Ik loop al een paar weken bij de dokter rond vanwege kortademigheid en moeheid.
Voor een paar weken geleden had ik toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts omdat ik me nogal kortademig voelde. Dit was ik al een langere tijd en ik wilde dat er eens naar gekeken werd. Zo gezegd zo gedaan. Ze maakte zich nogal zorgen omdat ze twijfelde of het mijn conditie of toch mijn longen waren dus ze heeft ze mij door gewezen voor een blaastest (spirometrie). Deze heb ik afgelopen vrijdag ochtend gehad en hier kon ik al duidelijk zien dat het mijn longen waren, ja. Waar iemand van mijn lengte en leeftijd de zes seconde haalt met uitademen, haalde ik nog niet eens de vierenhalf.
Ik kreeg van de dokter die de test afnam vier pufjes ventolin, moest tien minuten in de wachtkamer zitten en mocht weer naar binnen komen om opnieuw de test te gaan doen. Omdat ik al erg uitgeput was van de test die we ervoor hadden gedaan redde ik nogmaals de zes seconde niet, maar wat meteen duidelijk was, was dat ik al een stuk meer lucht had dan ervoor. Ik moest een afspraak maken met de huisarts omdat zij mij de uiteindelijke uitslag zou geven.
En vandaag was het zover.
Ik kwam er binnen en ze vroeg gelijk hoe ik me voelde, ik antwoordde meteen dat ik moe was en toen begon ze erover dat dat heel goed mogelijk zou zijn. We waren aan het praten en toen begon ze over puffers die de luchtwegen vrij zouden maken als ik het benauwd zou hebben en dat ik die wel nodig zou hebben, want ik heb astma is uit de testen gebleken.
Het kwam wel als een klap aan maar ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Ondanks dat ik al iets verwacht had schrok ik wel. Ik zat daar in dat bespreekkamertje stom te grijnzen en doen omdat ik me geen houding wist te geven. De huisarts heeft me wel alles uitgelegd, hoe ik alles moet gebruiken en hoe vaak.
Ik moet tweemaal daags Flixotide gaan gebruiken en ventolin wanneer het echt nodig is (bijvoorbeeld als ik kortademig ben).
Vanmiddag ga ik de twee puffers (eigenlijk discs) ophalen en vanavond mag ik beginnen.
Op zich ben ik wel opgelucht dat ik weet wat het is en dat ik er wat aan kan doen. Ik ben sowieso blij dat er iets voor is en ik hoop dat ik ook wat minder moe ga worden de komende weken. Over zes weken heb ik een afspraak met de huisarts en gaan we kijken of ik gevorderd ben!
Zo, ik moest dit even kwijt omdat ik nogal veel bezorgde berichtjes in het LJH-topic schreef over mezelf. Hier is dan meteen het hele verhaal (:
[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 10:28 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
