Dit topic gebruiken we nog niet, alleen als de eerste niet meer kan.
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School || 2 - Speeltopics
-
14 juli 2016 - 20:38
17 juli 2016 - 10:25
17 juli 2016 - 10:34
BastetCat schreef:
Ohw ja sorry, even vergeten
Hi guys,
Het is misschien handig als we 200 woorden per x doen, anders wordt het zo snel vol
Maar mag ik Joey en Rachel dan in 1 post zetten, die dan tezamen 200 woorden vormen?17 juli 2016 - 10:37
Gentil schreef:
(...) Ohw ja sorry, even vergeten
Maar mag ik Joey en Rachel dan in 1 post zetten, die dan tezamen 200 woorden vormen?
Ja, maar dan moet je ze wel in één post zetten
Never grow up, it's a trap.
17 juli 2016 - 10:42
BastetCat schreef:
(...)
Ja, maar dan moet je ze wel in één post zetten
En nu moet jij iets posten, want Rach en Gabriel wachten op jou
17 juli 2016 - 10:52
Gentil schreef:
(...)
En nu moet jij iets posten, want Rach en Gabriel wachten op jou
Bedoel je de directrice??
Never grow up, it's a trap.
17 juli 2016 - 10:54
BastetCat schreef:
(...)
Bedoel je de directrice??
Ja, eigenlijk wel, ik ga wel eerst met Gabriel
[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 10:54 ]
Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'
17 juli 2016 - 11:09
Gabrielle ''Gabriel'' Red
Ik ben het heksje van de nachtelijke klokkentoren (talking to Rachel)Rachel gaat tegen de muur staan en ik volg haar bewegingen aandachtig. 'Heb je nog wat
water?' Moeizaam laat ik me neer ploffen op een stoel voor het bureau van de directrice. Ik ben nou eenmaal te lui
om te leunen, maar ik kan wel goed neer ploffen op stoelen. Heb ik van mijn oom dikke Rick
geleerd, nee hij heet echt Dikke Rick. Het verhaal hoe Dikke Rick aan zijn naam kwam:
Op een dag liep Rick door het woud van 999 zilveren zwaarden, hij wilde er wel 1tje hebben.
Hij zocht en zocht en vond het enige gouden zwaard in heel het woud, die wou hij natuurlijk hebben.
Rick trok eraan en kreeg hem eruit, maar toen kwam er een geest te voorschijn. 'WIE DURFT
DE KONING VAN DE 999 ZILVEREN ZWAARDEN EN 1 GOUDEN ZWAARD WAKKER TE MAKEN!' Rick
stond versteld en liep gewoon weg, maar de koning werd woest en pakte Rick zijn hoofd tussen duim
en wijs vinger en hij bekeek Rick van top tot teen. 'RICK IK VERVLOEK JE VOOR HEEL JE LEVEN. JE HEET
VANAF NU DIKKE RICK EN ELKE DAG VAN JE LEVEN WORD JE MET ELKE DAG DIKKER. TOT JE
OP EEN DAG ONTPLOFT!' Rick keek de man geschokt aan. 'Ik wil wel dikker worden, ik ben net een grasspriet.'
Rick werd neergezet en de koning zuchtte. 'Je ontploft niet en word alleen maar dikker, ik volg je nu heel je leven.
Geest out.' De geest verdween en Rick ging naar huis, maar zijn benen werden mol en het kostte hem veel moeite.
Sindsdien werd Rick alleen maar dikker en molleriger en had zijn nieuwe naam geaccepteerd: Dikke Rick.
Ik deed mijn benen over elkaar en keek op mijn horloge. 'Hoe laat begint de eerste les?' Roep ik naar Rachel.
Ik wil niet te laat komen op mijn eerste schooldag, ook al ben ik nog niet ingeschreven, heb ik geen idee wat voor
rooster ik hem en waar ik heen moet, ik wil niet te laat komen! Anders ga ik desnoods met Rachel achterop
met mijn bezem door de school racen op weg naar het lokaal van wat er op het rooster staat, nou eerst
gaan we het lokaal zoeken en dan gaan we naar binnen en dan hebben we het wel gehad denk ik. Ik
pakte mijn toverstaf en maakt er een waaier van, dat kan als ik mijn toverstaf uitsla. Weet je uitslaan
klink erg pijnlijk, alsof je iets heel hard uitslaat of iets heel hard een klap geeft. Dan geen uitslaan, maar
een zacht klopje op de rug zodat het ding (nee toverstaf) uit klapte, goed dan. Alles met klap en slaan
klinkt pijnlijk. Dus ik ga opzoek naar een vervang woord, dat klink weer gemeen. Ugg! Ugg! Ugg! Ugg! Dit
help gewoon nooooit! Ik dacht nog altijd na over een vervang woord (wat hoe dan ook gemeen klinkt, vervang woord.)
Waardoor ik Rachel een klein beetje vergat...
(o yeah 512 woorden!)[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 11:10 ]
Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'
17 juli 2016 - 11:19
Dominique Annabelle Smith
opening song
MY HEART IS A GHOST TOWNIk zat natuurlijk in de kantine stilletjes mee te luisteren, natuurlijk vermomd. Ik grinnik wanneer ze zegt dat ze weet wie het heeft gedaan. 'Wie dan!' Roep ik.
Ik sta op en draai mijn hoofd schuin. 'Wie dan, vertel het ons!' Ik acteer een beetje dat ik boos&verward ben. 'Wij hebben recht om te weten wie dit ons aangedaan heeft!
Wie wil ons zo graag vermoorden!' Ik kijk haar nog altijd aan, en dan gebeurd het was ik nog niet onder controle heb. De twee grote ramen knappen, de lampen vallen uit
en ondertussen loop ik weg. Niemand merkt het, ik glimlach. Zo verdween ik naar mijn schuilplaats. Het is nog altijd de eerste dag. Eerst een beetje geheim blijven...[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 12:03 ]
Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'
17 juli 2016 - 11:54
17 juli 2016 - 12:20
17 juli 2016 - 12:57
Rachel Green --> Bad Girl (leerlinge)
'Heb je nog wat water?' Vraagt Gabriel. "Ja hoor. Neem maar wat." Ik nam een nieuw flesje uit mijn handtas. 'Hoe laat begint de eerste les?' Roept Gabriel, nadat ze neerplofte op een stoel. Ik deed mijn schouders omhoog. "Weet ik niet. Dat zal de directrice ons wel weten te vertellen." Ik dronk mijn flesje leeg en gooide het in de restafvalbak naast me. Ik zag dat Gabriel in zichzelf over van alles en nog wat was aan het peinzen en denken. Maar ik liet ze maar doen. Zolang ze mij te vriend - of beter gezegd te vriendin - houdt, loopt alles goed. Hopen dat haar moeder mij niet ging dwarsbomen. De hakken kwamen steeds dichterbij, maar ik zag nog niemand verschijnen. Ach ja, een beetje rust kan nooit kwaad. Ik nam mijn iPhone en zag dat ik wat berichtjes had. James Brown ~ 5 nieuwe berichten Ik verwijderde ze direct en opende Facebook. Maar toen merkte ik op dat mijn batterij bijna leeg was, dus ik stak hem terug weg, zonder mijn gegevens in te vullen. Ik wist niet wat te zeggen dus ik zweeg maar. Opeens stopten de hakken, waarschijnlijk kwam ze iemand tegen ofzo. "Deze gangen lijken echt lang. Ze is precies al een half uur onderweg!" Zei ik lachend tegen mezelf, maar ook tegen Gabriel.[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 13:00 ]
17 juli 2016 - 14:10
Avan Odin Ravens
"What? I am just smoking"
'Sorry als ze je zo meteen pesten.' ik glimlach, maar als ik niet bij haar mag kijken mag ze het ook bij mij niet...
"Geeft niet, het enige waar je sorry voor mag zeggen is dat je in mijn gedachten kijkt..." zeg ik, niet hard, niet kil maar gewoon vriendelijk, al kijk ik strak voor me uit.
Ik ontwijk een paar kinderen en kom dan eindelijk aan bij de ziekenzaal, leg haar op een bed en ga op een stoel naast het bed zitten. Ik kijk even om me heen, gek genoeg heb ik nog niets van Jo gehoord, ze zal wel weer problemen hebben... Zou ik op zoek gaan? Nee, zij heeft ook problemen,
Ik kuch even, "Wat is er daarnet eigenlijk gebeurt?" vraag ik aan Jupiter...
Vale Skia Nihil
"I am a Shadow of a Girl"
De man sloot de deur wat me eigenlijk best wel veel pijn deed, maar ja, ik moet ook verwachten dat iemand om me gaat geven ofzo... Op dat moment hoor ik de stem van Jo door de school een galmen, ze begon over de docenten, eigenlijk best grappig maar aan de andere kant ook wel zielig, en niet alleen voor de docenten maar ook voor Jo, die gaat hier veel problemen mee krijgen. "Kom Vale, we gaan naar het schoolgebouw. Daar kan je even bekomen van wat er is gebeurt. Oké?" ik kijk de man aan, hij is wel aardig voor mij, ik knik even en kijk nog even naar achter naar het huis van de man, vanwie ik de naam nog niet eens weet, "Maar ik heb vroeger altijd geleerd dat ik niet met vreemde mannen mag meegaan..." er kwam een klein glimlachje op mijn gezicht terwijl ik mijn armen weer dichter tegen mijn buik aandruk tegen de buikpijn. Ik kijk de man even aan, wat zou hij gaan zeggen?[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 17:47 ]
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
17 juli 2016 - 14:25
Joey Tribianni --> Stuntelig persoon (leraar)
Ze knikte, maar zei daarna "Maar ik heb vroeger altijd geleerd dat ik niet met vreemde mannen mag meegaan..." Met een kleine glimlach. In schudde mijn hoofd. "Ik ben misschien wel een vreemde man, maar mij kan je vertrouwen. En de man die je daarnet hielp, Levi, kan je ook vertrouwen." Ik keek neerslachtig naar beneden. "Maar, er zijn ook mensen, waar ik spijtig genoeg al mee heb te maken gekregen, die je niet kan vertrouwen." Ik dacht aan Rachel. Altijd zo braaf, en goed voor iedereen. Misschien een beetje eigenwijs maar dat was juist grappig. En dan, vertrekt ze met een vliegtuig naar wie-weet-waar. Zou ik ze ooit nog eens tegen het lijf lopen? Er rolde een traan over mijn wang die in snel wegveegde. "Euhm..." Brabbelde ik voor mijn schaamte weg te werken. "Zit jij op deze school of wat?" Vroeg ik snotterend maar vriendelijk. Ik deed mijn koffertje open, en keek of alles er nog inzat. En er viel een foto uit. Van Rach. Mijn allereerste liefde. Ik nam hem snel op en propte hem weg, en sloot daarna ook nog het koffertje. Waarom is ze weg? Waarom? Ik probeerde mijn verdrietigheid weg te krijgen maar wist dat het niet volledig ging lukken...[ bericht aangepast op 17 juli 2016 - 14:27 ]
17 juli 2016 - 21:37
Iphigeneia Calanthe Snow
Seventeen | The Hunger Games | Feeling protective
Talking to Genoveva & Francisco
Bag | Uniform | Heels
De sfeer op het schoolplein was tamelijk relaxt, Iphigeneia kon eerlijk zeggen dat ze tot nu toe van haar dag aan het genieten was. Na al die aanvallen van de zomervakantie was terug komen op school helemaal zo vervelend nog niet. Zeker omdat ze haar vriendinnen en vriendin weer kon zien, en daarnaast kon ze ook nog leuke vakken volgen. Haar nachtmerries waren dit jaar op een hoogtepunt gekomen, er waren dagen waarop de blondine niet kon slapen. Ook waren er écht erge dagen, waarop ze niet wilde slapen. Dan lag ze hulpeloos in haar bed, al bang voor de dingen die ze niet eens zag. Al met al dus een veelbewogen vakantie. Het feit dat ze op haar zeventiende al alleen in haar overwinnaarshuis woonde, hielp zeker niet. In Panem waren de dromen het ergst, als ze haar ogen sloot zag ze de tributen vechten. Terwijl ze wist dat ze een deel had omgebracht. Het moeilijkst aan haar aandoening was dan ook het enorme schuldgevoel wat ze had, maar ze moesten wel. Overleven of je leven was over. Iphigeneia had nooit een keuze gehad in haar leven, daarom was de vrijheid die school haar bracht wel het fijnst. De ongerepte tijd die ze voor zichzelf had was ook een fijn aspect aan school, maar het leren vond Iphigeneia het fijnst. Vanaf een jonge leeftijd is de dame erg leergierig geweest, en daarnaast ook een prima scholier om in de klas te hebben. Rustig, maar reageert duidelijk op vragen. Gemotiveerd, maar doet niet al het werk in een groep. Is een leider, maar probeert niet boven de rest uit te steken. Haar favorisering bij leraren was al snel duidelijk, haar oplettendheid en goede cijfers werden geprijsd. Op de basisschool in Panem stond ze bekend als het lievelingetje, toen had ze ook wel een heel andere manier van gedrag dan nu. Alles veranderde toen ze twaalf was, Iphigeneia moest getraind worden voor het leger en de Spelen, iets waar ze nooit moeite mee heeft gehad. Het trainen was leuk, ze had veel vriendin gemaakt. Maar de mentale littekens van de Spelen bleven altijd bij haar, wat ze nu in haar latere tienerjaren goed merkt.
De lange dame werd uit haar gedachtestroom gehaald door de zwartharige kleine dame waar ze naast stond. "Ehm, Ivy, er is nog iets wat ik je moet vertellen." De woorden leken aarzelend uit haar mond te komen, waardoor Iphigeneia niet kon helpen om haar bedenkelijk aan te kijken. Er begon een gespannen sfeer rond de dame te hangen, waardoor Ivy indiceerde dat iets niet goed was. "Je kan alles aan mij vertellen, dat weet je toch?" Mompelde ze kort. "Ik heb in de vakantie een terugval gehad." Zei haar beste vriendin zachtjes, haar stem leek te kraken, "Ik weet dat het fout is en dat ik er op had moeten letten maar..." Het praten werd telkens moeilijker, het leek wel alsof Nova een brok in haar keel had. Haar donkere ogen leken waterig te worden, "Maar in kon er niets aan doen en ik weet ook niet waardoor het kwam..." Iphigeneia was geraakt, verdrietig en kon niet helpen om de gevoelens weg te werken om Genoveva te troosten. Ze gingen voor elkaar door het vuur, maar Nova was altijd een rots in de branding geweest voor Ivy. Achter haar hoorde ze iemand aan komen lopen, het was Francisco. Dit ging nog wel wat worden dus, zijn zusje was bijna in tranen uitgebroken. Iphigeneia spreidde haar armen en omhelsde Nova, terwijl ze rustig over haar rug wreef. "Luister, schat. Ik weet dat je er niets aan kan doen. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal, en het is zwaar klote."
Daar stond ze dan, midden op het schoolplein met de twee mensen waar ze het meest om gaf in de hele wereld. "Ik wil je echt met alles helpen." Zei ze zachtjes tegen Genoveva, "Daar ben ik immers voor." Toen ze haar weer los liet pakte ze haar hoofd vast en drukte ze een kus op haar wang. "We zijn er áltijd voor elkaar, beloofd?" Haar rechterhand hing halverwege zichzelf en de andere dame, terwijl ze haar pink uitstak. "Pinky promise?"
Daarna draaide ze zich naar de lange jongen toe die erbij was komen staan, haar arm gooide ze over Nova's schouder, als een soort vorm van bescherming. Iphigeneia was het type die haar vrienden in bescherming nam, van alles en iedereen. "Hey Franky, wat kom jij hier doen?" Vroeg ze, haar linkerwenkbrauw kwam quasi-suggestief omhoog. Een lichte grijns begon te vormen toen ze in de bruine kijkers van de jongen staarde.
The female is the deadliest of the species.
You are either with me, or against me.
Up with the sun. Gone with the wind.
17 juli 2016 - 22:03
Alexandra Prince||De directrice
Toen de lampen weer goed waren, was het meisje verdwenen. Ik had niet eens de tijd om weg
te lopen. Ik zuchtte diep en keek om me heen. Ik kon er echt niet meer onderuit, ik moest iedereen vertellen wie de moordenaar is. Ik hield diep adem en zei:
'De moordenaar is Dominique Anabella Smith.'
Iedereen begint te fluisteren, en ik loop van het podium af, naar de bewakers die Zeus heeft uitgekozen. Het zijn twee mannen en twee vrouwen.
Ik loop op ze af. 'Ga mevrouw Smith halen,' zeg ik kordaat. 'Die is er niet,' zegt één van de mannen. 'Wat?' roep ik uit.
Ik weet dat schreeuwen als een boerentrien niet erg damesachtig is, maar ik kan het even niet laten.
'Ja, ze is al weg,' zegt een van de vrouwen achteloos. Ik haal even vermoeid adem en masseer mijn slapen. Waarom zit is met deze domoren opgescheept? Het is zo vermoeiend.
De bewakers staan er nog steeds als imbecielen.
'Sta daar niet zo te staan, stelletje onbenullen,' sis ik. 'Ga verdomme haar zoeken!'
Mijn hemel, ik ben niet goed bezig vandaag. Mijn moeder zou afkeurend met haar tong klikken, drie vingers tegen haar slapen duwen, 'Alexandra' mompelen, en het woord ('verdomme') dat ik gezegd had en dat niet netjes was een aantal keer fluisterend herhalen.
De bewaker lopen weg en daar ben ik blij om.
Ze zijn misschien sterk, maar niet bijster snugger. Ik loop naar mijn kantoor, want ik heb vreselijk behoefte aan een sterke kop koffie.
Als ik mijn kantoor binnenkom, zie ik twee blonde meisjes zitten. Eentje zit op mijn stoel.
Dat meen je niet; mijn hemel! Kan deze dag nóg erger worden?!
'Wat doen jullie in hemelsnaam hie-' vraag ik, als ik me bedenk. 'Weet u, het kan mij niets meer-hoe zeggen jullie jongeren dat- boeien. Ik wil gewoon dat jullie verdwijnen uit mijn kantoor, mijn hemel!
NU!'
Never grow up, it's a trap.
