Weer eens gewoon een gedicht van woorden die er even uit moeten.
Spreken zonder te vertellen
Een verhaal dat ik niet uit wil spreken,
Maar toch aan iemand wil vertellen.
Een pijn die ik moet beschrijven
Om hem te kunnen tillen.
Een verwarring in mijn hoofd,
Alsof alles door elkaar loopt
En me van mijn macht berooft.
En tranen die ik niet verklaren kan,
Waartegen ik niet kan vechten.
Omdat ze toch weer terugkeren
En ik weet niet eens waarvan.
Een angst die ik niet kan verdrijven
Met het licht van de felste lamp
En het gezelschap van mijn vrienden.
Wat is er met me aan de hand?
Ik kan mijn houvast niet vinden.
Tranen en gedachten tollen door me heen,
En toch ben ik leeg vanbinnen.
Een verhaal dat ik niet uit wil spreken,
Maar toch aan iemand wil vertellen.
Een pijn die ik moet beschrijven
Om hem te kunnen tillen.
Een verwarring in mijn hoofd,
Alsof alles door elkaar loopt
En me van mijn macht berooft.
En tranen die ik niet verklaren kan,
Waartegen ik niet kan vechten.
Omdat ze toch weer terugkeren
En ik weet niet eens waarvan.
Een angst die ik niet kan verdrijven
Met het licht van de felste lamp
En het gezelschap van mijn vrienden.
Wat is er met me aan de hand?
Ik kan mijn houvast niet vinden.
Tranen en gedachten tollen door me heen,
En toch ben ik leeg vanbinnen.
Spreken zonder te Vertellen
We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.