200 || RPG Speeltopic —— Team Oh—Zero. - Speeltopics

• • V E R H A A L In de afgelopen jaren zijn er akelig veel criminelen uitgebroken, over driekwart weet de wereld niet eens iets omdat het verborgen gehouden wordt. Al velen agenten zijn gestorven door deze criminelen, waardoor ze op het idee zijn gekomen een team van andere criminelen te gebruiken, gezien deze best eens te missen zijn. De gemiddelde reden voor deze personen zal dan ook zijn dat ze het doen voor strafvermindering, al heeft niet iedereen natuurlijk dezelfde redenen.       Dit nieuwe team zal Team Oh—Zero heten en niemand zal er vanaf mogen weten. Zo mogen ze niet eens hun eigen families opzoeken, zij moeten namelijk blijven denken dat zij vastzitten. Verder hebben de personen geen fantasiekrachten, enkel brute kracht. Een realistische Suicide Squad, om het maar een naam te geven. • • R O L L E N Mannen, A C H T. • Nahual Saporta • Asuka • 1.1 • Hacker • V • Yannic Dullón • Wanheda • 1.1 • Explosievenexpert • V • Hunter Tremblay • Burnley • 1.3 • Sluipschieter • • David Turner • katsjoepiek • 1.4 • Chauffeur • V • Kang Jun-seo • Nedakh • 1.7 • Medicus • • Jameson Mayfield • Revenant • 1.4 • Piloot • • Rhys Elder • Revenant • 1.5 • Kidnapper • V • Gereserveerd • Flowerpowers • 1.6 • Specialiteit • Vrouwen, T I E N. • Aednat Coughlin • Asuka • 1.1 • Submission Specialist • V • Myllena Mendes • MrsSmollett • 1.1 • Scheikundige • V • Destina el Castillo • Santanico • 1.4 • Vechter • • Alvera Fuensanta. • Eavan • 1.3 • Messenvechter • V • Lola [ Classified ] • Nippon • 1.4 • Ninja • • Alex Nihmaj • Magari • 1.7 • Spion • • Maeve Richardson • Sempre • 1.3 • Leider • V • Fallon Cooper • Dumbledore • 1.6• Boogschieten • • Gereserveerd • Flowerpowers • 1.6 • Specialiteit • • Valentina Goldstein • Mignon • 1.7 • Fotografisch geheugen • • • R E G E L S — Minimaal 200 woorden per post. — Maximaal twee personages per persoon, minimaal één man. — Houdt het aantal mannen en vrouwen gelijk! — Niemand wordt buitengesloten, oftewel geen ORPG's in dit RPG. — Geen Mary Sue's / Gary Sue's, flaws zijn geweldig. — Als je meedoet, doe dan ook echt mee, geen eendagsvliegen. — Het is verplicht (in het praattopic) om relatielijstjes te maken. — OOC gaat in het praattopic, niet speeltopic. — Geen andere personages besturen, mits dat besproken is. — Maak je rollen lekker interessant, ik zet je anders weer aan het werk. — Alleen ik maak topics, mits ik iemand aanwijs en bla bla. • • T O P I C S Rollentopic: #1 Praattopic: #1 Speeltopic: #1 • • B E G I N Las Vegas, Clark County, Nevada. — Midden in de woestijn. We beginnen bij het punt waar iedereen elkaar voor het eerst ziet. Iedereen is individueel met agenten naar de ruimte gebracht waar ze vanaf dit moment gaan opereren. Na meerdere gesprekken en evaluaties zijn onze groep criminelen officieel Team Oh—Zero. Iedereen is er dus heen gereden met minimaal één agent — dit ligt eraan hoe agressief degene wordt gezien. Sowieso is iedereen psychisch goedgekeurd, al hoeft dat niet te betekenen dat iedereen oké is. Het punt waar ze echter nog niet aan gedacht hadden was het feit dat ze ook samen moesten kunnen werken. Sommigen kenden elkaar al van voor Team Oh—Zero omdat ze in dezelfde gevangenis zaten of iets dergelijks, ze zijn dan ook overal door heel Amerika vandaan geplukt.       Het punt waar we starten is het gebouw. Sommigen zullen er misschien al even zijn, anderen komen net pas aan. Dit hou ik gewoon open, gezien dat me het beste lijkt. Mochten er nog vragen zijn, wees welkom ze te stellen.       Het is een warme dag, zoals dat altijd is in Nevada. Ze liggen een eind af van de Las Vegas die we kennen, dit is puur in de middle of nowhere, Area 51 stijl. Het gebouw is omringt door een hoge muur en alle voorzorgsmaatregelen zijn getroffen voor Team Oh—Zero. Gebouw, maar dan uiteraard van alles erin wat iedereen nodig heeft om te trainen. Cellen / kamers, al staan de deuren altijd open en is iedereen altijd welkom eruit te wandelen. [ Hier moet echter nog wel over gezegd worden dat ze goede “kamers” gaan bouwen zodra Team Oh—Zero slaagt. ] Er is ook trainingsmogelijkheid om buiten te gaan trainen, al is dat dan in het zand. Ik denk niet dat daar een foto voor nodig is. Mocht iemand nog een idee hebben waar ik een foto voor moet plaatsen dan zal ik er eentje opzoeken.

[ bericht aangepast op 14 feb 2016 - 14:00 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

RHYS DEIMOS ELDER       Terwijl er steeds meer gedetineerden binnen stroomden, liet Rhys zijn blik de ruimte doorgaan. Het was groot, immens, met meer dan genoeg plek voor hen allemaal. Toch vroeg hij zichzelf af waar hij zou moeten slapen. Daarnaast wilde hij graag weten of er al een missie voor hen klaar lag en of er al nieuwe kleding was. Terwijl hij nadacht over die dingen merkte hij op dat het nog steeds behoorlijk warm was in het gebouw. Zijn blote schouders waren bezweet en hadden en lichtrode kleur, ook zijn witte hemd was bevlekt met zweet en bloedvlekken. In de gevangenis waar hij in had gezeten gaven ze vrij weinig om hygiëne. Het was dan ook een kleine gevangenis, die zich ergens in een uithoek van Amerika bevond. Ontsnappen was daar geen optie geweest. Hadden de bewakers je nog niet neergeschoten? Dan zou de natuur wel haar best doen. De gevangenis werd namelijk omringd door een groot stuk bos en de gevangenen die hadden weten te ontsnappen werden daar meestal dood teruggevonden.       Rhys richtte zich op de mensen die naar binnen waren gekomen. Drie andere mannen en één vrouw. Hij gaf zijn ogen even de kost door uitvoerig de vrouw te bekijken. Hij had geen vrouw meer gezien sinds zijn opsluiting. Het leek hem dan ook geen erg goed idee dat Team Oh—Zero een mix was van mannen en vrouwen.       Plotseling merkte hij een tweede vrouw op. Ze was voor hen komen staan en had een besloten uitdrukking op haar gezicht. "Goedemorgen, dames, heren. Zoals jullie weten begint vandaag het nieuwe Team Zero-Oh project. Ik ben aangewezen om gedurende de komende tijd jullie leider te zijn. Je spreekt me aan met Mevrouw Richardson, of je spreekt niet."       "Is dit het moment waarop we onszelf voorstellen en als één grote, gezellige familie eindelijk wat fatsoenlijke kleren krijgen, of heb ik iets gemist? Excusez-moi, ik was wat later." Rhys bekeek de vrouw welke net haar mening had uitgesproken. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij op dat er nog een vrouw werd binnen gebracht en plotseling vond hij het idee van Team Oh—Zero niet zo erg meer.       “Schone kleding klinkt niet verkeerd,” klonk Rhys’ stem door de ruimte. Hij gebaarde met zijn handen naar zijn hemd en overall, welke beide onder het vuil zaten.

---

JEFFREY ERICSON MAYFIELD Er werden niet veel woorden uitgewisseld tussen de drie mannen, tot er er een vierde bijkwam. Of naja, man? Eerder een jochie. Jeffrey bekeek hem onderzoekend. Hij kon niet veel ouder zijn dan twintig — zo zag hij er tenminste uit.       "Wel, hallo daar medemensen!" Schreeuwde hij, terwijl hij zijn armen in de lucht gooide. Jeffrey zette zijn ellebogen op de tafel voor hem en streek met zijn duim over zijn onderlip, niet wetend van hij van het joch moest vinden.       Niet lang daarna kwam er een vrouw binnen die meteen doorliep naar een tafel vol met flesjes en buisjes. Jeffrey had het niet zo op brunettes maar ze was zeker niet lelijk en als zij de enige vrouw in hun midden was moest hij het er maar mee doen — niet dat hij het heel erg vond.       Als derde kwam er nog een man binnen. Hij leek wat gefrustreerd doordat hij meteen begon met ijsberen door de kamer maar hij had echter wel een vastberaden blik op zijn gezicht.       Daarna kwam er nog een vrouw binnen en dit bevestigde zijn gevoel dat Team Oh—Zero uit mannen én vrouwen bestond. De vrouw keek streng, een tikkeltje chagrijnig, maar rechtvaardig. Hij had het vage gevoel dat hij haar ergens van kende. Pas na enkele minuten wist hij het ineens: de selecties van het leger. Vrouwen vallen je al snel op bij zulke selecties omdat het voor een groot deel uit mannen bestaat. Uiteindelijk waren ze doorgestroomd naar verschillende onderdelen. Als hij het zich goed kon herinneren dacht hij dat ze richting de landmacht was gegaan, terwijl hij meer voorkeur had voor het luchtruim. Hij vroeg zich af of deze vrouw hem nog zou herkennen. Het was immers al lang geleden. Hij luisterde aandachtig naar haar stem en moest meteen terugdenken aan zijn tijd in het leger.       Ondertussen waren er nog twee vrouwen binnen gekomen. De blondine was amusant om naar te luisteren maar Jeffrey vroeg zich af of ze ook serieus kon zijn wanneer dat nodig was. Daarnaast wist hij meteen dat Richardson die uitspraak niet goed zou opvatten. De laatste vrouw die was binnengekomen liet niets van haar horen en keek geamuseerd van de blondine naar Richardson.       De man die het dichtst bij hem zat maakte nog een opmerking over schone kleding en in gedachten was hij het ermee eens, echter besloot hij voor even zijn mond te houden.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

'Goedemorgen, dames, heren. Zoals jullie weten begint vandaag het nieuwe Team Zero-Oh project. Ik ben aangewezen om gedurende de komende tijd jullie leider te zijn. Je spreekt me aan met Mevrouw Richardson, of je spreekt niet.' Deze woorden lieten me opkijken van mijn eigen handen. Niet zo zeer om het feit wat er gezegd werd, maar om wie het zei. Die stem herkende ik namelijk uit duizenden - ze was immers een van de weinigen van de familie geweest die regelmatig op bezoek gekomen was. Ik keek de vrouw even recht aan, en mijn mond viel nog net niet open van verbazing toen het echt Maeve bleek te zijn. Ze had me er nooit iets over gezegd. 'Is dit het moment waarop we onszelf voorstellen en als één grote, gezellige familie eindelijk wat fatsoenlijke kleren krijgen, of heb ik iets gemist? Excusez-moi, ik was wat later.' Deze woorden lieten me opnieuw opkijken, dit maal naar een dame die een stukje verderop stond. Normaal gesproken had ik mijn mond direct open getrokken naar aanleiding van dit soort opmerkingen, maar ik was veranderd. En als ik het zelf zeggen mocht, alleen maar ten goede. Ik was het er enigszins wel mee eens want de oranje overall begon me mateloos te irriteren, maar toch. 'Schone kleding klinkt niet verkeerd,' Deze woorden kwamen van een man, die ik nu even uitgebreid bekeek. Ik nam even uitvoerig de tijd om iedereen te bekijken, en ik was nog altijd blij dat het een gemixt team was. Het was ook een team met stuk voor stuk verschillende karakters, die hoe dan ook een keer moesten gaan botsen, vroeg of laat.

Myllena Gigi Mendes

[ bericht aangepast op 17 feb 2016 - 21:20 ]

---

Faith is everything.

Yannic Dullón | Explosievenexpert

Na de spulletjes op de tafel uitbundig te hebben onderzocht besloot ik een klein rondje langs de andere dingen te lopen. Mijn ogen schoten alle kanten op en mijn gezicht was niets anders dan een grote glimlach. Ik kan hier wel aan wennen, dit voelt al bijna als vrijheid. Nou ja, het is beter dan in een veel te klein hok zitten. Oké, dat was de isoleercel, maar alsnog, daar ben ik vanaf. Ik moest er elke dag in, waarom? Daarom.
Toen er een luide kuch door de loods weergalmde werd ik nieuwsgierig en voegde ik me bij de groep die in het midden stond. Ik drong mezelf er wat tussen zodat ik het beter kon zien.
"Goedemorgen, dames, heren. Zoals jullie weten begint vandaag het nieuwe Team Zero-Oh project. Ik ben aangewezen om gedurende de komende tijd jullie leider te zijn. Je spreekt me aan met Mevrouw Richardson, of je spreekt niet." Ik keek naar de persoon die het uitsprak. Ze had donkere haren en doordringende grijze ogen. Het viel op, laten we het daar op houden.
"Richardson, Richardson, Richardson," herhaalde ik mompelend en ik hield mijn hoofd wat schuin toen er blonde dame zich verontschuldigde dat ze wat later was, al vond ik het wat sarcastisch klinken. Zou het sarcastisch zijn geweest? Ik fronste en dacht er over na.
“Schone kleding klinkt niet verkeerd,” zei een van de mannen en ik knikte.
"Nee of ja, ik zou graag van dit oranje kanariepakkie af willen, mevrouw," zei ik op mijn beurt en ik wreef in mijn handen. Ik keek naar Richardson en hield mijn hoofd weer wat schuin. Wat zou zij gedaan hebben?

[ bericht aangepast op 17 feb 2016 - 21:39 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Je doet dit voor jezelf; bleef ik maar tegen mezelf herhalen, deze idioten kunnen je niks maken. Mijn ogen gingen door de ruimte en ik haalde een haar door mijn haren, het voelde veel vrijer en veel beter dan die rotcel, vierentwintig zeven per dag.
      Plots hoorde wij allen een luid getik, de hakken van een vrouw, dat geluid was te herkennen uit duizenden. ''Goedemorgen, dames, heren..'' Ik keek op en voegde mij bij de groep en probeerde een blik van de vrouw te krijgen. ''Zoals jullie weten begint vandaag het nieuwe Team Zero-Oh project. Ik ben aangewezen om gedurende de komende tijd jullie leider te zijn. Je spreekt me aan met Mevrouw Richardson, of je spreekt niet." Ik liet mijn blik over de personen gaan die naast mij stonden en een jochie wat haar achternaam herhaalde, moeilijk he? Een flauwe opmerking lag op het puntje van mijn tong maar ik zei niks.
'Is dit het moment waarop we onszelf voorstellen en als één grote, gezellige familie eindelijk wat fatsoenlijke kleren krijgen, of heb ik iets gemist? Excusez-moi, ik was wat later.'' Ik trok een wenkbrauw op, brutaal maar ik kon er mee leven. ''Schone kleding klinkt niet verkeerd,'' zei een van de mannen en ik knikte, ik had het gevoel alsof ik zweetplekken van hier tot Tokyo had en oranje stond me nou niet bepaald enig. "Nee of ja, ik zou graag van dit oranje kanariepakkie af willen, mevrouw," De jongen die ik zojuist nogal een vreemde vogel had gevonden opende ook zijn mond en ik rolde mijn ogen. ''Voor dat we dat kunnen doen zou ik alvast een bezwaar willen plegen tegen het feit dat er een vrouw aan de leiding is.'' Ik wurmde me iets naar voren zodat ik duidelijk kon maken dat ik het was die dat zei, ik was het er namelijk ook echt niet mee eens geweest; zo was ik nou eenmaal niet opgegroeid.
      ''Mijn excuses lieve schat, je hoeft het dan ook echt niet te persoonlijk op te vatten.'' Ik keek even rond en glimlachte geforceerd, ''maar nieuwe kleding ben ik het zeker mee eens.''

[ bericht aangepast op 17 feb 2016 - 22:01 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[Zeer late mijn topics]

---

El Diablo.

Er hing een ijzige stilte in het busje en ik keek wederom om me heen. Vier agenten, geweldig. Tegenover me zaten twee kale kleerkasten, mannen waar ik makkelijk 2 of misschien drie keer in pas. Christian en Paul, toch? Maakt niet uit, de hele reis hebben ze toch nog geen woord gezegd. Ik keek rechts van me. Scott. Lang en blond, niet zo breed als die twee tegenover me maar duidelijk gespierd. Had me de hele reis nog geen blik waardig gegund leek het. Nou ja, het is niet alsof het uitzicht zo interessant was dus waarschijnlijk deed hij het wanneer ik het niet door had. Ten slotte eindigt mijn blik op de man links van mij. Carlos. Hij was getint, met zwart haar en lichte ogen. Niet heel lang, slechts een paar centimeter langer dan mij. Maar wederom was hij duidelijk gespierd. Deze vond ik dan nog het leukste, als je het zo kon noemen. Een paar korte gesprekjes hier en daar, je moest wat te doen hebben. Ik schud mijn haar uit mijn gezicht en kijk voor me uit. 'Hoe lang duurt het nog?' vroeg ik. Ik ben een ongeduldig persoon. Uren in een busje zitten is dan ook niets voor mij. Zeker niet in deze bloedhitte. Het is niet dat ik het niet gewend ben van Mexico en Californië, maar nog steeds.
'We zijn te laat.' hoor ik de chauffeur brommen. Ik rol met mijn ogen. Het zal wel is niet zo zijn. 'Tien minuten.' hoor ik Carlos naast me zeggen en ik knik langzaam. 'Spannend hoor..' mompel ik. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem zacht lachen en ik grijns. Zo gezegd zo gedaan, tien minuten later stonden we voor een groot gebouw in de middle of nowhere. Het verschilde volgens mij niet eens zoveel van een gevangenis. 'Serieus?' mompel ik en ik kijk naar Carlos. 'Ik dacht dat je zei een stap vooruit.' vervolg ik. Ik schud mijn hoofd als ze me meenemen in het gebouw en ik keek om me heen. We waren zeker te laat. Iedereen was er al, of nou ja. Het grootste deel sowieso. Ze maken mijn handboeien los en ik wrijf even over mijn polsen. 'Gracias..' mompel ik en zonder ze nog een keer aan te kijken loop ik richting de groep. 'Ik heb niet teveel lol gemist toch?' zeg ik met enige sarcasme.

[ bericht aangepast op 18 feb 2016 - 18:47 ]

---

El Diablo.

A E D N A T • C O U G H L I N • Submission specialist || Aangekomen • Uiteindelijk werd ik ruw uit de auto getrokken door Agent Wright, waarvan ik inmiddels zeker was dat het een rookie was. Had ik me de afgelopen tijd zo goed gedragen dat ze een rookie met me meegaven? Wat was ik goed bezig geweest dan.       Moeizaam, door al het zand, sjokte ik naar de deur. Het was niet fijn om aangeraakt te worden door de jongere agent en ik wist dat als hij het nog één keer zou doen ik hem eens even zou laten merken hoe ik er echt over dacht, al mijn goede daden vergeten. Ik was dan wel een gevangene, maar als ik er niet van gediend was aangeraakt te worden dan zou ik dat duidelijk hoorbaar — en voelbaar — maken tegenover de betreffende persoon. Misschien niet de meest verstandige keuze, maar ach.       De deuren werden geopend voor me, waardoor ik naar binnen wandelde. Al gauw merkte ik op hoe er veel mensen op één plek stonden. Ik liet mijn handboeien afdoen, terwijl er een — een iets wat duivelige — grijns op mijn gezicht verscheen, terwijl ik met mijn handen over mijn polsen wreef, waar zonet mijn handboeien zaten. Ik herkende enkele personen, deze gaf ik dan ook een soepel knikje.       Langzaamaan liep ik dichterbij, de mensen goed observerend. Sommigen waren groot, anderen simpelweg breed, maar er zat niet veel soeps tussen. De mannen waren oké, al was mijn mening daarin misschien niet zo eerlijk. Al die kalenders waar de andere dames aan wisten te komen boden wat aantrekkelijkere gezichten. De dames die ik niet kende bekeek ik ook even rustig, waarbij mijn ogen op een kortharige dame met grijze ogen bleven hangen. Ze straalde autoriteit uit, wat me al snel het idee gaf alsof zij de leider van Team Oh—Zero was. Stilzwijgend liep ik daarom die kant op.       Lnge, oranje haren wapperde ik uit mijn gezicht. Het warme weer deed me niet zoveel, daar had ik geluk mee gehad. De overal ritste ik boven los, waarna ik deze tot op mijn middel liet zakken. Het witte hemdje dat ik eronder had bood genoeg bedekking, en het zag er wat fatsoenlijker uit. Bovendien zorgde mijn oranje haren en oranje overal er al gauw voor dat ik één blok oranje leek.

---

---

N A H U A L • S A P O R T A • Hacker || Bij de computers • 'Zorg je ervoor dat je niet klaarkomt door die computers?' geschrokken keek ik op. Een andere man in een oranje outfit stond bij de opening, terwijl een bewaker hem een stomp gaf. Ik had willen grijnzen door zijn opmerking, al besloot ik dat niet te doen om één goede reden: Dadelijk dacht hij dat ik het grappig vond dat hij gestompt werd. Al moest ik eerlijk toegeven dat ik hem dit liever zag ontvangen dan mezelf.       Meerdere mensen hadden het gebouw betreden, waar ik dan ook geduldig naar staarde. Ik knikte naar de personen die mij opmerkten, terwijl mijn ogen de mensen bestudeerden. Een magere, blonde jongen was een van de eerste die entree maakte en luidruchtig sprak. Vervolgens was er een donkerharige dame die haast dezelfde reactie had op een tafel als ik had op de computer. Daarna kwam er een man binnen die een veel te grote vlaag van arrogantie met zich mee leek te dragen.       Uiteindelijk hoorde ik luide voetstappen van een ijzeren trap af echoën. Er was een kuchje, gevolgd door een speech. Blijkbaar was Mevrouw Richardson iemand die een veel te grote ego bezat, al was ik niet iemand om mijn mond erover open te trekken. Anderen daarentegen. Er werd van alles haar kant opgegooid.       Nog meer dames kwamen tevoorschijn, waardoor ik met een opgetrokken wenkbrauw naar ze staarde. Uiteindelijk had ik echt wel het idee alsof het gehele team aanwezig moest zijn, want er stonden echt belachelijk veel personen in het gebouw. Al was het misschien ook door alle bewaking die er te vinden was — wat moest betekenen dat er gevaarlijkere personen rondliepen hier dan mij. Ik hield mijn mond daarom gesloten, puur om geen problemen te krijgen. Ik kwam hier om te hacken en een superheld te spelen, meer niet.       Toen ik de deur nogmaals hoorde openen en een dame met oranje haren het gebouw zag betreden had ik bijna de neiging te lachen. Haar uitdrukking zei genoeg, het zei wat haast iedereen hier uitstraalde: Don't mess with me. Mentaal maakte ik al aantekeningen. Het belangrijkste voor nu was bij wie ik beter uit de buurt kon blijven.

[ bericht aangepast op 19 feb 2016 - 11:47 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Alvera Fuensanta
• Messenvechter •

“The privilege of a lifetime is being who you are.”

      Terwijl er steeds meer reacties links er recht gegeven werd tegenover Mevrouw Richardson besloot ik wijselijk mijn lippen nog voor even op elkaar te houden. Natuurlijk kon ik het wel proberen, tenslotte had ik bijdehante opmerkingen genoeg als ik zou willen, maar voor nu zag ik het nut er niet van in om haar hiervan te voorzien. Er zou zich wellicht wel een andere situatie voordoen waarin ik het wel kon maken. Daarom sloeg ik dan ook verveeld mijn armen over elkaar heen en liet mijn blik ongeïnteresseerd rond gaan. Bij het zien van een bos bekende oranje lokken veranderde deze echter in een verraste doch vrolijke uitdrukking.
      ”Aednat?”
Waar had ik het gemist haar niet binnen te zien komen? Of was ik zo onoplettend geweest dat ik niet gezien had dat ze er al was? In ieder geval merkte ik aan mezelf dat ik oprecht tevreden was bij het weerzien van mijn celmaatje, evenals mijn enige goede vriendin. De laatste keer dat ik haar gezien heb was wellicht nog niet zo heel lang geleden, maar beide hadden we niet geweten dat we elkaar hier weer tegen zouden komen.
      Subtiel gleed ik tussen enkele andere gevangene door om zo dichter bij Aednat te kunnen gaan staan en onopvallend met haar een gesprek aan te knopen. Tenslotte zat ik ook niet te wachten op direct al een terechtwijzing, al kon het me niet schelen als het uiteindelijk wel zou gebeuren, daar niet van. “Wat ben ik blij om jou weer te zien,” glimlachte ik en wreef met mijn handen opnieuw een keer over mijn polsen heen gezien deze nog steeds beurs leken aan te voelen.
      “Wist jij hier van, of hebben ze je gewoon meegenomen en hier gedropt?” vervolgde ik op vragende fluistertoon en blikte vluchtig een keer richting Mevrouw Richardson alvorens ik weer naar Aednat keek.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 15:31 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

//Tot zover mijn wispelturigheid, mag ik toch weer meedoen? Dit lijkt me te leuk om niet te doen.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 16:19 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Fallon had altijd een hekel gehad aan te laat komen en aan de zenuwen van de agenten voor haar te zien, ging ze te laat komen. De twee mannen fluisterden wat tegen elkaar en voor Fallon was het duidelijk dat de één de ander beval om door te rijden. Ze zat achterin en kon de mannen goed observeren. Lichtelijk geïrriteerd liet ze een zucht over haar lippen rollen en ze deed absoluut niet haar best om dit te verbergen voor de agenten. Ze ergerde zich al kapot aan hen sinds het moment dat ze de twee voor het eerst zag. Ze vond het vervelend hoe de ene man te dik was voor zijn witte blouse, terwijl de ander te lang was voor de broek die hij droeg. Dat soort details ontgingen haar nooit, ze was te goed in observeren. Uiteindelijk besloot Fallon om haar irritatie niet te veel laten blijken. Ze staarde uit het raampje van de auto en liet haar oceaanblauwe ogen glijden over de beige vlaktes buiten.       Uiteindelijk stopte de auto, stapte de twee mannen uit en kreeg Fallon het gebaar dat ze uit de auto moest komen. Ze zuchtte eens diep, klemde haar hand om de koffer waar haar boog in zat en stapte met deze in haar armen naar buiten. Een vieze warmte kwam haar tegemoet. Fallon werd naar binnen geleid door de mannen. Ze richtte haar blik pas weer op toen ze binnen was. Rustig en observerend keek ze rond. Ergens in de verte zag ze een man druk heen en weer bewegen bij een aantal computers. Oordelend trok ze haar wenkbrauw op. Het was duidelijk dat Fallon te laat was. Een chagrijnige vrouw sprak de groep toe en vertelde hen dat ze aangesproken wilde worden met Mevrouw Richardson. Ongeïnteresseerd haalde Fallon haar schouders op, ondanks dat de bazin dat niet kon zien.       Opnieuw verstevigde ze de grip om de koffer in haar hand. Haar boog was haar meest dierbare bezit, tegelijk ook hetgeen dat haar hier gebracht had. Toen ze negentien was, heeft ze expres een speer op iemand afgeschoten als een vorm van wraak. Dat was dan ook de reden waarom ze in gevangenis was beland. Dit was haar kans om alles recht te zetten. Fallon keek rond en kwam tot de conclusie dat de helft van Team Oh-zero bestond uit idioten, vreemde vogels en autoritaire figuren.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 22:59 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

MAEVE RICHARDSON

---

Ik was goed in het lezen van mensen, dat was ik altijd al geweest maar na mijn jaren in het leger was het er alleen maar op vooruit gegaan. Ik wist ook dat het niet makkelijk ging worden en die bevestiging was te zien op de gezichten van de criminelen om me heen. Er werden hier en daar wat opmerkingen gemaakt, maar erg bijtend was het allemaal niet, waardoor ik het grotendeels negeerde.
      Een blondine maakte een opmerking over de kleding, wat goedkeurend werd ontvangen door de anderen en ik glimlachte even. "Jullie zullen inderdaad schone kleren krijgen, maar ga er maar niet van uit dat het iets is dat normaal in je gaderobe hangt." Reageerde ik tegen haar terwijl ik . Het was een knappe vrouw geweest die had gesproken, maar zodra ze haar mond had opgetrokken was mijn interesse in haar afgenomen. Als ze niet nog ging leren luisteren, dan zou ze wel merken wat de gevolgen zouden zijn.
      De volgende die iets zei was een man die bezwaar maakte tegen mijn leiderschap. In principe had ik dat aan moeten zien komen, maar het was iets wat mijn gedachten was ontschoten en het duurde dan ook even voor ik een weerwoord had. De man, David Turner - als ik het me goed herinnerde, was precies wat ik van zijn dossiers had verwacht. Arrogant en iemand die graag praatte, twee dingen waar ik een hekel aan had.
      "Helaas voor jou, Turner, moet je het er maar mee doen." Reageerde ik met een glimlach waarna ik me omdraaide van de groep. "Ik stel voor dat we zo gezamelijk gaan eten. Sommige zullen elkaar al kennen, anderen niet. Gebruik de tijd goed, want met deze mensen zul je het de komende maanden mee moeten doen." Mijn ogen gleden langs de groep voor me waarna mijn lippen zich omkrulden tot een lach, dit kon nog leuk worden.
      Het was me afgeraden om met de criminelen in contact te komen, maar het leek me handiger om ze te leren kennen buiten de dossiers. Bovendien wilde ik Myllena eigenlijk spreken en had ik nog een gezicht ertussen gezien die me bekend voor kwam. Jeffrey Mayfield, de naam op het dossier schoot me te binnen en ik wist direct dat ik hem kende van de eerste weken in het leger.
      Een bewaker gaf me een stapel kleren aan die ik vervolgens in de handen van meisje met blauwe ogen duwde, die wat later was binnen komen lopen. "Deel dit maar even uit." Waren mijn woorden, waarna ik een knikje gaf en met de bewakers terug naar mijn kantoor liep. Ik zou me zo bij de criminelen voegen, maar ik moest eerst even mijn gedachten op een rijtje zetten.

[ bericht aangepast op 25 feb 2016 - 0:45 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Lola — “Lady of sorrows” 'Meekomen.' De man sjorde haar ruig mee aan haar arm en ze struikelde bijna over de enkelboeien, waardoor ze tegen de cipier botste. 'Uitkijken, jij, en ga rechtop staan,' waarop ze tegen de muur werd geduwd. De vrouw rolde geïrriteerd met haar ogen en wist een dodelijke, koude blik naar de kale man te sturen.       De laatste man die dat deed bij haar en haar zo behandelde, was de reden dat zij in de gevangenis was beland. Ze had de man gewurgd tot zijn dood en er geen geluid meer uit zijn keel kwam. Door deze gedachtegang liet ze een sadistische grijns over haar blik sieren.       Zelf hoefde ze niet veel woorden te gebruiken naar haar mening — ze had de kracht van de emotieloze blikken. En als het men niet aanstond, stak ze haar middelvinger op. Een simpel iets waardoor mensen het snel snapten, zelfs de domme onder hen — plus, ze hoefde er geen woorden bij te gebruiken. Dat was toch niet haar sterkste kant.       De enkelboeien waren van het slot en ze kon het niet laten om even, met een bevrijd gevoel, haar enkels rond te draaien. Waar ze zich op dit moment bevond? In een afzonderlijk cel. Er waren duidelijk mensen die het niet eens waren met haar mening en — tja, die had ze een lesje geleerd, om het zo te verwoorden. Vandaar de isoleercel — de bewakers wilden háár “een lesje leren”. Ze kon erom lachen, ze zag er wel de humor in.       Little did they know, was dat mensen haar nodig hadden — voor haar fantastische kunsten. Na uren gereden te hebben in het zand, dat alle kanten opstoof, en het slappe gelul van de bewakers aan te kijken waarbij zij doods hen aankeek, was ze er dan eindelijk.       Het gebouw rees op vanuit de verte in de grote zandbak en hoezeer ze de bewaker rechts van haar een hoek wilde geven, wist ze zich goed in te houden en hun heel het gebouw in te krijgen, waar ze haar handboeien af deden. 'Gedraag je.' Daar rezen een boel vraagtekens van op. Gedraag je? Ze zuchtte. Ze was geen kind, maar een volgroeide 25-jarige vrouw — en ze zag er nog fantastisch goed uit, met alles hoe zij haar behandeld hadden. Ze deed echter niets meer dan een ijselijke, sadistische grijns te geven.       Meteen begon ze met tellen, wie er waren, wat er zich bevond en of er eventuele problemen zich op konden leveren. Ze keek naar links. Mensen. Ze keek naar rechts. Nog meer mensen. De opmerkingen die er volop vloeiden negeerde ze. Maar er was nergens de leider te zien — dit waren allemaal delinquenten. Sommige mensen kende ze, zoals Alvera en Aednat, maar verder niet. Niet voor wat zij zag. En eigenlijk interesseerde ze zich meer in de leider en het werk, dan de eventuele vriendschappen rond haar. Een lolletje was leuk, maar het mocht niet haar werk beïnvloeden. Alsof zij zich nooit gedroeg — ha.

•      •      • “I must show no pain for I want to be invisible.”

[ bericht aangepast op 24 feb 2016 - 0:29 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

A E D N A T • C O U G H L I N • Submission specialist. • Terwijl mijn ogen over de andere criminelen gleed merkte ik al gauw de lange, zwarte lokken van Alvera op. Ze leek wat te zeggen, al kon ik het niet horen. Ik herhaalde het daarom kort in mijn hoofd, en het kon niets anders dan mijn naam zijn.       Toen ik opmerkte dat ze mijn kant opgewandeld kwam verscheen er een iets wat speelse grijns rondom mijn lippen — eentje die erg zeldzaam was in mijn geval. Mijn handen hing ik rustig over elkaar, wat voor mij een normale houding was geweest, al jaren. Ik voelde me zo het gemakkelijkst, het interesseerde me niet dat de anderen dachten dat ik gesloten was, het zou het enkel makkelijker maken voor mij.       'Wat ben ik blij om jou weer te zien,' Alvera klonk oprecht opgelucht. Ik knikte, terwijl mijn ogen haar handeling volgde. Uit automatisme gleed ik met mijn handen over mijn eigen polsen die gebruikt voelden. Er was zelfs nog een afdruk te vinden rond mijn linkerpols van de handboeien. Mijn ogen gleden weer naar Alvera.       'Van hetzelfde natuurlijk. Wat een brigade van sukkels hier.' Mijn dikke Ierse accent was vreselijk hoorbaar, maar ik wist dat Alvera er al bekend mee was. Vaak kreeg ik commentaar dat niemand mij verstond, wat me stiekem trots maakte. Ik woonde dan wel in Amerika, maar ik had Iers bloed.       'Wist jij hier van, of hebben ze je gewoon meegenomen en hier gedropt?' fluisterde ze. Mijn ogen volgden die van haar, waardoor mijn twee verschillende kleuren ogen weer kort op de vrouw bleven hangen die autoriteit uitstraalde. Ik wilde haar uiteraard niet respectloos behandelen, maar zij had niet op mij gewacht — wat in mijn ogen vreselijk asociaal was.       Mijn ogen gleden daarom weer naar Alvera. 'Ik ben best goed ingelicht. Jij niet dan?' Al bedacht ik me misschien dat ik een voorrecht had gekregen omdat veel van mijn familieleden vermoord waren door een groepje criminelen dat samen ontsnapt was. Ze leken hen uit te roeien, stuk voor stuk. 'Ik nam aan dat ze iedereen evenveel uitleg hadden gegeven? Een frons speelde op mijn gezicht. Dat was geen verstandige zet geweest. Nu leek het alsof anderen het voorrecht hadden. Niet dat dat mij wat interesseerde, maar het was niet verstandig.       Mijn ogen gleden naar de recentste binnenkomer, en dat was ook een bekende voor me. Lola. Ik gaf haar een kort knikje toen haar ogen op die van mij vielen, waarna ik me weer op Alvera focuste. 'Konden ze geen aantrekkelijkere mensen kiezen?' Na zesentwintig jaar wist ik nog altijd niet wat mijn geaardheid was, dus het was niet gauw dat iemand mijn interesse lang vast wist te houden. Kijken was echter nooit een probleem geweest, ik was alleen vreselijk kieskeurig. Soort van.

---

I'm your little ray of pitch black.

Maeve had de ruimte weer verlaten, waarop ik me weer naar mijn eigen hoekje begaf. Het had me nog steeds weten te verbazen, dat juist iemand uit mijn eigen familie de leiding over dit project had. Ik trok één van de kasten open die bij de lange tafel stonden, en het kleine kind in mij werd direct wakker. Poeders, mengstaafjes, alles wat ik nodig had om mijn hobby, en mijn taak in het team naar behoren uit te kunnen voeren. Er was niet veel voor nodig geweest om me over te halen mijn medewerking aan dit project te verlenen. Ik maakte een goede kans op strafvermindering, maar ik mikte op vervroegde vrijlating. Ik vond namelijk nog steeds dat ik ten onrechte was veroordeeld, ik had mijn moeder willen beschermen, en ik zag dit als enige manier. Als ik nu tijdens het proces enig berouw had getoond, dan had dit waarschijnlijk geresulteerd in een lagere straf. Maar nee, ik moest zo nodig met een strakke blik recht voor me uit staren, zonder ook maar één traan te laten of sorry te zeggen tegen mijn moeder of Gavin's familie. Hij heeft ook nooit de moeite genomen zijn excuses te maken naar mijn moeder als hij haar weer eens mishandeld had, dus ik voelde daar ook helemaal geen behoefte toe. Ik schrok op toen er met een zachte plof een stapeltje kleren op de tafel terecht kwam, en ik keek er met een lichte frons naar. Het was totaal niet iets wat ik buiten zou dragen, maar alles was nu beter dan deze lelijke, vieze oranje overall.

Myllena Gigi Mendes

---

Faith is everything.

Lola — “Lady of sorrows” Er waren een boel mensen die het gebouw hadden bezet. Vrouwen en mannen waren met elkaar in gesprek, maar niet degene die zij aan het zoeken was. Ze wilde nu weleens weten wat er aan de hand was: ze wilde de hoe, wat, waar en wie weten. Anders konden ze doei tegen haar zeggen en doei tegen haar vaardigheden.       Nog één maal keek ze het gebouw rond, merkte een jongeman op waarvan de haren naar achteren gekamd waren, en probeerde die te vermijden. Haar neiging om de leider te vinden, werd juist erger door de man — genaamd Dylan. Hierdoor deed ze het onmogelijke.       Namelijk met iemand gaan praten. Práten. Ze praatte alleen als het echt nodig was, dus het was ernstig merkte ze. Ze kreeg de eerste, de beste persoon in beeld en liep er met stevige, zekere passen naartoe. Het was een redelijk brede man en zijn haren waren donkerbruin, waarvan die erg afstaken tegen haar eigen witblonde lokken.       Haar blik was stevig op de man gericht en ze weken er niet van af. Misschien had hij haar nog niet gezien, maar dat zou weldra wel anders zijn — wanneer zij zichzelf voor zijn zicht plaatste en zelfverzekerd voor hem bleef staan. Kort knipperde ze met haar ogen — geïrriteerd om het feit dat ze wel degelijk moest praten om te krijgen wat ze wilde. Zelf probeerde ze het nog uit te spreken met haar ogen, maar dat zou weinig lukken — mannen waren niet goed in het oppikken, had ze al eerder ondervonden.       “De leider, nu.” Het was een koude eis, geen vraag, want ze wilde er geen doekjes om winden. Alsof ze voor hem zou staan, voor hém — ha.       Kort keek ze naar een blonde vrouw, die er dichtbij stond. Als hij het niet wist, ging ze direct door naar de volgende.

[ bericht aangepast op 25 feb 2016 - 23:19 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.