• ___

    "I've got the scars from tomorrow and I wish you could see.."

    Wanneer Gaia op het punt staat te herrijzen breekt de hel los op kamp Halfbloed.
          Op het moment lijkt het dat de onderwereld zich heeft verruild met de aarde. Door een grote fout van Hades' kant heeft Kronos samen met zijn handlangers de mogelijkheid gekregen Cerberos tot slaap te krijgen. Alle doden uit het dodenrijk zouden terug kunnen komen.
          Kronos zijn beste mensen kwamen terug en ook de beruchte Luke Castellan heeft zijn leven terug weten te krijgen, tot grote ergernis van zowel Kronos als de goden hun kant.

    Beide kanten willen de zoon van Hermes direct doden, tot het orakel met een verrassende voorspelling komt waarbij ze geen keus hebben de jongen in leven te laten.

    "My strength is a illusion."
    ___

    Een link naar het verhaal.
    ___



    Ik zoek dus iemand voor dit verhaal, ik stel niet veel eisen. Toch zou ik graag een stukje van je schrijfstijl willen, je naam, leeftijd en gezien het een Percy Jackson fanfictie is: in wel boek je bent. :']
          Grote lijnen staan hier boven al, maar er kan op afgeweken worden in gesprek. Uiteraard gaat de rest in overleg, dus ik heb nog niks definitief staan. Er kan gewoon overlegd worden via quizlet, maar ook Whattsapp is voor mij geen probleem.

    Ik ben zelf dertien, mijn naam is Sha're. Voor mijn schrijfstijl kan je kijken bij Dewdrops (:


    “If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

    Sharon
    20 jaar
    Ik heb de boeken nog niet gelezen maar ik wel heel veel van de griekse mythologie af

    Stuk verhaal:

    Opgesloten in een hoge toren, keek ik uit op de weide onder me. De zon ging langzaam onder. In de verte hoorde ik het laatste lied van de vogels voordat de krekels het overnamen. Eenzaamheid was mijn enige vriend en het doodde me van binnenuit. Ik sloot mijn ogen en het enige wat ik zag was de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. Tranen liepen over mijn gezicht. Dat gezicht met die specifieke lach zou ik nooit meer zien. Verbannen in een toren. Wegrotten in je eentje was de zwaarste straf die iemand kon krijgen. Mijn daden daarin tegen waren ook een straf die ik ongewild had gegeven. Het was mijn straf en dat had ik geaccepteerd. Ik keek naar de sterren die aan de hemel stonden. Een voor een telde ik ze en bij elke ster deed ik een wens. Ik voelde mijn lichaam moe worden en ik liet me vallen uit de raamopening. De lucht omarmde mijn lichaam als een vriend. De sterren lachten mij toe. En het laatste wat ik zag was de mooiste glimlach. Gegrift op mijn geheugen.


    "Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."