[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Sirius Orion Black
Padfoot • Gryffindor • Beater • Excited for his date

      Hoewel ik het leuk vind om een keer een vrouw te zijn, ben ik toch wel blij als ik eindelijk terug verander in een man. Langzaam maar gestaagd. Ik heb voor Evans even een teddybeer - nou ja pandabeer - gehaald omdat ze die nog van me tegoed had en die staat nu op haar bed met een naamkaartje "Yayauqui Sid Evans-Black" erbij. Op dit moment zit ik op een tafel en heb zojuist quiche bij de huiselven besteld - en chocolade toetje na en wacht nu ongeduldig op Remus. Hij zou voor mij nieuwe kleren meenemen aangezien de jurk niet echt meer staat bij mijn... mannelijke figuur.
      In gedachten laat ik mijn benen heen en weer zwaaien. Remus heeft me zojuist laten weten dat hij van de trap afgedonderd is - idioot - en ik ben lichtelijk bezorgd om hem en daarnaast... het idee van een date maakt me nerveus. De afgelopen week heb ik het gevoel aslof ik in een soort droom geleefd heb, maar deze date voelt... echt. Op dat moment zwaait het portret open en ik zie mijn vriendje verschijnen met een bos rode rozen. Mijn mondhoeken krullen omhoog tot een brede grijns en ik spring van de tafel af waarbij mijn jurk half omhoog vliegt.
      'MOONY!' Ik vlieg hem haast om zijn nek, maar om de rozen niet te pletten, trek ik hem voorzichtig in een knuffel en druk ik een kus op zijn lippen.
      'Hey,' zegt hij.
      'Ik ben blij dat je er bent,' zeg ik met één hand nog steeds om zijn middel en mijn andere hand in zijn haar. Mijn oog valt op de kleren in zijn hand. Vrolijk pak ik ze en zonder erbij na te denken trek ik mijn jurk uit - waarvoor ik eerst mijn boxer aangetrokken heb. In alleen mijn boxer sta ik in de keuken en vervolgens haal ik mijn ripped jeans tevoorschijn en kleed ik me opgewekt aan.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Dorian Arcelin Kasai
Dora • Slytherin • Keeper • Tired

      Ik zoen haar met veel enthousiasme terug, maar plotseling voel ik haar hele gewicht op me. Niet dat ze zwaar is, maar het feit dat er op het moment een meisje bovenop me ligt is nogal... overweldigend. Een beetje zenuwachtig zoen ik haar terug en ik ben dan ook lichtelijk opgelucht als ze niet verder dan dat gaat. Het is niet dat ik niet met Fae naar bed zou willen, het is meer dat ik er nog niet klaar voor ben en ik weet dat ik enorm slecht ben in "nee" zeggen, dus als ze het zou proberen, zou het waarschijnlijk ook gebeuren.
      'Dit is zo raar..' Ik lach zachtjes en knik instemmend.
      'Op een goede mani- eh Fae... wat doe je?' vraag ik als ze plotseling haar shirt over haar hoofd trekt. Ik slik en bijt op mijn lip. 'Ik weet niet of ik daar al...' mijn stem sterft weg.
      'Slapen?' vraagt ze dan. Mijn gezicht klaart wat op en ik zucht opgelucht.
      'Oh ja... ik dacht... ja natuurlijk,' mompel ik. Ik glimlach en sla mijn armen weer om haar heen. Ik was voor even mijn moeheid vergeten, maar nu ik zo weer lig, vallen mijn ogen toch langzamerhand dicht. Ik druk zachtjes een kusje op haar wang.
      'We zijn echt luilakken,' grinnik ik zachtjes terwijl ik de deken over ons heen trek. Ik trek haar dichter tegen me aan en trek de gordijnen van mijn bed wat verder dicht zodat er geen ongewilde gasten naar binnen kunnen. Zachtjes laat ik mijn vingers over haar blote schouder glijden en heel zachtjes druk ik een kusje op haar licht getinte huid.
      'Heb jij al wel gegeten trouwens?' vraag ik vervolgens, nu ik me bedenk dat ik vandaag nog niks te eten heb gehad.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Dorian Arcelin Kasai
Dora • Slytherin • Keeper • Tired

      'Ja vanochtend,' reageert ze op mijn vraag of ze al gegeten heeft. Haar vingers glijden over mijn kaaklijn en ik sluit mijn ogen onder het genot van haar zachte aanrakingen. Ik hoor haar maag zachtjes rommelen en grinnik dan. Zo te horen ben ik niet de enige hier die honger heeft.
      'En jij?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd waarbij mijn krullen vrolijk op en neer bewegen.
      'Nog niet, maar dat komt wel,' zeg ik, ik druk het hongerige gevoel weg en glimlach. Ik heb geen zin om nu op te staan, ik lig hier prima en als we nu gaan eten, breek ik het moment.
      'We gaan na ons dutje wel eten, oké?' Ik knik, daar kan ik wel mee leven.
      'Zullen we,' haar zin wordt onderbroken door een aanstekelijke gaap en ik lach zachtjes terwijl een gaap ook mijn mond verlaat. 'Het iedereen vertellen? Ik wil dat mensen het weten,' maakt ze haar zin uiteindelijk af. Weer knik ik.
      'Ja, ik ook zeg ik, maar hoe wil je dat doen? Iedereen weet het al, toch?' vraag ik, 'nou ja een soort van.' We hebben het op twitter en in de groeps app laten weten, maar daar is eigenlijk bijna niet op gereageerd, iets wat zowel mij als Fae een beetje teleurgesteld heeft.
      'Na het dutje...,' mompelt ze. Ik druk een kusje op haar lippen.
      'Ga maar slapen, Fae.'
      'Eerst een dutje...' Ze sluit haar ogen en ik druk heel zachtjes een kusje op haar gesloten oogleden waarna ik dichter tegen haar aankruip en mijn hoofd in het kussen leg. Met mijn hand streel ik zachtjes over haar wang, maar hoewel ik heel erg moe ben, lukt het me niet om mijn ogen te sluiten en weg te doezelen. Dit hele gebeuren heeft me aan het denken gezet... wat gaat er nu gebeuren met mijn vriendschap met Gwen? Verschillende scenarios spelen zich af in mijn hoofd, maar uiteindelijk duw ik het idee hardhandig weg. Ik moet nu niet aan Gwen denken. Fae. Ik glimlach en druk opnieuw een kusje op haar lippen.
      'Welterusten, girly,' prevel ik, waarna ik mijn ogen langzaam sluit.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

---

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 15:49 ]

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Dorian Arcelin Kasai
Dora • Slytherin • Keeper • Tired

      Ik word wakker door een beweging naast me. Heel langzaam open ik mijn ogen en wordt ik begroet door de glimlach van Fae. Een frons verschijnt op mijn gezicht, maar als ik me herinner waarom we zo dicht tegen elkaar aan liggen, glimlach ik onwillekeurig.
      'Hey, vriendje...,' zegt ze.
      'Hey, vriendinnetje,' grinnik ik. Ik hoor haar maag rommelen. 'Honger?' vraag ik waarna ik zachtjes een kusje op haar wang druk.
      'Hnmmmm...Honger.' Ik lach als ze een shirt aan doet.
      'Hey, die is van mij,' protesteer ik. Ze kruipt over me heen en ik voel haar lippen zachtjes op die van mij. 'Kom op... het leven wacht.' Opnieuw lach ik zachtjes, maar ik maak geen aanstalten om uit mijn bed te komen. Opnieuw voel ik haar lippen op de mijne, ik sluit mijn ogen en kus haar gewillig terug. Hier kan ik wel aan wennen.
      'To be continued...' Ik maak een protesterend geluidje als ze zich terug trekt. Behendig springt Fae van het bed af. 'Je hebt vijf minuten.' Ik kreun vermoeid en verberg mijn gezicht in het kussen. Ugh. Opstaan. Eigenwijs blijf ik liggen en probeer ik nog wat slaap te vatten, maar ik heb geen kans om opnieuw weg te doezelen, omdat Fae alweer verschijnt.
      'Ben je er klaar voor, luilak?'
      'Nee,' brom ik, maar ik kom uiteindelijk toch omhoog om in een slakkengang opzoek te gaan naar een broek en een shirt. Uiteindelijk ga ik voor een simpele spijkerbroek en een shirt met de tekst "keep out" erop geschreven. Even gaan mijn gedachten terug naar mijn gesprek met Gwen eerder op de dag. Ik haal een hand door mijn haar en zucht zachtjes. Ik heb vanochtend te horen gekregen dat mijn ouders van plan zijn hun zoon over te geven aan de Dark Lord zodat hij hem kan dienen. Ik zucht zachtjes. Ik weet dat ik het uiteindelijk niet langer zal kunnen uitstellen. Ik moet een keuze maken en helaas weet ik al welke keuze goed is. Misschien niet voor mij, maar voor mijn ouders. Ik kan ze niet in de steek laten en dat ga ik ook niet doen.
      'Ik ben klaar,' mompel ik en ik kijk haar met een scheve glimlach aan. 'I need food.'

[ bericht aangepast op 2 juli 2015 - 11:26 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

James Potter
Prongs • Gryffindor • Chaser • Home sweet home

      'Potter's Manor,' zeg ik duidelijk terwijl ik in de vlammen sta en de Floo powder laat vallen. De vlammen laaien groen op en tollend wordt de ene ruimte de andere en kom ik uit in mijn huis. Ik klop het as uit mijn lange haren en vlieg dan mijn moeders armen in. Als Lily dan ook na een tijdje komt, gaan we met z'n allen naar de woonkamer. Lily gaat naar het toilet en ondertussen praat ik wat met mijn ouders. Dan is het bijna tijd en ga ik zo weer veranderen naar mijn normale uiterlijk. Ik ga dus naar boven en op mijn kamer kleed ik me helemaal uit om de meisjeskleding niet te slopen. Langzaam maar zeker verander ik terug naar het geslacht wat ik het liefst ben en voel ik me ook weer een stuk mannelijker.
      Snel trek ik weer kleding over mijn hoofd, maar dan gaat het mis. Snivellus en ik maken ruzie en ik weet niet wat ik moet doen. Niets klopt. Ik wil hem niet vermoorden. Ik kan hem niet vermoorden! Ik zou nooit iemand kunnen vermoorden! Hoe kan hij nou zoiets zeggen? Ik raak in paniek en uiteindelijk heb ik een gebroken vinger en sta ik met een Beater bat boven op mijn bureau. Het doet zeer maar ik bijt door. Uiteindelijk laat ik dan mijn bat vallen en trapt Lily de deur in. Ze kust me en geneest ondertussen mijn vinger zodat ik er niet zo veel van zou voelen.
      We gaan knuffelen op bed en ik vrolijk gelukkig weer wat op. Het blijkt dat Peter nog een meisje is terwijl het uitgewerkt zou moeten zijn en Sirius zegt dat er wat bijwerkingen zijn. Meteen raakt Lily in de stress en sleurt ze me mee naar de Bibliotheek, waar ik wat rondwandel. Ze voert de spreuk uit en de blauwe cirkel voor mijn buik zegt haar dat ik nog kinderen kan krijgen. We besluiten naar beneden te gaan voor het diner, maar al snel blijkt dat het nog even duurt voordat we daar komen. We zijn namelijk een beetje bezig. Met elkaar.
      'James, Lily, het eten is klaar,' deelt mijn moeder uiteindelijk mee na een kwartiertje. Ik kom overeind en trek Lily mee naar de grote tafel die compleet gedekt is. De overheerlijke geur van eten drinkt mijn neusgaten binnen en ik laat me op een stoel zakken, met mijn vingers nog steeds verstrengeld met die van Lily. Vanuit mijn ooghoek zie ik pap en mam naar elkaar kijken, glimlachend. Ik voel me lichtjes rood worden, maar negeer het.
      'Smakelijk eten,' zegt mijn vader.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ik leun tegen de bedrand en bekijk mijn vriendje van top tot teen, waarna ik een pluk haar achter zijn oor strijk.
"Hhmm..," ik draai me om en gris zijn hand, "het is dat ik zo'n honger heb, want anders..."
Ik grinnik en trek hem, met de deur in mijn rug, aan zijn shirt naar me toe, vlecht mijn vingers kort in zijn haar en kus hem voor de zoveelste keer, alsof zijn lippen zuurstof zijn en ik niet kan ademen. Mijn andere hand klauwt zich ondertussen in zijn shirt en ik kan het niet laten om te glimlachen in onze kus.
Een luid, onverwacht gerommel uit mijn maag zorgt ervoor dat ik moet lachen, en onze lippen elkaar missen.
"Sorry...," een giechel verlaat mijn lippen als ik mijn vingers met de zijne vervlecht. "Zoals ik al zei... honger."

Nadat we eenmaal de Slytherin common rooms hebben verlaten is de glimlach niet van mijn gezicht te toveren. Mijn hand in de zijne, door de gangen - wie had dit ooit verwacht? Ik in ieder geval niet.
Ik heb altijd een enorme hekel gehad aan PDA, maar ik zou het helemaal niet erg vinden om Dorian hier en nu voor de miljoenste keer te kussen - alleen al zodat iedereen weet dat hij mijn vriendje is.
"Ik stel voor dat we wat eten regelen uit de keukens, en daarna naar buiten gaan, zodat jij," ik rol sarcastisch met mijn ogen, "kunt roken en we kunnen eten en zoenen zonder dat we Gogo of een andere docent op ons dak krijgen."
De gangen zijn redelijk rustig, en dat is maar goed ook, want anders zou de kans groot zijn dat we strafpunten zouden krijgen alleen maar omdat we elkaars hand vasthouden - sommige leraren zijn nou eenmaal chagrijnig en voor eeuwig vrijgezel, waardoor ze een hekel hebben aan alles en iedereen die gelukkig is. Al zou ik de strafpunten voor lief nemen, want er is momenteel niets beter dan dit.
Ik wil Dorian niet te veel claimen, en ben bang dat ik dat wel doe, en dat zijn vrienden hem zometeen amper zien of dat mensen een hekel aan me krijgen alleen maar omdat ik nu een relatie heb. Maar, tegelijkertijd, zou ik het liefst elke avond in zijn bed slapen.
"En...," begin ik, terwijl we de hoek omslaan richting de keukens, "het wordt hoog tijd dat je me eens leert om gitaar te spelen, zodat jij niet de enige bent die serenades kan zingen."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

---

---

Jase geeft me een fles water en ik glimlach even lief naar hem. Eigenlijk is hij een hele leuke jongen. Ik voel hoe Jase zijn arm om me heenslaat en een veilig gevoel bekruipt me. Elk meisje zou blij mogen zijn met een vriendje zoals Jase. Ik ben allang blij om hem als goeie vriend te hebben. 'Ben echt blij met je.', zeg ik met een hese stem. 'Dus... Jij en Caleb?', vraagt hij voordat hij de joint weer teruggeeft. Ik slik even en neem een grote hijs. 'Ik weet het niet.', zeg ik met de rook nog in mijn longen. Caleb is zo'n leuke jongen, maar of het ooit iets serieus kan worden is nog maar de vraag. 'We zijn gewoon fuckbuddies, niks meer.', zeg ik na een lange tijd van stilte. Opnieuw neem ik een diepe hijs van de joint en geef hem daarna aan Jase. Even kijk ik om me heen. Het bos is zo'n mooie plek en het liefste bleef ik voor de rest van de tijd zo zitten. Veilig onder de arm van Jase. Zonder de zorgen die er spelen op Hogwarts. De ruzie met Blake, het gedoe met Caleb en de relatie met Regulus. Ik probeer aan leuke dingen te denken maar het is lastig. De drank vergroot mijn emoties en de wiet zorgt ervoor dat ik nog erger van de kaart ben dan ik eerst was. 'Maaar genoeg over mij, hoe zit het met jou?', vraag ik aan Jase terwijl ik hem met glazige ogen aankijk. Of hij me verstaat is nog maar de vraag ,aangezien ik nogal last heb van spraakgebrek op dit moment. Hoe het gesprek met Regulus ooit goed moet verlopig weet ik niet. Deels weet ik nog niet een wat ik moet zeggen. Nouja, wat weet ik wel alleen hoe is nog onbekend. Hoe kan ik ooit mijn vriend vertellen dat ik tegen hem loog en ook seks heb gehad met zijn beste vriend. Normaal ben ik nooit gespannen voor een gesprek maar nu breekt het zweet me toch wel uit. Ik neem nog een grote slok uit de fles water die Jase me gaf en kijk hem vervolgens aan. 'Ik weet echt niet wat ik moet doen.', zeg ik met een diepe zucht.

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Not so innocent anymore

Dit was typisch één van die momenten dat ik mij echt een buitenstaander voelde. Potter was in de haard gestapt en riep zoals ik wist dat de bedoeling was luid en duidelijk zijn bestemming: Potters Manor en werd vervolgens opgeslokt door gevaarlijk groene vlammen. Met grote ogen staarde ik naar de haard en zette angstig een aantal stappen achteruit. Meteen stortte ik mij op mijn mobiel om te controleren of mijn vriendje, nu tijdelijk vriendin of whatever, nog wel in leven was, terwijl mijn hart bonsde in mijn keel. Black maakte het er helaas niet beter op, door mij wijs te maken dat het heel gevaarlijk was om via brandstof te reizen. Gelukkig had McGonagall meteen door wat er aan de hand was en klopte kalmerend op mijn schouder.
‘Rustig miss Evans. Dat is normaal. Er is niks aan de hand. Hij is in orde. Meneer Black zou zich moeten schamen voor zijn gedrag,’ zei ze met haar ogen rollend, waarop ze mij even de tijd gaf om weer bij te komen van de schrik. De volgende ging ik met de auto. Ik vond al die manieren van reizen die tovenaars bedacht hadden maar niks. Bezems, brandstof, brrrr.
Uiteindelijk had ik de moed verzameld om de haard in te stappen en precies te doen wat Potter had gedaan. Meteen begon ik te tollen en voelde mij alsof ik in de breakdance op de kermis was gestapt. Gelukkig kon ik aardig wat hebben, waardoor ik draaierig, maar niet echt misselijk de haard waar ik in terecht was gekomen uitstapte. Ietwat gedesoriënteerd keek ik om mij heen om Potters blik te vangen.
‘De volgende keer nemen we de auto of iets in die richting,’ mompelde ik en stelde mij vervolgens netjes voor aan meneer en mevrouw Potter, oftewel Charles en Dorea, hopend dat ze de bos bloemen die ik voor hen had gekocht mooi vonden. Ik had ze natuurlijk al gesproken via WhatsApp, maar dat was natuurlijk niet in het echt. Het echtpaar zag er ontzettend vriendelijk oud, hoewel het mij wel meteen duidelijk werd dat Potters ouders een stuk ouder waren dan de gemiddelde ouders. Toen we naar de woonkamer liepen, keek ik verwonderd om mij heen. Het huis zag er echt groot en duur uit, hoewel het moeilijk in te schatten was van binnenuit wat de precieze omvang was. Het was in ieder geval niet te vergelijken met de simpele eengezinswoning waar ik was opgegroeid en nu nog woonde. Wat het extra mooi maakte, was dat het huis niet meteen zo’n dure uitstraling had waar je niks mocht aanraken en de grootte deed ook niet af aan de gezellige warme en lichte sfeer die het huis had. Al met al vond ik het prachtig en was het eigenlijk precies wat ik bij Potter vond passen.
Dat het huis echt heel groot was, werd mij duidelijk toen ik even naar de wc wilde om te controleren of het reizen met brandstof geen ernstige schade had toegebracht aan mijn wond en om daadwerkelijk gebruik te maken van het toilet. Ik was namelijk volledig de weg naar de woonkamer kwijt geraakt. Niet dat ik dat heel erg vond. Ik maakte gebruik van de gelegenheid om de prachtige bloemen van Dorea te begrijpen en maakte er voor de grap wat foto’s mee. Ook kwam ik onwijs veel bewegende foto’s van James tegen. Lachend liep ik langs de vrolijk flirtende plaatjes en genoot van het feit dat ik nu toch James al weer een beetje terug had. Ik vond de grap die ze hadden uitgehaald echt vreselijk en het gedrag van Potter maakte dat er nou niet echt beter op.
Tot mijn opluchting bleek het dan eindelijk tijd dat Potter weer terug zou veranderen en dus liet ik mij door de jongens, via social media, leiden naar de kamer die van hem zou moeten zijn. Ik wachtte braaf buiten, omdat ik wist dat Potter zich had uitgekleed om niet uit mijn blouse te scheuren en ik hem wel zijn privacy gunde. Echter werd mijn aandacht door berichten van Severus in de groupsapp getrokken. Ik was zo dom een opmerking te maken, geleid door mijn emoties in plaats van mijn verstand, waardoor er een ruzie ontstond. Ik was echter uit het gesprek gestapt en had geen idee wat er gebeurd was, behalve dat er harde klappen vanuit de kamer van James klonken. In eerste instantie durfde ik niet naar binnen, omdat hij niet zeker wist of hij mij pijn zou doen als ik binnenkwam? Dit was vrij verwarrend. Ik snapte dat we een slechte middag achter de rug hadden, maar sinds wanneer was James instaat mij pijn te doen?
Ik besloot maar even mijn trots opzij te zetten en vroeg Severus wat er gebeurd was via twitter dm. Hij had James indirect een mogelijke moordenaar genoemd. Hem gezegd de klus te klaren als hij hem zo haatte. Ik zuchtte diep. Dat verklaarde veel, James was geen moordenaar en wilde niet slecht zijn zoals Severus’ groepje enge vrienden. Zoals de mannen die zijn grootvader hadden vermoord. Ik nam een besluit en googlede hoe je een deur in moest trappen, gezien ik de kamer van James op de één of andere manier binnen moest komen om hem te kalmeren en ervoor te zorgen dat hij oké was. Na twee stevige goed gemikte trappen –ik kon blijkbaar toch nog iets- vloog de deur open. Meteen stormde ik op James af bezorgd om zijn staat. Hij was duidelijk in paniek. Ik praatte op hem in, kreeg hem zover te geloven dat zolang hij niemand wilde vermoorden hij dat niet zou doen, hem te laten geloven dat hij een goed mens was. Veel beter dan Severus, dat was wel duidelijk geworden.
We eindigden uiteindelijk op zijn mega coole zachte warme bed, in zijn overigens typische kamer. Het was groot, warm en gezellig en volledig gericht op zijn Quidditch passie. Hij had zelfs zijn persoonlijke mini gym met sportapparaten en gewichten en alles! Verwend was hij zeker. Echter veranderde tijdens het knuffelen opeens weer in de verwende eikel die hij zo dikwijls was geweest de afgelopen vijf jaar. Ik wist dat hij het waarschijnlijk niet expres deed, maar alles wat hij zei benadrukte eigenlijk alles wat ik moest missen. Ik probeerde het te verbijten, de jaloezie, het verdriet, maar toen hij weer ruzie ging maken met Severus had ik het gehad. Daarnaast bleek ook nog eens dat de grap bijwerkingen kon hebben en Peter nog steeds niet terug veranderd was.
Nukkig sleurde ik Potter voor de zekerheid even mee naar de bibliotheek om te checken of na zijn dag als ongestelde vrouw zijn alles nog wel werkte, wat gelukkig voor hem wel het geval bleek nadat ik een vreugdbaarheidscheck had uitgevoerd die in één van de vele spreukenboeken in zijn persoonlijke bibliotheek stond. Natuurlijk had hij ook nog eens zijn eigen bibliotheek. En ik kon niet eens mijn zus en beste vriend behouden. Het was zo ontzettend oneerlijk. Wat had ik ooit fout gedaan in het leven?
Uiteindelijk besloot ik dat we maar beter konden gaan eten. Het had geen zin er verder over te praten. Potter voelde zich alleen maar schuldig, terwijl ik dat juist niet wilde en betrok alles op zichzelf. Ik was het allemaal eigenlijk een beetje zat. Echter hield Potter mij tegen en dwong mij eigenlijk te praten.
‘Sorry all those things you said just reminded me how much my life actually sucks most of the time. And then you said something about how weird and awful Sev is and that made it even harder to just forget about it. It’s stupid really. And I didn’t want to tell you because you blame yourseld the whole time while you can’t do anything about it,’ legde ik hem uit, waarop hij mij in zijn armen sloot.
‘It’s not stupid. You are together with my mum the strongest sitch I know Lily. And you say I can’t do anything about it, but I can. What if I try to stip picking on Sniv-Snape and don’t brag about things. Do you think that would help, my do?’ Dit was vrij verbazingwekkend. Ik wist al hoe perfect James kon zijn als hij wilde, maar ik moest toegeven dat ik dit niet had verwacht. Vooral niet nadat Severus niet eens instaat leek alle dreuzeltelgen te accepteren om onze vriendschap te laten bestaan en mijn zus niet eens kon accepteren dat ik een heks was. En nu wilde James zichzelf veranderen, aanpassen, voor mij?
‘You not bragging and not bullying Sev? Do you think you would be able to do that?’ vroeg ik twijfelend, niet wetend wat ik hiervan moest denken.
‘Not really. I’m James Potter. But I can always try. I can try to act not so arrogant and be nice.’ Hij meende dit? Een grote frons verscheen op mijn voorhoofd.
‘Would you do that? For me? I wouldn’t want to ask you to change.’ En dat meende ik. Ik was nog steeds van mening dat mensen zichzelf moesten blijven, de goede kanten van zichzelf moesten omarmen. Iedereen had die immers in mijn ogen, maar ik wilde niet dat iemand zichzelf dingen zou ontzeggen voor mij.
‘Of course I want to do that for you. I care so much about you! And I know you don’t want me to change, but I want to make you happy and if this helps I will do it!’ Ik kon niet anders dan terug glimlachen toen zijn mondhoeken omkrulden. ‘Not only for you. I also want to be a better person.’ Als mensen zich nog afvroegen waarom ik in vredesnaam van James Potter hield en niemand anders, dit was de exacte reden. Dit was de jongeman die ik zo gemist had. De Potter die alles over had voor de mensen die hij liefhad, maar bovenal goed wilde zijn.
‘I love you,’ zei ik en kuste hem innig, staand op mijn tenen. James boog iets, zodat ik niet moest vechten voor het behouden van mijn balans.
‘I love you too, my doe.’ Ik begreep nog steeds maar half wat er zojuist gebeurd was. Ik had het niet voor mogelijk gehouden, dat iemand bereid was te veranderen voor mij. Nou ja, niet slechts voor mij, maar dat was ook een deel van de reden. Ik had het gevoel alsof mijn hoofd zich ergens hoog in de hemel bevond, terwijl ik hem kuste.
‘I want to be happy with you, be happy together,’ mompelde ik tegen zijn lippen.
‘We will.’
Ergens had ik kunnen weten dat we niet naar het avondeten zouden gaan dat moment. Ergens had ik het misschien weer moeten stoppen. Ik wist immers dat Potter dat nooit zou doen uit zichzelf. Ik wist dat we terug in zijn bed zouden eindigen. Ik wist dat hij uiteindelijk weer last van zijn probleem zou krijgen, maar ik hield van hem en wat hij net allemaal gezegd had, speelde nog steeds keer op keer af in mijn hoofd. Ik meende wat ik had gezegd. Ik wilde gelukkig zijn met hem, bij hem zijn, het liefst zo dicht mogelijk als het maar kon. Ik wilde hem niet stoppen, ik wilde mijzelf niet stoppen en dus deed ik dat niet.

… (everyone who doesn’t know what those dots mean, go watch mamma mia. NOW. Or I’ll keep spamming you with Honey honey and everyone knows we don’t want that)

Ik zat eigenlijk wel prima zo, opgekruld in James armen. Echter was het eten bijna klaar en hadden we best honger, ja ik Lily Evans had voor het eerst in iets van twee maanden weer honger. James was zo idioot dat hij liever hier bleef, maar we waren te gast bij zijn ouders, moesten nog die motor kopen na het eten en dus kwam ik overeind en dook even snel onder James’ persoonlijke douche. Mijn lichaam voelde vrij pijnlijk, waarschijnlijk omdat het nergens aan gewend was, maar ik negeerde het. Het was het waard geweest. Zolang hij nu maar niet opeens op mij uitgekeken was. Dat was nog wel iets waar ik vrij angstig voor was. Ik wilde James immers niet kwijt.
Helemaal in James zijn geuren gehuld, doordat alleen zijn douchespullen hier stonden, verliet ik de badkamer weer.
Ik had het helende spulletje weer op mijn wond gedruppeld en liep in mijn ondergoed de badkamer weer uit met mijn natte haren in een knot opgestoken. Pomfrey vond het vast niet zo leuk dat ik gewoon nog steeds druk in de weer was in plaats van naar haar te luisteren en mij niet bezig te houden met intensieve activiteiten, maar ach. Zolang ik niet dood bloedde… en morgen zou ik rust houden. In ieder geval, dat was het plan. Ik knipoogde naar Potter die nog steeds op zijn bed lag en viste opende zijn kast om zijn kleren door te spitten. Ik viste er een shirt uit en trok het over mijn hoofd.
‘Nu ruik ik helemaal naar jou,’ zei ik vrolijk en viste mijn broek van de grond om hem aan te trekken voor ik naast hem op het bed ging zitten. ‘Hey, moet jij je ook niet aankleden?’ vroeg ik en gooide hem zijn kleren toe. Ik wachtte geduldig tot hij zich had aangekleed en drukte vervolgens een kus op zijn lippen.
‘James, Lily, het eten is klaar,' hoorde ik van beneden komen en liet mij meetrekken naar de eetzaal, die natuurlijk even prachtig en groots was als de rest van het huis. Ik had de etensgeuren al even geroken, maar het zag er net zo verrukkelijk uit als ik had verwacht. Ik ging op de overgebleven stoel die tegenover een gedekte plaats stond zitten, naast James en schonk hem een voorzichtige glimlach voor ik mijn hand losmaakte van de zijne. Anders at het zo onhandig.
‘U ook,’ zei ik ietwat verlegen terug tegen de ouders van James. ‘Het eten ziet er echt verrukkelijk uit Dorea. Nogmaals mijn excuses trouwens voor dat het allemaal zolang duurde. De hele dag lijkt even anders te lopen dan gepland,’ Ik voelde de warmte naar mijn gezicht stijgen en wist dat mijn hoofd net zo rood moest zijn als mijn haar. Ik hoopte maar dat ze het inderdaad niet raar vonden dat ik in James’ shirt rondliep zoals Black had gezegd. Zouden ze het doorhebben dat we… Ik schoof ongemakkelijk heen en weer. Black en Reem bleken ook al te hebben gewed. Eigenlijk was het allemaal best apart, maar voornamelijk heel ongemakkelijk.

---

Happy Birthday my Potter!

Dorian Arcelin Kasai
Dora • Slytherin • Keeper • Hungry

      Net als we weer staan te zoenen, worden we onderbroken door de maag van Fae. Ik lach zachtjes en geef haar een kusje op haar kruin, waar ik met gemak bij kan aangezien ik een stuk groter ben. Ze verontschuldigt zichzelf omdat ze honger heeft en verstrengeld haar vingers met de mijne.
      'Het is maar goed dat ik de hele dag nog niet gegeten heb, anders had ik je gedwongen om hier te blijven,' fluister ik haar in haar oor. Hand in hand lopen we naar beneden, door de Slytherin Common Room naar buiten. Het is best raar om Fae hier te hebben en ik probeer de starende blikken te ontwijken, maar ik ben het wel gewend. Blijkbaar is het heel apart om vrienden te hebben in andere afdelingen en kunnen veel mensen dat niet waarderen. Ik zucht. Vooroordelen.
      Mijn gedachten stroom wordt onderbroken door Fae. 'Ik stel voor dat we wat eten regelen uit de keukens, en daarna naar buiten gaan, zodat jij,' ze kijkt geërgerd en ik pruil, 'kunt roken en we kunnen eten en zoenen zonder dat we Gogo of een andere docent op ons dak krijgen.'
      'Ik hoef niet te roken,' lieg ik. Ik wil proberen te stoppen. Nou ja, dat wil ik al langer dan vandaag, maar Fae is een motivatie geworden om het echt te doen en daarnaast heb ik de laatste tijd gemerkt dat mijn gezondheid achteruit gaat. Zeker met mijn longen moet ik enorm goed uitkijken, maar hoe dom het ook is dat ik rook... het helpt me. Ik kan dingen makkelijker van me af zetten en heb minder last van woede aanvallen en break downs.
'En...het wordt hoog tijd dat je me eens leert om gitaar te spelen, zodat jij niet de enige bent die serenades kan zingen.' Ik lach zachtjes en stap de keuken binnen. Gelijk komen de huiselven op ons afgestormd.
      'Wat wil je te eten?'

[Laten we maar doen alsof Sirius en Remus er nog niet zijn of al weg zijn, is makkelijker.]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

James Potter
Prongs • Gryffindor • Chaser • Home sweet home

      'U ook,' zegt Lily.
      'Smakelijk,' mompel ik voordat ik aanval. Ik heb de hele dag bijna niks gegeten en lasagne - het was lasagne toch? - blijft mijn lievelingsgerecht.
      'Het eten ziet er echt verrukkelijk uit Dorea. Nogmaals mijn excuses trouwens voor dat het allemaal zolang duurde. De hele dag lijkt even anders te lopen dan gepland,’ zegt Lily dan. Ik proest bijna alles uit wat ik in mijn mond heb en kuch ongemakkelijk terwijl ik een slok water neem. Deze dag was misschien wel vreselijk geweest, maar wat er tussen Lily en mij gebeurt is, heeft alles toch een heel stuk verbeterd. Mijn moeder kijkt me lichtelijk verbaasd aan en ik schenk haar een onschuldige glimlach terwijl ik me weer op het eten focus. Onder de tafel, verstrengel ik echter mijn vingers voorzichtig met die van Lily. Ik kijk haar aan en leun naar haar toe.
      'Alles goed?' fluister ik zachtjes in haar oor, maar voordat ze kan antwoorden, opent mijn moeder haar mond.
      'Lily, vertel eens wat over jezelf. Natuurlijk heeft James veel over jou verteld, maar het lijkt me leuk om wat van jou te horen,' zegt mijn moeder beleefd. Ik kijk haar aan, hopend dat ze niks té gênant vraagt. Ze wacht echter tot Lily iets zegt, maar ik ga daar niet op wachten. Lily heeft al genoeg gepraat over dingen waar ze liever niet over wilde praten, misschien moet ik het eens wat makkelijker voor haar maken.
      'Ljuly ish huel slim,' weet ik met een volle mond vol met lasagne te zeggen. Ik knipoog naar Lily en stop nog een hap in mijn mond.
      'James! Alsjeblieft, we hebben je manieren geleerd. Eet alsjeblieft eerst je mond leeg voordat je iets zegt. Zo moeilijk is dat toch niet.' Ik maak een geluidje dat een "wel" moet voorstellen, maar het eten interesseert me meer dan mijn manieren.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Slightly shy

James viel zoals ik eigenlijk wel had kunnen verwachten onmiddellijk het eten aan. Ik glimlachte. Het was dus toch wel goed geweest dat we waren gaan eten, ondanks dat hij eerst iets anders voorstelde. Ik merkte hoe ik nog roder werd. Oké, Lily stop met daaraan denken. Dat werkt niet in je voordeel. Mijn aandacht werd getrokken door zijn nogal aparte reactie op wat ik zei, waarschijnlijk doordat hij meteen dááraan dacht, terwijl het mij toch ook grotendeels om zijn geslachtsverandering en gedrag ging, maar dat zei ik maar niet. Ik knikte lichtjes, toen hij vroeg of alles goed was, maar had geen tijd om verder te antwoorden, want zijn moeder had besloten dat het tijd was voor de gevreesde ondervraging, althans, zo noemde ik het in mijn hoofd. Ik had immers al verwacht dat ik over mijzelf moest vertellen.
'Lily, vertel eens wat over jezelf. Natuurlijk heeft James veel over jou verteld, maar het lijkt me leuk om wat van jou te horen.' Ik vroeg mij af wat James dan precies vertelt had en hoopte maar dat hij geen vreemde dingen had gezegd. Of dingen die volstrekte onzin waren, zoals het feit dat ik perfect was. Ik opende mijn mond, nog niet echt wetend wat ik wilde zeggen. Ik wilde immers niet onbeleefd zijn en als ik niks zei kon ze misschien denken dat ik haar negeerde. Gelukkig werd ik gered door James. Niet bepaald op charmante wijze, want ik kon niet anders dan mijn neus optrekken bij het zien van zijn tafelgedrag, maar de aandacht was wel even ergens anders dan op mij gericht, thank God.
'Ljuly ish huel slim,' zei hij met volle mond, waarop ik mijn hoofd schudde en mijn hand losmaakte om hem een zachte tik tegen zijn achterhoofd gaf. Ook zijn moeder leek het niet heel erg te waarderen.
‘Potter, het eten loopt niet weg hoor. Je hoeft Black niet na te doen,’ mompelde ik en bedacht mij toen, dat ik Potter en Black had gezegd in plaats van James en Sirius. Ugh, domme ik. Ik hoopte maar dat ze het niet gehoord hadden en richtte mij tot het echtpaar. ‘En uhm… dat is lichtelijk overdreven. Ik bedoel, ja mijn cijfers zijn oké, maar ik studeer gewoon veel,’ kwam er ietwat stotterend uit. Nou tot zover dan dus mijn dappere Gryffindorhouding. ‘Ik… uhm… vind lezen heel leuk en de meeste vakken op Hogwarts ook heel interessant. Ik volg alleen geen muggle studies, omdat dat natuurlijk een beetje onzin is om voor mij te volgen en ik hoorde van Sev-‘ Ik stopte met praten en blikte even naar James. ‘van een vriend dat men bij waarzeggerij vaak veel van de opdrachten maar bij elkaar verzon en daar houd ik niet zo van, dus met de wetenschap dat ik mij daar waarschijnlijk zou ergeren, heb ik dat niet gekozen in het derde jaar.’ Ik beet op mijn lip, niet wetend wat ik verder precies moest zeggen. Gelukkig schoot mij opeens iets te binnen. ‘Ik heb ook nog geen idee wat ik precies na Hogwarts moet doen, dus dan kan het geen kwaad om een breed pakket te hebben. U heeft nog een mugglestudie gedaan toch? Dat vertelde James in ieder geval,’ zei ik tegen Dorea en liet mijn blik vervolgens vragend naar Charles gaan. ‘Zou ik mogen vragen wat u heeft gedaan na Hogwarts?’ vroeg ik oprecht geïnteresseerd en nam gebruik van dit moment om een hap in mijn mond te nemen. Hmmmm, het was werkelijk verrukkelijk!

[ bericht aangepast op 9 juli 2015 - 18:03 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Luke MacNamara
Hufflepuff || Totally done with everything
Ik was het zat, ik was alles helemaal zat. Ik was deze stomme school zat, ik was dit stomme land zat, ik was alle klootzakken hier zat. De enigen die ik zou missen waren Regulus en Blake. Ik wilde hier gewoon weg en het feit dat ik in de eerste week al 17 briefjes had gekregen dat ik me gepast moest kleden en gedragen hielp niet mee. Ik wilde gewoon naar huis, in mijn eigen bed slapen, met mijn vrienden rondhangen. Alles was beter dan hier. Zacht begon ik te snikken en krulde me nog verder op. Ik voelde hoe Lucy tegen me aan kroop, wat echt de tranen lostrok. Normaal wist ik dit altijd te voorkomen met gitaarspelen, maar het werd me gewoon te veel. Tot nu toe had ik me altijd wel staande weten te houden, maar dat kwam ook door iedereen thuis, en het feit dat het nog nooit zo erg was geweest. Ik had altijd wel problemen veroorzaakt, of in elk geval mijn kont tegen de krib gegooid, maar dit was anders. Ik was alleen en zo voelde ik me ook, zelfs al lag Blake bij me in bed. Ik probeerde te stoppen met huilen, nu ik haar herrinderde probeerde ik het huilen te stoppen, maar het werd alleen maar nog erger, zelfs al dacht ik dat het niet kon. Ik moest gewoon terug naar huis, vragen of ik naar een normale school mocht, dit alles achter me laten. "Waarom zou ik nog hier blijven?" snikte ik compleet overstuur tegen het meisje, eveneens als tegen de kat. "Iedereen schaart zich als altijd achter de bullebak en ik ben alleen. Niemand hier zal me missen, waarschijnlijk zullen ze nog een feestje vieren ook. Ik geef alleen maar gezeik en problemen. Ik kan nu al de halve kamer behangen met briefjes over mijn kleding en gedrag. Waarom kon ik niet een gewoon kind zijn? Geen magie, geen Britten, geen gezeik. Sorry daarvoor, maar het gaat gewoon mis zodra ik hier ben. Ik zoek gewoon acceptatie en een paar vriendelijke zielen, maar de enigen hier op school die me nog niet verafschuwen zijn jij en Reggi, en zelfs dat snap ik niet. Ik verdien het niet, ik verdien helemaal niets. Het is misschien ook wel het beste als ik ga. Dan kan ik hier ten minste geen problemen meer veroorzaken." Ik wist dat de helft onverstaanbaar zou zijn door mijn gesnik en gestotter, en ik voelde me echt heel schuldig dat ik dit alles op haar uitstortte. "Het spijt me dat ik dit allemaal op de schouders laat vallen. Dat verdien je niet. Je bent lief en ik mag niet mijn problemen en gedachten op je schouders gooien. Ik moet ze gewoon zelf dragen. Sorry daarvoor. Je verdient alleen het beste en zeker niet minder." Het gesnik werd langzaam minder en ik krulde me zo ver mogelijk op, dat ik nu helemaal onder de dekens lag. Ik wilde gewoon verdwijnen. in een gat gaan liggen en sterven. Dan kon ik ten minste niemand meer tot last zijn.

[ bericht aangepast op 22 juli 2015 - 15:37 ]

---

Bowties were never Cooler