[RPG=SPEELTOPIC=1] Elements|| I believe in magic||Part 1 - Speeltopics

Elements Het is 19 mei 1900 wanneer op een dag er een negenling word geboren had niemand hun magische krachten verwacht, elk kind bestuurde zijn eigen element en iedereen kind had langzamehand zijn eigen magie ontwikkeld. Het was prachtig om te zien, maar de stiefmoeder van de volgende koningin was jaloers. Op een dag had ze van woede een bos in brand gezet en vervloekte de kinderen van haar stiefdochter en zorgde ervoor dat hun krachten sterker werden dan gedacht. De volgende koningin zag hoe haar kinderen de controle van hun magie verloren en dorpen gingen door hun magie neer. En toen kon ze niks meer dan haar eigen kinderen verbannen uit de stad, door haar verdriet vloog heel het land in sneeuw&ijs, en niemand kwam het land in of uit...

Wat er nu gaat gebeuren Het is ongeveer 60 jaar later en de elementen zijn uitgebreid. Nu zijn er familie's van toverkrachten die zich schuil houden in het bos ver van het paleis en het ijs vandaan. De kinderen willen hun moeder zien, omdat er een brief is gekomen dat hun land gevaar loopt door hun oma. Ondertussen is de nieuwe koningin net zo kwaad aardig als haar stiefmoeder en heeft geen behoefte aan haar kinderen, zei sluit zichzelf liever op dan 1 van hun gezichten te zien. Zei stuurt allemaal valstrikken naar haar kinderen toe voordat ze bij het paleis aankomen, want weet niet dat het haar kinderen zijn. Ze denkt dat het vijanden zijn die het land komen overnemen en vernietigen, en dat laat ze niet gebeuren. Ze stuurt opstoppingen, vervloekingen en valstrikken zodat ze nooit bij het land aankomen.

Elementen • water&zee • Duister&Nacht • aarde&natuur • vuur&as • lucht&wind • ijs&sneeuw • Tijd&gedachten • Storm&Bliksem • Dieren&Schijn

Rollen: Naam - element - spelernaam Sile Aura - lucht&wind- Verloren Elora Rhea Avalon - Tijd&Gedachten - Growlithe Agnete Egeté Paia - Ijs&Sneeuw- Polovina Ruelle Victoire Devereaux - Vuur&As- Cicatrice Csilla Bernadett Cili- Duister&Nacht- Shairell Tristan Reynhard- Aarde&Natuur- Aerodactyl Francisco Aadan Lewis - Tijd&Gedachten- Shairell Jo Mari Vesi- Water&Zee- JoSnape Rachel K. Green - Vuur&As- Gentil Adam Ákos Keller - Sneeuw&Ijs- Growlithe Faith Daniek Lewis - zee&water - httpLAURA Azara Ashley LaChanda - vuur&as - Samanthablaze James Vincent Stamos - Wind&Lucht - httpLAURA Jonathan McKay - natuur&aarde - Gentil Jonas Noach Slinks - Storm&Bliksem- XxXFREEDOMXxX Avan Rave Ravens - nacht&duister - JoSnape Alexander Dale - Dieren&Schijn - Verloren Ariël Melanie - Storm&Bliksem - JoSnape Grace Darcy Belle-Donna Loveless - Dieren&Schijn - XxXFREEDOMXxX Gereserveerd - Dieren&Schijn -BastetCat Gereserveerd- duister&nacht - DarkOne Eärlindë Séregon Kyngeston - Dieren&Schijn - DarkOne Aisla Nora Akam - Storm&Bliksem - Growlithe Olivia Dragon Gold - Ijs&sneeuw - Shairell Lisa Dale - Dier&Schijn - Lisadragonrider Aurora Bambi Costa - tijd&gedachten - _patch Margaret Freeze Greene- natuur&aarde - httpLAURA (Ps. stiefmoeder kan je nog reserveren, maar ik speel de moeder van de kinderen.)

Regels • Geen perfecte personages, er bestaan ook geen perfecte mensen. • Je hebt je beauty eigen rol, bespeel die dan ook in plaats die van andere. • Je mag niet meer dan 4 personages, vraag desnoods aan mij om nog meer. • Er zijn geen sterke en ook geen zwakke rollen, wanneer je professioneel wilt worden vraag het dan even. • Schelden mag, niet te vaak&niet te erg. • +16 is toegestaan. • Ik maak de topics aan • Minstens 150 woorden PRAATTOPIC ROLLENTOPIC [/face]

Beschrijving Land: Het best wel grote land Magyare lijkt van boven af een hele grote noordpool. Overal is het wit en er zijn geen normale meren meer, alles is ijs. Je kunt vaak schaatsen, maar dat kost energie. In de loop van de jaren is het land arm geworden en is er weinig voedsel. Er wonen ook nog dieren die in de kou kunnen overleven. Ook bestaan er eenhoorns&draken.

[ bericht aangepast op 22 juli 2016 - 20:02 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Ariël zet een stap in mijn richting, waardoor de vogel op jaar schouder geschrokken met zijn -of haar, weet ik veel- vleugels begint te slaan. Een van de vleugels raakt Ariël bijna in haar gezicht, maar ze lijkt zich er niets van aan te trekken. "Je hoeft niet bang te zijn..." zegt ze langzaam, op een geruststellende toon. "Angst zal alles alleen maar erger maken..." Ze zet nog een stap mijn kant op.
Ik blijf staan, maar de paniek in mijn ogen blijft. Opeens voel in gewicht op mijn schouders, en hoewel ik weet dat het Ember wel moet zijn, schrik ik toch. Oh, fijn. Nu lijkt het net of ik voor alles bang ben en van elk kleine dingetje schrik. Wacht, dat lijkt niet alleen zo, het ís zo. Wat moet ze wel niet van me denken? Waarom verpest ik het nou altijd? Kan ik me dan niet gewoon voor één keer normaal gedragen en voor één keer een normaal gesprek met iemand voeren?
Ik haal diep adem en probeer me te ontspannen. Ik moet het kunnen. Voorzichtig zet ik een stap in haar richting en kijk ik haar aan. Een vreemd gevoel bekruipt me. Het gevoel dat ik haar kan vertrouwen.
“Je… je hebt vast gelijk,” weet ik uit te brengen.
Opnieuw tikt mijn hand tegen de boom aan. En dit keer heb ik veel minder geluk. Want waar eens de boom stond ligt nu enkel nog een hoopje as. Nu heb ik pas écht een groot probleem.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Azara blijft gelukkig staan maar ik zie heel goed dat ze nog erg in paniek is. Ze is interessant, wie is ze, wat doet ze hier? Er komt een Feniks aangevlogen en gaat op haar schouder zitten, ze lijkt geschrokken. Is ze voor zoveel dingen bang? Ach, iedereen heeft een leerpunt.
Ik zie dat ze diep adem neemt en ze voorzichtig een stap naar me toe zet, ik glimlach even wanneer ze me aankijkt.
Haar hand gaat weer naar de boom die er in een oogopslag niet meer staat, mijn ogen worden groot, achter me hoor ik een donderslag, oeps, dat was ik die schrok...
Ze is echt bang voor haar krachten, en ze heeft ook nog eens krachten! Ik blijf nog even met grote ogen naar de 'boom' kijken maar herstel me snel weer. Ze lijkt bang of teleurgesteld of... ach laat maar, ik ben er niet zo goed in.
Ik zet een stapje dichterbij, "Rustig, ik bijt niet..." zeg ik glimlachend, "Je hoeft niet bang te zijn, houd het onder controle..." zeg ik wijs maar blijf haar glimlachend aankijken.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ik kijk angstig naar Ariël. Die zet grote ogen op en kijk van mij naar de boom. In de verte klinkt een donderslag. Wat best vreemd is, gezien het er niet naar uit zag dat het zou gaan onweren.
Het kan me eigenlijk ook niet schelen of het gaat onweren of niet. Ik kijk naar de as. As...
As komt van vuur, en vuur vernietigt. Vuur doodt. Ja, het is misschien het element van warmte en licht, maar in mijn geval is het meer het element van dood en verderf. Dat is wat ik breng, telkens als ik mijn krachten gebruik. Tranen springen in mijn ogen bij de gedachte, die ik zo snel mogelijk probeer te verdringen. Ik kijk Ariël aan. Ze kijkt me verbaasd en een beetje geschrokken aan. Ik heb niet alleen alwéér de controle verloren, ik heb mezelf ook nog eens verraden. Game over. Wie weet wat er nu zal gebeuren. Ik durf er niet eens aan te denken.
Maar dan glimlacht ze opeens. Ze zet nog een stap mijn richting in. "Rustig, ik bijt niet..." zegt ze. "Je hoeft niet bang te zijn, houd het onder controle..."
Ze… Ze lijkt nauwelijks aangedaan door het schokkende feit dat zulke krachten bestaan. Ik kan maar één logische verklaring bedenken.
“H-heb jij…?” Heb jij ook krachten?
Het lukt me niet die vraag geheel uit te spreken, ik kan alleen maar hopen dat ze het begrijpt. En dat ze me het antwoord geeft dat alles verklaart, van die donderslag tot het feit dat ze niet heel geschokt was. Het antwoord dat me weer een beetje hoop kan geven, hoe weinig het ook is.
Misschien heb ik dan eindelijk iemand gevonden die me begrijpt.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Ik zie dat Azara bang is, te bang voor haar krachten, te bang voor zichzelf... Ze moet dit onder controle krijgen, ik wil haar best helpen maar ze moet het wel gaan aanvaarden. Ik zie dat ze bijna begint te huilen.
“H-heb jij…?” ik kijk haar rustig aan, ze weet dus niet van het dorp af, het dorp waar ongeveer iedereen dit heeft. Ik zet nog een stap dichterbij, ik sta vlak voor haar, ik kijk haar strak aan en concentreer me op haar ogen, ze zijn mooi....
Ik kijk dieper in haar pupil totdat ik alleen maar zwart zie, zo voel ik me ook zwart, dan denk ik aan mijn ouders vanochtend, de woede komt in me op, waarom willen ze dat ik net zo word als Seth, de god van Storm en Chaos? Omdat ik toevallig die kracht heb?
Er kwamen tranen in mijn ogen, zacht begon het een beetje te waaien en er vielen een paar druppels water naar beneden, ik voelde dat ik boos werd, de wolken kwamen over het woud heen en het begon eventjes, misschien voor maar 30 seconden te onweren, ik keek naar mijn rechterkant en concentreerde me op een dode boom, dit vind ik altijd lastig, het moet gewoon lukken, vaak lukt het niet maar ik wil de gok maken, zo zijn mijn ouder toch nog een beetje trots op me. Na ongeveer 10 seconden sloeg er bliksem in de boom en stond ie in de fik.
Ik maakte mezelf weer rustig en keer haar weer aan, er kwam een glimlach waardoor het onweer en de wolken verdwenen en plaats maakten voor de zon, ik knikte langzaam, "Ja..." zeg ik rustig.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ariël kijkt me recht aan. Ik zie tranen verschijnen, glinsterend als kleine parels. Het begint te waaien, en enkele druppels vallen uit de lucht. En dan plots weer een donderslag, onweer. Donkere wolken trekken over het woud, verduisteren de zon. Donder en bliksem. Ik kijk verwonderd naar de lucht, en heel even vergeet ik mijn angst. Het vervaagt, wordt meegevoerd door de wind die opsteekt. Wind, die haast wel door haar veroorzaakt moet zijn. Na ongeveer een halve minuut stopt het onweren. Ariël verplaatst haar blik naar een dode boom, een eindje verderop. Een seconde of tien gebeurt er niets. Het is doodstil, op de geluiden van het bos na. En dan slaat opeens de bliksem in. Een lichtflits, recht naar beneden, die het oude, dode hout in lichterlaaie zet. Ik kijk gebiologeerd naar de vlammen. Voor het eerst sinds tijden voel ik het weer: de goede kant van het vuur, het licht, de warmte. Heel even voel ik me gelukkig.
Ik kijk Ariël aan. Een glimlach verschijnt op haar gezicht, en daarmee keert ook het zonlicht terug. Het donkere wolkendek breekt open. Ik voel de warmte op mijn huid, in mijn hart. En die warmte breidt zich enkel uit als ze knikt.
“Ja…” zegt ze rustig.
Tranen springen in mijn ogen. Dit keer van geluk, niet van angst. Heel even aarzel ik, of ik zoiets wel kan doen, bij iemand die ik nog geen vijf minuten ken, maar dat schuif ik razendsnel opzij. Zonder er verder over na te denken stap ik naar voren en geef ik haar een knuffel. De tranen lopen nu over mijn wangen, maar dat merk ik niet eens. Voor het eerst sinds tijden sta ik niet meer alleen.
Eindelijk heb ik iemand gevonden die me begrijpt.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Ik zie dat Azara gelukkig en blij word van vuur, dus als het niet haar eigen krachten zijn vind ze vuur wel mooi. Als alles weer weg is en ik heb gezegd dat ik magie heb zie ik dat ze weer bijna moet huilen, gelukkig zie ik deze keer geen angst of paniek in haar ogen alleen maar vrede. Ik zie dat ze aarzelt, waarvoor? Geen idee. Ineens stapt Azara naar voren en geeft me een knuffel, even, heel even schrik ik maar al snel verdwijnt dat gevoel. Dit meisje heeft iemand nodig, een vriendin, iemand waarmee ze kan praten en waarmee ze gewoon leuke dingen kan doen. Ik sla mijn arm beschermend om haar heen als ik merk dat ze huilt, volgens mij heeft ze het zelf niet eens door. Ik laat haar even los en kijk haar aan, "Waarom ben je zo bang voor jezelf...?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Beschermend slaat Ariël haar arm om me heen. Ik heb me in geen tijden zo veilig gevoeld. Nu pas besef ik hoe alleen ik was, zelfs in het gezelschap van Ember. Nu pas besef ik dat ik al die tijd al iemand nodig had, iemand die me begreep en iemand die me kon helpen. Iemand die me kon kalmeren. Iemand die ik niet zou afschrikken met mijn krachten. Een vriendin, een familie. Een eigen plek. Een thuis. Iemand als zij.
Na een tijdje laat ze me los en kijkt ze me aan. "Waarom ben je zo bang voor jezelf...?" Vraagt ze.
Ik bijt op mijn lip. Opnieuw komen de herinneringen boven drijven. Brandende huizen, schreeuwende mensen. Mijn fout.
Ik zou dit normaal gesproken aan niemand vertellen, bang wat ze van me zullen vinden. Bang dat ze me een monster zouden noemen. Maar Ariël vertrouw ik. Anders had ik haar ook nooit een knuffel gegeven. Zij begrijpt me, als is ze misschien de enige op deze wereld. Ik adem diep in, diep uit, en begin te vertellen, mijn verhaal: “Toen ik klein was woonde ik in een klein dorpje, samen met mijn ouders en mijn kleine zusje. Normaal gesproken trainde ik me mijn vader. Hij zorgde ervoor dat ik mijn krachten onder controle hield. Maar ik was eigenwijs en koppig. Ik dacht dat ik het wel alleen kon. Ik dacht dat ik niemand nodig had. Dus ik probeerde het alleen, toen niemand keek. Heel even ging het goed. Dus ik ging nog een stapje verder. De vlammen werden groter en groter. Totdat ik de controle verloor.” Ik sla mijn ogen neer. Het ergste deel moet nog komen. “Het vuur verwoeste alles op zijn weg. Huizen, boerderijen, bomen. Levens. Ik rende weg, de bossen in. Ik ontvluchtte mijn verantwoordelijkheid. Ik had het veroorzaakt. Ik had het moeten stoppen. Nog steeds hoor ik hun stemmen. De stemmen van de mensen wiens leven ik heb verwoest, heb afgenomen. Ze achtervolgen me in mijn dromen, in mijn herinneringen, elk moment van iedere dag. Ik kan mijn krachten niet gebruiken. Ik wil niemand meer pijn doen. Nooit meer.”
Een traan glijdt over mijn wang, druppelt op de grond en verdwijnt in de aarde.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Azara bijt op haar lip, dit is een erg gevoelig onderwerp. Ze haalt diep adem waarbij mijn hart weer normaal gaat kloppen, ze gaat het vertellen... “Toen ik klein was woonde ik in een klein dorpje, samen met mijn ouders en mijn kleine zusje. Normaal gesproken trainde ik me mijn vader. Hij zorgde ervoor dat ik mijn krachten onder controle hield. Maar ik was eigenwijs en koppig. Ik dacht dat ik het wel alleen kon. Ik dacht dat ik niemand nodig had. Dus ik probeerde het alleen, toen niemand keek. Heel even ging het goed. Dus ik ging nog een stapje verder. De vlammen werden groter en groter. Totdat ik de controle verloor. Het vuur verwoeste alles op zijn weg. Huizen, boerderijen, bomen. Levens. Ik rende weg, de bossen in. Ik ontvluchtte mijn verantwoordelijkheid. Ik had het veroorzaakt. Ik had het moeten stoppen. Nog steeds hoor ik hun stemmen. De stemmen van de mensen wiens leven ik heb verwoest, heb afgenomen. Ze achtervolgen me in mijn dromen, in mijn herinneringen, elk moment van iedere dag. Ik kan mijn krachten niet gebruiken. Ik wil niemand meer pijn doen. Nooit meer.” ik luisterde bijna met open mond mee maar dat zou nogal onbeleefd zijn.
Langzaam glijd er een traan over haar wang, trauma's aan je krachten. Ik pak haar schouders beet, "Angst zal het alleen maar erger maken..." zeg ik en kijk haar aan, ik denk dat ik ongeveer 2 jaar ouder ben als dit meisje, dat voelt goed, het gevoel dat ik haar iets kan leren is nu groter dan als het iemand 18 hier zou staan. "Kom mee, naar het dorp..." zeg ik en knik naar het dorpje achter ons, "Als we door het dorp heenlopen heb ik aan de andere kant een huisje staan voor mij alleen, zelf gebouwd..." ik kijk haar glimlachend aan, "Meer dan de helft van ons dorp heeft krachten, wees maar niet bang..." ik kijk haar aan en pak haar hand beet.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ariël pakt mijn schouders beet. Ik til langzaam mijn hoofd op en kijkt haar aan, nog altijd met tranen in mijn ogen. De blik in haar ogen is meelevend, alsof ze precies weet hoe ik me voel, alsof ze me dolgraag zou willen helpen. "Angst zal het alleen maar erger maken..." zegt ze. Ze kijkt even onderzoekend aan, alsof ze me probeert in te schatten. "Kom mee, naar het dorp..." zegt ze, terwijl ze knikt naar de verzameling kleine lichtpuntjes in de verte, het dorpje achter ons. "Als we door het dorp heenlopen heb ik aan de andere kant een huisje staan voor mij alleen, zelf gebouwd..." Ze kijkt me glimlachend aan. "Meer dan de helft van ons dorp heeft krachten, wees maar niet bang..." Ze pakt mijn hand vast. Ik kijk haar aan en veeg wat tranen uit mijn gezicht. Een heel dorp… Allemaal mensen zoals ik. Zoals Ariël. Voor deze mensen hoef ik mijn krachten niet te verbergen. Zij weten hoe het is en zullen me begrijpen. Misschien kan ik eindelijk mijn verleden achter me laten en helemaal opnieuw beginnen. Eindelijk controle krijgen over mijn krachten. Mezelf terugvinden, na al die jaren.
Ik werp een blik op Ember. “Wat zeg je ervan?” vraag ik zacht. “Gaan we naar het dorp?”
Als antwoord laat Ember een schelle kreet horen, alvorens op mijn schouder te gaan zitten. Ik glimlach even en kijk dan Ariël weer aan. “Laten we gaan,” zeg ik. Ik voel me steeds zelfverzekerder worden. De weg naar morgen ligt eindelijk open. Mijn toekomst, mijn nieuwe leven, is vandaag begonnen.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Azara veegde haar tranen af en keek me even aan. Dan kijkt ze naar haar Feniks, “Wat zeg je ervan?” vraagt ze zo zacht dat ik het bijna niet kan horen, “Gaan we naar het dorp?” de Feniks laat een harde kreet horen terwijl ik voel dat het begint te waaien, ik schrok.... “Laten we gaan,” zegt ze zelfverzekerder. Ik glimlachte maar de glimlach verdween meteen in een bedachtzame blik, ik hoorde iets, iets achter me... Ik liet haar hand los en liep langzaam op het geluid af. Achter een grote boom zag ik wat bewegen, mijn hart klopte in mijn keel en de wind begon harder te waaien. Wie was het? Ik weet zeker dat het een mens is... Ik houd de boom vast en kijk erachter, ik zie een grote man staan, ik doe een stapje naar achter, hij was een van de bedienden van mijn ouders. Mijn ouders waren rijker dan de meesten en hadden een paar bedienden. Ik kijk de man met grote ogen aan en zet een stap naar achter als hij een stap dichter bij wil komen. "Je ouders willen je zien!" zegt hij terwijl hij mijn bovenarm vastpakt, "Laat me los..." ondertussen probeer ik uit zijn greep te komen. Ik trok me dichter naar hem toe en trok me een stuk mee, "Je gaat NU mee..." de wind begon harder te waaien en in de verte hoorde je onweer. In mezelf was de storm al lang begonnen, ik liet de magie door me heen stromen en bleef toen stilstaan zodat hij minder moeite hoefde te doen om me mee te krijgen,
"Als je me nu niet loslaat dan doe ik je wat..." zeg ik dreigend. Hij keek me hooghartig aan en trok nog een keer, toen was het klaar voor mij, ik voelde dat mijn magie me omhoog liet zweven, daar hing ik dan, in de lucht, uit me kwam een bliksemstraal en maakte het bos even licht zonder brand te veroorzaken.
Ik lande weer op mijn voeten en keek de man aan die me ondertussen had losgelaten, hij keek chagrijnig terug en pakte een touw. Rustig bleef ik staan terwijl ik het onweer van dichtbij hoorde, het was precies boven ons...
Ik liet de wind hard waaien en deed mijn handen omhoog. Mijn ogen leken net donderwolken en volgens mij waren ze grijs geworden. Ik bleef de man nog steeds rustig aankijken maar concentreerde me op zijn ogen, ineens kwam er een bliksemschicht naar beneden en lande op een tak, shit, verkeerd gemikt, ik wou op de man mikken... De tak viel en lande op de man, ach hetzelfde resultaat. De man schreeuwde en rende heel en weer. Ik draaide me snel om, pakte Azara haar hand en trok haar mee. Zo snel als ik kon rende ik weg.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Plotseling verdwijnt de glimlach van Ariëls gezicht. Met een bedachtzame blik kijkt ze om zich heen. Ze lat mijn hand los en loopt rustig een stukje bij me vandaan. Ze legt haar hand op een boom en kijkt erachter, bijna of ze op zoek is naar iets. Plots zet ze een stap naar achteren. En dan zie ik waar Ariël met grote ogen naar kijkt: een man, die vanachter de boom tevoorschijn is gekomen. Hij ziet er dreigend uit. Ariël deinst achteruit, met een geschrokken blik in haar ogen.
"Je ouders willen je zien!" zegt de man. Hij pakt haar bij haar bovenarm. Ik deins geschrokken achteruit.
"Laat me los..." roept Ariël, terwijl ze zich los probeert te trekken.
De man trekt haar een stuk met zich mee. "Je gaat NU mee..." zegt hij dreigend.
Ik moet iets doen, nu! Ik… Ik moet ingrijpen, mijn krachten gebruiken. Maar wat als ik Ariël raak?
In dat korte moment van twijfel regelt Ariël het zelf al: de wind begint plots harder te waaien. In de verte galmt het geluid van donderslagen en door de lucht. Alleen zij kan hier achter zitten. Ik weet het zeker als ze haar pogingen te ontsnappen staakt. "Als je me nu niet loslaat dan doe ik je wat..." zegt ze dreigend.
Maar de man kijkt haar enkel hooghartig aan en trekt nogmaals.
En dan laat Ariël haar magie stromen. Het tilt haar de lucht in. Een bliksemstraal verlicht het bos. De man laat haar los, alvorens Ariël weer netjes op haar voeten landt. Ze kijkt de man recht aan. Hij geeft haar een chagrijnige blik terug en haalt een touw tevoorschijn. Rustig blijft ze staan. Ik hoor het onweer vlak boven me, een felle lichtflits direct gevolgd door donder. Het gaat nog harder waaien. Ik kijk Ariël angstig aan, terwijl ze met haar handen naar de donkere hemel reikt. Haar ogen lijken zelf wel in donderwolken te veranderen: donkergrijs en chaotisch, maar ook adembenemend mooi. Tegelijkertijd straalde ze een en al rustig en concentratie uit. Een zuil van licht en elektriciteit, bliksem, schiet vanuit de hemel, recht naar beneden en raakt een tak.
Ik deins achteruit van schrik en merk de boomwortel achter me te laat. Ik struikel en val op de grond, waarbij ik nog een boom tot as laat vergaan. Snel krabbel ik overeind, voordat ik meer schade kan veroorzaken.
De tak breekt af en landt op de man. Hij schreeuwt en begint heen en weer te rennen.
Ariël grijpt haar kans, draait zich om, pakt mijn hand en trekt me mee.
“Wat gebeurde daar? Wie was die man? Wat wilde hij van je? Wat is hier aan de hand, Ariël?” vraag ik zodra we een meter of vijftig verderop zijn. Verwachtingsvol kijk ik haar aan.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Na ongeveer 50 meter gelopen te hebben staan we stil. Ik hijg niet want ik ben gewend om te rennen. Fluffy komt achter ons aan gevlogen en gaat weer op mijn schouder zitten, de schat...
“Wat gebeurde daar? Wie was die man? Wat wilde hij van je? Wat is hier aan de hand, Ariël?” Azara kijkt me verwachtingsvol aan, ik kijk nog even over mijn schouder of de man weg is. Ik hoorde nog een paar schreeuwen en toen was het stil. Zou hij... Heb ik hem serieus... Vermoord? Ik slik even, zoiets had ik nog nooit gedaan. Maar ik had hem gewaarschuwd! Toch? Na even gekeken te hebben naar de plek keek ik weer naar Azara,
"Rustig..." zeg ik langzaam, "Dat was een dienaar van mijn ouders, mijn ouders wouden dat ik naar ze toe ging maar dat wil ik niet..." zeg ik kalm en niet veel verradend, ik had antwoord gegeven op haar vragen toch? Ik hoorde nog een paar mannen, Hij is dood! schreeuwen, dat was voor mij het teken om verder te gaan. Mijn ouders waren rijk en hadden ook wel veel mensen om me te vinden, wat ze meestal ook nodig hebben...
"Kom mee..." fluister ik tegen Azara en loop gebuikt tussen de bomen. Een paar meter van ons af is een soort kuil, daar ga ik in zitten en leun tegen de rand. Een zucht konden mijn lippen niet tegen houden, waarom hadden mijn ouders me nu weer nodig?

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ariël werpt nog snel een bezorgde blik over haar schouder. Ik hoor het geluid van zijn geschreeuw, en de stilte die ik herken als het geluid van de dood. Ariël slikt. Meteen krijg ik weer neiging haar een knuffel te geven. Dus zitten we pas echt in hetzelfde schuitje. Ik weet precies hoe ze zich voelt. Want zo voelde ik me ook, die bewuste dag, jaren terug.
Dan kijkt ze mij weer aan. "Rustig..." zegt ik langzaam. Volgens mij heeft ze het net zoveel tegen zichzelf als regen mij. Iets dat ik kan begrijpen. "Dat was een dienaar van mijn ouders, mijn ouders wouden dat ik naar ze toe ging maar dat wil ik niet..."
Daarmee beantwoordt ze maar een heel klein deel van de vragen die door mijn hoofd spoken. Vragen die ik nog niet gesteld heb. Ik wil dat net gaan doen, als ik in de verte, daar waar we de man voor dood achter gelaten hebben, stemmen hoor. Stemmen van andere mannen. Misschien vrienden of collega's van de man van daarnet. Ze beginnen te schreeuwen, op die manier bevestigend dat hij echt dood is. Dat is voor Ariël het teken dat we nu echt verder moeten. "Kom mee..." fluistert ze tegen mij. Gebukt lopen we tussen de bomen door, in een poging uit het zicht te blijven. Een paar meter verderop zie ik een gat in de grond, een soort kuil. Ariël trekt me mee die kant op. We gaan in de kuil zitten en leunen tegen de rand aan. Een zucht verlaat Ariëls lippen.
“Ariël? Wat moeten we nu doen? Waar moeten we heen?” vraag ik. Ik weet het allemaal niet meer.

---

Mati en sheva yelu. This action will have no echo.

Ariël Watson
"I want to be Free"

Ik zie dat Azara naast me gaat zitten, ze lijkt angstig. "Ariël? Wat moeten we nu doen? Waar moeten we heen?”
Ik zucht even en draai me naar haar om, "Gewoon rustig blijven..." zeg ik terwijl ik nadenk. Dit is precies wat ze willen, dit willen mijn ouders. Ze wouden dat ik hem ging vermoorden, ze zijn niet boos. Dat weet ik zeker, het was maar een dienaar...
"Mijn ouders zullen niet boos zijn..." begin ik, "Ik denk dat ik naar huis kan gaan zonder problemen, maar ik ben bang dat ik nu even niet naar huis wil gaan, dat zouden mijn ouders alleen maar leuk vinden..." ik kijk even achter me, ik hoor niemand meer, "Je mag met me mee naar huis..." fluister ik tegen haar terwijl ik weer opsta en gebukt uit de kuil loop, "Anders gaan we eerst even naar mijn eigen gebouwde huis, daar kunnen we verder praten..." ik ging rechtop staan en liet de wind door mijn haar waaien. Dan draai ik me om en loop in richting van mijn eigen huisje, hopend dat Azara achter me aan komt.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Olivia Dragon Gold

''Dragons Are My Family, Ice Is My Passion''

'Sneller Blake! Sneller!' Ik wist dat ze zo snel ging als ze kan, ze kon niet sneller. Ze was nog jong, en daar kon ze niets aan doen. Ik hou me steviger vast en probeer tussen de vogels door te kijken. 'Ik voel dat we er bijna zijn... Hou vol Blake...' De vuur draak ging zo snel als ze kon... Ik zeur alleen maar... Ik keek op zei, of daar rook was. Ik zag niks minder dan bergen en bomen, wat was het bos groot! Ik aaide Blake nog een keer, ze doet haar best. Ik wil alleen zo snel mogelijk aankomen... Ik leg mijn bloedende arm steviger onder mijn deken en probeer mijn duizeligheid te vergeten, scherp blijven kijken Olivia, haal het... Ik voel nog is in mijn tas of de brief er nog zit, hopelijk. Wanneer we rook zien maakt Blake een scherpe bocht, ik kan me niet vast houden en val langzaam naar beneden... De draak vangt me net op en laat me op de grond voor een meiden vallen... Help haar... help haar alsjeblieft...

[ bericht aangepast op 4 aug 2016 - 17:10 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'