[speeltopic] Lyle House - Speeltopics

13 okt 2015 - 20:58 Fagerman is offline

Lyle House

Het is 1973. Er wordt nog geleefd zonder de misschien wel overbodige luxe van smartphones en andere luxe apparaten. Buffalo, New York lijkt een volkomen normale stad, maar er is één huis dat een heel stuk minder normaal is dan de anderen, Lyle House.
Op het eerste gezicht lijkt dit een huis voor jongeren met een stoornis. Dat is ook wat de jongeren denken, wanneer ze er heen worden gestuurd. Ze krijgen doktersessies en een diagnose die een stoornis aangeeft, maar later komen ze erachter dat er iets anders aan de hand is; de jongeren zijn paranormalen en hebben paranormale krachten. De krachten gaan van necromancer tot weerwolf en van heks tot halfdemon. Wanneer ze dit ontdekken komen ze achter de eigenlijke geheimen van Lyle House...

De jongeren leiden zullen altijd op het terrein van Lyle House aanwezig zijn. De onderzoekers ziet hen als gevaarlijk voor de medemens. Dit wordt dan ook zo vaak gezegd dat veel van de jongeren er echt in gaan geloven.
Een aantal onderzoekers zullen wel weten dat de jongeren paranormalen zijn, maar hier zijn ze niet allemaal van op de hoogte.
Dat de jongeren altijd op Lyle House aanwezig zijn, betekent dus dat ze er slapen, maar ook dat ze er geschoold worden. Dit gebeurd met alle jongeren in één lokaal van één leraar/lerares. De niveaus zullen dus erg kunnen verschillen.

De nodige informatie voor de inwonenden van Lyle House

Regels van de rpg

[ bericht aangepast op 28 okt 2015 - 17:46 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

22 okt 2015 - 20:55 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Conan Tristan Holt
Werewolf

Honger had hij niet, met zijn blauwe kijkers keek hij ver voor zich uit aan het raamkozijn. Dit was zijn stekje om even alleen te zijn. Even te denken over de dingen die er zijn. Toch lijkt zijn leven een eentonige vicieuze cirkel. Opstaan, eten, oefeningen doen voor een reden dat hij nogsteeds niet begrijpt etc etc. Hij kon nooit even de cirkel onderbreken. Ze lieten hem niet en al wilde hij het zo graag de gevolgen leken hem geen pretje waardoor hij afhaakte.
Conan was een rustige jongen al had hij wel van die dagen dat hij wilde uitbreken en stress hem overheersten.
Ondanks dat hij echt geen honger had was het misschien beter dat hij toch wat voeding binnen werkte. Langzaam ging Conan van de vensterbank af en sjokte naar beneden, naar buiten gezien ze nog bezig waren met de kantine klaar te maken voor de lunch. NA even rondkijken zag Conan Miles zitten en liep hij naar haar heen. Hij had haar net wat gymnastiek zien doen of één of andere lenigheidsoefening dat hij niet kon. 'Hi, Miles. Wacht je op iemand?'

[ bericht aangepast op 28 okt 2015 - 19:18 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 okt 2015 - 17:40 Fagerman is offline

Fagerman 4603

MILES CATHERINE MCALARNY

Ik wachtte en wachtte, maar Frankie kwam maar niet opdagen. Zou hij het express doen? Ik hoopte het niet, dan was hij echt een rotzak. Nou ja, wel een schattige rotzak.
Mijn broodje had ik inmiddels op en het wachten werd enorm saai. Ik hield echt niet van wachten. Het was gewoon zinloos niks doen; iets waar ik niet tegen kon. Ik begon rondjes om de basket te lopen en radslagen te maken. Niet dat ik zo lenig was, mijn radslagen waren waarschijnlijk dan ook niet heel sierlijk ofzo, maar serieus; zag je mij boeien?
Na een aantal rondjes en radslagen besloot ik dat Frankie waarschijnlijk niet meer ging opdagen. Of hij was het vergeten of hij had zich verslapen of hij had geen zin, wist ik veel. Het zou waarschijnlijk toch niets met mij te maken hebben... Hoopte ik. Ik duwde de onzekere gedachten weg. Kom op zeg, ik was toch geen watje. Ik haatte die onzekere meisjes die al om het geringste gingen huilen.
Als je niets durft te zeggen, doe het dan ook maar vooral gewoon niet.
'Hi, Miles. Wacht je op iemand?' Plots hoorde ik een bekende stem. Ik draaide me om en zag Conan staan. Hij droeg een lichte glimlach op zijn gezicht en ik omhelsde hem, gewoon omdat het kon.
'Ja nee' antwoorde ik toen ik hem losgelaten had uit mijn omhelzing. 'Frankie heeft me laten zitten, de dick.' Ik rolde mijn ogen.
Ik liep richting de deur om naar binnen te gaan. Misschien was de lunch nu helemaal klaargezet.
'Laten we gaan eten. Ik heb echt honger, man'

[ bericht aangepast op 28 okt 2015 - 17:41 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

29 okt 2015 - 10:53 Morgen is offline

Morgen 198

Gabriel Martinez
Cambion
The scariest monsters
are the ones that lurk within our soul.

Ik staarde naar het plafond van mijn kamer en probeerde mijn droom van me af te schudden. Het was als een simpele droom begonnen en ik was gelukkig in zijn eenvoud. Ik liep met Raphael door de stad, de zon scheen, de smaak van verse koffie lag nog op mijn tong. Er waren geen problemen, geen zorgen. Simpelweg mijn broer en ik. Pas toen ik de kerk in liep sloeg mijn droom om naar een nachtmerrie. De priester kwam aan rennen en trok Raphael achter hem terwijl hij zijn kruis op me richten. "Diablo," siste mijn tante die een arm om mijn huilende moeder sloeg. "Diablo." en ze kruisigde zichzelf. Raphael, mijn mooie Raphael had een blik van totale verbijstering op zijn gezicht. Hij wist overduidelijk niet wat hij moest doen.
"Raphael..." Vader David begon een bijbelvers op te zeggen en duwde het kruis tegen mijn borst toen ik naar Raphael toe wilde. Mijn borst brandde waar het kruis me had aangeraakt en voor ik het wist zakte ik op de vloer. Ik had geen kracht meer om op te staan en ik wist een ding zeker; ik ging naar de hel.

Ik was schreeuwend wakker geworden, iets wat volgens mij niet ongewoon was op deze plek en had me er niet toe kunnen zetten om op te staan. Hijgend staarde ik naar het plafond wetend dat ik niet veel langer kon blijven liggen. Mijn hand ging naar het kruisje om mijn nek en voor de ik weet niet hoeveelste keer bad ik naar God in de hoop dat hij me zou genezen en verlossen van mijn zonden en demonen wetend dat God mensen zoals ik niet hielp. Ik sloeg een kruis en stond toen toch op. Mijn maag besloot van zich te laten horen en ik besefte dat ik het beste opzoek kon gaan naar wat te eten. Ik greep de handdoek van mijn voeteneinde en veegde het angstzweet van mijn voorhoofd vandaan en ging op weg naar de keuken.
Waar het een stuk drukker was dan ik op dit moment prettig vond. "Goede..." ik keek op de klok. "Middag, iedereen," mompelde ik terwijl ik me snel naar de koelkast haastte om wat te eten te pakken.

[Sorry, dat het zolang geduurd heeft, maar door tentamens kon ik echt niet posten. Kan ik Gabriel naar iemand toe sturen?]

[ bericht aangepast op 29 okt 2015 - 11:20 ]

In my defense, I was left unsupervised.

29 okt 2015 - 21:43 Orwell is offline

Orwell 1264

[M.T]

A girl who wonders.

31 okt 2015 - 8:15 Phylaca is offline

Phylaca 2673

Skyler 'Skye' Genevieve Burton

Een zucht rolde over de lippen van Skye — nadat de brunette niet langer meer slaap kon vatten, en na enkele minuten recht overeind in het bed zat. Ze wreef met haar handen even over haar slapen aangezien ze een barstende koppijn heeft. De laatste tijd had Skyler er alleen nog maar last van. Ze stak haar hand uit naar haar nachtkastje en wist water en een aspirine te bemachtigen — die ze naar binnen sloeg.
Rustig zwierde ze haar benen over de bedrand en kwam licht slaapdronken overeind, om in een slakkentempo haar kleren aan te krijgen. Ze bond haar volle roodbruine lokken in een knot en verliet haar kamer uiteindelijk naar een paar keer heen en weer te hebben gekeken of alles nog in orde is in haar kamer.
Uiteindelijk liep ze rechstreeks naar de eetzaal en zag dat er heel veel van Lyle house zaten, uiteindelijk ging ze aan een bijna lege plek zitten — er zat nog een jongen en ze observeerde him voordat ze haar mond opentrok. "Goedemorgen," wist ze alleen uit te brengen. Ze had hem niet zo vaal gezien dat hij bekend voor kwam, maar dat moest ook niet. Hij leek haar best fragiel en dun voor een jongen, maar misschien kon hij er niks voor en daarnaast vond ze het best interessant een nieuw gezicht te zien. "Ik ben Skye," zei ze dan ook nog erg onelegant half in slaap.

[ bericht aangepast op 31 okt 2015 - 12:20 ]

"Satan's friendship reaches to the prison door."

1 nov 2015 - 13:53 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

Karmilla Alaina Lair. •
'Ja, naja, ik heb ontbeten. Maar de lunch begint ook over zo'n half uur, dus ik pas even.' Ondertussen was ze zelf bezig met kaas snijden, om de plakjes vervolgens op haar brood neer te leggen. 'En ik heb in de tussentijd ook nog wel wat gehad, maar ik ben niet zo'n vreetzak als jij bent, Kar.' Met die woorden legde ze even haar handen op het aanrecht, om zich rustig te houden. Het was niet omdat zij vreetzak werd genoemd, maar door 'Kar'. Het was een afschuwelijke verkorting voor haar naam 'Karmilla,' naar haar opinie.
Met deze gedachten had ze niet doorgehad dat haar nagels langer waren geworden. Het is dat Delilah het is, maar daar blijft het dan ook bij. Het liefste hoort ze dan ook gewoon haar naam niet (of bijnamen daarvan), maar voor Delilah wil ze wel een enige uitzondering maken. Daarom besloot ze er maar niet over te beginnen en haar beroemde broodjes voor te stellen.
Delilah had lichtjes haar hoofd geschud. 'Nee, je weet dat ik niet tegen heet eten kan. Of nou ja, ergens weet je het, je vergeet het enkel altijd.'
Ze begon te lachen en schudde haar hoofd. “Nee, nee, ik kan het toch altijd proberen? Ik ben nou eenmaal een persoon met doorzettingsvermogen.” Haar bord met twee broodjes kaas hevig besmeerd met sambal, duwde ze in de magnetron en zette die aan op 40 seconden.
“Laten we inderdaad maar naar de woonkamer gaan,” beaamde zij, wanneer Delilah simpeltjes van het aanrecht af sprong. Op dat moment was de magnetron tevens afgegaan en een klein piepje laten horen. “Maar toch wel ironisch. Je hebt een vuurkracht, maar houdt niet van pittig.”
Wanneer zij de magnetron opende, kwam er een sterke, pittige geur tevoorschijn. Nee, dit was zeker niet voor de mensen met een zwakke maag. 'Goede... middag, iedereen.' Klonk er. Het was een mannelijke stem en als vanzelf draaide ze zich om, om te kijken wie het zou kunnen zijn.
Haar bord was op het aanrecht gezet en de deur van de magnetron dicht. Wanneer zij zich omdraaide, bekeek ze de jongeman. “Ah, Gabriel, je blijft een knap aanblik,” glimlachte ze zoetjes.
Redelijk lang, gespierd, zijn haren donker en warrig, maar ze merkte ook op dat hij vreselijk gedroomd had – want hoewel de jongeman, genaamd Gabriel, er wat bleekjes uitzag; bleef hij nog een aanlokkelijk iemand om te zien.
“Hmm, een nachtmerrie gehad?”

[ bericht aangepast op 1 nov 2015 - 13:54 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

1 nov 2015 - 18:37 Fagerman is offline

Fagerman 4603

AARON KEITH BROWN

Ik zat een tijdje te wachten in de eetzaal. Konden ze niet even opschieten met de lunch? Ik had honger als een leeuw.
Allerlei mensen kwamen de keuken in en ondanks dat ik vrij opzichtig in de eetkamer zat, spraken mensen me niet echt aan. Niet dat ik het erg vond hoor, ik had niet bepaald zin in een gesprek met één van deze noobs.
Ik hoorde Karmilla en Delilah in de keuken een gesprek voeren over weet-ik-veel-wat. Milena, die Miles genoemd wilde worden, - geen idee waarom - liep de eetzaal door om naar buiten te lopen. Raar kind, waarom ging ze niet gewoon aan tafel zitten tijdens lunchtijd? Even later kwam ook Conan binnen om net als Milena naar buiten te lopen. Ik wist niet wat ze gingen doen en eerlijk gezegd interesseerde me dat ook helemaal niet. Ik wilde het liever niet weten.
Lilivayne kwam binnen en was de eerste die net als mij gewoon aan tafel ging zitten. Gelukkig leek ze zich al snel te realiseren dat zij degene was die ervoor had gezorgd dat we nog niet konden lunchen. Was het echt zo moeilijk om te onthouden dat je corvee had?
'We hebben honger.' merkte ik op in de hoop dat ze zich volledig zou realiseren dat we nu eigenlijk op haar zaten te wachten en dat ze beter maar gewoon even op kon schieten, zodat we konden eten.
Ook gabriel kwam binnen en groette ons even, maar ik reageerde niet. Ik mocht hem niet zo. Eigenlijk mocht ik niemand hier. Hij liep naar de keuken en mengde zich in het gesprek van Delilah en Karmilla.
Als laatst kwam Skye binnen. Het meisje ging aan tafel zitten en leek zich op mij te richten.
'Goedemorgen' hoorde ik haar zeggen. Ik reageerde met een soort gebrom. Waarom wilde ze met mij praten? Ik wist het overigens niet eens zeker. Waarschijnlijk zei ze het gewoon tegen iedereen.
'Ik ben Skye.' Ik keek op en haar gezicht bleek naar het mijne gericht te zijn. Oh, ze had het toch tegen mij. Waarom ik? Ik was toch niet zo interessant? Bovendien vond ik het nogal apart dat ze mij nog niet leek te kennen. Ik bedoel, ik zei meestal niet zoveel, maar ze had me toch weleens gezien? Of was ik echt zo klein en onopvallend?
Toch wilde ik het meisje niet demoniseren met een sarcastische opmerking of haar gewoon negeren. Ze zag er, in tegenstelling tot velen hier, wel aardig uit en enigszins breekbaar. Dat laatste begreep ik wel. In de tijd dat ik hier was had ik ook geen enkele keer de zon gezien. Blij kon je me niet echt noemen. Snik, snik, snotter, wat was ik toch depressief. Super zielig. Voordat ik het vergeet, ik haatte aanstellers.
'Aangenaam, mijn naam is Aaron.' antwoordde ik dus. Aangezien zij zich aan mij voorgesteld had, wist ze waarschijnlijk nog niet hoe ik heette.
'Lekker geslapen?' vroeg ik haar toen. Ze zag er nogal moe uit, waar ik me niet over verbaasde. Ik vroeg me af waarom ze hier was. Ik was hier omdat ik meer bleek te weten dan hoorde. Eerst gaven ze de schuld aan een enorm hoog iq, maar toen ik dingen wist die mij nooit verteld waren of die ik nooit gelezen had, was ik opeens een freak. Nou ja, niet dat ik het zelf niet erg raar vond, maar niet echt een reden om me hierheen te sturen.

[ bericht aangepast op 1 nov 2015 - 20:38 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

2 nov 2015 - 23:21 Orwell is offline

Orwell 1264

ISLA AMADEUS JAMES

Geruisloos hou ik mijn ogen gesloten en staar in het niets, terwijl ik onbeweeglijk tussen mijn lakens blijf zitten. Ik heb geen idee hoe laat het is, besef ik - aangezien slaap de hele tijd over mijn lichaam probeerde kruipen, maar ik er geen moment in slaagde langer dan één uur aan een stuk door te slapen. Althans, zo voelt het, zo vermoeid voelen mijn spieren. Ik kan tussen mijn momenten van slapeloze helderheid echter ook duidelijke nachtmerries onderscheiden, die net zo eindeloos aanvoelden. Angsten, dat waren het. Ze zetten hun klauwen in mijn lichaam, alsof ze onder mijn huid aan het opborrelen - en dat mag niet langer gebeuren.
In een ruk ga ik rechtop zitten en sla de lakens van me af, om daarna naar de spiegel te lopen welke ik met mijn kamergenoten deel. Voor me zie ik een lijkbleke jongedame met donkerblauwe wallen onder haar vermoeide ogen. Ja, dat ben ik - of niet? Mijn gedachten zijn zo'n chaos, niet vast te grijpen. Maar ergens weet ik dat ik dat meisje met de verwilderde haren ben. Voor nu blijf ik dat ook, beslis ik. Ik heb immers geen enkel verlangen me nu op mijn uiterlijk te gaan focussen en neem enkel de moeite om mijn simpele pyjama broek te wisselen voor een legging en er een oversized, donkerblauwe trui overheen te trekken. Pas dan maak ik mijn weg naar buiten met een duidelijk doel voor ogen - ik ga één van de onderzoekers vinden. Die moeten me wel kunnen helpen, toch? Iets van slaapmedicatie in mijn aderen spuiten of zelfs hypnose, wat het ook moge zijn. Als het me maar een goede nachtrust kan brengen, welke nu al dagenlang lijkt te missen.
In de hal aangekomen besef ik hoe laat het reeds moet zijn, aangezien het huis al met leven gevuld is in de vorm van zacht conversaties van welke ik de woorden net niet weet te onderscheiden. Een feit wat me echter niet stoort, aangezien iedere energie om gesprekken aan te gaan me nu ontbreekt - ook al zou dat wel moeten, van mezelf. Nu maak ik me simpelweg met zachte pas - op mijn blote voeten - een weg door alle ruimtes, op zoek naar enig onderzoeker. Velen kom ik tegen, maar geen van hun begroet ik - niet omdat ik ze niet mag, maar simpelweg omdat ze niet de persoon zijn die ik zoek en mijn vastberadenheid nu de overhand heeft.
Vanaf ik een stap naar buiten zet waar het zachte gras mijn tenen kietelt, vind ik wie ik zoek - Coral. Met haar lange, golvende lokken is ze in mijn ogen altijd een prachtige verschijning geweest. Haar lieflijke persoonlijkheid is echter hetgeen wat haar echt mijn favoriete onderzoeker maakt.
Kort word ik overspoeld met de angst er als compleet gestoord uit te zien met mijn verwilderde verschijning, maar toch zet ik verder en verzamel de moed haar aan te spreken - waarvoor ik eerst kort mijn keek schraap om haar aandacht te trekken.
"Excuses, mevrou- Coral," stamel ik en adem dan even diep in. "Ik kan niet slapen," voeg ik er in een zachte vaststelling aan toe, mijn handen in elkaar draaiend van nervositeit. Ik veracht mezelf dat sociale contacten me zo moeilijk bekomen.
"Kan u helpen? Ik bedoel, het hoeft niet nu meteen. Blijf zo lang buiten als je wilt. Maar gewoon-. . . een keer. Ik ben moe. Heel erg. Mijn hoofd is zo vol. Chaotisch. Overweldigend." Ik stop mijn geratel en buig mijn hoofd even. "Ik bedoel natuurlijk eerst: Goedemorgen." En met die woorden, beëindig ik mijn chaotische gepraat.

[ bericht aangepast op 2 nov 2015 - 23:23 ]

A girl who wonders.

3 nov 2015 - 11:03 Morgen is offline

Morgen 198

Gabriel Martinez
Cambion
The scariest monsters
are the ones that lurk within our soul.

“Ah, Gabriel, je blijft een knap aanblik,” zei Karmilla met een lief glimlachje. Ik wist niet wat ik daarop terug moest zeggen. Karmilla was beeldschoon en ik kon nooit echt een gesprek met haar hebben zonder daar ongelofelijk afgeleid, en ja ook geïntimideerd, door te worden. Het hielp zeker niet als ze begon te flirten. Ik haalde een hand door mijn haar en besloot dat ik koffie nodig had. Heel veel koffie.
Het kwam waarschijnlijk door mijn vermoeidheid en de na effecten van mijn nachtmerrie dat ik niet door had dat Karmilla me bekeek en meer zag dan dat ik wilde dat ze zou zien. Het was niet iets voor mij om te vergeten dat mensen meer waren dan alleen hun mooie uiterlijk.
“Hmm, een nachtmerrie gehad?” Ik verstijfde, mijn hand hing stil in de lucht halverwege tussen het aanrecht en het koffieapparaat. Het duurde veel langer dan dat ik wilde om mezelf bij elkaar te rapen. Mijn linkerhand ging naar mijn borst waar normaal gesproken mijn kruisje hing. Het sieraad had ik moeten afgeven toen ik hier kwam, waarschijnlijk waren ze bang dat ik een andere patient er mee zou verwurgen of zo. Het sieraad was echter ook vaak het enige wat me kalmeerde en het idee dat ik nu nog meer buiten gods bereik was hielp niet met de paniek die door mijn lichaam raasde.
"Ja, nachtmerrie," mompelde ik. "Heb jij beter geslapen dan ik?" Mijn stem klonk geknepen en ik kon zelf de paniek horen. Mijn ademhaling was veel te snel en ik begon in mijn hoofd oefeningen te doen om die onder controle te krijgen. "Heb jij beter geslapen dan ik?" vroeg ik haar in de hoop haar van mij af te lijden.

[ bericht aangepast op 3 nov 2015 - 11:22 ]

In my defense, I was left unsupervised.

3 nov 2015 - 11:29 Curuxa is offline

Curuxa 2057

Sick of all these people talking, sick of all this noise Tired of all these cameras flashing, sick of being poised Now my neck is open wide, begging for a fist around it Already choking on my pride, so there's no use crying about it I'm headed straight for the castle They wanna make me their queen

{ Ze had haar handen onder kin gevouwen, en wachtte zo tot er iemand op zou staan om de tafel te gaan dekken. Het leek er niet op dat degene tegenover haar haar gestaar had opgemerkt, dus ze had nog steeds niets hoeven zeggen. Ze probeerde zich te herinneren wie er wel corvee zou kunnen hebben, om te zien of ze die misschien even kon stimuleren om dan ook de tafel te dekken. Maar terwijl iedereen ging zitten en een praatje begon, ging zij steeds rechter op zitten. Shit. Langzaam drong het uiteindelijk tot haar door. Ze had wél corvee. Het duurde nog enkele seconden, waarin iemand meldde dat die honger had, en toen stond ze haastig op. Had zij weer. Toch bleef ze vrij nonchalant staan. Ze wilde zich niet schamen, of het in ieder geval niet laten zien. Rustig telde ze het aantal mensen aan de tafel. Zeven? Ze besloot gewoon voor de zekerheid acht borden te gaan pakken. Ze plaatste ze op tafel, en liep terug om een stapeltje mesjes te pakken. Zo liep ze enkele keren heen weer tussen de keuken en de eettafel, om alles te verzamelen voor de lunch. Tegen de tijd dat ze klaar was waren ze ongeveer zeven minuten verder. Ze ging weer zitten. Misschien had Liv zich moeten verontschuldigen, maar ze liet het zitten. Eten stond er nu toch. Iedereen vergat wel eens zijn of haar corveebeurt, toch? Ze kon niet de enige zijn. In stilte nam ze dus een boterham uit een zak en begon deze te beboteren.

{ Outfit ~

lilivayne shastique wazulia lecton;;

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

3 nov 2015 - 21:00 Phylaca is offline

Phylaca 2673

CORAL ADALYNE PATRICKSON

Allang was ik wakker — sinds vijf uur in de ochtend, en ik was letterlijk wakker. Er ontbrak me niets aan slaap, de reden waarom ik nu met een glimlach de kinderen groette terwijl ik mijn donkere lokken uit de warrige knot haalde en ze over mijn schouders liet vallen — als een waterval.
De koffiemok, die ik in mijn ene hand hield, en de documenten, die ik in mijn andere hand hield, voelde zich al wat zwaar aan sinds ik al twee uur ermee rondliep — en nog telkens niet naar mijn werkplek gekomen ben doordat ik door verschillende jongeren en onderzoekers om het kwartier aangesproken werd. Ik maakte er geen probleem van, al was de helft van de koffie nu koud en de papieren al richting kreukels.
Ik duwde de deur van een onderzoekskamer met mijn schouder open, en wist na een opgeöuchte zucht de spullen op het oude witte bureau te leggen — waarvan de verf inmiddels weg aan het gaan is.
Nadat ik een blik op de tijd had geworpen, verliet ik het kamertje weer en ging naar buiten om de zon te genieten — en even op een bankje rust te nemen. Net toen ik mijn kijkers wou sluiten, hoorde ik een geluidje. Met een vriendelijke glimlach wist ik me om te draaien. "Ja?" Ik zag Isla, een zeer vriendelijk jong meisje. "Excuses, mevrou-.. Coral," begon ze. "Ik kan niet slapen," vulde ze bij en keek nerveus naar haar handen die ze in elkaar friemelde. Ik knikte even dat ik het begreep — en maakte me eerder zorgen over haar nervositeit. Had ze niet zulke vele contacten hier?
"Kan u helpen? Ik bedoel, het hoeft niet nu meteen. Blijf zo lang buiten als je wilt. Maar gewoon—. . . een keer. Ik ben moe. Heel erg. Mijn hoofd is zo vol. Chaotisch. Overweldigend." Ik keek haar fronsend en licht bezorgd aan. "Ik bedoel natuurlijk eerst: goede morgen," stopte ze uiteindelijk.
"Goedemorgen, Isla. Wil je anders een muntthee en verder praten in mijn kamer, ik denk niet dat dit gesprek andere leeftijdsgenoten moeten aanhoren," glimlachte ik terwijl ik opstond — en richting mijn kantoor met haar liep. "Waardoor kan je niet slapen?" Ik keek haar vriendelijk aan om haar niet af te jagen — en als vertrouwelijk persoon over te komen, sommige onderzoekers konden dat gewoon niet. "Heb je nachtmerries?"

"Satan's friendship reaches to the prison door."

4 nov 2015 - 0:41 Orwell is offline

Orwell 1264

ISLA AMADEUS JAMES

Stamelend verberg ik mijn handen in mijn veel te grote trui en trek een mondhoek omhoog, wanneer ik ook bij de onderzoekster – Coral – een kleine glimlach weet te onderscheiden. Pas dan begint mijn eerdere nervositeit in lichte mate weg te ebben, ondanks ik het nog niet uit mijn lichaam lijk te krijgen – al kan het rillen van mijn spieren ook aan het simpele feit dat ik met blote voeten en een legging in de buitenlucht sta toegeschreven worden, hoewel niet eens zo koud is.
”Goedemorgen, Isla. Wil je anders een muntthee en verder praten in mijn kamer, ik denk niet dat dit gesprek andere leeftijdsgenoten moeten aanhoren.”
Met een zacht knikje stem ik toe en besef ik dat het waarschijnlijk inderdaad niet gepast is om hier openlijk over te praten – ondanks ik voorheen niet had geweten waarom. Het zou echter niet de eerste keer zijn dat ik die grens niet weet te herkennen, dus ik volg zacht in haar stappen tot aan haar vertrouwde kantoor – waar ik reeds enige tijd sinds mijn komst hier heb gespendeerd. Daarbij klinkt een kopje muntthee momenteel heerlijk kalmerend en zou het ongepast zijn het af te slaan, niet?
”Waardoor kan je niet slapen?” vraagt ze aangenaam, waardoor ik weer uit mijn overweldigende gedachtegang weet te ontwaken. “Heb je nachtmerries?” Kort frons ik door haar directe – en correcte – vraag, maar iets aan haar vriendelijke blik weet me gerust te stellen, waardoor ik mezelf toelaat plaats te nemen bij haar bureau en in kleermakerszit te gaan zitten.
”Nachtmerries,” herhaal ik zacht in een vorm van bevestiging, door erbij te knikken. “Heel veel, heel vaag. Maar ze nemen alle slaap weg en ik weet niet hoe ik ze kan laten verdwijnen.” Afgeleid laat ik mijn blik over de papieren op haar bureau glijden, maar zoek dan haar vertrouwde blik weer op. Coral is één van de weinige zorgverleners, welke ik met de waarheid zou vertrouwen. De waarheid is echter dat ik mijn nachtmerries niet weet te omschrijven. Het zijn meer. . . gevoelens, van opgejaagdheid. Adrenaline die door mijn aderen pompt en mijn hart dat in mijn keel bonkt, alsof ik eindeloos achterna gezeten wordt – maar dat klinkt gek. Ja, gestoord. Maar daarom ben ik hier.
”Ik kan ze niet beschrijven. Meestal kan ik ze me niet eens herinneren,” geef ik zacht – in niet meer dan een fluistering – toe. “Maar ik voel ze, alsof- alsof. . .” Ik zucht even, orde scheppend in wat ik wil zeggen, terwijl ik de onrust weer onder mijn huid voel glijden. “Alsof ik net met de dood bedreigd ben. Ja. Zo word ik wakker. Bang, opgejaagd. Kan u ze wegnemen?”

[ bericht aangepast op 4 nov 2015 - 0:41 ]

A girl who wonders.

4 nov 2015 - 12:12 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Conan Tristan Holt
Werewolf

Spontaan haf Miles hem een knuffel en een zachte grinnik verliet zijn lippen. Conan kende haar al sinds ze daar toekwam. Hij was een uitzondering op de vele hier in Lyle en kwam hier eigenlijk als weeskind toe. Niet echt wetend wat het tehuis was en nu nog steeds wist hij niet wat hij dit moest noemen. Weeshuis, gekkenhuis? Who knows. Maar hoe dan ook , hij en Miles waren best goede vrienden sinds jongs af aan en daar was hij wel blij om omdat hij naast haar niemand dierbaars had in Lyle house.'Ja nee' Antwoorde Miles waarna ze de jongen losliet en hem nieuwsgierig maakte. 'Frankie heeft me laten zitten, de dick.'
Ze rolde met haar ogen en een kleine grijns verscheen op zijn lippen. "Hij heeft wast wel een reden, daarbij wie zou jou nou laten zitten? Het was waar wat de jongen zei. Ze was een vrolijke spring in het veld en bevriend met iedereen. Niemand zou zonder die meid kunnen. Conan volgde met zijn blik haar bewegingen en liep rustig mee eens hij door had dat ze naar de deur toe liep. 'Laten we gaan eten. Ik heb echt honger, man' Daar zei hij geen nee tegen en volgde haar naar midden, richting de kantine. "Dus nog wat leuks gedaan de afgelopen dagen?" vroeg hij dan maar om het gesprek gaande te houden.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

6 nov 2015 - 16:03 Phylaca is offline

Phylaca 2673

SKYLER GENEVIEVE BURTON

Met een opgetrokken wenkbrauw bekeek ze de jongeman voor haar. Wat was zijn probleem? Ze haalde snel een hand door haar lange krullende lokken en wachtte op een reactie. Het was wel overduidelijk dat ze tegen hem sprak.
Uiteindelijk kreeg hij mee dat de jongedame met hem aan het praten is — waardoor ze haar ogen verdraaide. Die was wel erg zwaar van begrip. Enkele keren had ze hem hier gezien, zo als velen anderen maar ze sprak lang niet altijd iedereen aan.
"Aangenaam, mijn naam is Aaron," antwoordde hij eindelijk. Hè hè, had hij toch nog een stem. Ze zette een glimlach rondom haar smalle lippen en knikte even dat ze het begrepen had — ze moest wat socialer worden en dat betekende: zich uit haar sarcastische mantel wurmen alhoewel dat nog eens lastig voor haar zou worden. Skye had het niet erg op mensen, en om zelf op mensen af te stappen was dan ook een probleem voor haar.
"Lekker geslapen?"
Grommend richtte ze haar blik naar hem. Het viel haar op dat hij grote, bruine kijkers als een ree had. "Ik heb zo heerlijk geslapen dat je wallen onder mijn ogen ziet en me vast met mijn hoofd in het ontbijt ziet vallen," beet ze hem giftig toe. Oké, calm down — ze moet vrienden maken. Een zucht rolde over haar lippen. "Sorry," zei ze nog telkens een beetje bot maar al veel milder. "Ik ben inderdaad erg moe," zuchtte ze.
"En heb jij lekker geslapen?"

"Satan's friendship reaches to the prison door."

7 nov 2015 - 11:13 Fagerman is offline

Fagerman 4603

AARON KEITH BROWN

Na mijn vraag keek ze me boos aan. Ze leek zelfs te grommen. Shit man, ik had een weerwolf boos gemaakt. Als het echt waar was, had het me ten eerste niet meer verbaasd na alles wat ik hier meegemaakt had en ten tweede had ze dan echt agressieproblemen.
"Ik heb zo heerlijk geslapen dat je de wallen onder mijn ogen ziet en me vast met mijn hoofd in het ontbijt zal zien vallen," Ze keek me giftig aan.
Ik trok mijn wenkbrauw op. Wat nou? Ik was niet degene die een gesprek was begonnen hoor, volgens mij was zij dat.
Toen zuchtte ze opeens en leek de giftige blik van haar gezicht te glijden.
"Sorry, ik ben inderdaad erg moe." Ze leek al heel wat vriendelijker, maar nog steeds niet de leukste meid om mee te praten. Nou ja, ik had erger meegemaakt, dat dan ook wel weer. Hier had ik ook niet veel beters. Misschien was dat ook wel één van de redenen dat ik mijn mond de laatste tijd niet zo vaak opengetrokken had.
Uit automatisme gleed er een blik uit medelijden op mijn gezicht, maar al snel verwijderde ik deze. Dit meisje verdiende geen medelijden van mij.
"En heb jij lekker geslapen?" vroeg ze me toen, wat me eigenlijk best verbaasde. Ik had niet gedacht dat ze nog aan een ander zou denken.
"Heerlijk" antwoordde ik. "Sinds ik hier ben, heb ik alleen maar geweldige dromen. Deze nacht droomde ik bijvoorbeeld dat ik door de wolken reed op een roze unicorn. Hij heette fluffy."
Sarcastisch natuurlijk.
Intussen had Lilivayne de lunch opgedekt. Ze was weer aan tafel gaan zitten en was nu haar broodje aan het smeren.
Ik pakte ook een boterham om deze ook te beleggen.
"Wat fijn dat je de tafel zo snel gedekt hebt." merkte ik op zonder het meisje aan te kijken. De mensen hier vonden mij waarschijnlijk heel gezellig, maar dat maakte mij eigenlijk niet zoveel uit.

[ bericht aangepast op 7 nov 2015 - 11:17 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Index RPG Actieve Topics Zoek