[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Toen hij dat zei, kwamen toch de eerste tranen en Athiabbe liet ze gewoon over haar wangen lopen. Kon het hem dan niets schelen? Ze slikte verwoed om de brok in haar keel weg te krijgen en haar stem te hervinden, maar dat lukte niet.
Ze wist niet waar ze op hoopte toen ze hier naartoe was gegaan, maar dit was het niet.
'Het spijt me,' zei ze en wonder boven wonder trilde haar stem niet. 'Ik hoop dat ik je nog terugzie. Echt waar.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Toen hij Athiabbes tranen zag, brandden zijn eigen ogen ook. Hij wilde haar in een omhelzing trekken, maar hij was bang voor de hevige gevoelens die ze nu bij hem losmaakte. Hij wilde niet dat er iets gebeurde, vlak voor ze wegging.
'Het beste, Athiabbe,' mompelde hij. 'Ik hoop dat je terug komt.'

Every villain is a hero in his own mind.

Ze veegde haar ogen af, maar het werkte niet. Ze kon er niet tegen, maar het was stom om hem nu te vertellen wat er door haar heen ging.
'Dankjewel...' Ze wilde zoch omdraaien, maar het lukte niet. Aarzelend keek ze hem in de ogen en trok hem uiteindelijk in een omhelzing. Zo wilde ze geenafscheid nemen; zo afstandelijk.
'Ik ga je missen,' zei ze, zachter deze keer en sloot even haar ogen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr wilde haar niet loslaten. Misschien zou hij haar nooit meer terugzien. Een traan rolde over haar wang. 'Ik wil niet dat je gaat,' fluisterde hij. 'Ik...'
Hij wist niet wat hij moest zeggen. Pas nu ze op het punt stond om weg te gaan, besefte hij pas hoeveel ze voor hem betekende.

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe wist dat ze nooit zou kunnen kiezen. Niet echt. Ze zou haar belofte aan Kato waarmaken, maar dat zou haar ook verdriet doen. Ze duefde Satyr ook niet te beloven dat ze terug zou komen. Niet voorgoed. Hier was haar plaats niet. Ze had zo hard haar best gedaan om in deze wereld te passem, maar het was haar niet gelukt. Het had haar zelfs haar relatie met Wyatt gekost...
'Het spijt me zo..' zei ze voor ze zich naar hem toe boog en hem kuste. Het kon haar even niet schelen of ze hier later meer pijn van zou krijgen. Misschien was dit haar laatste kans en dan wilde ze het maar gedaan hebben. Ze wist dat ze hier nooit spijt van zou kunnen krijgen. Nooit.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr draaide zijn hoofd weg voordat haar lippen die van hem raakten. Hij wilde niet dat ze een nieuwe dimensie binnengingen. Hij wilde niet dat het moelijker werd dan het al was. Het was alles of niets - en in dit geval niets .
'Ik wil dat niet,' zei hij zacht. 'Als ik je eenmaal gezoend heb, wil ik dat vast vaker doen en dat kan niet.'

Every villain is a hero in his own mind.

Ze hield haar lippen op elkaar en knikte. Het lukte haar niet om een glimlach te veinsen en draaide zich uiteindelijk vwn hem af.
'Dag...'
Ze trok stilletjes zijn voordeur achter zich dicht en trok zo hard asn haar jurk dat hij schuurde. Athiabbe liet de stukken textiel in de tuin liggen. Ze kon de stekende pijn in haar kuiten niet langer negeren en veranderde in een wolf waarna ze zich razendsnel naar het strand begaf. De anderem wachttten op haar...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Javelin was nog steeds zwak, maar ze wilde toch graag mee terug naar het eiland waar ze geboren en getogen was. Ze had er weinig, maar ze moest weten of haar dorpsgenoten nog in leven waren...
Ze vond het dan ook zwaar dat Qako niet mee wilde. Ze kon zich niet voorstellen dat hij niet nieuwsgierig was hoe het eiland zich er vanaf bracht - of de vulkaan al gebarsten was en of zijn familie nog leefde. Hij had nog familie daar... Echter waren al haar pogingen om hem over te halen mislukt en daarom was het tijd om afscheid te nemen. Ze keek hem aan en dwong zichzelf om niet te huilen. Ze huilde niet vaak en vond het vervelend dat er zich nu toch tranen in haar ooghoeken bevonden, die het liefste over haar gezicht wilden glijden maar die ze dat niet toestond. 'Weet je het echt heel zeker?' herhaalde ze voor de laatste keer. 'Ik ga je echt enorm missen, Qako.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het deed Cordelia ergens diep van binnen pijn dat hij niet "ik hou van je" terug zei. Ze zouden elkaar maanden niet zien, maar toch zei hij niets. Het maakte haar onzeker en ze schraapte haar keel.
'Het zal een zware reis voor jullie worden, of de vulkaan nu al gebarsten is of niet... Weet dat we in gedachten altijd bij je zijn. Ik hoop dat jullie de kracht vinden om het allemaal te doorstaan.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato kon het niet opbrengen om nog geruststelkend te glimlachen, want ook hij wist dat ze een gevaarlijke reis tegemoet gingen. Er was nu niemand die hen door het water zou leiden en daar was hij toch een beetje huiverig voor. De vorige keer waren Cordelia, Emily en Wyatt hen vooruit gezwommen, maar dat zat er nu niet in.
Hij trok Cordelia in een omhelzing op het moment dat hij Athiabbe door de struiken naar hen toe zag komen. Hij streek over het blonde haar van zijn vrouw en kuste haar lang en innig bij wijze van afscheid.
-

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia wist dat ze deze laatste minuten met Kato voor heel lang zou moeten koesteren. 'Neem je tijd, maar kom ook snel weer bij me terug.' Ze glimlachte met waterige ogen en kuste hem voor de laatste keer. Het zouden pijnlijke, lange maanden worden, zonder hem. Ze vond het vreselijk om van hem gescheiden te zijn, maar wist hoe belangrijk deze reis voor hem was.
'Bewaar Winnies tekening goed, en het rugzakje met de spullen.' Ze hing hem behulpzaam over zijn schouders en nam na een kort afscheid van de anderen nog even Kato's gezicht tussen haar handen. Ze prentte zich zijn mooie gelaatstrekken in, alsof ze bang was dat ze ze zou vergeten.
'Tot snel.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ik weet het.' Hij had steeds hetElfde antwoord gegeven. 'Laten we hopen dat het niet een al te lange reis wordt.' Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst en hield hem vast. Niet te stevig, want dat kon haar lichaam niet aan, maar goed genoeg om zijn hart veel te snel te voelen bonzen. 'Het komt vast goed.' Ze wist dat het een risicovolle trip zou zijn en dat er veel van zijn geliefden meegingen. Het was voor hem ook moeilijk om afscheid te nemen. Natuurlijk ging ze er vanuit weer heelhuids terug te komen, maar je wist het nooit...

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Qako streek even over haar wang met de rug van zijn hand en kuste haar lippen.
'Ik weet dat je weer bij me terug zal komen,' zei hij zachtjes. Hij keek toe hoe ze in de boot klom en nam afscheid van zijn broers en zusje. Die laatste oogde nogal ontdaan en hij hield haar langer vast dan de anderen. Ze trilde en Qako wist zeker dat ze op het punt stond om in huilen uit te barsten.
'Wil je wel gaan?' fluisterde hij terwijl Kato Pagelino hielp instappen.
Ze knikte en maakte zich langzaam van haar los. Qako streek met een duim de tranen in haar ogen weg, maar wist niet wat hij moest zeggen. Athiabbe kuste zijn wang en ging als laatste in de boot zitten, naast Michelle. Zij had van niemand afscheid genomen. Athiabbe voelde zich nogal gemeen, omdat zij en haar broers wel iemand hadden gehad om afscheid van te nemen.
Met een zucht pakte ze de riem aan haar kant vast en samen peddelden ze van de kust weg.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hé.' Wyatt streek Maerle over het haar en stapte naar binnen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hohenheim schreef:
'Hé.' Wyatt streek Maerle over het haar en stapte naar binnen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain