Ik heb een vriend (niet in de romantische zin van het woord), die als vriend wel veel voor mij betekent. Ik heb vroeger enkele dingen meegemaakt die mijn zelfvertrouwen een flinke deuk hebben gegeven. Dankzij hem heb ik heel veel daarvan terug weten op te bouwen. Hij is ongelofelijk intelligent en ook heel getalenteerd in wat hij doet, toegegeven kijk ik wel wat naar hem op. Het probleem is alleen dat hij zich echt òver - verantwoordelijk voelt over de impact die hij heeft op de gevoelens van andere mensen. En dat is een probleem, omdat hij zijn eigen gedachten en gevoelens over dingen niet gaat uiten daardoor. Bijvoorbeeld, kan hij ineens helemaal dichtklappen, om iets wat ik zeg. Waarom weet ik echt niet, maar vermoedelijk omdat hij het daar zelfs niet eens mee is. En bang is mijn zelfvertrouwen te ontnemen. Dan trekt hij zich voor een hele maand terug om drie weken later pas een bericht terug te zenden (en dan alleen omdat ik expres niets heb laten weten of ik wel of niet naar zijn feest zou gaan, om te kijken of hij dan wel antwoorden zou) Waarop hij dan faked alsof er helemaal niets heeft plaatsgevonden, tot ik het onderwerp aansnijdt. Dan klapt hij ineens zodanig hard toe, en is het alsof hij inwendig flipt. Dan duw ik het wel niet verder door.
Toegegeven vind ik dit gedrag wel pijnlijk, ik weet ook niet helemaal zeker waarom hij zich zo tegen me gedraagt, of wat ik gezegd of gedaan moet hebben wat zo'n reactie in hem teweeg brengt. Ik zou graag hebben dat hij gewoon daarover eerlijk me omgaat Ik wil hem het liefst gewoon vragen of hij nu eerlijk kan zeggen wat het nu precies was. Maar omdat het idee aan me ermee pijn te moeten doen, al zo'n heftige, triggerende reactie in hem opwekt. Als ik iets ga vragen, waaruit gewoon spreekt dat hij iets gedaan heeft, waar ik nog steeds mee zit, dat als hij weet dat ik recht doorheen zijn ontwijkend gedrag kon zien, een pijnlijke, onzeker makende impact op me heeft uitgeoefend. Hij kan dat nooit aan. Hij gaat zichzelf hoogstpersoonlijk schuldig achten daarvoor en zichzelf alle schuld geven. En dat wil ik niet. Hij cijfert zichzelf altijd voor iedereen weg, doet constant van alles voor iedereen en is één van de liefste mensen die ik ken. Ik wil het niet. Ik wil niet dat hij zo heftig gaat overreageren voor mij hierop. Echter wil ik het alsnog hier toch over hebben. Ik wil dat hij gewoon eerlijk het zegt. Ik wil weten wat er is gebeurd, wat ik eventueel verkeerd gezegd heb of gedaan. Maar ik wil niet dat hij zichzelf ook maar iets daardoor kwalijk gaat nemen. Iemand een tip voor de gulden middenweg? Zodat ik het probleem kan aankaarten, zonder dat hij zich, zich er zelfs nog geen beetje, schuldig hoeft te voelen erdoor? )=
[ bericht aangepast op 31 maart 2015 - 21:40 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
