[200] Changed • Speeltopic • 1 - Speeltopics

---

---

V A M P I E R S VOLWASSEN VAMPIERS De vampiers die er eerder waren dan wanneer de kinderen kwamen. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - Cecilia Joy Patterson, JudithSuzann, 1.3 - Seraphina Faida Huntwood, HarleyQuinnx, 1.2 - Christopher Jonathan Goode, Shinoa, 1.3 - JONGE VAMPIERS De vampiers die eerst mensenkinderen waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Elizabeth Victoria Silver Heart, Myrra, 1.2 - Rosemary Juna Bellerose, Kenopsia, 1.3 - - NOBELS De vampiers die de macht hebben. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Brooklyn Savannah Flynn, Inclination, 1.7 - Sid Acheson, Morticia, 1.7

M E N S E N VOLWASSEN TRAINEES De trainees die uitgetraind zijn, dus ook betere wapens hebben. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - - - - JONGE TRAINEES De trainees die eerst ‘vee’ voor vampiers waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Katherine Grace Montgomery, Shinoa, 1.2 - - Hiro Maxwell Henderson, Inclination, 1.2 - LEIDERS De leiders die alle trainees leiden en ook plannen maken. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Daniëlle Farangis, Morgiana, 1.6 - Kuro Kizu Kiyoukou, Raisei, 1.2

V A M P I E R S - Volwassen vampiers: Cecilia, Seraphina en Christopher. - Jonge vampiers: Elizabeth en Rosemary. - Nobels: Brooklyn en Sid.

M E N S E N - Jonge trainees: Katherine en Hiro. - Leiders: Daniëlle en Kuro.

---

Het begin is dat iedereen wakker wordt (vampiers slapen namelijk ook) en dat iedereen zijn eigen ding gaat doen. Bij beiden kan dit trainen en ontbijten (vampiers met het bloed van het ‘vee’) zijn, maar vampiers en mensen kunnen ook voor elkaar gaan jagen en zulke dingen, op eigen risico voor beide partijen. Het liefst in de derde persoon en verleden tijd schrijven.

---

---

Rollentopic/praattopic 1

[ bericht aangepast op 1 sep 2015 - 22:18 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Chris rustte uit, ogen dicht totdat hij iets hoorde aankomen. Hij merkte dat het geen mens was, aangezien dit persoon aardig snel was. Misschien was het één van die rare monsters die hier rondliepen en hun vangst opat. Het is niet dat hij bang voor die dingen was- ze zagen er niet uit en waren aardig makkelijk te doden als je het instinct ervoor had. Hij had al een paar trainee’s neer zien gaan door die dingen.
Het gedaante kwam met een salto voor Chris staan en hij hield zijn hoofd schuin toen hij Elizabeth herkende. Hij had haar vaak zien rondlopen in de stad voor de vampiers, maar hij had nooit echt een heel gesprek gehad. Dit keer bleek het dat ze wel graag een gesprek wilde. Hij vond het oké.
“Jep. Ook een beetje om aan die chagrijnige vampiers te ontkomen; maar het grootste deel is jagen. En ik was hier eerder, dus het eerste mens dat hier komt is voor mij!” lachte Chris, natuurlijk grappend. Hij hield ervan om grapjes te maken. Anders was dit leven toch saai? Hij had de tien jaar dat hij al een vampier is alleen maar grapjes gemaakt, zowel voor zichzelf als voor de mede-vampiers. Hij had graag vrienden, of het nou nepvrienden waren of niet.
“Hoe gaat het met jou? Ik heb je al vaak gezien, maar ik we hebben nooit echt een goed gesprek gehad, is het niet?” vroeg Chris, naar haar kijkend.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:32 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

'Dat klopt,' antwoordde Elizabeth en ze lachte zacht.
'En wat dat mens betreft; ga je gang! Ik ben niet zo dol op dat rode spul, sinds ik tien ben zo ongeveer,' voegde ze eraan toe, het laatste iets serieuzer.
Ze dacht eraan terug hoe het was om mens te zijn. Ze had daar al geen familie gehad, ook geen neppe. Het was niet vreselijk geweest, maar toch wel erg eenzaam.
'Maar ach, het maakt ook niet uit. Ik was het even zat aan te worden gekeken als een spook,' zei ze toen.
Toen spitste ze haar oren, want ze hoorde een geluid.
'Hoorde jij dat ook?' vroeg Elizabeth toen zacht. Ze voelde haar slechte kant opkomen, maar deed geen moeite deze tegen te werken.
Als normale Elizabeth kon ze niet doden, en dat wist ze. Ze rook prooi.
Voor ze het wist sierde er om haar lippen een sluwe grijns, in haar ogen lag een valse blik. Ze liet zich zakken, klaar om toe te springen.
'Prooi,' fluisterde ze grijnzend.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 18:05 ]

---

obsessive rage

Chris moest een beetje lachen toen Elizabeth prooi rook. Hij keek naar haar en hield nog steeds zijn hoofd schuin. Het was waarschijnlijk een kind; de hoeveelheid bloed die hij rook was niet erg veel. Hij keek toe hoe ze totaal veranderde, van een normale vampier naar een letterlijke bloeddorstige vampier. Hij snoof een beetje en rook het prooi beter. Het was wel een groot kind, dan. Of een verdwaalde volwassene die toevallig geen infectie was opgelopen; die konden er ook nog wel rondlopen.
“Pak ‘m. Het is waarschijnlijk maar een kind. Ik wacht tot er één of andere verdwaalde tiener of een trainee rondloopt. Ik ga denk ik nog maar een rondje lopen…” grinnikte Chris. Hij duwde zichzelf van de auto af en kwam lichtjes op de grond terecht. Hij struikelde bijna, de onhandige versie van hem tevoorschijn komend.
“Oeps. Ik hoop niet dat ik je prooi heb afgeschrikt. Nou, succes nog.” Chris gaf haar een klopje op haar schouder en glimlachte voordat hij de andere kant op liep. “Hopelijk zit er nog genoeg bloed in voor je. Zorg dat een andere vampier je niet voor is, dametje,” zei hij nog voordat hij gauw genoeg bij een gebouw stond waar hij in zou gaan.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:33 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Elizabeth keek om zich heen, haar ogen waren scherp, als die van een roofdier. Ze zette zich af met haar benen, en sprong. Bovenop... inderdaad, een kind van het vee. Elizabeth 's goede kant was verdwenen, en zonder aarzeling zette ze haar tanden in de hals van het angstige kind.
Maar zodra haar dorst gestild was, verdween haar slechte kant, en meteen voelde Elizabeth een golf van wroeging.
'H...het spijt me!' zei Elizabeth en ze snikte. Meteen ontsnapte een traan uit haar ooghoek. Het kind leefde nog. Haar borst ging zwaar op en neer.
Elizabeth sloot haar ogen en pakte de hand van het meisje, in de hoop haar te kunnen genezen. Maar in haar hart wist ze dat het te laat was.
Ze had een kind vermoord in haar dorst.
En toen gebeurde er iets vreemds. Elizabeth opende haar ogen en zag dat er al een korst op de wond zat, alsof het bloed razendsnel was opgedroogd.
'Vlucht, voordat ze terug komt!' sprak Elizabeth angstig. Het meisje keek verward om zich heen en rende toen weg.
Maar Elizabeth wist dat zij dat kind niet genezen kon hebben. Alleen haar eigen wonden genazen altijd.
Maar wie had haar dan wel gered?
Elizabeth wist het niet. Maar voor nu maakte het ook niet uit. Ze stond op, en rende naar de plek waar ze dacht dat Chris heen was gegaan.
Achter haar sloot meteen de deur van het vervallen gebouw. Ze zag Chris meteen. Ze herkende zijn geur en uniform.
'Ik ben er weer,'

---

obsessive rage

Cecilia Joy Patterson

Door zonlicht dat op haar gezicht viel, door een keertje tussen de gordijnen, werd Cecilia langzaam wakker. Een zucht verliet haar lippen en langzaam opende ze haar ogen. Met nog wat moeite van de slaap kwam ze overeind en kwam ze onder de warme dekens vandaan. Kort keek ze de kamer rond en zag dat haar kamergenootje, Seraphina, al weg was. Ze liep op haar beurt naar de badkamer en trok haar uniform aan nadat ze van een warme douche had genoten. Ze keek in de spiegel en fatsoeneerde haar haren en zorgde dat ze er verder weer goed uitzag.
Nadat ze klaar was voor de dag verliet ze de kamer uit en ging ze naar buiten. Haar donkere haren dansten in de wind en haar bruine ogen scanden de omgeving. Nu nog besluiten wat ze deze dag weer ging doen. Ze wou wel wat eten, of drinken in haar geval, maar ze wou absoluut niet iemand pijndoen. Na kort nadenken besloot ze maar te gaan jagen, dan had ze tenminste nog kans om te falen en zou ze die dag niemand pijndoen. Ze zou minder sterk zijn, maar daar was mee te leven. Ze was toch al minder sterk dan alle anderen omdat ze gewoon zo min mogelijk mensen pijn wou doen.
Cecilia liep de stad uit naar de plek waar ze de meeste kans had om toch nog een prooi te vangen. Haar haren bond ze snel in een knot boven op haar hoofd zodat ze daar geen last van zou hebben, ze moest eten, dat was nou eenmaal zo. Ze haalde diep adem en begon haar jacht op een mens.



.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 19:06 ]

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

Hiro was er nog steeds niet helemaal bij met zijn gedachten. Zijn hoofd werd geteisterd door een kloppende pijn, maar hij probeerde het zo goed mogelijk te negeren.
“Sorry, Hiro. Heb ik je wakker gemaakt?” Zijn blik schoot opzij, waar hij Farah haar bed op zag maken. Of tenminste er een poging tot deed. Een lichte glimlach vormde zich op zijn lippen. Inderdaad, ze had hem wakker gemaakt, maar hij kon niet zeggen dat hij het erg vond. In tegenstelling tot dat, hij moest er niet aan denken om nog maar een seconde langer naar die beelden te moeten kijken.
“’T is niet erg, het werd toch tijd om wakker te worden,” klonk zijn stem nog slaperig, waarna hij zich terug op het bed liet vallen. Slapen hoefde hij niet meer, maar zin om op te staan had hij ook weer niet. Hij had zijn armen onder zijn hoofd geplaatst en zijn benen opgetrokken zodat hij niet meer zo plat lag. Zijn blik was gericht op het kale plafond en zijn gedachten dwaalde af. Wanneer zou deze eeuwig lijkende strijd eindelijk voorbij zijn? Zowel de mensen als de vampiers leken vastberaden om niet op te geven en het vechten tot het einde, maar hoe slim was dat nou eigenlijk? Wat maakte het eigenlijk uit hoe ze het aanpakten, een van beide partijen zou uitgeroeid worden. Na wat de vampiers hadden gedaan konden ze nooit meer in vrede samenleven. En Hiro was er van overtuigd dat het de vampiers waren die deze wereld gedag zouden moeten zeggen.
“Hiro, je moet nu wel je bed uit!” Dezelfde stem die hem eerder vandaag had aangesproken kwam vanuit de badkamer. Een zachte zucht verliet zijn lippen toen hij zich besefte dat hij hier inderdaad niet de hele dag kon blijven liggen, ook al zou hij het willen.
“Yes ma’am,” zei hij grinnikende. Langzaam kwam hij overeind en zette zijn voeten op de grond om vervolgens op te staan. In de kledingkast vond Hiro zijn uniform die hij zonder veel moeite aantrok. Hoewel het pak niet iets was wat hij zelf uit zou kiezen, was het ook weer niet verschrikkelijk.
Op het moment dat hij de knopen dichtmaakte, kwam er nog een vraag uit de badkamer. “Heb jij toevallig enig idee waar mijn laarzen zijn?” Hij keek eventjes vlug om me heen en haalde toen mijn schouders op.
"Nope," antwoordde hij, behulpzaam als hij was. Toen hij echter de knopen allemaal dicht had, nam hij de tijd om echt even rond te kijken. Binnen een aantal seconden had hij de laarzen echter al gespot. In een vloeiende beweging pakte hij ze van de grond en liep richting de deur van de badkamer. Hij had geen idee waar ze daar binnen mee bezig was, dus liet hij de laarzen maar voor de deur staan.
"Ik heb je laarzen voor de deur gezet hoor. Ik sla het ontbijt vandaag even over. Als je me zoekt ben ik buiten." zei hij hard genoeg zodat Farah het kan horen, maar te zacht om echt te schreeuwen. Hij had geen zin om langer te wachten, een douch zou hij later wel nemen.
Eigenlijk werd het streng afgeraden om alleen de poorten te verlaten, toch wist hij dat hij even naar buiten moest. Hij had totaal geen zin om andere mensen onder ogen te komen en vrolijk te doen.
Binnen mum van tijd bevond hij zich in een diep bos. De zon kwam net op, wat voor lange schaduwen onder de bomen zorgde. In de verte was een grote oude stad te zien. Ook al wist Hiro dat het het beste was om het te ontwijken, zijn nieuwsgierigheid won het deze keer.
Overal om hem heen lagen kapotte auto's, vernielde gebouwen stonden overal om hem heen en gaten waren in de wegen te zien. Wat hier allemaal was gebeurd, kon Hiro zich wel bedenken, ook al wou hij het niet eens weten.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 19:17 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Een diepe zucht verliet Chris’ mond en hij kon niet ontkennen dat hij een beetje schrok toen hij opeens Elizabeth weer achter hem hoorde. Hij draaide zich naar haar toe en zag dat ze gehuild had. Ach, zielig… Huilen om een stuk ‘vee’. Waarschijnlijk was het kind niet eens dood, hij wist dat de vrouw dat niet kon doen.
“Huilen om een stukje vee, Elizabeth?” grinnikte Chris terwijl hij met zijn ogen rolde. “Het was maar een mens. Is het überhaupt dood? Wanneer ik drink van een mens, lijkt het alsof ik herboren word.” Hij grijnsde naar Elizabeth en knipoogde plagend. Hij stapte weg van haar en keek uit het kapotte raam van het gebouw. Hij kon over een enorm gebied uitkijken, maar hij zag letterlijk niks boeiends. Geen bloedbron betekende voor hem zwakker worden.
“Geen mensen, huh. Misschien aan de andere kant,” mopperde Chris, maar hij bleef glimlachen. Hij draaide naar het raam aan de andere kant en stapte daar heen. Hij keek uit het raam en zag een klein stipje lopen.
“Ah, daar. Die is van mij,” zei Chris, kijkend naar Elizabeth. “Blijf je hier of ga je toekijken hoe ik een zielig mensje neerhaal?”
Eigenlijk wist Chris niet eens of het een mens was of een trainee, maar voor hem was het hetzelfde, met of zonder zwaard. Hij stapte dichter naar het raam. “Kom of wacht hier, je kunt me toch zien vanaf hier.”

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:32 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Elizabeth Victoria Silver Heart

'Er staat hier toevallig wel een ex- zielig stukje vee voor je neus, Chris,' zei Elizabeth luid. Ze sloeg haar armen over elkaar.
'Jij was vroeger ook ooit een mens. Of ben je dat vergeten?' zei ze lichtelijk spottend.
'En, dat mens is een ex- collega van me; Hiro Maxwell Henderson. Vergeet nooit wie je was, Christopher Jonathan Goode. Voordat de schaduw je overneemt zoals deze mij af en toe overneemt,'
Ze rende, sneller dan Chris, naar Hiro toe.
'Hiro! Pas op! Trek je wapen! Vampier!' riep Elizabeth. Ze hoopte met heel jaar hart dat Hiro op tijd was, dat het bloed zijn lichaam niet zou verlaten zoals ze al zo vaak had zien gebeuren.
Elizabeth had Hiro nooit zo goed gekend, alleen van naam. Maar ze wilde niet dat iemand van de plek waar ze zich zo had thuis gevoeld vermoord zou worden. Of zelfs maar gewond zou raken.
Onmenselijk snel bereikte ze Hiro. Elizabeth remde zich af en bleef zwaar ademend staan. Ze had het gehaald. Maar was het snel genoeg?

---

obsessive rage

Chris keek haar kwaad aan en toen ze wegrende, gromde hij wat. Normaal was hij altijd blij, maar nu was hij ongelooflijk geïrriteerd. Hij sprong uit het raam en landde op een auto. Hij rende achter Elizabeth aan, maar die was al bij Hiro voordat hij er was. Hij bleef op een afstandje staan en keek de vrouw aan.
“Toch ben je nu een vampier. Laat je damn verleden achter je. Niet zo irritant doen,” mompelde Chris en hij duwde haar uit de weg. Hij hijgde een beetje en liep naar Hiro toe. Hij rustte zijn hand in zijn zak waar de sleutel in zat, klaar om het woord ‘wapen’ te zeggen als het nodig was.
“Dus, oud-collega van Elizabeth, wat brengt jou hier zonder bescherming?” grinnikte Chris. “Het lijkt me niet dat je hier voor de lol bent, of wel?”
Chris keek de jongen risicovol aan. Hij kon niet aan hem zien of hij bang was of gewoon boos, dus bleef hij op een goede afstand staan zodat hij niet meteen doorboord zou worden door een wapen. “Zie je, Elizabeth? Waarschijnlijk kent hij je niet eens meer. Misschien wil hij wel van je af...” Hij grijnsde, maar hij bleef naar Hiro kijken om enkele onverwachte acties te voorkomen.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:32 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Elizabeth bleef hijgend liggen. Ze was woedend, maar hij had gelijk. Met hem schermen had geen zin. Niet met woorden in elk geval. Elizabeth klauwde haar vingers in de sneeuw, erg sloeg haar ogen neer. Ze liet haar hoofd op de grond zakken. Ze had verloren. Alweer. Ongemerkt ging haar hand in haar zak. Ze voelde de sleutel, en ze haalde het voorwerp uit haar zak, en geluidloos rolde het woord wapen over haar lippen. Misschien zou Hiro sterven, maar niet vandaag. Niet als het aan haar lag.
De boog voelde stevig aan in haar hand, en vlug schoot ze een paar pijlen af. Ze wilde niemand pijn doen, Hiro én Chris niet. Ze sprong op.
'Misschien moet jij maar langs gaan bij het vee. Aan dit mens kom je niet. Hij verdiend het leven,' zei Elizabeth zacht en dreigend.
'Natuurlijk wil hij van deze vampier af. En dat is hij ook. Al maanden. Maar bescherming krijgt hij wel,'

---

obsessive rage

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

Alles om Hiro heen leek al jaren niet meer aangeraakt en bewoond, iets wat het waarschijnlijk ook was. Hij kreeg een uiterst onprettig gevoel bij het idee dat het hem niets zou verbazen als er hier nog verschillende lijken zouden liggen. Een klein stukje obsidiaan was in zijn hand geklemd. Zodra hij zijn wapen wou hebben, kon hij deze in de lucht gooien, gezien zijn wapen te groot en opvallend was om gewoon mee te dragen.
Hiro liet de steen tussen zijn vingers heen draaien terwijl hij weer om zich heen keek. Alles hier had een nare atmosfeer, waarschijnlijk door het donkere verleden dat deze stad mee heeft gemaakt.
'Hiro! Pas op! Trek je wapen! Vampier!' Een vaag bekende stem galmde door de stad heen. Tijd om te twijfelen of hij deze persoon moest vertrouwen had hij niet, en ook al had hij deze tijd wel gehad, nog zou hij direct zijn wapen hebben gepakt. De steen wierp hij in de lucht en met een flits veranderde het in zijn oude vertrouwde zeis. Een glans liep over het blauw met zilveren gebogen mes heen en de lange steel viel precies goed in zijn handen. Zijn ogen stonden geconcentreerd op de omgeving en voor hij het wist stond er een meisje naast hem. Hij wou naar haar uithalen toen hij haar onmenselijke snelheid zag, maar voordat hij dat kon doen zag hij dat de blik in haar ogen totaal niet kwaadaardig was. In tegenstelling tot dat, ze leken angstig. Haar gezicht kwam hem net zoals haar stem vaag bekend voor, ook al kon hij niet plaatsten waar hij haar van zou moeten kennen. Toch besloot hij het zekere voor het onzekere te nemen.
‘Achteruit, nu,’ klonk zijn stem dringend terwijl hij zijn zeis stevig vast hield.
Op dat moment zag hij uit zijn ooghoek een jongen die waarschijnlijk iets ouder dan hem was landen uit een hoge sprong. Shit, nog een vampier.
‘Dus, oud-collega van Elizabeth, wat brengt jou hier zonder bescherming?’ toen hij de jongen dit hoorde zeggen herinnerde hij zich het meisje weer. Ze was een trainee met wie hij vroeger samen had gewerkt, voor zover je het samenwerken kon noemen als je Hiro Henderson heet. ‘Het lijkt me niet dat je hier voor de lol bent, of wel?’
Deze iets wat arrogante houding stond Hiro niet aan, verre van. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek de man voor hem aan.
‘Ik was gewoon opzoek naar een vampier zo stom om op mijn pad te komen, en blijkbaar heb ik gevonden waar ik naar zocht.’ Hiro besloot nog niet uit te halen, maar te wachten op reactie van de vampier voor hem. Wel was stond zijn blik gefocust en gericht op de jongen. Want zodra het nodig was, was hij meer dan bereid om volledig uit te halen.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:36 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Chris luisterde naar Elizabeth, maar toch niet echt. Het is niet dat hij expres iemand pijn wilde doen, maar het was erg toevallig dat Hiro opeens daar was. Hij keek geen seconde naar achter om te kijken of Elizabeth een bedreiging voor hem zou zijn in plaats van voor Hiro, maar gelukkig was dat niet zo. Nog niet.
Natuurlijk was de jongen aan het wachten op een vampier die zo dom was om op zijn pad te komen- volgens Chris geldde dat voor alle mensen. Toen hij een antwoord aan het bedenken was, schoten de pijlen voorbij, maar hij wist ze te ontwijken om een sprong omhoog te maken. Hij keek neer op Elizabeth voordat hij weer voor Hiro terechtkwam. Hij grinnikte zachtjes. Dit was net zoals een spelletje.
“Oh, kom op, Liz! Ik ben maar wat aan het spelen. Met slachtoffers spelen is ook leuk. Hiro, vind jij haar niet geweldig? Ze is net zo’n klein, irritant zusje dat niks goed vindt,” grapte Chris. Hij klemde zijn hand om zijn sleutel. Hij keek strak naar Hiro en fronste zijn wenkbrauwen. “Ik mag jou wel… Bijna genoeg om je niet te doden. Maar ik heb nog steeds dorst en praten helpt niet.”
Toch ging Chris niet naar voren. Dit slachtoffer was leuk om mee te spelen. Misschien zou hij hem nog wel laten gaan, gewoon om hem de volgende keer weer tegen te komen. Hij had nog steeds zijn hand strak om zijn sleutel geklemd, klaar om het in zijn wapen te veranderen als Hiro opeens iets zou doen. Hopelijk vond Hiro hem het niet waard om zijn wapen tegen te gebruiken. En hopelijk vond Elizabeth het niet erg dat Chris zo met slachtoffers speelde, want hij zou echt niet stoppen.

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Katherine had Hiro voorbij horen lopen, maar ze zei niks. Ze was best wel nieuwsgierig waar hij heenging. Het was niet zo’n goed idee om zo vroeg naar buiten te gaan, maar het leek alsof Hiro niks erover gaf. Katherine liet het rusten en wandelde naar de eetzaal, waar ze meteen een broodje met kaas nam. Altijd, dat broodje met kaas. Ze at niet veel andere dingen, maar kaas was één van haar favoriete dingen in de wereld. Wel gewoon plakjes, maar blokken vond ze ook oké.
Katherine nam plaats en speelde wat met de sleutel die haar wapen zou vormen. Misschien zou ze Hiro eventueel wel volgen. Zou dat eng overkomen? Waarschijnlijk wel. Beter twee in die vervallen stad dan één, toch?
Een paar minuten later was haar broodje op en ze besloot uiteindelijk om toch naar de vervallen stad te gaan. Misschien was er één of andere vampier die rondzwierf. Of misschien had Hiro die al gedood. Ze kende Hiro in dat soort dingen. Altijd maar aan vampiers aan het denken. Ze rolde haar ogen en deed haar - haar goed, voordat ze wegliep van de eetzaal.
Het was niet zo dat Katherine opeens hard zou gaan lopen of zo, want ze vond alles een uitje. Reizen naar de vervallen stad via het bos was haar favoriet. Risicovol, sinds de vampiers overal konden zijn, maar wel fijn door alle vogeltjes en alles. Ze strekte zich uit terwijl ze door het bos wandelde, totdat ze bij de rand kwam en de stad kon zien. Ze zuchtte diep. Geen kip te bekennen. Ze hield haar sleutel vast en startte weer met wandelen.

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

Al snel zag Hiro pijlen langs flitsen. In de eerste instantie dacht hij dat ze op hem gericht waren, waardoor hij het mes van zijn zeis vlak onder zijn ogen hield, maar de pijlen schoten langs hem heen. Toen Hiro zag dat de andere vampier ze pijlen zonder al te veel moeite ontweek, ging zijn blik weer terug naar het meisje. Zijn zeis haalde hij weer weg van zijn gezicht en liet hem weer naast zich zakken, hoewel hij hem nog steeds stevig vast hield, voor het geval dat. De woorden die ze sprak nam hij goed in zich op, waarna er een grijns zich op zijn lippen vormde.
‘Bedankt dat je me wilt beschermen, maar ik denk dat ik mezelf wel red. Bovendien zie jij er meer uit als iemand die misschien wel wat hulp kunt gebruiken,’ antwoordde Hiro. Dit was weer eens zo’n ondoordachte opmerking waar hij bekend om stond. Ook al was deze opmerking als een grap bedoeld, in de verkeerde handen zou je het redelijk bot op kunnen vangen. Het was nu echter al te laat om het terug te nemen, dus hoopte hij maar dat ze het als een grap zou zien.
Zijn blik schoot terug naar de andere vampier, nog steeds klaar om aan te vallen mocht het nodig zijn. Ik hoorde hem vragen of ik dit gesprek ook zo geweldig vond, maar voor ik antwoord kon geven, ging hij alweer verder. ‘Ik mag jou wel… Bijna genoeg om je niet te doden. Maar ik heb nog steeds dorst en praten helpt niet.’
Een grijns groeide op Hiro’s lippen. ‘Ik wou dat ik hetzelfde over jou kon zeggen.’
Hiro kon niet ontkennen dat hij de humor van de jongen tamelijk grappig vond, ondanks dat dit misschien niet helemaal de gepaste situatie was. Het gene wat hem weerhield van lachen was het feit dat hij een vampier was. Het idee alleen al dat deze jongen misschien nog wel geen dag geleden zijn tanden in onschuldige mensen heeft gezet, of kleine kinderen leegpompt alsof het gebruiksvoorwerpen zijn, zorgde ervoor dat een frons terugkeerde op zijn gezicht en dat zijn ogen vol woede stonden. Al deze gedachten maakte dat Hiro niets liever wou dan hier en nu zijn hoofd van zijn lichaam scheiden. Maar toch was er iets in hem wat zei dat hij moest wachten, dat hij het niet moest doen. En hoe stom het ook kon zijn, Hiro luisterde hiernaar en bleef naar hem kijken. Toch waren ondertussen zonder dat hij het echt in de gaten had de knokkels van zijn handen wit geworden door de veel te strakke grip die hij op zijn wapen had

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:56 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Chris was aardig verbaasd toen Hiro ging grijnzen. Het feit dat hij, ondanks dat hij een mens was, blijkbaar totaal geen angst voor vampiers had, vond Chris wonderbaarlijk en zelfs een beetje geweldig. Hij beet op zijn onderlip, deze keer per ongeluk één van zijn hoektanden erin zettend. Hij maakte een klein, hoog geluid en merkte een druppel bloed lang zijn lip naar beneden glijden toen zijn hoektand weer uit zijn lip gleed.
“Au, dat deed eigenlijk pijn,” mompelde Chris, maar uiteindelijk slaakte hij een kort lachje. Natuurlijk kon hij pijn voelen, mensen waren heus niet de enigen die pijn voelden. En zelfs bij een beet van een andere vampier bij een vampier was niet bepaald fijn, Chris kon het weten. Zelf had hij een klein beetvormig litteken op zijn schouder, maar die was bijna nooit te zien, enkel als hij zijn uniform zou uittrekken.
“Je mag me zeker niet, dus ik vraag me af waarom mijn hoofd nog geen eindje verderop ligt,” lachte Chris, weer zijn hoofd schuin houdend. Hij vroeg zich echt af waarom Hiro nog niet uitgehaald had. Misschien mocht hij Chris eigenlijk wel? Nah, misschien ook weer niet… Hij zuchtte en besloot maar zichzelf voor te stellen, sinds hij dat nog niet gedaan had.
“Gewoon zodat je het weet, ik ben Chris. Nee, ik ben geen vriendschap aan het sluiten want je bent nog steeds gewoon vee voor mij, maar gewoon dat je het weet aangezien ik je voor nu laat gaan,” zei hij, weer grijnzend. Hij stak zijn hand uit, terwijl de andere nog steeds om de sleutel geklemd zat. Hij had geen idee wat Elizabeth hierover zou zeggen, maar hij zou waarschijnlijk op zijn donder krijgen. Zeker als ze het zou zeggen tegen een nobel.

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.