Ik kende je niet, maar het verdriet van mijn vrienden was zo puur, zo tastbaar en zo alles opslokkend dat ik het gevoel had dat ik dat wel deed. Dat ik meeliep in de mooie stoet die ze voor je organiseerden. Dat de bloemen, in rood en geel en oranje en vele tinten groen, op het trottoir ook weerspiegelden wat ik voelde. En hoewel je moeder zo breekbaar schreef over hoe ze jouw voet in een schoen probeerde te duwen en hoe alles kraakte en anders voelde dan ze had verwacht, zo nu je niet meer ademde - bracht jouw dood ook iets moois.