{001} When Words Fail...Music Speaks -Speeltopic - Speeltopics

De leerlingen slapen ook op school. Er zijn 2 persoons kamers.

Kamerindeling





Leerlingen



Docenten

Het is Woensdag ochtend. De leerlingen worden net wakker en bereiden zich voor op een nieuwe dag.

RollenTopic

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 19:59 ]

---

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

---

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ik haatte het om als eerste wakker te zijn en daarom wilde ik altijd rustig aan doen, maar toch presteerde ik het haast iedere ochtend weer om al eerste de eetkamer binnen te lopen. Verschrikkelijk, als je het mij vraagt. Al snel komt Alex binnen, of Lexi, zoals ik haar graag noem, een goede vriendin van mij. Haar blonde haren zitten mooi in model een haar ogen sprankelen. 'Morgen.' zei ze. 'Goed geslapen?' Ik bekeek haar tattoo's die te zien waren en ik vond ze leuk. Ikzelf zat eraan te denken om een tattoo te nemen, ik wist alleen niet van wat en waar. 'Ja, zeker.' antwoordde ik, denkend aan mijn droom van uitverkochte concerten en gillende fans. 'Jij?' Ik flirtte graag met meisjes, maar niet met vriendinnen. Met Lexi of Jeanne of iemand met wie ik net zo'n goede band had als met hen, zou ik nooit flirten. Op dat moment liep Caleb ook de kamer binnen, ook een goede vriend van mij. 'Caleb!' riep ik uitnodigend. 'Goedemorgen!' Af en toe kon ik echt een veel te vrolijk persoon zijn, een beetje te hyper. Maar dat maakte me helemaal niks uit, ik bedoelde het alleen maar goed. En even later bevond ook Robin zich in de eetzaal, het maakte mij alleen nog maar gezelliger. 'Hé Robin,' lachte ik, 'hoe gaat-ie?'

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 21:40 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

---

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

"Am I wrong for thinking that we could be something for real?"

Voor mijn gevoel wordt ik pas veel te laat wakker. Kwart over zeven geeft mijn digitale wekker op het nachtkasje naast mijn bed aan. Direct sla ik de dekens van me af. Hoewel ik normaal voor Alex wakker wordt is ze nu zo te zien al vertrokken. Meestal ben ik zo'n meisje die 's ochtends graag de tijd neemt om zich klaar te maken, maar daar heb ik nu helaas geen tijd voor. Ik besluit mijn douch dan maar over te slaan en te verplaatsen naar vanavond. Met heel wat moeite sleep ik mezelf naar mijn kledingkast toe en zoek een setje uit. Strompelend vervolg ik mijn weg naar de badkamer. Een zachte gil verlaat mijn lippen als ik het ijskoude water in mijn gezicht gooi. Ik ben nu in ieder geval wakker. Nadat ik mezelf ook heb aangekleed, mijn bruine haar heb gekamt en mijn wimpers heb gesierd met een dun laagje mascara ben ik helemaal klaar voor wat er vandaag weer allemaal komen gaat. Ik stap in mijn zwarte All Stars en besluit dan maar dat het tijd wordt om te gaan ontbijten.
De eetzaal was nog niet zo heel erg druk, maar er waren zat mensen die ik goed ken. Bijna direct zie ik Alexandra aan een tafel zitten en ren ik er naartoe. Hoewel het eigenlijk ten strengste verboden is om te rennen binnen school heb ik er werkelijk schijt aan. "Hey!" begroet ik iedereen. Ik zet mezelf naast Alex neer terwijl ik breed naar haar glimlach, waarna ik dat zelfde naar Robin toe doe die een stukje van de tafel af staat. Dan pas zie ik vanuit mijn ooghoeken Chase zitten en direct voel ik de ongemakkelijkheid me overstromen. Ik weet niet wat hij met me doet maar telkens als hij bij me in de buurt is voel ik mijn zelfverzekerdheid in een oogopslag verdwijnen. "Hoe gaat het met jullie?" zijn mijn woorden dan maar.

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 17:28 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Ook al ben ik al een tijdje wakker, ik voel me nog steeds kapot slaperig. Ik strompel vermoeid door de gangen heen op weg naar de eetzaal. Een keer laat ik mijn hand door mijn ogen heen wrijven. Deze vermoeidheid komt waarschijnlijk door de hoognodige hoeveel slaap die ik deze nacht niet heb gehaald. Maar er valt nu nog maar weinig aan te veranderen, en ik zal bovendien wel weer wakker worden als ik achter mijn drums zit.
Ik heb nog maar een paar stappen de eetzaal in gezet of ik hoor al dat een enthousiaste stem mijn naam roept. Mijn ogen scannen de ruimte een keer door en stoppen als ze bij een breed glimlachende blonde jongen aankomen, Chase. Op een rustig tempo liep ik naar hem toe. Voor hem zit een iets wat kleiner meisje met witblonde haren, Alexandra. "Goede morgen!" begroet ik beide vrolijk terwijl ik zelf ook plaats neem aan de tafel. Als ik net zit zie ik dat Robin de eetzaal ook binnen is gekomen. Net als Chase dat doet begroet ik deze jongen ook, net zoals ik dat doe als Malencia binnen komt en zich bij ons voegt. Steeds meer mensen komen de eetzaal binnen druppelen en deze raakt dan ook steeds iets voller. Ik laat mijn blik een keer door de ruime zaal heen glijden terwijl ik iets onderuit zak in de stoel waar ik op zit. Hoewel ik hier al twee jaar zit, voelt het alsof het vorige week was dat ik hier aan was gekomen. Alles zit nog zo vers in mijn geheugen, wat in dit geval niet erg is. Maar alles wat er verder is gebeurd zou ik het liefst voor eeuwig uit mijn hoofd verbannen, doen alsof het er niet is en het nooit is gebeurd. Helaas is dit bijna onmogelijk als je er elke dag weer opnieuw aan wordt herinnert door alle littekens op je armen en de rest van je lichaam. Als mensen er naar vragen verzin ik meestal een smoes hoewel ik normaal helemaal niet zo van het liegen ben. Maar ik kan moeilijk zeggen: 'Ja, het komt doordat ik vroeger in de drugshandel zat en doordat ik een man dood heb geschoten die me neer probeerde te steken.' Wat zullen ze dan wel niet van me moeten denken. Nee, het is beter dat ik dit verzwijg. Dit is iets wat gewoon nooit naar buiten moet komen.

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 17:14 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Lexi vertelde me dat ze goed had geslapen en wenste Robin en Caleb ook goedemorgen, toen zij de eetkamer binnenliepen. Ik vond het geweldig hier. Iedereen was zo… Net als mij. Op de basisschool speelden jongens met auto's, meiden met poppen en ik met een gitaar. Dat werd altijd raar gevonden, maar hier was het heel normaal. Misschien kon ik het daarom erg goed vinden met de mensen die hier op school zaten. 'Naast het feit dat ik zin heb om mijn wekker kapot te slaan en de resten daarvan in de fik te steken gaat het wel goed.' antwoordde Robin, waardoor een klein lachje over mijn lippen rolde. Ik mocht Robin wel, al zag ik hem niet elk moment van de dag. 'Ik heb echt zin in weer een dag nablijven.' vervolgde de jongen. 'Misschien krijg ik vandaag wel twee uur.' Ik negeerde dat grapje. Dat vond ik dan weer nergens op slaan. Wie wilt er nou nablijven? Al snel voegde Malencia zich bij het gezelschap, zei gedag en ging naast Lexi zitten, die ze een grote glimlach gaf. Ook Robin, maar niet mij. Had ze soms een hekel aan mij of zo? Misschien nam ik iets te snel conclusies, maar ik verdiende ook wel een lach. 'Hoe gaat het met jullie?' vroeg Malencia uiteindelijk. 'Wel goed.' glimlachte ik. 'Met jou? Wat hebben we eigenlijk als eerste uur zometeen?'

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

"No ones gonna love you like I do, no ones gonna care like I do."

Waarom? Waarom juist deze jongen? Misschien omdat zijn blonde haren altijd perfect zitten, door zijn doordringende helderblauwe ogen of misschien wel door zijn opgewekte karakter. Ik heb geen idee wat het precies is, maar het doet iets met me wat door geen woorden te verklaren is.
"Wel goed, met jou?" beantwoord Chase mijn vraag, waarna Alex er aan toevoegt dat het ook goed gaat met haar en mij vraagt hoe mijn nacht is geweest.
"Met mij gaat alles oké, alleen mijn nacht was voor mijn gevoel veel te kort." antwoord ik simpel. Hoewel ik nu eigenlijk langer heb geslapen dan dat ik dat gewoonlijks doe, voelt het alsof ik 3 uur van mijn slaapbheb gemist.
'S ochtends kan ik meestal geen hap door mijn keel heen krijgen. Ik ben nu dan ook tot het punt gekomen dat ik dat niet eens meer probeer. Ik weet dat je ontbijt overslaan slecht voor je is, maar het is altijd nog beter dan alles weer naar buiten gooien.
"Wat hebben we eigenlijk zometeen het eerste uur?" Ik haal een keer mijn schouders op als teken dat ik geen idee heb. Ik ben redelijk slecht in het onthouden lessen, het onthouden van dingen in het algemeen eigenlijk. Hoewel muzirk hier een uitzondering voor is. Songteksten en akkoorden kan ik dromen, maar zodra je me de vraag stelt wat ik eergisteravond heb gegeten zal ik het antwoord echt niet weten.
Eigenlijk leef ik zowat met mijn gitaar in mijn handen en zou ik ook jiet weten wat ik er zonder zou moeten. Muziek is een van de belangrijkste dingen in mijn leven waardoor ik dan ook super blij ben dat ik hier nu mag zitten.

[ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 17:58 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Jeannine Aloise Blanchard

Ik werd wakker door een vervelend geluid. Ik hoorde Annalynn vloeken en een kleine zucht verliet m'n lippen. Algauw draaide ik me op mijn andere zij. Ik kreunde toen ik de wekker zag. Het was nog zo vroeg. Te vroeg.
Ik berekende snel in mijn hoofd hoeveel uren ik geslapen had. Om precies te zijn twee en drie minuten. Alleen maar vanwege een stom telefoontje. Boos wierp ik de deken van me af en kwam half wankelend het bed uit. Er prikten weer tranen in m'n ogen. Ik beet weer hard op mijn onderlip. Ik mocht niet huilen, niet vanwege hun. Ouders die je even bellen om te zeggen dat ze gaan scheiden verdienen dat niet.
Ik liep naar mijn kast en pakte er een broekje, panty en een shirt uit. Ik nam geen eens moeite om make-up op te doen. Ik liep de trap af, de eetzaal in. Ik liet me bij het eerste bankje neer en staarde voor me uit. Waarschijnlijk had ik rode ogen en mijn haar stond gek van mijn hoofd af..

[ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 12:17 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Annalynn Jeane Aegers.

Als Jeane de ker met een doods gezicht verlaat en niks zegt loop ik achter haar aan. Lichtelijk bezorgd kijk ik in de kantine waar ze is. Ze zit niet bij de rest, daar kom ik al snel achter. In plaats daarvan zit ze op een bankje redelijk in het begin van de eetzaal. Ik loop nar haar toe en plof naast haar neer. "Hey, gaat het wel?" Vraag ik. Ik ben nooit super geweest in het kalmeren van mensen en derglijke. Maar tja, voor je vriende moet je altijd het beste proberen. Daarom blijf ik dan ook bij haar zitten en kijk ik niet te dwingend of vrolijk. Je kan goed zien dat er iets is met Jeane. Anders zou ze niet zulke rode ogen hebben en aders zou ze ook gewoon iets zeggen en bij de rest gaan zitten.

---

take me back to the basics and the simple life

Jeannine Aloise Blanchard



Ik schrok bij het horen van Annalynn. » Hey, gaat het wel ? « Ik keek even opzij en mompelde een ja. Niemand mocht weten waarom ik zo verdrietig was, zelfs mijn vrienden niet. Ik was normaal nooit verdrietig en ik liet het hierbij. Ik was moe. Ik zuchtte en keek Anna even aan. » Wat hebben we zo.. Gym ? « Ik had geen idee, dus ik vroeg maar gewoon. Mijn blik gleed weer naar Chase en de rest. Ik kende ze niet allemaal en dat hoefde van mij ook niet. Mijn groene kijkers bekeken Caleb. Hoe in hemelsnaam kon Chase met hém bevriend zijn. Dat kon gewoon niet. Ik haalde een hand door mijn donkerblonde lokken en keek Anna weer aan. Ik kon het háár toch wel zeggen ? Ze is mijn vriendin. Waarom twijfel ik dan zo ? Ik beet op mijn onderlip. Het was bij haar veilig. » Mijn ouders gaan scheiden. « Ik mompelde dit haast onverstaanbaar en keek weer weg. Ik mocht niet zo verdrietig zijn. Ik had mijn vuisten gebald en mijn nagels groeven zich in mijn huid. Ik opende mijn handen en keek erna. Er waren duidelijk sporen te zien. Nou en. Ik keek weer naar Chase. Hij kon gemakkelijk vrienden maken, ook met stomme mensen. Een grijns omspeelde heel eventjes mijn lippen, dat het bijna aanvoelde alsof ik niet gelachen had. Ik leunde mijn hoofd tegen Annalynn' s schouder. Met haar en Chase was ik erg close. Ze zijn erg goede vrienden. Bij hun kon ik zijn wie ik was en ik hoefde niks voor te spelen. Een lange zucht verliet mijn lippen.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Vermoeid opende ik mijn ogen toen een tong mijn gezicht begroette en vier poten over mijn borstkas trippelde. Zoals gewoonlijk was ik voor de wekker wakker geworden door Coober die vond dat het tijd was voor zijn ontbijt. Eigenlijk had ik nooit zo zin om vroeg op te staan maar de gedachtes aan mijn leerlingen deden me altijd met een goed humeur naar mijn werk gaan. Langzaam duwde ik de aandringende hond van me af en stapte met mijn blote voeten op de houten vloer. Een rilling door de koude ondergrond liet me even beven voordat ik rechtop ging staan. Mijn kleding had ik gisteravond alweer klaar gelegd maar eerlijk gezegd was het bijna elke dag wel hetzelfde setje Na enkele minuten had ik me omgekleed en stond ik in de keuken een bruine boterham te besmeren met boter. Daarna berg ik het pakje op in de koelkast en leg wat ham erop. Vervolgens vouw ik hem dubbel en maak nog twee boterhammen met dezelfde Ingrediënten. Eén steek ik er in mijn mond terwijl ik de andere twee opberg in mijn sporttas die ik bij de deur neerzet. Het was nog wat vroeg dus kon ik nog even mooi wat gel in mijn haar doen voordat ik de deur opslot draaide en mijn auto instapte. Vanaf mijn huis was het ongeveer een kwatiertje rijden tot school dus zette ik de radio lekker hard en genoot van de zon die tegen het ruit scheen.

Redelijk snel nadat ik het vroeg mompelde Jeane een ja terwijl ze opzij kijkt. Ik zucht en kijk haar doordringender aan. Het is niet oke, iedereen die Jean een beetje kent weet dat. Ze is nooit afstandelijk en ook nooit zo stil. Ik hoorde een zucht. "Wat hebben we zo.. Gym?" Daarna ging Jeane's blik weer op emotieloos en gleed haar blik de zaal door. In mijn hoofd ging ik het rooster door. Eerst inderdaad twee uur gym en daarna weet ik het al niet meer. Ik weet wel dat we na de lunch muziek hebben en that's it. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Jean die me weer aan kijk. Ze beet even op haar onderlip en haar ogen stonden vol verdriet. "Mijn ouders gaan scheiden." mompelde ze. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd verstaan had. Ik kon het nauwelijks niet horen, maar toch. Ze zei het wel, daar ben ik zeker van. Ik voelde hoe Jean haar hoofd tegen mijn schouder legde en een lange zucht kwam uit haar mond. "Maar.. Hoe dan? Ze leken juist altijd zo aardig en close. Je ouders." Jeane's ouders waren niet de eerste ouders die in mijn gedachten oppopten als we het hadden over ouders die gingen scheiden. "Anyways, het ziet er niet uit alsof je veel slaaf hebt gehad en alsof je de dag goed door kan brengen." Zei ik zo vrolijk mogelijk tegen Jean. Altijd proberen mijn vrienden vrolijk te maken en ze te helpen was een belangrijk iets voor mij. Als mijn vrienden allemaal verdrietig waren werd ik er ook niet vrolijker op. "Dus ik stel voor om vandaag niet naar school te gaan, ons af te melden en dat jij dan eerste even gaat slapen. Daarna gaan we naar de atletiekbaan of de sportschool en gaan we zo hard sporten dat je nergens anders meer aan kan denken. Wat denk je?" Ik wist zelf dat het dom klonk en dat het waarschijnlijk niet zo mogen maar opgeven zal ik niet doen.

---

take me back to the basics and the simple life

Jeannine Aloise Blanchard

Ik keek half aanwezig voor me uit. Ik ging weer rechtop zitten. Dus mijn hoofd gin van Anna's schouder af. Je kon het niet rechtop zitten noemen, want mijn hoofd viel op mijn armen, die een stuk van de tafel in beslag namen.
" Maar.. Hoe dan? Ze leken juist altijd zo aardig en close. Je ouders. " Ik hief m'n hoofd op en keek Annalynn duidelijk slaapdronken aan. "Heah?" Ik knipperde met mijn ogen en het drong pas later tot me door wat Anna zei. " Ze kunnen goed wat voorspelen. Mijn altijd vriendelijke moeder, die in werkelijkheid een egoïstische vrouw is en mijn altijd beleefde vader, die in werkelijkheid nooit thuis is?" Er zat duidelijke spot in mijn zin en ik keek kil voor me uit.
" Nee. Die mensen zijn mijn ouders niet. Als ze mijn ouders waren, zouden ze aandacht geven aan hun enige kind. Zouden ze vaak bellen en vragen hoe het gaat en niet bellen om te zeggen dat ze scheiden. Ja, die fucking mensen zijn verdomme mijn ouders!" Ik was zo boos en riep het uit, dat waarschijnlijk de helft van de eetzaal het mee kreeg. Ik keek Anna weer aan.
Ik kreeg niet mee wat ze zei, maar ze stelde voor om ons af te melden en daarna te gaan sporten. Sporten was goed. Ik hield ervan en ging dat ook niet ontkennen. " Ja, graag. Je zou moeten beloond worden om het met me uit te houden. " Ik grapte wat droog en daarmee wou ik Anna geruststellen en zeggen dat ik met haar idee het eens was. Ik keek haar even aan. "Dankje, Ann. " Een korte glimlach gleed over mijn lippen. Ik stond wat langzaam op en knikte naaf Annalynn. Ik wou weg en geen blikken ontvangen vanwege mijn geschreeuw. Konden hun lekker raadselen over mijn problemen. Ik liep wat wankelend de eetzaal uit, want ik was niet moe. Maar doodmoe.

[ bericht aangepast op 17 sep 2014 - 10:15 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."