• Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

    • Rollen •
    Familie Greene
    Vader • Oliver Greene • 39 • McDowell
    Moeder • Cinta Charlotte Greene-Nagi • 37 • MatthewMMurdock
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Greene • 17 • Cohan
    Jessie Connor Greene • 17 • Papyrus
    Bailey Valentina Greene • 16 • Falahee

    Familie Parker
    Vader • Charlie Kevin Parker • 38 • MatthewMMurdock
    Moeder • Anaïs Parker • 37 • SAWFT
    Kinderen •
    • •
    Noah Parker • 18 • Sempre
    Tobias David Parker • 16 • Defan

    Familie Beckett
    Vader • Thomas 'Tom' Beckett • 41 • McDowell
    Moeder • Alexis "Alex" Beckett-Dourdan • 38 • Cohan
    Kinderen •
    Charlotte Leah Beckett • 18 • Gambit
    Naomi Beckett • 17 • watahmaloehn
    Oliver Stanley Beckett • 16 • MatthewMMurdock

    Familie Baker
    Vader • Archer Baker • 40 • SAWFT
    Moeder • Alexandra Catherine Baker-Avery • 36 • MrsLyon

    Familie DiAngelo
    Vader • Micheal Gianluca DiAngelo • 40 • Falahee
    Moeder • Abby Lucia DiAngelo-Tremblay • 38 • Defan
    Kinderen •
    Joel Evan DiAngelo • 17 • Porter
    Dylan Valentino DiAngelo • 16 • watahmaloehn
    • • Arioline

    • Overige Buurtbewoners


    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen MatthewMMurdock maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Story so far •
    Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
    Theekransje vanaf 19.00
    Pokeravond vanaf 21.00
    Beiden in het huis van de familie Greene

    [ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]


    Bowties were never Cooler

    A R C H E R • B A K E R
    • Distracted by his family. •

    ‘Natuurlijk wil ik het doen, anders stel ik het toch niet voor? En dan kan iedereen hier tenminste ook nog enigszins op tijd naar hun gezinnen toen, en dan kan jij ook op tijd mee naar huis met ons,' antwoordde Lexie glimlachend, waardoor ik niet anders kon dan deze beantwoorden. Sinds het... voorval is ons huwelijk zeker sterker geworden, het is alsof we elkaar weer aan het vinden zijn.
          Alexandra deed alsof ze precies begreep waar ik het over had, wat ik stiekem ook wel verwacht had van haar. 'Laat me raden, uitlaat? Ach, probeer het ook maar niet uit te leggen. Ik snap het toch niet.' Grijnzend keek ik haar aan. 'Uitlaat is wat ik ook verwacht, maar met Gunner weet je het maar nooit.'
          De jongen liep net langs, en wierp me een wat onzeker glimlachje. Het was echter een grap geweest, waardoor ik hem lachend aankeek en een schouderklopje gaf, waarna ik hem vroeg of hij hier straks mee aan het werk wilde gaan. De jongen probeerde zichzelf al een tijdje te bewijzen hier, misschien dat ik hem eens een kans moest geven. Tot nu was het enkel een stage geweest voor hem, maar mocht hij het goed blijven doen dan kon hij hier blijven.
          Mijn ogen gleden weer naar mijn prachtige vrouw. Ze fronste, waarna ze me een zacht duwtje gaf, wat niet al teveel effect op mij had. ‘Hey, onze zoon is geen duiveltje. Hij is gewoon erg nieuwsgierig, en hij is gewoon erg geïnteresseerd in auto’s. Wat wil een vader met een garage nou nog meer? En dat hij in zijn waarom fase zit.. Tja.. Dat heeft Michael zelf ook vast wel gehad.’ Ik lachte om haar moederlijke gedrag, waarna ik haar een zachte kus op haar lippen gaf. 'Wat jij wilt, schat.'
          ‘Afgezien van de eerste paar jaar.. Nee, dan ben ik niet anders gewend. En het enige? Er zitten nog wel meer vegen op je gezicht,' lachte ze, waarna ze over mijn hele gezicht wees. Ach, ik werkte in een garage, het hoorde erbij. 'Ik ben nog altijd de aantrekkelijkste man hier.' Michael begon luid te lachen door mijn opmerking, gezien hij niet ver van mij afstond.
          Lexie leek er geen problemen meer mee te hebben om het papierwerk te doen, waardoor ik haar dankbaar aankeek. Ik was niet meer van plan haar tegen te spreken. Ik knikte dan ook als antwoord. Zowel Lexie als de kinderen leken hier hun tweede huis gemaakt te hebben. Ze leken zich hier soms prettiger te voelen dan ik deed.
          ‘Liggen alle papieren in je kantoor? Of kan ik die her en der bij de mannen oppikken?’ zoekend keek ik rond. 'Als het goed is liggen de meeste op het kantoor. Sommigen zullen echter hun papierwerk nog bij hun hebben.'
          Een paar armen gleden om me heen, waardoor ik glimlachend naar Lexie keek. Haar prachtige lippen stonden gevormd in een aantrekkelijke glimlach. ‘Ga je nog pokeren vanavond? Of blijf je thuis?’ Het voelde alsof ik haar teleur zou stellen met mijn antwoord, maar stiekem had ik wel wat behoefte aan de aanwezigheid van andere mannen, niet degene met wie ik de hele dag door werkte. Het bood wat rust van mijn hectische leven, zowel op het werk als thuis met de kinderen. 'Ik was wel van plan te gaan.'

    A N A Ï S • P A R K E R
    • Trying to help a neighbour out. •

    'Inderdaad,' stemde Dylan in. Blijkbaar was hij ook geen al te grote fan van het hele gedoe. Op zich viel het wel mee, maar de stress die ik erbij had gekregen door alle zorgen qua bakwerk zorgde ervoor dat ik er al minder behoefte aan had dan voorgaande jaren. Of misschien werd ik er wel gewoon te oud voor.
          'We hadden een.. Een theaterkus en ik wist niet of ik het wel goed deed,' zei Dylan grijnzend nadat hij zijn ogen de kost had gegeven. Zijn lippen vonden de mijne, ditmaal ruwer dan ik gewend was. Al was dat misschien omdat ik Dylan met Charlie wist te vergelijken. Dylan wist van aanpakken, wat ik zeker wel waardeerde. Toen ik er echter dieper op in wilde gaan zette hij een stap naar achteren.
          Ik keek kort verontwaardigd, waarna ik inging op zijn spelletje. 'Hmm,' begon ik, 'dat was inderdaad wel oké.' Een triomfantelijke grijns speelde op mijn gezicht, terwijl ik mezelf van de deur afdrukte. Met rustige passen liep ik langs Dylan af, waarna ik zacht wat muziek opzette. Het was fijn dat hier een stereo stond, gezien ik zelf dol was op muziek.
          Ik draaide me vervolgens terug om naar Dylan, terwijl ik een hand door mijn haren liet glijden. Eenzelfde beweging die hij kort geleden maakte. 'Je miste echter wat... techniek.' Uitdagend beet ik op mijn lip, terwijl ik hem met een speelse twinkeling in mijn ogen aankeek. 'Maar ik denk dat we wat meer moeten oefenen daarop, je mag immers niet falen, Dylan.'
          Ik legde mijn wijsvinger tussen mijn lippen, waarna ik er zacht op beet, terwijl ik mijn hoofd wat kantelde en mijn ogen kort over Dylan lieten glijden. Het was zo ver dat mijn opgewonden staat het won van mijn geweten. Fuck it dat hij jonger was, hij wist wat hij deed en leek ervan te genieten, net als ik deed. Wat kon er zo slecht aan zijn? color]


    I'm your little ray of pitch black.

    Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan


    De woorden van haar jongste dochter bevielen haar niet. Alexis mocht dan wel geen strenge moeder zijn, ze schreeuwde niet en was helemaal niet snel geïrriteerd. Voordat zij er echter wat van kon zeggen kwam Tom al binnen, die hun dochter de les wees en haar begroette. Ze kuste hem terug, niet helemaal sterk: ze had nog altijd een gevoel van dichtklappen. "Prima, het dossier van de patiënt moest af, dus ik kon niet eerder weg." Dit was ook meteen een antwoord op haar dochter, al verdiende zij deze eigenlijk niet. Het kon niet uitgesteld worden, dan zouden de verplegers niet genoeg informatie hebben. Overwegend zou ze zelfs iemand dood op haar geweten kunnen hebben puur omdat ze geen zin of tijd had om de verloop, omstandigheden en bijzonderheden op te schrijven.
          De volgende scène tussen de twee dames was gewoon schrikbarend, ze kon haast niet geloven dat haar kinderen zich zo slecht konden gedragen, maar jammer genoeg kwam dit vaker dan eens voor. Soms vroeg ze zich af of het iets wat zij fout hadden gedaan als ouders en bovenal zij als moeder. Ze waren jonge ouders en zij was psychisch verre van stabiel, daarbij werkte zij veel. "Wacht eens even Charlotte," hield ze haar dochter terug. "Dit soort dingen zeg je niet tegen je zusje en je trapt haar ook niet. Ik wil dat je dit weekend helpt bij de markt en goed, ongeacht wat je vader heeft gezegd. Hetzelfde geld voor jou, Naomi. Je vader en ik zullen nog wel kijken of jullie hier zo makkelijk mee weg komen, vooral jij, je bent de oudste nog wel." Bij het laatste keek ze de strawberry blonde weer aan. Ze zuchtte, er moest echt wat aan het gedrag van haar dochters gedaan worden. Tegen elkaar, hun broertje en anderen.
          Ze keek haar man kort aan, legde haar hand zacht, in haar voorzichtige aanrakingen, op zijn onderarm en hing haar jas op in de hal, waarna haar schoenen volgde, ze ruimde haar tas op en ging naar de keuken, waar hun zoon bezig was met koken. Tom sprak ze later wel, ze wou eerst even wat aandacht aan Oliver geven. "Ziet er goed uit, Oli," zei ze met een glimlach en drukte een kus op zijn wang, haar hand had ze op zijn schouder. "Hoe was je dag?" Ze mocht dan wel niet zo close zijn met haar zoon als haar man was, een grote reden was zijn naam, maar hij was nog steeds haar jongetje. "Kan ik ergens mee helpen?"

    [ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 21:20 ]


    Reality's overrated.

    Bailey Valentina Greene
    16 • Outfit




    "Is goed. Doe alleen niets wat je niet goed lijk en kom ook even helpen op de markt. Ik kan alle hulp gebruiken." Ik kan nog net een paar rollende ogen tegenhouden. Iets wat ik zeker iets te vaak doe. ''Geen zorgen.. Ik ken hem al jaren, het is goed.' zeg ik waarna ik even knik. 'Ja, komt goed..' zeg ik. Ik doe ondertussen wat vieze borden in de afwas en begin het langzaam af te wassen. Opeens voel ik haar wat haar uit mijn gezicht duwen en ik kijk naar haar. "Je bent zo'n mooi meisje? Waarom ben je er niet wat zuiniger op?" zegt ze en ik glimlach zwakjes.
    Ik snapte het ergens wel. Als ik écht was opgegroeid in haar cultuur zou ik waarschijnlijk hetzelfde denken. Maar aan de andere kant... Je groeit er wel mee op.. Hier is het niet meer dan normaal. Ik weet dat ze in elk geval mij nog probeert op het 'rechte pad' te houden, maar het is gewoon niet zo... Makkelijk. Je wilt er niet buiten vallen.. Dat is hoe het allemaal bij mij is begonnen, right? Ik vergeet helemaal te antwoorden en knipper een paar keer. 'Dankje..' zeg ik met een lichte glimlach en ik kijk naar mijn handen die nog steeds in het sop staan. 'Ik moet het van iemand hebben toch?' zeg ik met een klein lachje en ik was de rest ook af waarna ik het in het rek zet. 'Moet ik nog iets doen?' vraag ik haar.


    El Diablo.


    Joel Evan DiAngelo.
    Terwijl ik me verbaasde over hoe Tobias het voor elkaar gekregen had om precies op vrijdag het laatste uur na te moeten komen, haalde hij enkel zijn schouders op. Ik had kunnen weten dat het niet bij alleen schouders ophalen bleef, Tobias kennende. Ik was namelijk degene die de schuld kreeg van zijn na schoolse afspraakje met zijn geschiedenis leraar. Hij probeerde serieus over te komen, maar veraadde zichzelf binnen de kortste keren door in de lach te schieten. Typisch. 'Ja joh, geef mij maar weer de schuld.' zei ik gespeeld beledigd, en gaf hem nu op mijn beurt een duw tegen zijn schouder. 'Moet je ook maar niet zo nieuwschierig zijn, Parker.' zei ik. 'Maar ik zal je in het vervolg nog eens vragen of je langs kan komen, tss.' zei ik nog zogenaamd nog steeds beledigd. Waarschijnlijk had Tobias het bij mij ook binnen de kortste keren door dat ik maar een beetje aan klooien was. Maar dat kwam denk ik vooral door de speelse grijns rondom mijn lippen die alles veraadde. Ik lachte om zijn volgende antwoord, op mijn opmerking over hoe lullig ik het wel niet vond dat ik niet uitgenodigd was. 'Ik zou zeggen probeer het. Misschien heeft hij wel behoefte aan een extra leerling om te vervelen.' zei ik. Ik zou het zelf in elk geval niet erg vinden, zo'n extra uurtje, zolang het maar met Tobias zou zijn. Ik baalde er dan ook enorm van dat we niet bij elkaar in de klas zaten. Maar aan de andere kant was dat misschien maar beter ook voor mijn cijfers. Als Tobias bij mij in de klas zou zitten zou ik constant afgeleid zijn.
    Zijn volgende antwoord verbaasde mij enigzins. Ik wist dat Tobias publieke plekken vol vreemden liever ontweek, wat ik overigens als geen ander begreep. Hierom vond ik het dan ook vrij apart dat hij mijn aanbod om met ons mee te gaan naar de keuring aanvaarde. Natuurlijk was ik er erg blij om dat we misschien morgen samen over de markt zouden slenteren, in plaats van ik alleen met hoogst waarschijnlijk beide mijn ouders. Want om eerlijk te zijn had ik er absoluut geen zin in om daar ook met mijn vader te lopen. Daarnaast vond ik het natuurlijk ook fijn om bij Tobias te zijn. Ik kon dan ook niet wachten om het voorstel aan mijn moeder voor te leggen. Mijn vader zal ik maar zo veel mogelijk met rust laten. Maar om eerlijk te zijn boeit zijn mening mij in het algemeen vrij weinig.
    Ik lachte zacht om zijn antwoord. Ik had zo mijn vermoedens dat een nablijvende Tobias maar zelden voor kwam, dat maakte het voorval nog komischer. Ik zag hoe de lucht met de minuut net iets donkerder begon te worden. 'Misschien kunnen we straks beter verplaatsen naar mijn huis, kunnen we gelijk vragen of je morgen met ons mee kan.' stelde ik voor. 'Maar ik was sowieso wel van plan je morgen te komen vervelen.' zei ik met een lichte grijns. 'Nee, zo makkelijk kom je niet van me af Parker.'.

    [ bericht aangepast op 10 maart 2016 - 11:42 ]


    How far is far

    Micheal Gianluca DiAngelo
    40 • Outfit




    Ik zag een glimlach op haar lippen maar het voelde gewoon niet goed. "Ja, mijn dag was prima. En die van jou?" zei ze en een frons verschijnt op mijn gezicht. Ze was wel erg kortaf. Ik hou mijn blik strak gericht op haar gezicht en ik kijk haar aan met vernauwde ogen. 'Ja.. Mijn dag was wel goed..' zeg ik en onbedoeld ligt de nadruk een beetje op was. Ik zucht even en kijk weg van haar, waarna ik op sta. 'Ga je vanavond nog naar de Greenes..?' vraag ik haar terwijl ik wat dingen pak voor panini's, nog steeds kijk ik haar niet aan.
    Had ik iets gedaan? Nee toch.. Mijn gedrag is niet veranderd.. Zover ik weet heeft ze het geaccepteerd, of in elk geval geleerd ermee te leven. Heb ik iets gemist hier..? Ik zucht even en kijk naar buiten. 'Nou vertel eens.. Wat is er aan de hand hmh?' zeg ik. Nog steeds kijk ik haar niet aan, mijn blik strak op de straat voor me gericht. Opeens voel ik een scherpe pijn door mijn vinger gaan en ik trek mijn hand gelijk weg. 'Natuurlijk...' mompel ik. Ik kijk naar mijn bloedende vinger en leg het mes neer, waarna ik op zoek ga naar een pleister of iets dergelijks.


    El Diablo.


    Jessie Connor Greene.
    Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht toen Freddie instemde om te komen, dat was in ieder geval één ding uit de weg. Haar aanwezigheid op zich was al genoeg voor mij. Nieuwsgierig viel mijn blik op haar telefoon, ik vroeg me af wat haar zo deed lachen maar het scherm was net te ver afgewend om te het te kunnen zien. Nou ja, vroeg of later vertelde ze me alles dus ik nam aan dat dit nog wel boven water zou komen, ik was nou niet het type om mijn neus in andermans zaken te steken en als Freddie me iets wilde vertellen hoorde ik het snel genoeg. Nadat ze de mobiel weer in haar zak opborg stelde ze een vraag die mijn wangen deed verkleuren en ik keek weg van haar. Hopelijk kon ik de kou de schuld geven van de kleur, al lukte dat nooit, zeker niet met mijn tweelingzus. Daarvoor voelde ze me veel te goed aan. "Prima, ik wilde hem eigenlijk nog vragen of hij ook morgen meewilde. Hoezo, trouwens?" kaatste ik terug en zodra ik terug durfde te kijken was het met een argwanende blik. Niemand wist echt wat er tussen mij en Oliver speelde, zelfs ik niet als ik eerlijk was. Ik volgde haar het pad op bij de boerderij en naar binnen, waar ik in opluchting zuchtte omdat het hier een stuk warmer was. Het verbaasde me dat wij als laatste thuis waren, meestal was ik een van de eersten. Ach ja. "Selamat siang, mama," begroette ik mijn moeder als eerst, alvorens dat ook te doen bij mijn vader en Bailey. Ik zette mijn tas naast de deur en mijn schoenen ernaast nadat ik die had uitgedaan. Schoenen in huis vond ik overbodig en het was niet zo ontzettend veel moeite om ze weer aan te trekken als ik buiten moest zijn voor Richard of welke andere reden dan ook.


    Because I love him, do I need another reason?

    Naomi Beckett

    Het duurde niet lang voordat mijn vader doorhad dat ik het over hem had, ‘’ik ben niet chagrijnig,’’ verdedigde hij zichzelf. ‘’En zo praat je niet tegen je moeder, ze heeft een lange dag gehad. Laat haar even bijkomen.’’ Mijn ogen gingen over het gelaat van mijn vader en ik schudde mijn hoofd, niet dat het me wat kon schelen maar ik vroeg gewoon wat; dat het er misschien wat botter uitkwam was niet mijn schuld. ‘’Prima, het dossier van de patiënt moest af, dus ik kon niet eerder weg,’’ antwoordde mijn moeder al denk ik dat ze zich eerder verantwoordde tegen Tom.
          Toen ik dacht dat de strijdbijl eindelijk was begraven liet Charlotte het er natuurlijk niet bij zitten, ‘’als ik jou was zou ik die mierzoete glimlach maar snel van die mislukte kop van je afhalen. Want echt, je bent één en al jaloezie nu. Denk je nou echt dat ook maar iemand je opmerkt? Als je vandaag dood zou gaan, zou niemand het opvallen. Niet alleen door dat hoofd van je maar ook nog eens door dat vreselijk irritante stemmetje van je, Naomi.’’
          Ik keek haar verbijsterd aan, pardon? ‘’Maar maak je daar maar geen zorgen over hoor. In dat hoofd zit ook vrij weinig, dus je hoeft in ieder geval niet bang te zijn dat je terecht komt bij een opleiding waar iedereen niet alleen knapper, maar ook nog eens slimmer is dan jij bent.’’
    Ze praatte zacht en mijn moeder of vader kon het waarschijnlijk niet horen, toen ze de woonkamer uitliep trapte ze nog eens hard tegen mijn schenen uit waardoor ik een harde gil slaakte; misschien iets té geforceerd maar geloof me, het deed pijn.
    Gelukkig hield mijn moeder haar al gauw tegen, "dit soort dingen zeg je niet tegen je zusje en je trapt haar ook niet. Ik wil dat je dit weekend helpt bij de markt en goed, ongeacht wat je vader heeft gezegd. Hetzelfde geld voor jou, Naomi. Je vader en ik zullen nog wel kijken of jullie hier zo makkelijk mee weg komen, vooral jij, je bent de oudste nog wel." Ik fronste, werd ik nou ook gestraft en moest ik helpen?
          ‘’Niet dat het echt gaat gebeuren want jij vergeet het toch weer, te druk met je werk en met andere dingen; geheime dingen want je vertelt anders altijd dezelfde kut smoes!’’ Ik keek even boos naar Charlotte door het keukenraampje, ‘’ik hoop dat je blij bent,’’ mompelde ik en lag met mijn hofod op de banksteun. ‘’Trut,’’ fluisterde ik er achter aan om toch mijn frustratie kwijt te kunnen maar geen preek of standje meer wou krijgen van mijn vader of moeder.


    Dylan Valentino DiAngelo


    ‘’Hmm,’’ begon ze, ‘’dat was inderdaad wel oké.’’ Ze grijnsde triomfantelijk en stapte weg van de deur waarna ze met rustige passen langs mij liep en de muziek aanzette. Ik fronste en lachte kort, ze liet een hand door haar haren gaan en ik voelde een kriebel in mijn buik. Waarom was ze zo aantrekkelijk? ‘’Je miste echter wat.. Techniek.’’ Weer fronste ik, ‘’trap nou niet op mijn ego,’’ ik grijnsde lihctjes en keek naar haar twinkelende ogen waarmee ze me aanstaarde en op haar lip beet. ‘’Maar ik denk dat we wat meer oefenen daarop, je mag immers niet falen, Dylan.’’
          Ik trok mijn shirt iets omhoog en kuste haar terwijl ik mijn lichaam tegen haar aan duwde. Het feit dat we zoveel qua leeftijd verschilde leek op dit moment niet eens uit te maken, was dat mogelijk? Blijkbaar.
    ‘’Leer mij wat techniek dan mevrouw Parker,’’ mompelde ik tegen haar lippen en ik grijnsde. ‘’Jij bent degene met de ervaring.’’ Een paar seconden flitsten wat gedachten van haar en haar man voorbij, iets vervelends; als je het mij vroeg. Ik zag dat liever niet, het was net als mijn vader zien met mijn moeder. Een nachtmerrie.
    Ik probeerde de gedachte weg te schudden maar het was best lastig.
    Mijn handen liet ik kort onder haar shirt gaan terwijl ik nog steeds aan het worstelen met elke gedachte die in mijn hoofd opsprong, god wat is er toch met je aan de hand Dylan? Neuk ‘r en kom er over heen, zo ging dat toch altijd. Waar maakte ik me in godsnaam zorgen om?
          Ik merkte dat ik wat afwezig was en al gauw drukte ik dan ook mijn lippen op die van haar om het niet zo erg te laten opvallen. Mijn handen gingen over haar lichaam en door haar, haar.



    Everything is illuminated by the light of our past.


    Cinta Charlotte Greene-Nagi
    Ik kreeg een berichtje binnen, maar om eerlijk te zijn wist ik al van wie het was. Mijn man stuurde elke dag als hij naar huis kwam een berichtje, en daar was ik enorm blij om. Zo kon ik er rekening mee houden met koken, maar gezien ik pas kon beginnen als deze hapjes stonden te stomen, was ik daar nog niet mee begonnen. Bailey vertelde me dat het wel goed was, en tot mijn tegenzin moest ik me daar maar op schikken. Het liefst hield ik haar thuis, maar dat zou onze band alleen maar slechter maken, net als haar gedrag. Ik zette nog wat dingen op en ging toen nog even in gesprek met mijn dochter, maar net toen ze mij een complimentje leek te maken, kwam mijn echtgenoot het huis binnen. "Joe!" riep ik terug, maar niet zo hard als hij dat altijd kon, voor hij de keuken in kwam en me een kus gaf. Ik kuste hem zacht even terug, terwijl ik de deur nogmaals hoorde, wat de tweeling moest zijn. Ik bloosde licht bij de woorden van mijn man, alsof ik nogsteeds dat verliefde tienermeisje van toen was. "Jij ziet er zeker ook niet verkeerd uit, suami saya tampan" Ik was nog altijd verrast en vooral erg gevleid dat hij voor mij mijn taal probeerde te spreken, al ging het verre van vlekkeloos. Het proberen was het belangrijkst. Ik drukte hem nog een kus toe en draaide me toen naar onze oudste dochter en zoon ook de keuken in waren gelopen. Freddie deed weer eens heel erg raar en stonk enorm naar tabak. Ik bleef er zo ver mogelijk vandaan, maar wist ook wel hoe het rook. "Frederica Kaya Green, blijf jij eens even hier." zei ik, voor ik een kus op Jessie's wang drukte. De tweeling hadden we tweetalig weten op te voeden, al waren we helaas met Bailey te laat begonnen om het te laten lukken, waardoor we er na een jaar ook mee waren gestopt en eht met haar op Engels hebben gehouden. "Hey, sayang" Ik liet hem weer gaan en draaide even het vuur uit, zodat het niet zou verbranden. Ik draaide me naar mijn oudste dochter en legde mijn warme handjes op haar koude gezicht. "Mana kita pergi salah untuk membuat Anda berubah seperti ini?" mompelde ik zacht, voor ik haar echt aankeek. "We roken niet op ons erf, dus niet in huis, niet op de velden, en al helemaal niet in de stal. Als je zo doorgaat gaan we afspraken maken met een afkickprogramma, want dit is niet goed, puteri." Ik liet haar weer los en keek de keuken rond. "Wil nog iemand helpen met het eten voor vanavond? Of niet?" Ik snapte als Bailey nu de anderen er ook waren het liefst iets anders ging doen, maar dat hoorde ik zo wel. Jessie hielp me graag, du waarschijnlijk zouden we samen overblijven, maar het kon net zo goed dat Oliver me kwam helpen.


    Bowties were never Cooler


    Thomas 'Tom' Beckett
    Alexis kwam thuis en eigenlijk werd het kiften tussen de beide meiden alleen maar erger. Ik kon niet geloven dat ze zo weinig respect voor elkaar hadden en de woorden die ze elkaar toewierpen, daar kon ik al helemaal niet bij. Zelfs Alexis was niet veilig voor de brutaliteit van haar dochter en ik had er schoon genoeg van. Het was toch niet te veel gevraagd om een avond zonder ruzie te hebben. Het moest nu maar eens ophouden. Ik glimlachte terug naar Alexis en streek zacht over haar arm heen en keek haar even na, voordat ik me omdraaide naar de twee meiden. 'Naomi, Charlotte, allebei op de bank zitten, nu'! Ik verhief mijn stem, zodat ze wel moesten luisteren en ik keek de beide meiden allebei een voor een strak aan. 'Zo gaan wij hier niet met elkaar om, dat weten jullie allebei heel goed, zo hebben we jullie niet opgevoed' Ik keek weer naar Charlotte. 'Jij gaat morgen met mij mee naar de markt, en je komt er deze keer niet onder uit' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek naar Naomi en bleef even in stil in gedachte, om haar te laten doordringen dat ik het meende en dat ik bezig was met een flinke straf voor haar. Haar telefoon afpakken was misschien nog te mild, met huisarrest was ze juist blij en daar moest ik toch nog eens met haar over in gesprek. 'Luister, nog een keer zo brutaal en respectloos tegen iedereen in dit huis, en vooral tegen je moeder en mij en ik stuur je naar het klooster' zei ik tenslotte, na een poosje stil te zijn geweest. Als dat de enige manier was om haar wat respect bij te leren, dan zij dat maar zo, maar het moest opgehouden zijn met de ruzies in dit huis. 'Heb je me gehoord? Het is jou keuze, of je doet normaal, of er komen maatregelen' vroeg ik haar streng. Ze moest niet denken dat het een grapje was, ik was bloedserieus. De hoofdpijn begon heviger te worden en ik wreef even over m'n voorhoofd. Als dit voorbij was, moest ik echt maar eens op zoek naar aspirine.


    'Darling, just hold on'


    Oliver Greene
    Ik kwam thuis en de etensgeuren kwamen me eigenlijk al tegemoet en ik vond Cinta en Bailey in de keuken, waar ik ze allebei begroette. Ik kuste Cinta op haar mond en vertelde haar in gebrekkig Indonesisch dat ik haar prachtig vond. Ze bloosde lichtjes en ik glimlachte mijn speciale lach die ik eigenlijk alleen voor haar bewaarde naar haar en streek lichtjes over haar wang. Bailey zou wel weer vinden dat we klef deden, maar he, Cinta was mijn vrouw, dan mocht het en als ze er problemen mee had, dan kon ze altijd nog naar de woonkamer of ergens anders naar toe. 'Hm' gaf ik als antwoord toen ze iets in het Indonesisch tegen me zei, ik moest even diep graven, want ik kon het niet altijd vertalen en zeker als ze een keer boos werd, dat er dan ook wel Indonesische scheldwoorden de lucht door gingen, al gebeurde het zelden dat we ruzie hadden. Freddie en Jessie waren ondertussen ook thuis gekomen en ik rook de geur van wiet en ik keek argwanend naar Freddie. Ik wilde er wat van zeggen, maar Cinta was me voor en ik luisterde naar de woorden van mijn vrouw. Het kon toch niet dat Freddie wiet zou gebruiken of Jessie. Ik werd even afgeleid door Jessie die me begroette en ik grijnsde naar hem. 'Hoe was het op school vandaag? Nog iets nieuws geleerd'? Ik keek weer op naar Cinta vroeg of er iemand wilde helpen met eten en ik stak mijn hand op. 'Ik help je wel' Ik knipoogde naar haar, meestal betekende dat ook dat ik van alles eerst moest proeven en iedereen daar gek van werd. Ik kon het niet helpen dat ik gek was op de kookkunsten van Cinta. Ik keek even naar Freddie en fronste m'n wenkbrauwen. 'Ik weet niet wat je gedaan hebt Freds, maar ga je maar even opfrissen voordat we straks gaan eten' Ik knikte haar bemoedigend toe. Waarschijnlijk was het niets, maar ik kon zweren dat haar pupillen verwijd waren, iets wat ik vaker bij haar had opgemerkt, Misschien moest ik er toch maar eens met haar over praten, of was ik gewoon paranoïde als het op drugs aan kwam.


    'Darling, just hold on'

    ‘Uitlaat is wat ik ook verwacht, maar met Gunner weet je het maar nooit.’ Ik moest even lachen om zijn opmerking, en ik begroette de jongen ook toen hij net langs kwam gelopen. Gunner was hier binnen gekomen als stagiar, maar ik wist ook wel dat Archer eraan zat te denken om hem aan te nemen. ‘Heb je die jongen al eens gevraagd of hij hier wil blijven werken wanneer zijn stage voorbij is? Hij wil graag, en jullie zijn allemaal tevreden over hem.’ Ik knikte naar Gunner die heen en weer liep tussen de verschillende werkplekken, en ik richtte mijn blik vervolgens weer op Archer toen hij me enigszins gelijk leek te geven, iets wat ik in deze discussie altijd wel kreeg. Onze kinderen waren geen duiveltjes, ze waren gewoon erg nieuwsgierig.
          ‘Ik ben nog altijd de aantrekkelijkste man hier.’ Toen deze woorden Archer’s mond hadden verlaten, begon Michael luid te lachen. ‘Wat nou? Archer heeft toevallig wel gelijk Mike, anders zou ik het toch nooit al ruim 20 jaar met hem uithouden zeker? En pas op met wat je zegt, anders stuur ik straks Phyllon op je af en mag hij overal op reageren met waarom.’ Zei ik lachend, waardoor Michael onschuldig zijn handen omhoog stak met een brede lach op zijn gezicht, en zich weer richtte op zijn werk. Het was wel waar, met hier en daar een pauze, en het jaar dat ik in Berlijn zat niet meegerekend, waren we toch al ruim 20 jaar bij elkaar, waarvan bijna 15 jaar getrouwd. Ik wilde het graag voor één keer over doen, vooral omdat we het nu qua financiën wel zouden doen, zoals we er toen van gedroomd hadden.
          ‘Als het goed is liggen de meeste op het kantoor. Sommigen zullen echter hun papierwerk nog bij hun hebben.’ Ik knikte met een glimlach, en ik leek even kort na te denken. Er zou vast genoeg papierwerk op het kantoor liggen, dus ik had nog genoeg te doen voor ik het papierwerk wat de mannen nu nog bij zich hadden nodig had. ‘Ik was wel van plan te gaan.’ Was zijn antwoord op mijn vraag of hij nog ging pokeren, en ik knikte kort. Ik begreep het wel, het was logisch. ‘Goed.. Wil je dan wel helpen met de kinderen naar bed te brengen voor je gaat?’ Ik keek hem vragend aan, al kon ik het antwoord al wel raden. Hij vond het nooit erg, en de kinderen vonden het ook altijd fijn als ze door hun vader naar bed gebracht werden. Cinta zou ook één van haar welbekende ‘theekransjes’ houden bij haar thuis, maar ik voelde er niet veel voor om daar vanavond heen te gaan. Ik wilde nu eens zelf op mijn kinderen passen, al was Naomi echt geweldig met Zola en Phyllon, maar ik bleef vanavond zelf liever bij ze. ‘Ik ga niet naar dat theekransje van Cinta vanavond, Zola was vanmorgen niet helemaal lekker.. En ik ben dan toch liever zelf bij ze. Ze zullen het vast wel begrijpen.’ Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht, terwijl mijn ogen even naar mijn twee kinderen gleden, die in het kantoor van hun vader vredig samen aan de tafel zaten te tekenen. Althans, daar leek het op. Het was echt waar, dat Zola zich niet lekker voelde vanmorgen voor ik haar naar school bracht, maar vaak had ik ook echt geen zin om naar zo’n theekransje te gaan. Ik had twee jonge kinderen, die soms alle energie uit me leken te slurpen wanneer ze uit school kwamen. De andere moeders hadden daar geen last meer van, iedereen had kinderen van een jaar of 16, 17.
          ‘Ik zal maar even bij Zola en Phyllon gaan kijken, het is toch niet erg als Phyllon straks komt kijken? Hij doet altijd voorzichtig.’

    Alexandra Baker—Avery.


    Faith is everything.


    Charlotte Leah Beckett

    "Wacht eens even Charlotte," Ik keek op bij de stem van mijn moeder. En hier zou het komen. "Dit soort dingen zeg je niet tegen je zusje en je trapt haar ook niet. Ik wil dat je dit weekend helpt bij de markt en goed, ongeacht wat je vader heeft gezegd. Hetzelfde geld voor jou, Naomi. Je vader en ik zullen nog wel kijken of jullie hier zo makkelijk mee weg komen, vooral jij, je bent de oudste nog wel," zei ze, waardoor ik haar vol ongeloof aanstaarde. "Sorry, wát zei je?" Vroeg ik wat tegensputterend. Naomi leek er ook niet echt blij mee te zijn, wat mijn woede iets deed zakken. "Dus ik moet nu verplicht naar dat gedoe toe, alleen omdat Naomi haar overdreven gevoelens niet voor haarzelf kan houden en ik daarom er iets van zeg?" Oké, misschien was het heel iets anders maar alsnog was ik het er niet mee eens.
    "Charlotte, Naomi, allebei op de bank zitten, nú!" Werd er door mijn vader gezegd. Ik liep naar de bank en schoof zo ver mogelijk weg van mijn jongere zusje, waarbij ik mijn vader chagrijnig aankeek. "Zo gaan wij hier niet met elkaar om, dat weten jullie allebei heel goed, zo hebben we jullie niet opgevoed. Jij gaat morgen met mij mee naar de markt, en je komt er deze keer niet onder uit," zei hij tegen mij. Terwijl hij daarna tegen Naomi aan het praten was over een of ander klooster, bleef ik hem aanstaren. Ik deed even alsof ik trillerig adem haalde, en zette mijn geschrokken uitdrukking weer op. "Maar pap, ik moet nog een project voor school afmaken. Je zei zojuist dat school belangrijk was. Mag ik alsjeblieft nog één jaartje thuisblijven en verder werken aan het project? Echt waar, het spijt me dat ik zo deed, ik beloof om me te gedragen," zei ik terwijl ik ook een zachte, hoge stem opzette. Mijn blik richtte ik op de grond om het nog geloofwaardiger te maken. "Ik zwéér dat ik volgend jaar wel meega. Ik zal zelfs meehelpen!" Echt niet dat dat zou gebeuren, maar ik moest en zou hier onderuit komen.


    United we stand, divided we fall.

    Bailey Valentina Greene
    16 • Outfit




    Langzaamaan kwamen steeds meer familieleden en ik glimlach even naar mijn vader die over mijn haar aait. 'Hoe gaat het met jou Bai, leuke dag op school gehad?' vroeg hij even later en ik knik. Ik wil net antwoorden als ik de deur hoor dicht vallen, daar zal je de tweeling hebben. Het duurde niet lang voor ze in de keuken stonden. Ik begroet ze zachtjes en kijk weer naar mijn vader. 'Zijn gangetje.. Niets bijzonders eigenlijk..' antwoord ik. Ik bijt mijn lip als ik ze Indonesisch hoor praten en ik kijk even uit het raam. Ik was de enige hier die het niet sprak. Nou ja.. Mijn vader ook niet vloeiend, maar alsnog beter dan mij. De taal lag me gewoon niet. Ik heb het zelfs nog geprobeerd in mijn eentje, toen ik dertien ofzo was. Wat een ramp.. Frans en Spaans is natuurlijk wel weer makkelijk, maar daar heb ik hier weinig aan.
    Ik kijk op mijn mobiel en zie dat ik een berichtje heb van Alissa, een van mijn goede vriendinnen. Snel open ik hem en lach zachtjes. Girl problems.. Ik ben blij dat ik er weer vanaf ben voor deze maand. Thank god.. Snel stuur ik een berichtje terug en stop mijn telefoon terug. "Wil nog iemand helpen met het eten voor vanavond? Of niet?" hoor ik mijn moeder zeggen en ik wil wat zeggen, maar mijn vader is me voor. 'Ik help je wel' zegt hij en ik grijns kort. Goed.. Dat is geregeld. Ik bijt mijn lip en kijk weer op mijn mobiel, waarna ik de nieuwe berichtjes snel lees. Ik lach kort en schud mijn hoofd. 'Ik moet er even vandoor.... Girl problems, zegt genoeg hmh?' zeg ik en ik doe mijn jas aan. Ik stop mijn mobiel en portemonnee in mijn zakken. 'Ik ben weer terug voor het avondeten... Geen zorgen.' zeg ik met een kleine glimlach. Ik zwaai kort en loop naar buiten, waarna ik even diep adem haal. Of het wat uitmaakte dat ik mee eet of niet.. Ze hebben elkaar right? Ik zucht zachtjes en doe een oordopje in mijn rechteroor, waarna ik mijn muziek op zet zonder echt te kijken welk nummer het is. Ik knik even als ik de stem van Adele hoor, goed genoeg.
    Ik loop de supermarkt binnen en pak wat frisdrank, wat snacks en een hoop chocola. Dit moet het doen toch? Ik haal mijn schouders op en loop naar de kassa, waar ik snel betaal met mijn pinpas. Het duurt dan ook niet lang voor ik buiten sta met een kleine, plastic tas. Ik denk na. Ze zal wel honger hebben, Ik heb honger als het weer zover is? Ik haal wederom mijn schouders op en loop langzaam naar de fish & chips kraam..


    El Diablo.

    Frederica "Freddie" Kaya Greene


    De kleur die op de wangen van Jessie verraade hem eigenlijk al en ze grijnsde. "Gewoon," haalde ze haar schouders op. "Uit nieuwsgierigheid. Ik wil wel weten wat er gebeurd in het leven van mijn kleine broertje en of ik nog iemand in elkaar moet slaan." Ze werd even serieus. "Nee echt, als hij je pijn doet dan zal ik zorgen dat hij het bezuurt, dat weet je toch?" Ze mocht dan wel niet heel lang zijn - echt klein was ze dan ook weer niet - maar dat betekende niet dat ze daarom langer na zou denken om iemand een tik te geven of eens flink uit te foeteren.
          Binnen werd ze al snel betrapt, haar zusje had het niet door, maar haar moeder stopte haar en opnieuw gromde ze, om haar hoofd lichtelijk in haar nek te gooien. Ze haatte het als ze bij haar complete naam werd genoemd, Frederica, verschrikkelijk. Ze vroeg zich af hoe ze het in hen hoofd hadden gehaald om haar zo'n naam te geven. Ze wachtte ongeduldig, ze wou door en ze had al zeker geen zin in een preek. Ze overwoog weg te glippen, maar haar moeder was al bij haar voor ze de kans had.
          De woorden van haar moeder deden haar met haar ogen rollen. Ze zou nooit in de stallen roken, maar verder, jawel, ze stak graag een sigaret op -op het terrein. Ze begon te lachen, een beetje spottend. Wauw, een afkickprogramma voor rokers, haar moeder moest eens weten. "Heb ik niet gedaan en een afkicken omdat ik af en toe rook?
    Apa-apaan."
          Nu begon haar vader ook nog eens, konden ze haar niet gewoon met rust laten? "
    Tidak ada, ayah. Maar ik zal het doen." Dat laatste zei ze terwijl ze de keuken uitging, naar de woonkamer. Hier plukte ze acht sigaretten onder de bank vandaan en ging naar boven, maar niet voor ze haar hakken uit had gedaan. Ze kon ze beter ergens verstoppen waar het hele gezin zat. In haar slaapkamer in ieder geval niet, als haar moeder ergens ging zoeken was het daar. In de stallen ook niet, of waar de dieren erbij konden, ze deed het wel graag in de boomgaard, of de schuur.
          Eenmaal boven keek ze op haar telefoon. Paul had geantwoord.
    Ligt eraan hoe lenig je bent. Erg lenig: alleen jezelf. Niet zo lenig: je favoriete speeltje en een kussen met gekleurd sloop. Kom na het eten naar mijn kantoor. Ik laat het raam op een kier. Dat kwam voor elkaar, ze verwijderde het berichtje en begon zich om te kleden. Een simpel shirt en zwarte, ripped skinny jeans. Waar ze wist dat ze haar Dr. Martens bij aan zou trekken. Ze deed haar -haar in twee vlechten, waste de laatste resten rode lipstick van haar lippen en deed een aardbeienrode kussensloop en een grote, paarse vibrator in een plastic zak. Daarna ging ze naar Jessie's kamer, om in het raam een volgend saffi aan te steken.

    [ bericht aangepast op 8 maart 2016 - 20:03 ]


    Reality's overrated.

    Naomi Beckett

    ‘’Naomi, Charlotte, allebei op de bank zitten, nu!’’ Ik fronste toen mijn vader zijn stem verhief, gelukkig was ik al geplaatst op de bank en trok mijn benen op zodat Charlotte plaats kon nemen. ‘’Zo gaan wij hier niet met elkaar om, dat weten jullie allebei heel goed, zo hebben we jullie niet opgevoed.’’ Hij richtte zich op Charlotte, ze moest morgen werken op de markt en dit maal was het voor het ‘echie’ en kon ze er op geen enkele manier meer onderuit komen.
          Weer trok ik een wenkbrauw op toen mijn vader een stilte inschafte, wat een bizar gedoe dit. Charlotte was altijd al een vervelend kind geweest en nu trapt ze een keer tegen mijn schenen aan en doet hij alsof de wereld vergaat, al kon ik niet zeggen dat het fijn was dat ze morgen lekker mocht helpen.
    ‘’Luister,’’ ik bleef hem aanstaren, ‘’nog een keer zo brutaal en respectloos tegen iedereen in dit huis, en vooral tegen je moeder en mij en ik stuur je naar het klooster.’’ Een lach rolde over mijn lippen, was hij serieus? Het klooster? Mijn lach verdween toen ik merkte dat hij serieus was. ‘’Heb je me gehoord? Het is jou keuze, of je doet normaal, of er komen maatregelen,’’ sprak hij op een strenge toon, alsof hij in het leger zat.
          Oh gadverdamme, ik hoorde het slijm stemmetje van Charlotte in mijn oor en schudde mijn hoofd, als er iemand een reden had om geslagen te worden was zij het wel. ‘’Wat ben jij afschuwelijk,’’ mompelde ik tegen haar terwijl ik zelf mijn ogen sloot. ‘’Ik ben hier duidelijk niet welkom, ik ga denk maar ergens anders heen. Ergens waar ik wel geaccepteerd wordt en dat is niet het klooster!’’ Ik opende mijn ogen weer en zit rechtop voordat ik naar de kapstok loop en een jas pak die ik vervolgens aan trek en ook mijn schoenen. ‘’Eet maar zonder mij want ik heb er helemaal geen zin meer in! Ik dacht dat jullie van mij hielden maar mij naar een klooster sturen, god, ik heb ergere dreigementen gehoord.’’ Het klonk misschien sarcastisch maar het was, oh zo waar. Ik begon geluidloos te huilen wat misschien iet wat geforceerd was en ondertussen stuurde ik Michael een berichtje of hij tijd had waar ik een minuut later spijt van had; ik wou hem toch niet meer spreken? Dat was het hele plan. Ik schudde mijn hoofd en sms’te gelijk terug dat het niet meer hoefde. Ik was soms zo vreselijk dom. Mijn ogen gingen even over het kleine gezinnetje en de ruimte waarin we leefde, het was echt vreselijk en ik wou dat ik uiteindelijk mijn vleugels kon uitslaan en ergens kon wonen waar ik echt gelukkig was.





    Everything is illuminated by the light of our past.