[RPG] [200] Manhattan’s Elite • Speeltopic - Speeltopics

      De blondharige jongedame had afscheid genomen van haar neef, welke zich van haar had gescheiden op het moment dat het feest daadwerkelijk begon. Ze fatsoeneerde haar haren, haar simpele jurk en zoog voor een tweede maal op een pepermuntje terwijl ze een dienblad in haar slanke vingers pakte. De champagne — duur en vol — rook naar een mooie avond. Ze waande zich tussen de gasten en serveerde hen met minimale glimlachjes. De meeste vrouwen zagen haar niet staan — ze was een serveerster, iets onbelangrijks. Maar de mannen aan hun zijde, welke haar soms zonder veel subtiliteit in zich opnamen — waren een geheel ander verhaal. Haar dienblad was nog maar voor een kwart vol toen ze Wolf Bricklander in levende lijven vond.
      Hij stond in duur pak, volle glorie en met die prachtige ogen voor haar neus. Ze hield zich kalm, volgde met haar ogen hoe hij een glas sprankelende alcohol van haar pakte en deze vervolgens achterover sloeg. Een geheel maandloon in één simpele slok verdwenen.
      ''Bedankt.'' De toon was mat, zoals de meesten haar toespraken als ze al iets zeiden — maar zijn ogen blonken en vormden de zachte ondertoon die zijn woorden hadden gemist. ''Vijf minuten,'' was hetgeen dat er achteraan volgde, waardoor haar wenkbrauwen voor een fractie van een moment naar elkaar toe fronsten. De nooduitgang? Ze schonk hem een halfslachtig knikje voor ze bij hem vandaan liep. Op evenementen als deze keek iedereen naar elkaar. Een langere staar en Wolf had er geweest kunnen zijn. Niet zozeer spannend, maar behoorlijk gevaarlijk.
      ''Hierzo, dame.'' Met haar ogen ten hemel geslagen overhandigde ze een zoveelste glas richting een rijkeluis jongen. Het viel haar op dat hij ontzettend veel dronk voor een socialite, en dat hij bovendien niet bepaald succes had bij de vrouwen. De conclusie? Natuurlijk was het zijn recht om een arme serveerster lastig te vallen. Vijf minuten kropen eindeloos langzaam voorbij. Wilde ze hem achterna sluipen als een hond zonder huis? Zijn ego strelen was het laatste dat ze vrijwillig zou doen.
      ''Ik heb mijn sleutels in mijn auto laten liggen, Jen. Ik ben zo terug.'' De donkerharige vrouw knikte sceptisch vooraleer ze haar lege dienblad overpakte en Lennox zich uit de voeten maakte. Ze nam de nooduitgang, op het punt om naar buiten te stappen, toen ze stemmen hoorde en bevroor. Haar neus rimpelde zich van de misselijkmakende gal—lucht die er bleek te hangen, waardoor ze haast geschokt richting het tweetal keek dat in de zijstraat stond.
      Eén van hen was overduidelijk Wolf — die er tamelijk aangedaan uitzag. De tweede was een jongedame die ze enkel had gezien op feesten als deze. Camille? Hoewel het moeilijk te zien was, deed het haar denken aan zijn jongere zusje. Ze overwoog terug te rennen, of casual naar voren te stappen. Maar het zag er niet naar uit dat ze daadwerkelijk nodig was.
      ''Ik had geen idee dat je een woeste alcoholist was, Wolf Bricklander.'' Hoewel teruggaan een goede optie was geweest, wilde ze het niet riskeren gehoord te worden en te worden afgeschilderd als laf. In plaats daarvan stapte ze de koude straattegels op terwijl ze zich zo min mogelijk op de plek met braaksel probeerde te richten. Camille zag er van dichtbij ook niet bijster goed uit — waardoor ze zich toch wel wat zorgen begon te maken om het tweetal.
      ''Kan ik iets voor je doen?'' Ze had geen idee wat Camille dacht van een buitenstaander — of wat Wolf had verteld, maar aangezien ze hier met z'n drieën in de kou naast overgeefsel stonden, wist ze niet wat ze anders kon vragen. ''Ik heb tien minuten.'' Dat was meer een onopvallende mededeling voor Wolf, alhoewel ze zich realiseerde dat dit niet het moment was om te doen alsof zijn zusje niet bestond.

      Het was Wolf die het woord nam — en ze had niet anders verwacht. Hij zag er allerminst goed uit in het halfduister waarin ze zich bevonden. Enkel zijn ogen straalden een warme bekendheid uit. ''Laat je vooroordelen maar liggen — Lénnox.''
      De nadruk op haar naam deed haar wenkbrauwen voor enkele seconden fronsen. Het was zomin een oordeel geweest, als een kleine ijsbreker. Haar handen gleden zacht wrijvend over haar armen, die langzaam maar zeker koud begonnen te worden. Het was nooit deel van het plan geweest om zo lang stil te staan buiten. ''Ik ga niet terug naar binnen.'' Ze onderwierp hem aan een onderzoekende blik, voor ze haar eigen kijkers ten hemel sloeg. Het was alsof deze avond steeds verder langs de afgrond naar beneden gleed. Alles aan Wolf was in een bepaalde hoek mooi; maar Lennox kwam uit de tegenovergestelde richting, en daar begreep deze jongeman zo weinig van dat ze niet eens haar best deed om zich in hem te verplaatsen. ''Je moet ons naar huis brengen, Len. Ik laat je baas wel weten dat je oke bent en ik betaal je ervoor.'' Haar lippen weken van elkaar om te weigeren, maar ze voelde hem dichterbij komen voor hij daadwerkelijk voor haar stond en zijn vinger onder haar kin plaatste. De warmte schokte door haar heen, en liet haar zacht zuchten.
      'Wolf — jij gaat me mijn baan nog eens kosten.'' Maar ze protesteerde niet, het was zelfs geen verwijt. Ze zou zich niet goed voelen als ze het niet deed, en bovenal wist ze dat Wolf er voor zou zorgen dat ze niet ontslagen werd. Daar had ze in ieder geval vertrouwen in.
      ''Oké, ik smeek je. Breng ons naar huis. En blijf bij me vannacht.'' Hij stond dicht bij haar, hield haar hand vast en bracht haar verder van haar stuk af dan wat dan ook. Ze besteedde zelfs geen aandacht meer aan het gal verderop, of de ijzige atmosfeer.
      'Ik had op een ander verloop van de avond gehoopt, Wolf,'' fluisterde ze zacht, het kneepje in zijn vingers teruggevend. Ze glimlachje kort naar Camille, vooraleer ze naar de straat knikte die begon zodra de steeg eindigde. ''Mijn auto staat in die zijstraat geparkeerd. De zwarte ford. Als jullie alvast gaan zitten, ga ik mijn jas en baan redden.'' Ze haalde de sleutels uit de onopvallende, kleine zak die de jurk had — voor ze deze in Wolf zijn hand drukte en hem een kus op zijn kaak gaf. ''Er liggen pepermuntjes in het handschoenenkastje.'' Ze ademde diep in voor ze het tweetal verliet en naar binnen keerde, waar ze zo vluchtig mogelijk de ruimte voor de catering opzocht. Haar baas vulde een tree scherp ruikende drank bij — haar ogen schoten haast vergif toen ze Lennox in het oog kreeg.
      ''Waar bleef je nou?'' Beet de blondharige vrouw haar toe, bijna twee flessen tegelijk in haar armen duwend. Ze knipperde kort met haar ogen voor ze de flessen op een tafeltje zette.
      ''Ik moet gaat. Noodgeval. Ik ben oké, maar ik moet iemand helpen.'' Als ze Wolf of Camille zou noemen, zou ze er vast en zeker op staan dat er een taxi of limousine gebeld werd. Dat was verre van een ramp — maar ze wist dat Wolf niet op de voorkant van een roddelblad wilde verschijnen. Niet zo. Dus bleef het bij de zwakke smoes.
      ''Vergeet het maar, Lennox. Belangrijke avond, belangrijke baan. Als je gaat, hoef je niet meer terug te komen.'' Ze staarde een voltallige twee seconden naar de vloer, voor ze haar jas van het haakje pakte en wegliep. Het was ongelooflijk om een tweetal socialites te verkiezen boven haar baan. Toch deed ze het.
      Buiten stond enkel personeel. De feestgangers waren binnen, de rode lopen was al half opgerold. Ze struikelde bijna over de zijkant, maar hield zich staande voor ze bij haar auto uitkwam en het bestuurdersportier opentrok. Haar vingers trilden; gedeeltelijk van de kou, gedeeltelijk van het verlies van haar baan.

      'Waar denk jij dat je heen gaat Lennox? Het feest is net begonnen, wat bezielt jou? Je moet werken.'
Ze had op het punt gestaan om in te stappen, toen ze de veel te bekende stem van Matthew hoorde. Behoorlijk verbaasd draaide ze zich om naar de persoon in kwestie; om geconfronteerd te worden met zijn boze gelaat. Haar ogen schoten betrapt opzij, alhoewel ze niet het idee had dat ze iets verkeerd had gedaan. 'Wat is dit?' Haar handen wreven ontkennend over haar gezicht, bedenkend wat ze hem in hemelsnaam moest vertellen. Wat was ze eigenlijk aan het doen?
      'Ik weet het, Matt.' Ze vertrouwde hem, natuurlijk. Maar ze wist niet in hoeverre hij zou begrijpen wat er gaande was. Het was niet zo dat ze Wolf kon introduceren als haar casual flirt; of zijn zusje als vriendin. Het was een belachelijke scène, en ze had geen idee hoe ze zichzelf hieruit kon redden. 'Maak je geen zorgen over mij, oké? Dat werk wordt geregeld, maar ik moet hen naar huis brengen.' Ze pakte zijn handen vast en wierp hem een lichtelijk smekende blik toe. 'Alsjeblieft, Matt. Ik leg het je allemaal uit morgen.' Toch wist ze ergens dat hij haar nooit alleen zou laten gaan met deze twee praktisch vreemden. Matthew was in vele opzichten soms een bodyguard, die ondanks zijn liefde voor feestjes nog best kon inschatten wanneer er iets belangrijkers voorbij kwam. Ze wierp een blik over haar schouder, richting het tweetal in haar auto, waarna ze een diepe zucht over haar lippen voelde rollen. Het was een grote chaos geworden waarvan de schade nog maar half bekend was. Als haar moeder te horen zou krijgen dat ze ontslagen was om nota bene een rijkeluis jongen zou ze de wind van voren krijgen. Want hoewel het niet veel leek, betaalde dit baantje beter dan wat dan ook en had ze er soms zelfs enigszins plezier in. Met een frons tussen haar wenkbrauwen keek ze omhoog naar Matt; hopende dat hij het niet moeilijker zou maken dan het already was.