MSV - We're going home! - Speeltopic - Speeltopics

Based on The 100. Echter hoef je de serie natuurlijk niet te kennen om mee te doen!

Het is 2187. De wereld heeft zijn ondergang honderd jaar geleden gehad. Toen er een nucleaire oorlog uitbrak hebben verschillende onderduikers van verschillende landen besloten de ruimte in te gaan en daar te wachten tot de Aarde terug leefbaar is.
Terwijl het leven in het ruimtestation (De Ark genaamd) doorgaat begint de Aarde zich te herstellen. Echter gebeurd er van alles in de Ark en misdrijven gaan vaak gepaard met de doodstraf. Echter worden jongeren opgesloten in cellen die zich in de Ark bevinden.
Wanneer de raad het er over eens is dat er gekeken moet worden of de Aarde terug leefbaar is, besluiten ze de gevangen jongeren naar de Aarde te sturen, ze te laten kijken of het leefbaar is. Ieder van de jongeren krijgt een ijzeren armband om. Deze laat weten aan de Ark of ze nog in leven zijn en of het veilig genoeg is om terug te keren naar de Aarde, en hier een nieuwe samenleving te starten met de mensen die ze hebben...

Jongeren;
- Jongen - Rune Mateja - 19 - Gonplei
- Jongen - Lucas - 19 - Aureolus
- Jongen - Keagan Yate - 23 - Ignatius
- Jongen - Marshall Sadler "Spike-E" - 24 - Angmar
- Jongen - Cain Stephans - 26 - Angmar
- Jongen - Nicky Cane "Force" - 22 - Hohenheim
- Meisje - Estera - ? - AsamiSato
- Meisje - Celeste Silver Twisteye "Silver" - 25 - Hohenheim
- Meisje - Marguerite Crux - 20 - Angmar
- Meisje - Bird Forsyth - 19 - Repair
- Meisje - Abbygail Raven Ryess - 18 - Aereolus
- Meisje - Nimf Yates - 18 - Waldeinsamkeit
- Meisje - Pearl - 21 - Waldeinsamkeit


Regels
- Maximaal 3 personages
- Jongens en meiden gelijk houden alsjeblieft
-We schrijven in de 3e persoon, verleden tijd (tenzij meerdere toekomst willen)
- Offtopic tussen haakjes of in het praattopic
- Respect voor elkaar
- Ruzies mogen alleen in het speeltopic
- Plezier hebben!

Topics;
Rollentopic 1
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 20:27 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Oh oké, complex! Ik zal even alles gaan teruglezen en dan ga ik onopvallend mijn personage er bij stoppen ]

Rest in Peace, Son of Gondor

[Hehe. Veel plezier]

Every villain is a hero in his own mind.

Estera:

Estera had de hele tijd rustig staan toe te kijken, totdat de aanval haar had opgeschrikt. Observeren, had ze zich voorgenomen. Maar nu kon ze niet meer alleen observeren, het werd tijd om echt iets te gaan doen. Zuchtend keek ze rond. De meeste mensen waren te druk bezig met ruziën om haar op te merken, en niemand zag er echt toegankelijk uit. Maar, wist ze, dat gold ook voor haar. Toen viel haar ook op een meisje die trillend opriep de koppen bij elkaar te steken. [Marguerite]
Zelfverzekerd liep ze op haar af. "Dat klinkt verstandig."

Rest in Peace, Son of Gondor

Keagan kwam de capsule weer uit.
'Wat klinkt verstandig?' vroeg hij.
'Als er iets verstandig is, wil ik ook graag weten wat het is. Ik zit niet te wachten op nog een gevaarlijke beleving.'

'De koppen bij elkaar steken,' herhaalde Marguerite. 'Een plan op stellen hoe we ervoor gaan zorgen dat we morgen nog leven. Tot nu toe heeft iedereen - of in elk geval bijna iedereen - als een kip zonder kip rondgelopen.'
Ze blikte even beschuldigend in de richting van Bird, Rune en Spike-E, die alleen maar met zichzelf waren bezig geweest en niet met een ander.

Every villain is a hero in his own mind.

Force kwam overeind en streek het haar uit zijn gezicht. Hij had schrammen op zijn ledematen en het zweet liep in straaltjes over zijn rug en achterste, maar daar sloeg hij geen acht op. Hij beende geërgerd terug naar de capsule en nam onderwijl een slok water uit een van de flessen die hij had meegenomen.
'We zijn dood,' zei hij tegen de anderen. Hij wist eigenlijk van niemand een naam. 'Serieus. Ze moesten geweten hebben dat dit er was. We zijn er gewoon geweest.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'We hoeven niet dood te gaan. We leven nog steeds allemaal,' viel Marguerite Force in de reden. 'Als we een goede schuilplaats vinden en ons goed bewapenen moeten we het toch een hele tijd kunnen uitzingen. Ze konden hier vroeger ook leven, dus waarom nu niet meer?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Omdat er nucleaire straling is,' zei Keagan.
'Daarom zijn ze ook gevlucht.'

'Misschien is die allang weg,' antwoordde Marguerite.

Every villain is a hero in his own mind.

'En misschien ook niet.'
Keagan drukte een pistool achteloos in zijn zak.
'Hoe dan ook lijkt het me geen slecht plan. '

De personages van Jordy kunnen wel dood, want die doet toch niet meer mee.

'Nou, alle wapens zijn op,' bromde Force die zijn eigen geweer bekeek en hoopte dat hij er straks wel in zou slagen het te gebruiken wanneer nodig. Rennend in blinde paniek was in ieder geval geen goed begin.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cain keek om zich heen. Er waren veel minder mensen dan net en hij vermoedde dat sommigen in blinde paniek waren weggerend.
Hij liep naar het midden van het grasveld toe, waar al een paar anderen stonden te overleggen.
'Een schuilplaats zoeken dus,' vatte hij samen. 'Zou de shuttle niet de beste plaats zijn om te overnachten?'
Het was in ieder geval droog en ze hadden er al veel meer nachten doorgebracht.

Every villain is a hero in his own mind.

Keagan schudde zijn hoofd.
'Nee,' zei hij.
'We zijn niet afhankelijk van ons thuisland.'

'Het is nu van ons,' hield Cain vol. Hij vond het niet nodig om een bed voor de grond te verruilen. 'Zij hebben er afstand van gedaan. '

Every villain is a hero in his own mind.

Nimf hield het gesprek de hele tijd een beetje in stilte in de gaten en knikte op de volgens haar, juiste momenten.
"Ja." Stemde ze met de anderen in. "We kunnen hier opnieuw beginnen, al moeten we vanaf nu af aan wel samen werken lijkt me." Ergens betwijfelde ze of sommigen dat zouden doen, aangezien er tot nu toe al een paar mensen waren geweest die alleen maar aan zichzelf leken te denken. Toch vond ze dat er nu wel een beetje hoop was, aangezien dat er nu een groepje was dat meer dacht aan de groep in plaats van de individuen.

Fronsend keek Pearl het pratende groepje aan. Nu de gehele ruzie een beetje tot stilstand was gebracht, vonden er een aantal mensen het blijkbaar hoognodig om samen te gaan werken. Daar keek Pearl nogal sceptisch tegenaan, omdat ze er zeker van was dat, wanneer er eenmaal gevaar zou gaan dreigen, iedereen uiteindelijk toch alleen voor zou staan. Ze vond het onnodig om nu te gaan praten alsof ze een groep waren, want volgens haar zouden ze dat ook nooit werkelijk worden. Een tikkeltje gefrustreerd over iedereens 'goede' bedoelingen, liep ze weg in de richting van het bos.

She was always looking for more..