Ik heb mijn vrouwelijk personage aangepast (staat op pagina 2). Uiteindelijk over de 2000 woorden geworden... Vond alsnog wel jammer dat ik haar aan moest passen.
Brayde Ever Payton Wynter - Dynell
Bijnamen: Bray, Ever, Evermore, winter, Flirt, Prince Charming, Pay-at-ton.
Leeftijd: Vierentwintig herfsten jong, verjaard elk jaar op elf november. Scorpio
Innerlijk: Ondanks zijn Koninklijke afkomst ziet Brayde zich eerder als een mens van het volk dan snobistisch zoals sommigen anderen binnen Koninklijke families. Maar hij steekt zijn titel ook niet onder stoelen of banken. Nee, hij weet dat hij geld heeft en dat laat hij ook duidelijk blijken.
De gouden combinatie bestaat voor hem uit vier dingen:
Goede muziek, zijn favoriete drank, lekker eten en een dame aan zijn arm.
Hij word onder de bevolking als een enorme flirt gezien. Charmant, maar een flirt.
Hoewel hij vele vrouwenharten heeft veroverd en velen ook gebroken is hij toch een eindeloze romanticus en zal hij blijven zoeken naar de perfecte vrouw voor aan zijn zijde, voor zijn ouders hem met één of ander wicht opzadelen, zoals hij het zelf altijd zegt.
Brayde zal het zelf niet snel toegeven, maar zijn hart heeft nog nooit de bekoring gevoeld van ware onvoorwaardelijke liefde. Zelfs dat van zijn moeder niet, die meer bezig was met het verzorgen van haar dochtertje dat ze kreeg toen Brayde drie was.
Als oudste zoon van zijn vader is Brayde geschoold in geografie, politiek, cultuur, lees -en rekenkunde. Maar de prins zit zelf liever buiten met een zwaard en een kompas in diens handen.
Brayde is een echte reiziger. Als zijn vader zijn scheepslui bij elkaar roept voor een handelsmissie, dan is de prins meestal één van de eerste die het hef in handen neemt en zichzelf tot de bemanning rekent en de reis leidt. Door zijn vele reizen kent hij meerdere talen in zowel schrift als gesproken stijlen en onderhoudt hij ook contact met de aangegane landen en gemeenschappen.
Zijn doel is nooit om een ander land over te nemen, ook al word hij soms niet al te best behandeld zodra ze te horen krijgen dat hij een zoon van een Wynter is, maar dat wappert hij vaak nonchalant weg om vervolgens gewoon zaken te willen doen.
Brayde is een spontane jongeman en ziet de gein van een lolletje en spelletjes vaak wel in.
Hij zal dan ook niet de laatste zijn in het opperen van een bal, maar ook in het organiseren van een festijn waar ook de inwoners van zijn stad aan deel kunnen nemen. Zo wilt hij niet alleen zichzelf, maar ook de wereld om zich heen kennis leren maken met de verdere wereld die zij waarschijnlijk nooit zouden aanschouwen. Als er ook maar een toernooi is, weten de inwoners altijd zeker dat Brayde van de partij zal zijn. Riddertoernooien, sporten maar bovenal Steekspelen.
Ondanks dat hij wel van een georganiseerd gevechtje houd, is Brayde een pacifist en hij zal dan ook nooit snel tot de conclusie komen dat er ook maar iets van een oorlog of opstand nodig is.
Dingen zijn volgens hem altijd uit te praten of te verhandelen. Voor alles is een prijs.
Het is geen geheim dat Brayde grotendeels vrolijk is, maar de helft daarvan is een façade.
Door zijn strenge jeugd kan hij nogal somber zijn als hij te lang alleen in een kamer verblijft.
Als hij te lang alleen blijft kan hij depressief worden of hij word zo wanhopig naar aandacht dat het voor menig mensen nadelig uit kan pakken.
Zo was zijn passie voor vrouwen aangeboord, want hij bedacht zich al snel dat als hij toch iemand bij zich moest hebben dan kon het net zo goed een vrouw zijn die hem op meerdere manieren zou bevredigen dan alleen mentaal. Niet dat hij echt vaak het bed deelt met een vrouw.
twee van de tien keer neemt hij genoegen met enkel praten en laat hij haar zijn schatten zien die hij op zijn reizen bij elkaar gesprokkeld heeft. Zijn verhalen gaan over magische landen met scherpe geuren in de lucht, hese muziek, dieren die uit fabels lijken te komen en tempels waar vrouwen aanbeden worden. Door al deze verhalen word hij vaak als excentriek afgeschreven, waar hij zich totaal niet voor schaamt.
Brayde is ook zeker een aanhanger van verscheidene vormen van kunst. Schilderijen en schetsen, beeldhouwwerken en de architectuur van gebouwen. Zelfs de uiterlijkheden van dagelijkse voorwerpen kunnen hem fascineren. Naast de vormgegeven kunst is hij ook gek op toneel. Zoals hij gewend is om letterlijk een andere wereld in te stappen door de scheepsvaart, zo simpel toegankelijk maar doeltreffend vind hij de vertelsels in het theater.
Naast zijn angst om te lang alleen te zijn heeft hij ook last van claustrofobie. Hij doet er dan ook alles aan om gevangenissen en kleine ruimten te vermijden. Als hij in de problemen komt, wat vaak genoeg gebeurd. Koopt hij zichzelf er vaak genoeg makkelijk uit. Een goudstuk hier, een dienstje daar en voor hij het weet staat hij met een brede glimlach weer in de open lucht.
Zelf is hij echter niet makkelijk om te kopen. Hij houd zichzelf bij het spreken van de waarheid met af en toe een leugentje om bestwil. Hij is losbandig maar netjes en zal onder de juiste omstandigheden de juiste etiquette handhaven tot deze niet meer nodig zijn.
Brayde heeft er een hekel aan als mensen anderen vooroordelen en mensen met grootheidswaan.
Zijn vrienden weten hem vaak over te halen om met hen een slokje te gaan drinken, wat soms al snel in te veel eindigt. Zijn favoriete plek om dan te verdwalen is in een ruïne van een oude kerk in de buurt, net op de rand met het bos of het dichtstbijzijnde hoerenhuis.
Word nog verder uitgewerkt.
Uiterlijk: FC : Ben Barnes
Brayde is 1.83 meter in lengte en aan zijn postuur valt op dat zijn schouders net iets breder zijn dan zijn dan zijn heupen. Hij is verder onder zijn kleren goed gespierd, met een afgetraind torso.
Hetgeen wat vaak het eerst opvalt aan zijn gezicht zijn Brayde zijn ogen. Ze hebben een donkerblauwe gloed in zich die menig mensen per direct naar binnen zuigen. Als hij op reis gaat laat hij vaak een baardje staan, maar van zijn vader moet hij deze bij thuiskomst altijd direct verwijderen.
Zijn haar is bruin, maar soms lijkt het donkerder dan dat en zit het meer tegen zwart aan. Het haar hangt vaak gewoon nonchalant tot in zijn nek, waar hij vaak gewoon een hand door zijn lokken heen haalt om het in model te krijgen, of hij laat de wind het werk doen.
De kleding waarvan hij houdt is simpel. Een blouse met daarover een jasje of vest. Zonder alle frutsels en fratsen die in zijn op dat moment. Gekapte lederen laarzen en een stevige losjes zittende broek waarin hij zich makkelijk kan bewegen.
Op feesten draagt hij vaak of iets wat hij van zijn reizen heeft meegenomen of een lange jas met het familiewapen erop geborduurd in gouddraad.
Geschiedenis:
Brayde werd geboren op een frisse elf november avond. Zijn jeugd was een rustige, zeker toen zijn moeder zijn zusje Celestine Aliana op de wereld zette. Die de complete aandacht van zijn moeder op zich nam. Zijn vader was voornamelijk druk bezig met politieke vraagstukken en de jacht, die hij om de haverklap organiseerde. Uiteindelijk achtte zijn vader hem oud genoeg om te leren om een echte prins te worden, wat dat ook maar in mocht houden.
Zijn lessen werden op zijn eigen kamer gegeven en hij mocht die ook niet verlaten totdat hij alle lessen van die dag afgewerkt had, wat makkelijk zes uur achter elkaar door kon gaan zonder onderbreking. Brayde vond daarna dan vaak ook al snel de weg naar de keuken en de stallen, waar hij zijn paard opzadelde en de stad in ging. Gewoon om daar andere mensen te zien en zich te ontdoen van de druk van het kasteel.
Word nog verder uitgewerkt.
Koninklijke Status: Prins, maar niet in lijn van directe troonopvolging. Dit zal echter alleen kunnen als al zijn neven gestorven zijn. Zijn vader is de broer van de koning en zijn moeder is een tweederangs prinses van een naburig land.
Relaties:
De rest van de Koninklijke familie.
Lynn Fiore Wynter - Dynell - Zusje
Extra:
It often happens that the real tragedies of life occur in such
an inartistic manner that they hurt us by their crude violence, their
absolute incoherence, their absurd want of meaning, their entire lack
of style. They affect us just as vulgarity affects us. They give us
an impression of sheer brute force, and we revolt against that.
Sometimes, however, a tragedy that possesses artistic elements of
beauty crosses our lives. If these elements of beauty are real, the
whole thing simply appeals to our sense of dramatic effect. Suddenly
we find that we are no longer the actors, but the spectators of the
play. Or rather we are both. We watch ourselves, and the mere wonder
of the spectacle enthralls us.
[ bericht aangepast op 15 aug 2016 - 0:17 ]
Credendo Vides
