[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Niet precies,' antwoordde Erich. 'Ik weet dat je veel bladgroen moet eten. Ik denk dat je je gewoon op je nieuwe vorm moet concentreren.'
Erich was blij dat hij nu tegen iemand sprak die hij kon zien en aan kon kijken. Hij was wel benieuwd hoe ze eruit kwam te zien.

Every villain is a hero in his own mind.

Het idee om bladeren te eten, stond haar niet aan, maar ze had geen andere keus. Met tegenzin en ook moeite liep ze naar een struikje en begon ze er bladeren van af te plukken. Ze keek om zich heen of ze niemand anders zag, want van gedaante verwisselen zou een zeer verdachte activiteit zijn en het laatste wat ze nu wilde, was om direct het dorp uitgegooid te worden.
Toen ze haar beide handen vol had met groene bladeren, klom ze de struiken in. Haar vermoeden dat de bladeren niet lekker proefden, werd bevestigd, maar tegelijk was het heerlijk om weer eens een smaak in haar mond te hebben en daardoor genoot ze ervan. Terwijl ze at, sloot ze haar ogen en concentreerde ze zich op haar uiterlijk. Het uiterlijk dat ze had gehad toen ze stierf. Blonde krullen, blauwe ogen, haar kleine, fijne handen. Haar slanke benen, haar volle lippen. Ze kon zichzelf veranderen in alles wat ze wilde, ieder uiterlijk aannemen, maar ze wilde haar eigen terug.
Ze voelde zich nauwelijks veranderen, maar toen ze haar ogen weer opende, leek de wereld er wel anders uit te zien. Ze had nog twee blaadjes over, maar ze wist dat ze die niet nodig had - haar transformatie was voltooid. Een klein beetje wankelend op haar voeten liep ze terug naar de fontein. Haar handen waren kleiner dan daarvoor, evenals haar voeten, en de kleding die ze droeg, slobberde langs haar lichaam, maar het belangrijkste was haar gezicht.
Een verrukt kreetje ontsnapte aan haar lippen toen ze haar spiegelbeeld in het water zag. Ze zag zichzelf weer. Het jonge tienermeisje dat ze was geweest. Met haar handen gleed ze over haar gezicht. Ze wilde ieder stukje van haar huid aanraken en herkennen.
Ze zag er weer uit zoals ze er zes jaar geleden uit had gezien, voordat het vuur haar lichaam had verschroeid en haar het leven had ontnomen. Ze leefde weer. Ze draaide zich om naar Erich en grijnsde van oor tot oor. Ze sloeg haar armen om hem heen en omhelsde hem - ze kon zich niet langer inhouden. 'Dankjewel!' fluisterde ze in zijn oor en toen liet ze hem weer los. 'Ik kan niet geloven... Ik leef weer. Ik leef gewoon weer.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Erich liet een glimlach zien. Hij hief even zijn arm op zodat een kraai erop kon plaatsnemen.
'Ja, ze is inderdaad erg mooi.'
Hij had verwacht dat ze ouder zou zijn en het was triest om te weten dat ze op zo een jonge leeftijd was opgenomen. Met zijn vingers streek hij over de veren van de raaf, die hem vertelde dat Venomis op hem stond te wachten. Dat was altijd interessant.
'Hopelijk worden je vrienden niet bang van je.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik weet dat Cordelia dat niet is,' zei Haliae, 'maar Kato, haar man, zal me waarschijnlijk niet eens geloven.' Ze haalde echter haar schouders op. Het leek onbelangrijk om zich daar druk over te maken, wetende dat ze weer een leven op kon bouwen. 'Wat ben jij voor wezen, Erich?' Ze wist dat hij iets had gedaan om het verzet van de alien te stoppen. Het had iets met de pijn te maken die ze in haar schouder had gevoeld, maar wist niet wat het betekende of inhield.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'We noemen onszelf de Vykolatios, maar de mensen omschrijven ons meestal als vampiers. We drinken echter geen bloed en schuwen het zonlicht ook niet, dus we verschillen er toch wel degelijk van,' legde Erich ui.

Every villain is a hero in his own mind.

Haliae knikte. Erich had inderdaad wel iets van de enige vampier die zij kende, Camuel. Ze wilde niet zeggen dat het een vampier was geweest die haar indirect had gedood, door het vuur aan te stichten dat haar fataal was geworden. Haar gedachten gingen kort naar Drake, die de brand ook niet had overleefd, maar die gedachten schoof ze direct weer aan de kant. Ze had lang om Drake getreurd, maar zijn dood nam al heel lang niet meer constant haar gedachten in beslag. 'Ik vraag me af of ik onder water kan ademen,' zei ze zacht, eerder tegen zichzelf dan tegen Erich. 'Ik wil graag mijn moeder opzoeken.' Ze keek hem aan. 'Erich, ik wil heel graag wat bekenden van me opzoeken nu ik weer... leef.' Toen hij knikte, vervolgde ze: 'Ik ben je echt eeuwig dankbaar. Is er iets waarbij ik je kan helpen? Iets wat ik voor je kan doen? Het kan nooit opwegen tegen wat jij voor mij hebt gedaan, maar ik wil je graag laten zien hoe dankbaar ik je ben. Ik sta bij je in het krijt.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het leek lang geleden dat ze het zand tussen haar tenen had voelen bewegen. Het warme zand dat kriebelde en haar voeten zelfs pijn deed. Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat ze dat ooit gevoeld had. Het was op dat moment het fijnste gevoel dat ze ooit had ervaren. Ze had de zee voor het eerst gezien en ze had zich gerealiseerd waarvoor ze was geboren. Cordelia had haar ogen voor even gesloten en opende ze toen ze twee pieperige blafgeluidjes hoorde. Nykin en Liae holden enthousiast achter elkaar aan en Cordelia voelde haar mondhoeken even omhoog gaan. Ze was nog veel te klein en het rennen ging haar lang niet zo goed af als Nykin. Het was een warme, prettige avond en de wind blies haar blonde haren langs haar gezicht opzij. Het was een fijn moment, zo samen met haar kinderen. Ze holde even achter de kinderen aan toen die te ver weg dreigden te gaan. Gelukkig was Nykin al gehoorzaam en hij leek een beetje verontwaardigd naar zijn zusje te blaffen toen zij niet direct volgde. Cordelia moest er even om lachen en negeerde de plotselinge windvlaag die haar jurk een beetje omhoog blies. Het deerde haar niet. Ze voelde zich plotseling heel rustig en merkte de plotselinge onrust bij haar kinderen op. Ze begonnen nog harder te blaffen dan net en de twee kleine wolfjes renden Cordelia straal voorbij. Cordelia draaide zich om en hield haar hand boven haar ogen om tegen de ondergaande zon in te kijken. Een man was bij de twee wolfjes neergeknield en tilde een van hen op.
Cordelia's ogen werden even groot van verbazing en blijdschap. Haar lippen vormden geluidloos zijn naam en haar benen leidden haar automatisch naar hem toe, zo snel ze kon. De man had de kleine wolf neergezet en zijn armen gespreid voor haar. Sinds de brand die jaren geleden over haar rug had gewoekerd had ze daar weinig gevoel meer in gehad, maar ze voelde wel degelijk zijn vingers die zich in haar rug leken te boren en het deed haar huiveren.
'Je bent terug, eindelijk,' fluisterde ze. Ze grijnsde en keek in zijn bruine, vertrouwde ogen. Hij -

'- Au!' Cordelia was zo abrupt wakker geschrokken, dat ze haar hoofd keihard tegen de rand van het bad had gestoten. Ze was direct na haar werk in bad gegaan en moest daar in slaap gedommeld zijn. Tot zonet... Ze hoorde Liae huilen - haast krijsen - in haar slaapkamertje en Cordelia klom een beetje gedesoriënteerd uit bad. Haar droom had zo echt geleken. Alsof Kato er werkelijk was geweest. Hij was er alleen niet. Hij was buiten de stadsmuren, alleen met Michelle. Sterk, maar toch volkomen weerloos. Cordelia droogde zich gauw af en schoot in haar badjas. Liae was erg onrustig en Cordelia probeerde haar te sussen door een liedje voor haar te zingen. Uiteindelijk lukte dat en ze streek met haar lippen langs Liae's blonde donshaartjes. Haar zoetige babygeur kalmeerde ook Cordelia en ze ging op de schommelstoel zitten.
'Het duurt nu vast niet lang meer, kleine prinses,' zei ze, terwijl haar ogen gefixeerd waren op de donkerbruine gordijntjes. 'Het is genoeg geweest zo.'

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 18:43 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Op dit moment niet,' antwoordde Erich, 'maar wie weet, in de toekomst. Geniet van je vrijheid!'
Hij hoopte niet dat ze dit eiland nu weer zou verlaten, maar hij wist niet wat hij ertegen moest doen en het was ook niet écht nodig.

Every villain is a hero in his own mind.

'Daar houd ik je aan!' zei Haliae met een vrolijke knipoog. Toen draaide ze zich om, maar ze besefte dat ze eigenlijk geen idee had waar ze naartoe moest of wilde. Cordelia, schoot er door haar hoofd. Haar vriendin moest weten dat ze weer in leven was.
Ze groette Erich met het bericht dat ze hem graag snel weer zag en liep toen naar het huisje nabij het strand, waar ze met trillende handen op de deur klopte.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Liae was net rustig geworden toen er op de deur geklopt werd. Cordelia verwachtte eigenlijk geen bezoek meer en stond voorzichtig op, om Liae niet te laten schrikken. Met Liae in haar armen liep ze naar de deur en vergrendelde het slot. Cordelia zou hebben geschreeuwd als ze Liae niet in haar armen had gehad. Haar benen en armen werden lam van schrik en ze drukte haar vingers wat steviger tegen Liae aan. Dit bestond niet, dit kon niet. Cordelia schudde haar hoofd. Het kwam vast omdat ze zo hard haar hoofd had gestoten in bad net. Ja, dat moest het zijn.
'Wie ben jij?' bracht ze verslagen uit. 'Wat ben jij?' Haar stem werd een fluistering. Haliae was dood, al heel lang. Ze had haar geest gezien, maar nu stond ze hier voor haar. Levensecht.
'Jij kunt haar niet zijn. Mijn vriendin is dood.' Cordelia zette voorzichtig een stap achteruit en legde haar arm beschermend om Liae heen. 'Word ik gek?' fluisterde ze. Had Kato dan toch gelijk? Zag ze werkelijk dingen die er niet waren?

[ bericht aangepast op 22 feb 2015 - 12:39 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Haliae moest zich inhouden om haar vriendin niet huilend van blijdschap in de armen te vallen. Het was te lang geleden en ze moest het goed uitspelen, want anders zou Cordelia gek worden. 'Hoi, Cordelia.' Ze glimlachte waterig. 'Maak je geen zorgen, ik ben het echt.' Ze keek naar het meisje in Cordelia's armen en sloeg haar ogen neer. 'Ik heb - ik heb een lichaam gevonden.' De woorden klonken gek in haar eigen oren.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dit kan niet,' zei Cordelia, die verbijsterd haar hoofd schudde. 'Jij bent dood.' Het wilde niet doordringen tot haar hersens. 'Mensen staan niet op uit de dood.' Cordelia's stem sloeg een beetje over en tranen welden op in haar ogen. 'Ik heb zo lang om jou gerouwd, waarom word ik steeds weer met jouw geest geconfronteerd?' snikte ze.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ik ben niet langer een geest, Cordelia,' fluisterde Haliae. 'Ik ben echt.' Voorzichtig bracht ze de topjes van haar vingers naar Cordelia's schouder en raakte ze die - heel zachtjes - aan.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia voelde kippenvel over haar hele lichaam toen de vrouw haar aanraakte. Ze sloot haar ogen en voelde haar tranen naar beneden glijden. 'Het kan niet. Het kan gewoon niet. Je - je moet gaan. Ik wil alleen zijn. Ik moet nadenken.' Ze opende haar ogen weer en zette nog een stap achteruit.
'Kato zal me nooit geloven als hij thuiskomt, en - en.. Het kan niet.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Haliae sloeg haar ogen neer. 'Ik snap heel goed dat je me niet gelooft,' zei ze zacht. 'Maar ik wil je heel graag vertellen hoe het gegaan is. Hoe alles in elkaar steekt. En als je me dan nog niet gelooft... Dan laat ik je met rust.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain