• Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

    • Rollen •
    Familie Greene
    Vader • Oliver Greene • 39 • McDowell
    Moeder • Cinta Charlotte Greene-Nagi • 37 • MatthewMMurdock
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Greene • 17 • Cohan
    Jessie Connor Greene • 17 • Papyrus
    Bailey Valentina Greene • 16 • Falahee

    Familie Parker
    Vader • Charlie Kevin Parker • 38 • MatthewMMurdock
    Moeder • Anaïs Parker • 37 • SAWFT
    Kinderen •
    • •
    Noah Parker • 18 • Sempre
    Tobias David Parker • 16 • Defan

    Familie Beckett
    Vader • Thomas 'Tom' Beckett • 41 • McDowell
    Moeder • Alexis "Alex" Beckett-Dourdan • 38 • Cohan
    Kinderen •
    Charlotte Leah Beckett • 18 • Gambit
    Naomi Beckett • 17 • watahmaloehn
    Oliver Stanley Beckett • 16 • MatthewMMurdock

    Familie Baker
    Vader • Archer Baker • 40 • SAWFT
    Moeder • Alexandra Catherine Baker-Avery • 36 • MrsLyon

    Familie DiAngelo
    Vader • Micheal Gianluca DiAngelo • 40 • Falahee
    Moeder • Abby Lucia DiAngelo-Tremblay • 38 • Defan
    Kinderen •
    Joel Evan DiAngelo • 17 • Porter
    Dylan Valentino DiAngelo • 16 • watahmaloehn
    • • Arioline

    • Overige Buurtbewoners


    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen MatthewMMurdock maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Story so far •
    Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
    Theekransje vanaf 19.00
    Pokeravond vanaf 21.00
    Beiden in het huis van de familie Greene

    [ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]


    Bowties were never Cooler

    MT.


    Thomas 'Tom' Beckett
    Het liep tegen vier uur aan en iedereen was eigenlijk al weg. De kinderen waren eerder naar huis gestuurd vanwege de festiviteiten van de aankomende dagen en de leerkrachten waren ook zo langzamerhand naar huis gegaan. Als er al huiswerk was, dat nagekeken moest worden, werd dat verzet naar de maandag en niemand die het dan ook erg zou vinden. Tom liep door de lege school, om er zeker van te zijn dat er niemand was achter gebleven en toen hij weer bij z'n kantoor was aangekomen, sloot hij zijn computer af en trok z'n jasje aan, om daarna z'n tas te pakken en die over z'n schouder heen te doen. Hij floot een wijsje toen hij de deur achter zich sloot en daarna naar de ingang van de school liep en die deur ook achter zich sloot en daarna de deur op slot deed. De man liep naar het fietsenhok om daar z'n fiets te pakken en reed op z'n gemakje naar huis toe. Er was wat meer volk op straat dan anders en de komende dagen zou het ook zeker druk worden, maar het was maar een keer in het jaar en dan was het altijd leuk om mee te maken. Thuis aangekomen zag hij nog net een auto weg rijden en hij fronste z'n wenkbrauwen. Waarschijnlijk een van de vrienden van z'n kinderen. Hij stapte af en liep eerst naar de brievenbus om daar de post uit te halen en daarna z'n fiets naast het huis neer te zetten. Die zou hij later wel opruimen. Al fluitend opende hij de deur en liep naar binnen. 'Ik ben thuis'! riep hij, geen idee of er überhaupt wel iemand thuis zou zijn en hij liep naar de woonkamer toen hij geluid hoorde. De televisie stond aan op een of andere sitcom en Charlotte lag erbij of ze het heel zwaar had gehad. 'Charlie' zei Tom, het koosnaampje gebruikend voor z'n oudste dochter, 'Heb je geen huiswerk schat'? vroeg hij toen door, om haar een beetje te stangen. 'Ben je allang thuis'? Hij streek even over haar hoofd, alvorens naar de keuken te lopen en daar de post op de keukentafel te lopen. 'Is je moeder al thuis'? vroeg hij haar daarna. Hij keek even naar Charlotte en trok daarna z'n jasje uit om die op te hangen aan een van de keukenstoelen.

    [ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 17:08 ]


    'Darling, just hold on'

    Bailey Valentina Greene
    16 • Outfit




    Ik haal de kam nog een paar keer door mijn haar en kijk in de spiegel, waarna ik hem in mijn tas gooi. 'Ga jij nou naar dat feest vanavond?' vraagt Hailey die uit een van de wc hokjes loopt. Ik kijk naar haar via de spiegel en knik. 'Natuurlijk... Ik had mijn tickets in het eerste uur dat ze verkrijgbaar waren...' zeg ik met een lichte grijns. 'Lucky bitch... Ik moest ze via via krijgen.' lacht ze en ze staat stil naast me. Ze haalt haar lipgloss uit haar tas en doet hem langzaam op. 'Trouwens... Ik kan zoiets niet missen toch? Ik zou niet durven.' zeg ik en ze grijnst een beetje. 'Natuurlijk.. Zal ik je ophalen vanavond?' vraagt ze en ik schud mijn hoofd. 'Nah.. Ik heb al iets geregeld, maar dank je love..' zeg ik en ik maak snel een strakke staart. Ik loop naar buiten en ze volgt al snel. 'Goed goed... App me als je er bent ja?' zegt ze en ik knik terwijl ik mijn scooter pak. 'Komt goed.. Ik zie je vanavond oké?' zeg ik, terwijl ik haar snel omhels en een kus op haar wang druk. 'Is goed..' glimlacht ze en ik knipoog speels, waarna ik mijn scooter op ga en weg rij.
    Oké.. Eigenlijk had ik helemaal geen ticket, ik had het geprobeerd maar het was werkelijk onmogelijk. Niet dat er momenteel veel tijd is voor clubs en feestjes. Oh well... Ik zeg wel dat ik was vergeten te appen ofzo.. Eerlijk gezegd had ik na deze lange week geen zin om iets te doen. Netflix met snacks en vele kussens en dekens klinkt erg goed momenteel. Ik parkeer bij mijn huis en stap af, waarna ik naar binnen loop. 'Goede.... Morgen? Middag?' Ik haal mijn schouders op en loop verder, mijn witte Adidas sneakers doe ik uit in de gang en ik loop verder op mijn wit-roze sokken. Ik had werkelijk geen idee of iemand thuis was... Vast wel, we zijn met vijf mensen. Ach, ik zie het zo wel. Ik loop de keuken in en open de koelkast. Ik pak een fles cola die nog maar voor de helft vol is en haal mijn schouders op, waarna ik hem aan mijn lippen zet en wat slokken neem. Met de open fles in mijn hand kijk ik verder, opzoek naar iets te eten. Nou ja, iets dat ik momenteel wíl eten. Ik neem nog een slok en ik haal de staart ondertussen uit mijn haar, waarna ik het een beetje schud en een haar erdoorheen haal om het uit mijn gezicht te halen. Ik sluit de koelkast en zucht een beetje geërgerd. -- Niks.

    [ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 19:37 ]


    El Diablo.


    Oliver Stanley Beckett
    Vandaag hadden we de hele dag voor school meegeholpen met het opbouwen van de markt. We waren allemaal veel te enthousiast geweest voor dit weekend, dus de docenten hadden besloten ons maar te laten meehelpen, in de hoop ons verantwoordelijkheid, discipline, en dierenmanagement mee te geven. Het was vooral heel gezellig geweest, maar na uren ploeteren op het plein en de straten, was ik uitgeteld, maar was mijn enthousiasme voor de markt nog veel groter dan eerst. Ik wist nog niet met wie ik zou gaan, mijn vader, Noah, of als ik eens ballen zou groeien misschien zelfs Jessie. Al was dat laatste echt enorm onwaarschijnlijk. Ik wist het gewoon niet, maar ik zou wel zien. Hopelijk vonden mijn ouders me oud genoeg voor een huisdier dit jaar, en iets anders dan een saaie hond, kat of konijn. Ik zette met een medeleerling het laatste hek neer voor een kraal, toen de docent riep dat we naar huis mochten nadat we onze namen hadden afgetekend. Ik kriebelde mijn naam op de lijst en liep toen met snelle pas naar huis, met mijn fiets aan de hand, gezien de band lek was geraakt door een losse nagel op het fietspad. Ik zette het ding in de schuur, voor ik mezelf binnen liet. Mijn tas en schoenen liet ik in de gang, net als mijn jas. Mijn leeuwenmuts, die de meeste mensen belachelijk vonden, maar wat inmiddels echt bij me hoorde, hield ik op. Hij was zoet, zacht, en vooral comfortabel. Ik liep stilletjes naar de keuken, om thee te pakken, toen ik daar mijn vader tegenkwam. "Hoi, pap." zei ik met een klein lachje, voor ik de waterkoker vol liet lopen met water om thee te zetten. Normaal deed mama dat altijd als ze thuis was, maar die zou nog wel op haar werk zijn. Ik gooide een paar nieuwe zakjes thee in de pot en haalde mokken uit het kastje, voor mijn vader, mijn zussen, die vast ook thuis waren, en mijzelf. Toen het water kookte, schonk ik het in de pot, en zette alles op een dienblad. "Mogen we er een koekje bij, pap?" vroeg ik voorzichtig. Ik wist het niet zeker, maar hoopte van wel. Een koekje, wat melk, en honing bij de thee hoorden erbij.


    Bowties were never Cooler


    Charlotte Leah Beckett

    Pas wanneer er "Ik ben thuis!" werd geroepen keek ik op. Er kwam een kleine glimlach op mijn gezicht wanneer ik zag dat het mijn vader was. "Charlie," begon hij, "heb je geen huiswerk, schat?" Ik keek hem een keer aan met een chagrijnige uitdrukking. "Ha-ha. Dat heb ik af moeten maken tijdens nablijven, dus néé," mompelde ik waarna ik weer wat onderuit op de bank schoof. "En dan nog. Huiswerk in het weekend? Wie doet dat nou?" Vroeg ik met een klagende toon.
    "Ben je al lang thuis?" Vroeg hij, en hij streek kort even over mijn hoofd om daarna de keuken in te lopen. "Nog geen drie minuten. Een vriend heeft me met de auto gebracht," liet ik weten. Ik ging rechtop zitten en trok mijn benen in een kleermakerszit. Na nog een laatste keer te kijken op whatsapp vergrendelde ik mijn telefoon en legde hem op tafel. "Is je moeder al thuis?" Ik schudde mijn hoofd kort als antwoord. "Niet dat ik weet. Misschien is ze boven. Er werd in ieder geval niet gereageerd toen ik liet weten dat ik thuis was," zei ik en ik haalde mijn schouders op.
    "Oliver en Naomi zijn in ieder geval nog niet thuis," bevestigde ik. Net toen ik mijn zin had afgemaakt liep Oliver binnen. "Oh, laat maar," zei ik er gelijk achteraan.
    Even wierp ik nog een blik op de televisie. Toch drukte ik maar op het uit knopje van de afstandsbediening, beter niets dan dat irritante programma. Ik stond op en liep ook naar de keuken. Een derde, enorm dramatische zucht verliet mijn mond. "School is zo vermoeiend," zei ik terwijl ik mijn hoofd in mijn nek gooide. "Hoe was werk eigenlijk?" Vroeg ik terwijl ik een mok en een theezakje van het dienblad afpakte dat Oliver vasthield, zonder hem aan te kijken. Het theezakje maakte ik open en liet ik in het hete water zakken. "Alles een beetje chaotisch door de keuring, of valt het wel mee?" Ik tikte met mijn nagels op het keukenblad. Zelf had ik totaal geen zin in die keuring. Iedereen leek het helemaal geweldig te vinden, maar elk jaar verzon ik wat zodat ik er niet heen hoefde. Boerderijdieren en barbecues? Nee, bedankt. Ik snapte sowieso niet wat iedereen er zo fantastisch aan vond. Het duurde haast twee dagen en veel te doen was er niet bepaald. Correctie, er was niet veel leuks te doen.
    Ik nam een slok van de thee en keek mijn vader weer aan.


    United we stand, divided we fall.


    Cinta Charlotte Greene-Nagi
    Morgen was het weer tijd voor de jaarlijkse keuring. Ik had er veel zin in, en was vooral gedreven om mijn titels te verdedigen. Ik had niet heel veel geiten, maar de aan de standaarden meest perfecte bok zat ertussen, en ook had ik al een paar jaar de lintjes voor de klasses van de lammetjes en melkgeiten gewonnen. Vleesgeiten niet, maar gezien ze daar niet specifiek op gefokt waren zou dat ook niet gebeuren. Voor de keuring had ik alles, maar voor de hapjes voor de markt, voor het theekransje en de pokeravond van vanavond. Ik was nogsteeds meer van de Indonesische keuken, zeker als het op zoetigheden aankwam. Ik had dan ook zat kokosnoten, bananen, rijstemeel, en palmsuiker gehaald. Tot nu toe leek het altijd goed in de smaak te vallen, en daar was ik wel blij om. Ik opende met wat moeite het hek van het erf, waar Budi al op me stond te wachten. Ik aaide hem kort over zijn hoofd en tilde toen de tassen met boodschappen het hek door. "Budi, dicht." zei ik, waarna hij het hek achter me sloot en ik verder kon lopen naar het huis. Daar liet ik mezelf met wat moeite binnen en liep richting de keuken. Ik had mijn kinderen nog niet thuis verwacht, maar toen ik Bailey in de keuken zag met een fles cola in haar handen met de dop eraf, wist ik al hoe laat het was. Ik zette mijn tassen neer en liep naar mijn dochter toe. "Bailey Valentina Greene. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet uit de fles mag drinken." Ik pakte de fles van haar af en hield de opening kort onder de kraan om het af te wassen, voor ik de dop, die op het aanrecht lag, er weer op draaide. "Als je zo graag wil afwassen kan je het ook gewoon vragen." Doordat dit een oud huis was, hadden we geen vaatwasmachine, wat deze prachtige straf had opgeleverd als de kinderen niet naar dit soort kleine regels luisterden. "Als je thee zet, ruim ik de boodschappen uit en kan je me vertellen over je dag." Ondanks dat ik haar langzaam weg voelde slippen, net als mijn andere dochter, probeerde ik nog altijd een band met haar te houden, in de hoop haar op het rechte pad te houden. Nu was dat zoizo lastig in een land met zulke verloederde moralen, maar ik probeerde het toch. "Wil je me trouwens zo helpen bakken voor de markt, of niet?" Koken en bakken was iets wat mijn oma aan mij hadden meegegeven en ik wilde het aan mijn kinderen meegeven. Het was en belangrijk deel van mijn culturele identiteit, en het was gewoon belangrijk voor vrouwen om voor hun gezin te kunnen zorgen en voor mannen om te overleven tot ze een vrouw vonden.


    Bowties were never Cooler

    Bailey Valentina Greene
    16 • Outfit




    Ik hoorde de deur dicht vallen en ik frons even, dat werd tijd. Ik wou net een slok nemen toen de fles uit mijn handen werd getrokken. "Bailey Valentina Greene. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet uit de fles mag drinken." zei mijn moeder en ik bijt mijn lip met een klein glimlachje. Oeps? Ach, ze was waarschijnlijk in een goede bui. Ze viel altijd in de prijzen met de keuring, geen wonder sinds ze alles tot in de puntjes geregeld heeft altijd. Oh well. "Als je zo graag wil afwassen kan je het ook gewoon vragen." vervolgt ze en ik rol mijn ogen, maar lach dan zachtjes. 'Hij was al half leeg..' zeg ik met een klein pruillipje. Ondanks dat ik me niet heel erg 'een' voel met mijn familie, probeer ik toch wel een beetje redelijke banden te houden.
    "Als je thee zet, ruim ik de boodschappen uit en kan je me vertellen over je dag." hoor ik haar zeggen en ik knik, waarna ik snel wat water op zet en wat thee zoek. Uiteindelijk valt mijn blik op bosvruchtenthee en ik zet het op tafel samen met de suiker. Ik hou van zoet. "Wil je me trouwens zo helpen bakken voor de markt, of niet?" Ik kijk naar haar en haal mijn schouders op. 'Ik zal het nooit zo goed doen als jou, maar ik kan het proberen?' zeg ik met een glimlachje, waarna ik plaats neem op mijn vaste plaats in de keuken: Het aanrecht. Ik beweeg mijn benen een beetje heen en weer en kijk naar haar. 'Ik had toch verteld over die wiskunde toets, waar ik nog steeds niets van snapte enzo?' begin ik en ik schenk de thee in. 'We kregen vandaag de cijfers terug.. Ik weet niet hoe of wat.. Maar, ik heb het echt zelf gemaakt, ik heb op de een of andere manier een 9.' Ik lach zachtjes. 'En toen verpeste Melany mijn geluksmomentje meteen negen en een half.' Zeg ik en mijn blik land op een glimmende rode appel. Ik hou hem even onder de kraan en neem dan een kleine hap. 'Voor de rest niks bijzonders tho... Hoe was jouw dag?' vraag ik haar. De appel zet ik neer naast mij en ik begin mijn haar te vlechten, sinds het weer een van de dagen is waar het een eigen leven lijkt te hebben. Ik kijk naar haar en glimlach een beetje.


    El Diablo.

    Frederica "Freddie" Kaya Greene


    Ondanks dat ze eigenlijk niet naar school was geweest - ze had de meeste uren buiten zitten blowen en was net teruggekomen van haar afspraakje onder de brug - de date was haar dealer - en ze was high. Van de coke en een hele hoop wiet. Ongeduldig stond ze op haar tweelingbroer te wachten, ze had parfum opgespoten tegen de weeïge geur en had een sigaret tussen haar duim en wijsvinger. Ze stopte het stokje tussen haar lippen en probeerde scheel naar het gloeiende puntje te kijken, het lukte niet en ze grinnikte. Hihi, nee, het was haar nog nooit gelukt om echt scheel te kijken, maar eenmaal high probeerde ze het graag. Ze grijnsde naar de gymdocent, waar ze wel eens een wip mee had gehad. Niet per sè om iets voor elkaar te krijgen, zoals ze dat bij de supermarktmanager had gedaan, maar gewoon, omdat hij wel aantrekkelijk was. Ze hoefde niet overal een goede reden voor te hebben.
          Ze vroeg zich af waar haar broertje bleef, maar ze had geen idee of ze hier nu pas net, of al een hele tijd stond te wachten. Ze ging niet erg vaak naar de lessen en als dit wel zo was snoof ze zich de wolken in -in de toiletten. Ze had ondertussen ontdekt dat ze het best speed kon slikken voor haar toetsen, maar heel goed stond ze er niet voor en eigenlijk kon dit haar niet schelen ook.

    Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan


    Rustig trok ze haar operatiekledij uit, waarna ze nog aan het patiëntendossier ging. De operatie was goed en snel verlopen, snel is altijd beter, des te korter de operatie, des te voordeliger voor de cliënt. Ze vulde de benodigde punten in en keek op de klok, als dit dossier niet zo'n urgentie had dan had ze nu naar huis kunnen gaan, om maandag maar wat eerder te komen en de papieren af te maken. Dan ontweek ze maandagochtend ook nog eens het grootste deel van de menigte. Voor haar was het een heel normale gedachte, hoe kon ze de menigte het best ontwijken, hoe bleef ze zo veilig mogelijk binnen en beschut. Het waren waangedachten, het was helemaal niet nodig, dat had ze vaak genoeg gehoord, maar haar psycholoog had ook gezegd dat het waarschijnlijk nooit zou stoppen, die kans was nihil. Haar gezin was gewend aan haar lange, onregelmatige rooster. Over het algemeen was zij de laatste die thuis kwam, maar het weekend probeerde ze compleet vrij te houden voor haar gezin en als het even kon kwam daar een doordeweekse dag bij. Dan maakte ze het huis schoon en was ze er een keer als de kinderen thuiskwamen. Jammer genoeg gebeurde dit amper. En op haar vrije dagen, het weekend was geen uitzondering, kon ze nog net zo goed opgeroepen worden, de nachtelijke uren waren geen uitzondering. Maar goed, als operatief onder-leider - een redelijk recente nieuwe functie - was er ook wel een hoop te doen, da zou een promotie niet verminderen, daarbij had ze dagen dat ze niet kon werken en dat moest ook ingehaald worden. Ja, er waren momenten dat ze overwoog te stoppen, gewoon naar huis te gaan, naar haar gezin en waar het ook veilig was. Ze had gestudeerd toen haar kinderen jonger waren, toen had ze meer tijd voor hen. Tot een paar jaar geleden had ze gezorgd vaker thuis te zijn, maar haar kinderen werden ouder en met het verhogen van haar functie verhoogde ook haar aantal werkuren. Ja, ze baalde wel een beetje dat ze nu, voor dit feestweekend, niet op tijd naar haar man en kinderen kon, maar er was niks aan te doen en ze hield van haar werk, hoewel ze hier nooit zoveel om zou kunnen geven als om zij thuis.

    [ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 21:19 ]


    Reality's overrated.

    Micheal Gianluca DiAngelo
    40 • Outfit






    'Zorg jij nou maar dat alles op zijn plek staat vannacht. Dan is er niks aan de hand.' zeg ik tegen Damario die vandaag achter de bar staat in mijn club. 'Ik stuur Lopez en Black erop af.' antwoord hij en ik knik. 'Ja.. Goed, als het maar staat.. Ik ben er vannacht. Anders bel ik.' zeg ik en met die woorden loop ik mijn club uit. Mijn jas hangt over mijn arm. Het is voor de verandering goed weer in dit land. Soms vraag ik me echt af waarom we hier zijn. Oh ja. Voor mijn o zo speciale dochter. Als het aan mij lag waren we gewoon in Italië gebleven. Het was toch zeker niet mijn probleem? Ik stap in mijn zwarte Ferrari en rij meteen weg met een grote snelheid. Die neemt echter af zodra ik de 'slechte buurt' uit rij.
    Nou... Wat zal ik eens doen.. Casino was nu nog niet interessant.. Café is misschien ook een beetje te vroeg. Naomi? Misschien. Mhm, misschien even wat kleine dingen halen bij de supermarkt. Daarna waarschijnlijk niets doen thuis, tot vannacht. Ik parkeer voor de supermarkt en stap uit. Ik grijns als iedereen naar de auto kijkt en loop naar binnen. Mijn jas trek weer aan en ik trek hem snel recht. Ik pak wat flessen drank en blikken redbull. Vervolgens pak ik wat pakjes sigaretten, het favoriete merk van zowel Dylan als mijzelf. Het was al te duidelijk dat hij mijn favoriet was volgens mij, maar dat kan me echt niet schelen. Ik pak wat van zijn favoriete pizza's en een voor mezelf waarna ik mijn telefoon pak. "Pizza vanavond. Ik wist niet welke je wou dus ik heb je vier favorieten. Inclusief red bull, drank en sigaretten" Stuur ik naar Dylan. Ik kijk op en grijns als ik Naomi opeens zie. Ook toevallig. Ik loop zachtjes naar haar toe tot ik achter haar sta en leun naar haar oor. 'Hey you...'

    [ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 22:28 ]


    El Diablo.

    A R C H E R • B A K E R
    • Distracted by his family. •

    Ik hoorde al gegiechel en snelle voetstappen voordat ik hun daadwerkelijke handjes en armen rondom mijn benen voelde. Ik liet mijn ogen daarom ook van de auto wegglijden voor ik mijn ogen op Zola en Phyllon richtte. 'Hey, kleintjes.' Ik gleed met mijn schone hand door Zola's kroeshaartjes, wat haar een semi boze blik mijn kant op liet werken. Lachend hurkte ik me neer bij de twee kleintjes, waardoor ik op ooghoogte met ze zat.
          'Wat had ik jullie nou gezegd? Niet zomaar de garage in rennen.' Ik zwaaide overdreven met mijn vinger in het rond. Beide kinderen keken me aan alsof het hen helemaal niets kon interesseren, waarna ik ze beide omarmde en daarbij knuffelde. 'Hoe was school?'
          Ze begonnen door elkaar heen te schreeuwen, waardoor ik met mijn ogen Lexie opzocht. Deze stond rustig tegen een betonnen paal aangeleund, terwijl ze waarschijnlijk naar het tafereel voor haar keek. Ik wierp haar een charmante glimlach en een knikje toe. ‘Ze wilden je zien, dus ik dacht.. Of heb je het te druk?’ Ik knikte. 'Altijd tijd voor jullie.'
          'Papa, papa!' Zola zwaaide met een stuk papier voor me, waardoor ik vragend richting de achtjarige keek. Ze drukte een wit vel in mijn hand toen ik mijn hand uitstak, waarbij ik probeerde te ondervinden wat er precies gaande was. Opeens besefte ik het me. 'Een tien? Wauw! Ik zei toch dat je het kon.' Ze stak haar hand uit, wetende dat ik haar een high five zou geven, wat ik dan ook deed.
          Phyllon stond er maar kalm bij, al was het meer omdat hij aan het rondkijken was. Hij leek het altijd interessant te vinden hoe mijn werknemers heen en weer liepen en aan het sleutelen waren. Hoe vaak hij Michael wel niet overladen had met vragen, terwijl de man — met extreem veel geduld — deze allemaal op kalme wijze beantwoord had. Totdat Phyllon's "waarom" fase begon, toen was Mike al gauw nergens meer te bekenden.
          'En hoe was het bij jou?' ik schudde mijn zoon speels heen en weer, waardoor hij giechelend mijn kant op keek. Hij was al aardig wat melktanden aan het verliezen, waardoor er her en der wat openingen in zijn mond te vinden waren. 'Wel goed, de juf zei dat ik het goed had gedaan vandaag. Ik heb een gouden ster verdiend.' Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij het horen hoe trots hij erop was geweest. 'Wauw! Wat goed, Phyl. Omdat je het zo goed doet ga ik morgen een ijsje kopen voor jullie.'
          Zowel de achtjarige als zesjarige begonnen te gillen, terwijl ze beiden weer naar Lexie toerenden om haar het goede nieuws te vertellen. Meestal als de kinderen wat goeds hadden gedaan nam ik ze mee naar een ijszaakje in York, Lexie was er inmiddels wel bekend mee geraakt en had het zowel mij als de kinderen niet af kunnen leren. Ik wierp daarom een triomfantelijke grijns haar kant op, terwijl Zola en Phyllon haar vertelde over mijn plan.

    A N A Ï S • P A R K E R
    • Trying to help a neighbour out. •

    Net toen ik klaar was met de standaard dingen hoorde ik iemand mijn naam roepen. Mijn ogen gleden daarom naar de klok, waarbij ik al direct besefte dat Dylan te vroeg was geweest. Niet dat dit een probleem was geweest, het kwam stiekem wel beter uit. Ik schoof alles daarom netjes aan de kant, zodat het er alsnog netjes uitzag.
          Ik hoorde mijn naam, gevolgd door geklop, wat toch echt moest betekenen dat het Dylan was. Met kalme passen wandelde ik naar de deur, waarna ik deze opende met een glimlach op mijn gezicht. terwijl mijn ogen die van de jongen in de deurpost zochten. 'Dylan.'
          Het was echter hetgeen in mijn ooghoek geweest dat me af had weten te leiden. Een buurvrouw liep rustig langs, waardoor ik haar een vriendelijke zwaai gaf — alsof er niets gaande was hier. In ieders ogen was dit bijles, dus op zich hoefde ik me daar niet bepaald zorgen over te maken. Toch kon ik niet anders. Ze zwaaide enthousiast terug, waarna ik de deur uitnodigend openhield voor Dylan, en mijn aandacht weer op hem vestigde.
          'Je bent lekker vroeg,' een glimlach sierde mijn gezicht, terwijl ik mijn ogen kort over zijn gezicht liet glijden. Het was een aantrekkelijk joch — al beeldde ik hem altijd in als een man, vooral om mezelf wat beter te laten voelen over de situatie — geweest, iemand die echter wist dat hij er goed uitzag. Stiekem sierde die arrogantie hem wel, al zou ik hem dat niet gauw zeggen. Ook was er deels jaloezie tegenover de jongen te vinden. Hij leek op die leeftijd al beter in zijn vel te zitten dan mij.
          Toen hij eenmaal binnen was sloot ik de deur direct achter hem, maar niet voor ik een snelle blik naar buiten wierp om te zien of Charlie al thuis zou komen, of een van de kinderen. Het leek voor nu allemaal veilig te zijn, al was dat niet gek geweest. Meestal waren ze zo'n kwartiertje later thuis dan Dylan hier aankwam, gemiddeld tenminste. Al had ik vaak amper besef van tijd in het bijzijn van Dylan, iets dat voorheen Charlie enkel gelukt was, maar dat waren we al jaren geleden kwijtgeraakt. Ik had het teruggevonden in een zestienjarige, dezelfde leeftijd die mijn jongste zoon droeg.
          Nog altijd had ik geen idee gehad hoe dit zo gelopen was, en vooral niet hoe ik er nu tegenover stond. Ik genoot enkel van de tijd en hoe Dylan me niet voelen. Het was slecht, slechter dan ik mezelf ooit had ingeschat, maar waarom voelde het zo goed? Mijn ogen gleden daarom weer naar de jongen. 'Wil je wat drinken?' Mijn lichtgroene kijkers keken even recht in zijn lichtbruine kijkers. Het feit dat we nog iets te dicht bij het raam stonden weerhield mij ervan hem iets inniger te begroeten, al was ik altijd wat terughoudender in het begin.


    I'm your little ray of pitch black.


    Oliver Greene
    De laatste afspraak van deze dag was uitgelopen, zoals gewoonlijk. Het was zelden dat Oliver op tijd naar huis kon, naar zijn kinderen en zijn vrouw. Cinta wist dat ook. Als je zei, ik ben zo en zo laat thuis, dan wist ze dat het misschien wel een uurtje later kon worden. Hij was arts en er was altijd wel iets aan de hand en als hij een veiliger baan had willen hebben, dan had hij maar niet voor arts moeten gaan studeren. Hij was moe van de lange dag en vanavond zou het druk in huis worden met het theekransje van Cinta en de pokeravond met de mannen en toch liep Oliver niet naar zijn auto, om de rit naar huis te maken. Nee, hij hoopte dat Alexis er nog was. 'Dokter' Een zuster begroette hem toen ze de lift uit kwam en hij de lift in wilde gaan. 'Zuster' begroette hij haar netjes. Het was overduidelijk dat hij dokter was, met z'n witte jasje nog aan en met een grinnik trok hij het witte ding uit, om deze in z'n tas te duwen. Met de lift ging hij naar de goede verdieping en liep door de gang heen. Hij hield stil bij de deur waar Alexis' kantoor was en hij klopte zachtjes aan. 'Alexis'? vroeg hij zacht en hij opende de deur. Het was niet vreemd dat dokters elkaar bezochten en een enkele keer had Oliver een van zijn patiënten naar Alexis moeten doorverwijzen. Hij kende haar beter dan de andere artsen van haar gebied en deed het dan liever bij een bekende. Hij zag haar achter de computer zitten en liep naar haar bureau toe. 'Hoi' zei hij met een kleine glimlach en ging zitten op een van de twee stoelen voor haar bureau. 'Operatie gehad'? vroeg hij haar toen, 'Goed gegaan'? Hij haalde een hand door z'n haar en kuchte zachtjes. Dat vervelende hoestje bleef maar terug komen, misschien dat hij wel ziek zou worden van de week. Hij hoopte van niet, hij had het veel te druk om ziek te zijn. 'Hoe is Charlotte'? vroeg hij toen, vragend naar hun kind die ze samen hadden.


    'Darling, just hold on'

    Ik lachte zachtjes toen de twee weer op mij kwamen afgerend, en ik zakte nu op mijn beurt door mijn hurken heen, zodat ik ze goed aan kon kijken. ‘Mama! Mama! Wij gaan morgen lekker een ijsje eten met papa. Goed?’ Ik knikte lachend, en keek weer even op naar Archer. Het was iets wat er langzaamaan ingeslopen was bij ze, en wie was ik dan om het ze te verbieden? Ik kende Archer langer dan vandaag, dus het zou toch wel gebeuren uiteindelijk. ‘Natuurlijk is dat goed. Zeg, jullie weten wel waar papa’s kantoor is, toch? Ga daar maar alvast heen, ik kom er zo aan. Maar nergens aankomen, goed?’ Ik keek het achtjarige meisje en de zesjarige jongen beiden even aan, voor ik ze allebei een kus op hun voorhoofd drukte, waarna ze met een brede glimlach knikte, en ervan door gingen. Ik kwam weer omhoog, en liep met een glimlach naar Archer toe.
          ’Je weet ook van geen ophouden met ze hé? Zijn er nog papieren die verwerkt moeten worden? Ik heb tijd genoeg, en Zola en Phyllon vermaken zich wel.’ Ik keek hem met een glimlach aan, voor ik mijn blik even omhoog richtte naar de auto waar we onder stonden. Vaak als ik tijd over had, ging ik naar de garage om te kijken of ik kon helpen met gegevens te verwerken door ze in de computer te zetten, dat scheelde iedereen hier weer werk en tijd, zodat iedereen op tijd naar huis kon gaan naar zijn gezin. ‘En wat is er mis met deze auto?’ Ik had dan wel 0,0 verstand van auto’s, maar Archer vertelde er wel eens wat over, en wonder boven wonder bleef er dan af en toe nog wel eens wat informatie hangen.
          ‘Heb je nog heel veel werk te doen? Anders kan ik met de kinderen wel op je wachten, als je nog te verwerken gegevens hebt. Phyllon zal waarschijnlijk wel weer bij Michael gaan kijken.’ Zei ik lachend, en ik ging even met mijn duim over Archer’s wang heen waar een zwarte veeg van smeer zat, maar ik leek het alleen maar erger te maken. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, waarna ik een kus op zijn lippen drukte. ‘Sorry.. Ik dacht te helpen, maar ik heb het alleen maar erger gemaakt.’

    Alexandra Baker—Avery.


    Faith is everything.

    Naomi Beckett

    Terwijl ik rustig mijn ding deed en langs de schappen reed met mijn karretje vond ik al gauw een grote reep chocolade die ik wat beschaamd in mijn karretje stopte, ik moest echt gaan letten op hoe ik at. Daarom liet ik mijn ogen over het gezonde gedeelte gaan en pakte al gauw wat sla en tomaten, ik hoopte dat ik vanavond wat mocht maken als mijn moeder dat toeliet natuurlijk.
    Ze was waarschijnlijk toch niet thuis, gauw pakte ik nog wat eieren en wat vlees voordat ik mijn weg voortduwde naar het drinken. Ik zat totaal niet op te letten en ik slaakte een zacht gilletje toen ik een stem in mijn oor hoorde en stapte gelijk wat naar achter en hield mijn hand op mijn hart.
          ''Hey you.'' Ik herkende die stem uit duizenden en ik voelde mezelf al wat op tranen, ik was al zo schrikkerig. ''Jij ook hier..'' Mompelde ik en opende het koelvak om twee blikjes cola te pakken. Ik keek hem weer kort aan en glimlachte zwakjes, hoe ging ik het hem in godsnaam vertellen dat ik er niet meer in was en het ook al weken niet had gedaan? ''Ben je boodschappen aan het doen?'' Vroeg ik en fronste, dat was ook voor het eerst. Ik keek even kort naar de spullen die hij in zijn hand, redbull, drank, pizza en sigaretten. Lekker gezond. Even gaf ik een afkeurende blik en glimlachte toen kort en geforceerd.
          ''Dat is niet allemaal voor jou, hoop ik toch.'' Ik lachte kort en liet een hand door mijn haar gaan, ''ik heb wel haast. Dat gedoe met die keuring en alles, mijn moeder is vreselijk gestrest.'' Ik glimlachte nu verontschuldigend en pakte mijn karretje stevig vast. ''Het is behoorlijk hectisch,'' voegde ik er aan toe en wiegelde op de ene voet naar de ander. ''Of merk je daar niks van? Het hele dorp is altijd in rep en roer.'' Ik was aan het ratelen, stop het Naomi. Ik zuchtte geluidloos en leunde iets naar voren terwijl ik een paar bekende zag langslopen en ook naar hen kort glimlachte.

    Dylan Valentino DiAngelo

    ''Anaïs!?'' Uiteindelijk werd open gedaan en ik grijnsde bij het zien van haar prachtige, elegante verschijning. Zo volwassen en zo volgroeid, ik kon niet anders zeggen dan dat ze prachtig was. Ik had een ondeugende grijns op mijn gezicht en stond te trappelen om naar binnen te gaan. ''Dylan.'' Ik keek op toen ze rustig zwaaide naar het vrouwtje wat achter ons langs liep, ik zwaaide kort en glimlachte zwakjes. ''Fijne dag verder,'' riep ik expres om een goede indruk achter te laten.
          ''Je bent lekker vroeg,'' sprak ze terwijl ik de uitnodiging aanvaarde en naar binnen liep, door naar de keuken. ''Had een uurtje vrij genomen,'' sprak ik rustig en glimlachte zwakjes, ''wat ruikt het hier lekker,'' complimenteerde ik haar. ''En ik weet zeker dat, dat niet alleen aan het eten light, heb je een nieuw geurtje?'' Ik kwam wat dichterbij en rook aan haar nek, aangezien ik al zeker was dat er niemand thuis was. Ik kende de routine van dit huis bijna uit mijn hoofd.
    ''Wil je wat drinken?'' Vroeg ze en ik keek haar in haar ogen aan voordat ik een stapje terug deed. Ze voelde zich duidelijk ongemakkelijk bij het idee dat we voor het raam stonden en het was van haar gezicht af te lezen.
          Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik een berichtje van mijn vader had; Pizza vanavond. Ik wist niet welke je wou dus ik heb je vier favorieten. Inclusief red bull, drank en sigaretten. Ik grijnsde, daar had ik niets op tegen. Ik keek snel weer op en haalde mijn schouders op, ''een colaatje? Ik kan niet te laat naar huis, we eten pizza vanavond.'' Ik beet mijn lip en ging op het aanrecht zitten naast de koelkast terwijl ik wat lepels aanraakte en een vinger door de saus haalde. ''Hmm,'' mompelde ik goedkeurend. ''Dat smaakt goed, zou je een keer voor mij willen koken?'' Vroeg ik plagerig en keek haar uitdagend aan.
    Anaïs en ik waren misschien een apart stel maar het voelde goed met haar, ik voelde me geen kleine jongen en zo behandelde ze mij zeker niet. Ik gaf haar plezier en zij gaf mij zelfvertrouwen en goedkeuring. Er was niks ongezonds aan onze relatie behalve het feit dat zij iemand anders had aan wie ze trouw moest blijven. Misschien was het leeftijdsverschil ook te groot om echt iets te hebben en was dit de perfecte oplossing. Althans..
          Ik merkte dat ik volledig in mijn gedachten verzonken was en las het sms-je van mijn vader nogmaals, ik was overduidelijk een favoriet en dat was niet zo gek. We waren bijna kopie's van elkaar. ''Ga je vanavond naar dat hele thee gebeuren bij de Parkers?'' Vroeg ik haar om op wat serieuzere termen te komen, ik vroeg me daadwerkelijk af of ze daar nou echt van genoot. Zeurende midlife-crisis vrouwen in de overgang die een beetje de buurt afzeikte, wat gezellig. Dus niet.



    Everything is illuminated by the light of our past.


    Joel Evan DiAngelo.
    Ik haalde opgelucht adem toen ik buiten de school stapte. Weekend, zeker iets wat ik kon gebruiken op het moment. Toch wist ik dat het geen rustig weekend zou worden, met de boerderijdierenkeuring als hoofdzaak. Iedereen was rond de tijd van de keuring wat van slag, waar ik me ook wel iets bij voor kon stellen. Ik liep het schoolplein af, en trok mijn capuchon over mijn hoofd. Een teken dat ik er dus geen zin in had om aangesproken te worden. Ik was moe, moe van mijn geheimen, moe van hoe het er thuis aan toe gaat. Gelukkig had ik een soort toevluchtsoord, iemand waar ik nooit moe van zal worden.
    Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak, en keek hoe laat het was. Ik had werkelijk geen idee hoe laat Tobias uit zou zijn, en of hij misschien al thuis zat. Hierom besloot ik maar naar huis te lopen, en vanuit daar te kijken of hij thuis was of nog niet. Dit leek me het beste idee op het moment, dus zette ik mijn wandeling naar huis voort, nu met oortjes in mijn oren. Ik was een natuurtalent in mezelf afsluiten van de buitenwereld, en dat was precies wat ik nu deed. Ik had helemaal geen zin in dat hectische gedoe van die keuring, maar op het moment had ik eigenlijk nergens veel zin in. Mijn geheim begint steeds zwaarder te wegen, en ben er gewoon een beetje klaar mee. Waarom kan ik nou gewoon niet iemand buiten mijn ouders in vertrouwen nemen? Het zou alles op zijn minst makkelijker maken.
    De vraag of ik Tobias in vertrouwen ga nemen komt dan ook dagelijks in mijn gedachten gang voorbij. Aan de ene kant wil ik niets liever dan gewoon eerlijk zijn tegen hem, maar aan de andere kant ben ik nog steeds te schijterig om het ook maar aan iemand buiten mijn veilige muren te vertellen. Ik probeer stoer over te komen naar anderen, maar onder tussen durf ik niet eens mijn beste vriend in vertrouwen te nemen. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om over al deze shit na te denken, en kwam er achter dat ik al bijna thuis was.
    Ik liep met mijn handen in mijn zakken de buurt binnen, waar al enkele voorbereidingen waren getroffen. Ik begroette, ondanks de oortjes in mijn oren en de capuchon over mijn hoofd, toch een paar mensen, en liep met iets meer tempo dan gewoonlijk richting onze voordeur. Het was niet alsof ik echt haast had, ik had er gewoon geen zin in om een gesprek met iemand aan te knopen, vooral niet met mensen die ik amper ken. Ik haalde de voordeur van het slot, en liep naar binnen.
    Ik wist niet of er überhaupt wel iemand aanwezig was op het moment. Ik verwachtte er niet al te veel van. Mijn vader zal zoals gewoonlijk wel weer iets beters te doen hebben dan bij zijn familie zijn, en Dylan zal inmiddels wel bij de buurvrouw zijn voor zijn bijles. Mijn moeder was vaak wel gewoon thuis, ik zal vanzelf wel merken of zij er was. Ik pakte nogmaals mijn telefoon uit mijn zak, en opende dit keer mijn berichten. Ik had er echt behoefde aan om gewoon bij iemand in de buurt te zijn die niets vroeg, en waarbij ik gewoon mezelf kon zijn voor hoeverre dat mogelijk was. Ik opende daarom mijn gesprek met Tobias, en begon met typen. "He, heb je tijd om naar onze plek te komen vanmiddag? -J.". Ik hoefde nooit specifiek te zijn bij Tobias, om de een of andere reden begreep hij me altijd, hoe vaag ik soms ook was. Hij wist wel wat ik met 'onze plek' bedoelde. Het was gewoon ergens midden in een grasveld, vlakbij een oude boom waardoor je soms toch nog wat schaduw kreeg. Het was niet extreem afgelegen, maar het was niet iets waar mensen snel heen zouden gaan als er niets hoefde te gebeuren. Ik weet niet eens meer hoe we precies aan die plek kwamen, het is gewoon fijn om simpel in het gras te liggen, in de zon, en gewoon even nergens aan te denken.


    How far is far

    Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan


    Ze schrok een beetje van het geklop aan de deur, maar had zich helemaal lam geschrokken als Oliver gewoon binnen had gekomen. Het kwam wel vaker voor, dat hij even langs kwam, of dat zij hem voorzichtig aansprak. Heel soms - toen Charlotte ziek was, bijvoorbeeld - zocht ze hem zelfs op, maar eigenlijk vond ze dat een beetje eng. Oliver kwam tegenover haar zitten en ze wende zich even af van haar werk, om hem aan te kijken.
          "Hoi," begroette ze hem terug. "Prima, jij een goede dag gehad?" was haar volgende antwoord. "Met Charlotte gaat het goed, het blijft Char."
          Haar oudste dochter was arrogant. Ondanks dat ze zich tegen haar ouders wist te gedragen, tegen haar zusje en broertje kon ze de duivel nog aardig uithangen. Alle drie hun kinderen waren niet makkelijk, maar de manier waarop Charlotte mensen kon behandelen was ongeoorloofd en Alex was geen boze moeder, maar ze liet haar dochter hier ook niet mee wegkomen. Toch, Charlotte was ergens ook zo'n lief meisje en ze hoopte dat haar dochter op een dag deze lieve kant aan de wereld kon laten zien.
          Ze vouwde haar handen in elkaar en keek hem bedenkelijk aan terwijl hij kuchte. Ze dacht na, als ze naar hem keek dan zag ze de vader van haar dochter en haar dochter had het recht om dit te weten, haar man moest dit weten, zijn vrouw. Toen Charlotte jong was dacht ze nog dat het niet goed zou zijn als ze op zou groeien met de weet op wat voor manier ze ontstaan is en waarschijnlijk zonder vaderlijk figuur in haar leven, of misschien ver weg ergens. Want ze verwachtte niet dat Tom dan nog bij haar zou blijven. Maar nu was Charlotte meerderjarig en dus oud zat kom de waarheid te behoren. Enkel wist Alexis niet of ze ooit de moed zou hebben om het te vertellen. Er zou in ieder geval een hoop kapot gaan.


    Reality's overrated.