Ik voel me op dit moment waardeloos, waarom? Ik zou toch geen reden mogen hebben om te klagen? Ik ben op vakantie in een prachtig land terwijl heel veel mensen niet op vakantie kunnen. Eigenlijk heb ik het recht niet om te klagen, maar toch klaag ik. De mensen waarmee ik op vakantie ben, mijn ouders en broertje, gedragen zich echt onmogelijk tegen mij. Mijn broertje niet zo zeer, die bemoeit zich er niet zo mee, maar met name mijn moeder. Ze doet echt belachelijk.
Als ik een wandeling niet vol kan houden, wat de hele tijd stijgen is, ben ik een aansteller. Als ik een bloedneus heb, drie keer op een dag - wat eigenlijk niet normaal is, ben ik een aansteller. Als ik heimwee heb naar huis, ben ik een aansteller. Als er een wesp op mij afvliegt en ik schrik daarvan - want ik heb een trauma aan die beesten - ben ik een aansteller. Kortom, ik ben een aansteller.
Maar mijn moeder daarentegen, die mag als een bezetene dat handvat in het plafond van de auto vastgrijpen de hele rit en doen alsof mijn vader auto's niet ziet aankomen, niet kan rijden of wat dan ook. Hij rijdt keurig 40, niet eens zo heel hard dus. Als ze echter in een bus zit die met 80 door de bochten van smalle bergweggetjes scheurt, is er niets aan de hand.
Het lijkt ook of ik alleen maar goed ben om foto's te maken, eten te koken en verplicht mee te doen met spelletjes. Als ik een van die dingen niet wil, worden ze boos en ben ik ineens nergens goed voor. Als ik dan uiteindelijk op mijn kamer zit te huilen, verlangend naar huis of zelfs naar het einde van mijn leven, krijg ik ineens te horen dat ze wel van me houden.
What the fuck. Make up your damn minds. Ik ben hier zo klaar mee, met dit dubbele gedoe. Ik kan niet wachten tot deze vakantie voorbij is.
Sorry.
26 - 02 - '16
