[200] Behind Closed Doors • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

• Rollen •
• Familie Greene

• Familie Parker

• Familie Beckett

• Familie Baker

• Familie DiAngelo

• Overige Buurtbewoners


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Story so far •

Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
Theekransje vanaf 19.00
Pokeravond vanaf 21.00
Beiden in het huis van de familie Greene

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Greene.
De keuring was ieder jaar weer iets waar ik naar uitkeek, de sfeer, de mensen, de dieren, ik snapte niet hoe iemand dat niet leuk kon vinden. Niet dat ik er zelf nou echt aan meedeed, maar ik nam wel altijd Richard mee en de jongere kinderen vonden het prachtig als ze een rondje op hem mochten rijden. Ik verbeterde ze dan ook niet als ze hem hun stoere zwarte hengst noemden, kinderfantasie verpesten was niet mijn ding. We waren net pas vrijgelaten en als vanzelfsprekend ging ik eerst op zoek naar Freddie gezien we altijd samen naar huis liepen, en haar vinden was niet moeilijk, we spraken iedere dag af op dezelfde plek. Het beviel me niet dat ze weer stond te roken, al was dat haar keuze en had ik er eigenlijk niets over te zeggen. "Hey," zei ik toen ik eenmaal bij haar stond. "Hoe was je dag?" Ik wist bijna honderd procent zeker dat ze ergens anders dan op school was geweest en ze deed meestal een beetje vaag over waar en met wie ze was geweest, wat ik voor lief nam. We hadden allebei zo onze persoonlijke dingen. Ik hoopte wel dat ze morgen ook zou komen hoewel ik de kans klein schatte, sowieso zou ik Oliver vragen of hij nog niet met iemand ging want ik wilde het liefst die dag doorbrengen met mijn favoriete mensen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Thomas 'Tom' Beckett
Als het over school ging, dan werd ik toch wel heel streng. Ik wilde dat al mijn kinderen hun diploma zouden halen en daarna een leuke opleiding zouden vinden en een leuke baan erachter aan. Ik had er niks aan als mijn kinderen gingen lanterfanten omdat school niks aan was. Het was ook niet de bedoeling dat het leuk zou zijn, maar het hielp er wel aan mee dat je later diploma's kon halen en dat je tenminste een toekomst had. ''Biologie heb je gewoon nodig Charlotte, of je het nou leuk vind of niet' zei ik met een strenge stem. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog toen ze hard begon te lachen toen ik het had over de extra handen die we morgen nodig zouden hebben. Ze zou wel weer een smoes verzinnen om er onder uit te komen, maar deze keer zou ik dat niet toestaan. Oliver leidde me even af door te vragen over morgen en ik zuchtte diep. 'Ja, over morgen, daar hebben we het straks nog wel over, maar eerst moet ik even met je zus praten over het feit dat ze na moest blijven en dat ze morgen er tussen uit wil knijpen' Bij die woorden keek ik mijn oudste dochter streng aan, al leek ze het niet te zien, want ze leek met zichzelf in gesprek te zijn. 'We gaan dit weekend echt wel iets leuks doen met z'n tweeën' beloofde ik Oliver met een snelle glimlach. Voordat ik kon reageren op de opmerking van Charlotte hoorde de voordeur open gaan en in plaats van dat ik Alexis verwachtte te zien, was het Naomi die snel de keuken kwam binnen lopen. Het werd ineens druk in de keuken en ik zag dat Oliver ondertussen al met het eten was begonnen, dus daar hoefde ik me niet meer mee te bemoeien, kon ik andere dingen gaan doen, al moest ik natuurlijk wel even aan Oliver vragen of hij nog hulp ergens bij nodig had. 'Hoi Naomi' begroette ik mijn jongste dochter, 'Heb je hard gelopen of zat er iemand achter je aan, je gezicht is zo rood'? vroeg ik haar toen. 'Oh Oliver, heb je nog hulp nodig' vroeg ik aan Oliver en keek weer terug naar Naomi. 'Heb je een goede dag gehad vandaag'? Afwachtend keek ik naar haar en wachtte ondertussen ook op antwoord van Oliver.

---

'Darling, just hold on'

Oliver Greene.
Op de een of andere manier was hij niet zichzelf, maar hij wijdde het er maar aan dat hij gewoon moe was en dat hij naar huis verlangde, zodat hij nog even kon bijkomen, voordat het in de avond weer ontzettend druk zou zijn met het theekransje van Cinta en de pokeravond. Het was natuurlijk ook een domme vraag, vragen of ze nog naar het theekransje van Cinta ging, want hij had haar daar ook nog nooit gezien en hij betwijfelde het als hij haar zou uitnodigen voor vanavond dat ze dan ook daadwerkelijk zou komen. Het kwam er net zo onhandig uit toen hij haar vroeg of ze klaar was, zodat ze samen naar huis konden rijden en zo bedoelde hij het niet. Maar hij kende haar goed genoeg dat ze nu ook moe zou zijn van de dag en dat ze ook graag naar huis wilde. Gelukkig begreep ze hem wel, dus een flater slaan zou hij dan ook niet doen. Maar het was nu toch wel een beetje anders omdat ze samen een kind hadden en de vriendschap van de beide familie was er dan ook wel, maar hij sprak meer met Alexis dan met Tom en hij moest er niet aan denken wat Tom met hem zou doen als hij er achter kwam dat Charlotte niet van hem was. 'Ik wacht wel' zei hij met een glimlach en geduldig wachtte hij tot ze klaar was. Hij keek een beetje het kantoor door, iets wat hij altijd deed en hij verbaasde zich er soms wel eens over dat het altijd zo geordend was, maar dat was Alexis zelf ook. Bij hem was het dan ook een warboel op z'n kantoortje en hij probeerde het altijd wel netjes te houden, maar dat mislukte de helft van de tijd. 'Laten we gaan' zei hij toen hij doorhad dat Alexis klaar was met het dossier en ze echt op het punt stond van vertrekken. Hij hield de deur voor haar open en terwijl ze naar de lift liepen pakte hij z'n telefoon en ontgrendelde het ding. Een foto met z'n gezin kwam tevoorschijn en hij glimlachte toen hij z'n drie kinderen zag samen met z'n mooie vrouw en hij keek even schuin naar Alexis en toen weer terug naar z'n telefoon. Ondertussen was de lift ook gekomen en stapte in en ging naar beneden, naar de parkeergarage. Ik ga nu naar huis, ik zie je over een half uur. Liefs, O. smste hij naar z'n vrouw en toen hij het berichtje had verstuurd stopte hij z'n telefoon weer weg. 'Zie je ik je van het weekend nog ergens'? vroeg hij toen aan Alexis toen ze in de parkeergarage stonden en hij naar z'n auto wilde lopen. 'Of Charlotte'? vroeg hij toen een beetje hoopvol en hij pakte ondertussen z'n autosleutels, zodat hij ze straks niet meer hoefde te zoeken.

---

'Darling, just hold on'

Vermoeid open ik de voordeur en stap het huis binnen. Ik heb vandaag weer eens moeten overwerken, maar eerlijk gezegd vond ik het niet heel erg. De laatste tijd ben ik liever daar of waar dan ook dan thuis. Ik voel me niet meer gelukkig bij Michael in de buurt, maar scheiden wil ik ook niet in verband met de kinderen en ik ben bang dat ie door begint te krijgen dat er iets niet goed zit. Daarom ontwijk ik heb zoveel mogelijk, hopend dat hij niets vreemds opmerkt aan mijn gedrag wanneer ik wel bij hem in de buurt ben.
"Ik ben thuis," riep ik en liep verder naar binnen. Ik was opgelucht toen ik Michael nu ook niet in de woonkamer zag, al vroeg ik me dan wel af waar hij was. Normaal gesproken zou hij al thuis moeten zijn. Ach ja, hij zou zo wel komen.
Dylan was blijkbaar ook niet thuis. Joel zag ik wel op de bank zitten. Ik glimlachte en begroette hem vrolijk. Het klinkt misschien raar om blij te zijn over zo'n klein ding, maar ik was blij dat hij beneden zat en niet op zijn kamer. Hij sloot zich vaak af en ik maakte me zorgen om hem. Het gedoe tussen hem en Michael speelde natuurlijk ook mee. Michael kon hem gewoon niet accepteren om wie hij, of eigenlijk zij, was. Ik vond het prima om hem als zoon te zien in plaats van als dochter, als dat was wie hij liever wilde zijn, maar Michael vond het onzin en stootte Joel hierom erg af. Ik had het inmiddels opgegeven om er met hem over te praten, want veel nut had dat niet.
"Ga je straks nog mee naar de keuring?" vroeg ik Joel. Ik hoopte dat hij ja zou zeggen, het zou goed voor hem zijn om eens onder de mensen te zijn. Maar ik kon hem natuurlijk niet dwingen.

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 16:37 ]

---

"Family don’t end in blood”

"De dieren hebben niets tegen je. Het zijn geiten, die geven je nu eenmaal af en toe een kopstoot en knabbelen op je kleren. Maar ontbijt zou fijn zijn." zegt ze en ik haal mijn schouders op. 'Zelfde.' antwoord ik. Ik keek toe hoe ze het deeg begon te maken en ik neem nog een hap van mijn appel. Misschien kon ik er een paar weg smokkelen van het theekransje. Die dingen waren hemels. "Bailey, kan je vast een aantal bananen in stukjes snijden, alsjeblieft." vraagt ze me opeens en ik kijk op. 'Ja.. Geen probleem' zeg ik en pak een mes, waarna ik het in stukjes begin te snijden en ondertussen weer weg zak in mijn gedachten. Ik had geen idee wat ik de komende dagen ging doen.
Mhm.. Waarschijnlijk zou ik mijn beste vriend bellen en gewoon naar hem toe gaan. Zijn huis was bijna als een tweede thuis voor mij. Ik had geen idee wat hij ging doen tho.. Maar dat zien we dan wel weer. Ik leg het mes neer en kijk naar mijn moeder, 'klaar..' zeg ik en glimlach zwakjes. Ik speel een beetje met mijn vingers en bijt mijn lip. 'Hoe laat moet het ontbijt er morgen zijn?' vraag ik haar en ik kijk weer op. Ik zou waarschijnlijk naar de bakker enzo gaan dus het was wel belangrijk om te weten. 'Ik ga morgen trouwens even naar Dylan..' zeg ik vervolgens en ik trek het lange vest uit waarna ik het over de stoel hang. Het was niet dat ik mijn beste vriend nooit zag, wat nogal onmogelijk is hier. Mensen ontwijken lijkt wel onmogelijk. Maar ik had echt even behoefte aan gewoon een rustige hangout, vooral na deze lange week.

---

El Diablo.

‘Ze mogen best verwend worden, al dat gezonde eten zal hen niet sterk maken.’ Ik wist dat hij dit altijd als grap gebruikte, waardoor ik er zelf ook om moest lachen. Ik probeerde altijd wel om het gezonde eten centraal te stellen in ons gezin, en vaak lukte dat ook, maar ik vond het zelf ook lekker om gewoon eens te kunnen eten waar ik zelf zin in had zonder na te hoeven denken of het wel gezond was, want ja ik hield zelf ook wel van junkfood, maar Archer spande daarin toch echt de kroon. ‘Er moet genoeg verwerkt worden, maar zoals je ziet is het echt overladen. Dus mocht je het willen doen, je bent van harte welkom.’ Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, en ik knikte.       ‘Natuurlijk wil ik het doen, anders stel ik het toch niet voor? En dan kan iedereen hier tenminste ook nog enigszins op tijd naar hun gezinnen toen, en dan kan jij ook op tijd mee naar huis met ons.’ Zei ik met een glimlach, en liet mijn ogen even door de garage heen glijden. Nog altijd was ik ontzettend trots geweest op Archer, op de manier hoe hij zijn bedrijf opgezet had en het nog steeds leidde. ‘Nou, hij prutteld.’ Was het simpele antwoord op mijn vraag wat de auto mankeerde. Ik knikte alsof ik het volkomen begreep, en ik keek opnieuw bedenkelijk omhoog naar de auto.       ‘Laat me raden, uitlaat? Ach, probeer het ook maar niet uit te leggen. Ik snap het toch niet.’ Zei ik met een glimlach, en bekeek mijn man even van top tot teen. ‘We zijn echt overladen met werk, ik had Josh al moeten bellen, die gelukkig wilde komen. Ja, Michael zal vast en zeker hard wegrennen als hij het duiveltje aan ziet komen.’ Ik trok mijn wenkbrauwen even op bij het horen van de laatste woorden, waardoor ik hem een zacht, speels duwtje gaf. ‘Hey, onze zoon is geen duiveltje. Hij is gewoon erg nieuwsgierig, en hij is gewoon erg geïnteresseerd in auto’s. Wat wil een vader met een garage nou nog meer? En dat hij in zijn waarom fase zit.. Tja.. Dat heeft Michael zelf ook vast wel gehad.’ Zei ik lachend, wat alleen maar verergerde op het moment dat Archer zelf met zijn hand over zijn wang ging, waardoor de smeer nog verder uitgeveegd werd. ‘Ach, ben je inmiddels anders gewend? Als dat het enige was dan viel het nog mee.’ — ‘Afgezien van de eerste paar jaar.. Nee, dan ben ik niet anders gewend. En het enige? Er zitten nog wel meer vegen op je gezicht.’ Zei ik lachend, en draaide met mijn vinger een rondje voor zijn gezicht.       ‘Weet je trouwens zeker dat je het papierwerk wil doen? Het is best veel inboekwerk ditkeer. Ondanks dat jij sneller bent.’ Ik knikte met de volle overtuiging, en ik keek Archer met een glimlach aan. ‘Ja, ik weet het zeker. Dat programma is helemaal niet zo moeilijk hoor, je moet alleen even het geduld hebben om het door te krijgen, maar dat heeft niemand hier. En ik doe het graag, je weet dat ik het niet erg vind om hier te zijn.’ Het was waar, ik kwam hier graag. Dan was ik soms toch nog net even iets vaker bij Archer, en de kinderen vonden het ook geen straf om hier te zijn. En druk had ik het met mijn eigen werk op het moment toch ook niet echt. ‘Liggen alle papieren in je kantoor? Of kan ik die her en der bij de mannen oppikken?’ Ik sloeg mijn armen om Archer heen, en ik keek hem met een glimlach aan. ‘Ga je nog pokeren vanavond? Of blijf je thuis?’

Alexandra Baker—Avery.

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 18:23 ]

---

Faith is everything.

Joel Evan DiAngelo.
Inmiddels was de verveling toch echt toegeslagen. Ik was al ruim drie kwartier thuis, en had intussen de helft van de voorraadkast geplunderd, eindeloos gezapt of ik misschien ergens een enigszins leuk programma kon vinden en nu lag ik dus op de bank naar het plafond te staren. Tussendoor was mijn vader ook nog snel binnen gekomen om zijn troep te droppen, en was hem daarna meteen weer gesmeerd. Ook hallo...
Ik had besloten beneden in de woonkamer te blijven, voor het geval dat Tobias een berichtje terug zou sturen, zodat ik gelijk zou kunnen gaan. Die liet overigens aardig op zich wachten. Inmiddels was ik doelloos aan het proberen om M&M's op te vangen met mijn mond. Ik moest toch iets doen om de tijd te doden.
Na zo'n tien keer mis, en drie keer raak te hebben gegooid, hoorde ik de deur van het slot gaan. Het teken dat één van mijn familie leden had besloten thuis te komen. Ik zette alles in op mijn moeder, en had gelijk. Enkele seconden later liep mijn moeder de woonkamer binnen, en begroette me vrolijk. Is er tenminste nog iemand vrolijk. Ik groette haar terug met een mond vol M&M's, en ging wat meer recht op zitten.
Ze vroeg aan me of ik nog mee naar de keuring wilde gaan. Dat was een goeie vraag. Ik had nou niet bepaald zin om tussen al die opgetogen buren rond te struinen, maar ik wilde mijn moeder niet teleur stellen. Ik slikte gauw de ophoping van M&M's door, en keek haar aan. 'Uhh. Als jij graag wilt gaan wil ik best mee gaan.' Wist ik toch mijn keel uit te krijgen. 'Maar verwacht niet te veel van me, ik ga niet om acht uur al opstaan. Dat je het weet.' Zei ik met een lichte grijns op mijn gezicht. Hoeveel moeite kon het kosten om maar voor een paar uurtjes anderen mensen onder ogen te komen, tenslotte deed ik het voor een goed doel. Ik stond op van de bank, en rekte me even uit. Op juist dat moment voelde ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen. "Sorry dat het zolang duurde. Telefoon werd afgepakt en ik moest nablijven. Ik ben nu onderweg, zie je straks. -T."
Mijn mond vormde zich tot een glimlach, en lachte zacht. Natuurlijk had juist hij het weer voor elkaar gekregen om oo vrijdag middag na te blijven. Ik vond het best lullig dat ik mijn moeder nu alweer ging verlaten, maar ik had me er zo op verheugd Tobias weer te zien. Dit zou ze vast begrijpen, zo was ze wel. 'Maar ik ga naar Tobias toe. En ja, ik zal voorzichtig zijn, en zal op tijd thuis zijn." Antwoordde ik het laatste, wetend welke vragen er komen zouden. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd, pakte mijn sleutels van het aanrecht, en riep nog een laatse gedag voordat ik de deur uit liep. Ik pakte mijn fiets die ik ergens langs he huis neer gegooid had, en stapte op om richting de plek te fietsen waar ik Tobias zou ontmoeten. Aangezien ik liever niet thuis wilde zijn, en Tobias er waarschijnlijk hetzelfde overdacht over zijn huis, was onze plek de ideale oplossing voor ons beide. Na enkele minuten gefiets te hebben, was ik bij het enorme grasveld aangekomen, en smeet mijn fiets ergens in het gras neer. Of het oude ding nou een rammelend geluid meer of minder maakte, maakte nu ook niets meer uit. Tobias was er nog niet, en besloot mezelf neer te laten vallen in het gras.
Even later hoorde ik wat gerommel naast me, en precies hetzelfde geluid als wat mijn fiets had gemaakt toen hij neer plofte in het gras. Ik opende één van mijn ogen, en zag Tobias staan. Ik ging rechtop zitten, en leunde met mijn rug tegen de krakkemikkige boom.
'Daar hebben we de nablijver.' zei ik, en keek hem aan terwijl hij ging zitten. 'Vast gezellig, zo'n extra uurtje?' Lachte ik plagerig.
Ik zuchtte, en vouwde mijn armen achter mijn nek zodat ik daar op kon leunen. 'Ik ben nu al klaar met die drukte hier.' Gaf ik toe. 'Trouwens, heb jij al plannen voor de keuring en alles eromheen?' Vroeg ik. Ik had beloofd om met mijn moeder mee te gaan, omdat ik zag dat ze dat toch stiekem graag wilde. Ze hield veel van haar familie, alleen iedereen leek zich de laatste tijd een beetje van elkaar af te sluiten.

---

How far is far

Frederica "Freddie" Kaya Greene Ondanks dat ze niet veel lessen bijwoonde ging ze toch dagelijks naar school, het gebouw kwam ze niet veel in, de lokalen al zeker niet, maar ze kwam wel bij het terrein. Dit deed ze zodat haar ouders nog een beetje het idee hadden dat ze enigszins iets van onderwijs kreeg, niet dat ze daar niet achter zouden komen en dat ze geen benul hadden, maar goed. Daarbij liepen zij en Jessie altijd samen, het was iets tussen hun en daarmee stoppen zou voelen alsof ze hem in de steek liet. En dat zou ze nooit doen, zij en haar tweelingbroer waren beste vrienden, ze waren elkaars steun en toeverlaat. Al sinds het moment dat ze geboren waren.       Tegen de tijd dat haar broertje de school uit kwam, had ze haar sigaret al bijna opgerookt en voor ze hem begroette nam ze dan ook de laatste trek. Hierna deed ze iets wat ze enkel deed als ze high was - wat haast constant was, dat moest ze toegeven - ze gooide de peuk op de grond en drukte hem met haar hak uit. Normaal zou ze tenminste nog proberen haar sigaret ergens in te stoppen en niet de hele straat te besprenkelen, al kon ze er dan ook wat van, ze dacht er tenminste over na. "Hey, klein broertje," groette ze terug en ze haalde een hand door zijn haar, geholpen door haar lita's.       "Mijn dag was prima, die van jou?" Ze begon te lopen en stak haar pakje terug in de zak van haar leren jack. "Neem je Dick weer mee naar markt?" vroeg ze hem. "En verder?" Ze hoopte snel wat van de beglaasde buurman te horen en wat anders als gemiep, dat ze hulp moest krijgen, ja, ja. Nee, ze had geld nodig, want ze had daarnet alles uitgegeven en daarbij was het ook niet erg. Natuurlijk, het geld was het belangrijkste, maar het was geen vervelend baantje, absoluut niet.       "En ga je verder nog helpen?" vroeg ze nog. Ondanks dat Jessie geen sociaal monster was, was hij toch wel wat hulpvaardiger als zij. Hij was vriendelijker en zachter, haar kon het niet veel boeien. Ze was niet lui, maar ze had andere dingen om te doen. Ja, ze waren twee tegenovergestelden, maar dat maakte de band niet minder.

---

Reality's overrated.

Ik stop mijn pinpas weer in mijn portemonnee en kijk toe hoe de vrouw voor me de rozen in pakt. Ze doet er nog een witte strik omheen en ik neem het aan met een glimlach. 'Thank you..' glimlach ik en ik loop de bloemenzaak uit. Met het grote boeket bloemen in mijn hand loop ik terug naar huis. Ondertussen kom ik nog een van mijn vrienden tegen. Nou ja.. Vrienden... Meer iemand die erg gezellig is in een café. 'Heb je iets goed te maken jongen?' lacht hij en ik schud mijn hoofd grijnzend. 'Geen idee.. Shhh, het blijven vrouwen hé.' zeg ik en hij lacht kort. 'Goed punt, veel geluk met dat.' zegt hij en ik knik hem nog even toe voor ik verder loop. Het duurt dan ook niet heel lang voor ik voor de deur sta en met enige onhandigheid vis ik de sleutels uit mijn zak.
Ik loop naar binnen en sluit de deur zachtjes achter mij. Abby was meestal wel thuis rond deze tijd. Nu al helemaal met het hele gedoe in het dorp. Ik loop zachtjes verder en zie haar uiteindelijk op de bank. Ik glimlach zwakjes en stop achter haar, waarna ik een zachte kus op haar wang druk. ''Hey amore...'' glimlach ik en kijk naar haar. Ze was nog altijd erg mooi en ik wist ook wel dat ik geluk had. Oh well... Ik geef haar het grote boeket en druk nog een snelle kus op haar hoofd voor ik naar de keuken loop voor koffie. Ik had mijn momenten. Soms. Meestal als ik weet dat er iets aan de hand is. Ik schenk de koffie in en roer er wat afwezig doorheen. Te druk bezig met mijn gedachtes.

---

El Diablo.

Charlotte Leah Beckett

Olivers opmerking negeerde ik en ik schudde hevig mijn hoofd bij de opmerking van mijn vader. Maar goed, ik besloot om mijn mond maar voor kort te houden want hier zouden we nog uren over door kunnen gaan. De mok met thee zette ik weer neer om naar de woonkamer te lopen, mijn telefoon te pakken en weer terug te lopen.
"Ik ben thuis!" Werd er geroepen. Nauwelijks een seconde later liep Naomi binnen met een knalrood hoofd. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog bij het zien van haar gezicht. "Heb je hard gelopen of zat er iemand achter je aan, je gezicht is zo rood?" Vroeg mijn vader aan haar. Ik proestte gelijk en keek met een tevreden grijns naar Naomi. "Wedden dat het geen van beiden is? Waarschijnlijk heeft ze gewoon een crush op een of ander joch die haar toch niet ziet zitten en per ongeluk tegen haar aanbotste," zei ik terwijl ik mijn grijns liet zakken tot een brede glimlach, en me weer omdraaide om de laatste slok van de thee te nemen. "Ik bedoel, zo wanhopig moet je toch echt worden, je bent het niet van jezelf," voegde ik er nog op een zoet toontje aan toe. Ik schonk Naomi gewoon een glimlach en zwaaide een keer naar haar. "Naomi weet daar alles van, natuurlijk," sloot ik af waarna ik mijzelf op het aanrecht hees. Ik kruiste mijn enkels en tikte een paar keer met mijn hakken tegen de onderste kastjes aan. Even keek ik van Naomi naar mijn vader, maar keek toen maar weer gewoon vooruit.
Oliver was schijnbaar begonnen met het eten klaarmaken want toen ik naar mijn rechts keek zag ik ineens allerlei spullen die verspreid op het aanrecht lagen. Wat we zouden eten en wanneer we zouden eten boeide me vrij weinig, de minuut dat we klaar zouden zijn zou ik een excuus hebben om naar boven te vertrekken. "Hoezo is mam trouwens nog niet thuis?" Vroeg ik verward. Ze zou onderhand wel klaar moeten zijn met werken. Misschien was er iets waardoor het wat langer duurde, wist ik het.
Ik keek verveeld wat rond en tikte begon weer met mijn hakken tegen de kastjes aan te tikken. Mijn telefoon haalde ik weer tevoorschijn en ik begon maar naar een vriendin te appen. Af en toe schoof ik een stukje op wanneer ik in de weg zat voor Oliver maar voor de rest lette ik niet echt meer op.

---

United we stand, divided we fall.

In een RPG zo vol als deze, met zoveel verschillende lijnen als deze, is communicatie essentieel. Hierom is het belangrijk om het praattopic veel en uitgebreid te gebruiken. Zo weet iedereen wat er aan de hand is, enhoe ze t beste van setting kunnen wisselen. Probeer daarom ook vooral te antwoorden op elkaar's vragen!

---

Bowties were never Cooler

Naomi Beckett De deur was makkelijk opengegaan en ik zag door het raam heen dat de helft al thuis was, potver. Dat was dus inclusief mijn vervelende zus en broertje, althans deed Oliver geen vlieg kwaad waar ik me misschien ook wel aan kon ergeren. Helaas werd ik dit keer niet compleet genegeerd en hoorde ik de luide stem van mijn vader; ‘’hoi Naomi.’’ Ik knikte vriendelijk en mompelde een hoi, nog steeds niet opkijkend. Ik opende de koelkast en verborg mezelf er haast in. ‘’Heb je hard gelopen of zat er iemand achter je aan, je gezicht is zo rood?’’ Ik schudde mijn hoofd en zuchtte geërgerd, ‘’heb je een goede dag gehad vandaag?’’ Voegde hij er aan toe nadat hij mijn broertje om hulp vroeg. Voordat ik antwoord kon geven had Charlotte er zich al mee bemoeid waardoor ik haar gapend aanstaarde.       "Wedden dat het geen van beiden is? Waarschijnlijk heeft ze gewoon een crush op een of ander joch die haar toch niet ziet zitten en per ongeluk tegen haar aanbotste,’’ sprak ze en ze liet haar grijns omtoveren tot een brede glimlach. "Ik bedoel, zo wanhopig moet je toch echt worden, je bent het niet van jezelf," voegde ze er aan toe, iets wat totaal niet nodig was geweest. Ze nam een slok van haar thee en ik volgde haar bewegingen op de voet tot ze zichzelf op het aanrecht hees. ‘’Naomi weet daar alles van, natuurlijk.’’ Ik klakte geërgerd met mijn tong en wou haar het liefst zo snel mogelijk de haren in vliegen maar ik hield me in, ik had al te veel aan mijn hoofd. ‘’Kun je gewoon voor een keer je bek houden?’’ Kaatste ik terug.       ‘’Ik had gewoon snel gefietst want het was godverdomme koud.’’ Mijn handen gingen naar het pak melk en ik schonk wat in voor mijzelf, ‘’en waarom mag zij al die dingen over mij zeggen?’’ Siste ik en keek kort naar Oliver, ‘’kun je niet gewoon voor een keer die muts af doen? Dat is niet erg hygiënisch.’’ Mijn ogen gingen van hem naar mijn vader en toen weer naar Charlotte, ‘’ik hoorde trouwens van alles over jou en Nolan, is het waar?’’

---

Dylan Valentino DiAngelo Een lichte blos verscheen op haar wangen, ik had niet anders verwacht, ‘’dankjewel. Het is inderdaad een nieuw geurtje,’’ ik glimlachte zwakjes richting haar en snoof het parfum op. Ze knikte kort op mijn antwoord en overhandigde mij een glas cola waar ik rustig aan sipte. ‘’Dat is prima hoor, het is toch een hectische boel in het dorp.’’ Nu was het mijn beurt om te knikken en onze ogen haakte nogmaals in elkaar, ‘’ja, eet gezellig een keer mee, Dylan.’’ Ik lachte kort en schudde mijn hoofd. Was het maar zo makkelijk.       ‘’Ja, maar het zal wel veel gezeur zijn over het gedoe in het dorp,’’ beantwoordde ze mijn vraag en ik rolde mijn ogen. ‘’Inderdaad,’’ mompelde ik. ‘’Kom, voordat je zometeen alle saus op eet,’’ vervolgde ze en ze grijnsde lichtjes waardoor het automatisch op mij oversloeg. Haastig stapte ik achter haar aan richting de garage, we hadden daar nu al enkele maanden ‘bijles’ en het was een perfecte plek waar niemand hen zo snel zou storen. We stapten allebei de garage in nadat ze de deur van het slot had gehaald, ik keek haar kort aan voordat ik naar binnen stapte en mij omdraaide terwijl zij de deur weer op slot draaide en mij uitdagend aan keek. Ze had een grijns op haar gezicht en ik zag hoe ze met haar ogen mijn gezicht bestudeerde.       Ik voelde mijn adem wat stoken en zeker hoe ze daar zo tegen de deur aan leunde, zo onbegrepen en zo prachtig. ‘’Ik moest nog wat oefenen voor mijn theaterklas,’’ ik stapte wat dichterbij en stond nu tegen haar aan. ‘’We hadden een.. Een theaterkus en ik wist niet of ik het wel goed deed,’’ ik grijnsde en drukte mijn lippen ruig op die van haar voordat ik weer wat terugdeinsde en een hand door mijn haar liet gaan.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Met zijn mond vol begroette Joel mij terug en veranderde zijn onderuitgezakte zithouding. Mijn vraag op de keuring beantwoordde hij door te zeggen dat hij wel mee zou gaan als ik dat graag wilde, maar erg enthousiast kwam hij niet over. "Maar verwacht niet teveel van me, ik ga niet om acht uur al opstaan. Dat je het weet," voegde hij met een lichte grijns toe. "Als jij het niet wilt, hoeft het niet, hé?" zei ik voor de zekerheid, ik wilde niet dat hij zich door mij verplicht voelde. "Maar ik zou het natuurlijk wel leuk vinden als je meegaat."
Joel was intussen opgestaan van de bank en las wat op zijn telefoon, wat hem een glimlach op zijn gezicht liet toveren en waardoor hij even zachtjes lachte. "Maar ik ga naar Tobias toe. En ja, ik zal voorzichtig zijn, en zal op tijd thuis zijn." Direct begreep ik van wie hij zojuist een bericht had gekregen. Zijn lippen drukte hij kort op mijn voorhoofd, waarna hij zijn sleutels van het aanrecht pakte en vertrok. "Veel plezier! Doe Tobias de groeten en tot vanavond!" riep ik hem nog achterna, niet wetend of hij mij gehoord had.
Erg lang was ik niet alleen, want een tijdje later kwam Michael het huis binnen. In eerste instantie had ik hem niet aan horen komen, dus ik veerde licht op toen ik ineens een paar lippen op mijn wang voelde, maar deed toen toch mijn best te glimlachen. "Hey amore...," klonk zijn stem vlak achter mij, waarna hij mij ineens een groot boeket rozen met een witte strik eromheen geeft. Een snelle kus belandde op mijn hoofd, waarna Michael naar de keuken liep en koffie begon te maken. Toch wel blij verrast bedankte ik hem, waarna ik de keuken in liep om de bloemen in een vaas te zetten. Ik drukte een korte kus op zijn lippen en glimlachte. Ik mocht dan niet meer helemaal gelukkig zijn met het huwelijk, maar dat betekende niet dat ik niet meer van zulke momenten van Michael kon genieten. Het feit dat ik het huwelijk niet meer zag zitten was tenslotte meer om zijn andere kant.

---

Tobias David Parker

Toen ik aan kwam fietsen, zag ik Joel al in het gras zitten. Ik gooide mijn fiets naast de zijne neer en plofte toen naast hem in het gras. "Daar hebben we nablijver," zei Joel en keek mij aan. "Vast gezellig, zo'n extra uurtje?" plaagde hij mij. Ik gaf hem lachend een zachte duw tegen zijn schouder, maar speelde het toen wel mee. "Ja, heel gezellig. Zeker met onze lievelingsdocent van geschiedenis. Ik wou dat ik mijn vrije middagen altijd zo kon besteden."
Een zucht kwam uit Joel's mond, terwijl hij zijn armen achter zijn nek vouwde en hier tegenaan leunde. "Ik ben nu al klaar met die drukte hier," zei hij. "Trouwens heb jij al plannen voor de keuring en alles eromheen?" vroeg hij vervolgens.
Ik schudde mijn hoofd. "Ik was eigenlijk niet van plan er heen te gaan. Al die drukte, om een stomme keuring. En je kent me, ik ben sowieso niet graag tussen de mensen, zeker als het om vreemden gaat. Maar als jij naar die keuring komt, denk ik er misschien nog over na."
Ik zuchtte en liet mezelf achterover in het gras vallen. Eigenlijk zat ik nu in tweestrijd. Ik haatte het om tussen de mensen te zijn, met uitzondering van mijn twee beste vrienden, waarvan ik er een crush op eentje had. Maar aan de andere kant kon het best leuk worden als Joel er was, dit was een reden om hem nog eens extra te zien. En het zou ook gezellig zijn als Freddie er ook was, al was ik daar ook lang niet zeker van.

---

"Family don’t end in blood”

NOAH PARKER

• My whole life is about her and I want her life to be all about me •

---

De weg naar huis was niet ver en ik had mijn blik wat stijfjes op de weg voor me gericht terwijl ik langs mijn vader liep. Dat hij moeite leek te hebben met het lopen had ik wel in de gaten, maar ik wist eigenlijk niet goed hoe ik hem daarmee kon helpen, dus bleef ik zwijgen. We hadden de middag doorgebracht met het opbouwen van de markt en hoewel ik het niet wilde toegeven, vond ik het wel fijn dat mijn vader dit met mij had willen doen. Ik had eigenlijk altijd een betere relatie gehad met mijn moeder, wellicht omdat ik niet veel sprak en mijn moeder juist een bol vol energie was, maar dat hield niet in dat ik niet van mijn vader hield.
      Mijn gedachten stopten toen we langs het huis van de familie Greene liepen en bijna automatisch vertraagde mijn pas een beetje, terwijl ik mijn best deed om onopvallend door de ramen naar binnen te kijken. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik haar zag staan en ik voelde hoe mijn handen lichtjes trilden. Ze is zo mooi, dacht ik bij mezelf en een lichte glimlach verscheen op lippen bij de wetenschap dat ze van mij was. Althans, in mijn ogen, hoewel ik zeker wist dat het niet lang zou duren voor zij het ook zo zou gaan zien.
      Met tegenzin volgde ik mijn vader die al wat was doorgelopen, hoewel ik hem makkelijk in haalde. Ik probeerde Bailey even uit mijn gedachten te zetten, wat pas echt fatsoenlijk lukte toen we thuis waren aangekomen en mijn vader me vroeg of ik al zin had in morgen. "Jawel hoor," was mijn korte antwoord. Om eerlijk te zijn keek ik er echt naar uit. Ik wist namelijk dat Bailey er vast ook wel zou zijn en ik wist zeker dat als ik een gesprek met haar kon aanknopen dat zij meteen zou inzien dat ik de ware voor haar ben.
      Mijn dromen werden abrupt onderbroken door mijn vader die met moeite naar de bank gestrompeld was. Ik knikte als antwoord op zijn vraag, waarna ik me naar de badkamer haastte om daar zijn medicijnen te pakken. Snel schonk ik een glas water voor hem in waarna ik terug liep met de medicijnen en deze aan hem overhandigde.
      "Heb je trouwens zin in Fish 'n Chips? Dan haal ik dat zo wel." Vroeg hij ondertussen en ik moest toegeven dat dat wel goed klonk. Maar ik zag ook wel dat het niet heel verstandig was dat hij het ging halen. "Ik kan anders ook wel gaan, ik heb anders toch niks te doen." Bovendien was het een goed excuus om even langs Baileys huis te lopen en te hopen dat ze weer vergat haar gordijnen dicht te doen wanneer ze zich omkleedde, maar ik was bang dat ik de vorige keer gewoon mazzel had gehad.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Joel Evan DiAngelo.
Voor mijn vertrek naar Tobias had mijn moeder me nog duidelijk gemaakt dat ik me tot niks verplicht hoefde te voelen, en dat als ik er echt geen zin in had niet mee hoefde te gaan. Zo was ze nou eenmaal, altijd aan een ander denken en nooit aan haar zelf. Het was erg verleidelijk om het aanbod inderdaad af te slaan, mij kennende, maar ik zag dat het toch stiekem veel voor haar betekende. Wie was ik dan om haar weer alleen te laten gaan? Van mijn vader kon ze immers ook weinig verwachten. Daarom besloot ik mijn eigen behoeften voor morgen even aan de kant te zetten, en gewoon met haar mee te gaan. Het zou bovendien vast wel leuk zijn, toch? 'Nee, nee. Ik vindt het niet erg, ik ga gewoon gezellig mee.' glimlachte ik nog naar haar, voor ik mijn weg naar de voordeur voortzette. Toen ik de deur uitstapte had ze me nog nageroepen om de groeten aan Tobias te doen. 'Doe ik.' riep ik, waarna ik de deur achter me dicht trok.
Ik was inmiddels naar de plek gefietst waar ik met Tobias afgesproken had, en had mijn fiets niet al te zacht in het gras neer gegooid, en was onderuitgezakken tegen de oude boom aan gaan zitten. Niet veel later verscheen Tobias, en ik kon natuurlijk de kans om hem te plagen met het voorval van die dag niet aan me voorbij te laten gaan. Hierom gaf hij lachend een zachte duw tegen mijn schouder toen hij eenmaal naast mij neer op het gras geploft was. Ik schoot in de lach. 'Ook echt alleen jij krijgt dat het laatste uur van de schoolweek voor elkaar huh?' lachte ik. Tot mijn vermaak speelde hij het spelletje daarna wel mee. 'Daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar ik vindt het wel echt super lullig dat ik niet uitgenodigd was voor de party.' zei ik nu gespeeld serieus.
Tobias schudde zijn hoofd om mijn volgende vraag. Hij dacht schijnbaar hetzelfde als ik over dat hele gedoe om die keuring, wat me niets verbaasde. Tobias sloot zich ook graag af van andere mensen, alleen had dat weer een andere reden dan bij mij. De reden waarvan ik nog steeds te schijterig was om het hem gewoon een keer te vertellen. Een kleine glimlach vormde zich rond mijn lippen toen hij zei dat hij zou overwegen te komen mits ik dat ook zou doen. 'Ik had beloofd met mijn ma mee te gaan, aangezien ik vrijwel zeker weet dat het veel voor betekent.' zei ik, en keek Tobias aan. Waarschijnlijk wist hij ook wel dat ik er niet om stond te springen om te gaan, maar mijn moeder deed altijd zoveel voor me. Ik zou wel een rasechte zak zijn zou ik niet gaan. Nee, ik was niet van plan trekjes van mijn vader over te nemen. 'Maar het zou natuurlijk wel wat leuker zijn als jij met ons mee zou gaan. Ik kan het wel vragen, als je wilt?' vroeg ik, er stiekem op hopend dat hij mijn aanbod zou aanvaarden. Ik was graag bij Tobias in de buurt, en misshien wel iets te graag, aangezien ik nooit vrijwillig bij iemand in de buurt heb willen zijn. Maar alles was zo normaal met Tobias. Bij hem leek het niet gelijk op een geheel interview over mijn leven als hij wat vroeg. 'Maar genoeg over dat gedoe, hoe was jouw week verder? Nog meer theekransjes gehouden in het geschiedenis lokaal toevallig?' vroeg ik, en moest mijn best doen mijn lach in te houden.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 21:49 ]

---

How far is far