Quizlet High School || 2 - Speeltopics

      De verpleegster negeert me gewoon. Wauw, wat een onbeschoft wijf. Ik moet haar maar niet te vaak tegen komen. Jo begint eerst hevig te spartelen in de armen van de vrouw. Wanneer ze haar niet los laat, verdwijnt ze net zoals de Dark One daarnet deed. Nogmaals krijg ik het idee dat de twee iets met elkaar te maken hebben. Ze verschijnt niet ver van ons af, waarna ze een glimlach opzet als teken dat het prima met haar gaat. Ik weet bijna zeker dat het een leugen is, gezien het bloed dat ik daarnet heb gezien, maar ik zeg niks. Als zij zich prima voelt, dan is dat goed genoeg voor mij. Ik wil immers met haar praten over wat er gebeurd is en over wat ze weet van de Dark One. Dat is nu mijn hoogste prioriteit. Jo keert zich naar mij en glimlacht. Het verbaast me een beetje. Ik had nooit verwacht dat ze ooit naar mij zou glimlachen, afgezien van een sarcastisch lachje misschien. Wat een vooruitgang. De verpleegster zegt nog iets tegen haar en keert zich vervolgens tot iemand anders, waartegen ze maar een vaag verhaal ophangt. Vervolgens draait ze zich om om weg te lopen.
      'Moven, kleine.'
Ik blijf gewoon staan waar ik sta. Dit pik ik niet, dus ga ik er ook niet naar luisteren. Ik draai me naar Jo toe.
      'Wat een irritant wijf. Goed, Rumple dus.'
Ik kijk Jo afwachtend aan. Het staan word ik zo langzamerhand eigenlijk wel zat, maar daar is nu helaas weinig aan te doen. Ik weet niet in hoeverre Jo mee zal gaan werken, al verwacht ik niet extreem veel tegenspraak. Iemand als zij wilt toch ook van iemand als hem af?

      Jo zet enkele stappen mijn kant op. Dat is een goed teken, denk ik. Alleen wanneer ik de naam Rumple laat vallen begint haar houding te veranderen, helaas.
      'Weetje, ik bedenk me dat ik nog wat huiswerk moet maken..'
Dit staat bij deze bovenaan het lijstje met de meest ongeloofwaardige dingen die uit Jo's mond zijn gekomen vandaag. Zij en huiswerk maken, midden op de dag. Gelooft ze het zelf? Het lijkt er niet op, gezien ze zichzelf voor haar hoofd slaat. Subtiel. Heel subtiel.
      'Ik bedoel dat ik nu..'
Opnieuw valt er een stilte. Het lijkt erop dat ze nadenkt. Ik laat haar maar even, benieuwd waar ze nu mee gaat komen. Desondanks snap ik niet waarom ze er onderuit probeert te komen. Jo zucht even
      'Tja ik moet gewoon nog even wat dingetjes doen..'
Ze loopt vervolgens weg, met haar blik nog op mij gericht. Helaas voor haar, laat ik het er niet bij zitten. Ik steek mijn arm uit om haar de weg af te snijden. Ik raak haar verder niet aan. Althans, nog niet. Dat is misschien de volgende stap als ze weer de snotaap uit gaat hangen. Ha-ha, aap, hangen.. Ik heb een slecht gevoel voor humor dat blijkbaar alleen maar slechter wordt als ik moe ben. Ik moet echt uitrusten voordat ik straks op zoek ga naar Rumple.
      'Niet zo snel. Dit is serieus, Jo. Ik moet weten wie deze Rumple is, voordat er zo nog meer slachtoffers vallen.'
Ik kijk haar doordringend aan. Zal ze nu nog steeds in verzet gaan?

      Vermoeid zijn heeft één groot voordeel; namelijk dat ik niet de energie heb om nu boos te worden. Normaal gesproken had ik haar nu allang bij haar kraag gegrepen, maar het lukt me tot noch toe om me in te houden. Desondanks kan ze maar beter gauw meewerken, voordat ik echt mijn geduld verlies.
      'Ik ben ook serieus, anders vraag je het hemzelf. Weet je überhaupt wel welke band ik met hem heb?'
Het komt wat beschuldigend op me over, al weet ik niet of dat de juiste benaming is. Desondanks vraag ik me wel af hoe hard de klap op haar hoofd wel niet geweest is. Het hem zelf vragen? Dat kind is gek. Misschien heeft Rumple haar brein gestolen, in plaats van haar hart?
      'Ik moet gewoon nog wat schooldingen doen..'
We zijn weer terug bij de huiswerk smoesjes. Het klinkt nu nog minder aannemelijk dan daarnet. Ja, ik weet nu zeker dat het gewoonweg een excuus is om hier weg te komen. Helaas voor haar laat ik het er niet zomaar bij zitten. Nee, ik vind het gewoonweg egoïstisch dat zij nu weg wilt rennen terwijl er één of andere gek rondloopt op het terrein. Een gek die ook nog eens enorm veel controle over me heeft. Het zint me totaal niet.
      'Het enige dat je moet doen is mij vertellen wat er hier aan de hand is. Je weet zelf heus wel dat ik niet even naar hem toe kan lopen om hem te vragen al zijn geheimen bloot te leggen en wat boeit jullie band mij? Ik heb er niks mee te maken.'
Mijn stem klinkt nog steeds kalm. Mijn houding is nog steeds rustig. Ik laat mijn arm weer zakken, gezien ze steeds verder achteruit loopt. Wel draai ik met haar mee, om duidelijk te maken dat ik haar niet zomaar weg laat lopen. Ook kijk ik haar nog altijd in de ogen, met een beheerste blik. Desondanks valt er wel aan de blauwe kringen onder mijn ogen te zien dat ik wel degelijk moe ben. Het is al heel wat dat ik weer wat kleur terug heb gekregen in mijn gezicht. Een spook ziet er nu niet bepaald intimiderend uit, namelijk.

      En dat is het moment waarop Jo knapt. Toch leuk, dat haar lontje uiteindelijk korter blijkt te zijn dan het mijne. Vooral omdat deze uitbarsting vrijwel nergens op slaat.
      'Weetje wat er mis is met jou, jij denkt dat alles maar om jezelf draait!'
Ik vraag me oprecht af hoe ze die indruk heeft gekregen. Als er namelijk iemand is die alleen aan zichzelf denkt, dan is zij dat. Zij is degene die geen informatie wilt delen vanwege één of andere "band", terwijl die gast een beetje op het terrein rondloopt en mensen hun harten uit hun lichamen trekt.
      'En ja, je hebt niet zo veel gevoel, maar nu Rumple je hart heeft ben je niet ineens zielig ofzo!'
Ik heb inderdaad niet veel gevoel, touche. Desondanks, ik voel me niet zielig. Alleen een beetje moe. Ziet ze mijn vermoeidheid als zielig? Ik dacht dat dat gewoonweg één van Rumple's trucjes was.
      'Als jij jezelf nu al zielig vind, en als jij nu al alleen aan jezelf denkt, dan ben je slap. Ik vind mezelf niet eens zielig! Terwijl iedereen, maar dan ook echt iedereen, tegen mij is.'
Ze vindt zichzelf niet zielig, neeee.. Daarom wordt ze nu zeker zo boos.
      'Jij hebt die Linde, Vale en Ariel nog. Ik heb niemand..'
Ze werpt me een boze blik toe, die werkelijk waar nergens op slaat. Vervolgens zie ik haar door haar benen zakken. Hardop vraagt ze zich af wat er mis met haar is. Ik vraag me af of die vraag aan mij gericht is, al denk ik het niet. Haar stem, die zonet nog gevuld was met woede, heeft nu een wat verdrietige ondertoon. Ik weet niet goed wat ik ermee moet doen, dus blijf ik maar staan waar ik sta. Rustig begin ik te praten.
      'Deze situatie is niet alleen ernstig voor jou en mij, maar voor iedereen hier. Als Rumple iedereen onder zijn controle kan krijgen, dan vormt hij een enorm gevaar. Ik probeer nu enkel te voorkomen dat het escaleert. Dat heeft verder niets met mij te maken.'
Ik wil nog een opmerking maken over mijn "vrienden". Ze moest eens weten hoe slecht ik met sociale contacten ben, maar ergens denk ik dat ze dat allang wel heeft gemerkt. Ik zucht.
      'Ik laat je niet gaan voordat ik weet wat ik moet weten. Nogmaals, dit probleem is groter dan jou en mij.'
Ik kijk naar Jo, me ergens afvragend of haar verwondingen niet hun tol op beginnen te eisen. Misschien, als Jo bereidt is te praten, kan ik voorstellen dat we even ergens apart gaan zitten. Ze zal wel niet willen dat ik iets aan de wonden doe, dus dat stel ik dan maar niet voor. Dat is dan maar haar probleem, al vind ik de wond die ze op haar arm probeert te verbergen wel zorgelijk. Het lijkt alsof er een woord in haar arm gekerfd staat, maar ik heb nog niet kunnen zien wat. Dat zijn dan maar zorgen voor later. Eerst de informatie maar.

The female is the deadliest of the species.

You are either with me, or against me.

      'Sorry.. Ik ben een Rotkind..'
Waar dit vandaan komt, weet ik niet. Het is in ieder geval een heel onverwachte wending. Ik weet niet goed wat ik erop moet zeggen, dus besluit ik maar gewoon mijn mond te houden. Ik besluit maar gewoon te wachten op wat er nu gaat volgen. Ze zucht even, maar lijkt haar verhaal dan te vervolgen, eindelijk.
      'Nu Rumple jou hart heeft kan hij je besturen, hij kan je pijn geven en je dingen laten doen die je niet wilt. Als hij in je hart knijpt, krijg je pijn, als je een hart kapotmaakt.. Als je hem kapotmaakt dan gaat diegene dood..'
Even verscheen er een grijns op haar gezicht, toen ze de laatste zin uitsprak. Het baart me zorgen. Is zij soms ook één of andere seriemoordenaar? Een ander punt dat ik vreemd vindt, is dat Rumple mij kan besturen. Is dat soms wat hij deed toen bij de directrice? Als dat zo is, waarom is het dan niet gelukt? Vreemd, heel vreemd. Ik neem me voor het te vragen, zodra ze klaar is met haar verhaal.
      'Ik ken de zwakke plekken van Rumple, ik weet waarom hij mij pijn doet. Want ja, hij heeft dit alles veroorzaakt. Hij doet mensen pijn, dat vind hij leuk om te doen, hij is vals, gemeen, een leugenaar, een kindermishandelaar en een moordenaar.. Hij heeft me vaker geprobeerd te vermoorden. Ja, ik ken hem langer dan vandaag..'
Ik kijk haar aan, nu toch wel enigszins bezorgd. Dit is allesbehalve normaal. Het wordt tijd dat iemand Jo eens gaat helpen, voordat het straks echt haar dood wordt. Ze zucht even.
      'Ik haat hem zo erg..'
Ze verplaatst haar blik naar haar gewonde arm, waar nu redelijk duidelijk "rotkind" op staat. Ik klem mijn kaken kort op elkaar. Waarom? Waarom doet hij dit?
      'En hij mij ook..'
Ik probeer alles op een rijtje te zetten. Vervolgens begin ik weer te praten.
      'Oké, zwakke plekken dus. Is het iets waar wij wat mee kunnen? En wat dat besturen en dergelijke betreft, hoe werkt dat? Is het iets waar je je nog tegen kunt verzetten?'
Ik laat een korte stilte vallen, om deze twee vragen even in te laten zinken bij haar. Vervolgens pak ik mij verhaal weer op.
      'Vorm jij soms een dreiging voor hem?'
Het is naar mijn idee de meest logische reden om zo'n hekel aan iemand te kunnen hebben. Tenminste, voor iemand als Rumple. Ik wacht rustig Jo's antwoorden af. Het is voor ons wel te hopen dat niemand ons nu stiekem af staat te luisteren, want ik kan me voorstellen dat we een enorm probleem hebben als Rumple achter dit gesprek komt.

      Jo geeft direct antwoord op mijn vragen. Iets dat ik heel fijn vind, want zo verspil ik tenminste geen tijd. Of eigenlijk, zo verspillen WIJ geen tijd.
      'Ja, hij kan er niet tegen als er over mijn br.. Zijn zoon Neal word gesproken.'
Mijn br, zijn zoon. Apart.. Ik begin geloof ik een idee te krijgen wat ze zonet bedoelde met de band die zij met Rumple heeft.
      'Hij heeft ook een dolk, alleen daarmee kan je hem vermoorden maar dat bergt hij altijd goed op..'
Dat is interessant. Zeer interessant zelfs. Als we die dolk op de één of andere manier te pakken kunnen krijgen, dan hebben we een middel om mee te onderhandelen. Ik neem aan dat hij niet graag neergestoken wordt, namelijk.
      'Vorm jij soms een dreiging voor hem?'
Jo begint te lachen. Ik snap die opmerking niet helemaal.
      'Hoezo vorm ik een dreiging?' vraag ik me hardop af.
Mijn zwaarden halen immers niets uit en vechten is zo'n beetje het enige dat ik kan. Zolang mijn wapens niets op hem uithalen, ben ik maar een zwakkeling vergeleken met hem.
      'Ik een dreiging, zijn eigen d..'
Nog een verspreking. Het versterkt mijn vermoeden alleen maar, maar ik besluit er niets over te zeggen. Hoe belangrijk kan het zijn?
      'Zie dan wat hij me heeft aangedaan, ik bedoel, ik vorm alleen een bedreiging met zijn dolk maar ik ben niet sterker als hem..'
Ik denk weer even na, terwijl Jo zich tegen de boom op de grond laat zakken. Oké, dus ze vormt geen dreiging voor hem, zolang ze de dolk niet heeft. Daaruit trek ik voor het gemak maar even de conclusie dat niemand hier echt een dreiging voor hem vormt, zolang hij de dolk bij zich draagt. We kunnen hem enkel een beetje pesten door de naam Neal te laten vallen. Ik vraag me alleen af of dat wel zo'n goed idee is. Ach, misschien dat het in de toekomst nog eens van pas komt. Het belangrijkste is dus dat we die dolk te pakken krijgen. Ik hoor Jo nog iets mompelen. Iets dat het normaal minder erg is? Ik kijk even naar haar en kom tot de conclusie dat ze het over haar wonden heeft. Ik kan nu de verantwoordelijke docent uithangen en haar naar de ziekenboeg sturen, maar iets zegt me dat ik daarmee niet bepaald aan haar goede kant kom. Ook zegt iets me dat ze ervaring genoeg heeft met verwondingen en dat ze waarschijnlijk prima weet wat ze moet doen. In het ergste geval kan ik haar nog wat verband in de hand drukken, zodat ze het zelf op kan lossen. Iets dat waarschijnlijk nog niet een zo'n heel gek idee is..
      'Trouwens, moet je iets hebben voor die wonden?'
Mijn toon is nog altijd rustig. Het neigt misschien zelfs naar vriendelijk toe. Dat heeft ze op zich wel verdient, nu ze zo open naar me is geweest wat de informatie betreft. Ze heeft naar mijn bevel geluisterd en geholpen. Zoiets kan zelfs zo'n emotieloze zak als ik lastig negeren. Dan begint Jo vanuit het niets weer te praten.
      'Meneer de leraar, de enigste die zich kan verzetten tegen mijn bevel, wat jullie ook van plan zijn, voer het niet uit jij zou op de gruwelijkste manier gemarteld en gedood worden.'
Ik frons even. Waar komt dit dan weer vandaan?
      'Ik laa..'
Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken, gezien ik Jo in elkaar zie krimpen van de pijn.
      'Laat Jo met rust anders betekent dit haar dood.'
Rumple.. Als hij ons zo dwars kan zitten, dan gaat het nog verdomd lastig worden om zijn dolk te pakken te krijgen. Ik zie Jo verder in elkaar krimpen en ben bang dat dit het einde betekent van ons gesprek.
      'Zolang je maar niet denkt dat je mij tegen kunt houden. Ik ben nog niet klaar met je..'
Mijn woorden klinken dreigend. Het is waarschijnlijk voor het eerst vandaag dat ik bewust een dreigende toon opzet. Deze man moet echt op zijn plek worden gezet, voor het te laat is.