Upside Down - One Direction - Speeltopic 2 - Speeltopics

'Darling, just hold on'

MT

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson.
Misschien had ik wel helemaal niet opgelet, misschien was het gewoon puur toeval dat die patrouille of wie het dan ook was geweest, dat die daar had gelopen. En nu had ik een schotwond in m'n schouder, en dat deed verdomd veel pijn. Met alle kracht die ik in me had, strompelde ik naar Harry's appartement toe en ik hoopte maar zo dat hij thuis was, want ik had niet echt de behoefte om dood te gaan voor zijn huis. Dood. Ik wilde helemaal niet dood, ik wilde leven. Ik sleepte me gewoon naar de deur toen die in zicht kwam en ik liet me er met een harde bonk tegen aan vallen. Ik had pijn, overal, maar het meeste nog wel in m'n schouder. De wond brandde en de kogel moest er vast en zeker nog in zitten. Ik riep Harry's naam, zwakjes was het meer. Ik haalde m'n telefoon met moeite uit m'n zak en belde naar mijn vriendje. Tot de deur open werd getrokken en ik haast naar binnen tuimelde. Ik voelde me lichtjes in m'n hoofd en ik hoorde Harry zacht praten en vaag kreeg ik mee dat ik werd opgetild en mee naar binnen werd genomen. 'Harry, ik..het spijt me..' bracht ik moeilijk uit, 'Ik..ik wilde je verassen..' Hij zei wel dat ik bij hem moest blijven toen hij me op de bank had neergelegd, maar dat was echt niet zo makkelijk. Mijn shirt werd uitgetrokken en ik kreunde van de pijn. 'Harry, Harry, Harry' Ik bleef z'n naam maar herhalen, als een mantra en niet veel later hoorde ik een vrouwenstem, die moest van Amy zijn en het enige wat ik mee kreeg was dat de kogel er nog in zat en dat alles goed zou komen. 'Harry..' kreunde ik, elke beweging deed me pijn, 'Ik..ik wil..niet..dood' Er gleed iets nats van mijn oog naar beneden en ik besefte dat ik huilde. 'Ik wil niet..ik wil niet..dood'

'Darling, just hold on'

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Het was niet moeilijk om te zeggen dat ik nog nooit zo verward en in paniek was geweest. Het ene moment probeerde je nog een pizza op te warmen en het andere ging je vriendje voor je neus dood. Ik probeerde logisch na te denken maar ik was compleet panisch en het enige waar ik aan kon denken was dat Louis moest blijven leven, dat moest. Zijn shirt moest uit. Ja, dat klonk logisch, anders kon ik niet bij de wond. "Dat weet ik, lieverd, dat weet ik, maar je moet nu bijblijven. Je mag niet wegglippen," zei ik met trillende stem en piepte dat het me speet toen hij pijnlijk kreunde toen ik zijn shirt uittrok. Als ik dit in mijn eentje deed had hij nul procent kans van overleven dus stuurde ik de enige die kon helpen een bericht, Amy. Zelf kon ik dit niet en in het ziekenhuis mochten ze hem niet eens helpen, ik hoopte gewoon dat ze kon komen. Om nog iets van nut te zijn pakte ik zijn hand stevig vast en wreef erover, hij mocht erin knijpen tot die eraf viel, het kon me niet schelen. Alles om een beetje van zijn pijn weg te kunnen nemen want dit kon ik niet aan. Godzijdank hoorde ik even later de deur open gaan en Amy's stem. Ik kon haar niks vertellen, ze zag zelf de ernst van de situatie wel en ik zou toch niet verstaanbaar zijn door de snikken erdoorheen. Gehoorzaam knikte ik bij wat ze me vertelde en ik wilde al opstaan toen Louis tegen me begon te praten. "Jij gaat niet dood, Louis, over mijn lijk. Je gaat niet dood, waag het niet om me hier alleen achter te laten!" Ik wilde niet tegen hem schreeuwen, mijn emoties liepen gewoon te hoog op en ik ging snel staan om te halen wat me gevraagd was. Hij kon bijten in een van de handdoeken en ik had nog ergens een dunne tang in een van de lades liggen, hopelijk was dat goed genoeg. Zo snel als ik kon sprokkelde ik de voorwerpen bij elkaar en liep terug naar de woonkamer. "Is dit voldoende? Gaat hij het halen?" vroeg ik trillend aan Amy en legde het voor haar neer en slikte moeizaam, waarna ik me weer richtte op de gewonde jongen en zijn hand opnieuw vastpakte. "Ik ben hier, Lou. Het is oké, je bent oké. Ik weet dat het pijn doet maar focus op mijn stem, je moet bij me blijven, ik kan niet zonder jou. Laat me alsjeblieft niet achter," smeekte ik hem. Hij kon me dit niet aandoen, niet met alle plannen die we nog hadden, met een toekomst samen in zicht. Ik wilde me geen toekomst voorstellen zonder hem, dan had ik liever helemaal geen toekomst.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Zo snel als mijn benen mij konden dragen, liep ik naar het appartement van Harry en bereidde me voor op de schade die daar zou aantreffen. Louis die gewond bij Harry was en ik bed in stilte dat het niet ernstig was. Dat zij het op kon lossen, want ze kon hem niet naar het ziekenhuis brengen. Daar werd hij meteen opgepakt en voor het vuurpeloton gezet. Dat wenste je niemand toe en zeker niet Louis. Bij Harry aangekomen zag het al meteen en ze dirigeerde Harry met de spullen die ze nodig had. Ze moest het zelf doen, met de middelen die ze had. 'Het komt goed Louis, je doet het goed, het komt goed' zei ze herhalend tegen de doodsbange jongen. Hij wilde niet dood, dat snapte ze zelf ook wel en daar ging ze ook voor zorgen. 'Ik ga de kogel eruit halen Louis, dit kan even pijn gaan doen' Op dit moment deerde het me niet dat ik geen handschoenen droeg, ik had ook niet de tijd om daar nu zorgen over te gaan zitten maken. Louis was mijn eerste prioriteit. 'Je gaat niet dood' vertelde ik hem ferm. Ik knikte naar Harry en besefte dat hij dat niet kon zien. 'Het is goed Harry' zei ik gespannen, 'Hij moet het halen' Ik pakte de handdoek die Harry had meegenomen en maakte daar een prop van en stopte die in Louis' mond. 'Door je neus ademen nu Louis' vertelde ik hem. Met mijn vinger ging ik in de wond en het moet zeker pijn doen, maar het moet even. Ik voel de platte onderkant van de kogel en ik ben blij dat hij niet zo diep is, mijn vinger zit er misschien half in. 'Goed, ik ga de kogel eruit halen, Harry, houd hem stil, hij kan gaan bewegen' vertelde ik de krullenbol. Ik pakte de tang en ik kneep mijn ogen tot spleetjes en heel voorzichtig duwde ik de tang in de vleeswond en duwde hem zover tot hij niet meer verder kon door de kogel en geconcentreerd probeerde ik de kogel te pakken, maar hij was glibberig en leek vast te zitten. 'Shit' mompelde ik en ik probeerde het nog een keer. Ik duwde de tang nog wat dieper. 'Sorry Louis' mompelde ik zachtjes. Het moest lukken, die kogel moest eruit.

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Ik hoorde allemaal maar heel vaag wat Harry tegen me zei. Het duizelde en ik voelde me licht in m'n hoofd. De pijn in m'n schouder was niet te harden en strekte zich door, tot in m'n hele lichaam. Ik wilde niet dood, zeker niet met de toekomst die ik met Harry zou hebben. Zelfs de woorden van Amy als die even later komt, gaan het ene oor in en het andere oor weer uit. Ik kan alleen maar snikken dat ik niet dood wil, het is als een soort reddingsboei, dat ik me daar aan vast klamp. Ik probeerde diep adem te halen, maar zelfs dat lukte me niet. Ik was in shock en volledig in paniek. 'Harry, Harry, blijf bij me' Ik probeer z'n hand te vinden en ik wil overeind komen en ik wil gillen en ik wil gewoon van alles tegelijk. Ik wil wakker worden, want het is vast een hele slechte droom en het is nu niet leuk meer. Maar het is echt als ik Amy ergens in de verte hoor zeggen dat ze de kogel eruit gaat halen en dat het goed komt en dat wil ik echt ontzettend graag geloven. Ik raak nog meer in paniek als er prop van het een of ander in m'n mond word geduwd en er word bij gezegd dat ik door m'n neus moet ademen en ik adem zwaar in en uit, korte ademhalingen, dat moet dan toch ook niet goed zijn. Ik slaakte een kreet van pijn toen er iets in de wond werd geduwd en ik sloot snel mijn mond om de prop en schreeuwde het uit. Ik wil niet meer, met mijn ogen open gesperd kijk ik naar de vrouw die mij zo plaagt, maar toch het beste met me voor heeft. Ik wil overeind komen, ik heb er alles voor over om die helse pijn te laten stoppen. Het duurde zo lang en de tang waarmee Amy haar best doet om de kogel er mee uit te halen, gaat voor mijn gevoel nog dieper en ze raakt mijn vlees. Ik wil dit niet meer en ik schreeuw het uit van pijn. Dan kan ik nog beter dood zijn denk ik dan maar. Maar dat wil ik ook niet. Ik probeer aan iets anders te denken en ik kijk met betraande ogen naar Harry. Ik weet het niet meer, mijn ademhaling is zwaarder geworden. Ik wil dat die verdomde kogel eruit word gehaald.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Dat Amy zei dat hij het moest halen stelde me deels gerust, maar mijn angst vergrootte bij iedere keer dat Louis paniekerig naar mij vroeg. Ik was vlak naast hem, ik hield zijn hand stevig vast en het leek niet door te dringen. Nog nooit in mijn hele leven was ik zo bang geweest en ik haatte dit gevoel van machteloosheid. Ik wilde helpen maar ik wist dat ik grotendeels nutteloos zou zijn. Hij vroeg me bij hem te blijven en gelijk knikte ik furieus. "Ik ga nergens heen zonder jou," antwoordde ik en gaf een kneepje in zijn hand. Aan alles wat er werd gezegd en de jongen die nog meer begon te panieken merkte ik dat ze de handdoek had gebruikt. Ik wilde niets liever dan Louis in mijn armen houden en hem beschermen tegen alle pijn in de wereld zoals ik dat altijd had gedaan, en dat ik dat niet kon en het aan een ander moest overlaten was zacht gezegd verschrikkelijk. Met een hand veegde ik de tranen op mijn wangen ruw weg, ik moest sterk blijven, voor hem. Ik knikte om wat Amy tegen me zei en ik liet zijn hand los, waarna ik mijn beide handen tegen zijn schouders drukte, bij de gewonde een stuk van de wond af. Dat mijn hand nat werd kon me niet minder schelen, ik was allang blij dat ik iets kon doen. Telkens opnieuw bleef ik zacht herhalen hoeveel het me speet en dat ik van hem hield, ik kon zijn pijn niet aanhoren. Er ging iets mis en Louis begon te schreeuwen van de pijn, waardoor ik hem gelijk ook steviger vast moest houden. "Je kan dit, baby. Volhouden, je moet volhouden, alsjeblieft. Voor mij," deed ik een schrale poging om hem aan te moedigen, maar waarschijnlijk hoorde hij niet eens wat ik tegen hem zei. Ik keek Amy's kant op, ik wist niet precies wat er gebeurde maar het leek me niet goed. "Kan ik iets doen?" vroeg ik, al wist ik dat ik buiten hem vasthouden weinig hulp kon zijn. Emotioneel was ik er teveel bij betrokken en ik was teveel in paniek om te kunnen concentreren. Misschien was het beste als ik gewoon tegen Louis bleef praten en hem bij hield. "Luister naar me, dit komt goed. Het doet pijn maar je moet volhouden, ik geef je niet op, voor niemand. Je bent oké, het komt goed, het komt goed," ratelde ik. Het kon dat hij me nog steeds niet hoorde, ik kon alleen hopen dat hij mijn stem wel hoorde en daarin kalmering vond. Als ik kon was ik van plek met hem gewisseld, hij verdiende dit niet, hij verdiende het niet om zo ontzettend veel pijn te hebben en dan mij ook nog eens te zien breken.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Het was over de winter nu al alleen maar slechter geworden. We waren nu al twee schapen en een lam verloren en dan was ook nog eens de belasting omhoog gegaan. Nu konden we die al amper betalen, en nu was het helemaal niet meer te doen. Velen wilden demonstreren, of er in elk geval over klagen, maar ik had er echt het fut niet meer voor. We hadden elke dag wel eten, maar het was een maaltijd per dag en soms zo weinig dat ik maar gewoon alles aan de dames uit het gezin gaf en zelf zonder eten ging. Ik voelde me niet goed, slecht zelfs, maar ik had tenminste warme kleren en hopelijk kwamen we zo de winter door tot de eerste gewassen op ons landje weer te oogsten waren. Wel was er van alles gebeurt de afgelopen maand wat toch een paar lichtpuntjes had gebracht. Ik was geen maagd meer en het liep op dit moment verrassend goed tussen Liam en mij. Ik liep nu weer buiten op het veld. De sneeuw was gesmolten, gelukkig, maar het was nogsteeds steenkoud. De schapen konden weer wat eten, al was er niet veel, en Tilda kreeg wat beweging. Ik rekte me uit en kroop daarna weer in elkaar onder een boom, kauwend op een takje. Het zou fijn zijn om Liam te zien van de week, want ik kon wel weer een oppeppertje gebruiken. Al een paar dagen was het eten erg schaars geweest bij mij thuis, mijn maag rommelde, en nu al hadden we mensen gezien die waren overleden aan de honger en de kou. Wij gelukkig nog niet en Safaa had het overleefd, maar het was zoals altijd wel bekrimpen. Ooit zou een van ons ook eraan onderdoor gaan, dat was ook eigenlijk zeker, het was alleen nog wachten wie en wanneer. De schaapjes en ik waren inmiddels in de buurt van de kloof, waar gelukkig nog wat gras was. Ik aaide mijn hondje even die naar me toe was gekomen voor een knuffel, voor ze weer verder ging met het bij elkaar houden van de kleine kudde. Ik keek af en toe naar de kloof, in de hoop dat Liam zou komen opdagen, maar nu de dag ten einde liep was de kans niet groot meer. Ik zou zo terug naar huis gaan en hopelijk zou er vandaag genoeg zijn om ook te eten.

Bowties were never Cooler

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Nadat Harry alle spullen die ik nodig had, voor me had gehaald, kon ik aan de slag. Louis was in paniek, Harry was in paniek en ik moest ontzettend kalm blijven. Harry had er niks aan als ik over de rooie heen ging en Louis had er ook niks aan. De kogel zat er niet te diep in, maar door het bloed was hij glibberig geworden en hij schoot telkens uit de tang. Harry bleef maar tegen Louis aanpraten, om hem gerust te stellen en ik probeerde met opperste concentratie die kogel eruit te halen. 'Houd hem rustig Harry' zeg ik dan toch wel heel bot als ik Harry hoor vragen of hij iets voor me kan doen. Mijn handen zaten onder het bloed, maar ik kon er niet mee zitten. Louis' borst en buik zat ook onder het bloed en ik vreesde het moment dat ik de kogel eruit zou krijgen, want dan moest het eerst stoppen met bloeden, voordat ik het kon hechten. 'Godverdomme' laat ik me dan ontfloepen als ik de kogel er voor de zoveelste keer niet uit krijg, ik die normaal gesproken altijd netjes blijft, is aan het vloeken. 'Ik wil het niet, maar dit is de laatste keer en dan moet ik hulp halen, Harry' vertel ik Harry gehaast, de tang heb ik uit de wond gehaald en hij zit onder het bloed. 'Goed, laatste keer' In stilte doe ik een schietgebedje en ik steek de tang weer in de wond en klem deze om de kogel heen en heel langzaam trek ik hem eruit. 'Ja, ja' Met een droge tik laat ik hem op de tafel vallen en ik zucht opgelucht. 'Nu de rest verzorgen, Harry, ik heb een kom water nodig en heb je naald en draad'? Ik moet hechten, ik heb geen hechtdraad en zal dus moeten improviseren. Ik strijk voorzichtig over Louis' haar en haal de doek uit z'n mond, deze is nat van zijn speeksel, maar het moet maar en ik druk hem op de wond die hevig is gaan bloeden. 'Het komt goed Louis' fluister ik zachtjes in z'n oor, 'Het komt helemaal goed'

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Ik wilde dit niet. Het was een droom, een hele slechte droom, het was gewoon een nachtmerrie. Ik heb helse pijnen die door mijn lichaam heen gaan, maar nog het ergst is het bij mijn schouder. Ik hoor niet alles wat Harry tegen me zegt, maar het helpt me wel om erbij te blijven. Hij blijft maar tegen me praten en ik vind het toch wel prettig om zijn stem te horen. Ik kreun, steun en grom tegen de doek in mijn mond en ik kan eigenlijk niet normaal communiceren. Niet met Harry en niet met Amy. Het deed zo'n pijn en ik wilde gewoon weg. Weg kruipen in bed en daar voorlopig niet meer uit komen. De realiteit is dat ik op Harry's bank lig, met een schotwond en een kogel in mijn schouder die eigenwijs is er niet uit wil. Want dat heb ik ook wel door. Amy draait en duwt met de tang en ik probeer mijn schreeuwen te beperken, maar ik kan er niks aan doen, dat is een natuurlijke reactie. Ik hoor Amy gedempt praten, mijn oren registreren het allemaal niet meer en het volgende moment duwt ze tang, voor mijn gevoel, met een noodgang de wond in en ik schreeuw het uit en de tranen vallen naar beneden. 'Stop, stop, laat het stoppen' roep ik snikkend, 'Harry, Harry'! Het is vreselijk dat hij me zo moet horen lijden, maar door mijn wazige gezichtsveld, zie ik hem ook huilen en hij probeert me wel te troosten, maar het enige wat ik heb is heel veel pijn. De doek word uit mijn mond gehaald en ik haal diep adem. Hortend en stoten en verse lucht komt mijn luchtpijp in. 'Harry, ik hou van je' mompel ik snikkend, 'Het spijt me, het spijt me' Ik heb het gevoel dat ik ga flauwvallen, de pijn is niet meer om over naar huis te schrijven. Ik hoor Amy vaag in de verte iets tegen me zeggen, maar ik kan het niet verstaan. 'Harry..Amy..' mompel ik, 'Ik denk..ik denk..ik..val..flauw..' Ik knipper met mijn ogen om wakker te blijven, maar dan op dat moment, gaat het licht uit.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Als zelfs Amy begon met vloeken dan was er iets heel goed mis en ik kon niks doen om de tranen te doen stoppen met stromen. Louis' gegil ging door merg en been en ik wilde het niet meer horen. Bang keek ik naar haar en hoopte vurig dat het haar nu ging lukken, ze mocht geen hulp halen, dan was hij gedoemd en werd hij gelijk doodgeschoten. Hij mocht niet dood, maar ik wilde ook niet dat hij zo verschrikkelijk leed. Amy ging het nog een keer proberen en ik bad uit de grond van mijn hart dat het succesvol was. Louis begon te roepen dat het moest stoppen en mijn naam, het brak me compleet en ongecontroleerd kwamen de snikken uit mijn keel. Gelukkig kwam de kogel er dit keer wel had en hortend haalde ik opgelucht adem. Amy vroeg of ik een kom water en naald en draad kon halen, waarna ik druk knikte. De prop werd uit zijn mond gehaald en hij snikte dat hij van me hield en dat het hem speet. "Ik hou ook van jou, Louis, zo ontzettend veel," antwoordde ik en drukte mijn lippen tegen zijn voorhoofd voordat ik de benodigde dingen ging halen. Ik had ooit een naaisetje van mijn moeder gehad waar ik nooit iets aan had gehad en de kom water was ook al snel geregeld. Zo snel als mijn benen me konden dragen ging ik weer terug en legde alles op de tafel. Ik hoorde Louis nog zeggen dat hij flauw ging vallen en ik ging daardoor in volle paniek modus, ik greep naar zijn hand en schreeuwde zowat dat hij bij me moest blijven. Het kon me niet schelen dat Amy hier was, of dat er nog mensen op zoek waren naar een ontsnapte Hellenaar en me konden horen gillen. Ik kon hem niet verliezen, ik had nu zekerheid nodig of hij het ging halen of dat het allemaal voor niets was. Mijn hele lichaam schokte mee met de snikken en wanhopig keek ik om me heen. Het zou me niet verbazen als ik werd beveeld de kamer te verlaten, op dit moment was ik veels te hysterisch om nog maar een ding te kunnen doen. Ik was compleet over mijn toeren en ik voelde me zo machteloos en het deed zoveel pijn. Dit kon niet, dit mocht niet, ik liet het niet toe dat hij stierf.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Voor de laatste keer duwde ik de tang in de wond van Louis. Het zou me niks verbazen als ik hem groter had gemaakt, maar dat was voor latere zorg. Louis kreunde, steunde en gromde, maar hij moest er zich even door heen slaan, die kogel moet eruit. Dat Harry naast me in paniek was, kreeg ik eigenlijk maar gedeeltelijk mee en toen ik eindelijk de kogel kon vast klemmen in de tang en voorzichtig naar boven haalde, zuchtte ik opgelucht. De kogel legde ik op de tafel en ik vroeg aan Harry of hij een kom water en naald en draad voor me had. Dit was improviseren, ik kon niet anders. 'Rustig maar Louis, rustig maar' probeerde ik de jongen te kalmeren, maar hij leek steeds verder te zakken en mijn vermoedens werden bevestigd toen hij zei dat hij ging flauw vallen. 'Louis'! Mijn stem schoot omhoog en ik keek met grote ogen naar Harry die helemaal door het lint ging. 'Harry'! Het was niet mijn bedoeling, maar ik gaf hem een klap in het gezicht, in de hoop dat hij meteen rustig zou blijven. 'Rustig Harry, rustig blijven ademen, Louis gaat het redden, Louis is flauwgevallen, maar hij redt het wel. De kogel heeft geen vitale organen geraakt' vertelde ik hem duidelijk. Ik vertelde hem er maar niet bij, dat als de kogel lager was ingeslagen, dat het dan einde oefening voor Louis was geweest. 'Ik wil dat je rustig blijft, diep in en uit ademen Harry' zei ik hem kalm. Ik had er niks aan dat hij zou door draaien en ik snapte het ook wel, als het mij was overkomen zou ik ook helemaal geflipt zijn. 'Blijf rustig, niet alleen voor mij, maar ook voor Louis. Hij heeft er niks aan als je nu hysterisch word' Ik pakte het naai setje en zocht een goede naald uit en toen de donkerste draad. Het was geen hechtdraad en het kon gaan ontsteken, maar het was beter dan helemaal niets doen. Het voordeel van dat Louis nu buiten westen was, dat ik nu snel en toch secuur kon werken, omdat hij niet bewoog. Ik voelde voor de zekerheid zijn polsslag nog, maar deze was regelmatig en niks om me zorgen over te maken. 'Ik ga de wond dicht naaien Harry' vertelde ik de krullenbol. Ik doopte de doek in het water en begon het voorzichtig schoon te maken. Er kwam vers rood bloed uit de wond en ik ging er nog een keer overheen met de natte doek en stak toen de naald in het vlees. 'Harry, kun jij de randen bij elkaar houden'? vroeg ik hem zacht en ik pakte zijn hand en leidde hem naar de wond. 'Niet schrikken, ik wil dat je de randen voor me dicht houd, zodat ik de wond beter kan dicht naaien' vertelde ik hem.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Ik kon er niks aan doen, ik sloeg gewoon volledig op tilt toen Louis wegviel en begon tegen hem te schreeuwen. Iedereen zou op mijn plek doorslaan, het was dan wel je grote liefde die je dreigde te verliezen en dat kon ik gewoon niet aan. Geschrokken keek ik naar Amy door de redelijk harde klap tegen mijn wang en legde mijn hand op de gloeiende huid. Ik wilde vragen waar dat in godsnaam op sloeg, maar op dat moment besefte ik het al. Ik was stil geworden ook al was mijn ademhaling scherp en gehaast. Ze zei nog eens dat Louis het wel ging redden, dat er niks ernstigs was geraakt. Ik deed mijn best mijn ademen op peil te krijgen, maar hoe ik het ook probeerde, het bleef meer op hyperventileren lijken. "Sorry, sorry. Ik weet het, het is gewoon zo moeilijk," snifte ik en wreef in mijn ogen. Mijn wang brandde nog steeds en het verbaasde me niet als haar handafdruk zichtbaar was. Ik mocht niet weer mezelf verliezen, Louis had me nodig en als ik er over nadacht was het maar beter dat hij niet bij was. Zo had hij ook geen pijn en was het makkelijker om hem te verzorgen. Ondanks dat hij het niet kon voelde streelde ik zacht over zijn hand en arm terwijl Amy bezig ging met naald en draad. Ik knikte toen ze dat bevestigde en keek haar wat twijfelend aan toen ze vroeg of ik wilde helpen met de wond bij elkaar houden. Ik wist niet of ik dat wel kon, maar ik liet haar mijn handen naar de wond begeleiden. Ze zaten toch al onder het bloed en ik wilde iets doen om hem te helpen. Ik beet op mijn lip en deed zoals ze gevraagd had zodat zij de schotwond kon hechten. "God, zo kan hij echt niet snel terug naar huis, ze zullen meteen zien dat hij degene is die ze zoeken ook al hebben ze hem niet kunnen zien," zei ik en haalde nog eens diep adem. Ze zouden zien wat er wat was gebeurd, ik had geen idee wanneer hij weer op de been kon, tot die tijd wilde ik hem met alle liefde bij mij thuis houden en voor hem zorgen. "Dit had nooit mogen gebeuren," mompelde ik. Het snikken was gestopt, maar de tranen vloeiden nog steeds rijkelijk, maar dat kon me echt niet kwalijk genomen worden.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ik sloeg Harry in z'n gezicht, het was het enigste wat er op dit moment voor zorgde dat hij rustig werd. Ik snapte best dat hij in paniek was omdat Louis flauw was gevallen. Maar ik had er niks aan als hij zo in paniek was. Hij moest zich voor nu onder controle houden, dan alleen konden we iets voor Louis doen. Hij verontschuldigde zich, die arme jongen en ik schudde m'n hoofd. 'Het is goed Harry' Ik keek even kort naar hem en zag dat mijn hand best wel een zichtbare afdruk had achter gelaten. maar die zou vanzelf wel weg trekken. Ik pakte de naald en draad en stak die in vlees van de wond. Ik maakte het wat schoon met wat water en het begon weer te bloeden en deze keer was het vers bloed. Ik kon het ook ruiken en ik was er aan gewend, maar mensen zoals Harry die het niet gewend waren, konden er misselijk van worden. Ik had Harry's hulp nodig en vroeg aan hem of hij de randen van de wond bij elkaar wilde houden. Zo kon ik proberen om er een net litteken van te maken. 'Goed, zo, je doet het goed' zei ik met een gespannen stem. Ik verplaatste mijn hand en keek even naar het gezicht van Louis en ik schudde m'n hoofd. Ik moest me vermannen, ik moest hem helpen en dan zou het goed komen. 'Goed, volgende steek' Ik duwde de naald weer in de huid van Louis en maakte een zigzaggend patroon. 'Daar hebben we het straks wel over Harry, dit blijft niet zonder consequenties' vertelde ik hem toen hij zich zorgen begon te maken over het verdere verloop. Ik wist dat ze een zoekactie zouden beginnen en alles uit zouden kammen, maar dat vertelde ik Harry niet. Hij zou zich alleen nog maar meer zorgen maken, al waren mijn woorden van daarnet al wel duidelijk daar over. 'Dit had iedereen kunnen over komen Harry' zei ik zacht en ik streelde even over z'n hand. 'Louis had gewoon de domme pech dat hij op de verkeerde plaats en het verkeerde tijdstip was' Ik beet op m'n lip en duwde de randen nog iets dichter bij elkaar en ging door met hechten. 'Nog een paar steken en dan is het klaar' vertelde ik hem toen na een paar minuten stilte van opperste concentratie. 'Klaar' zei ik toen ik mijn laatste steek had gehaald en ik knipte de draad door en bond de overige stukken aan elkaar. 'Harry, wil je hem in bed leggen? Dan kan ik hem even wassen en dan moeten we wachten tot hij wakker word' zei ik hem toen.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
De geur van het bloed deed me niet veel, al dacht ik dat het een stuk erger was als ik het kon zien, want er was me verteld dat wonden en bloed er heel naar uitzagen. Dat nam niet weg dat ik het niks vond om de randen van de wond naar elkaar toe te drukken, het voelde echt heel erg fout en ik had het idee dat ik Louis hiermee pijn zou doen, maar hij had er ook niks aan als dit niet gehecht werd. Ik deed wat er was gevraagd en deed het blijkbaar nog goed. Het gaf wel een misselijkmakend geluid, ik moest me er overheen zetten. Ik maakte me zorgen om de patrouiles die nu ongetwijfeld naar hem op zoek waren en sprak mijn zorgen hardop uit, in de hoop wat geruststelling van Amy te krijgen. Alleen kwam die niet, het was in ieder geval geen geruststelling. Het ging heel moeilijk worden om hem verborgen te houden tot hij weer naar huis kon en ik was vastbesloten dat als het ergste scenario werkelijkheid werd, ik het eerste schot voor hem zou nemen. Dit had hem niet mogen overkomen, Louis uitgerekend van alle mensen en het was ook nog eens dankzij mij. Verdrietig keek ik haar aan toen ze antwoord gaf, als ik er niet was geweest was hij hier nooit heengekomen en was hij nooit in gevaar geweest en zou dat ook nooit zijn. Ik zuchtte diep om de streling over mijn hand en schudde mijn hoofd, we moesten dit maar snel afmaken. Na een paar minuten vol gehouden te hebben was het zo goed als klaar en ik liet de bewusteloze jongen los. Ik drukte mijn lippen zacht tegen zijn kruin en maakte daarna een instemmend geluid bij wat Amy van me vroeg. Voorzichtig tilde ik Louis op van de bank en hield hem stevig tegen me aan. "Het spijt me zo, lieverd," mompelde ik en liep naar mijn slaapkamer toe, waar ik hem zacht op het grote bed neerlegde. Ik aaide door zijn haar en beet op mijn lip. "Is er nog iets dat ik kan doen behalve wachten?" vroeg ik aan Amy terwijl mijn hand afgleed naar de zijne en die vasthield alsof het mijn laatste redding was. Ik ging geen moment van zijn zijde wijken vanaf nu totdat hij zijn ogen weer opende en ik zijn stem weer kon horen, tot die tijd had ik geen rust.

Because I love him, do I need another reason?