Wat doe jij bij intense pijn? - Stamcafé

Hallo quizletters

Vandaag was het sportdag, en één van de activiteiten was teambuilding, dan moet je met een groep van die moeilijke dingen doen. Eén ervan was met zijn allen, 24 personen, in een niet zo'n ruime auto gaan kruipen.
Voor de meesten was dit pijnlijk, maar voor mij was het erg pijnlijk. Ik heb mij volledig neergelegd op de plek waar je je voeten kunt zetten aan de achterzitjes, mijn been lag alleen in een rare hoek waardoor ik kramp kreeg. Vervolgens gingen er nog twee mensen op dat been liggen. Ik kan je verzekeren: erg pijnlijk Omdat de deur nog openstond en ik door de pijn me niet kon buigen lag ik op een uitstekend iets wat een schaafwonde veroorzaakte en de hele tijd lag te schuren in mijn huid. Naast die hevige pijn in mijn been geen pretje.
Door die heel erge pijn begon ik hard te roepen dat ik eruit wilde, maar omdat de meisjes aan het gillen waren en aan het giechelen hoorde niemand me, ik probeerde mezelf te bevrijden maar lag vast. Uiteindelijk werd de pijn zo erg en duurde het naar mijn gevoel zo lang dat ik me instinctief begon te bijten om de pijn in mijn been te vergeten. Waardoor nu mijn tanden in mijn hand staan.
Uiteindelijk ging iedereen eruit, en hadden de leerkrachten door dat iets met mij niet in orde was, dus kon ik eruit gehaald worden. Gelukkig trok de pijn na wat zitten en verkoeling weg en kon ik nog wel meedoen en twintig kilometer terug naar huis fietsen dus ik ben niet ernstig gewond. Eigenlijk enkel op het moment zelf ging ik door een hel.

Nu verschoot ik er wel van dat ik zo hard begon te roepen en mezelf zo hard begon te bijten vanwege die pijn.

Vraag één: Is dat normaal?
Vraag twee: Wat doen jullie bij hevige pijn?

Groetjes
Jarne

Queer zijn is gewoon alles

Meestal als ik extreme pijn heb lijkt het alsof ik heel boos word en ga ik roepen en schelden.

[ bericht aangepast op 18 sep 2015 - 21:10 ]

Ik scheld en word boos. :')

I live for the applause, you will die for it.

Ik vind je reactie hartstikke normaal en ik zou nog heftiger gereageerd hebben. Vind het een nogal domme opdracht van je school trouwens.
Mijn reacties variëren heel erg: toen ik mijn enkel verstuikte, wat de ergste pijn was die ik ooit heb meegemaakt, lag ik huilend op de grond, maar soms schreeuw ik ook zo hard dat het door merg en been gaat. Andere keren, als ik bijvoorbeeld kramp in mijn kuiten heb net zoals Natas, dan lig ik verlamd in mijn bed, hopend dat het snel overgaat.

Take risks and conquer your fears.

Volgens mij is zo'n reactie vrij normaal.

Zelf ben ik of heel stil of ik scheld alles bij elkaar.

"Yes, that was a banana. No one expects the banana!"

Dat klinkt wel heel erg naar! Maar zo'n reactie lijkt me niet heel raar. Er zijn vast mensen die gekkere dingen hebben gedaan door pijn.

Ikzelf heb verschillende reacties op pijn. Mijn pijngrens is vrij hoog, dus ik huil niet zo gauw van de pijn, maar meestal ga ik lachen? Ook toen ik mijn enkel brak was ik aldoor heel nerveus aan het lachen terwijl ik zo'n beetje flauw viel. Oh en meestal als ik pijn heb, helpt het me om in mijn hoofd te accepteren dat ik pijn heb en als het ware "pijn is fijn" toe te passen, waardoor mijn lichaam het beter aankan of zo.

Ik ben ook de persoon om zichzelf te bijten. Huilen doe ik niet zo snel.
Als het echt echt echt heel veel pijn zou doen, zou ik keihard gaan schreeuwen/gillen (misschien zo hard dat de mensen die het niet horen officieel tot doof mogen worden verklaard) en mezelf met alle kracht die ik kan hebben uit de situatie vechten. Ik denk dat ik daartoe wel in staat zou kunnen zijn.

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Ik geef training bij een plaatselijke zwemclub en daar heb ik vaak mensen met een kramp. Een jongen had het zo erg en pijnlijk dat hij mn vinger gekneusd heeft doordat hij zo hard kneep als reactie op de pijn. Zelf heb ik nooit ernstige fysieke pijn gevoeld; ergste was licht gekneusde ribben en menstruatiekrampen; 1 keer was dat vreselijk en lag ik huilend op de grond van de pijn en kon niet meer bewegen.

If a writer falls in love with you, you can never die

Als het iets 'chronisch' is (en dan bedoel ik heel erge hoofdpijn of buikpijn) dan ga ik mensen steeds - heel irritant - vertellen dat ik pijn heb :'). Ik heb nogal de neiging om een beetje zielig te gaan doen.

Bij pijnen zoals die van jou heb ik heel snel de neiging om heel luid 'AU' te roepen. Die neiging heb ik zelfs als ik verwacht dat iets pijn doet, maar het eigenlijk wel meevalt. Dan is de 'au' er al uit :').

Ik vind in ieder geval je reactie best wel normaal. Dat je in je arm ging bijten, is naar mijn idee hetzelfde idee dan als je bij erge pijnen in iemands hand gaat knijpen ofzo. Dus het is niet raar .

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ik vraag me af welke leerkracht dat briljante plan verzonnen had ._.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Ik bijt ook altijd in m'n hand. Echt geen idee waarom.

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Hangt van de pijn af...
Als het een open wond is, dan is er een zeeeeeeeer grote kans dat ik flauwval uit paniek omdat mijn hart sneller slaat dan gezond is.
Maar als ik me gewoon verschrikkelijk pijn doe, is de kans groot dat ik brul als een holbewoner en tegen iets aansla of schop om mijn aandacht ergens anders op te vestigen. Dit kan gepaard gaan met tranen.

[ bericht aangepast op 19 sep 2015 - 0:18 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Over het algemeen blijf ik stil, want ik krijg meestal geen geluid meer uit mijn keel zodra ik flinke pijn heb. Sterker nog, meestal durf ik amper nog te ademen. x) Tenzij ik me ergens aan stoot, dan mag de hele buurt het weten.

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik weet niet of het al gezegd is, cuz I'm to lazy to read everything, maar bijten is een reflex van het lichaam. Ik weet niet of je het ooit al in een film hebt gezien, maar als mensen bijvoorbeeld alcohol over een heel pijnlijke wonde gieten, of iets anders verschrikkelijk moeten doen, steken ze vaak een stuk hout of stof tussen de tanden van het slachtoffer. Anders bijten ze hun tong af of hun tanden kapot.
Het roepen is ook een reflex (:

Ik huil emotioneel heel snel, maar van pijn niet. Mijn ogen tranen wel, maar echt huilen doe ik niet. Ik roep en dan val ik flauw (':
Soms druk ik ook mijn nagels in mijn handpalmen om aan iets anders te denken.

Mhm?

Oh god, dat klinkt echt ontzettend naar. Ik zou met mijn claustrofobie allang een of andere paniekaanval hebben gekregen, want bah, ik krijg het al benauwd als ik het me alleen maar voorstel. Ik snap heel goed waarom je jezelf toen hebt gebeten uit reflex.

Ik kan ontzettend veel verdragen qua pijn en heb daarom nog nooit echt een moment gehad waarop ik dacht dat ik echt intens veel pijn had, maar ik zou dus waarschijnlijk in paniek raken en zo snel mogelijk van de pijn af willen raken. Als ik gewoon een beetje pijn heb (teen tegen de muur stoten, auwtch), dan wacht ik meestal in stilte totdat het voorbij is en durf ik een tijdje geen adem meer te halen, haha.

[ bericht aangepast op 19 sep 2015 - 9:51 ]

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Ik vind je reactie ook heel normaal.

Meestal als ik zelf pijn krijg begin ik met vloeken en schelden, maar een tijdje geleden kreeg ik fikse buikpijn rechts in m'n lies en toen de dokter daar met een vinger aankwam jankte ik alles bij elkaar - de hevige pijn bleek uiteindelijk een cyste te zijn waarvoor ik geopereerd moest worden.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'