RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Jonas Lynch

"Ik ben er best goed in! Ik doe elke maand mee aan wedstrijden en sta meestal best goed in de ranglijst!" Zei ik en nam snel nog een foto van een vogel genaamd de Ijsvogel. Ik had deze nog nooit gezien en ik staarde wat naar de vogel. Opeens verstoorde Lynn mijn gedachten door te zeggen dat we aan Jonathan moesten vragen of we al mochten vertrekken. "Oke, dat doen we. Wachten heeft toch geen zin." We wandelden ernaartoe en ik deed tegelijkertijd mijn schoenen aan wat best ingewikkeld was. "Meneer, mogen we al vertrekken? Wij zijn Jonas en Lynn!" De man keek best raar en deed zijn sigaret uit zijn mond. Kregen we een positief antwoord?

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

We stappen uit het beekje en lopen naar de enge man toe, ik gooi mijn schoenen een stukje vooruit zodat ik ze daar aan kan trekken.
'Meneer, mogen we al vertrekken? Wij zijn Jonas en Lynn' zegt Jonas, terwijl ik mijn schoenen probeer aan te trekken. De man haalt zijn sigaret uit zijn mond, en we kijken afwachtend naar hem. Hij kijkt naar de routes die hij in zijn handen heeft, 'Deze is voor jullie' zegt hij nors 'Veel plezier'
'Dankje' zeg ik vriendelijk, we lopen naar de rand van het bos. 'Volgens mij moeten we hier beginnen, als ik het tenminste goed zie..'

---

Just be yourself

Ryan was met geen mogelijkheid wakker te krijgen en Randall bromde naar haar dat mannen slaap nodig hadden. Sure they did. Ietwat laat kwam ze in de eetzaal aan waar ze Anna een beetje verloren zag zitten. ‘‘Hoi!’’ Gehaast propte ze al het eten wat ze kon vinden op het kleine bordje en nam een groot glas melk. ‘‘Sorry dat ik laat ben, ik zal snel zijn. Moeten we een route volgen ofzo?’’ Vroeg ze aan Anna terwijl ze snel haar broodjes smeerde. Waarschijnlijk was dat wel een plan. Ze had een klein tasje mee met een flesje water en natuurlijk alle essentials. Je weet maar nooit wat er gebeurd. Ook had ze twee mueslirepen die ze nog in haar tas had meegenomen. Ze wist tenslotte niet hoe lang de wandeling zou duren, en dan hadden ze iets te snacken tijdens hun pauze. ‘‘Oké, ik ben klaar.’’ Zei ze met halfvolle mond en stond op. ‘‘Zullen we?’’ Anna volgde haar en daar aangekomen stond Jonathan kaarten uit te delen. Een route dus. ‘‘Hi, voor ons ook please. Romy en Anna.’’ Jonathan had een intimiderende uitstraling moest ze toegeven, maar het deed haarzelf weinig. Jonathan gaf in stilte een kaart en ze glimlachte. De route liep langs het beekje waar ze gister waren. Naar schatting waren ze ongeveer 1,5 à twee uur aan het lopen, als ze het rustig aan deden. ‘‘Hey, denk je dat we iets kunnen winnen?’’ Vroeg ze, en stopte de kaart in haar broekzak, samen met de brief van Clementine. De volgende opdracht zou ze samen met Jonas moeten uitvoeren. De twee daarna met Ryan en Randall.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 18:04 ]

---

tya

'Hey, denk je dat we iets kunnen winnen?' Hoorde Anna Romy vragen, Romy stopte de routebeschrijving en een witte brief in haar broekzak. Anna haalde haar schouders op. 'Clementine heeft er niks over gezegd, dus waarschijnlijk niet.' Zei ze onverschillig. Ze had totaal geen zin in deze wandeling. Niet dat dat aan Romy lag, totaal niet. Ze mocht Romy wel, al verschilde ze behoorlijk van Anna zelf. Een sterke, zelfverzekerde persoonlijkheid had Romy zeker. Anna niet, die was al blij als ze een hele zin kon zeggen zonder bang te zijn iets verkeerds te zeggen. Ze moest aan Albert denken, ze vond het bijzonder hoe hij op de meest onverwachte momenten haar gedachtes wist binnen te vallen. Zouden hij en Ryan, als ze het goed had onthouden, al vertrokken zijn? De blik waarmee Albert haar vanmorgen had aangekeken, alsof hij echt wilde weten hoe het ging en haar met de daarop volgende glimlach gerust wilde stellen. Romy loopt ondertussen zwijgend een paar meter voor haar, als ze Anna al iets had gevraagd was dat volledig langs haar heen gegaan. Ze was er helemaal niet bij sinds ze had gehoord wat haar vader haar te zeggen had gehad. Hij had haar verteld hoe verschrikkelijk ze op haar moeder leek, ze was net zo'n verwend rotkreng met teveel kapsones. En dat was dan nog het redelijke gedeelte.

---

chaos makes the muse

Clementine Chevalier

Clementine kijkt de eetzaal rond. Een paar duo's zijn al vertrokken, niet wetend dat het na vandaag uit zal zijn met de pret. De jongeren die nog niet zijn vertrokken werpt ze allemaal een warme blik toe. God, als ze eens zouden weten wat ze met hen allen van plan was. Dan zouden ze gillend weg willen rennen. Deze hele introductiedag vond ze grote onzin, maar ze wilde proberen het vertrouwen van de jonge mensen te winnen zodat ze hen later makkelijker aan het werk kon zetten. Ze was al bezig met de hele uitleg op papier te zetten, maar was nog niet tevreden over het resultaat. Dat zou ze vanmiddag opnieuw moeten doen.

---

chaos makes the muse

Jonas Lynch

"Neen! Hahaha! Je houd ze omgekeerd!" Ik nam nog wat foto's. Zoals van een reusachtig mooi exemplaar van de blauwe zilverreiger. En ook van een vrouwtjes ree. En ook van het prachtige landschap. Ongeschonden door de mens. Ik bekeek al mijn foto's. Lynn liep wat voor me dus ik opende ook de foto's waar zei op stond. Wat was ze toch mooi. "Vertel eens wat over jezelf, Lynn. Wie is Lynn? Wat doet Lynn? Hoe lijd je jouw leven?" Ik deed mijn vest open. En ik dacht aan Lynn. Ze kwam me bekend voor. Oh ja, ze leek op een model. Even knap. Ik lette niet meer op de weg en struikelde over een wortel. "Auw." Zei ik. Ik had niet echt pijn, het was eerder sarcastisch.

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

'Vertel eens wat over jezelf, Lynn. Wie is Lynn? Wat doet Lynn? Hoe lijd je jouw leven?' vraagt Jonas me terwijl we door het bos wandelen.
'Nou, ik heet Lynn Swan, ben 18 jaar, ik hou van muziek en natuur, ik doe een muziek opleiding, ik kom uit een klein dorpje genaamd Assen, ik zing graag en speel gitaar wat je al wist en..' ik twijfelde of ik het over mijn familie zou vertellen, ach ja 'Mijn ouders zijn..' ik word onderbroken door Jonas 'Auw!' zegt hij, en ik zie dat hij op de grond ligt. 'Gaat het Jonas, heb je pijn?'

---

Just be yourself

Jonas Lych

'Nou, ik heet Lynn Swan, ben 18 jaar, ik hou van muziek en natuur, ik doe een muziek opleiding, ik kom uit een klein dorpje genaamd Assen, ik zing graag en speel gitaar wat je al wist en... Mijn ouders zijn..' 'Gaat het wel?' "Ja hoor. Kom snel verder!" Ik kroop recht en wandelde verder. Ik wilde mijn arm over Lynns schouder slagen maar bedacht mij. Dat kon ik beter niet doen. "Bij wie zit je straks?" Vroeg ik dan maar. Ik keek rond. Er zaten enkele merels op een tak van een eik. Wat was de natuur toch mooi. Net zoals Lynn...

Hij keek toe hoe bijna iedereen, inclusief Anna, het gebouw verliet. Hij zuchtte diep en richtte zijn ogen op Ryan die geen aanstalten maakte om op te schieten. Naast hemzelf en een paar andere achterblijvers was alleen Clementine in de ruimte. Ze glimlachte vriendelijk. Maar hij realiseerde zich dat ze, op een aantal regels na, nog niets tegen hen had gezegd. Het was niet zo dat ze onbeleefd oogde. Hij besefte zich heel goed dat ze behoorlijk veel had moeten regelen om hen hier te krijgen. Ze was gewoon mysterieus. Misschien lag het wel in haar karakter, niet iedereen praatte non stop. Zelf was hij ook niet de drukste. Clementine droeg een uitstraling met zich mee die hij niet goed kon plaatsen.
Hij keek van haar weg, straks zou ze doorhebben dat hij naar haar staarde. Zijn vader had het altijd ''primitief'' genoemd als je te lang naar iemand staarde. Zoiets deed je gewoon niet, dan zou de ander zich ongemakkelijk voelen. Toch betrapte hij zichzelf er nog wel eens op. Hij wende zijn blik weer tot Ryan.
'Zullen we gaan? Dan kan je, je brood onderweg opeten!' riep hij ongeduldig, iets te luid misschien, maar hij wilde beginnen.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 23:30 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

"Krijg nou wat, Doornroosje is wakker," hoorde ik Albert grijnzen terwijl ik mijn broodje opschrok. "Hey, Ryan!" roept hij daarna. Hij denkt vast dat ik dat eerste niet heb gehoord. Ik loop naar hem toe terwijl ik mijn brood opeet - nu ja, het is eigenlijk meer schrokken dan eten. Als ik Albert zie kijken eet ik iets rustiger. "Ja, hey Albert... Ziet ernaar uit dat we de eerste opdracht samen zullen moeten doen, hè?" zeg ik terwijl ik de laatste hap doorslik. Ik veeg de kruimels van mijn mond en kijk naar buiten, naar het bos. Albert vraagt ongeduldig of we zullen beginnen. "Ja, oké," zeg ik en ik loop naar buiten.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 21:56 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

'Ja, hey Albert... Ziet ernaar uit dat we de eerste opdracht samen zullen moeten doen, hè?' Ryan nam, tot Alberts grote blijdschap, een laatste hap van zijn boterham.
Hij stond op van zijn stoel en knikte. 'Daar lijkt het wel op ja!'
Wat was het ook alweer? Hij groef in zijn gedachten. Een boswandeling, ja, dat was het. Het scheelde dat hij gisteren al in het bos was geweest. Dan zou het makkelijker worden om de weg te vinden. Hij volgde Ryan, die nu gelukkig veel meer initiatief toonde, naar buiten. Bij de rand van het bos stond Jonathan die hem een kaart overhandigde. Hij zei geen woord, ook al een zwijgzaam type.
'Goed, eens kijken,' hij draaide de kaart om, zijn ogen scande de weg die ze moesten gaan. Zijn vader nam vaak kaarten uit het leger mee. Albert had het altijd geweldig gevonden om ze te bekijken en weggetjes te bestuderen. Die vaardigheid kwam nu mooi uit. Hij herkende het drassige pad van gisteren, ze zouden strak langs de dam komen. Hij liep het bos in en keek naar Ryan. 'Is het een beetje gezellig bij jullie op de kamer?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Nog altijd liep Anna zwijgend achter Romy aan. Ze staarde naar het beekje waar ze langsliepen. Het had iets magisch, het heldere water stroomde zachtjes over de steentjes op de bodem die je met gemak kon zien. Ze streek een pluk haar die voor haar ogen zat achter haar oor. Misschien moest ze een gesprek beginnen met Romy. Ze opende haar mond, maar sloot hem weer zonder iets gezegd te hebben. Ze was veel te gespannen voor een rustig gesprek. James zou het hier geweldig hebben gevonden. Het mysterieuze trok hem net zo erg als haar. Daarin kwamen ze overeen.

---

chaos makes the muse

Albert komt langs mij lopen terwijl hij een kaart vasthoudt. "Is het een beetje gezellig bij jullie op de kamer?" vraagt hij. Onverwachte vraag. "Bwa." antwoord ik slapjes. "De tortelduifjes op een kamer en ik als derde wiel aan de wagen. R3." zeg ik. "Alletwee apart zijn ze heel tof, hoor, maar samen... Dan besta ik niet meer," grijns ik. "En ze hebben niet eens de moeite genomen om me door elkaar te schudden om me wakker te krijgen. Dus je weet wie je de schuld moet geven dat ik te laat was," zeg ik verontschuldigend. "Zeg, vertel eens... Wat vind jij van de meisjes hier?" vraag ik schalks. Ondertussen denk ik aan de brief, die ik uit mijn zak haal terwijl ik op antwoord van Albert wacht. De tweede opdracht. Vragen stellen, met Anna. Oei, zo'n verlegen meisje, dat vindt ze vast niet leuk... Tegenover haar heb ik dubbele ADHD. Opdracht drie, varen in een bootje met Romy. Lekker romantisch, grijns ik bij mezelf. Dan bedenk ik dat ik tegen Randall heb gezegd dat hij haar mag hebben. Opdracht vier, een dropping. Met Julia. Nee! denk ik. Ik heb haar nog geen enkele keer gesproken en dan word ik met haar gedropt. Leuk hoor. Ze hoort bij het hele meidengroepje van Lynn, Cinderella en Sil die behalve met Jonas en hunzelf met niemand anders bezig zijn. Ik zucht. Wachaa, check mijn woordenaantal *o*

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 23:06 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

'O, is het zo erg?' Hij lachte, dan was zijn situatie zo slecht nog niet. Hij was bang geweest dat Raven een drama zou zijn, maar de straatmuzikant was zo stil als een muis. Albert mocht niet klagen. Hij had heerlijk geslapen en was tevreden over zijn kamergenoten.
Ryan verontschuldigde zich nog een keer voor het feit dat hij aan de late kant was.
'Daar kan je niets aan doen. Ze zouden best wekkers in de kamers mogen zetten,' vond Albert. Ze sloegen een bocht om en kwamen in de buurt van het beekje. Zijn ogen scande de kaart in zijn handen, ze liepen nog steeds de goede kant op. 'Zelf was ik ook bijna te laat.'
'Wat vind jij van de meisjes hier?' vroeg Ryan plotseling.
'Eh,' Albert aarzelde. Op die vraag was hij niet voorbereid, maar zijn gedachten vlogen meteen naar Anna. Hij wreef in zijn nek en haalde zijn schouders op. Als hij niet snel iets zou zeggen zou hij de situatie alleen maar ingewikkelder maken. 'Ik ken iedereen nog maar een dag, maar we hebben het qua dames best getroffen. Anna is leuk, een beetje verlegen misschien, maar als je haar leert kennen is ze echt spontaan,' voordat hij alleen maar over haar praatte dacht hij haastig aan de andere meiden waar hij mee gesproken had. 'Laten we eerlijk zijn, Romy is ook aantrekkelijk.'
Hij vroeg zich af waarom Ryan die vraag stelde. 'Hoezo, eigenlijk? Heb je een oogje op iemand?'

Lekker bezig, Sheen! (:

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 23:18 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

"Hoezo, eigenlijk? Heb je een oogje op iemand?" Ouch. Mijn wangen werden onvermijdelijk rood. "Ik denk het..." Ik zucht. "Oke dan. Romy. Maar Randall voelt hetzelfde," voeg ik eraan toe. "Ze kijkt alleen naar hem. En het feit dat ik eruit zie als een 13-jarige helpt vast ook. Ik heb hem al gezegd dat hij haar mag hebben... Tja, je kan nou eenmaal niet alles hebben. Ik ben ook niet rijk thuis, en ik ben met vijf..." O wauw, ik heb nog nooit iemand erover verteld. Maar Albert is zo vriendelijk, ik kan hem vast wel vertrouwen. Toch flitsen mijn ogen beschaamd even de andere kant op.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:01 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?