast te houden, en ik had het lef niet om te proberen om vrienden te maken. Voor ik het wist had ik dan weer een aanval en vonden ze me gelijk weer raar, het had allemaal geen zin.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Wat moet ik in vredesnaam hier? Oké, erg sociaal ben ik niet, ik zou niet zo gauw uit mezelf iemand aanspreken, of uberhaupt met iemand spreken die ik nog nooit van mijn leven gezien heb, maar is dat nodig dan? Ik zie het nut er niet echt van in. Ik hoef toch niet met de eerste de beste die ik tegen kom gelijk beste vrienden worden? Toch werd ik hierheen gestuurd door mijn ouders, waarom? Ik heb geen idee, waarschijnlijk om mijn zogenaamd sociale probleem wat met de jaren erger en erger is geworden, ik had gewoon geen zin meer om leuk contact met mensen te hebben als ze drie seconden later zodra ik weg ben toch weer achter mijn rug om over me gaan lopen roddelen, nee dank je. Terug kon ik nu niet meer, dus ik besloot het gebouw maar binnen te gaan. Veel kreeg ik niet mee van de mensen die er liepen, en van de inrichting want ik bleef nogal chagrijnig naar de grond kijken. Toch moest ik bij de balie vragen waar ik heen moest. Ik vroeg het aan de vrouw achter de balie, die me de weg wees. Ik bedankte haar zacht, om vervolgens de kamer waar het gesprek of waar ik dan ook voor kwam plaats zou gaan vinden. Ik was niet de eerste, er zat een jongen met blond haar en krukken, en een jongen met krullen. Ook stond er een man, waarschijnlijk degene die ons zou helpen. Hij stak zijn hand naar me uit. Ik schudde zijn hand en stelde mezelf voor, waarna ik ging zitten op een stoel, en wactte totdat de rest ook zou komen.

How far is far

Niall Horan
Ik had net mijn koffie gekregen toen er een volgende jongen binnenkwam. Hij had een beanie op zijn hoofd, maar toch zag ik een aantal hele leuke bruine krulletjes onder het mutsje uitsteken. Hij leek me alleen wel heel angstig. Ik nam een slokje koffie en nam de jongen in me op. Hij was best heel schattig en leek een beetje op een bange puppy. Toch kwam niet veel later nog een jongen binnen. Hij zag er niet echt angstig uit, eerder gesloten. Nu was ik ook niet de meest open persoon, maar niet zo. Toch? Ik ging iets rechter op zitten en nam nog een slok koffie. De koffie hier was te doen, maar niet sterk genoeg voor mij. Ik rekte me uit en hoorde mijn gewrichten en ruggenwervels kraken. Lekker dan. Eigenlijk moest ik in elk geval naar de fysiotherapeut en de chiropractor, maar daar had ik echt geen geld voor. Het was al een wonder dat ik mijn appartement en voedsel kon betalen met mijn muziek. Daar konden niet meer kosten bij. Langzaam begon het wel te groeien, maar het was nog lang niet zo ver dat ik ervan kon leven, niet als iemand die ooit een gezin zou willen starten of die goed voor zichzelf zorgde. Ik kon niet goed voor mezelf zorgen, doordat het te veel zou kosten. Hopelijk in een jaar of wat zou ik genoeg hebben om in elk geval naar de fysio te gaan en goed voor mezelf te gaan zorgen. "Hey." zei ik zacht terwijl ik nog een slok koffie nam. Ik moest het proberen, want nu ik langzaam aan het klimmen was op de ladder wilde ik niet terug naar Ierland. Ik zou het kunnen maken, hier, niet daar terug op het Ierse platteland. Nu alleen nog goede gewrichten, maar dat was vast te veel gevraagd. De pijn hield me namelijk wel heel erg tegen, niet alleen in mijn carrière, maar ook in de rest van mijn leven.

Bowties were never Cooler

Matthew "Matt" Jared von Monroe
Te vroeg, het was veelte vroeg. Het was gewoon nog koud buiten en ik had me verstopt in mijn capuchon, maar het holp niet. Groene plukjes haar, staken er onderuit en mijn lok viel wat voor mijn gezicht. Ik vervloekte mijn baas. Dat ik alles aan hem te danken had, betekende niet dat hij zich als een vaderfiguur moest op gaan stellen. Beweren dat het niet goed met me ging. Het ging beter dan ooit. Oke, misschien had ik wat mindere dagen, maar die had toch iedereen. Ik stak mijn joint opnieuw aan en stapte stevig door. Ik hoopte maar voor ze dat ze er wat te eten en te drinken hadden, want mijn mond was kurkdroog en ik had honger als een paard. Ik zong luidkeels mee op Green Day en negeerde de blikken van voorbijgangers. Ik was ze wel gewend. Ik liep wel bijna tegen een lantarenpaal op, die uit het niet leek te verschijnen en begroeten nog een boom, voordat ik voor het therapiecentrum stond. Snel nam ik nog een paar grote hijsen, waardoor ik een hoestaanval kreeg en ik moest even op adem komen. ik gooide de tip weg en wreef even in mijn waterige, rode ogen, voordat ik naar binnen liep. Er zaten al wat mensen, maar de opkomst was niet echt geweldig. 'Olla!' Riep ik grijnzend tegen niemand in het bijzonder, waarna ik op een lege stoel neerploften en onderuit zakten. wat een dooie boel hier. Ik zetten mijn muziek wat zachter en tikte met mijn voet mee op de maar van de muziek. Me afvragend of we ook een rookpauze zouden hebben.

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 17:46 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(Kjellberg went Gojira.)

Because I love him, do I need another reason?

Louis William Tomlinson
Nors reed ik de zaal binnen. Het was dat ik gedwongen werd om hierheen te gaan, maar de verleiding was groot direct weer weg te gaan. Het is lang geleden dat ik ergens met zóveel tegenzin heen ben gegaan, omdat ik meestal gewoon weiger. Maar mijn moeder dreigde Buddy te verkopen, een dreigement dat wel heel ver ging vond ik, en al mocht ik het beest hier in het ziekenhuis niet zien, ik kon niet zonder hem. Het hondje was mijn steun en toeverlaat en binnenkort, als mijn zusjes er weer waren, zou ik ze vragen hem mee te smokkelen. Ze hielden mij en mijn hondje nu al te lang gescheiden en regels of niet, dat was wel het ergste dat ze mij aan konden doen en dat ging ik niet nog langer verdragen.
Ik reed met mijn rolstoel langs een man, die zijn hand uitstak en zijn naam noemde. Maar ik negeerde zijn gebaar en reed gewoon door, waar ik zover mogelijk afgezonderd van de rest ging zitten en mijn lippen stijf op elkaar gedrukt hield. Nee, ik had niet de behoefte iets te zeggen en al helemaal niet met het spraakgebrek dat ik heb over gehouden aan het ongeluk van een tijdje geleden. Waarschijnlijk zouden ze mijn gebrabbel toch niet verstaan. De rolstoel is overigens niet iets waar ik door dat ongeluk aan vast zit. Ik heb al sinds mijn geboorte een hartafwijking en eerst leek het geen levensgevaarlijke, al kon ik nooit echt hard sporten of iets dergelijks wat teveel inspanning bezorgde, maar sinds een tijdje lijkt hij het helemaal nog maar amper te doen en wacht ik nu op een hartdonor. Ik mag me nu al helemaal niet meer inspannen en lopen is voor mijn hart dus al teveel, vandaar de rolstoel.
Ik kijk om me heen en ontdek vier andere patiënten, plus de man die ik net negeerde. Ik hoop maar dat de anderen ook niet al teveel behoefte hebben om te praten, al zou dat tegen mij ook geen nut hebben. Ik zou terug niets terugzeggen.

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik dronk mijn koffie verder op tot plots een jongen wel heel vrolijk binnen kwam zetten. Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op en probeerde niet te stikken in mijn koffie. Toch wist ik mezelf te herpakken en dronk rustig verder. Ik voelde mijn hoofd minder licht worden, maar gelukkig bleven mijn knieen verdoofd. Anders had ik hier per direct mijn veldfles gepakt, ookal was ik hier blijkbaar om daarmee te stoppen. Toch snapte ik dat niet, want zoveel dronk ik niet en dit werkte beter dan pijnstillers. Als laatste kwam een jongen binnen in een rolstoel. Hij zag wat bleek, maar leek voor de rest heel gezond, maar dat was bij mij ook het geval en langer staan dan een paar seconden zonder krukken kon ik toch echt niet. Hij zei niets en toen begon de man die ons binnen had gelaten met spreken. Ik luisterde maar half terwijl ik de anderen in me op nam. Stuk voor stuk hadden ze iets bijzonders. De jongen met de krulletjes leek heel bang, maar daardoor was hij ook erg schattig. De jongen in de rolstoel was maar moeilijk te doorzien, maar hij had een ongewone jeugdigheid in zijn trekken, wat me erg aansprak. Hij leek een beetje op Peter pan in een rolstoel. De extreem open jongen tikte wat tegen de muur op een ritme wat ik leek te herkennen. Ook zijn openheid vond ik wel erg leuk voor de verandering. Als laatste kwam de jongen die als tweede was binnengekomen. Hij had hele lieve mooie ogen, maar voor de rest wist ik niet goed wat ik van hem moest maken. Ik rekte me nog eens uit en dronk de laatste slok koffie uit mijn beker net op toen de man begon over koppels. Wat?! Koppels?! Ik was niet gay?! Wat was dit?! Ik wilde opspringen, maar het moment dat ik het ook maar probeerde ging er zo'n scherpe pijnscheut door mijn lichaam, dat ik verslagen neerviel op de stoel waar ik op zat. De meesten zouden het niet eens gemerkt hebben, maar dit betekende wel dat ik mijn knieschijven terug op hun plek moest zetten en straks alleen maar meer moeite had met lopen.

Bowties were never Cooler

[Als het neit goed is hoor ik het graag]

Bowties were never Cooler

Matthew ''Matt'' Jared von Monroe
Het feit dat ik lekker mistig in mijn hoofd was, maakte het feit dat het zo vroeg was en dat ik hier ubberhaubt was, wat minder erg. Ik kreeg er tenminste niet zoveel van mee als ik zou moeten en ook minder dan als ik zou willen. Het kon me geen barst schelen wat mijn baas hier mee wilde bereiken. De enige reden dat ik hier mee had ingestemd was, zodat ik het dak boven mijn hoofd niet zou verliezen en ik mijn baan niet kwijt zou raken. Toen er een vrouw langskwam met een bekertje water, pakte ik deze zonder pardon van haar af. Haar kwade blik, beantwoorde ik met een veelte onschuldige lach, waarna ik het bekertje in een keer achterover gieten. het hielp voor nu, maar ik wist dat ik binnen een minuut weer last zou hebben van een droge mond. Ik zakte verder onderuit en trok mijn capuchon van mijn hoofd. Mijn groene haar probeerde ik met mijn handen in model te brengen. Al zag ik het resultaat niet echt zonder spiegel. Toen er een jongen zonder rolstoel binnenkwam, had ik meteen de neiging om met hem rond te gaan racen, maar aan zijn houding te zien, zou haar daar vast niet echt van gecharmeerd zijn. Volgens mij was niemand hier echt toe aan een gezellig praatje. Ik moest er lang over doen, voordat ik doorhad dat er iemand tegen ons aan het praten was, maar het interesseerde me toch geen zak. ''Hebben we ook pauzes?'' Viel ik meteen met de deur in huis. ja wat, ik moest mijn nicotine peil toch echt omhoog houden.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Liam Payne.
Ik had helemaal geen zin in dit gezeik, sterker nog ik had helemaal nergens zin in. De jonge met het blonde haar besloot wat te zeggen. Ik wou hem eerst negeren, maar kom op dat is gewoon echt onbeschoft, dus ik zei maar 'Hey..' terug. We waren na toch wel enkele minuten nog de enigste drie, maar dat was te vroeg gedacht want precies op dat moment kwam er een jongen na mijn gedachten veels te vrolijk binnen wandelen. Wie was er nou vrolijk op dit tijdstip? en een nog betere vraag was wie is er nou vrolijk als hij hier heen moet? Na mijn idee sloeg dit hele zogenaamde gesprek helemaal nergens op. Denken ze serieus dat ze ons zo kunnen helpen? De veels te vrolijke jonge begroette ons in het algemeen en ging daarna zitten waar hij mee tikte met de muziek die hij aan had. Even later kwam er ook een jongen in een rolstoel naar binnen. Ik had geen idee waarom hun hier allemaal ook zaten, ik wist niet eens precies waarom ik hier zat. Aan de ene kant vind ik dit nu al verschrikkelijk, en wil ik gewoon gelijk de zaal uit lopen, maar aan de andere kant ben ik dan gewoon flauw bezig. Ik heb het nog niet eens geprobeerd, en misschien, ik denk het niet, maar heel misschien helpt het me echt om van dat zogenaamde sociale probleem af te komen. Ik wilde het net gaan proberen toen ik iets hoorde waarvan ik hoopte dat hij een grapje maakte. Koppels? Dat meent hij? Serieus? Hoe kunnen wij, de zogenaamde problemen in deze zaak elkaar nou ooit helpen? Oké, misschien begrijpen we elkaar beter als anderen, maar wat dan nog, helpen gaat het waarschijnlijk toch niet. En ik weet bovendien van geen een iemand in de zaal zijn naam, dat helpt ook niet echt. Ik ga me van dit toneelstuk echt niet beter voelen, al denken ze misschien van wel. Dat hebben ze dan echt goed mis.

How far is far