Hee iedereen, ik ben net met mijn moeder anderhalf uur bij mijn psycholoog geweest om te praten en daaruit blijkt dat mijn moeder het ook lastig vindt, maar wel de keuze steunt zogezegd. Ik moet van mijn psycholoog gaan praten met mijn vader hierover en dat doe ik dan ook met mijn vriend er bij, want dat maakt het denk ik wel wat makkelijker (denk ik). Ik hoop dat het goed komt en dat we daarna gewoon alles kunnen vergeten en aan het heden kunnen denken.
Bedankt iedereen voor de steun!
P.S mensen die hetzelfde voelen als mij, wees niet bang het je ouders/ verzorgers te vertellen. Wat hun reactie ook is, je zou er altijd mee naar een vertrouwenspersoon kunnen gaan en wacht niet te lang. Het gaat je naar het hoofd stijgen en je gaat er last van krijgen, geloof me. Je zou altijd eerst kunnen observeren hoe ze zouden reageren door gerichte vragen te stellen die niet meteen op jou doelen of je vertelt ze iets over een vriend of vriendin "die trans is" en het verteld heeft en hoe haar ouders regeren en dan vragen hoe de jouwe zouden hebben gereageerd als jij het was. Maar blijf er niet te lang mee zitten, alsjeblieft. Het heeft bij mij al een jaar geduurd, misschien wel langer.
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
