Zeiktopic wat toch niemand boeit - Liefde, Vriendschap & Familie

Want het boeit niemand hoe het met me gaat.

School vergt zoveel energie van mij, dat wanneer ik thuis kom ik er helemaal doorheen zit. Ik heb het fut niet meer om dingen te doen en ben blij met mijn beetje vrije tijd, maar mijn ouders denken daar anders over. Zij vinden dat ik wel wat meer kan doen als ik thuis kom, maar ik kán het niet. Mijn moeder noemt me zelfs lui (!)
Als ik thuis kom ga ik meteen op de bank liggen, omdat mijn energie tot minder dan 15% is gezakt door school. Ik doe een koksopleiding : maandag en vrijdag doe ik stage en moet ik om 5.30 op. Deze dagen 'werk' ik tot 3 uur en daarna ga ik naar huis. Soms ga ik nog wel eens mee boodschappen doen, maar daarna lig ik uitgeteld op de bank. Dinsdag heb ik 's avonds les van 12.05 tot 20.00 uur(wat soms wel eens uitloopt tot 20.30/21.00). Woensdag van 8.30 tot 13.45. Ook deze dagen zijn wel zwaar, omdat ik alleen maar loop. Donderdag vind ik zelf de zwaarste dag (8.30 - 17.20) omdat dit de hele dag theorie is. Ik vind de opleiding erg leuk en wil het ook afmaken, maar ik kan daarnaast weinig doen omdat ik dus zo moe ben.

Goed... mijn ouders accepteren dit dus niet en willen dat ik meer ga doen, maar om eerlijk te zijn loop ik op de toppen van mijn tenen om de dagen door te komen. Ik voel me helemaal niet zo gelukkig als dat ik me voor doe (heb dinsdag op school zwaar zitten janken) maar wil mijn ouders hier niet ook mee lastig vallen, aangezien ik blijkbaar al een last op zich ben. Ik heb het moeilijk om dingen die de laatste jaren zijn gebeurd een plek te geven en voel mezelf daar ongelukkig door worden, maar zoals ik al zei wil ik mijn ouders er niet mee lastig vallen.

Mijn ouders vinden me dus lui om het weinige dat ik doe in huis, maar ik ben NIET lui, ik heb de kracht en het fut ee gewoon niet voor. Dat probeer ik ook duidelijk te maken, maar omdat mijn vader de hele week werkt en mijn moeder markten draait, mag ik niet zeuren dat ik het moeilijk heb. Zien zij dan niet in dat ik hele dagen moet lopen en dat het te zwaar voor me is om thuis dan ook te helpen, evenals op markten?
Wat doe ik fout dat ze me zo uitkotsen... ik heb gewoon de energie niet meer... Ik zou willen dat ik wél kon helpen in huis en met plezier mee ga naar markten, maar het lukt me niet. Ik kan het gewoon niet, maar het wordt niet geaccepteerd...
My life is a fucking mess...

Ik heb voor maandag een afspraak staan bij mijn psycholoog. Dit betekend dat ik sowieso pas rond 6 uur thuis ben, dus dan helemaal doodop thuis kom... Vraag me af hoe mijn ouders daar dan weer op tekeer gaan...

Mijn moeder heeft met net ook echt pijn gedaan. Ze vroeg het nummer van mijn psycholoog en ik vroeg waarom. Haar antwoord: Ik ga aan hem vragen of je begeleid kan wonen.

Bam... auw... Ik ben een mislukking. Een teleurstelling voor mijn ouders en volgens mij ben ik het niet waard om gelukkig te zijn en te leven... Wat moet ik toch doen

[ bericht aangepast op 26 mei 2016 - 11:28 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Het boeit mij wel hoe het met je gaat! Ö

Een koksopleiding is echt vermoeiend. Ik ken een paar mensen die dit gedaan hebben of nu in de horeca staan en die zeggen allemaal hetzelfde, dat het erg vermoeiend is. Heel erg jammer dat je ouders het niet begrijpen. Je bent ook nog jong en deze dingen niet gewend geweest eerder, dus normaal dat je dan waarschijnlijk meer moe bent.
Ik zou zeggen, praat met hen, maar dat lijkt niet te werken zoals je al zegt. Verder zou ik nu echt niet weten wat je kan doen om het hen duidelijk te maken. Maar wat ik helemaal niet vind kunnen is dat je moeder je psycholoog wil bellen om begeleid te gaan wonen. Alsjeblieft zegt, dat doe je toch niet? Je eigen kind zo uit huis willen... hier schrik ik toch wel even van. Ik snap dat ze je pijn gedaan heeft, ik zou me ook zo voelen moest mijn moeder zoiets zeggen.
Onthou wel dat je geen mislukkeling bent, Kel! Zeg zoiets niet! Je bent echt een top mens! Je verdient het zeker om gelukkig te zijn en te leven, dat ben je zeker waard!
Kan je hier niet met je psycholoog over praten? Ik hoop oprecht dat alles snel weer goed gaat! Je weet me te vinden als je wil praten (:

16 - 09 - '17

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik denk dat je ouders gewoon niet in de gaten hebben hoe zwaar je opleiding is. Zij zijn met hun werk zo bezig en 'jij zit toch maar op school'. Ik ken dat. Mijn moeders vriend doet ook alsof ik nooit wat doe, terwijl mijn schooldagen ook uitputtend zijn, zeker vanwege het feit dat ik ook niet zo heel groot uithoudingsvermogen heb. Jouw ouders zien gewoon niet wat jij doet overdag, alleen het feit dat je thuis op de bank zit. En dat maakt jou 'lui'.

Praat toch eens met je ouders. Vertel ze dat je graag hebt dat ze echt even naar je luisteren en niet meteen met een oordeel komen. Dan kun je zeggen wat je doet op een dag en dat dat net zoveel is als wat zij doen. En als ze daarnaar niet naar luisteren dan zijn je ouders waarschijnlijk gewoon koppig. Ik vind het daarnaast echt heel flauw is dat je moeder zo zegt dat je misschien beter begeleid kan wonen. Beetje vreemde manier om dat zo in je gezicht te gooien.

Maar bekijk het ook even van de andere kant. Is het misschien niet iets wat jij wil? Dan kan je lekker alles op je eigen tempo regelen (; Geen ouders die zeuren aan je hoofd. Al komt de zorg van een eigen huisje natuurlijk dan wel op je schouders te liggen.

It's never gonna happen, Guys.

Ik snap hoe je je voelt, want ik zit zelf ook in zo'n soort situatie.. Kon ik je maar helpen.

Even een reminder: Hakim Ziyech, the magician

dit precies heb ik ook allemaal meegemaakt
5u30 opstaan om dan naar school te gaan en dan moest ik ook nog es totaal 3uur op de bus zitten per dag. Pas rond 18u30 thuis bek af en dan moest ik van mijn moeder ook nog klusjes doen. ALs ik deze niet deed werd ze kwaad en soms was ze gewoon kwaad om niks.n Geloof me als je dan zo een lange dag hebt gehad heb je daar echt geen zin in

Je bent echt waar geen mislukking. Je ouders zouden je juist moeten helpen en blij zijn dat je je zo inzet voor je studies en geloof me er komt een dag dat je wel weer gelukkig bent.