MSV • The Orphanage | Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 okt 2015 - 23:34 ]

16 - 09 - '17

Sam opende geërgerd haar ogen van haar piepende wekker, ze had al op snooze gedrukt een keer, maar zou er toch echt uit moeten nu. En dus sloeg ze de dekens van zich af en stond langzaam op uit haar bed. Sloom begon ze zich aan te kleden. Eerst lingerie en vervolgens een van haar zwarte skinny jeans met gaten bij de knieën. Daarboven had ze een wit, grijze sweater met rode rozen en een denim jack. En als schoenen haar zwarte kisten Vervolgens greep ze haar toilet tas, begaf zich naar de badkamer en deed de dagelijkse routine; make-up op, haar kammen en dit keer liet ze haar haren los.
Na haar toilettas te hebben gedumpt in haar kamer, liep ze naar beneden de eetzaal in. Wat Samantha daar aantrof verbaasde haar. Grace zat aan de tafel, maar Finley zat zacht snikkend op de grond, Oliver stond geknield naast hem en een vreemd meisje ruimde de rommel op. Nogal twijfelachtig keek ze toe. Misschien zou het slim zijn om hem helpen te kalmeren, maar als er een groep om hem heen zat zou de paniek groter kunnen maken. Hierdoor beet Sam eventjes op haar lip en koos er maar voor om het vreemde meisje te helpen op te ruimen. Oliver wist vast wel wat te doen bij Finley's situatie -herhaalde ze in haar hoofd. Ze was niet bepaald bevriend met mensen hier, maar uiteindelijk had je hier enkel anderen en Sam was ook redelijk een zorgzaam-type. Haar blik viel op het vreemde meisje, die waarschijnlijk nieuw was. ''Hee, ik ben Sam. Ben je nieuw hier?'' mompelde ze zacht tegen haar.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Bo
Bo ontspande. Het was blijkbaar een gewoon een van de bewoonsters hier. Het meisje knielde naast haar neer en Bo nam haar in zich op. Het was een mooi meisje om te zien, ze zou in een normale wereld vast de aandacht trekken van het andere geslacht. Misschien hier ook wel.
Ze stelde zich voor als Sam. "Ik ben Bo. Vanmorgen aangekomen. kamer M, dacht ik." Ze wist niet wat ze nog meer moest vertellen. Ze was blij dat het meisje haar hielp, dan zat ze niet als een of andere debiel alleen op de vloer.

The thing you do mean something to people -Ncis

Er kwam een zachte schreeuw uit zijn mond en Finley schoof een heel eind naar achter.
"Nee, niet doen!" Hij wist niet wat er precies gebeurde, maar hij voelde iets op zijn schouder wat hem liet schrikken. "Niet slaan, alsjeblieft~" smeekte hij en bedekte zijn hoofd. Hij had wel vaker een angstaanval gehad, maar eigenlijk waren ze nog niet zo heftig geweest. Dat slaap tekort maakte hem af. Hij wilde slaappillen. Hij had ze al vaak genoeg gevraagd, maar kreeg ze niet. Ze vonden het overbodig.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Oliver schrok door Finley. Geen paniekaanval, maar een angstaanval. Natuurlijk, hoe kon Oliver dit vergeten? Maar hij was gewoon bezorgd om zijn vriend. Oliver had dan ook snel zijn hand van Finleys schouder gedaan en nam wat afstand.
      "Het komt goed, Fin, rustig maar." Oliver was opgestaan en deed nog wat meer afstand van Finley. Het was best hem nu even met rust te laten, het zou zo wel weer beter gaan.
      Wanneer Oliver zich omgedraaid had, zag hij dat Sam ook al hier was. "Hey, Sam," had hij vriendelijk gezegd. Ook al hoorde hij hoe ze tegen Bo bezig was en Bo reageerde op haar. Oliver wilde gewoon vriendelijk zijn tegen iedereen hier. Deze plek was al erg genoeg.

16 - 09 - '17

Toen Bo niks meer zag liggen stond ze op en gooide het afval weg. Ze zocht naar een kraan, die ze vond in het vertrek naast de eetzaal. Ze waste haar handen en vroeg zich af wat er met de jongen op de vloer an de hand was, maar aan dat ene zinnetje had ze het wel kunnen gokken.
Ze liep terug naar de eezaal en stond voor een dilemma. Haar maag ging als een wilde beer te keer, maar ze durfde de jongen niet te passeren. Ze vond het niet netjes dat ze zou gaan eten terwijl hij daar lag. Ze liep naar de tafel en pakte het welkomst boekje. Het boekje was veel te enthousiast geschreven voor iemand die hier op de vloer lag met angst voor slaag. "Zijn ze een beetje consequent als t op regels aankomt?" vroeg ze aan niemand in t bijzonder.

[ bericht aangepast op 29 okt 2015 - 12:08 ]

The thing you do mean something to people -Ncis

Het duurde een aantal minuten voor Finley wist te kalmeren. Hij keek voorzichtig langs zijn armen richting de mensen. Oliver stond met Sam te praten. Stilletjes kwam hij overeind en liep hij langs de rest naar de schoonmaak kast. Hij zei even niets wat hij schaamde zich. Hij kwam terug met een emmer en een dweil, welke hij in de keuken begon te vullen.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Penoza > Jonty

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jonty schreef:
Penoza > Jonty

16 - 09 - '17

Grace

Ze zat nog steeds roerloos aan tafel terwijl de rest van de wereld gewoon door bleef gaan. Sam was er ondertussen al bijgekomen en zat diep in gesprek met Oliver en Bo. Ergens benijdde Grace het nieuwe meisje wel. Ze zat hier nog maar pas, en nu al was ze goed bezig om vriendschappen te sluiten. Zelf had Grace er jaren over gedaan om stabiele banden te creëren met iedereen van het tehuis. Toch moest ze eerlijk zijn, hun situatie zat nogal anders in elkaar en Grace gunde Bo het. Tot nu toe kwam ze niet over als een bitch, en dat was genoeg voor Grace. Finley was ondertussen naar de keuken gegaan om een emmer te gaan vullen maar zijn neergeslagen blik en kleine houding zorgden ervoor dat Grace precies wist hoe hij zich voelde. Hij schaamde zich en wilde door niemand gezien worden. Ze kende die positie maar al te goed. Snel rees ze op van tafel en liep ze de keuken in, daar pakte ze woordeloos een paar washandschoenen uit een kast en reikte achter Finley voor de handdoeken.

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Oliver had even naar Bo gekeken die een vraag stelde.
      "Verwacht niet te veel hier, ze zijn enorm streng. Je vrolijke humeur zal snel veranderen, geloof me. We hebben allen genoeg problemen die je wel een voor een te weten zal komen, maar door dit weeshuis wordt het alleen maar erger," had Oliver uitgelegd aan haar. "Het is absoluut niet fijn, niemand voelt zich hier thuis en moest het kunnen, dan waren we hier al lang weg."
      Vervolgens keek Oliver naar Finley die opgestaan was en verdween naar de keuken. Het beste was nu om hem maar met rust te laten, dan zou hij zich wel sneller beter gaan voelen. Iedereen had wel met Finley te doen.
      Omdat het gerommel zijn maag harde klonk met de seconde, vond Oliver het maar tijd om eens wat te eten te nemen. Als de tijd voor ontbijten om was, dan was die ook echt om en niemand mocht zijn taken overslaan die zouden volgen. Hij moest er niet aan denken als er weer iemand straf zou krijgen en de lessen zouden ook al bijna beginnen, dus hij kon beter gaan eten.
      Met snelle passen liep Oliver dus naar het eten dat netjes uitgestald stond. Hij nam een bord en legde daar enkele dingen op. Hij nam ook wat te drinken en liep dan naar de tafel waar hij net ook al wilde gaan zitten. Hij ging dus rustig zitten en bekeek zijn eten.
      "Smakelijk," zei hij glimlachend en begon dan te eten.

16 - 09 - '17

Bo trok verbaasd een wenkbrauw op. Dit antwoord had ze niet verwacht. Waar dacht hij überhaupt dat ze vandaan kwam? Een pretpark?
En waarom mocht ze niet vrolijk zijn, haar leven was net gered. Ze had het overleefd. Elke dag was ze dankbaar ervoor. Ze begreep best dat hij, dat iedereen hier weg wilde. Ze zou zelf ook het liefste meteen weer vertrekken, maar ze had gezien hoe de deur achter haar op slot werd gedraaid.
"Ik denk dat nog nooit iemand zich thuis heeft gevoeld in een internaat. Wij zijn de kinderen van de rekening, zei moeder overste altijd" zei ze terwijl ze naar het buffetje liep. Ze wilde nog meer zeggen, maar raakte afgeleid toen ze de hoeveelheid eten zag. Ze besloot om de verstandige keuze te maken en niet meer te pakken dan ze op kreeg, want misschien zat daar ook wel een sanctie aan. Ze ging tegenover Oliver zitten en kauwde nadenkend op een taai stuk brood. Opeens bedacht ze zich dat ze vanmorgen iets meende te zien op haar nieuwe kamer. Ze boog zich naar Oliver toe. "Staan er echt computer op de slaapkamers? Echt werkende computers?"

The thing you do mean something to people -Ncis

Finley schrok toen hij iemand achter zich hoorde en in zijn ooghoek zag en draaide zich met een ruk om.
"He- het spijt me van daar. Ik- ik help mee met opruimen." hij wees naar de emmer die hij aan het vullen was bij de kraan. "Ik weet niet wat er gebeurde." zijn stem trilde een beetje van de adrenaline die net los was gekomen. Zijn handen waren ook aan het trillen.
"Het- het is gewoon dat ik soms een terugval heb en dat ik denk aan mijn pleegvader... het is alsof ik hem dan ineens zie staan-" hij had het bijna niemand vertelt. Alleen Oliver wist tot nu van hem en wat hij had gedaan. "Ik ben soms bang dat hij me op komt zoeken en doet wat ik bij hem wilde doen... Ik wilde hem doodschieten- met zijn geweer, maar hij ging niet af..." Waarom hij het vertelde wist hij niet, maar misschien zou het hem wat rust geven als hij het aan iemand anders dan Oliver vertelde.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Oliver had zijn schouders opgehaald, hij begreep waar Bo naartoe wilde, maar ze was zich nog niet bewust van wat er hier allemaal gebeurde en nog zou gebeuren. Ze zou het vast en zeker snel gaan merken en ze zou er zeker niet blij mee zijn. Misschien moest iedereen maar eens in opstand beginnen te komen, maar op een subtiele manier die niet zou opvallen.
      Hij zag Bo opstaan en naar het buffet lopen om wat te eten te nemen. Ondertussen at Oliver rustig door en keek af en toe om zich heen. Meer en meer jongeren begonnen op te duiken om rustig aan tafel te gaan. De meeste onder de anderen waren stil, vast bang om iets verkeerd te doen en dat begreep hij volkomen.
      Al snel was Bo tegenover Oliver gaan zitten. Even was het stil, tot ze zich voorover boog om iets over de computers in onze kamers te zeggen. Hij herinnerde zich meteen hoe blij hij was met die computer toen hij hier voor het eerst was. Oliver had verwacht dat het hier een fijne omgeving zou worden als er al een computer aanwezig zou zijn, maar hij had het fout.
      "Ja, op elke kamer bevindt zich één computer en die werken, ja. Maar je moet weten dat je er niets mee bent. Ze worden enkel aangeboden om je te helpen met huiswerk, je kan er voor de rest niets mee. Vergeet dus maar dat je gezellig kan surfen op het internet, want dat kan dus niet."

16 - 09 - '17

Grace

Grace had net een felrode handdoek te pakken gekregen op het moment dat Finley zich razendsnel naar haar omdraaide. Geschrokken greep ze de handdoek stevig vast toen Finley ineens begon te praten. De woorden stroomden zo uit zijn mond en Grace luisterde aandachtig naar wat de jongen met zijn felblauwe ogen te zeggen had. Ze merkte dat zijn stem wat trilde, waarschijnlijk door de emoties die zijn herinneringen met zich meebrachten. Zijn handen trilden ook, en Grace begreep het, begreep wat hij had meegemaakt. Had ze zelf niet een soortgelijke geschiedenis achter de rug? Elke dag zag ze die moordlustige blik van haar buurman, en het bloed, al dat bloed. Haar blik vestigde zich van de bruinharige jongen naar de felrode handdoek in haar handen. Ze wilde het hem zeggen, dat ze exact begreep wat hij bedoelde, dat zij ook de trekker had willen overhalen, maar dat ze te laat was geweest. Ze wilde zijn trillende handen vastpakken en hem doen kalmeren, zeggen dat ze hier veilig zouden wegraken zonder dat de schimmen van hun verleden hen achterna zouden gaan. Want Grace wist dat Finley sterk was, ookal wist hij het misschien zelf niet. Maar het enigste wat ze deed was naar haar rode handdoek staren en een uiterst stille "Ik snap het." uiten en hopen dat Finley zou inzien dat toch iets meer in school dan hoe het konk.

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Bo had geen idee waar hij het over had. Surfen had toch met water te maken? Opeens kreeg ze een beeld in haar hoofd van Oliver die op een toetsenbord probeerde te surfen. Ze deed haar best om niet te lachen, want ze durfde het niet uit te leggen. Ze dacht aan de computer die ze had toen ze bij de Andrews woonde. Daar zaten leuke spellen op. Ze probeerde zich te herinneren hoe de computer werkte, maar op wat vrolijke animaties na was haar herinnering leeg.
Bo beet op haar lip terwijl ze Oliver behoedzaam bekeek. Zou ze het hem vragen? Voorzichtig deed ze haar mond open maar haar keel was droog. "O-o-Olivier, zou je misschien, ik bedoel als je het niet te druk hebt, want ik weet niet hoe het moet." sprak ze snel en onvast. Wat was ze ook een watje. Ze drukte de nagels van haar rechterhand in haar handpalm, een teken dat ze zichzelf gaf als ze wilde dat ze volhield. "Ik bedoel, ik weet niet hoe een computer werkt, als je tijd hebt, en zin natuurlijk, zou je me dan na school willen helpen?" Ze voelde dat haar wangen kleur hadden gekregen, maar ze was stiekem toch trots. Ze had een vreemde om hulp durven vragen. Snel wendde ze haar blik van hem af en keek overdreven gefascineerd naar de kruimels op haar bord.

[ bericht aangepast op 29 nov 2015 - 15:26 ]

The thing you do mean something to people -Ncis